ο Κέινς είχε δίκιο..

«Η ανάπτυξη, όχι η ύφεση, είναι η σωστή στιγµή για λιτότητα». Αυτά έλεγε ο Τζον Μέιναρντ Κέινς το 1937, καθώς ο πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούζβελτ ήταν στη διαδικασία να τον δικαιώσει προσπαθώντας να ισοσκελίσει τον προϋπολογισµό πολύ γρήγορα και βυθίζοντας την αµερικανική οικονοµία – που µέχρι εκείνη τη στιγµή ανέκαµπτε σταθερά – σε βαθιά ύφεση. ∆υστυχώς, στα τέλη της δεκαετίας του 2010 και στις αρχές του 2011 οι πολιτικοί στο µεγαλύτερο τµήµα του δυτικού κόσµου πίστεψαν ότι ξέρουν καλύτερα και ότι θα πρέπει να επικεντρωθούν στα ελλείµµατα – και όχι στις θέσεις εργασίας – παρ’ ότι οι περισσότερες οικονοµίες µόλις είχαν αρχίσει να δίνουν ενδείξεις ανάκαµψης µετά την κρίση. Ετσι, αντιδρώντας βάσει των αντικεϊνσιανών απόψεών τους κατέληξαν να αποδείξουν και πάλι πόσο δίκιο είχε ο Κέινς.

Η πραγµατική δοκιµασία της θεωρίας δεν προέρχεται από τις ΗΠΑ, αλλά από ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιρλανδία που έπρεπε να επιβάλουν άγρια λιτότητα ως όρο για να λάβουν δάνεια – και αυτή τη στιγµή υποφέρουν από µεγάλη ύφεση, µε το πραγµατικό ΑΕΠ και στις δύο χώρες να έχει µειωθεί κατά διψήφιους αριθµούς.

Κάτι τέτοιο υποτίθεται ότι δεν θα συνέβαινε, βάσει της ιδεολογίας που κυριαρχεί αυτή τη στιγµή στους πολιτικούς κύκλους. Παρ’ όλα αυτά, η επιµονή για άµεσες περικοπές δαπανών συνεχίζει να κυριαρχεί στο πολιτικό σκηνικό, µε αρνητικές επιπτώσεις στην αµερικανική οικονοµία.

Κάποιος θα µπορούσε να ισχυριστεί ότι η Ελλάδα και η Ιρλανδία δεν είχαν άλλη επιλογή από το να επιβάλουν αυτή τη σκληρή λιτότητα ή να κηρύξουν πτώχευση και να εγκαταλείψουν τη ζώνη του ευρώ.

Το βασικό συµπέρασµα είναι ότι το 2011 ήταν µια χρονιά κατά την οποία η πολιτική µας ελίτ µε την εµµονή για τα βραχυπρόθεσµα ελλείµµατα τα οποία δεν αποτελούν ουσιαστικά πρόβληµα έκαναν, στην πορεία, το πραγµατικό πρόβληµα – την ύφεση της οικονοµίας και τη µαζική ανεργία – χειρότερο. Κάποιο από τα επόµενα χρόνια ίσως καταλήξουµε να ακούσουµε τη συµβουλή του Κέινς, που είναι τόσο έγκυρη και εµπεριστατωµένη σήµερα όσο ήταν και όταν τη διατύπωσε, πριν από 75 χρόνια.

Ο βραβευμένος με Νομπέλ οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον. 

Οι Ισλανδοί ψαραδες και οι εργάτες στην Ελληνική Χαλυβουργία

Δεκ 22

Αναρτήθηκε από τον/την epamdytikisathinas

«Εμείς, που κατοικούμε στην Ισλανδία, θέλουμε να δημιουργήσουμε

μια δίκαιη κοινωνία, όπου όλοι είναι ίσοι.

Η διαφορετική καταγωγή μας, μας κάνει πιο πλούσιους ως σύνολο

και μαζί έχουμε την ευθύνη για την κληρονομιά στις επόμενες γενιές,

τη γη και την ιστορία, τη φύση, τη γλώσσα και τον πολιτισμό»

Έτσι θα ξεκινά το καινούργιο Σύνταγμα της μικρής νησιωτικής αυτής χώρας που ήταν στα
πρωτοσέλιδα των ΜΜΕ το 2008 όταν χρεοκόπησε.

Η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή:
Η επενδυτική φούσκα Icesave συμπαρέσυρε την οικονομία της χώρας στην χρεοκοπία, οι Ισλανδοί βγήκαν στους δρόμους αναγκάζοντας την κυβέρνηση σε παραίτηση, κάποιοι οδηγήθηκαν στην δικαιοσύνη -συμπεριλαμβανομένου και του τότε πρωθυπουργού με την κατηγορία της αμέλειας- ενώ η χώρα τελικά αρνήθηκε να πληρώσει όλα τα χρέη των κερδοσκόπων και τις «τοξικές επενδύσεις» τους.
Η απόφαση των Ισλανδών να μην πληρώσουν όλα τα χρέη των τραπεζών αποδείχθηκε σωτήρια για την χώρα, όπως παραδέχονται ακόμα και οι FinancialTimes.
Η Ισλανδία έθεσε την αρχή της ικανότητας πληρωμής ως νο?ική βάση για την εξυπηρέτηση του χρέους, και όπως εξηγεί ο Ρούσσος Βρανάς, είναι κάτι που ισοδυναμεί ?ε εξέγερση των δούλων.
Σήμερα η οικονομία τους μπορεί να μην έχει επανέλθει ακόμα στα προ της κρίσης επίπεδα, όμως είναι σε καλό δρόμο, ενώ στις 27 Οκτωβρίου αποχαιρέτησαν και το ΔΝΤ.
Αυτά επιγραμματικά για να μην χαθούμε σε οικονομικές αναλύσεις και υποθέσεις για το τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει εμείς, γιατί δεν έχει κανένα νόημα πλέον.
Η Ελληνική κυβέρνηση έκανε τις επιλογές της, πετσόκοψε μισθούς και συντάξεις, βυθίζοντας την χώρα στην ύφεση, αδιαφορώντας και εξυβρίζοντας όσους -Έλληνες και ξένους- προειδοποιούσαν ότι είναι εντελώς λάθος ο δρόμος που ακολουθεί.
Όμως η περίπτωση της Ισλανδίας παρουσιάζει εκπληκτικό ενδιαφέρον για τον τρόπο που η Ισλανδική κοινωνία αντέδρασε στην χρεοκοπία.
Οι Ισλανδοί σοκαρισμένοι από την ευκολία με την οποία οι τραπεζίτες/κερδοσκόποι με την ανοχή της κυβέρνησης χρεοκόπησαν την χώρα, αποφάσισαν να πάρουν την τύχη στα χέρια τους ενισχύοντας δημοκρατικούς θεσμούς και ελεγκτικούς μηχανισμούς αλλάζοντας μέχρι και το Σύνταγμα της χώρας, προκειμένου να εξασφαλίσουν ότι παρόμοιες καταστάσεις δεν θα επαναληφθούν στο μέλλον.
Με διαδικασίες που θα ζήλευαν και οι γειτονικές Σκανδιναβικές χώρες (μέσω internet, facebook, κλπ) ώστε να εξασφαλίσουν όσο μεγαλύτερη λαϊκή συμμετοχή και που κράτησαν σχεδόν δυο χρόνια, έθεσαν νέους κανόνες αναγνωρίζοντας πως το σύστημα έχει κενά και υπάρχει μεγάλη ανάγκη για θεσμικές αλλαγές.
Για παράδειγμα το άρθρο 65 του νέου Συντάγματος προβλέπει ότι το 10% των ψηφοφόρων μπορεί να ζητήσει δημοψήφισμα για οποιοδήποτε νομοσχέδιο, ενώ το άρθρο 66 προβλέπει ότι ακόμα και το 2% μπορεί να προτείνει νομοσχέδια προς ψήφιση στην βουλή.
Επίσης προβλέπεται όριο 8 ετών παραμονής σε υπουργικό αξίωμα, ενώ υποχρεώνει σε παραίτηση από την βουλευτική ιδιότητα σε όσους συμμετέχουν στην κυβέρνηση.
Η Ισλανδική κοινωνία -των ψαράδων όπως υποτιμητικά τους ανέφεραν κάποτε τα ΜΜΕ- όχι μόνο παραδίδει μαθήματα συμμετοχικής δημοκρατίας, αλλά αποδεικνύει στην πράξη ότι η κοινωνία τους
μαθαίνει από τα λάθη της και φροντίζει τουλάχιστον να μην τα επαναλαμβάνει.
Όταν το σύστημα για τον άλφα-βήτα λόγο παύει να λειτουργεί προς όφελος των πολιτών, τότε ο λαός το αλλάζει με δημοκρατικές διαδικασίες, χωρίς αγκυλώσεις, για το κοινό καλό.
Ίσως για αυτό εξαφανίστηκε τον τελευταίο καιρό η Ισλανδία από τα ΜΜΕ, διαφορετικά πως θα πλάσαραν στους Ιρλανδούς, στους Πορτογάλους, Έλληνες, Ιταλούς κλπ, ότι το μνημόνιο είναι μονόδρομος.
Ειδικότερα εμείς εδώ, το μόνο που καταφέραμε μετά από χρόνια λιτότητας και περικοπές μισθών και συντάξεων, είναι να έχουμε ως πρωθυπουργό έναν ..τραπεζίτη υπέρμαχο του μνημονίου!

Λουκάς Παπαδήμος από antistachef

Προφανώς κάθε λαός έχει το επίπεδο Δημοκρατίας που του αξίζει.
Όμως κάποιοι αρνούνται να παρακολουθούν παθητικά ενώ μετατρέπονται αργά αλλά σταθερά σε σκλάβους, όπως οι εργαζόμενοι στην Ελληνική Χαλυβουργία που απεργούν εδώ και ενάμιση μήνα.
Η συγκεκριμένη περίπτωση είναι χαρακτηριστική του παρασιτικού τρόπου λειτουργίας μεγάλου τμήματος του μεγάλου κεφαλαίου στην χώρα μας, και είναι ενδεικτική για το τι πρόκειται να ακολουθήσει στο μέλλον αν τα νέα μέτρα περάσουν στην Ελληνική Χαλυβουργία.
Για όσους δεν γνωρίζουν την περίπτωση, η εταιρία επέβαλε μειώσεις αποδοχών 40%, προχώρησε σε απολύσεις εκβιάζοντας πως, αν δεν υπογράψουν όλοι, θα απολυθούν σχεδόν οι μισοί από τους 400 εργαζόμενους.
Οι .αχάριστοι εργαζόμενοι αρνήθηκαν να υπογράψουν τις νέες συμβάσεις γιατί τους φάνηκαν λέει λίγα τα 500 ευρώ για να ρισκάρουν την ζωή τους καθημερινά δίπλα στα λιωμένα μέταλλα!
Μάταια προσπάθησε η οικογένεια Μάνεση -και προσωπικά ο εφοπλιστής και μεγαλομέτοχος της Alfa Bank, Ν. Μάνεσης -να τους εξηγήσει ότι το νέο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον επιβάλει το νέο μισθολόγιο για να μην αισθάνονται μειονεκτικά οι Κινέζοι εργάτες, και προειδοποίησε να μην τον πολυσκοτίζουν, ειδικά όταν παίζει γκολφ, γιατί θα μεταφέρει το εργοστάσιο από το Γιουνανιστάν, στην επαρχία Γιουνάν της Κίνας.
Η οικογένεια Μάνεση κατήγγειλε ότι για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, και ειδικότερα ο Π. Λαφαζάνης, που κατασυκοφάντησε την εταιρία από το βήμα της βουλής, λέγοντας ότι τα οικονομικά προβλήματα της συγκεκριμένης εταιρίας είναι πλαστά, ενώ έχει καταγγελθεί από το ΤΕΕ για «εναρμονισμένη πρακτική με τις άλλες δύο επιχειρήσεις του κλάδου, με τις οποίες μαζί ελέγχουν κατά 100% την παραγωγή σιδήρου στην χώρα»!
Επίσης, κατηγόρησε το ΣΥΡΙΖΑ ότι κρύβεται πίσω από τους συνδικαλιστές και το εργατικό κέντρο Ελευσίνας, που καταγγέλλουν την εταιρία ότι είναι «Χαλυβουργία θανάτου» λόγω των αλλεπάλληλων (και θανατηφόρων) ατυχημάτων, που οφείλονται κυρίως στην παλαιότητα των μηχανημάτων, στην αδιαφορία των υπευθύνων για τους κανόνες ασφαλείας, στην γραφειοκρατία και την διαφθορά των ελεγκτικών μηχανισμών.
Η εταιρία αρνείται ότι αδιαφορεί για τις ζωές των εργαζομένων αλλά και ότι μολύνει την ήδη επιβαρημένη περιοχή του Ασπρόπυργου και της Ελευσίνας με βουνά από απόβλητα και με επικίνδυνες διοξίνες δίπλα σε σπίτια και την θάλασσα, ενώ θεωρεί ανυπόστατες τις κατηγορίες ότι τα κοπάδια που βόσκουν δίπλα στο εργοστάσιο της εταιρίας στον Βόλο, παράγουν καρκινογόνο γάλα.
Οι ιδιοκτήτες της «ζημιογόνας» αυτής επιχείρησης, έριξαν τις ευθύνες για τις περικοπές στους μισθούς για τα ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας προστασίας των εργαζομένων, αλλά και της δημόσιας υγείας, στον σκληρό ανταγωνισμό με άλλους ιδιοκτήτες «ζημιογόνων» εταιριών για το ποιός έχει το μεγαλύτερο γιότ ή ποιός θα κάνει τον πιο γκλάμουρ γάμο.
Ανεξάρτητα λοιπόν από τα προβλήματα της ευρωζώνης και την κρίση χρέους, οι Έλληνες πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι αν δεν αλλάξουν εκ θεμελίων το σαθρό πολιτικό σύστημα που επιτρέπει στους εργοδότες να κάνουν ότι τους καπνίσει, αν δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι τον τρόπο που σκεφτόμαστε και λειτουργούμε ως πολίτες, τότε είμαστε καταδικασμένοι σε αποτυχία.
Σήμερα δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες και ψευτοδιλήμματα, όποιος δεν έχει αντιληφθεί ότι το σύστημα έτσι όπως είναι δομημένο παράγει αδικία, ανεξέλεγκτα, στο όνομα της απληστίας των αγορών, τότε είναι άξιος της μοίρας του.
«Η ιστορία σε πετάει σε παγωμένο νερό, πεινασμένες πολικές αρκούδες σε κυνηγούν, και είτε κολυμπάς πιο γρήγορα από αυτές είτε σε κατασπαράζουν» είχε πει κάποτε για τους πολιτικούς και τα κόμματα ο Γιόσκα Φίσερ, και νομίζω ότι το ίδιο ισχύει σήμερα για τις επιλογές του Έλληνα πολίτη.
Αν κάτι μας δείχνει η εμπειρία των Ισλανδών, είναι ότι μόνο η συμμετοχή και το ενδιαφέρον για τα κοινά μπορεί να αλλάξει κάτι.
«Η σιωπή μπορεί να ερμηνευθεί σαν αποδοχή ή συναίνεση» είχε πει ο Αριστόβουλος Μάνεσης
στο τελευταίο μάθημα επί δικτατορίας το 1968.
«Ο καλός πολίτης είναι μόνον ο ελεύθερος πολίτης, ο συνειδητός, ενεργός και υπεύθυνος πολίτης» και αποχαιρέτησε τους μαθητές του θυμίζοντάς τους τα λόγια του ποιητή:

«Όσοι το χάλκεον χέρι,

βαρύ του φόβου αισθάνονται,

ζυγόν δουλείας ας έχωσι.

Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία»