μάντεψε1

"Ένα γράμμα απ' το πρόσφατο παρελθόν(προσχέδιο στο μπλοκ 2012)απάντηση που δεν δημοσιεύτηκε τότε..έχει και συνέχεια"

Μάντεψε..
Όχι μόνο το διαβάσαμε αλλά θα σου απαντήσω κιόλας..
Καταρχήν πιστεύω ότι δεν σέβεσαι  την συλλογικότητα που συμμετέχεις με αυτήν την πράξη αλλά θα μου πεις αυτό δεν είναι καινούριο γιατί και στο παρελθόν δεν σεβαστήκατε συλλογικές διαδικασίες και η οριζόντια οργάνωση των ανθρώπων είναι για σας παραμύθια και το μόνο που κάνατε ήταν να επαναφέρεται παλιές αντιλήψεις και χωρίς αιδώ να την μεταφέρετε σε  ανθρώπους που συμμετέχουν   στις συνελεύσεις προσπαθώντας να τους επανατροχιοδρομήσετε στον δικό σας δρόμο της ανάθεσης-αντιπροσώπησης  όπως παλιά(τότε που δέναμε τα σκυλιά με λουκάνικα)αλλά σου έχω νέα:ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΑ ΠΑΛΙΑ..νέα κουλούρια ο κουλουράς!
Στην συνέχεια να σου θυμίσω πως τις συνελεύσεις τις διέλυσαν οι «κομματικοί»και πίστεψέ με αυτό συνέβηκε  απ’ την  τρίτη κι όλας μέρα στην πλατεία Συντάγματος κι αυτό το λέω για να μην νομίζεις ότι έκανες κάτι φοβερό..ανοιχτές πόρτες δεν παραβιάζονται.
Ακόμα να σου θυμίσω ότι λίγο πριν τις εκλογές και όταν βάζατε θέμα να συζητήσει και να αποφασίσει η συνέλευση δυστυχώς όχι μόνο δεν μπορέσαμε να σας πείσουμε να μην «φάτε»το τυράκι  αλλά φαίνεται πως το είχατε τελικά μεγάλη ανάγκη κι αυτό γιατί είστε κολλημένοι με τα κόμματά σας και τους αρχηγίσκους σας.
Δεν θέλω να το τραβήξω πολύ (προς το παρών) αλλά θα ήταν καλό να ξανακοιτάξετε τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας ,την αυτοοργάνωση των πολιτών,την αλληλεγγύη,την πάλη για την απαλλαγή της εκμετάλευσης  ανθρώπου από άνθρωπο που ήταν και είναι το Α και το Ω όλης αυτής της προσπάθειας που δεν ξεκίνησε τώρα αλλά εκφράστηκε έντονα στο κίνημα των πλατειών κι αυτό ήταν που μας ξεσήκωσε ξανά,μας έβγαλε στους  δρόμους,αρχίσαμε να συζητάμε και το βασικότερο να ακούμε κάτι που είναι ψιλά γράμματα για τους «πεφωτισμένους» αρχηγίσκους  των «αγανακτισμένων».
Και πίστεψέ με πως το πρόβλημα δεν θα το λύσεις ούτε με τις εκλογές ούτε με τις «πεφωτισμένες»αναλύσεις του αρχηγούλη σου που στην τελική προωθούν τις επιλογές του ντόπιου κρατικοδίαιτου κεφαλαίου που σκέφτεται δραχμούλες και κονόμες πάντα σε βάρος μας.
Αυτά και πάντα φιλικά

«Ύστατη έκκληση»

To Μανιφέστο (ελληνικά) | Última llamada (Manifiesto)

«Ύστατη έκκληση»

Αυτή είναι παραπάνω από μια οικονομική και καθεστωτική κρίση: είναι μια κρίση πολιτισμού

Οι Ευρωπαίοι πολίτες, στη μεγάλη τους πλειονότητα, πιστεύουν ότι η σημερινή καταναλωτική κοινωνία μπορεί «να βελτιωθεί» (και πρέπει να το κάνει) στο μέλλον. Ταυτόχρονα, σημαντικό μέρος των κατοίκων του πλανήτη ελπίζουν ότι θα προσεγγίσουν τα δικά μας επίπεδα υλικής ευημερίας. Ωστόσο, το επίπεδο παραγωγής και κατανάλωσης επιτεύχθηκε μέσα από τη κατασπατάληση των φυσικών και ενεργειακών πόρων, και τη διάρρηξη των οικολογικών ισορροπιών της Γης.

Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι κάτι νέο. Οι πιο διορατικοί ερευνητές και οι επιστήμονες εκπέμπουν στοιχειοθετημένα σήματα κινδύνου από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 του εικοστού αιώνα: αν συνεχιστούν οι παρούσες αναπτυξιακές τάσεις (στην οικονομία, στη δημογραφία, στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, στη παραγωγή ρύπων και στην αύξηση των ανισοτήτων)   το πιο πιθανό αποτέλεσμα για τον εικοστό πρώτο αιώνα είναι η πολιτισμική κατάρρευση.

Σήμερα πληθαίνουν οι ειδήσεις που δείχνουν ότι ο δρόμος της ανάπτυξης οδηγεί ήδη σε μια γενοκτονία σε αργή κίνηση. Η μείωση της διαθέσιμης φτηνής ενέργειας, τα καταστροφικά σενάρια   κλιματικής αλλαγής και οι γεωπολιτικές εντάσεις για τους φυσικούς πόρους δείχνουν ότι οι τάσεις προόδου του παρελθόντος γίνονται κομμάτια.

Μπροστά σε αυτή τη πρόκληση δεν αρκούν οι διακοσμητικοί εξορκισμοί  της αειφόρου ανάπτυξης, ούτε το απλό στοίχημα των οικολογικών τεχνολογιών, ούτε η υποτιθέμενη «πράσινη οικονομία» που καλύπτει την γενικευμένη εμπορευματοποίηση των φυσικών αγαθών και των οικοσυστημικών υπηρεσιών. Οι τεχνολογικές λύσεις, τόσο στην περιβαλλοντική κρίση όσο και στην ενεργειακή παρακμή, είναι ανεπαρκείς. Και επιπλέον, η οικολογική κρίση δεν είναι ένα επιμέρους ζήτημα αλλά είναι καθοριστικής σημασίας για όλες τις πτυχές της κοινωνίας: διατροφή, μεταφορές, βιομηχανία,  δόμηση, πολεμικές συγκρούσεις… Πρόκειται, σε τελική ανάλυση, για τη βάση της οικονομίας μας και της ζωής μας.

Έχουμε παγιδευτεί μέσα στην διεστραμμένη δυναμική ενός πολιτισμού που δεν λειτουργεί αν δεν αναπτύσσεται, και που όταν αναπτύσσεται καταστρέφει τις φυσικές βάσεις που τον κάνουν να υπάρχει. Η τεχνολατρική και αγορολατρική κουλτούρα μας ξεχνάει ότι από καταγωγής μας, εξαρτιόμαστε από τα οικοσυστήματα και είμαστε αλληλοεξαρτημένοι.

Ο πλανήτης δεν μπορεί να στηρίξει την παραγωγιστική και καταναλωτική κοινωνία. Έχουμε ανάγκη να δημιουργήσουμε ένα νέο πολιτισμό ικανό να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή σε ένα τεράστιο ανθρώπινο πληθυσμό (σήμερα, σε περισσότερους από 7,2 δισεκατομμύρια ανθρώπους), που συνεχίζει να αυξάνεται και κατοικεί σε ένα κόσμο με φθίνοντες πόρους. Να γιατί θα είναι απαραίτητο να γίνουν ριζικές αλλαγές στο τρόπο ζωής,  στις μορφές της παραγωγής, στο σχεδιασμό των πόλεων και στη χωροταξική οργάνωση: και πάνω  από όλα, στις αξίες που διέπουν όλα τα παραπάνω. Χρειαζόμαστε μια κοινωνία που θα έχει για στόχο να επαναφέρει την ισορροπία με τη βιόσφαιρα, και που χρησιμοποιεί την έρευνα, την τεχνολογία, τον πολιτισμό, την οικονομία και την πολιτική για να προχωρήσει προς αυτή τη κατεύθυνση. Για να το πετύχουμε, μας χρειάζεται να κατορθώσουμε να ξεδιπλώσουμε όλη τη πολιτική φαντασία, την ηθική γενναιοδωρία  και την τεχνική δημιουργικότητά μας.

Όμως αυτός ο Μεγάλος Μετασχηματισμός αντιμετωπίζει δυο τιτάνια εμπόδια: την αδράνεια του καπιταλιστικού τρόπου ζωής και τα συμφέροντα των προνομιούχων ομάδων. Για να αποφύγουμε το  χάος και τη βαρβαρότητα προς τις οποίες σήμερα κατευθυνόμαστε, έχουμε ανάγκη από μια βαθειά πολιτική ρήξη με την παρούσα ηγεμονία, και από μια οικονομία που έχει ως σκοπό την ικανοποίηση   των κοινωνικών αναγκών μέσα στα όρια που επιβάλει η βιόσφαιρα, και όχι η αύξηση του ιδιωτικού κέρδους.

Ευτυχώς, όλο και πιο πολλοί άνθρωποι αντιδρούν στις απόπειρες των ελίτ να τους κάνουν να πληρώσουν τα σπασμένα. Σήμερα, στο Ισπανικό Κράτος, η αφύπνιση της αξιοπρέπειας και της δημοκρατίας που προκάλεσε το κίνημα 15Μ (των Αγανακτισμένων) από την Άνοιξη του 2011, κυοφορεί μια συντακτική διαδικασία που γεννάει δυνατότητες  για άλλες μορφές κοινωνικής οργάνωσης.

Ωστόσο, είναι αποφασιστικής σημασίας να συνειδητοποιήσουν τα εναλλακτικά σχέδια τις συνέπειες που έχουν τα όρια της ανάπτυξης και να επεξεργαστούν πολύ πιο τολμηρές εναλλακτικές προτάσεις.  Η καθεστωτική και η οικονομική κρίση θα μπορέσουν να ξεπεραστούν μόνο αν ξεπεραστεί ταυτόχρονα και η οικολογική κρίση. Με αυτή την έννοια, δεν αρκούν οι πολιτικές που γυρνάνε πίσω στις συνταγές του κεϋνσιανού καπιταλισμού. Αυτές οι πολιτικές μας οδήγησαν, στις δεκαετίες που ακολούθησαν το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, σε ένα επεκτατικό κύκλο  που μας έφερε στο κατώφλι των ορίων του πλανήτη. Ένας νέος επεκτατικός κύκλος είναι ανέφικτος: δεν υπάρχουν η υλική βάση, ούτε ο οικολογικός χώρος και οι φυσικοί πόροι που θα μπορούσαν να τον στηρίξουν.

Ο εικοστός πρώτος αιώνας είναι ο πιο αποφασιστικός αιώνας της ιστορίας της ανθρωπότητας. Θα αποτελέσει μια μεγάλη δοκιμασία για όλους τους πολιτισμούς και τις κοινωνίες, καθώς και για το ανθρώπινο είδος στο σύνολό του. Μια δοκιμασία στην οποία θα κριθεί η συνέχιση της παρουσίας μας πάνω στη Γη και η δυνατότητα να αποκαλούμε «ανθρώπινη» τη ζωή που θα είμαστε ικανοί να οργανώσουμε στη συνέχεια.  Είμαστε αντιμέτωποι με την πρόκληση ενός μετασχηματισμού διαστάσεων ανάλογων με εκείνους των μεγάλων ιστορικών γεγονότων όπως η νεολιθική επανάσταση ή η βιομηχανική επανάσταση.

Προσοχή: το παράθυρο της ευκαιρίας κλείνει.  Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν στο κόσμο πολλά κινήματα αντίστασης υπέρ της περιβαλλοντικής δικαιοσύνης (η οργάνωση Global Witness κατέγραψε σχεδόν χίλιους περιβαλλοντολόγους που σκοτώθηκαν  στα τελευταία δέκα χρόνια, ενώ αγωνίζονταν ενάντια σε εξορυκτικά και πετρελαϊκά σχέδια, ή υπερασπίζονταν τη γη και τα νερά τους). Έχουμε, όμως, το πολύ μία πενταετία για να οργανώσουμε μια πλατιά και σφαιρική συζήτηση για τα όρια της ανάπτυξης, και για να δημιουργήσουμε δημοκρατικά οικολογικές και ενεργειακές εναλλακτικές  ικανές να είναι σοβαρές και βιώσιμες. Θα πρέπει να είμαστε ικανοί να συσπειρώσουμε μεγάλες πλειοψηφίες για μιαν αλλαγή οικονομικού, ενεργειακού, κοινωνικού και πολιτισμικού μοντέλου. Πέρα από το ότι πολεμάει τις αδικίες που οφείλονται στην άσκηση της εξουσίας και στη συσσώρευση του πλούτου, μιλάμε για ένα μοντέλο που αναγνωρίζει την πραγματικότητα, κάνει ειρήνη με τη φύση  και κάνει δυνατή την ευζωία μέσα στα οικολογικά  όρια της Γης.

Ένας πολιτισμός τελειώνει και πρέπει να οικοδομήσουμε έναν άλλο καινούργιο. Οι συνέπειες του να μην κάνουμε τίποτα — ή να κάνουμε πολύ λίγα — μας οδηγούν κατευθείαν στη κοινωνική, οικονομική και οικολογική κατάρρευση. Αλλά αν αρχίσουμε σήμερα, μπορούμε ακόμα να γίνουμε οι πρωταγωνιστές και πρωταγωνίστριες μιας αλληλέγγυας και δημοκρατικής κοινωνίας που θα συμβιώνει ειρηνικά με τον πλανήτη.

— Έχει γραφτεί σε διάφορα μέρη της Ιβηρικής Χερσονήσου, Βαλεαρίδες Νήσοι, Κανάριες Νήσοι, Θέουτα και Μελίγια στο καλοκαίρι του 2014.

Εικονογράφηση από τον El Roto: «Η λύση στην κρίση είναι πολύ εύκολη: απλώς πρέπει να καταναλώνουμε περισσότερα προκειμένου να ενεργοποιήσει την οικονομία και να καταναλώνουμε λιγότερο για να μην χαλάσουμε το πλανήτη»

Κατέβασε το Μανιφέστο στα ισπανικά

Manifiesto Última llamada (PDF)

Μερικοί από τους υπογράψαντες το μανιφέστο:

Ada Colau, Alberto Garzón, Antonio Turiel, Antonio Valero, Arcadi Oliveres, Belén Gopegui, Cayo Lara, Enric Duran, Esther Vivas, Ferrán Puig Vilar, Florent Marcellesi, Joan Herrera, Joan Martínez Alier, Joaquín Araujo, José Manuel Naredo, Juan Diego Botto, Juantxo López de Uralde, Justa Montero, Marina Albiol, Olga Rodríguez, Pablo Iglesias Turrión, Teresa Forcades, Teresa Rodríguez, Xosé Manuel Beiras, Yayo Herrero… (Βλέπε τον πλήρη κατάλογο στο τέλος του οποίου μπορείς να υπογράψεις και εσύ)

(Μετάφραση Γιώργος Μητραλιάς & Óscar-Aarón Rodríguez-Ruiz / Traducción de Giorgos Mitralias & Óscar-Aarón Rodríguez-Ruiz)

(Antes de comentar, lee nuestro aviso legal relativo a la protección de tus datos personales.)
https://ultimallamadamanifiesto.wordpress.com/el-manifiesto/manifesto-ellenika/

ένας άλλος κόσμος

Χιλιάδες άνθρωποι σε όλη την Ελλάδα έχουν πάρει τη κατάσταση στα χέρια τους και οικοδομούν ένα άλλο κόσμο εδώ και τώρα, πέρα από τη κρίση και τον καπιταλισμό, με δημιουργία, φαντασία και μεράκι. Γίνε μέρος της λύσης, σπείρε και εσύ το σπόρο της αλλαγής…

πηγή:Ηλιόσποροι

Oι «τράπεζες χρόνου» γράφουν τον Τόμσεν

Η εποχή (και η αγορά) αποτιμά τα πάντα. Από αυτήν την αποτίμηση δεν κατάφερε να διαφύγει ούτε ο χρόνος. Ειδικά ο χρόνος, που, σύμφωνα με την πασίγνωστη φράση, αποτιμάται μόνο ως χρήμα. Το αίτημα για ελεύθερο χρόνο υπέρ της κοινωνίας και όχι υπέρ των εργοδοτών έχει τεθεί εδώ και πολλές δεκάδες χρόνια. Όμως νικήτρια είναι η αγορά.
Ο χρόνος είναι χρήμα, λοιπόν, σύμφωνα με την κρατούσα και αγοραία προσέγγιση, η οποία ρυθμίζει τα πάντα και κυρίως τις ανθρώπινες σχέσεις. Τι συμβαίνει, όμως, όταν αυτές οι ρυθμίσεις (των αγορών) εμφανίζονται ανεπαρκείς, άδικες, ολέθριες για τους ανθρώπους; Τι συμβαίνει όταν το χρήμα εξαφανίζεται για τους πολλούς, όσο χρόνο κι αν διαθέτουν; Τι συμβαίνει στην περίπτωση της παρατεταμένης κρίσης, όπου εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι εξοβελίζονται από την παραγωγική διαδικασία; Έχει κάποια αξία άραγε ο άπλετος χρόνος τους; Μπορούν κάπου να τον διαθέσουν επωφελώς για τους ίδιους και την κοινωνία;
Προφανώς οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα είναι απλές, αρκεί βέβαια να καταφέρει κάποιος να δει πέρα από τους νόμους της αγοράς, οι οποίοι σε τελική ανάλυση λειτουργούν μόνο προς όφελος αυτών που την ελέγχουν. Όμως ο χρόνος είναι μια έννοια – και μια πραγματικότητα – κατά πολύ ευρύτερη της αγοράς και του... θεού της, δηλαδή του κέρδους.
Ο χρόνος, στην ουσία του, είναι το πλαίσιο της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Και η ανθρώπινη ύπαρξη υποτιμάται κατάφωρα αν ταυτίζεται με το κέρδος. Πέρα από τους νόμους της αγοράς, την ανθρώπινη ύπαρξη ρυθμίζουν κάποιες ανώτερες αναζητήσεις και χαρακτηριστικά, όπως η αλληλεγγύη, η προσφορά, η συμπόνια, η προσπάθεια, η ανωτερότητα, ο αγώνας! Πρόκειται για χαρακτηριστικά, τα οποία βοήθησαν τον άνθρωπο να σταθεί στα δυο του πόδια. Όρθιος!
Σε εποχές κρίσης, όπως αυτή που ζει η χώρα τα τρία τελευταία χρόνια, τίποτε από όσα ξέραμε δεν είναι πια δεδομένο. Και οι ανατροπές που συντελούνται με ραγδαία ένταση και ταχύτητα δοκιμάζουν την ανθρώπινη αντοχή να στέκεται όρθιος, στα δύο του πόδια, περήφανος.
Προσπαθώντας να σταθεί όρθια, η ελληνική κοινωνία μαθαίνει να ζει αλλιώς και αρχίζει κατ’ αρχήν να αναθεωρεί τις απόψεις της για τους νόμους και τις γραφές της αγοράς. Προφανώς ο χρόνος για εκατομμύρια υποαμειβόμενους και άνεργους Έλληνες δεν είναι χρήμα. Η περίσταση, μάλιστα, είναι τέτοια ώστε επιβάλλει στη σκέψη και τη συμπεριφορά των δοκιμαζόμενων ανθρώπων να επιχειρήσουν το επόμενο βήμα και να συνειδητοποιήσουν ότι ο χρόνος είναι σχέσεις, ο χρόνος είναι αλληλεγγύη, ο χρόνος είναι κοινωνική δικτύωση, ο χρόνος είναι εμπιστοσύνη.
Κάπως έτσι, δηλαδή εξ ανάγκης, δημιουργήθηκαν οι τράπεζες χρόνου, οι οποίες συνοψίζουν όλα τα παραπάνω μαζί.
Δίνουν χωρίς να παίρνουν
Είναι «τράπεζες» που δίνουν, αλλά δεν παίρνουν, και είναι τράπεζες στις οποίες, όταν λέμε κούρεμα, εννοούμε κούρεμα και τίποτε παραπάνω. Δεν γνωρίζουν από ομόλογα, επιτόκια, παράγωγα, δεν δανείζουν και δεν δανείζονται. Τι ακριβώς είναι;
Είναι δίκτυα ανθρώπων που συνήθως, με βάση μια συνοικία ή μια γειτονιά, οργανώνουν από κοινού τον χρόνο τους προσφέροντας ο ένας στον άλλο υπηρεσίες που διαφορετικά θα έπρεπε να πληρώσουν. Είναι μία μορφή εθελοντισμού, που βασίζεται όμως στην αμοιβαία βοήθεια και υποστήριξη και όχι στη φιλανθρωπία. Συνήθως στις τράπεζες χρόνου οι συμμετέχοντες δηλώνουν ποια υπηρεσία προσφέρουν και για πόσο χρόνο. Δηλώνουν επίσης τι χρειάζονται ή τι ψάχνουν. Για παράδειγμα, κάποιος προσφέρει μια ώρα babysitting και την ανταλλάσσει με μία ώρα μαθήματος αγγλικών.
Θα πει κανείς: Λύνονται έτσι τα προβλήματά μας; Ίσως όχι όλα, ίσως όχι εντελώς, ίσως όχι οριστικά, ιδιαίτερα τώρα που όλα αυτά βρίσκονται στο ξεκίνημά τους.
Το σημαντικότερο με αυτού τους είδους τις πρωτοβουλίες, που ολοένα εξαπλώνονται, είναι πως, εκτός από το ότι φιλοδοξούν να λύσουν ένα πρακτικό πρόβλημα, μέσω ανοιχτών διαδικασιών και ισότιμων σχέσεων φέρνουν τους ανθρώπους κοντά και λειτουργούν σαν ένα πρώτο δίχτυ προστασίας, ενάντια στη μοναξιά, την αποξένωση και την αγριότητα των ημερών που διανύουμε.
Είναι πολύ σημαντικό για όλους μας να ξέρουμε ότι μια φορά την εβδομάδα κάποιοι μας προσφέρουν και σε κάποιους προσφέρουμε, ότι συμμετέχουμε σε μια συλλογικότητα που στόχο έχει να κάνει τη ζωή όλων λίγο καλύτερη και ότι, σε τελική ανάλυση, δεν έχουν διαλυθεί τα πάντα γύρω μας. Είναι μια κίνηση ανθρωπιάς και μια θετική πρωτοβουλία, στην οποία ο καθένας και η καθεμιά μπορεί να συμμετέχει με ό,τι διαθέτει.
Ετοιμάσαμε, λοιπόν, έναν μικρό χρηστικό οδηγό με κάποιες πρωτοβουλίες τραπεζών χρόνου και τα στοιχεία επικοινωνίας τους. Η συμμετοχή σε όλες αυτές τις πρωτοβουλίες είναι απλή και συνήθως το μόνο που απαιτείται είναι μια εγγραφή στην ιστοσελίδα τους και η συμπλήρωση της αντίστοιχης φόρμας.
Αθήνα
Τράπεζα Χρόνου & Αλληλεγγύης Μοσχάτου www.mesopotamia.gr/trapeza_xronou.htm
Δημιουργήθηκε από ανθρώπους που συμμετείχαν στην πρωτοβουλία πολιτών «Μεσοποταμία» και συνεδριάζουν κάθε Τρίτη στις 9 το βράδυ στο σπίτι της «Μεσοποταμίας», Πλάτωνος 13 στο Μοσχάτο. Οι υπηρεσίες που ανταλλάσσονται είναι: μαθήματα ελληνικών και αγγλικών για παιδιά, φιλολογικά μαθήματα, βοήθεια για ηλικιωμένους, βοήθεια σε ξυλοκατασκευές, μερεμέτια, εκπαίδευση και βοήθεια σε υπολογιστές, εκπαίδευση σε μοντελισμό, μαγειρική.

Τράπεζα χρόνου στη Δάφνη
www.enow.gr/196/1633.aspx
Λειτουργεί στο πλαίσιο του ελληνικού δικτύου γυναικών της Ευρώπης που μέσα στα χρόνια έχει καταφέρει να γίνει γνωστό κυρίως με τη γραμμή υποστήριξης γυναικών SOS που τρέχει εδώ και πολλά χρόνια στηρίζοντας στην πράξη γυναίκες - θύματα κακοποίησης και ενδοοικογενειακής βίας. Μέσα από την πρωτοβουλία της τράπεζας χρόνου, όπως δηλώνουν: «Δημιουργούνται σταθερές - συνεχείς και πιστές σχέσεις αμοιβαιότητας που ενδυναμώνουν τα μέλη. Σε αντίθεση με τη μισθωτή εργασία βιώνονται ως ελεύθερες και όχι αλλοτριωμένες δραστηριότητες. Είναι περισσότερο επικοινωνιακές συναναστροφές παρά «απασχόληση». Ενισχύουν την αλληλεγγύη μεταξύ των δύο φύλων αλλά και μεταξύ των γενεών».
Οι υπηρεσίες που ανταλλάσσονται είναι πολλές και ενδεικτικά αναφέρουμε: Κατασκευαστικές εργασίες, βαφή, αφαίρεση κατασκευών, επισκευές, μαθήματα ξένων γλωσσών, υπηρεσίες σε ηλικιωμένους, ανάπηρους (ψώνια, φύλαξη), φύλαξη παιδιών, βοήθεια σε μαθητές, συμπλήρωση δηλώσεων εφορίας, μαθήματα υπολογιστών, σίδερο - μαγείρεμα και επίσης: μεταφράσεις, επιμέλεια κειμένων. Σημαντικό είναι επίσης ότι δεν περιορίζονται γεωγραφικά, μπορούν να γίνουν μέλη και να έρθουν σε επαφή άνθρωποι από όλη τη χώρα.

Τράπεζα Χρόνου
Πλατείας Συντάγματος
www.time-exchange.gr
Δημιουργήθηκε από ανθρώπους που συναντήθηκαν πέρυσι συμμετέχοντας στις ανοιχτές διαδικασίες της πλατείας Συντάγματος και αποφάσισαν να το πάνε λίγο παρακάτω. Όπως δηλώνουν, συναντιούνται κάθε Παρασκευή στις 7 το απόγευμα στη Στέγη Πολιτιστικών και Καλλιτεχνικών Δρώμενων Quilombo (Σερβίων 10 και Λ. Αθηνών, Ακαδημία Πλάτωνος) και λειτουργούν με ανοιχτές διαδικασίες. Όλα τα μέλη έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν στη συνέλευση, να πουν την άποψή τους, να κάνουν προτάσεις, να ψηφίσουν, να κάνουν κάποια ανακοίνωση και να θέσουν θέματα επόμενης συνέλευσης.
Στην ιστοσελίδα τους υπάρχουν αναλυτικά όλα τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσει κανείς για να εγγραφεί και να δημιουργήσει το δικό του «προφίλ». Ξεχωρίζουμε και το πολύ καλό FAQ κομμάτι από την ιστοσελίδα τους, από το οποίο αντιγράφουμε μια ερώτηση και την απάντησή της γιατί είναι ενδεικτική της γενικότερης φιλοσοφίας:
Ερώτηση: «Μόλις γράφτηκα και έχω 0 ώρες στον λογαριασμό μου. Μπορώ να λάβω προσφορά από άλλο μέλος;»
Απάντηση: «Ναι! Όλοι ξεκινάμε με 0 ώρες. Για να ξεκινήσει κανείς μια συναλλαγή δεν χρειάζεται να έχει κάποιες ώρες στον λογαριασμό του. Επομένως δεν χρειάζεται να περιμένεις να ζητήσει άλλο μέλος την προσφορά σου για να πιστωθεί ο λογαριασμός σου με ώρες. Το κατώτερο χρεωστικό όριο για κάθε μέλος είναι οι -30 ώρες και το ανώτερο πιστωτικό είναι το +200.Ο χρήστης που αγγίζει το όριο των -30 ωρών δεν θα μπορεί να ζητήσει άλλη υπηρεσία παρά μόνο να προσφέρει».

Υπάρχουν και στην περιφέρεια

Τράπεζα Χρόνου Κορίνθου
http://www.txkorinthou.gr/, contact@txkorinthou.gr
Με μότο «Εφόδιά μας είναι η αγάπη, ο σεβασμός και η αλληλεγγύη», η πρωτοβουλία στην Κόρινθο καλεί όποιον και όποια ενδιαφέρεται να επισκεφθεί τον κοινωνικό χώρο «Σβούρα», που βρίσκεται στην οδό Σίνα 37. Η διαχειριστική ομάδα βρίσκεται εκεί κάθε Τρίτη από τις 8.30 μ.μ. έως τις 10.00 μ.μ., με σκοπό να σας ενημερώσει αναλυτικά, αλλά και να σας βοηθήσει να συμπληρώσετε την αίτηση εγγραφής (καθώς και να την παραλάβει!)

Τραπεζα Χρόνου Δήμου Λαμίας
www.lamia-city.gr/netexchange.php
Είναι η πρώτη από τις αντίστοιχες πρωτοβουλίες που γίνεται μέσα από τις επίσημες δομές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Για τον Δήμο Λαμιέων η «τράπεζα ελευθέρου χρόνου», όπως την αποκαλούν, αποτελεί ένα πιλοτικό πρόγραμμα που στόχο έχει να στηρίξει από πρακτικής αλλά και ψυχολογικής απόψεως τους οικονομικά ασθενέστερους και τους ανέργους, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι όλοι οι πολίτες είναι πολύτιμοι και μπορούν να προσφέρουν στους συμπολίτες τους. Επίσης να φέρει σε επικοινωνία κι επαφή τους ανθρώπους της πόλης, να διευρύνει το πνεύμα του εθελοντισμού και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Λειτουργεί με μια απλή εγγραφή του ενδιαφερόμενου μέλους και από ’κεί και πέρα με ένα σύστημα «καταθέσεων» και «αποταμιεύσεων» χρόνου. 
πηγή: topontiki.

Σύνταγμα 7 Νοέμβρη

Παίρνοντας υπ' όψιν την προχθεσινή κινητοποίηση και την πίκρα που φάγαμε απ' την μικρή συμμετοχή και διάθεση,μπορώ να σας πω ότι χθες ανακουφίστηκα με την μεγάλη συμμετοχή και την αγωνιστική διάθεση. (μου θύμισε έντονα τις μεγάλες περσινές συγκεντρώσεις)

Παρά την βροχή (και δακρυγόνων) ανασυνταχθήκαμε στα Προπύλαια,κατόπιν στην Ομόνοια (μετά από επιθέσεις της αστυνομίας) και κάποιοι ξαναγυρίσαμε ξανά στο Σύνταγμα που παρά τον κατακλυσμό και τις συνεχόμενες επιθέσεις με χημικά και κρότου λάμψης παραμείναμε έως την λήξη της ψηφοφορίας (τουλάχιστον εγώ,άλλοι έμειναν περισσότερο)

Το τέλος της πολιτικής αντιπροσώπευσης;

Η αναίρεση της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας και ο ολιγαρχικός εκφυλισμός της συνταγματικής δημοκρατίας ενυπάρχει ως ισχυρή δυνατότητα στην ίδια την αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση.

Του Αλέξανδρου Κιουπκιολή «Γιατί πέρασε τον δρόμο ο Νικ Κλεγκ; Γιατί είπε ότι δεν θα τον περνούσε». Αυτό το ανέκδοτο που κυκλοφορεί στο Ηνωμένο Βασίλειο, για τον αναπληρωτή πρωθυπουργό της κυβέρνησης Συντηρητικών και Φιλελεύθερων Δημοκρατών, συμπυκνώνει πολύ εύγλωττα το autodafé της σύγχρονης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στη χώρα που τη γέννησε. Στην προεκλογική εκστρατεία του 2010, ο ηγέτης των Φιλελευθέρων Δημοκρατών αυτοπροβαλλόταν ως ο εγκαινιαστής μιας νέας, πιο ανοικτής και διαφανούς πολιτικής, που λογοδοτεί στους πολίτες και δεσμεύεται απέναντί τους. Εξελέγη ως η ενσάρκωση μιας εναλλακτικής λύσης, που θα θεράπευε τον εκφυλισμένο, αναξιόπιστο κοινοβουλευτισμό, μέσα από τους ίδιους τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς. Η ιλαροτραγική διάψευση της ελπίδας ήρθε πολύ γρήγορα, αλλά η ταχύτητα της ανατροπής δεν ήταν μεγαλύτερη από την αντίστοιχη της «κυβέρνησης εθνικής ευθύνης και συνεννόησης», που θα αναδιαπραγματευόταν το μνημόνιο στην Ελλάδα... Όλο και πιο συχνά σήμερα, οι πολιτικοί αντιπρόσωποι όχι μόνον δεν τιμούν τις προτιμήσεις της πλειοψηφίας σύμφωνα με τις ρητές προεκλογικές δεσμεύσεις τους, αλλά με την άνοδό τους στην εξουσία εφαρμόζουν τις ακριβώς αντίθετες πολιτικές από εκείνες που πρέσβευαν και βάσει των οποίων εξελέγησαν. Εν ολίγοις, όχι απλώς δεν αντιπροσωπεύουν τη βούληση της πλειοψηφίας, όπως αποτυπώνεται μέσα από την εκλογική διαδικασία, αλλά την παραβιάζουν και την αντιμάχονται ευθύς εξαρχής. Στην ελληνική περίπτωση, η κυβέρνηση της τριανδρίας δεν μπορεί καν να επικαλεστεί, όπως ο Γ.Α.Π., μια απρόβλεπτη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που επιτάσσει έκτακτες πολιτικές, πέρα από τις προεκλογικές υποσχέσεις. Οι γενικές συνθήκες παραμένουν λίγο-πολύ οι ίδιες και η διαχείρισή τους σε σχέση με τη μνημονιακή καταστροφή ήταν ακριβώς το κύριο επίδικο των εκλογών και της προεκλογικής αντιπαράθεσης. Η αναίρεση της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας και ο ολιγαρχικός εκφυλισμός της συνταγματικής δημοκρατίας ενυπάρχει ως ισχυρή δυνατότητα στην ίδια την αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση, από τη στιγμή που αυτή θεσπίζει τον χωρισμό των κυβερνώντων από τους κυβερνώμενους. Η ισχυρή δυνατότητα γίνεται σχεδόν νομοτελειακή πραγματικότητα, όταν η αντιπροσωπευτική δημοκρατία λειτουργεί υπό τους όρους μιας οικονομίας της αγοράς, η οποία παράγει εγγενώς ανισότητες πλούτου και εξουσίας και ελέγχεται από ολίγους. Στον βαθμό που το κράτος και η κυβέρνηση εξαρτώνται από μια τέτοια οικονομία, για την εξασφάλιση των πόρων τους και την πραγματοποίηση των πολιτικών τους, η άνιση οικονομική ισχύς αποκτά δομικά δυσανάλογη επιρροή στην πολιτική των αντιπροσώπων σε βάρος της βούλησης των πολλών. Η εκπλήρωση αυτού του οιονεί νόμου της ολιγαρχίας σε ένα καπιταλιστικό αντιπροσωπευτικό καθεστώς εμποδίστηκε στη μεταπολεμική περίοδο από τις οργανωμένες δυνάμεις της εργασίας και τον «κομμουνιστικό κίνδυνο». Αλλά τώρα και οι δύο ανασχετικοί παράγοντες έχουν εκλείψει, ενώ η παγκοσμιοποίηση και η νεοφιλελεύθερη ρύθμιση των αγορών έχουν αυξήσει εκθετικά την οικονομική και πολιτική εξουσία του κεφαλαίου, ιδιαίτερα του χρηματοοικονομικού. Γι’αυτό ακριβώς το κίνημα των «πλατειών» και των «αγανακτισμένων» που διαδόθηκε εν είδει ιού το 2011 από την Β. Αφρική στη Β. Αμερική, περνώντας από τη μεσογειακή Ευρώπη, ήταν ταυτόχρονα και αξεδιάλυτα μια συλλογική εξέγερση ενάντια τόσο στη μαζική εξαθλίωση που παράγει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιότητα, όσο και στην απουσία «πραγματικής δημοκρατίας», όχι μόνο σε δικτατορικά καθεστώτα αλλά και σε αντιπροσωπευτικά-φιλελεύθερα. Όπως είπε χαρακτηριστικά η Τζούντιθ Μπάτλερ, συνοψίζοντας τη στάση αυτών των κινημάτων, «Δεν θα ήμασταν εδώ αν οι αιρετοί αξιωματούχοι εκπροσωπούσαν τη λαϊκή βούληση. Διαχωριζόμαστε από την εκλογική διαδικασία και τη συνέργειά της στην εκμετάλλευση. Καθόμαστε και στεκόμαστε και κινούμαστε και μιλάμε, όπως μπορούμε, ως η λαϊκή βούληση, την οποία ξέχασε και εγκατέλειψε η εκλογική δημοκρατία».[1] Η ίδια απαξίωση και καταστροφή έπληξαν, ως γνωστόν, και την ιστορική επαναστατική εναλλακτική: την αντιπροσώπευση ενός υποτιθέμενου καθολικού υποκειμένου χειραφέτησης από ποικιλώνυμες, ως επί το πλείστον λενινιστικές, πρωτοπορίες, που μιλούσαν στο όνομα των μαζών και των πανανθρώπινων συμφερόντων, τα οποία η «προχωρημένη συνείδηση» των πρωτοπόρων είχε συλλάβει και προωθούσε με τη δράση της. Οι πρωτοπορίες και οι φωτισμένες ηγεσίες πέθαναν μαζί με την ιδέα, πρώτον, ότι υπάρχουν κάποια προκαθορισμένα σχήματα κοινωνικής απελευθέρωσης και δικαιοσύνης, και με την απεχθή πράξη, δεύτερον, της άνωθεν ποδηγέτησης, της καταπίεσης ή και της εξολόθρευσης των μαζών που δεν κατανοούσαν τα αντικειμενικά τους συμφέροντα και ήταν, ούτως ή άλλως, αδύνατο να απελευθερωθούν με πρακτικές εξουσιασμού. Γι’αυτό και τα εξισωτικά κινήματα της τελευταίας δεκαπενταετίας, από τους Ζαπατίστας έως το Occupy Wall Street, προκρίνουν οριζόντιες συμμετοχικές δομές και αμεσοδημοκρατικές πρακτικές, απορρίπτοντας μετά βδελυγμίας όλες τις πρωτοπορίες του κόσμου. Σημαίνει αυτό, άραγε, ότι η πολιτική της αντιπροσώπευσης ανήκει πια στον σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας, από τη σκοπιά τουλάχιστον των δημοκρατικών αξιών και προταγμάτων, και ότι η συλλογική αυτονομία ή θα είναι άμεση ή δεν θα υπάρχει; Η απάντηση είναι όχι, και αυτό για συγκυριακούς αλλά και διαχρονικούς λόγους. Το παράδειγμα του πρόσφατου κινήματος των καταλήψεων δημόσιων χώρων στις Η.Π.Α. είναι άκρως διαφωτιστικό. Οι συμμετέχοντες και οι συμμετέχουσες μιλούσαν στο όνομα του 99% που αντιμάχεται το 1% της δεσποτικής ολιγαρχίας. Αλλά η συμμετοχή των πολιτών πόρρω απείχε από το 99% του συνόλου που επικαλούνταν –για να το διατυπώσουμε κομψά. Και όχι μόνον αυτό, αλλά οι κινηματίες ανέλαβαν μια λειτουργία καταστατικής αντιπροσώπευσης, με την οποία οι εκπρόσωποι δεν εκπροσωπούν τη δεδομένη βούληση του λαού, αλλά ορίζουν και συγκροτούν οι ίδιοι αυτή τη λαϊκή βούληση στην οποία αναφέρονται, όπως ακριβώς και πολλοί ηγέτες και εκπρόσωποι στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Το 99% των Αμερικανών πολιτών περιλαμβάνει και το Tea Party, Ρεπουμπλικανούς, χριστιανούς φονταμενταλιστές, φανατικούς υπέρμαχους της «ελεύθερης αγοράς» κ.ο.κ. Τα κινήματα των καταλήψεων άρθρωναν μια βούληση την οποία εμφάνιζαν ως βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας ενώ, στην πραγματικότητα, ήταν προϊόν της δικής τους συλλογικής διαβούλευσης. Και καλά έκαναν, από μια άποψη. «Το παλιό έχει πεθάνει και το νέο δεν έχει γεννηθεί ακόμη». Γι’αυτό ακριβώς και μια πολιτική της «αμεσοκρατίας», όπου τα ενεργά πολιτικά υποκείμενα της προοδευτικής αλλαγής θα επεδίωκαν μόνον να βοηθήσουν να ανασυρθεί, να προβληθεί πιστά και να πραγματωθεί η πλειοψηφική βούληση, είτε στους κατεστημένους κοινοβουλευτικούς θεσμούς ή και σε τοπικές αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις, θα ήταν σήμερα είτε αδύνατη είτε επικίνδυνα συντηρητική. Στις συνθήκες του καιρού και του τόπου μας, η συλλογική βούληση για το νέο δεν έχει ακόμη διαμορφωθεί, και οι κυρίαρχες κοινωνικές διαθέσεις ταλαντεύονται ανάμεσα στη νοσταλγία για το πρόσφατο παρελθόν των ευρωπρογραμμάτων, της λαμογιάς, της διαπλοκής κ.ο.κ., και στον φόβο του ξένου και του άγνωστου μέλλοντος. Το νέο δεν θα μπορέσει να συγκροτηθεί και να ευδοκιμήσει μέσα από δημιουργικούς αγώνες, αν οι μεν θεσμικοί φορείς της αριστεράς θέλουν να λειτουργούν ως απλοί και άδολοι εκφραστές των πλειοψηφικών προτιμήσεων, ακολουθώντας τις έρευνες της κοινής γνώμης, οι δε κινηματικοί δρώντες επιδιώκουν κατ’ εξοχήν την αύξηση της μαζικής παρουσίας του πλήθους σε άμεσες συμμετοχικές διαδικασίες και την απλή ανάδειξη και συνάθροιση των δεδομένων επιθυμιών και αντιλήψεών του. Καλούμαστε, λοιπόν, να αναζητήσουμε δύσβατους αλλά ελπιδοφόρους δρόμους, πέρα από την παλιά εξουσιαστική αντιπροσώπευση αλλά και από μια αφελή μεταστροφή στην άμεση δημοκρατία. Και τούτο γιατί, και εκτός της συγκυρίας, μια ολοκληρωμένη άμεση δημοκρατία θα απαιτούσε την πλήρη παρουσία της κοινωνίας στον εαυτό της: τη διαρκή και ενεργό συμμετοχή όλων ανεξαιρέτως των πολιτών στα κοινά, σε όλα τα πολλαπλά τους επίπεδα (δημόσια αγαθά, ζητήματα γενικής και τοπικής πολιτικής κ.α.), καθώς και τη συστηματική επίτευξη μιας αβίαστης, ομοιογενούς συναινετικής βούλησης, δηλαδή την εξάλειψη των ριζικών διαφορών. Μια τέτοια συνθήκη, εκτός από σχεδόν ανέφικτη είναι, μάλλον, και ανεπιθύμητη. Η διέξοδος δεν θα βρεθεί με την επάνοδο σε μια «αντιπροσώπευση» από κυρίαρχους καθοδηγητές και φωστήρες, αλλά με την επιδίωξη μιας δύσκολης ισορροπίας εκ μέρους των σημερινών υποκειμένων της πολιτικής δράσης. Μια νέα ηγεμονία στην κατεύθυνση της εξισωτικής χειραφέτησης θα πρέπει να οργανωθεί με άξονα το όραμα μιας κοινωνίας συμμετοχικής αυτοοργάνωσης με ισότητα και ενδυνάμωση όλων των μοναδικοτήτων, η οποία θα προκύψει από τις αντίστοιχες πολιτικές μορφές: οριζόντιες δομές αυτοδιεύθυνσης και ελεύθερης συμβίωσης που αντιμάχονται τις σχέσεις κυριαρχίας, ανοικτά, ευέλικτα σχήματα κοινωνικής συνεργασίας. Στην πορεία του κοινωνικού αυτομετασχηματισμού οι υποστηρικτές αυτού του προτάγματος δεν θα πρέπει να περιοριστούν στο ρόλο μιας παθητικής θέασης ή προβολής ή καταγραφής της συγκροτημένης συλλογικής βούλησης για αυτή την άλλη κοινωνία, η οποία βούληση απλώς δεν υπάρχει ή είναι εξαιρετικά θολή και ασχημάτιστη. Ούτε θα πρέπει να γίνουν, από την άλλη, οι νέες ηγεσίες που θα ποδηγετήσουν τα εγχειρήματα του συλλογικού αυτοπροσδιορισμού εμποδίζοντας εξαρχής τη χειραφέτηση των πολλών. Θα πρέπει να δράσουν ως καταλύτες-πυροδότες του συλλογικού αναστοχασμού και της επινόησης του νέου, παρεμβαίνοντας ενεργά με ριζοσπαστικές κριτικές, προτείνοντας προχωρημένα σχέδια δράσης και κοινωνικής αλλαγής, αλλά παραμένοντας πάντα ίσοι μέτοχοι στις κοινές διαβουλεύσεις και συμπράξεις του πλήθους, ενθαρρύνοντας την αυτοδύναμη σκέψη και τον αυτομετασχηματισμό των πολλών. Και στο μέλλον, μια άλλη, πραγματική δημοκρατία δεν θα επιτάσσει την καθολική πολιτική συστράτευση και συναίνεση. Θα διαχειρίζεται όλα τα ποικίλα πεδία κοινού ενδιαφέροντος και συνεργασίας με φόρουμ ανοικτής διαβούλευσης που θα εξασφαλίζουν καθολικά τη δυνατότητα ίσης συμμετοχής. Οι ευέλικτοι και δικτυωμένοι χώροι αυτοκυβέρνησης των πολλών θα δεσμεύονται από αρχές σεβασμού προς τα ίσα βασικά δικαιώματα των μειοψηφιών και θα θεσπίζουν μηχανισμούς μέγιστης διαφάνειας, λογοδοσίας και ελέγχου από το σύνολο ενός κοινωνικού σχηματισμού. Δεν θα επιτρέπουν, έτσι, αυτό που κατά τη Χάννα Άρεντ αποτελεί ένα αναπόφευκτο, αλλά θεμιτό (για την ίδια) χαρακτηριστικό των άμεσων δημοκρατιών: τον σχηματισμό νέων ελίτ από ομάδες πολιτών που δραστηριοποιούνται μόνιμα και ενεργά στους θεσμούς της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης σε αντίθεση με μια πιο χαλαρή και πιο αδρανή κοινωνική πλειοψηφία. Mια μελλοντική δημοκρατία όπως αδρογραφήθηκε παραπάνω θα μπορούσε να είναι και άμεσα συμμετοχική και πραγματικά αντιπροσωπευτική, χωρίς να προϋποθέτει την ανελεύθερη ομοιογένεια ή τη διαρκή πολιτική στράτευση όλων, και χωρίς να νομιμοποιεί νέες μορφές ολιγαρχίας στο όνομα μιας άμεσης παρουσίας της κοινωνίας στον εαυτό της. [1] Judith Butler, ‘Composite Remarks’, Occupy Los Angeles Reader, τ.1-3, Νοέμβριος 2011, σ.89. Red NoteBook - Το τέλος της πολιτικής αντιπροσώπευσης; Αναδημοσίευση από τις "Αναγνώσεις" της Κυριακάτικης Αυγής

Athens: Social Meltdown - Greek subtitles from Ross Domoney on Vimeo.

Η αφλογιστία μπροστά στην επέλαση των βαρβάρων...

Εδώ και δυο χρόνια τα έχουμε δοκιμάσει σχεδόν όλα: απεργίες, καταλήψεις, συγκρούσεις, πλατείες... ακόμη και τις εκλογές. Ζήσαμε στιγμές αγωνιστικής κορύφωσης και ευφορίας, στιγμές ανεπανάληπτες, αλληλεγγύης και συνδημιουργίας, ζήσαμε και στιγμές ταπεινωτικής ήττας, αμηχανίας και αδυναμίας. Ήμασταν έτοιμοι να πιαστούμε, σαν τους ναυαγισμένους, από την πρώτη αυταπάτη που θα βρισκόταν δίπλα μας, όπως οι εκλογές, αλλά και να πιστέψουμε πως έτσι με μια «καλή ζαριά», με μια κινητοποίηση εκατομμυρίων για μια μέρα ή με μια «γερή» σύγκρουση, τα πάντα θα μπορούσαν να αλλάξουν. Συζητήσαμε πολύ, όπως δεν το έχουμε κάνει ποτέ στο παρελθόν, σε πλατείες και σε συνελεύσεις χωρίς προαπαιτούμενα, και σκιαγραφήσαμε αρκετές φορές την αλλαγή που ονειρευόμαστε, έξω από κομματικές και ιδεολογικές προδιαγραφές, αλλά δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε τους δικούς μας ανεξάρτητους φορείς αυτής της αλλαγής. Σα να ζητάγαμε πάλι από άλλους να «βγάλουν το φίδι από την τρύπα» για εμάς...

Κι ενώ οι πλατείες έθεσαν το θέμα της άμεσης δημοκρατίας, της αυτοοργάνωσης και της αυτοδιεύθυνσης της κοινωνίας, άρκεσε και πάλι μια εκλογική αναμέτρηση για να τα παγώσει όλα, να στείλει πολλούς στους γνώριμους συνηθισμένους ρόλους του κομματικού ψηφοσυλλέκτη ή του κομματικού ψηφοκαταναλωτή... Κι ενώ οι απεργίες ξεπερνούσαν αυτούς που αναγκάζονταν να τις κηρύξουν, τις ποικιλώνυμες κρατικές-κομματικές συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, περιμέναμε ξανά και ξανά από αυτούς να πάρουν την πρωτοβουλία για άλλη μια προδιαγεγραμμένη παρέλαση-πορεία... Κι ενώ τα αυτόνομα εγχειρήματα της αλληλέγγυας-συνεργατικής οικονομίας και των ελεύθερων αυτοδιαχειριζόμενων κοινωνικών χώρων πολλαπλασιάζονταν και συγκροτούσαν έναν «άλλο υπαρκτό κόσμο», οι ιδεολογικές αγκυλώσεις και η συνήθεια της εξάρτησης από το κράτος και από το κεφάλαιο τα πολεμούσαν ως δήθεν «νησίδες» που εξωραΐζουν τον καπιταλισμό...

Κι ακόμη, ενώ γινόταν όλο και πιο εμφανές ότι η κρίση είναι παγκόσμια, είναι του καπιταλισμού, κι ότι επομένως δεν υπάρχει «εθνική λύση» αλλά ούτε και καπιταλιστική «ευρωπαϊκή λύση», η πλειοψηφία της αριστεράς συνέχισε να επενδύει είτε στα «εθνικά χρώματα» της δραχμής και της ανάπτυξης είτε στα «ευρωπαϊκά χρώματα» της διαπραγμάτευσης στα πλαίσια της ΕΕ, ξιφουλκώντας με ξενόφερτες «κατοχές» και «κακές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις», και στρώνοντας το έδαφος στην ευρύτερη νομιμοποίηση των εθνικιστικών αντιλήψεων...

Όλα τελικά συμπυκνώθηκαν στην «απαλλαγή από τα μνημόνια», έναν χυλό προσδοκιών και συμφερόντων χωρίς προοπτική, αφού δεν απαντούσε στο βασικό ζήτημα «τι μετά από αυτά», ικανό να χωρέσει μέσα του και να «ξεπλύνει» όχι μόνο την παλιά συντηρητική σκουριά αλλά και τις «νέες» φασιστικές ιδέες και πρακτικές της «σωτηρίας της χώρας».

Φτάνουμε έτσι και στην εκρηκτική άνοδο της Χρυσής Αυγής. Πολλοί έχουν σταθεί, σωστά, στη συγκυρία που την ανέδειξε και στην ισχυρή ώθηση από το κράτος και τα ΜΜΕ, όμως το φαινόμενο είναι πολύ πιο βαθύ. Συμπυκνώνει μια πορεία δεκαετίας τουλάχιστον, όπου η νεόπλουτη μικροαστική κοινωνία του «εκσυγχρονισμού» και της «ολυμπιακής ευφορίας» ενσωματώνει πλατιά την εκμετάλλευση των μεταναστών σε όλους τους τομείς της οικονομίας και της ζωής, υπό τα αμήχανα και συγκαταβατικά μάτια της αριστεράς. Συνηθίσαμε να ζούμε με την εκμετάλλευση και από την εκμετάλλευσή τους στα χωράφια, στις βιομηχανίες, στις βιοτεχνίες, στα σπίτια, ώσπου η κρίση μάς τους αποκάλυψε ως «πλεονάζοντα απορρίμματα», αφού πλέον οι ίδιοι οι έλληνες μπορούν να πάρουν τη θέση τους με τις ίδιες συνθήκες εκμετάλλευσης... Να θυμίσουμε μήπως πώς αντιμετωπίστηκε, ακόμη και από την αριστερά, μια από τις λίγες μαχητικές εκδηλώσεις αυτοοργάνωσης των ίδιων των μεταναστών και αλληλέγγυας στήριξή τους, η απεργία πείνας των 300;

Όμως η Χρυσή Αυγή δεν αντλεί μόνο από αυτή τη βαθιά δεξαμενή που γεμίζει μεθοδικά και σχεδόν ανεμπόδιστα εδώ και χρόνια. Αντλεί επίσης από τη βαθιά κρίση του πολιτικού συστήματος, την απαξίωση της αστικής «δημοκρατίας», τον εξευτελισμό του πολιτικού προσωπικού, και επενδύει σε μια «αντικομφορμιστική» και «τσαμπουκαλίδικη» στάση έκφρασης των πιο πληβειακών αισθημάτων αποστροφής και εκδίκησης απέναντι στο πολιτικό σύστημα, πατώντας και στο κενό που αφήνει η νομιμόφρων νωχελικότητα της αριστεράς.

...και οι ανάσες του νέου υπαρκτού κόσμου της αλληλεγγύης και της αυτοδιαχείρισης

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, η εμβληματική απεργία των χαλυβουργών, συμπυκνώνει δραματικά, όπως άλλοτε η απεργία των ανθρακωρύχων στην Αγγλία της Θάτσερ, το τέλος μιας ολόκληρης εποχής του εργατικού κινήματος. Η βαριά ήττα αυτής της απεργίας διαρκείας, που κέρδισε πολύ πλατιά συμπαράσταση και αλληλεγγύη, δεν είναι απόρροια μόνο της στενής, γραφειοκρατικής και

νομιμόφρωνης διαχείρισής της από το ΠΑΜΕ, αλλά και του περιεχομένου του αγώνα που δεν πήγε πέρα από τη διεκδίκηση επιστροφής στην παλιά «καλή» κατάσταση, στην προηγούμενη «ισορροπία» ισχύος και εκμετάλλευσης.

Δεκάδες μεμονωμένοι αγώνες, όπως και «κεντρικά» η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, είχαν την ίδια λογική «επιστροφής» στο παλιό καλό «κράτος πρόνοιας» της εξαργύρωσης της υποταγής και της σιωπής, της «επιδότησης» του συμβιβασμού, της μετατροπής του εργατικού κινήματος σε συνεργό των εγκλημάτων του κεφαλαίου. Σήμερα αυτή η λογική, και οι αντίστοιχές τους μορφές οργάνωσης και αγώνα, γκρεμίζονται με πάταγο, αφήνοντας μονάχους και άοπλους τους εργαζόμενους στην πιο κρίσιμη στιγμή.

Όμως μέσα από τη σκόνη του κατεδαφιζόμενου οικοδομήματος του κρατικού, γραφειοκρατικού, κομματικού, πελατειακού και εργοδοτικού συνδικαλισμού αναδύονται νέες δομές αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης και άμεσης δράσης, καθώς και ένας νέου τύπου, αυτόνομος από το κράτος και το κεφάλαιο, συνεργατισμός. Ο αγώνας των εργατών της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, για παράδειγμα, σπάει τα όρια των συνηθισμένων αγώνων και θέτει επιθετικά το καίριο ζήτημα της εποχής για να πάνε αλλιώς τα πράγματα: «να πάρουμε την παραγωγή στα χέρια μας».

Η αυτοδιαχείριση από το επίπεδο της παραγωγής μέχρι το επίπεδο της αυτοδιεύθυνσης της κοινωνίας είναι ο άμεσος δρόμος της κοινωνικής αλλαγής, η επανάσταση εδώ και τώρα, που απαντάει στο εναγώνιο ερώτημα «μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς;», όχι με επαγγελίες και προγράμματα σωτήρων, αλλά με την καθημερινή πράξη ανθρώπων ικανών να απεξαρτηθούν από τα μέσα επιβίωσης και αναπαραγωγής του κράτους και του κεφαλαίου. Είναι η δημιουργική «στιγμή» της εξέγερσης, εκεί που επιχειρείται ο αυτοκαθορισμός μας πέρα από τις ταυτότητες και τους ρόλους στους οποίους μας έχει στοιχίσει το σύστημα, η δημιουργία πάνω στα ερείπια του παλιού κόσμου. Ας διαβούμε αυτό το δρόμο, κόντρα στην ηττοπάθεια της παλιάς πολιτικής και του παλιού κινήματος, με τη μεγαλύτερη πολυμορφία εγχειρημάτων και δοκιμών, και με τον πιο μαχητικό συντονισμό και αλληλοστήριξή τους. Για να έχουμε κάτι που να αξίζει να υπερασπιστούμε απέναντι στην επέλαση των βαρβάρων...

εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ

http://efimeridadrasi.blogspot.gr/2012/10/blog-post_10.html

ΔΕΗ και Χαράτσι: Πάλι παγίδες και εκβιασμοί. Τί κάνουμε ;

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος με το χαράτσι στη ζωή μας. Ένας χρόνος με αγώνες, νίκες αλλά και πισωγυρίσματα μιας που οι εκάστοτε ελιγμοί και εκβιασμοί της κυβέρνησης απαιτούσαν αναπροσανατολισμό δράσεων, νέες τακτικές και νέα όπλα. Εκείνο που δεν άλλαξε ήταν η ακόρεστη βουλιμία των εγκάθετων των τραπεζιτών να αρπάξουν τα χρήματα και τις περιουσίες μας. Και αυτό ούτε θα αλλάξει ποτέ.

Κι' ενώ επί ένα χρόνο εμείς ζητούσαμε την πραγματική αποσύνδεση του χαρατσιού από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, ήλθε η κυβερνητική τρόϊκα των δανειστών να το υλοποιήσει η ίδια, με μια μεθόδευση που αποτελεί παγίδα, όπως θα διαβάσετε στη συνέχεια. Ο λόγος που αναγκάστηκαν να προχωρήσουν σε αυτή τη μεθόδευση δεν είναι άλλος από τις ισχυρές πιέσεις που δέχεται η ΔΕΗ τόσο  από τις αντιδράσεις των κινημάτων γειτονιών, όσο και από μετόχους της και πιθανούς νέους ιδιοκτήτες της. Οι πιέσεις των κινημάτων αλλά και η αρπαχτικότητα των δανειστών που εποφθαλμιούσαν τις εισπράξεις της ΔΕΗ και απαιτούσαν αυτές να πάνε στα δημόσια ταμεία και από κεί στις τσέπες τους, οδήγησαν τη ΔΕΗ σε κρίση ρευστότητας, κρίση που ανησύχησε τόσο τη διοίκηση όσο και τους μετόχους της.

Έτσι οδηγηθήκαμε στο διαχωρισμό της αξίας του ρεύματος από αυτήν του ΕΕΤΗΔΕ (χαράτσι) που επετεύχθη με τους αγώνες μας, ανάγκασε την κυβέρνηση στην προεκλογική περίοδο αλλά και τη ΔΕΗ στο να δεχθούν να αφαιρεθεί το ποσό τους χαρατσιού από τους λογαριασμούς ρεύματος, να μεταφερθεί στο ΚΕΠΥΟ και από κεί στις εφορίες. Στη συνέχεια, και μετά τις εκλογές, γίναν παράνομες υπεξαιρέσεις χρημάτων από το ρεύμα σε καταναλωτές που είχαν πληρώσει σε ΑΤΜ αλλά και σε ταμεία της ΔΕΗ μόνο την αξία του ρεύματος,  χρήματα τα οποία μεταφέρθηκαν στα δημόσια ταμεία (βλέπε εφορίες) υπέρ του ΕΕΤΗΔΕ. Συνέπεια αυτού ήταν να εμφανίζονται απλήρωτα ρεύματα και η ΔΕΗ να προχωράει σε διακοπές ή να απειλεί με διακοπές.

 Σε όλο αυτό το διάστημα εκδόθηκαν ερμηνευτικές εγκύκλιοι του νόμου για το χαράτσι, εγκύκλιοι που εσκεμμένα αναιρούσαν η μια την άλλη, ανακοινώνονταν αποφάσεις που προκαλούσαν σύγχιση και πανικό, μεθοδεύονταν ενέργειες τρομοκράτησης-όπως εκτεταμένες διακοπές ρεύματος. Η εφευρετικότητα των μεθοδεύσεων δεν είχε τελειωμό προκειμένου να  σκορπισθεί σύγχιση και να απλωθεί ο φόβος προκειμένου οι περισσότεροι πολίτες να δεχθούν να καταβάλλουν το χαράτσι. 

Τα Νέα δεδομένα

Και φθάσαμε στο σήμερα, όπου μία ακόμη εγκύκλιος (με ημερομηνία 2/9/2012) υλοποιεί με τον πιο ύπουλο τρόπο τις βλέψεις και ορέξεις της κυβέρνησης.

Με τη νέα εγκύκλιο (βλέπε εδώ) όποιος καταναλωτής της ΔΕΗ επιθυμεί να αποσυνδεθεί το ρεύμα από το χαράτσι, θα πρέπει να προσέλθει στην εφορία του, να εξοφλήσει τις ληξιπρόθεσμες δόσεις και να περάσει το ποσό του χαρατσιού στη μερίδα του. Πλέον η ΔΕΗ, καλυπτόμενη πίσω από την εγκύκλιο αυτή, δηλώνει αναρμόδια να διαχωρίσει το χαράτσι από το λογαριασμό του ρεύματος! Ακόμη δηλώνει ότι κάθε λογαριασμός που θα εξοφλείται χωρίς το χαράτσι μέσω ΑΤΜ ή με οποιοδήποτε τρόπο, θα θεωρείται εν μέρει ή ολικά ανεξόφλητος, μιας και το ποσό του ρεύματος και των άλλων τελών θα εξοφλούν πρώτα το χαράτσι. Μένοντας έτσι το ρεύμα απλήρωτο, η ΔΕΗ σείει την απειλή διακοπής του. Αυτά δηλώθηκαν κατά τη σημερινή μου επίσκεψη στη ΔΕΗ Αριστείδου από τον προϊστάμενο Παναγιώτου.

Εν ολίγοις αν θέλουμε να διαχωρισθεί το χαράτσι από το λογαριασμό της ΔΕΗ ή αν θέλουμε να το πληρώσουμε με διακανονισμό, θα πρέπει να το ζητήσουμε - με αίτηση- από τον έφορο και μόνο. Η εφορία, θα συντάξει καταστάσεις παρόμοιων αιτημάτων πελατών και θα τις στείλλει στη ΔΕΗ, προκειμένου να μην εμφανίζει το χαράτσι στους λογαριασμούς ρεύματος. Επίσης στην εφορία θα κατατίθενται αιτήσεις μείωσης του χαρατσιού (για …κοινωνικούς λόγους), αιτήσεις εξαίρεσης, κ.λπ.

Αυτό είναι εκβιασμός και παγίδα, γιατί:

1. Προσφεύγοντας στην εφορία για το διαχωρισμό, θα πρέπει να εξοφλήσουμε το ληξιπρόθεσμο ποσό του χαρατσιού ή να κάνουμε διακανονισμό, καταβάλλοντας ένα ελάχιστο κατά την εκτίμηση του εφόρου ποσό-σαν προκαταβολή- σύμφωνα με την εγκύκλιο 50 ΕΥΡΩ. Δηλαδή ακόμη και το να δηλώσουμε αδυναμία πληρωμής κοστίζει 50 ΕΥΡΩ. Επιπλέον κάθε δόση (το χαράτσι για το 2012 θα είναι σε 5 δόσεις) θα εξοφλείται στην εφορία με τα ανάλογα πρόστιμα και συνέπειες (μη φορολογική ενημερότητα, κατάσχεση μισθών, κ.λπ.) σε περίπτωση καθυστέρησης. 

2. Προσφεύγοντας στην εφορία αυτόματα φακελώνονται τα πραγματικά στοιχεία μας σαν καταναλωτών. Για παράδειγμα αν ο λογαριασμός είναι σε άλλο όνομα, αυτός θα ταυτοποιηθεί σε εμάς (με το ΑΦΜ μας). Έτσι αφ' ενός όλα τα ποσά του χαρατσιού θα περάσουν στην καρτέλα μας και αφ' ετέρου τα στοιχεία μας σαν καταναλωτών ρεύματος θα χρησιμοποιηθούν για την απ' ευθείας χρέωση του χαρατσιού όποιας μορφής στο όνομά μας σε μια επόμενη χρονιά.

3. Προσφεύγοντας στην εφορία αποδεχόμεθα την οφειλή του χαρατσιού, αποδεχόμεθα δηλαδή τη νομιμότητά του.

4. Η αποδέσμευση του χαρατσιού πλέον θα καθιστά άμεσα απαιτητή την οφειλή του από την εφορία -μιας και η βεβαίωση της οφειλής θα γίνεται άμεσα-και τυχόν καθυστέρηση θα επιφέρει προσαυξήσεις. Ενώ με το προηγούμενο σύστημα η βεβαίωση γινόταν στην καλύτερη περίπτωση μετά από ένα εξάμηνο, μέσα στο οποίο δεν έτρεχαν οι προσαυξήσεις.

6. Σε περιπτώσεις που το ρολόϊ και ο λογαριασμός είναι σε άλλο από το δικό μας όνομα, υπάρχει ο κίνδυνος η εφορία σε συνεργασία με τη ΔΕΗ να μας αναγκάσει να γυρίσουμε στο όνομά μας το ρολόϊ. Κάτι που σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να επιφέρει μια επί πλέον δαπάνη. 

Για όλους αυτούς τους λόγους  η μεθόδευση αυτή αποτελεί πισωγύρισμα, απαιτεί νέους αγώνες και νέα αντιμετώπιση. 

Όμως, η μεθόδευση αυτή αποτελεί και παραδοχή αποτυχίας του συστήματος ΤAXIS NET και του μηχανισμού των εφοριών το οποίο αποδεικνύεται ανεπαρκές και αδύναμο να βρεί ή να εντοπίσει αυτούς που δεν πλήρωσαν το χαράτσι για το 2011, προκειμένου να στείλλει τα χρεωστικά σημειώματα, κάτι που είχαμε επισημάνει. Και αν ακόμη το ΤAXIS NET λειτουργούσε στην εντέλεια και γινόταν η ταυτοποίηση των καταναλωτών που δεν πλήρωσαν, θα απαιτείτο να δουλέψει αποτελεσματικά ο μηχανισμός είσπραξης (στις εφορίες) ο οποίος όμως είναι σχεδόν διαλυμένος. Είναι χιλιάδες οι λογαριασμοί που είναι σε άλλα ονόματα από αυτά του πραγματικού καταναλωτή, ακόμη και σε ονόματα ανθρώπων που έχουν φύγει από τη ζωή. Έτσι, τώρα όσοι προσέλθουν στις εφορίες να ζητήσουν το διαχωρισμό χαρατσιού και ρεύματος ή να ζητήσουν διακανονισμό θα "καρφωθούν" από μόνοι τους, δίνοντας το ΑΦΜ τους με βάση το οποίο η εφορία εφεξής θα τους "έχει στο χέρι". 

Επί πλέον η μεθόδευση αυτή αποτελεί έμμεση παραδοχή ότι ο αριθμός καταναλωτών που δεν πλήρωσαν το χαράτσι ήταν πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που ισχυρίζεται η προπαγάνδα του υπουργείου Οικονομικών. 

Αυτός ο αριθμός αναμένεται να αυξηθεί ακόμη περισσότερο λόγω της αδυναμίας χιλιάδων πολιτών να ανταποκριθούν στην εξόφληση πολλών άλλων χαρατσιών και φόρων, που σαν καταιγίδα έχουν αρχίσει νάρχονται. Και μπορεί το χαράτσι για το 2012 να έλθει σε 5 δόσεις, αλλά ακολουθούν -εκτός από τις αυξήσεις του ρεύματος- το ΕΤΑΚ του 2009, το ΦΑΠ του 2010 και 2011 που θα ταχυδρομηθούν από το Σεπτέμβρη, η αύξηση του πετρελαίου θέρμανσης, τα τέλη κυκλοφορίας, η αύξηση των άλλων λογαριασμών κοινής ωφέλειας (εν’ όψει ιδιωτικοποίησης), ο φόρος εισοδήματος με την ενσωματωμένη εισφορά αλληλεγγύης ή το τέλος επιτηδεύματος.

Εκτιμήσαμε έγκαιρα ότι ο κύριος μας εχθρός εμφανίζεται με το προσωπείο του υπουργείου Οικονομικών και των υπηρεσιών του. Είναι και θα είναι ο εκφοβιστικός και κατασταλτικός μηχανισμός αφαίμαξής μας. Προτείναμε δράσεις κατά αυτού του μηχανισμού, από τον οποίο εκπορεύονταν όλοι οι εκβιασμοί και οι εντολές, είτε προς τη ΔΕΗ, είτε προς άλλους φορείς. Θεωρήσαμε ότι πλέον οι Εφορίες είναι η ψυχή του συστήματος, το στήριγμα κια ο μηχανισμός διεκπεραίωσης όλης της αντιλαϊκής πολιτικής. Είναι ο μηχανισμός που υπαγορεύει να κοπούν ρεύματα, που μεθοδεύει κάθε φορά διαφορετικούς τρόπους αφαίμαξης, που υπαγορεύει εκβιαστικές ταχτικές, που στήνει διαρκώς νέες παγίδες, αποπροσανατολίζοντας τους αγώνες μας. Δυστυχώς από πολλές άλλες συνελεύσεις αυτό δεν έγινε κατανοητό με αποτέλεσμα να μην μπορεί να επιτευχθεί συντονισμένη και αποτελεσματική δράση κατά αυτού του μηχανισμού, να μη γίνει κατορθωτό να του κοντύνουν, αν όχι να του κοπούν, τα πόδια.

Μερικές σκέψεις για το τί κάνουμε

1. Συνεχίζουμε να μην πληρώνουμε το χαράτσι, στη ΔΕΗ ή μέσω ATM – internet. Συντονισμένα και αγωνιστικά κάνουμε αρχικά παράσταση διαμαρτυρίας στη ΔΕΗ και απαιτούμε το διαχωρισμό του χαρατσιού από την αξία του ρεύματος, όπως έγινε και στο παρελθόν.

2. Διακηρύττουμε ανοικτά την άρνησή μας να πληρώσουμε και αυτό ακόμη το ρεύμα σε περίπτωση που η ΔΕΗ επιμείνει να ευθυγραμμίζεται με τις εντολές της τρόϊκας.

3. Συνεχίζουμε να κάνουμε μετά από κάθε πληρωμή ομαδικά εξώδικα, όπως πριν. Ήδη και άλλες συνελεύσεις κινούνται στο ίδιο πνεύμα (Κηφισιά).

4. Δεν κάνουμε αίτηση αποκοπής του χαρατσιού από το λογαριασμό, δεν πέφτουμε στην παγίδα τους.

5. Σε περιπτώσεις όπου μέρος της πληρωμής του ρεύματος προηγούμενων λογαριασμών κατακρατήθηκε για το χαράτσι, να προχωρήσουμε σε ασφαλιστικά μέτρα, ή μηνύσεις κατά της ΔΕΗ για υπεξαίρεση χρημάτων.

6. Αποφασίζουμε τις περαιτέρω ενέργειές μας, στην επόμενη συνέλευσή μας.

από:Θ.

(πηγή:http://dikaex.blogspot.gr/2012/09/blog-post_9617.html?m=1)

χρονικό 29/06/11-εξάντας

The Battle of Syntagma Square, Athens

ένα χρόνο στις πλατείες

Με τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την πρώτη εμφάνιση του κινήματος των «Αγανακτισμένων» στην Ισπανία, που ενέπνευσε το πολυσυζητημένο αδελφό κίνημα του «Occupy» (Καταλάβετε) στις Ηνωμένες Πολιτείες λίγους μήνες αργότερα, το παγκόσμιο μανιφέστο των απανταχού «καταληψιών» είναι έτοιμο. Αξιώνει έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο. Και πιστεύει ότι η δημιουργία του μπορεί να γίνει πραγματικότητα.

«Ζούμε σε έναν κόσμο που ελέγχεται από δυνάμεις ανίκανες να προσφέρουν ελευθερία και αξιοπρέπεια στον παγκόσμιο πληθυσμό. Σε έναν κόσμο στον οποίο μας λένε ότι "δεν υπάρχει εναλλακτική" στην απώλεια των δικαιωμάτων που αποκτήθηκαν από τους σκληρούς αγώνες των προγόνων μας και στον οποίο η επιτυχία προσδιορίζεται ερχόμενη σε αντίθεση με τις πιο βασικές αξίες της ανθρωπότητας, όπως η αλληλεγγύη και η αμοιβαία συμπαράσταση. Επιπλέον οτιδήποτε δεν προωθεί την ανταγωνιστικότητα, τον εγωισμό και την απληστία θεωρείται δυσλειτουργικό» αναφέρεται στο μανιφέστο.

«Αλλά εμείς δεν παραμείναμε σιωπηλοί! Από τη Τυνησία έως την πλατεία Ταχρίρ, από τη Μαδρίτης έως το Ρέικιαβικ, από τη Νέα Υόρκη έως τις Βρυξέλλες, ο κόσμος ξεσηκώνεται για να αποκηρύξει το στάτους κβο. Η προσπάθειά μας δηλώνει "αρκετά!" και έχει αρχίσει να προωθεί αλλαγές σε παγκόσμιο επίπεδο. Γι' αυτό ενωνόμαστε για ακόμη μία φορά για να κάνουμε τις φωνές μας να ακουστούν σε όλο τον κόσμο αυτή τη 12η Μαΐου. Καταδικάζουμε την τρέχουσα κατανομή των οικονομικών πόρων, στην οποία μόνο μία μικρή μειοψηφία αποφεύγει τη φτώχεια και την ανασφάλεια, και οι μελλοντικές γενεές είναι καταδικασμένες σε μία δηλητηριώδη κληρονομιά εξαιτίας των οικολογικών εγκλημάτων των πλούσιων και των ισχυρών» συνεχίζει το μανιφέστο.

Όπως αναφέρεται, η κρίση δεν είναι ένα τυχαίο ή φυσικό αποτέλεσμα: στην ρίζα της βρίσκεται η απληστία εκείνων που μπόρεσαν να καταστρέψουν τον κόσμο με τη βοήθεια της οικονομικής επιστήμης, που πλέον τέθηκε στην υπηρεσία των οικονομικών ελίτ και απομακρύνθηκε από τον βασικό σκοπό της που είναι η διαχείριση των κοινών αγαθών. «Τα "δημοκρατικά" πολιτικά συστήματα, όπου υπάρχουν, έχουν χάσει το νόημά τους, έχουν τεθεί στην υπηρεσία εκείνων των λίγων που θέλουν να ενισχύσουν τη δύναμη των μεγάλων επιχειρήσεων και των οικονομικών θεσμών» υπογραμμίζεται. «Ξυπνήσαμε και όχι απλά για να παραπονεθούμε!» προειδοποιούν τα μέλη του κινήματος. «Θέλουμε να καταδείξουμε τις πραγματικές αιτίες της κρίσης και να προτείνουμε εναλλακτικές» προσθέτουν.

Εξηγούν πώς κατέληξαν στο συγκεκριμένο κείμενο: «Οι προτάσεις μας δεν γίνονται εκ μέρους όλων όσων συμμετέχουν στα ανοιξιάτικα κινήματα "Καταλάβετε τις πλατείες". Είναι μία προσπάθεια από μερικά άτομα μέσα στο κίνημα να συνδυάσουν τις προτάσεις που γράφτηκαν και ψηφίστηκαν στις διαφορετικές συνελεύσεις σε όλο τον κόσμο. Η διαδικασία ήταν ανοιχτή σε όλους και συχνά την αναρτούσαμε στις διεθνείς πλατφόρμες επικοινωνίας μας. Ήταν μια δύσκολη και μακρά διαδικασία, γεμάτη συμβιβασμούς (...) Δεν εκφράζουμε αιτήματα προς τις κυβερνήσεις, τις επιχειρήσεις ή τα μέλη των κοινοβουλίων, που κάποιοι από εμάς θεωρούμε ότι παρανομούν, δεν λογοδοτούν και είναι διεφθαρμένοι». Και συνεχίζουν παραθέτοντας τους τρόπους με τους οποίους ένας «άλλος κόσμος είναι εφικτός».

1. Η οικονομία να τεθεί στην υπηρεσία του καλού του λαού, να υποστηρίζει και να υπηρετεί το περιβάλλον και όχι τα ιδιωτικά συμφέροντα. Θέλουμε ένα σύστημα στο οποίο η εργασία εκτιμάται σύμφωνα με την κοινωνική της προσφορά και όχι το οικονομικό ή εμπορικό της κέρδος.

2. Για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, πιστεύουμε ότι η οικονομία πρέπει να ελέγχεται δημοκρατικά σε όλα τα επίπεδα, από το τοπικό έως το παγκόσμιο. Ο λαός πρέπει να αναλάβει τον δημοκρατικό έλεγχο των οικονομικών θεσμών, των πολυεθνικών επιχειρήσεων και των λόμπι τους.

3. Πιστεύουμε ότι τα πολιτικά συστήματα πρέπει να είναι εντελώς δημοκρατικά. Επομένως απαιτούμε πλήρη εκδημοκρατισμό των διεθνών θεσμών και την απαλοιφή του δικαιώματος άσκησης βέτο από ορισμένες κυβερνήσεις. Θέλουμε ένα πολιτικό σύστημα το οποίο αντιπροσωπεύει την ποικιλία και τη διαφορετικότητα των κοινωνιών μας. 

http://piperistostoma.blogspot.com/2012/05/occypy.html 

τίποτα δεν πάει χαμένο

Πρωτομαγιά 2012

Συγκέντρωση στο μουσείο και πορεία στο Σύνταγμα..

περισσότερα:http://omniatv.com/blog/2012-05-01-13-46-19

η καινούρια μέρα που θέλουμε

Το παρόν είναι σχέδιο υπό διαμόρφωση κειμένου Θέσεων και Αξιών για την κοινωνία που οραματιζόμαστε και θέλουμε να ζήσουμε.

Καλούμε όσους συμφωνούν με αυτές τις θεμελιώδεις αρχές να συμβάλουν στη να συνδιαμόρφωση του κειμένου αυτού, εξειδικεύοντας, εμπλουτίζοντας και συμπληρώνοντας το.

Η ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΥ  ΘΕΛΟΥΜΕ

Επιθυμούμε, επιδιώκουμε και κτίζουμε  μια κοινωνία όπου

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

1. Το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια υπερβαίνει κάθε είδους ατομικό συμφέρον
2. Ισχύουν η απόλυτη ισονομία και  η  ισοπολιτεία ανεξαρτήτως θέσης στην κοινωνία.
3. Η δικαιοσύνη υπηρετεί τις παραπάνω αρχές.
4. Οι νομοθετικές, εκτελεστικές και δικαστικές δομές είναι σαφώς διαχωρισμένες, πηγάζουν από την κοινωνία, λειτουργούν για το συμφέρον αυτής, με πλήρη διαφάνεια και η κοινωνία ασκεί πλήρη έλεγχο σε αυτές.

ΕΡΓΑΣΙΑ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΠΑΡΑΓΩΓΗ

Κάθε άνθρωπος

1. είναι δημιουργός και δικαιούται να απολαμβάνει τα αγαθά της εργασίας του και κανείς άλλος δεν μπορεί να τα καρπώνεται για ίδιον όφελος. Η ανθρωπότητα έχει εξίσου πρόσβαση στα αγαθά γιατί κανείς δεν μπορεί να είναι καλά όταν οι άνθρωποι γύρω του δεν είναι καλά.
2. συνεισφέρει στην κάλυψη των αναγκών της κοινωνίας μας. Ως βασικές ανάγκες της κοινωνίας μας ορίζονται όλα όσα έχει κατακτήσει η ανθρωπότητα στον πολιτισμό, τις επιστήμες και την τεχνολογία.
3. έχει  δικαίωμα στην κάλυψη των βασικών τους αναγκών και είναι υποχρέωση της κοινωνίας να τις καλύπτει.

Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, συμπεριλαμβανόμενης και της γης, εκμεταλλεύσιμης και μη,  αποτελούν κοινωνικό πλούτο. Ανήκουν στο κοινωνικό σύνολο και εξυπηρετούν μόνο τις ανάγκες του.

ΠΑΙΔΕΙΑ,   ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ,  ΤΕΧΝΕΣ

1. Η γνώση είναι κοινωνικό αγαθό
2. Η παιδεία και ο πολιτισμός αποσκοπούν μόνο στην εξέλιξη του ανθρώπου,  του ανθρώπινου πνεύματος.
3. Η παιδεία,  σε  όλες τις βαθμίδες της,  είναι προσβάσιμη εξίσου απ’ όλους. Δομείται  και εξελίσσεται  με ευθύνη του συνόλου της κοινωνίας και  υπηρετεί την εξέλιξη του ανθρώπου.
4. Η παιδεία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αντιμετωπίζεται ως εμπορεύσιμη αξία.

ΘΡΗΣΚΕΥΜΑ

Κάθε άνθρωπος δικαιούται να πιστεύει ότι η συνείδησή του υπαγορεύει. Από την άλλη δεν αναγνωρίζεται κανένα εμπράγματο ιδιοκτησιακό δικαίωμα σε κανένα δόγμα.

ΥΓΕΙΑ

Κάθε άνθρωπος δικαιούται να βιώνει, να υγιαίνει και να πεθαίνει με αξιοπρέπεια. Οι κοινωνικές δομές της υγείας αποσκοπούν στην ανακούφιση  του πόνου. και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής.

Οι κατακτήσεις της τεχνολογίας και της ιατρικής επιστήμης είναι διαθέσιμες εξίσου σε όλους.

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Το περιβάλλον είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ποιότητας της ζωής μας. Μεταξύ της εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών και την προστασία του περιβάλλοντος προκρίνεται αυτό που διασφαλίζει την καλύτερη ποιότητα ζωής.

ΑΜΥΝΑ, ΑΣΦΑΛΕΙΑ

Όλοι οι πολίτες είμαστε  υπεύθυνοι για την προάσπιση της ασφάλειας της κοινωνίας.

Πιστοί στη Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων,

1. Διακηρύσσουμε την ειρήνη με όλους τους λαούς της γης
2. Δηλώνουμε αλληλέγγυοι με όλους τους λαούς που αγωνίζονται για το ίδιο όραμα.
3. Αποτίουμε σεβασμό στον  κάθε άνθρωπο ως οντότητα ανεξαρτήτως  φύλου, αίματος, χρώματος.

Δηλώνουμε αλληλέγγυοι με όλους τους λαούς του κόσμου που αγωνίζονται για το ίδιο όραμα.

http://megalomastsirko.blogspot.com/2012/04/blog-post.html