Εκπομπή ΕΡΑ απ'το πολυτεχνείο

Από τις 12:00 και για 9 ώρες θα εκπέμψει σήμερα 16/11 το ραδιόφωνο της ΕΡΑ μέσα από το πολυτεχνείο.
Το πρόγραμμα αναμεταδίδει και το αυτοδιαχειριζόμενο ραδιόφωνο της ερτ3 και όλοι οι ελεύθεροι ραδιοφωνικοί σταθμοί της ερα πανελλαδικά και δικτυακά σε όλο τον κόσμο..
http://www.ertopen.com/apps/radio/era_thess.html

ένας άλλος κόσμος

Χιλιάδες άνθρωποι σε όλη την Ελλάδα έχουν πάρει τη κατάσταση στα χέρια τους και οικοδομούν ένα άλλο κόσμο εδώ και τώρα, πέρα από τη κρίση και τον καπιταλισμό, με δημιουργία, φαντασία και μεράκι. Γίνε μέρος της λύσης, σπείρε και εσύ το σπόρο της αλλαγής…

πηγή:Ηλιόσποροι

Αναστολή της δημοκρατίας με πρόσχημα την κρίση

Η Ευρώπη στον δρόμο του κατά Γκράμσι καισαρισμού

Le Monde Diplomatique: 

dimanche 9 décembre 2012, par Durand Cédric , Keucheyan Razmig ,[Κούτσης Θανάσης (μτφ)]

Καυστική ειρωνεία, ενθάρρυνση ή επιτάφιος ; . 

Η απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση προξενεί αμηχανία όταν, την ίδια στιγμή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Επιτροπή των Βρυξελλών διεξάγουν δημοσιονομικό πόλεμο εναντίον αρκετών κρατών - μελών. Γι’ αυτό και απαιτείται ένας στοχασμός πάνω στη φύση του πολιτικού καθεστώτος που σήμερα οικοδομείται στην Ένωση.

« Αν πετάξουμε καταγής ένα κρύσταλλο, θρυμματίζεται –αλλά όχι με οποιονδήποτε τρόπο : θρυμματίζεται σύμφωνα με τις οδηγίες θραύσης του σε κομμάτια των οποίων η οριοθέτηση, αν και αόρατη, ήταν εκ των προτέρων καθορισμένη από τη δομή του κρυστάλλου ».

Η παρατήρηση αυτή του Σίγκμουντ Φρόιντ, που έγινε τη δεκαετία του 1930 [1] και αφορούσε τους ψυχικά ασθενείς, έχει επίσης εφαρμογή και στους πολιτικά ασθενείς, στην πρώτη γραμμή των οποίων βρίσκεται η Ευρωπαϊκή Ένωση  : μια δομή όντως γεμάτη ραγίσματα και θραύσματα.

Η οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2007 φανέρωσε τις εγγενείς αντιφάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Κατέδειξε ιδίως ότι η Ένωση εδραζόταν σε ένα αυταρχικό πολιτικό καθεστώς, το οποίο ρέπει προς την αναστολή των δημοκρατικών διαδικασιών επικαλούμενο την επείγουσα οικονομική ή χρηματοπιστωτική ανάγκη.

Έτσι, κατά τη διάρκεια των τεσσάρων τελευταίων ετών, θεσμοί που ξεφεύγουν από κάθε λαϊκό έλεγχο, όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, υπαγόρευσαν τον οδικό χάρτη τους στους λαούς της Ιρλανδίας , της Ουγγαρίας, της Ρουμανίας, της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Γαλλίας κ.ά. – με την ενεργό συνεργασία της άρχουσας τάξης των χωρών αυτών.

Η Συνθήκη για τη σταθερότητα, τον συντονισμό και τη διακυβέρνηση (ΣΣΣΔ / TSCG), ο έλεγχος του προϋπολογισμού των κρατών-μελών και η επιτήρηση των τραπεζών από την Ένωση παρατείνουν αυτή τη μετατόπιση [2]. Πώς να χαρακτηρίσουμε αυτή τη μορφή διακυβέρνησης των λαών χωρίς τους λαούς ;

Προκειμένου να κατανοήσουμε τη φύση του νέου ευρωπαϊκού πολιτικού καθεστώτος, πρέπει να επανέλθουμε στις τέσσερις φάσεις της κρίσης.

Όλα ξεκινούν τον Αύγουστο του 2007. Όταν η μεγαλύτερη γαλλική τράπεζα, η BNP Paribas, ανακοινώνει το πάγωμα τριών επενδυτικών κεφαλαίων της, επικαλούμενη την αδυναμία της να τα τιμολογήσει, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν διαθέτει κανένα χρηματοπιστωτικό εργαλείο ικανό να της επιτρέψει να παρέμβει  Το ενιαίο νόμισμα μπορεί να οδήγησε στην ανάδυση τραπεζών που δραστηριοποιούνται σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, όμως η εποπτεία της δραστηριότητάς τους παραμένει προνόμιο των κρατών. Η ΕΚΤ εγχέει σημαντική ρευστότητα, χωρίς να έχει ακόμη εξεταστεί το ενδεχόμενο μιας σε βάθος μεταρρύθμιση ς του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Η πτώχευση της τέταρτης επενδυτικής τράπεζας του κόσμου, της Lehman Brothers, τον Σεπτέμβριο του 2008, δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα για τη δεύτερη φάση της κρίσης. Οδηγεί το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα στα πρόθυρα της χρεωκοπίας και προκαλεί μεγάλης έκτασης πιστωτική συρρίκνωση (credit crunch). Για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο, η παγκόσμια οικονομία βυθίζεται στην ύφεση.

Η απάντηση έρχεται πρώτα από τους G20 και τις κεντρικές τράπεζες των κυριότερων οικονομιών του πλανήτη . Ολοι αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα λήψης προσωρινών μέτρων για την αντιστροφή του υφεσιακού κύκλου. Κατά το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 15ης και 16ης Οκτωβρίου 2008, οι κυβερνήσεις ανακοινώνουν την ανακεφαλαιοποίηση των πιστωτικών ιδρυμάτων που αντιμετωπίζουν πρόβλημα και υπόσχονται να εγγυηθούν τα τραπεζικά δάνεια. Στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δύο θεσμοί αυξάνουν την ισχύ τους . Η ΕΚΤ και η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αποτελούν τα πραγματικά κέντρα ελέγχου μέσα στη θύελλα. Καθώς δεν διαθέτουν εκλογική νομιμοποίηση, η ενδυνάμωσή τους εντείνεται με τρόπο αντιστρόφως ανάλογο σε σχέση με το επίπεδο δημοκρατίας στην Ένωση.

Τρίτη φάση  Στα τέλη του 2009, η Ευρώπη γίνεται το επίκεντρο της παγκόσμιας κρίσης. Και αρχίζει να ξετυλίγεται μια σατανική σπείρα . Απογειώνονται τα επιτόκια του δημόσιου χρέους των χωρών της περιφέρειας, γενικεύονται τα μέτρα λιτότητας, με την ανάπτυξη να αγκομαχάει ή να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Μέσα στην αναταραχή, κυρίαρχα κράτη που εγκλείστηκαν στο κοινό νόμισμα βρίσκονται στο έλεος κερδοσκοπικών επιθέσεων από τη στιγμή που η ΕΚΤ αρνείται να προσφέρει την εγγύησή της.

Από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη στον Μάριο Ντράγκι

Μάιος 2010. Το πρώτο σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας θέτει την Αθήνα υπό την κηδεμονία της « τρόικας » : Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), ΕΚΤ και Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Στον απόηχό του, τα επιτόκια της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας τρελαίνονται, με τα επιτόκια της Ισπανίας και της Ιταλίας να ακολουθούν, ακυρώνοντας την εικασία σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα ήταν ειδική περίπτωση. Την ίδια στιγμή, το Ευρωπαϊκό Ταμείο για τη Χρηματοπιστωτική Σταθερότητα (EFSF) βλέπει το φως της ημέρας. Παρά την αντίθεση ενός μέρους των ελίτ της ηπείρου, η ΕΚΤ διευρύνει το πεδίο των προνομίων της και αρχίζει να επαναγοράζει κρατικά χρεόγραφα στη δευτερογενή αγορά.

Οι αλλαγές αυτές αγκαλιάζουν τα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού τομέα. Ο Κλάους Ρέγκλινγκ αναλαμβάνει επικεφαλής του EFSF. Πρώην στέλεχος του ΔΝΤ, του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, πέρασε ένα μέρος της καριέρας του στον ιδιωτικό χρηματοπιστωτικό τομέα, εργάστηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 για την Ομοσπονδιακή Ένωση Γερμανικών Τραπεζών, διεύθυνε ένα κερδοσκοπικό κεφάλαιο (hedge fund) μεταξύ του 1999 και του 2001 στο Λονδίνο και απασχολήθηκε ως ιδιωτικός σύμβουλος στις Βρυξέλλες. Παρόμοια περίπτωση : ο Ζακ ντε Λαροζιέρ. Πρώην γενικός διευθυντής του ΔΝΤ, υψηλόβαθμος αξιωματούχος του γαλλικού υπουργείου Οικονομικών, κατόπιν σύμβουλος του Μισέλ Πεμπερό, προέδρου-γενικού διευθυντή της BNP Paribas, τον Φεβρουάριο του 2009 ήταν επικεφαλής της ομάδας των εμπειρογνωμόνων που απέστειλε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή μια έκθεση για τη μεταρρύθμιση της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτική ς αρχιτεκτονικής. Τέσσερα από τα οκτώ μέλη αυτής της ομάδας έχουν ή είχαν δεσμούς με χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς : την Goldman Sachs, την BNP Paribas, τη Lehman Brothers και τη Citigroup.

Κατά την τέταρτη φάση, που αρχίζει τον Ιούλιο του 2011, η κρίση του δημόσιου χρέους στην ευρωπαϊκή περιφέρεια εξαπλώνεται σε ορισμένες χώρες του ιστορικού πυρήνα της Ένωσης, όπως η Ιταλία, η οποία βλέπει τα επιτόκια του χρέους της να εκτοξεύονται σε σχέση με εκείνα τη ς Γερμανίας.

Το σύνολο της ευρωπαϊκής ηπείρου φλερτάρει και πάλι με την ύφεση, ενώ οι χώρες του Νότου βυθίζονται στην κρίση. Ταυτόχρονα, η κρίση πολιτικοποιείται όλο και πιο πολύ. Οι εντάσεις μεταξύ ευρωπαϊκών χωρών σε διεθνές επίπεδο οξύνονται, κυρίως στους κόλπους των πιο τυραννισμένων από τις οικονομικές αναταράξεις κοινωνιών : της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας και της Ελλάδας.

Ο ρόλος που έπαιξε το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο (IIF) κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης αποδεικνύεται αποφασιστικός. Ο οργανισμός αυτός, ένα είδος λόμπι των μεγάλων παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, πίεσε με όλο του το βάρος τους εκπροσώπους των εθνικών κυβερνήσεων και της Ένωσης. Ενεπλάκη ευθέως στις διαπραγματεύσεις γύρω από τη μεταρρύθμιση της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής αρχιτεκτονικής, καταφέρνοντας λόγου χάρη να εκτροχιάσει τις συζητήσεις γύρω από την πρόταση επιβολής νέου φόρου στον τραπεζικό τομέα [3].

Όταν τον Οκτώβριο του 2011 ο Έλληνας πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, ανακοινώνει την πρόθεσή του να διενεργήσει δημοψήφισμα σχετικά με το νέο σχέδιο βοήθειας, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις γίνονται απειλητικές. Ο Νικολά Σαρκοζί επικαλείται για πρώτη φορά το ενδεχόμενο της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Ο Γ. Παπανδρέου παραιτείται· αντικαθίσταται από τον Λουκά Παπαδήμο, πρώην κεντρικό τραπεζίτη σε Αθήνα και Φρανκφούρτη, επικεφαλής μιας « κυβέρνησης εθνικής ενότητας ».

Στην Ιταλία, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι γνωρίζει την ίδια μοίρα. Μετά την επιστολή που απηύθυνε στην Ιταλία ο Επίτροπος για οικονομικά και νομισματικά θέματα, Όλι Ρεν και με την οποία απαιτούσε δραστικές οικονομικές και φορολογικές μεταρρυθμίσεις, ο Μπερλουσκόνι υποχρεώθηκε σε παραίτηση. Αντικαταστάθηκε από τον Μάριο Μόντι, έναν νοτίως των Άλπεων κλώνο των κ.κ. Παπαδήμου, Λαροζιέρ και Ρέγκλινγκ. Πρώην Ευρωπαίος Επίτροπος για τον ανταγωνισμό, ο κ. Μόντι έχει χρηματίσει πρόεδρος του European Money and Finance Forum (Ευρωπαϊκό Νομισματικό και Χρηματοπιστωτικό Φόρουμ, μια δεξαμενή σκέψης που συνενώνει τραπεζίτες, χρηματιστές , πολιτικούς και πανεπιστημιακούς) και σύμβουλος της Goldman Sachs και της Coca-Cola.

Η ανικανότητα των εθνικών κυβερνήσεων να αντεπεξέλθουν οδηγεί σε επιτάχυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η εν αναμονή της επικύρωσής της νέα συνθήκη περιορίζει ασφυκτικά τις εθνικές πολιτικές σχετικά με τους προϋπολογισμούς, υποβάλλοντάς τους στην κηδεμονία της Επιτροπής και άλλων κυβερνήσεων.

Η αρχή σύμφωνα με την οποία « η εθνική κυριαρχία σταματά όταν σταματά η φερεγγυότητα » υποβιβάζει τις χώρες που δέχονται πρόγραμμα βοήθειας σε οιονεί προτεκτοράτα.

Σε Αθήνα, Λισαβόνα και Δουβλίνο, οι άντρες με τα μαύρα της τρόικας υπαγορεύουν τη σειρά των μέτρων που πρέπει να υιοθετηθούν, εκθέτοντας σε κοινή θέα τις νεοαποικιακές σχέσεις στις οποίες υποβάλλονται οι χώρες της περιφέρειας.

Υποστηριζόμενες από τη νέα κυβέρνηση της Γαλλίας, η Ισπανία και η Ιταλία απέσπασαν στην ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής του Ιουνίου 2012 μια αόριστη υπόσχεση, σύμφωνα με την οποία η επιβολή κηδεμονίας θα είναι λιγότερο αυστηρή στ ο μέλλον. Αυτές οι πλάνες θρυμματίστηκαν μετά τις πρόσφατες δηλώσεις του Μάριο Ντράγκι, ότι δεν προτίθεται να προσφέρει την πλήρη εγγύηση της ΕΚΤ – της οποίας έγινε διοικητής τον Νοέμβριο του 2011– παρά μόνο με αντάλλαγμα την απόλυτη συμμόρφωση των εθνικών αρχών στις προσταγές της τρόικας [4].

Έτσι, από την έναρξη της κρίσης, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν σταμάτησε να επιδεικνύει χαρακτηριστικά αυταρχικού καθεστώτος. Εκλεγμένες κυβερνήσεις που εξαναγκάζονται σε παραίτηση και αντικαθίστανται από τεχνοκράτες χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση· απόλυτο προβάδισμα υποτιθέμενα « ουδέτερων » θεσμών όπως η ΕΚΤ· εξάλειψη του ρόλου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τον οποίο ο Γερμανός σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος, Μάρτιν Σουλτς, εις μάτην προσπαθεί να αναδείξει [5]· ματαίωση δημοψηφισμάτων · παρείσφρηση του ιδιωτικού τομέα στη λήψη πολιτικών αποφάσεων…

Προκειμένου να κατανοήσουμε αυτή την αντιδημοκρατική δυναμική, που μόνο ένα ευρύ κοινωνικό κίνημα πανευρωπαϊκής κλίμακας θα μπορούσε να αναστρέψει, δεν θα ήταν ανώφελο να στραφούμε προς έναν σύγχρονο του Φρόιντ, έναν επίσης διορατικό παρατηρητή της κρίσης του πολιτισμού στη δεκαετία του 1930 : τον Αντόνιο Γκράμσι.

Σύμφωνα με τον Ιταλό διανοούμενο, κατά τη διάρκεια των μεγάλων κρίσεων του καπιταλισμού, οι θεσμοί που εξαρτώνται από την καθολική ψηφοφορία, όπως τα κοινοβούλια, περνούν σε δεύτερο πλάνο.

Αντιθέτως, οι περιστάσεις ενισχύουν «  τη σχετική θέση της εξουσίας της γραφειοκρατίας (πολιτικής και στρατιωτικής), των υψηλών χρηματοπιστωτικών κύκλων, της Εκκλησίας και εν γένει όλων των οργανισμών που είναι σχετικά ανεξάρτητοι από τις διακυμάνσεις της κοινής γνώμης [6] ».

Σε κανονικές συνθήκες, όλοι αυτοί οι πόλοι εξουσίας αφήνουν τους δημοκρατικούς θεσμούς να κρατούν τα ηνία χωρίς ιδιαίτερα προσκόμματα. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει πλέον σε κατάσταση κρίσης : από τη μία, οξύνονται οι εγγενείς αντιφάσεις των θεσμών που νομιμοποιούνται σε εκλογικό επίπεδο, ελαττώνοντας την ικανότητά τους να λαμβάνουν τις αποφάσεις που απαιτεί η επιτάχυνση των πολιτικών εξελίξεων· από την άλλη, η κοινή γνώμη έχει σημαντικότατες διακυμάνσεις, απειλώντας να στραφεί προς τις πιο ριζοσπαστικές λύσεις.

Ο Γκράμσι ονομάζει « καισαρισμό » την προδιάθεση αυτή των δημοκρατικών καθεστώτων να επιδεικνύουν αυταρχικές τάσεις σε καιρούς κρίσης.

Κατά τον 19^ο αιώνα και στο πρώτο μισό του 20ού, τα « καισαρικά » στοιχεία αναδύονταν από τους κόλπους των στρατευμάτων –κάτι που ισχύει για τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, τον Όττο φον Βίσμαρκ και τον Μπενίτο Μουσολίνι, τρεις εμβληματικές μορφές του φαινομένου. Εξάλλου, ο καισαρισμός δανείζεται το όνομά του από έναν χαρισματικό Ρωμαίο στρατηγό που, διαβαίνοντας τον Ρουβίκωνα, εξάλειψε τα όρια μεταξύ στρατού και πολιτικής.

Ο Γκράμσι, ωστόσο, είχε διαβλέψει ότι και μη στρατιωτικοί παράγοντες μπορούν επίσης να ασκήσουν τη λειτουργία του καίσαρα : πρόκειται για την περίπτωση της Εκκλησίας, του χρηματοπιστωτικού τομέα ή της κρατικής γραφειοκρατίας. . Ο συγγραφέας των « Τετραδίων της Φυλακής » καταγράφει λόγου χάρη την κατακερματισμένη φύση του έθνους που προέκυψε από την Ιταλική Αναβίωση του 19^ου αιώνα : η σύστασή του μέσα από διαδοχικές προσκτήσεις περιφερειών λαμβάνει χώρα χωρίς την πραγματική εμπλοκή των λαϊκών μαζών. Μόνη η γραφειοκρατία εγγυούνταν την ενότητα, παίζοντας τον ρόλο του καίσαρα, χωρίς τον οποίο οι φυγόκεντρες δυνάμεις θα διαρρήγνυαν το σύνολο.

Οι δυναμικές που αυτή την περίοδο αναπτύσσονται στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης παραπέμπουν σε μια μορφή καισαρισμού όχι στρατιωτική, αλλά χρηματοπιστωτική και γραφειοκρατική.

Πολιτική οντότητα με κατακερματισμένη κυριαρχία, η Ευρώπη δεν βλέπει την ενότητά της να διασφαλίζεται παρά μόνο μέσα από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και τη δομική παρέμβαση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού τομέα στη λειτουργία της. Και οι υποτιθέμενες « πρόοδοι » που έχουν συντελεστεί προς την κατεύθυνση της ολοκλήρωσης κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων ετών, δίνουν έμφαση σε αυτόν τον χαρακτήρα.

Ο καισαρισμός αυτός δεν αποτελεί πρόσφατο φαινόμενο στη σύγχρονη Ευρώπη. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ορισμένοι μη δημοκρατικοί θεσμοί, ανάμεσα στους οποίους τα συνταγματικά δικαστήρια ή οι ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες, ισχυροποιούνταν όλο και περισσότερο στη δυτική Ευρώπη.

Η ιδέα που εκείνη την εποχή κινητοποιεί τις ελίτ της ηπείρου είναι ότι οι « δίδυμοι » ολοκληρωτισμοί – ναζισμός και σταλινισμός– αποτελούσαν προϊόν των « υπερβολών » της δημοκρατίας –κι αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο η τελευταία θα έπρεπε να προστατευθεί απέναντι στον ίδιο της τον παραλογισμό [7]. Ήδη από την έναρξή της, η ευρωπαϊκή ιδέα εγγράφεται σε αυτή τη λογική της αποστασιοποίησης από τους λαούς.

Όμως, η βάρβαρη επιτάχυνση που επιτελέστηκε από το 2009 ριζοσπαστικοποίησε τη διαδικασία : η οικονομική και νομισματική ένωση έγινε ένα αυταρχικό εργαλείο διαχείρισης των κοινωνικών και οικονομικών αντιφάσεων που προξένησε η κρίση.

Έτσι, οι επιλογές που από εδώ και στο εξής προσφέρονται δεν αντιπαραθέτουν πλέον την επιδίωξη της ευρωπαϊκής οικοδόμησης με την επιστροφή στην εθνική κλίμακα, όπως θα ήθελαν να μας κάνουν να πιστέψουμε τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και οι ευρωφιλελεύθεροι διανοούμενοι, αλλά δύο ανταγωνιστικά μεταξύ τους ενδεχόμενα : τον καισαρισμό ή τη δημοκρατία.

Δημοσιεύτηκε με αρχικό τίτλο: «Αναστολή της δημοκρατίας με πρόσχημα την κρίση: Η Ευρώπη στον δρόμο του κατά Γκράμσι καισαρισμού»

Notes

[1] Sigmund Freud, « Nouvelles Conférences d’introduction à la psychanalyse », Gallimard, Παρίσι, 1984 (1η έκδοση : 1933).

[2] Βλ. Raoul Marc Jennar, « Deux traits pour un coup d’Etat européen » και « Traité flou, conséquences limpides », « Le Monde Diplomatique », Ιούνιος και Οκτώβριος 2012 αντιστοίχως.

[3] « Financial Times », Λονδίνο, 20 Ιουλίου 2011

[4] « Financial Times », Λονδίνο, 7 Σεπτεμβρίου 2012

[5] « Le Monde », Παρίσι, 19 Ιανουαρίου 2012

[6] AntonioGramsci, « Guerre de mouvement et guerre de position », κείμενα από τα « Τετράδια της Φυλακής » επιλεγμένα και σχολιασμένα από τον Razmig Keucheyan, La Fabrique, Παρίσι 2012. Βλ. επίσης « Gramsci, une pensée devenue monde », « Le Monde Diplomatique », Ιούλιος 2012.

[7] Βλ. Jan-Werner Müller, « Contesting Democracy. Political Ideas in Twentieth-Century Europe », YaleUniversity Press, New Haven, 2011.

πηγή:youpayyourcrisis.

Η σιωπή δεν είναι χρυσός

Από την Εφημερίδα Συντακτών

Καθώς ένα χρόνο τώρα ασχολούμαι με τη θεματική «Χρυσός στα χρόνια της κρίσης» έχοντας δουλέψει μαζί με τους συνεργάτες μου στην Κολομβία (1), τη Ρουμανία (2) και την Ελλάδα (3), οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Θα συγκρίνω την ελληνική περίπτωση με αυτή της Ρουμανίας (γιατί αν αρχίσω από την Κολομβία πολλοί θα πουν ότι συγκρίνω την Ελλάδα με μια λατινοαμερικανική χώρα και «τι σχέση έχουμε εμείς με αυτούς, εδώ είναι Ευρώπη» και άλλα τέτοια, κατά τη γνώμη μου ευτράπελα). Πριν απ' αυτό όμως ας θυμηθούμε τι προβλέπουν τα δύο μεταλλευτικά σχέδια:...
ΕΛΛΑΔΑ Το ελληνικό κράτος έχει παραχωρήσει τα μεταλλευτικά δικαιώματα μιας έκτασης 317.000 στρεμμάτων στη Βόρεια Χαλκιδική, πλούσιας σε χρυσό, χαλκό και άλλα μέταλλα, στην καναδική πολυεθνική Eldorado Gold. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται το κοίτασμα χαλκού – χρυσού στις Σκουριές, που σήμερα εκτιμάται ότι αξίζει περίπου 12 δισεκατομμύρια δολάρια, δύο προϋπάρχοντα ορυχεία μαζί με τις εγκαταστάσεις τους, 310 σπίτια στο Στρατώνι, καθώς και τα δικαιώματα έρευνας και επέκτασης της εξορυκτικής δραστηριότητας με το άνοιγμα και άλλων μεταλλείων. Το αντάλλαγμα που πλήρωσε η εταιρεία στο ελληνικό κράτος το 2003 για να αποκτήσει τα παραπάνω ήταν 11 εκατομμύρια ευρώ, κάτι που έχει χαρακτηριστεί από κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου και από κατοίκους της περιοχής «ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα της χώρας». Οσοι αντιδρούν στο μεταλλευτικό σχέδιο, υποστηρίζουν ότι η επένδυση θα προκαλέσει ανεπίστρεπτη καταστροφή στο περιβάλλον, με τα οφέλη να είναι λιγότερα από τις απώλειες. ΡΟΥΜΑΝΙΑ Στη Ρόσια Μοντάνα της Ρουμανίας μια άλλη καναδική εταιρεία, η Gabriel Resources, και το ρουμανικό κράτος θέλουν από το 1997 να εξορύξουν το μεγαλύτερο κοίτασμα χρυσού στο υπέδαφος της Ευρώπης. Για να το κάνουν αυτό θα ανατινάξουν όλα τα βουνά της περιοχής δημιουργώντας τέσσερα ορυχεία ανοιχτής εξόρυξης και μια μεγάλη δεξαμενή εναπόθεσης αποβλήτων, που θα περιέχει κυάνιο και άλλες τοξικές ουσίες. Οι κάτοικοι που αντιδρούν λένε ότι αυτό θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες στο περιβάλλον καθώς και στην ιστορική κληρονομιά της Ρόσια Μοντάνα, αφού εκεί βρίσκονται οι πιο καλά διατηρημένες ρωμαϊκές στοές παγκοσμίως. Οι ιστορικοί λένε πως η ακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οφείλεται ώς ένα βαθμό στο χρυσάφι της Ρόσια Μοντάνα και οι τεχνίτες της εποχής είχαν αναπτύξει ένα δίκτυο υπόγειων στοών για την εξόρυξη, τόσο αριστοτεχνικό, που πολλοί το παρομοιάζουν με υπόγεια Ακρόπολη. ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ 1. Και οι δύο χώρες πλήττονται βάναυσα από την οικονομική κρίση. 2. Και οι δύο χώρες θέλουν να εξορύξουν το χρυσάφι τώρα που οι τιμές του πολύτιμου μετάλλου βρίσκονται στα ύψη. 3. Και οι δύο χώρες έχουν ως επενδυτές καναδικές εταιρείες. 4. Κάτοικοι και των δύο περιοχών αντιδρούν υποστηρίζοντας πως τα σχέδια εξόρυξης θα έχουν καταστροφικές συνέπειες. ΔΙΑΦΟΡΕΣ 1. Στη Ρόσια Μοντάνα αστυνομία δεν πάτησε ποτέ, παρά τις διαμαρτυρίες των κατοίκων που πολλές φορές ήταν έντονες και παρά τη συμμετοχή ξένων ακτιβιστών που ταξίδεψαν στη Ρουμανία ειδικά για κείνες τις διαδηλώσεις. Στις Σκουριές στέλνουν τα ΜΑΤ. 2. Ο πρόεδρος της Ρουμανίας Τραϊάν Μπασέσκου, που είναι αναφανδόν υπέρ του πρότζεκτ, επισκέπτεται τη Ρόσια Μοντάνα και συνομιλεί με τους κατοίκους που αντιδρούν. Στην Ελλάδα δεν άκουσα ποτέ για μια τέτοια συνάντηση σε τόσο υψηλό επίπεδο. 3. Στη Ρουμανία το πρότζεκτ το έχει αναλάβει μια κοινοπραξία, η Rosia Montana Gold Corporation (4). Σε αυτή την εταιρεία οι Καναδοί έχουν το 80,69%, ενώ το υπόλοιπο 19,31% έχει μείνει στον έλεγχο του κράτους. Στην Ελλάδα έχει σχηματιστεί μια αντίστοιχη κοινοπραξία, η «Ελληνικός Χρυσός». Οι Καναδοί ελέγχουν το 95%, ενώ το υπόλοιπο 5% ανήκει στην ελληνική κατασκευαστική εταιρεία «Ακτωρ» του ομίλου Μπόμπολα. Το ελληνικό κράτος δηλαδή δεν έχει κρατήσει απολύτως τίποτα. 4. Το ρουμανικό κράτος, σύμφωνα με τη Rosia Montana Gold Corp., θα πάρει 4 δισεκατομμύρια δολάρια από αυτή την επένδυση, συμπεριλαμβανομένων και των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης (royalties) που θα εισπράττει βάσει των νόμων κατ” αναλογία με το μετάλλευμα που θα εξορύσσεται (5). Αντίθετα η Ελλάδα παραχώρησε στην «Ελληνικός Χρυσός» τα πάντα για 11 εκατομμύρια ευρώ και δεν θα εισπράξει ούτε σεντ από δικαιώματα εξόρυξης στο μέλλον καθώς ο μεταλλευτικός κώδικας που γράφτηκε επί χούντας δεν προβλέπει κάτι τέτοιο (6). 5. Ολοι οι υπουργοί που πέρασαν από το αρμόδιο υπουργείο Περιβάλλοντος της Ρουμανίας, διστάζουν να δώσουν περιβαλλοντική άδεια στο πρότζεκτ της Ρόσια Μοντάνα, και ως εκ τούτου το πράσινο φως για την έναρξή του. Ο υπουργός Περιβάλλοντος, Ατίλα Κοροντί, μάλιστα απέρριψε το 2007 την περιβαλλοντική μελέτη της εταιρείας καθώς δεν είχαν προσκομιστεί όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά. «Χρειαζόμαστε επενδυτές σε αυτή τη χώρα που να είναι σοβαροί, και η εταιρεία κατά τη γνώμη μου δεν είναι αρκετά σοβαρή», είπε στην συνάδελφο Γεωργία Ανάγνου. Η τωρινή υπουργός Περιβάλλοντος μάλιστα, Rovana Plumb, πρότεινε πρόσφατα να δοθεί όλος ο φάκελος στη δημοσιότητα προκειμένου οι Ρουμάνοι να γνωρίζουν κάθε λεπτομέρεια αναφορικά με το πρότζεκτ (7). Στην Ελλάδα, παρ” όλο που εκκρεμεί απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που θα κρίνει το αν θα αρχίσει το πρότζεκτ ή όχι, το υπουργείο Περιβάλλοντος με εντολή του παρεμβαίνει υπέρ της «Ελληνικός Χρυσός» και ουσιαστικά διατάζει το δασαρχείο να εγκρίνει εργασίες υλοτομίας στο αρχέγονο δάσος των Σκουριών, πριν από την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (8). 6. Η Rosia Montana Gold Corporation προσπαθεί να κερδίσει την κοινή γνώμη της Ρουμανίας με διαφημιστικά σποτ στην τηλεόραση και στις εφημερίδες. Σε σχέση με τη διαφήμιση η εταιρεία κατατάσσεται τρίτη μετά τις δύο μεγάλες εταιρείες τηλεφωνίας. Με αυτόν τον τρόπο ελέγχει και την εγχώρια πληροφόρηση, αφού όπως καταγγέλλουν Ρουμάνοι δημοσιογράφοι, «είναι αδύνατον να δεις να γράφονται άρθρα εναντίον του πρότζεκτ της Ρόσια Μοντάνα στον εθνικό Τύπο». Στην Ελλάδα η «Ελληνικός Χρυσός» δεν έχει ούτε καν ιστοσελίδα (9) και δεν δαπανά τίποτα για διαφήμιση. Ούτε και φαίνεται να νοιάζει κανέναν -και μιλώ κυρίως για το κράτος- να ενημερωθεί η κοινή γνώμη της Ελλάδας για το τι ακριβώς σχεδιάζεται να γίνει στη Χαλκιδική. Είναι λες και μιλάμε για μια έρημη τοποθεσία στον πλανήτη Αρη. Η χειραγώγηση των ΜΜΕ σε αυτή την περίπτωση και η σιωπή τους οφείλονται αλλού: σε μια ιδιότυπη ομερτά, καθώς ο ιδιοκτήτης της «Ακτωρ», η οικογένεια Μπόμπολα, που όπως είπαμε κατέχει το 5% της «Ελληνικός Χρυσός» είναι και βασικός μέτοχος σε μεγάλα ΜΜΕ (10). 7. Στη Ρουμανία θα χρησιμοποιηθεί κυάνιο. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τις δηλώσεις των υπευθύνων της «Ελληνικός Χρυσός», όχι. Οπως λένε, από τη στιγμή που το κοίτασμα στις Σκουριές περιέχει χαλκό, θα χρησιμοποιήσουν μια τεχνική για μεταλλουργία χαλκού που λέγεται flash smelting (στιγμιαία τήξη) και θα παίρνουν τον χρυσό ως παραπροϊόν. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ Το ρουμανικό κράτος, παρ” όλο που έχει να κερδίσει περισσότερα χρήματα από τα σχέδια εξόρυξης χρυσού στο έδαφός του, παρ” όλο που έκανε καλύτερες συμφωνίες και παρ” όλο που και το ίδιο είναι μέτοχος της κοινοπραξίας, φαίνεται να κινείται με περισσότερη ωριμότητα, υπευθυνότητα και προσοχή σε σχέση με την Ελλάδα. Το ελληνικό κράτος, που χορεύει στον ρυθμό των Μνημονίων, βιάζεται. Με μοναδικό κριτήριο το «να δώσουμε θέσεις εργασίας» ή «να φέρουμε ξένες επενδύσεις» κινείται άρον άρον με προχειρότητα, κερδίζοντας ελάχιστα, και μάλιστα σε ένα θέμα τόσο σημαντικό που αφορά το περιβάλλον μιας περιοχής απερίγραπτου φυσικού κάλλους. Και επειδή οι άνθρωποι που ζουν εκεί πιστεύουν ότι τα αρχέγονα δάση που θα κοπούν δεν ξαναγίνονται και πως κάθε απόφαση που θα ληφθεί τώρα, θα επηρεάσει άμεσα και τις επόμενες γενιές, διαμαρτύρονται. Ωστόσο αντί να βρουν ένα κράτος που θα σκύψει και θα τους ακούσει, εκείνο τους στέλνει τα ΜΑΤ για να καταπνίξει τη φωνή τους. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρώπης όπου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχει καμία ανάλογη περίπτωση, από τη στιγμή που η Ελλάδα έγινε μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, όπου ένα μεταλλευτικό σχέδιο επιχειρήθηκε να επιβληθεί με αυτόν τον τρόπο, διά της βίας, εκ των άνω, από ευρωπαϊκό κράτος στον λαό του. Αυτά είναι πράγματα που συχνά τα βλέπει κανείς να συμβαίνουν σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Στη Γουατεμάλα, όπου ΜΑΤ και άνδρες ιδιωτικής εταιρείας σεκιούριτι επενέβησαν προς χάριν της μεταλλευτικής CGN προκειμένου να καταπνίξουν τη διαμαρτυρία ιθαγενών Μάγιας. Το αποτέλεσμα ήταν να σκοτώσουν φριχτά τον ηγέτη τους, κομματιάζοντάς τον με ματσέτες. Στο Περού για το ορυχείο της Newmont, όπου δυνάμεις καταστολής συγκρούστηκαν με τους ντόπιους που επίσης διαμαρτύρονταν κατά του πρότζεκτ, αφήνοντας πίσω τους νεκρούς και τραυματίες. Και στην Κολομβία, όπου εξαιτίας του 50χρονου εμφύλιου πολέμου, ο στρατός είναι αυτός που φυλάει τις ιδιωτικές εταιρείες χρυσού. Αλλά είπαμε: Εμείς δεν έχουμε καμιά σχέση με Λατινική Αμερική, είμαστε στο ευρώ, είμαστε Ευρώπη! Ρώτησα τον πρώην υπουργό Περιβάλλοντος που έβαλε την υπογραφή του για το πρότζεκτ, Γιώργο Παπακωνσταντίνου, τι ακριβώς κερδίζει η χώρα. (Θυμίζω ότι πήραμε 11 εκατ. ευρώ και τέλος. Ούτε σεντ από royalties στο μέλλον.) Μου απάντησε αυτολεξεί: «Το κράτος κερδίζει γιατί παίρνει φόρους, το κράτος κερδίζει γιατί προσλαμβάνονται πάνω από 1.000 άτομα και αυτά τα άτομα έχουν εισοδήματα, άρα πληρώνουν φόρους». Ο κ. Στρατουδάκης της «Ελληνικός Χρυσός» μιλάει για «1.700 άμεσες θέσεις εργασίας και τις διπλάσιες έμμεσες». Περίπου 5.000 δηλαδή. Κάτι που με ευκολία επιβεβαιώνει και ο δήμαρχος Αριστοτέλη κ. Πάχτας: «Πείτε μου, σε ποια άλλη περιοχή της πατρίδας μας, στην επόμενη πενταετία θα δημιουργηθούν άλλες 5.000 θέσεις απασχόλησης;». Παρ” όλο που θεωρώ έωλο τον αριθμό των έμμεσων θέσεων -γιατί κανείς δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να επιβεβαιώσει ότι π.χ. οι γαλότσες που θα φορούν οι εργάτες θα φτιάχνονται από ελληνικά χέρια και δεν θα αγοράζονται από τη Βουλγαρία- θα θεωρήσω ότι ο αριθμός των θέσεων εργασίας που θα δημιουργηθούν θα είναι όντως 5.000. Οπως επίσης θα τονίσω και κάτι που δεν ακούγεται συχνά: ότι σύμφωνα με τις μελέτες της εταιρείας για τις Σκουριές, το ορυχείο θα έχει ζωή 27 χρόνων. Τα ερωτήματα λοιπόν που καλείται να απαντήσει η ελληνική κοινωνία είναι τα εξής: Δέχεται για μια υπόσχεση 5.000 θέσεων εργασίας που θα διαρκέσουν 27 χρόνια, να κοπούν εκατοντάδες στρέμματα αρχέγονου δάσους; Δέχεται να ρισκάρει τυχόν περιβαλλοντικές επιπτώσεις και ατυχήματα; Δέχεται να εξορυχτεί χρυσάφι που θα φεύγει έξω, χωρίς να αφήνει περαιτέρω κέρδη στον τόπο από δικαιώματα εξόρυξης, παρά μόνο όσα θα προκύπτουν από τη φορολογία της επιχείρησης και των εργαζομένων της; Και το πιο σημαντικό: Δέχεται αυτού του τύπου την ανάπτυξη; Αυτά τα βασικά ερωτήματα θα πρέπει να αποτελέσουν την καρδιά μιας δημόσιας διαβούλευσης, η οποία κανονικά θα έπρεπε να είχε ήδη γίνει. Ετσι ώστε όλοι οι Ελληνες να είναι ενημερωμένοι γι” αυτό που σχεδιάζεται να γίνει σε ένα μέρος της πατρίδας τους. Μας αφορά όλους. Αλλωστε όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης, «Το κύριο γνώρισμα του πολίτη είναι η συμμετοχή στην απονομή δικαιοσύνης και στην άσκηση εξουσίας». Δυστυχώς στη σύγχρονη ελληνική δημοκρατία αυτά είναι ψιλά γράμματα.

έφυγε κι αυτός..Χρόνης Μίσσιος 1930-1912

“...Βαράνε, βαράνε κι έχουν λαχανιάσει. Οι ανάσες τους ακούγονται όπως των σκυλιών που σε κυνηγάνε. Κάποια στιγμή σταματάνε, ουφ κωλόπαιδα, λένε, μας βγάλατε το λάδι, ακούς οι κουφάλες; Σκύβει ο Σάβανος και ρωτάει έναν έναν-πρώτος είναι ο Παύλος- λοιπόν θα υπογράψεις; Όχι. Στη μέση είμαι εγώ. Θα υπογράψεις; Όχι. Τρίτος ο Νικόλας. Εσύ; Άει γαμήσου, μωρή κουφάλα. Μια ζωή σέρτικος...

Έρχεται η δεύτερη τριάδα, φρέσκια και ξεκούραστη, ο ίδιος χαβάς: ντάκα ντούκου. Από την ώρα που μας έχουν όρθιους, θέλω να κατουρήσω, τώρα πια δεν κρατιέμαι. Τ` αμολάω λοιπόν. Ζεστό, ζεστό το κάτουρο τρέχει στα πόδια μου. Ευτυχία που δε λέγεται. Θα κατουράω κάνα τέταρτο. Αυτή το βιολί του. Τελειώνω. Ανακούφιση. Λέω από μέσα μου, τώρα βαράτε χαμούρες. Όλη αυτή την ώρα, ο Παυλόσυκας στέκει στη γωνιά και μουρμουρίζει ψαλμωδίες και ρητά. Κάποια στιγμή φαίνεται πως ο δικός μου παρακουράστηκε και με παραδίδει στον Παυλόσυκα. Πού `σαι μάνα, να με δεις και να με κλάψεις! Τραβάει ο πούστης μια λεπτή βοϊδόπουτσα, που στην άκρη της κρέμονται στρογγυλά βαρίδια από μολύβι- νομίζω αυτό το λένε γάτα, γιατί όπου σε χτυπάει σε σκίζει. Αρχίζει να με κεντάει πόντο πόντο. Εγώ σφίγγω τα δόντια. Έχουν σκοτεινιάσει τα μάτια μου, αλλά κρατιέμαι ακόμα όρθιος. Κάποια στιγμή όμως, συγκεντρώνει τα χτυπήματά του στη σπονδυλική στήλη, στο ύψος της ωμοπλάτης και του σβέρκου. Νομίζω πως τα χτυπήματα πέφτουν κατευθείαν στο μυαλό και το πολτοποιούν. Ο πόνος μ` αγκαλιάζει ολόκληρον. Αυτό δεν είναι ξύλο πια, με έχουν κόψει στα δύο και με χτυπάνε από μέσα προς τα έξω. Λιποθύμησα...

Συνήλθα. Στο πρόσωπό μου νοιώθω ευεργετική την υγρασία του τοίχου, ανοίγω τα μάτια μου. Είμαι μπρούμυτα πεσμένος στο τσιμέντο. Κάνω να γυρίζω το κεφάλι μου και ουρλιάζω, νιώθω ένα πόνο μαχαιριά μέσα στο μυαλό μου. Τα πειθαρχεία είναι κτισμένα σ` ένα κατεστραμμένο ενετικό φρούριο, στην κορυφή του νησιού, και ενώ το πάνω μέρος τους γκρεμίστηκε, τα υπόγειά τους άντεξαν στο πέρασμα του χρόνου. Αυτά τα διαρρύθμισαν κατάλληλα και τα έκαναν πειθαρχεία. Αυτό που μας έχουν είναι μακρόστενο ενάμισι μέτρο επί τέσσερα, με θολωτή σκεπή. Στο βάθος, στη δεξιά γωνία, έχει μια πηγή που βγάζει λίγο νερό. Με τα χρόνια σχηματίστηκε μια μικρή γούρνα απ` όπου ξεκινάει ένα ρυάκι και κυλά στην άκρη του τοίχου. Να φανταστείς πως η σκεπή του είναι ένα αμπέλι με συκιές και άλλα δεντράκια...Τέλος, συνήλθα αλλά δεν μπορώ να κουνηθώ. Η πλάτη μου με καίει σαν να είμαι φορτωμένος κανένα πυρωμένο σίδερο. Όπως μου λένε τα παιδιά, έχει ανοίξει σε δεκάδες τριγωνικά σχήματα, αλλά εκείνο που με ανησυχεί είναι ότι δεν μπορώ να κουνήσω το κεφάλι μου. Ο Παύλος κάπου βρήκε μια πετσέτα, τη μουσκεύει στο παγωμένο νερό της πηγής και μου την απλώνει στην πλάτη και στο σβέρκο. Η ευτυχία συμπληρώνεται με μια χούφτα νερό που καταφέρνει ο Παύλος να μού ρίξει στο στόμα. Κρατάει καλύτερα από τους τρεις μας- είναι γεμάτο και γερό παιδί. Είμαστε σε κακά χάλια, χωρίς καμία προοπτική. Νιώθουμε όμως μεγάλη συγκίνηση και μια περίεργη περηφάνια. Ο Παύλος κάθεται δίπλα μου και ψιλοτραγουδά ένα ερωτικό ποντιακό τραγούδι: Κορτσόπον δώδεκα χρονώ κι γω πα δεκατρία...

Χρόνης Μίσσιος 1930-2012 περισότερα...

Διακοπές στην Αθήνα

Κατεβαίνοντας σήμερα προς τη θάλασσα ,θυμήθηκα μια συνομιλία που είχα πριν πολλά χρόνια, όταν κλήθηκα να απαντήσω σε μια τηλεφωνική έρευνα που το ζητούμενο ήταν που  έκανα διακοπές το προηγούμενο καλοκαίρι.
Ήταν φθινόπωρο όπως τώρα καλή ώρα..

Στην ερώτηση λοιπόν που; απάντησα εντελώς αυθόρμητα: -Πουθενά.(κενό..)
Ξαναρωτάει:Πέρσι; -Ούτε!(κενό...)
Πρόπερσι; -Δεν πήγα..(μεγάλο κενό..)
Όταν είχατε πάει,δεν μπορεί, κάποτε θα πήγατε..(λυπημένη φωνή...)
-Ε....νομίζω ότι κανονικές διακοπές είχα πάει την χρονιά που γινόταν οι ολυμπιακοί αγώνες στην Βαρκελώνη,θυμάμαι το χρυσό του Δήμα,κάτσε κάτω απ τη μπάρα και τέτοια,το '92,να σας πω και που;..
-Μπα αφήστε,καταλαβαίνω..
Όχι να σας πω,στην Ίο..πήρα φόρα ήθελα να συνεχίσω να περιγράψω τις διακοπές μου,που έμενα,που έκανα μπάνιο,που πίναμε...είχα πολλά να πω,αλλά η συνομιλήτρια δεν ήθελε πλέον να με ακούσει,μάλλον δεν την βοηθούσαν στην έρευνά της αυτά τα στοιχεία ή κάτι ήθελε να μου πουλήσει και κατάλαβε ότι δεν υπήρχε πιθανότητα και έτσι μου ευχήθηκε να πηγαίνω διακοπές και κλείσαμε..

Τώρα εδώ και τρία χρόνια έχω άπλετο χρόνο για διακοπές αλλά δεν με ρωτάει κανείς πια που έκανα διακοπές αν και θα τους απαντούσα αμέσως.
Διακοπές στην Αθήνα και μάλιστα έξι με επτά μήνες το χρόνο και κάθε μέρα όσο κρατάει ο καιρός κατεβαίνω στη θάλασσα, γιατί στο σπίτι καραδοκεί η κατάθλιψη.

ΥΓ1: ...αργότερα πιστεύω να υπάρχει καμιά φωτιά στο δρόμο να ζεσταινόμαστε.. (γιατί είπαμε σπίτι δεν την βγάζουμε καθαρή και ούτε έχω σκοπό να ανάβω ρεσώ κλαίγοντας την μαύρη μας τη μοίρα )

Δεν μας τρομάζουν τα...λίγα συννεφάκια του Οκτώβρη.

Live your myth in Greece: the true experience.

Φωτογραφίες από την Αθήνα τον Αύγουστο.



Η αρχική ιδέα μου ήταν να δημιουργήσω ένα μικρό φωτογραφικό χρονικό της αυγουστιάτικης νυχτερινής Αθήνας. Η πόλη, τα αρχαία «αξιοθέατά» της, οι άστεγοι, οι τουρίστες, τα σουβλατζίδικα στο Μοναστηράκι, τα μαγαζιά με τουριστικά σουβενίρ, οι ατέλειωτες ουρές από (άδεια) ταξί που μοιάζουν να βρίσκονται σε αιώνια αναμονή πελατών.


Την πλειοψηφία των φωτογραφιών τις τράβηξα μετά τις 12 τα μεσάνυκτα. Οι δρόμοι της Αθήνας τις πρώτες πρωινές ώρες μετατρέπονται σε υπαίθριο ξενοδοχείο –ένας διαρκώς αυξανόμενος αριθμός αστέγων κοιμάται στα πεζοδρόμια. Ένας άστεγος στη στάση λεωφορείων στην αρχή της Φιλελλήνων, κάθε φορά που περνούσα, «μαύρα μεσάνυχτα», κοιμόταν ακριβώς στο ίδιο σημείο. Στη ρίζα ενός σήματος της τροχαίας, δίπλα σε μια κολώνα. Κατάχαμα, χωρίς το χαρτόνι που χρησιμοποιούν συνήθως οι άστεγοι ως «στρώμα», ακριβώς στο ίδιο σημείο, χωρίς καμιά παρέκκλιση. Ψευδαίσθηση «κρεβατιού», προσομοίωση «ασφάλειας»; Μετά από κάποιες μέρες τον έχασα, δεν τον είδα ξανά…

Η Αθήνα τη νύχτα αποκαλύπτει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την πιο σκοτεινή της πλευρά: τη θλιβερή πρωτεύουσα μιας χώρας όπου διαρκώς και περισσότεροι άνθρωποι χάνουν τα πάντα: τη δουλειά τους, την ελπίδα, την αξιοπρέπειά τους.

Το φωτορεπορτάζ της νυχτερινής Αθήνας απέχει πολύ από το να είναι πλήρες. Δυο πράγματα εμφανώς απουσιάζουν. Κάθε νύχτα η Αθήνα θυμίζει κατεχόμενη πόλη. Διμοιρίες βλοσυρών,  απειλητικών, πάνοπλων μπάτσων βρίσκονται σε «στρατηγικά» σημεία της πόλης (τα Εξάρχεια βρίσκονται υπό μόνιμη περικύκλωση). Μοτοσικλετιστές της ΔΙΑΣ, «καουμπόιδες» της νύχτας, κοιτάζουν απειλητικά και καχύποπτα οτιδήποτε τους πλησιάζει, περνούν σχεδόν πάντοτε με κόκκινο τα φανάρια, πηγαίνουν αντίθετα στο ρεύμα κυκλοφορίας. Γιατί; Είναι και αυτό μέρος της επίδειξης εκφοβισμού. Ο νόμος είναι οι μπάτσοι αυτοπροσώπως, ερμηνεύεται και παραβιάζεται από τους ίδιους κατά το δοκούν. Και, φυσικά, από το φωτογραφικό ρεπορτάζ της Αθήνας λείπουν οι συμμορίες της Χρυσής Αυγής που επιτίθενται σε μετανάστες. Απουσιάζουν οι φωτογραφίες αυτών των δυο αλληλοτροφοδοτούμενων «ομάδων» για ένα πολύ απλό λόγο: είναι οι πλέον επικίνδυνες πληθυσμιακές ομάδες για φωτογράφιση. 



Το κείμενο είναι του Άγγελου Καλοδούκα.

ενθύμιον παρέλασης

Ελάχιστα μέτρα χωρίζουν τη θέση και σχεδόν η ίδια γωνία λήψης των φωτογραφιών από την πλατεία Συντάγματος αλλά η διαφορά είναι τεράστια..
Ούτε χρονικά απέχουν πολύ οι "παρελάσεις" από τις τελευταίες κινητοποιήσεις εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής των μνημονίων..

Αυτή ήταν η εικόνα της πλατείας κατά την "μεγαλειώδη"παρέλαση της 25ης Μαρτίου του 2012..

Μεταξύ "συγγενών" και "φίλων"...Μα που είναι ο κόσμος;

Αποκλείσθηκε από τον φόβο για πιθανές αντιδράσεις..

Όταν ο λαός κατακλύζει την πλατεία .. το καθεστώς φοβάται να στηθεί στις εξέδρες!

Αυτή ήταν η εικόνα από το Σύνταγμα στις 12 Φλεβάρη 2012

σχετικά:

περισσότερα:

Δείτε εδώ τo ρεπορτάζ του tvxs

Ρεπορτάζ του ΑΝΤ1
Φωτογραφίες και βίντεο από τη διαδήλωση στην Πάτρα
Ναύπλιο: οι συγκεντωμένοι έδιωξαν τον υφυπουργό Γ. Μανιάτη
Διαδηλώσεις και προληπτική καταστολή στη Θεσσαλονίκη
Βέροια: κάγκελα παντού
Κινητοποιήσεις στα Γιάννενα

Αστυνομοκρατούμενη η παρέλαση στη Λαμία, αντιδράσεις κατά μητροπολίτη και περιφερειάρχη
Τρίπολη: οι μαθητές γύρισαν την πλάτη τους επισήμους

Χημικά από την αστυνομία και ματαίωση της παρέλασης στο Ηράκλειο

Διαδήλωση μέσα στην παρέλαση στην Ιεράπετρα
Χίος: με αποπομπή των επισήμων η παρέλαση
Παρέμβαση στα Τρίκαλα
Συγκρούσεις με την αστυνομία στη Λάρισα

Κεφαλονιά: οι μαθητές άλλαξαν δρόμο για να αποφύγουν τους επισήμους
Zάκυνθος: αντιφασίστες απωθούν χρυσαυγίτες από το χώρο κατάθεσης στεφάνων

Η συγκέντρωση στην Πρέβεζα
Κοζάνη: άγριο γιουχάισμα του υφυπουργού Εσωτερικών
Συμπλοκές στην Ξάνθη
Χαλκίδα: πανό και προσαγωγές

μαθητική παρέλαση;

Σήμερα δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να περιγράψεις την αστυνομοκρατία που πηγάζει απ' τον φόβο των "επισήμων" για τις αντιδράσεις των πολιτών που ακόμα και τους γονείς των μαθητών δεν άφησαν να πλησιάσουν στο Σύνταγμα κατά τη διάρκεια της μαθητικής παρέλασης.

Ετσι μεταξύ "συγγενών"και "μπράβων" γιόρτασε το κράτος την  επέτειο της εξέγερσης του '21..

.. Μέχρι και ελεύθερους σκοπευτές επιστράτευσαν ...μάλιστα!Α μπουζούριασαν και μερικούς (27) από εκπαιδευτικούς,γονείς,συλλογικότητες...για την δημοκρατία,μην φανταστείτε  τίποτα άλλο...

(Πάντα με άφηναν παγερά αδιάφορο οι κάθε λογής παρελάσεις
Στο σχολείο αποβολές,στο στρατό φυλακές..
Τώρα μάλλον αυτοκαταργούνται ή τουλάχιστον απομυθοποιούνται..γιατί τι να την κάνεις την παράτα χωρίς χειροκροτητές..)

25 Μαρτίου-εαρινές παρελάσεις

ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΟΥ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ ΤΟΥΣ, ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΚΙ ΟΧΙ Ο ΛΑΟΣ ΤΟΥΣ...

Κι έγραφε ο ποιητής...

Μὲ τὴν αὐγὴ καὶ ἡ θάλασσα μενεξεδένια

λάμπει, καὶ μὲ τὸ φῶς τὰ πάντα ξανανιώνουν.

Νὰ ἡ ἄνοιξη γυρίζει, νὰ τὸ χελιδόνι

στὸν Παρθενώνα ξαναχτίζει τὴ φωλιά του!

Πανίερη Ἀθηνᾶ, τίναξε τὸ πουλί σου

στ᾿ ἀμπέλια μας ἀπάνω τὰ σαρακωμένα.

Κι ἂν πρέπει νὰ πεθάνουμε γιὰ τὴν Ἑλλάδα,

θεία εἶν᾿ ἡ δάφνη! Μία φορὰ κανεὶς πεθαίνει.

(ΠΑΛΑΜΑΣ)

Κι έγραφε ο ποιητής....

Γιατὶ ποτὲ δὲ λόγιασα τὸ πότε καὶ τὸ πῶς,

μὰ ἐβύθισα τὴ σκέψη μου μέσα στὴν πάσαν ὥρα,

σὰ μέσα της νὰ κρύβονταν ὁ ἀμέτρητος σκοπός,

νὰ τώρα πού, ἡ καλοκαιριὰ τριγύρα μου εἴτε μπόρα,

λάμπ᾿ ἡ στιγμὴ ὁλοστρόγγυλη στὸ νοῦ μου σὰν ὀπώρα,

βρέχει ἀπ᾿ τὰ βάθη τ᾿ οὐρανοῦ καὶ μέσα μου ὁ καρπός!...

(ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ)

Κι αυτοί γεμίζουν τη γιορτή  της ελευθερίας με κάγκελα....

Και τον κόσμο  αν φωνάξει οργισμένος, αν επιθυμίσει κάτι καλύτερο από αυτό που του ορίζουν τώρα. Αν θελήσει να κερδίσει τη ζωή ξανά, και τη χαμένη του ελευθερία...

Σαν τι θα τον συλλάβουν?

Σαν έλληνα?

http://vasiliskos2.blogspot.com/ 

ζούμε τη χούντα της εποχής μας

Επειδή στις μέρες μας οι θύτες προβάλουν ως θύματα και οι λύκοι ντύνονται αρνάκια,καλό είναι να θυμόμαστε κάθε στιγμή με ποιους έχουμε να κάνουμε..
Ας το παίζουν αγωνιστές και δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να βγάλει αυτή η κολυμπήθρα του αντιμνημονίου που τσαλαβουτούν κάνοντας θεαματικές κωλοτούμπες διάφοροι "υπερπατριώτες"

Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί η κοινωνία παραβλέπει φασίζουσες ρητορίες, συμπεριφορές ή ακόμα στη χειρότερη περίπτωση συμφωνεί και τις επιβραβεύει (λάος-χ.α.)

Η κοινωνία σε λήθαργο; Ας ελπίσουμε να μην ξυπνήσει όταν θα 'ναι πολύ αργά για όλους..

 Όταν ο Καρατζαφέρης σταματάει να τρομάζει… 
12/03/2012 | » Eagainst

Ένα ευφυές σύνθημα σε τοίχο της Αθήνας, μας λέει πως «Δεν ζούμε στην εποχή της χούντας, ζούμε τη χούντα της εποχής μας». Δεν προλάβαμε να ζήσουμε χούντες άλλων εποχών, κι ούτε θα το θέλαμε είναι η αλήθεια. Δυστυχώς, ή ευτυχώς, όμως μας έτυχε να ζήσουμε την εποχή του τίποτα, την εποχή όπου καμία ανθρώπινη αξία δεν δείχνει να προτάσσεται, αν δεν υπάρχει ως κίνητρο το προσωπικό κέρδος. Την εποχή που η πρώτη σε κυκλοφορία εφημερίδα είναι μια κουτσομπολίστικη φυλλάδα που ασχολείται με την ανούσια καθημερινότητα ανούσιων διασημοτήτων, την εποχή που διάφορα σεξουαλικά είδωλα/αντικείμενα πλασάρουν ηλιθιότητα επί χρήμασι ποζάροντας την α-σεξουαλικότητά τους σαν σφαχτάρια, όπου όλοι έχουμε μετατραπεί σε μια μάζα καταναλωτών θεάματος και σκουπιδοπροϊόντων, όπου οι κοινωνικές μας σχέσεις έχουν πάψει πια να είναι σχέσεις επικοινωνίας, αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης, αλλά ανταγωνισμού και επιδειξιομανίας (ποιός θα κατορθώσει να δειχτεί στον διπλανό του λόγω του ότι είχε την ευκαιρία ν’ αγοράσει την τελευταίας τεχνολογίας άχρηστη γκατζετο-μηχανή)! Μας κυβερνά ο πολιτισμός της απόλυτης  ματαιοδοξίας. Εξαρτόμαστε αποκλειστικά και μόνο από την αγοραστική μας δυνατότητα, πάντα στα πλαίσια του υπερκαταναλωτισμού. Ο κομφορμισμός και η απο-πολιτικοποίηση έχουν καταρρακώσει κάθε έννοια κοινωνικής δημιουργίας, στο βαθμό που δεν διστάζουμε να στιγματίσουμε οποιονδήποτε αρνείται να προσφέρει στο μέγιστο τον χρόνο και τον κόπο του για την παραγωγή, και στο ελάχιστο για οτιδήποτε άλλο πραγματικά πραγματικά ωφέλιμο (όπως η δημιουργία δημόσιας σφαίρας, η απουσία της οποίας χαρακτηρίζει, αν μη τι άλλο, την εποχή μας).

Ακόμα και η έννοια της εργασίας έχει, και αυτή με τη σειρά της, εκπορνευτεί από τους βρικόλακες του παραγωγισμού, (αν και το πιο σωστό θα ήταν να λέγαμε πως ποτέ η Δυτική κοινωνία δεν είχε ταυτίσει την εργασία με την δημιουργικότητα. Άλλωστε, παραγωγική ανάπτυξη και δημιουργικότητα είναι δυο έννοιες ασυμβίβαστες και μεταξύ τους αντιφατικές). Κι εμείς καμαρώνουμε φτηνούς πολιτικάντηδες που κοροϊδεύουν ολόκληρους λαούς, ξεδιάντροπα, έχοντας χάσει κάθε ίχνος ακόμα και του παραδοσιακού φτηνού θεατρινισμού τους, φτάνοντας στον απόλυτο κυνισμό του μαφιόζικου εκβιασμού. Έκατσε η ριμάδα η ζαριά του σπέρματος να μας φέρει σ’ έναν κόσμο που θεωρεί την εξέγερση προβοκάτσια και τις νέες ιδέες και προτάγματα ανόητη ουτοπία, τεμπελιά ή παλαιομοδίτικη γραφικότητα! Ζούμε, λοιπόν, τη χούντα της εποχής μας. Τη χούντα του θεάματος, τη δικτατορία της έλλειψης νοήματος και των ασήμαντων καταστάσεων/πραγμάτων. Ο ολοκληρωτισμός της απάθειας και του κυνισμού ορθώνεται μπροστά μας. Και, κάθε τέχνη ή ομιλία διακατέχεται από έναν αδυσώπητο λαϊκισμό, αντανακλά την πολιτισμική αυτήν φθήνια της κουλτούρας του κιτς, επισημαίνοντας την ψευδαίσθηση ότι δήθεν είμαστε ελεύθεροι, ή τη βαθιά κοινωνική κρίση, η οποία γεννά οργή​​ και αγανάκτηση, μια αγανάκτηση, όμως, που δεν στοχεύει πουθενά, (όπως στην αλλαγή των θεσμών και των αξιών). Η τηλεόραση είναι το νέο Άουσβιτς, το νέο Νταχάου, που μας καίει τις ψυχές και τα μυαλά.

Ακούμε διάφορους εμπόρους φτηνιάρικων βιβλίων απ’ το κουτί, να περηφανεύονται για έναν λαό απ’ τον οποίο, λένε, καταγόμαστε. Από ένα λαό που γέννησε, λένε πάλι, τη δημοκρατία και γι΄ αυτό πρέπει να ‘μαστε περήφανοι. Και την ίδια στιγμή ακούμε τους ίδιους και το εμετικό σινάφι τους, να παραληρούν εντός της Βουλής – του δήθεν συμβόλου της δημοκρατίας – καλώντας σε δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης για πρόσφυγες, υπερασπιζόμενοι την αφαίρεση ζωής, σε περίπτωση που κάποιος προσπαθήσει ν’ αφαιρέσει κοσμήματα, απορρυπαντικά ή τρόφιμα. Η ιδιοκτησία τίθεται και επίσημα πάνω από τη ζωή. Η «ασφάλεια» σ’ έναν κόσμο που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν θα μπορεί να επιβιώσει την επόμενη ημέρα, πάνω από την Ισότητα και την Ελευθερία. Εξισώνουν τους ανθρώπους, που έλαχε να γεννηθούν στη φτώχεια, με σκουπίδια, επαναφέροντας στην επικαιρότητα επιχειρήματα που χρησιμοποίησαν διάφοροι δικτατορίσκοι (δεξιοί και αριστεροί) ανά την ιστορία που πουλούσαν «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» πάνω σε βουνά πτωμάτων. Κανένας λόγος, φυσικά, για τις αξίες που η ίδια η κοινωνία ακολούθησε εδώ και τόσα χρόνια. Μονάχα σκληρή υπεράσπιση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος στην πράξη. Κι εμείς, ανίκανοι να θέσουμε σε αμφισβήτηση τον σάπιο αυτόν πολιτισμό, αναπολούμε το λαμπρό παρελθόν της Ελλάδας του 2004, των Ολυμπιακών αγώνων, τότε που όλοι μπορούσαμε να ζούμε πλουσιοπάροχα στον καταναλωτικό μας παράδεισο, χλευάζοντας τους «κακούς ξένους» και αδυνατώντας να έρθουμε πραγματικά σ’ επαφή με την εν γένει πραγματικότητα και να την μετασχηματίσουμε, είτε αρκούμαστε στο να μιλάμε για «τα παλιά χαμένα μεγαλεία», τη «σημαντικότητα ενός πολιτισμού» που, στην πραγματικότητα, δεν έχουμε καμία σχέση μ’ αυτόν.

Αυτή η προγονοπληξία δεν μπορεί φυσικά να κατανοηθεί διαφορετικά από το κοινωνικο-ιστορικό πεδίο του σύγχρονου νεοελληνικού μορφώματος/κράτους, που από την πρώτη ημέρα της δημιουργίας του φλέρταρε με «Μεγάλες Ιδέες» και διάφορα εθνικιστικά ντελίρια. Είναι, βέβαια, αυτό ακριβώς αυτό που κάποτε είχε πει ο Βολτέρος. Ότι «όταν έχεις δυνατότητες να πετύχεις κάτι δεν έχεις ανάγκη από προγόνους». Κι εμείς έχουμε ανάγκη από τα νεκρά είδωλα του παρελθόντος προκειμένου ν’ αναστυλώσουμε την πληγωμένη μας εθνική υπερηφάνεια. Καμία διάθεση για κοινωνική μεταστροφή όμως, κανένα νέο πρόταγμα! Όλα αυτά φαντάζουν σαν μια μεγάλη ομίχλη στο μυαλό του απολύτου κιτς που κυριεύει τις συζητήσεις μας, είτε, στον αντίποδα, αρκούμαστε με τα λαϊκιστικά παραληρήματα του Πάγκαλου και του Πρετεντέρη, φτάνοντας στο σημείο να μην μπορούμε να κατανοήσουμε τη διαφορά μεταξύ αυτοκριτικής και αυτο-μαστιγώματος.

Καμία απάντηση, λοιπόν, από την ελληνική κοινωνία για όλα αυτά. Η ίδια μόνο τρομαγμένη κοιτά στο παρελθόν, κι αναρωτιέται σε πόσα χρόνια θα τελειώσει αυτός ο βιασμός και θα επιστρέψουμε πάλι στις προμνημονιακές «δόξες» (αγνοώντας ή μή θέλοντας να κατανοήσει ότι επιστροφή πια δεν υπάρχει). Σε πόσα χρόνια θα καταφέρει ο βιαστής να εκτονώσει την απληστία του; Όπως κι οι Γερμανοί του Βερολίνου, όντας κι αυτοί σε άσχημους καιρούς, οδηγήθηκαν από έναν χαρισματικό ψεύτη στην αποκτήνωση, έτσι κι εμείς αρχίζουμε ν’ αφαιρούμε τους καθρέφτες απ΄ το χωλ, για να μην αντικρίζουμε το κτήνος που θεριεύει μέσα μας. Η πραγματική μας εξαθλίωση δεν θα είναι μόνο η πείνα, ούτε η ανεργία. Η εξαθλίωση αρχίζει, επίσης, όταν ο Καρατζαφέρης σταματάει να τρομάζει, όταν το αβέβαιο αύριο ταυτίζεται με το ασήμαντο σήμερα, όταν όλα καταρρέουν και το μόνο που απομένει είναι ο μηδενισμός της εποχής μας.

Αντί να οργανωνόμαστε σαν κοινωνία με στόχο την πραγματική δημοκρατία, με στόχο την αυτοοργάνωση και την ατομική και συλλογική αυτονομία, περιφερόμαστε σαν βάρβαροι που ψάχνουν για αποδιοπομπαίους τράγους. Αντί να προχωρήσουμε σε μια ενεργητική και πολιτική απεργία διαρκείας (να εκμεταλλευτούμε δηλαδή τα μέσα παραγωγής προς όφελος μας), παρασυρόμαστε είτε στην υποκρισία της «φιλανθρωπίας», είτε στην ανωμαλία της ξενοφοβίας, της προγονοπληξίας είτε και του χρεοκοπημένου αριστερισμού.

Ήρθε ο καιρός να καταλάβουμε ότι καμία αλλαγή δεν είναι ούτε ουτοπική ούτε ειδυλλιακή. Είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας και για την ίδια μας την ιστορία, όπως θα έλεγε και ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Η καλύτερη ποιότητα ζωής που απολαμβάνουμε σήμερα, σε σύγκριση με 400 χρόνια πριν είναι μια απόδειξη πως η κοινωνία μπορεί ν’ αλλάξει, αν φυσικά εμείς το απαιτήσουμε. Δεν είναι οι συγκυρίες ή κάποιος μεταφυσικός εξελικτισμός που κινεί τα νήματα, αλλά εμείς οι ίδιοι. Ήταν τα φιλοσοφικά και κοινωνικά κινήματα που κατάφεραν ν’ αλλάξουν τον κόσμο ως ένα βαθμό (Αναγέννηση, Διαφωτισμός, Γαλλική και Αμερικανική Επανάσταση, εργατικό κίνημα). Ο περιορισμός της εξουσίας των φεουδαρχών, το τέλος σκοταδιστικού θεοκρατικού συστήματος της Χριστιανικής εκκλησίας, η κατάργηση της δουλείας και της παιδικής εργασίας, όλα αυτά καλλιέργησαν το κλίμα για την εξασφάλιση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης. Μπορούμε συνεπώς εμείς οι ίδιοι να κατευθύνουμε τους εαυτούς μας σε ένα πολίτευμα δικαιότερο από αυτό που σήμερα βιώνουμε, και αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο παρά ένα πολιτικό σύστημα βασισμένο στο πρόταγμα της αυτονομίας.

Κι αν μας πουν «δεν μπορώ να περπατήσω τη νύχτα», θα τους πούμε «ας αλλάξουμε τις μέρες και τις νύχτες μας, όλοι μαζί».

 σχετικά με το ποια είναι η χ.α.:http://jungle-report.blogspot.com/2012/03/blog-post.html

ACTA

Η ελευθερία του Διαδικτύου βρίσκεται σε κίνδυνο!

Φαντάσου έναν κόσμο χωρίς ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση και την πληροφορία... Μάθε περισσότερα... dln, βικιπαίδεια

Αυτό που ξεκίνησε με απειλές για διακοπή συνδέσεων των
χρηστών, σήμερα έχει γιγαντωθεί σε εκφοβισμό με τους
ανθρώπους ν'απειλούνται με μια δεκαετία πίσω απ'τα κάγκελα.

Οι χρήστες του διαδικτύου στο Ηνωμένο Βασίλειο βλέπουν ήδη την ζοφερή εικόνα του μέλλοντος …. τους χρήστες του Διαδικτύου να απειλούνται με 10 χρόνια φυλάκιση …. για «παράνομο downloading» μετά από το κλείσιμο ενός δημοφιλούς site ανταλλαγής μουσικών αρχείων, αφότου η Βρετανία υπέγραψε το περιβόητο νομοσχέδιο της ACTA.

Είναι η πρώτη φορά που μια τέτοια κίνηση έχει γίνει εις βάρος των χρηστών του Διαδικτύου στο Ηνωμένο Βασίλειο .
Η βρετανική κυβέρνηση εισήγαγε το 2009 κανονισμούς που επιτρέπουν στους παρόχους του Διαδικτύου να παρακολουθούν τους χρήστες που κατεβάζουν παράνομο περιεχόμενο από το διαδίκτυο και να απενεργοποιούν τη σύνδεση τους αν δεν είχαν καμία επίδραση οι προειδοποιητικές επιστολές τους.

Αλλά η υπογραφή της συμφωνίας της καταπολέμησης της παραποίησης - Εμπορίου (ACTA), έφερε τη σύγκρουση σε ένα εντελώς νέο επίπεδο.
Στην Ευρώπη, οι άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την αντιφατική εμπορική συμφωνίας καταπολέμησης της παραποίησης, ενώ σε ορισμένες χώρες αρνούνται να την υπογράψουν.

Τον Φεβρουάριο, το τμήμα κατά του οργανωμένου εγκλήματος της αστυνομίας της Βρετανίας, έκλεισε το RnBxclusive.com, μια εξέχουσα μουσική file-sharing ιστοσελίδα, με περίπου 250.000 συνδρομητές στο Facebook και περίπου 70.000 επισκέπτες ανά ημέρα.
Στην πραγματικότητα, η βρετανική αστυνομία ουσιαστικά ανέλαβε το ρόλο του προσωπικού μπάτσου της δισκογραφικής βιομηχανίας, καθώς στέκεται ως φρουρός για την προστασία των εταιρικών της κερδών.

Κανονικά, η υπηρεσία σοβαρού οργανωμένου εγκλήματος Serious Organized Crime Agency (SOCA) αντιμετωπίζει εγκλήματα “που επηρεάζουν το Ηνωμένο Βασίλειο και τους πολίτες του.”
Τώρα, φαίνεται ότι όσοι κατεβάζουν περιεχόμενο από μια ιστοσελίδα ανταλλαγής αρχείων …. έχουν τεθεί στο ίδιο επίπεδο με “τους εγκληματίες Α Κατηγορίας : ναρκωτικά, το λαθρεμπόριο ανθρώπων και την εμπορία ανθρώπων προς εκπόρνευση, τις ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ, την απάτη και το ξέπλυμα χρήματος.”

Η SOCA απειλεί όποιον έχει κατεβάσει περιεχόμενο από RnBxclusive.com ή ακόμα επισκέφθηκε την ιστοσελίδα με έρευνα, ποινική δίωξη, ακόμη και ποινές φυλάκισης. Μόλις η μονάδα της αστυνομίας απέκτησε τον έλεγχο της ιστοσελίδας RnBxclusive, ανήρτησε την ακόλουθη προειδοποίηση.

Οι πρακτικές της SOCA, στην καταστολή του παράνομου downloading, εγείρει ακόμη περισσότερα ερωτήματα :

”Μια 10-ετη φυλάκιση θα περιμένατε να επιβαλλονταν για πολύ σοβαρά αδικήματα, σεξουαλικές επιθέσεις και βιασμούς, ανθρωποκτονία” είπε ο Άντριου Πίρσον από τον Σύνδεσμο για τη μεταρρύθμιση του Ποινικού κώδικα. “Δεν θα έπρεπε κανονικά να προβλέπονται για το παράνομο κατέβασμα μουσικής.”

Η SOCA επιβεβαίωσε ότι είχε συλλάβει τον ιδιοκτήτη του site, αλλά αρνήθηκε να απαντήσει γιατί απειλεί τους χρήστες με μια δεκαετία πίσω από τα κάγκελα.
Αντ ‘αυτού, απέστειλε δήλωση σύμφωνα με την οποία μπορούν να αποδοθούν ζημίες περίπου των 15 εκατ. λιρών ετησίως εξ αιτίας της δραστηριότητας του RnBxclusive.com

Ένας απλός υπολογισμός δείχνει ότι η διαίρεση των 15 εκατομμύριων λιρών, δια των 250.000 γνωστών χρηστών του RnBxclusive.com, δίνει κατ ‘ανώτατο όριο …… «κλοπιμαία» άξιας 60 λιρών ανά άτομο.
Μήπως αυτό σημαίνει ότι το βρετανικό δικαστικό σύστημα πιστεύει μια φυλάκιση των 10 ετών αντιστοιχεί με την “κλοπή” μόλις 60 λιρών;

Το μήνυμα που έστειλε ο SOCA …. έδωσε σε εκείνους που ασχολούνται με την ελευθερία στο Διαδίκτυο, μια δυσάρεστη γεύση για το τι θα μπορούσε να συμβεί στο μέλλον, εάν η εγκριθεί η συνθήκη ACTA για την προστασία παραβίασης των πνευματικών δικαιωμάτων και την πειρατεία .

Μια νέα Εκστρατεία στο Διαδίκτυο μας πληροφορεί ότι η ανακοίνωση είχε ως στόχο να εκφοβίσει – και ότι στην πραγματικότητα – δεν θα μπορούσαν να εφαρμοστούν τόσο αυστηρές ποινές σε ατομικούς χρήστες downloaders. Υποστηρίζουν επίσης ότι δεν υπάρχει τίποτα που να συνδέει το site RnBxclusive.com, με εγκληματικές συμμορίες.
- – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - – - – -
Αυτό που ξεκίνησε με τις απειλές για την κοπή των συνδέσεων των χρηστών … σήμερα έχει γιγαντωθεί σε …. εκφοβισμό …. με τους ανθρώπους να απειλούνται …… με μια δεκαετία πίσω από τα κάγκελα …….

Πηγή: Η ACTA στην Αγγλία: 10 χρόνια φυλάκιση για «παράνομο» κατέβασμα μουσικών αρχείων - RAMNOUSIA





Εδώ και μερικούς μήνες, η αμερικανική κυβέρνηση εκδίδει δικαστικές αποφάσεις που αφορούν τo κλείσιμο ιστοσελίδων και την κατάσχεση domains ακόμα και αν αυτά έχουν κατοχυρωθεί εκτός ΗΠΑ. Η εξήγηση που δίνει για όλα αυτά είναι …ξεκάθαρη: “Οτιδήποτε τελειώνει σε .com, .net, .cc, .tv και .name, μπορούμε να το κατασχέσουμε!”

Την περασμένη εβδομάδα οι αμερικανικές αρχές έκλεισαν την ιστοσελίδα τυχερών παιχνιδιών Bodog.com παρόλο που ανήκε στην ιδιοκτησία καναδέζικης εταιρείας. Ωστόσο, όπως ισχυρίζεται η αμερικανική κυβέρνηση, η έκδοση νέων domain names ανήκει στη δικαιοδοσία της VeriSign που εδρεύει στις ΗΠΑ.

Σύμφωνα με εκπρόσωπο τύπου του τμήματος ‘Immigration and Customs Enforcement’ (ICE), κάθε φορά που η κυβέρνηση των ΗΠΑ θέλει να κατεβάσει κάποια ιστοσελίδα με domain .com, .net, .tv ή .name, αποστέλει δικαστική εντολή στη VeriSign η οποία συμμορφώνεται άμεσα. Την ίδια ακριβώς διαδικασία ακολουθεί και με την Public Interest Registry, που διαχειρίζεται τα .org domains.

Από τον Ιούνιο του 2010, στα πλαίσια της πρωτοβουλίας της αμερικανικής κυβέρνησης, ‘Operation in Our Sites’ έχουν κατασχεθεί περισσότερα από 352 domains και όπως όλα δείχνουν αν δε γίνει κάτι ο αριθμός αυτός θα αυξηθεί κι άλλο.

Η εξήγηση για το κλείσιμο της ιστοσελίδας Bodog.com ήταν ότι στην ιστοσελίδα είχαν πρόσβαση αμερικανοί πολίτες τη στιγμή που τα τυχερά παιχνίδια στο Διαδίκτυο απαγορεύονται στις ΗΠΑ, ασχέτως που σε άλλες χώρες είναι νόμιμα.

Πηγή: H αμερικανική κυβέρνηση μπορεί να κατασχέσει όποιο .com domain θέλει! - RAMNOUSIA