υπερασπίσου το παιδί

Ηριδανός

Σε πείσμα αρχαίων και νέων συνεχίζει να κυλάει κάτω από τα αρχαία ερείπια και τα σύγχρονα εξαμβλώματα ο Ηριδανός.
Ποτάμι που ξεπροβάλει σε διάφορα σημεία στο Μοναστηράκι και στον Κεραμεικό και κάποιες φορές φουσκώνει!
Εδώ πίσω απ την στοά.

καρναβάλι

Μια Κυριακή του Φλεβάρη στο Μεταξουργείο..

παρελάσεις το ανάγνωσμα..

Το να κατεβαίνεις στο κέντρο της Αθήνας ημέρα μαθητικής παρέλασης, στις μέρες μας,μπορεί να θεωρηθεί μέχρι και γενναία πράξη!

Μαθητές; είδα κάτι λίγους ταλαίπωρος αλλά και κάποιους απ αυτούς να κάνουν βήμα με στρατιωτικά παραγγέλματα (ένα στο αριστερό,για όσους έχουν κάνει στρατό)

Διαδηλωτές; Μια φούχτα απ το παμε συμμετείχαν σε ένα  δρώμενο στον πεζόδρομο της Κοραή (μα ποιο πολύ νομίζω ότι βρέθηκαν εκεί για να μην χάσουν πόντους στο ..αριστερόμετρο αφού οι"άλλοι"είχαν καλέσει σε προσυγκεντρώσεις Προπύλαια και Κλαυθμώνος) και δεν είχαν καμιά διάθεση για διαδήλωση (το διέλυσαν πριν την λήξη της "παρέλασης"προς Ομόνοια μεριά.)
Και ελάχιστοι από συριζα-ανταρσυα που προσπάθησαν να βαδίσουν προς Σύνταγμα μετά το τέλος της "παρέλασης αλλά εμποδίστηκαν από τις  αστυνομικές δυνάμεις. (200 προς 1 πρέπει να τους έπαιζαν..)

Αστυνομία; Παντού και ειδικά στο γύρω απ' την πλατεία Συντάγματος χώρο (που παρεπιπτώντος δεν μπορούσες να προσεγγίσεις και ας ήσουνα γονέας ) όλων των ειδών και στολών με έμφαση στο ανέμελο (ασφαλίτες)

Αθήνα-κοινωνική κρίση

συγκέντρωση-πορεία 18/10/12

Κατεβαίνοντας προς την συγκέντρωση εντύπωση μου έκανε ότι πολύς κόσμος περίμενε την πορεία στο Σύνταγμα και στα πεζοδρόμια της Σταδίου..(Όπου έζησε μεγάλες στιγμές)

Στα δικά μας τώρα...

Προπορεύτηκε το ΠΑΜΕ ...(μην ρωτάς γιατί)

Οι υπόλοιποι περίμεναν στωικά στην Πατησίων ...

Πολύ  καλοί...(ως γνωστόν ο Σαρωνικός ανήκει στα ψάρια)

Στο Σύνταγμα παρατεταγμένα τα "τάγματα ασφαλείας"..

Εδώ ξεκινά η επιχείρηση διάλυσης της πορείας...

Αυτοί είναι οι υπέρ-πατριώτες του ΕΠΑΜ  που φεύγουν στον δρόμο που χάραξε το ΠΑΜΕ
(απλώς το αναφέρω γιατί μας πρήζουν οι αγωνισταράδες  και ούτε συγκρίνονται με το παμε αφού ήταν ελάχιστοι με τις σημαιούλες τους αγκαλίτσα...)

Κι εδώ χειροπέδες σε δυο παιδιά στο στενό της Διάκου..(ο ένας μάλλον γιατί φορούσε Παλαιστινιακή μαντήλα...)

Διακοπές στην Αθήνα

Κατεβαίνοντας σήμερα προς τη θάλασσα ,θυμήθηκα μια συνομιλία που είχα πριν πολλά χρόνια, όταν κλήθηκα να απαντήσω σε μια τηλεφωνική έρευνα που το ζητούμενο ήταν που  έκανα διακοπές το προηγούμενο καλοκαίρι.
Ήταν φθινόπωρο όπως τώρα καλή ώρα..

Στην ερώτηση λοιπόν που; απάντησα εντελώς αυθόρμητα: -Πουθενά.(κενό..)
Ξαναρωτάει:Πέρσι; -Ούτε!(κενό...)
Πρόπερσι; -Δεν πήγα..(μεγάλο κενό..)
Όταν είχατε πάει,δεν μπορεί, κάποτε θα πήγατε..(λυπημένη φωνή...)
-Ε....νομίζω ότι κανονικές διακοπές είχα πάει την χρονιά που γινόταν οι ολυμπιακοί αγώνες στην Βαρκελώνη,θυμάμαι το χρυσό του Δήμα,κάτσε κάτω απ τη μπάρα και τέτοια,το '92,να σας πω και που;..
-Μπα αφήστε,καταλαβαίνω..
Όχι να σας πω,στην Ίο..πήρα φόρα ήθελα να συνεχίσω να περιγράψω τις διακοπές μου,που έμενα,που έκανα μπάνιο,που πίναμε...είχα πολλά να πω,αλλά η συνομιλήτρια δεν ήθελε πλέον να με ακούσει,μάλλον δεν την βοηθούσαν στην έρευνά της αυτά τα στοιχεία ή κάτι ήθελε να μου πουλήσει και κατάλαβε ότι δεν υπήρχε πιθανότητα και έτσι μου ευχήθηκε να πηγαίνω διακοπές και κλείσαμε..

Τώρα εδώ και τρία χρόνια έχω άπλετο χρόνο για διακοπές αλλά δεν με ρωτάει κανείς πια που έκανα διακοπές αν και θα τους απαντούσα αμέσως.
Διακοπές στην Αθήνα και μάλιστα έξι με επτά μήνες το χρόνο και κάθε μέρα όσο κρατάει ο καιρός κατεβαίνω στη θάλασσα, γιατί στο σπίτι καραδοκεί η κατάθλιψη.

ΥΓ1: ...αργότερα πιστεύω να υπάρχει καμιά φωτιά στο δρόμο να ζεσταινόμαστε.. (γιατί είπαμε σπίτι δεν την βγάζουμε καθαρή και ούτε έχω σκοπό να ανάβω ρεσώ κλαίγοντας την μαύρη μας τη μοίρα )

Δεν μας τρομάζουν τα...λίγα συννεφάκια του Οκτώβρη.

Live your myth in Greece: the true experience.

Φωτογραφίες από την Αθήνα τον Αύγουστο.



Η αρχική ιδέα μου ήταν να δημιουργήσω ένα μικρό φωτογραφικό χρονικό της αυγουστιάτικης νυχτερινής Αθήνας. Η πόλη, τα αρχαία «αξιοθέατά» της, οι άστεγοι, οι τουρίστες, τα σουβλατζίδικα στο Μοναστηράκι, τα μαγαζιά με τουριστικά σουβενίρ, οι ατέλειωτες ουρές από (άδεια) ταξί που μοιάζουν να βρίσκονται σε αιώνια αναμονή πελατών.


Την πλειοψηφία των φωτογραφιών τις τράβηξα μετά τις 12 τα μεσάνυκτα. Οι δρόμοι της Αθήνας τις πρώτες πρωινές ώρες μετατρέπονται σε υπαίθριο ξενοδοχείο –ένας διαρκώς αυξανόμενος αριθμός αστέγων κοιμάται στα πεζοδρόμια. Ένας άστεγος στη στάση λεωφορείων στην αρχή της Φιλελλήνων, κάθε φορά που περνούσα, «μαύρα μεσάνυχτα», κοιμόταν ακριβώς στο ίδιο σημείο. Στη ρίζα ενός σήματος της τροχαίας, δίπλα σε μια κολώνα. Κατάχαμα, χωρίς το χαρτόνι που χρησιμοποιούν συνήθως οι άστεγοι ως «στρώμα», ακριβώς στο ίδιο σημείο, χωρίς καμιά παρέκκλιση. Ψευδαίσθηση «κρεβατιού», προσομοίωση «ασφάλειας»; Μετά από κάποιες μέρες τον έχασα, δεν τον είδα ξανά…

Η Αθήνα τη νύχτα αποκαλύπτει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την πιο σκοτεινή της πλευρά: τη θλιβερή πρωτεύουσα μιας χώρας όπου διαρκώς και περισσότεροι άνθρωποι χάνουν τα πάντα: τη δουλειά τους, την ελπίδα, την αξιοπρέπειά τους.

Το φωτορεπορτάζ της νυχτερινής Αθήνας απέχει πολύ από το να είναι πλήρες. Δυο πράγματα εμφανώς απουσιάζουν. Κάθε νύχτα η Αθήνα θυμίζει κατεχόμενη πόλη. Διμοιρίες βλοσυρών,  απειλητικών, πάνοπλων μπάτσων βρίσκονται σε «στρατηγικά» σημεία της πόλης (τα Εξάρχεια βρίσκονται υπό μόνιμη περικύκλωση). Μοτοσικλετιστές της ΔΙΑΣ, «καουμπόιδες» της νύχτας, κοιτάζουν απειλητικά και καχύποπτα οτιδήποτε τους πλησιάζει, περνούν σχεδόν πάντοτε με κόκκινο τα φανάρια, πηγαίνουν αντίθετα στο ρεύμα κυκλοφορίας. Γιατί; Είναι και αυτό μέρος της επίδειξης εκφοβισμού. Ο νόμος είναι οι μπάτσοι αυτοπροσώπως, ερμηνεύεται και παραβιάζεται από τους ίδιους κατά το δοκούν. Και, φυσικά, από το φωτογραφικό ρεπορτάζ της Αθήνας λείπουν οι συμμορίες της Χρυσής Αυγής που επιτίθενται σε μετανάστες. Απουσιάζουν οι φωτογραφίες αυτών των δυο αλληλοτροφοδοτούμενων «ομάδων» για ένα πολύ απλό λόγο: είναι οι πλέον επικίνδυνες πληθυσμιακές ομάδες για φωτογράφιση. 



Το κείμενο είναι του Άγγελου Καλοδούκα.

η επόμενη μέρα

Τελειώσατε! 

Χθες το βράδυ, άγνωστοι εισέβαλαν στα κεντρικά του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη και τα έκαναν γυαλιά-καρφιά. Ένα γεγονός που είτε δεν θα εμφανιστεί καθόλου στα μεγάλα media της χώρας, είτε θα περάσει στα ψιλά. Από την ισοπέδωση της βιτρίνας ενός από τα κέντρα παραπληροφόρησης του καθεστώτος, κρατάω το γραμμένο με κόκκινη μπογιά μήνυμα: ΤΕΛΕΙΩΣΑΤΕ!

 Έκαψαν ολοσχερώς το Αττικόν και τον Απόλλωνα την ώρα μάλιστα που γινόταν κανονικά κινηματογραφική προβολή μέσα. Μετέτρεψαν την Εθνική Βιβλιοθήκη σε αποκαϊδια. Έγιναν εμπρησμοί σε 140 κτίρια του ιστορικού κέντρου. Η Αθήνα καταλήφθηκε από πυρομανείς, εκβιαστές, νονούς της νύχτας και λαθρομετανάστες. Το δίκτυο της καταστροφής εξαπλώθηκε με κεντρικό σχεδιασμό σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας, από την Πάτρα έως το Βόλο και από τη Θεσσαλονίκη ως το Αγρίνιο. Τόσο ο σχεδιασμός όσο και ο συντονισμός εκτελέστηκε με στρατιωτική πειθαρχία από τους εγκεφάλους και επικεφαλής των ομάδων, μέσα από τη Νομική Σχολή, την οποία είχαν επί τριήμερο καταλάβει χωρίς αντίδραση της αστυνομίας και των πρυτανικών αρχών.

Επίσης, έγιναν 45 διαγραφές βουλευτών λόγω απειθαρχίας.

Πού όλα αυτά; Μα στο παράλληλο σύμπαν των ελληνικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Πού αλλού;
Στην πραγματικότητα, αυτές τις ημέρες συμβαίνουν δύο απλά πράγματα:
Πρώτα από όλα, όταν ο 70χρονος έχει ήδη σηκώσει την πέτρα και την πετάει προς την κατεύθυνσή σου, πρέπει να καταλάβεις ότι έχεις τελειώσει. Έχεις τελειώσει, όσο αστραφτερή κι αν είναι η γραβάτα που φόρεσες πριν βγεις στο γυαλί για να γεμίσεις περιττώματα το μυαλό των καταναλωτών της παραπληροφόρησής σου. Τα τηλεοπτικά ζόμπι δεν μπορούν να κρύψουν τον τρόμο τους, όσο κι αν χτίζουν σαρανταπέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες το βλοσυρό τους βλέμμα. Η αλήθεια είναι ότι οι καταναλωτές τηλεοπτικής μπαρούφας ολοένα και μειώνονται. Αλλά κι αν δεν μειώνονταν, η έξοδός τους από τον καναπέ στο δρόμο, λειτουργεί ως βίαιο και ακαριαίο reality check. Η πρώτη μυρουδιά δακρυγόνου και ο πρώτος τραμπουκισμός μασκοφόρου εκδικητή των ΜΑΤ και ΔΙΑΣ, εξαϋλώνει το πρετεντερικό τους συννεφάκι.
Κατά δεύτερον, δεν «έκατσε» στα τηλεοπτικά κοράκια το γεγονός των νεκρών σε αυτή τη διαδήλωση και γι’ αυτό λύσσαξαν. Καθώς δεν μπόρεσαν να σοδομίσουν για μία ακόμη φορά τρία κορμιά και να “γράψει” εύκολα το μακάβριο μήνυμα στο μυαλό του καταναλωτή, έπρεπε να εφευρεθούν πολλαπλοί δράκοι. Ευτυχώς, όπως πάντα, η Αστυνομία φροντίζει να τροφοδοτεί με το καλύτερο δυνατό κωμικοτραγικό σενάριο τους ενσωματωμένους ρεπόρτερ της καρπαζιάς. Αυτών των κουκουλοφόρων της ενημέρωσης που παίρνουν “τρεις κι εξήντα” και δώρο ξύδι ετικέτας κάθε Πρωτοχρονιά με υπογραφή Αττικάρχη, για να γράψουν και μεταφέρουν ό,τι υπογορεύει η ΓΑΔΑ και το υπ.προ.πο. Βέβαια η περιγραφή των αναρχικών ως στρατιωτικό σώμα με αποκεντρωμένη διάταξη και εκπαίδευση ΟΥΚάδων, δεν είναι απλώς δηλωτική τού πόσο βραδυφλεγής είναι ο εγκέφαλος του “Μπαλούρδου” στα κεντρικά του υπ.προ.πο που έγραψε το σενάριο, αλλά και του πλέον φτωχομπινεδιάρικου αστυνομικού ρεπορτάζ στην ιστορία της κατευθυνόμενης ενημέρωσης.
Γι’ αυτό σου λέω, μελλοντικέ άνεργε του τηλεοπτικού ρεπορτάζ, έχεις τελειώσει. Όταν καταναλωθούν και οι τελευταίες εφεδρείες του συστήματος κι όταν το αφεντικό θα σε έχει στύψει για τα καλά, θα φας μία περιποιημένη κλωτσιά από την πίσω πόρτα του γυάλινου πύργου όπου εργάζεσαι. Θυμήσου όμως. Ο 70χρονος με την πέτρα, θα είναι απ’ έξω και θα σε περιμένει…
Διάβασε καλά την υπενθύμιση στη ρημαδιασμένη και τόσο ταιριαστά χρυσο-κιτς πρόσοψη του χοιροστασίου της ενημέρωσης: Τελείωσες!

Περισσότερες (ελπιδοφόρες) εικόνες εδω
http://galaxyarchis.wordpress.com/2012/02/14/dol-end/

Κώστας Δουζίνας - Συνέντευξη στον Γιάννη Κιμπουρόπουλο για το ΜΟΝΟ #01

Η πρώτη μεγάλη νίκη των αναρχικών και ο παραμορφωτικός φακός των ΜΜΕ

Η χθεσινή μέρα ήταν μια ήττα της αστικής δημοκρατίας από πολλές πλευρές. Δεν θα σταθώ στο γεγονός πως μία κυβέρνηση έχει διορίσει έναν τραπεζίτη πρωθυπουργό χωρίς να τον έχει εκλέξει ο λαός. Ούτε πως το κόμμα που έχει διορίσει αυτόν τον πρωθυπουργό έχει χάσει ήδη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία (αρχή της δεδηλωμένης) και παρόλα αυτά κυβερνά.
Όμως δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια στο γεγονός πως από την αρχή της πάνδημης διαμαρτυρίας τον περασμένο Μάιο, χθες, οι πολίτες επέλεξαν ως προστάτες τους όχι αυτούς που πληρώνουν για να το κάνουν και είναι θεσμικά κατοχυρωμένος ο ρόλος τους, αλλά τους αναρχικούς. Ούτε να μην ανοιγοκλείνω έκπληκτος τα μάτια όταν βλέπω και διαβάζω πως αυτό που έμεινε από τη χθεσινή μεγαλειώδη συγκέντρωση του πλήθους είναι οι στάχτες κτηρίων και τραπεζών.
Ας γίνω πιο συγκεκριμένος. Χθες το μεσημέρι, σε αντίθεση με όλες τις δεκάδες συγκεντρώσεις που έγιναν τους τελευταίους 10 μήνες, ο κόσμος δεν μαζεύτηκε στο Σύνταγμα δυο ώρες μετά το κάλεσμα. Ενώ άλλες φορές το κάλεσμα ήταν στις 5 κι οι περισσότεροι έρχονταν από τις 6μισι και μετά, είχε συμβεί το μοναδικό να είναι γεμάτο κόσμο ήδη από τις 5 παρά. Στις 5μισι δεν έπεφτε καρφίτσα ούτε στο Σύνταγμα, ούτε στους γύρω δρόμους ενώ ήδη υπήρχαν και κάποιες χιλιάδες κόσμου του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια και στην Ακρόπολη και συνεχώς κατέφθανε κόσμος τόσο από την Ομόνοια, όσο και από τους σταθμούς του Μετρό Μοναστηράκι και Ακρόπολη (ένα ακόμα πεντακάθαρο σημάδι πως η κυβέρνηση φοβόταν την λαϊκή αντίδραση και ήθελε απεγνωσμένα να δυσκολέψει την πρόσβαση του κόσμου ήταν πως ενώ είχε ήδη κλείσει τους σταθμούς Μετρό Σύνταγμα, Πανεπιστήμιο και Ευαγγελισμός, μετά από εντολές έκλεισε αδικαιολόγητα και το Μετρό Ακρόπολη ώστε η πρόσβαση να γίνει ακόμα δυσκολότερη!).
Μέχρι τις 5μισι λοιπόν τα πράγματα ήταν όμορφα, ειρηνικά και θα μπορούσε να πει κάποιος πως η δημοκρατία γιόρταζε σε όλο της το μεγαλείο. Όμως, εντελώς απρόκλητα και απροκάλυπτα, οι δυνάμεις καταστολής άρχισαν να ρίχνουν χημικά στο πλήθος, αδιακρίτως, για να προκαλέσουν την διάλυσή του προτού ακόμα φτάσει η συγκέντρωση στο ζενίθ της. Δεν είναι τυχαίο πως τα παπαγαλάκια του Σκάι ανέφεραν πως ο κόσμος φεύγει από το Σύνταγμα κι η ώρα δεν ήταν ούτε 6 ακόμα. Η προσπάθεια τρομοκράτησης τόσο από τα ηλεκτρονικά μέσα όσο και από τις εφημερίδες είχε ξεκινήσει δυο μέρες πριν και αρκούσε να παρακολουθήσει κάποιος τηλεόραση ή να δει τα πρωτοσέλιδα στα περίπτερα. Οι Γλέζος και Θεοδωράκης ήταν μόνο τα επώνυμα παραδείγματα αυτών που δέχθηκαν τα χημικά, αλλά οι χιλιάδες του κόσμου ξέρουν να μιλήσουν για το αίσθημα ασφυξίας καλύτερα από όλους.
Και τότε, συνέβη το αναπάντεχο. Μια ομάδα μαυροντυμένων από την Πανεπιστημίου ξεκίνησε να φωνάζει συνθήματα και να κατευθύνεται προς τα εκεί όπου τα ΜΑΤ έδιωχναν με το έτσι θέλω τον κόσμο. Ο κόσμος παραμέρισε, άρχισε να τους χειροκροτεί και να τους φωνάζει «μπράβο», «γαμήστε τους», «επάνω τους» και άλλα τέτοια ενώ με τη σειρά τους οι αναρχικοί τους έλεγαν «ελάτε μαζί μας». Πραγματικά, όταν όλος ο κόσμος σε χειροκροτεί, και σου συμπαραστέκεται δεν μπορείς παρά να ακολουθήσεις με μεγαλύτερη ορμή αυτό που ήθελες εξαρχής να κάνεις. Το ίδιο συνέβηκε κι όταν μετά από νέα χημική επίθεση των ΜΑΤ ο κόσμος κατέβαινε έντρομος την Πανεπιστημίου και άνθρωποι έπεφταν κάτω (μάρτυρες και ο κόσμος και τα ασθενοφόρα ή τα μηχανάκια του ΕΚΑΒ που μάζευαν όσους δεν άντεξαν την επίθεση). Και το απόγειο αυτής της κατάστασης συνέβηκε όταν άρχισε η πυρπόληση των Starbucks στην Κοραή. Ένα χειροκρότημα και ζητωκραυγές από την Κλαυθμώνος, την Σταδίου και την Πανεπιστημίου γέμισε τον χώρο. Στις καταστροφές στις τράπεζες ο κόσμος, που δεν συμμετείχε ενεργά στις μάχες, χτυπούσε ρυθμικά τα κάγκελα της Σταδίου κάνοντας θόρυβο και αρκετοί 40άρηδες και 50άρηδες οικογενειάρχες μάζευαν μάρμαρα και τα έδιναν στους αναρχικούς που είχαν αναλάβει την κατά μέτωπο επίθεση.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Από τη στιγμή που άρχισε η επίθεση των δυνάμεων καταστολής στις 5μισι ώρα, μέχρι και αργότερα το σύνθημα που μονοπωλούσε τα χείλη των χιλιάδων διαδηλωτών ήταν το γνωστό «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» και όχι συνθήματα για το μνημόνιο ή την οικονομική πολιτική. Η οργή του κόσμου για την αντιμετώπιση που είχε από όσους, υποτίθεται, τον προστατεύουν είχε ξεχειλίσει. Στο Μοναστηράκι χτυπούσαν τις καμπάνες, όλοι οι δρόμοι που ορίζονται από την Ακρόπολη, την Αθηνάς, την Ομόνοια, την Ακαδημίας και το Σύνταγμα ήταν γεμάτοι κόσμο που αρνούνταν να φύγει. Από όπου και να προσπαθούσες να ανέβεις από το Μοναστηράκι προς το Σύνταγμα, έβρισκες μπροστά σου ομάδες ΜΑΤ να σε εμποδίζουν και με την πρώτη κίνηση να ψεκάζουν αδιακρίτως και να ρίχνουν δακρυγόνα και κρότου λάμψης. Κατά τακτά χρονικά διαστήματα, οι αστυνομικοί έκαναν επιθέσεις προς τους πολίτες και τότε άρχιζε ξανά ο πετροπόλεμος.
Μέχρι τις 11μισι το βράδυ πολλές χιλιάδες κόσμου ήταν ακόμα στον δρόμο. Στην Αμαλίας τουλάχιστον 10 χιλιάδες κόσμου αποχώρησαν με πορεία προς τη Συγγρού όταν αναγκάστηκε πάλι με εκτεταμένη ρίψη χημικών να αποχωρήσει για να αντέξει. Στην πλατεία υπήρχε ακόμα κόσμος. Στο Μοναστηράκι οι Δίας-Δέλτα έσπαζαν τζαμαρίες και χτυπούσαν κόσμο. Υπάρχουν βίντεο που το βεβαιώνουν και δείχνουν πώς προσπάθησαν (για άλλη μια φορά) να χτυπήσουν με τις μηχανές τους τον κόσμο.
Η απίστευτη εκτροπή όμως της δημοκρατίας, δεν είναι πως ο λαός πλέον στρέφεται στους αναρχικούς για να τον προστατεύσουν. Είναι γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου δεν θέλει και δεν συμμετέχει σε πράξεις βίας, αλλά το ότι αποδέχονται αυτή τη βία εφόσον τους προστατεύει δείχνει την πρώτη μεγάλη νίκη των αναρχικών και της στάσης τους. Βασικό τους επιχείρημα ήταν πως με ειρηνικά μέσα δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι και πως πρέπει να επιδιώξουμε μετωπική σύγκρουση. Και το σύνθημα «να καεί το μπουρδέλο η βουλή» δεν ανήκει στους αναρχικούς. Μετά από δεκάδες ειρηνικές διαδηλώσεις, μετά από τη στάση μη βίας και παρόλο που ήξερε ο κόσμος ότι θα δεχθεί χημικά και ξύλο, συνεχίζει να βγαίνει στους δρόμους, αλλά δεν νιώθει ότι μπορεί να κερδίσει στα πλαίσια της δημοκρατίας. Η γνώμη του είναι αδιάφορη στις μεθοδεύσεις των οικονομικών και πολιτικών ελίτ της χώρας η οποία τον γράφει στα παλιά της τα παπούτσια. Κανένας πολιτικός δεν τιμωρείται, κανένα περιστατικό αστυνομικής βίας δεν τιμωρείται και ακόμη και ο συνεργός του δολοφόνου του Γρηγορόπουλου είναι εκτός φυλακής ήδη. Η μήνυση που κατέθεσαν πάνω από 100 πολίτες για το χημικό τριήμερο του Ιουνίου δεν έχει βρει ακόμα το δρόμο προς την αίθουσα του δικαστηρίου και κανείς δεν δίνει ποτέ λογαριασμό για τους τραυματισμούς αθώων και ειρηνικά διαμαρτυρόμενων πολιτών. Ο κόσμος πλέον δεν έχει πίστη στους δημοκρατικούς θεσμούς γιατί αισθάνεται ότι τον εμπαίζουν. Ζητά εκλογές και κάνουν συγκυβέρνηση, ζητά να μην ψηφιστεί το Μνημόνιο και το ψηφίζουν με αυξημένη πλειοψηφία ενός σώματος της Βουλής που δεν υπάρχει περίπτωση να επανεκλεγεί και δεν εκφράζει κανέναν (εκτός ίσως από τους βουλευτές του ΛΑΟΣ και της Αριστεράς).
Κι εδώ ερχόμαστε στην ευθύνη και τον βρώμικο ρόλο που παίζουν τα ΜΜΕ από την αρχή αυτής της ιστορίας των Μνημονίων εδώ και δυομισι χρόνια. (κάτι που σύμφωνα με τους αναρχικούς, που κι εδώ επιβεβαιώνονται, συμβαίνει συνεχώς). Όλη την νύχτα χθες εστίαζαν στους βανδαλισμούς και στις φωτιές. Αποπροσανατόλιζαν τον κόσμο από το κύριο θέμα που είναι η ψήφιση ενός αντισυνταγματικού εκτρώματος (δεν το λέω εγώ, 5 καθηγητές πανεπιστημίου το λένε). Έχουν αναλάβει τον ρόλο της τρομοκράτησης για την «τελευταία» ευκαιρία διάσωσης για άλλη μια φορά. Συγχέουν επίτηδες την στάση πληρωμών, που μπορεί να κάνει η Ελλάδα, με τη χρεοκοπία. Συνδέουν τη στάση πληρωμών με την έξοδο από την Ευρωζώνη, πράγματα που ακόμα κι ο Βαρουφάκης (κι όχι κάποιος αριστερός οικονομολόγος) καταγγέλλει ως ανεδαφικά και ψευδή. Και στην χθεσινή μεγαλειώδη διαμαρτυρία έστησαν τις κάμερες όχι ανάμεσα στον κόσμο που κατά χιλιάδες είχε απλωθεί στην πόλη, αλλά απέναντι στα καμένα κτήρια.
Έγινε τόση συζήτηση για τα κτήρια του Τσίλερ που κάθε κυράτσα φωνάζει για τον Τσίλερ λες και τον ήξερε κι από χθες. Τα ίδια κανάλια που κατηγορούν τους πολίτες ως λαμόγια και ως μέλη της κοινωνίας του μαζί τα φάγαμε, και ξέρουν πολύ καλά πως από τον πρώτο ως τον τελευταίο δεν δίνουν δεκάρα για την αρχιτεκτονική και την πολεοδομία της πόλης τους (μάρτυρας η εκτρωματική δόμηση της Αθήνας, τα αυθαίρετα και το κλείσιμο των ημιυπαιθρίων), καλούν τον κόσμο να πει όχι στους βανδαλισμούς ιστορικών κτηρίων. Τα ίδια κανάλια με τους αμόρφωτους δημοσιογράφους της πλάκας ή με τους ημιμαθείς κατευθυνόμενους δημοσιογραφίσκους ανακαλύπτουν την εγκατάλειψη ιστορικών κτηρίων μόνο όταν αυτά κατοικούνται από μετανάστες και «αποτελούν εστία μόλυνσης», ενώ όλον τον υπόλοιπο καιρό κάνουν μόκο για να κάνουν τις δουλειές τους τα λαμόγια του real estate. Στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα, χιλιάδες κτήρια που ανήκουν στο Δημόσιο, σε Τράπεζες και στην Εκκλησία ρημάζουν και πολλά από αυτά είναι ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής αξίας. Είναι δεκάδες οι φορές που οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες τους τα καταστρέφουν σιγά σιγά ώστε να μην καταστούν διατηρητέα και να μπορέσουν να χτίσουν πολυκατοικία. Τα απαξιώνουν με υπόγειους τρόπους και μόλις φτάσουν στο σημείο να είναι μισογκρεμισμένα (σιγά σιγά και νύχτα), τα χαρακτηρίζουν επικίνδυνα και κατεδαφιστέα και μετά σηκώνουν πολυκατοικίες.
Ολόκληρες πόλεις όπως η Πάτρα και άλλες, γκρέμισαν εν μία νυκτί επί χούντας και Καραμανλή, διάφορα νεοκλασικά κι έχτισαν πολυόροφα εκτρώματα. Δημόσια κτήρια κατασκευάζονται με ελλιπείς αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς και άλλα βουλιάζουν με την πρώτη βροχή στο βούρκο που χτίστηκαν (όπως πρόσφατα το Νοσοκομείο Πύργου) γιατί κάποιος κονόμησε χοντρά από την πώληση του οικοπέδου ή γιατί δεν έγιναν οι κατάλληλες ενέργειες στήριξης. Δρόμοι καινούργιοι γίνονται θρύψαλα και δεν κουνιέται φύλλο. Ολυμπιακά έργα που στοίχισαν μια περιουσία συνεχίζουν να απαξιώνονται για να πωληθούν για ένα κομμάτι ψωμί στους δικούς τους. Μια κοινωνία που αδιαφορεί ολοκληρωτικά για το δομημένο χώρο σήμερα ανακάλυψε ότι οι αναρχικοί καταστρέφουν «ιστορικά κτήρια». Και όλο αυτό βύθισε στην αφάνεια το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βροντοφώναξαν το ΟΧΙ στην εξαθλίωση που επιφυλάσσουν οι καλοαναθρεμμένοι κυβερνήτες του.
Αγαπητοί μου, ακόμα και οι μισοί αναρχικοί να είναι προβοκάτορες το θέμα δεν είναι αυτό. Οι μεγαλύτεροι προβοκάτορες είναι τα ΜΜΕ και ο παραμορφωτικός φακός τους. Αν ήθελαν να εστιάσουν στην ουσία θα το έκαναν, θα ανέβαζαν πλάνα αμέσως από τις επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής. Ο Σκάι θα είχε σηκώσει το ελικοπτεράκι του και θα έδειχνε τις ορδές των ανθρώπων που αγωνίζονταν για να μην φτωχοποιηθούν για να ικανοποιηθούν τα θέλω των μεγαλοεπιχειρηματιών οι οποίοι θα είναι και οι μόνοι κερδισμένοι από την βύθιση των μισθών.
Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, ο φωτισμός μόνο στα καμένα κτήρια, τα παραπολιτικά σχόλια της πλάκας και η διαπόμπευση της κοινής λογικής στα τηλεπαράθυρα είναι ο κανόνας. Υπάρχει αυτή τη στιγμή κατάληψη των ΜΜΕ από αδίστακτους επιχειρηματίες και πολιτικούς, ή αντίστροφα, οι οποίοι κάνουν τη δουλίτσα τους. Η επίθεση στους μισθούς των φτωχών αποτελεί γι’ αυτούς την ευκαιρία για τρελά κέρδη. Και θα παίξουν όλα τους τα χαρτιά για να μην τα χάσουν. Και οι ευαίσθητοι πολίτες για τα ιστορικά κτήρια, θα κάθονται στον καναπέ τους και στον υπολογιστή τους και θα βρίζουν τους αναρχικούς και όσους ακόμα έχουν ψυχή και αντιστέκονται.
Η διαφορά είναι πως όποιος βλέπει τα γεγονότα από την τηλεόραση, πλέον δεν ξέρει τα γεγονότα. Ζει σε μια εικονική πραγματικότητα. Όποιος δεν κυνηγήθηκε από μπάτσο και δεν τον έσωσε ένας αναρχικός που του έριξε μια πέτρα, δεν ξέρει τι είναι ο μπάτσος. Όποιος δεν έπεσε κάτω ημιλιπόθυμος από τα χημικά και δεν του έδωσε μαλόξ ο μαυροφορεμένος επαναστάτης (ακόμα και πλανεμένος ή και ανόητος αν θέλετε) δεν ξέρει τι σημαίνει αλληλεγγύη. Οι αναρχικοί στήνουν δίκτυα αλληλεγγύης και υποστήριξης και ετοιμάζονται για τις ημέρες της πτώχευσης που θα γίνει όταν οι έχοντες αποφασίσουν ότι τους συμφέρει. Φτιάχνουν κολεκτίβες αυτοοργάνωσης και δίκτυα υποστήριξης. Εσείς, απλά θα κοιτάζετε την οθόνη και θα κουνάτε το δάχτυλο και μόλις πεινάσετε θα πιστεύετε την Όλγα που τρέμει όταν θα λέει ότι φταίνε οι αναρχικοί, οι αριστεροί, ο σύριζα, οι «αγανακτισμένοι», ο γάιδαρος που πετάει κι όχι όλοι αυτοί που σας κλέβουν εδώ και τέσσερις δεκαετίες τις ζωές.
Αγαπητοί μου, βγείτε στον δρόμο να δείτε την πραγματικότητα, κλείστε τις τηλεοράσεις και σκίστε τις κωλοφυλλάδες. Αναζητήστε εναλλακτική ενημέρωση σε ανεξάρτητα έντυπα και ιντερνετικά μέσα και σκεφτείτε λίγο πέρα από τα τόσο «προφανή». Τότε ίσως καταφέρετε να πιέσετε τους κυβερνώντες να φτιάξουν ένα υπουργείο προστασίας του πολίτη κι όχι το κακέκτυπο μιας παραπαίουσας δημοκρατίας και να είναι πραγματικοί εκπρόσωποί σας.
Τότε ίσως και να έχετε δίκιο να τα βάλετε με τους αναρχικούς, αλλά τώρα όχι.

ΥΓ1: Δεν είμαι ούτε αναρχικός, ούτε «αναρχικός», δεν έχω πετάξει ποτέ πέτρα, ούτε θα έβαζα φωτιά. Όμως οι άνθρωποι που τα βάζουν στα ίσια με τους εχθρούς μου -αυτούς που προστατεύουν όσους θέλουν να δουλεύω σαν σκλάβος και να πληρώνομαι σαν σκλάβος και παραπληροφορούν τους ανθρώπους που αγαπώ μετατρέποντάς τους σε τηλεοπτικά κουτορνίθια- και δεν είναι ρατσιστές, σε αυτόν τον αγώνα, έστω και προσωρινά, είναι πιο κοντινοί μου από κάθε βολεμένο κι από κάθε ελληναρά. Και ναι, λυπάμαι κι εγώ για τα κτήρια που χάθηκαν, έτρεχα στα συνέδρια αρχιτεκτονικής πολύ πριν ανακαλύψει το όνομα του Τσίλερ η Τρέμη, αλλά δεν θυσιάζω τη ζωή κανενός ανθρώπου και την αξιοπρέπεια του ούτε για την Ακρόπολη. Τα κτήρια με λεφτά σε έξι μήνες το πολύ ξαναφτιάχνονται. Οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων θα χρειαστούν χρόνια και χρόνια.

ΥΓ2: Το ΠΑΜΕ, και το ΚΚΕ επακολούθως, έχασε χθες μια μεγάλη ευκαιρία να αποδείξει ότι μπορεί να ηγηθεί της μάχης ενάντια στην καπιταλιστική εξουσία της πλουτοκρατίας που συνεχώς καταγγέλλει. Ενώ δήλωσε ότι θα φτάσει στη Βουλή με κάθε τρόπο, μόλις είδε τα δύσκολα και τα δακρυγόνα έκανε όπισθεν (παρόλο που ο κόσμος είχε πάει στο πλάι της Πανεπιστημίου για να περάσει) και μάλιστα στο παράγγελμα «γυρίζουμε πίσω ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΑ» έκαναν μια πιρουέτα που ο ελληνικός στρατός θα ζήλευε. Τα γιουχαΐσματα από όσους ήταν στην πρώτη γραμμή έδιναν κι έπαιρναν ενώ τους καλούσαν να έρθουν μαζί μπροστά στον αγώνα.

ΥΓ3: Όσοι ξαφνικά θυμήθηκαν ότι χάνονται θέσεις εργασίας από κάποια καμένα καταστήματα, μήπως ξέχασαν ότι κάθε μήνα χάνονται δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας και η ανεργία έχει ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο εδώ και μήνες; Τι έκαναν γι’ αυτό τόσο καιρό; Σε πόσες πορείες κατέβηκαν; Άναψαν κεράκια για τους απολυμένους της Χαλυβουργίας και τους απλήρωτους στην Ελευθεροτυπία και το ALTER ή μόνο στο Αττικόν ξέρουν να ανάβουν γιατί δεν είναι μπανάλ;

Θέμης Δημητρακόπουλος

Για ακόμη μια φορά, στη χτεσινή μεγαλειώδη διαδήλωση της 12ης Φεβρουαρίου, οι εκατοντάδες χιλιάδες ειρηνικοί πολίτες που εκφράσαμε την εναντίωσή μας στα μέτρα που θα επιφέρουν τη σίγουρη περαιτέρω εξαθλίωση της ζωής μας και την υποθήκευση του μέλλοντος της πατρίδας μας και των μελλοντικών γενεών, υποστήκαμε την αδικαιολόγητη, αδίστακτη και εγκληματική επίθεση των δυνάμεων καταστολής, προφανώς εκτελούντων εντολές της κυβέρνησης Παπαδήμου για εκκένωση της Πλατείας Συντάγματος, προκειμένου να μην περάσει εικόνα πολιορκούμενης Βουλής στις τηλεοπτικές οθόνες απανταχού του κόσμου – και βέβαια για τρομοκράτηση και καταπτόηση του φρονήματος μας ως ελεύθερα σκεπτόμενων δημοκρατικών πολιτών.

Η στάση της αστυνομίας και της κυβέρνησης βαρύνεται ακόμη περισσότερο εξαιτίας της ασύδοτης, εξωφρενικής χρήσης χημικών –απόδειξη της βαρβαρότητας, το γεγονός ότι οι δυνάμεις καταστολής «ξέμειναν» από πολεμοφόδια κάποια στιγμή– χημικών που περιέχουν ιδιαίτερα βλαπτικές για την ανθρώπινη αλλά και τη δημόσια υγεία ουσίες (τα συγκεκριμένα χημικά παραμένουν ενεργά μέχρι και δύο μήνες, αν απορροφηθούν από πορώδεις επιφάνειες, όπως τοίχοι ή άσφαλτος. Σε μακροχρόνια έκθεση μπορεί να προκαλέσουν καρκινογένεση, γενετικές μεταλλάξεις και ανωμαλίες, ακόμη και θάνατο, αν χρησιμοποιηθούν σε κλειστούς χώρους όπως πχ. οι υπόγειοι σταθμοί του μετρό, στοές…) Η χρήση των χημικών όπλων που περιέχουν την επικίνδυνη ουσία CS έχει καταγγελθεί και από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο [European Parliament, «Crowd Control techniques: An appraisal of technologies for political control)», Λουξεμβούργο, Ιούνιος 2000, ΡΕ 168.394/FinSt.)]

Σημειωτέον ότι οι αδίστακτοι πραιτωριανοί-διεκπεραιωτές των κυβερνητικών εντολών, δεν δίσταζαν να ρίχνουν χημικά ακόμη και μες σε καταστήματα και καφέ της περιοχής του κέντρου όπου πολίτες καταφεύγαμε για να γλιτώσουμε από την εσκεμμένη μανία τους – την ίδια στιγμή που η πόλη παραδινόταν ανοχύρωτη στις φλόγες της παράνοιας και της εξαλλοσύνης.
Δεν είμαστε διατεθειμένοι, ως Έλληνες προοδευτικοί πολίτες, να ανεχόμαστε τέτοιου είδους συμπεριφορές από τον οποιονδήποτε. Πολύ περισσότερο από την αστυνομία της χώρας που καθήκον της είναι η προστασία κι όχι η κακοποίηση πολιτών – και μάλιστα ειρηνικών διαδηλωτών.
Η κυβέρνηση ας αναλάβει τις ευθύνες της: υπάρχουν όρια στις αντοχές μας, κι έχουν ήδη ξεπεραστεί…

Τσιμέντο ή Σάρκα εσυ τι θεωρείς πιο σημαντικό

Από χθες το βράδυ έχει ξεκινήσει μια οργανωμένη προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Ας ξεκινήσουμε από τα δεδομένα.

Δεδομένο νούμερο 1: Είχαμε μία από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις της μεταπολίτευσης... Ο ελληνικός λαός είπε ένα ξεκάθαρο όχι στα νέα μέτρα που ψηφίζονταν μέσα στο κοινοβούλιο και έδειξε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι η τρικομματική δεν έχει λαική νομιμοποίηση


Δεδομένο νούμερο 2: Η αστυνομία πραγματοποίησε ίσως την χειρότερη κατασταλτική επιχείρηση στην μεταπολιτευτική περίοδο... Ξύλο χωρίς έλεος, εκτεταμένη χρήση χημικών και κυνηγητό διαδηλωτών σε όλα τα μήκη και πλάτη της Αθήνας..


Δεδομένο νούμερο 3: Ομάδες κουκουλοφόρων είτε αναρχικών, είτε μπαχαλων, είτε παρακρατικών (προφανώς δεν είμαι σε θέση να ξέρω) προχωρούν σε εκτεταμένες καταστροφές τραπεζών, μαγαζιών αλλά και ιστορικών κτηρίων.


Δεδομένο νούμερο 4: Η αστυνομία δεν έκανε καμία προσπάθεια να σταματήσει τους βανδαλισμούς πάρα μόνο αργά τη νύχτα όταν είχε καταστείλει τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα.


Και κάπου εδώ ξεκινάει η προπαγάνδα των ΜΜΕ. Πρώτα από όλα αποκρύπτουν το μέγεθος της συγκέντρωσης με πρόφαση το άδειο Σύνταγμα λόγω των χημικών... Ξεχνούν όμως να αναφέρουν πως όλα τα στενά της Αθήνας είναι γεμάτα με κόσμο που καταστέλλεται άγρια στην προσπάθεια του να ξανανέβει στην πλατεία. Και το βασικό τους θέμα είναι κάτι πολύ πρωτότυπο..


"Εκτεταμένες ζημιές στο κέντρο της Αθήνας από ομάδες κουκουλοφόρων".. Ενώ δεκάδες διαδηλωτές διακομίζονται στα νοσοκομεία με αναπνευστικά προβλήματα και χτυπήματα από γκλομπ η μόνη εικόνα που βλέπει κανείς στα ΜΜΕ είναι κτήρια να καίγονται και μάλιστα από οπτικές γωνίες που κάνουν τις φωτιές να τρομοκρατούν.. Όλες αυτές οι εικόνες βέβαια σε κοντράστ με την ψήφιση του νομοσχεδίου θέλοντας να δώσουν μια εικόνα παρακμής της ελληνικής κοινωνίας που θα βγει από το τέλμα μόνο με την υπογραφή της άνευ όρων παράδοσης της χώρας στους πιστωτές...


Δε συμφωνώ με τους χθεσινούς βανδαλισμούς και ούτε γράφω αυτό το κείμενο για να τους υπερασπιστώ. Γράφω αυτό το κείμενο γιατί εξοργίζομαι με τα ΜΜΕ και με κείμενα που κυκλοφορούν σήμερα στο διαδίκτυο, ακόμα και από ανθρώπους των γραμμάτων, τα οποία περιορίζουν την έλλειψη κουλτούρας και την έξαρση της βιαιότητας στις καταστροφές κτηρίων χωρίς να αναφέρονται καθόλου στην καταστολή.


Και ρωτώ λοιπόν αυτούς τους ανθρώπους... Είναι ή δεν είναι έλλειψη στοιχειώδους πολιτιστικού και πολιτισμικού επιπέδου ο μη σεβασμός της ανθρώπινης ζωής; Είναι ή δεν είναι έλλειψη πολιτισμικού επιπέδου η απαγόρευση του συνταγματικού δικαιώματος στη διαμαρτυρία και το συνερχεσθαι? Είναι ή δεν είναι εκτροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος και έξαρση βιαιότητας να ξυλοκοπούνται άνθρωποι κάθε ηλικίας και φύλου για να μπουν και να βγουν βουλευτές από το κοινοβούλιο? Είναι ή δεν είναι βια οι χιλιάδες άστεγοι και οι εκατομμύρια άνεργοι?


Τι έχει σε τελική ανάλυση μεγαλύτερη βαρύτητα ειδικά για τους ανθρώπους των γραμμάτων που υποτίθεται ότι εφορμούν από την πνευματική ευαισθησία.. Το τσιμέντο ή η σάρκα? Δυστυχώς με τη στάση τους το τελευταίο 24ωρο απαντούν μάλλον το πρώτο...


Μια ακόμα απορία που θα ήθελα να εκφράσω σε αυτούς τους ανθρώπους είναι ποιος ευτελίζει ένα νεοκλασικό πιο πολύ? Αυτός που το βανδαλίζει καίγοντας το ή αυτός που το παραχωρεί σε πολυεθνικές καφετέριες και τράπεζες για να παίρνει ενοίκιο? Πως περιμένουμε να δούνε κάποιοι απολίτιστοι ως πολιτιστικό μνημείο κάτι που εμείς οι πολιτισμένοι το έχουμε εμπορευματοποιησει?


Όσο για αυτούς που έκαψαν χθες πολιστικά στολίδια όπως το Αττικόν έχω να τους πω πως η ελευθερία μπορεί να διεκδικηθεί μόνο από ελεύθερα μυαλά που σέβονται τον πολιτισμό...
spasiklogeros.blogspot.com

 

Η δήωση της κοινωνίας και η πολιτική αντίσταση.Του Γρηγόρη Ρουμπάνη

Η αθλιότητα απέναντι στην εξαθλίωση. Η βία απέναντι στην ελεύθερη φρόνηση. Η εθελοντική υποδούλωση απέναντι στην υπερηφάνεια. Η σκληρή εξουσία απέναντι στην απεγνωσμένη κοινωνία. Η καταστροφή απέναντι στην ανάγκη της ανοικοδόμησης. Και στο βάθος η απελπισία.

Πίσω από τα κατεστραμμένα κτίρια, τις φωτιές και τους βανδαλισμούς, κρύβεται η βίαιη ανατροπή του πολιτικού συστήματος και η ανασύσταση των πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες θα πρέπει να υπακούσουν (όσες υπακούσουν) και να συμμορφωθούν (όσες συμμορφωθούν) σε νέους κανόνες διακυβέρνησης και επιβολής, σκληρότερους από αυτούς που χάθηκαν στις στάχτες της Αθήνας.

Εν πρώτοις, η κυβέρνηση των δοτών είχε τη δική της απάντηση στην αξίωση της κοινωνίας να μην την οδηγήσει ην εξαθλίωση. Πέρα από το όργιο ψεύδους και φόβου στο οποίο επιδόθηκε τις τελευταίες εβδομάδες, το απόγευμα της Κυριακής εξαπέλυσε την πιο ωμή και απρόκλητη βία απέναντι στους εκατοντάδες χιλιάδες των πολιτών που κατέβαιναν στην πλατεία Συντάγματος για να διαδηλώσουν ειρηνικά –μ’ όση οργή κι αν συγκέντρωναν μέσα τους- τα συναισθήματά τους. Οι μηχανισμοί της κρατικής βίας συνοδευόμενοι (όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις) από καθοδηγούμενες των μυστικών υπηρεσιών ομάδες νεαρών, κατά βάση, ανθρώπων, επιτέθηκαν εναντίον ενός ολόκληρου λαού. Βοήθησαν στην καταστροφή περιουσιών, οι οποίες (από μια τέτοια κυβέρνηση) δεν αποκαθίστανται, φιλοτέχνησαν εικόνα δήωσης μιας ολόκληρης χώρας από βαρβαρικά φύλα, και έστρωσαν για μερικά μέτρα ακόμα το χαλί της οριστικής και άτακτης χρεοκοπίας σε όλα τα επίπεδα: κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό.

Το σενάριο είναι γνωστό και από παρελθόντες καιρούς. Κυρίως από την περίοδο 1965-1967. Για να ακυρωθεί η δημοκρατία που είχε ήδη πληγεί βάναυσα από το παλατιανό πραξικόπημα κατά πρώτο λόγο και τις πιρουέτες του Γεωργίου Παπανδρέου κατά δεύτερο, οι μαζικές διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας εκφυλίζονταν σε πυρπολήσεις και καταστροφές στους δρόμους (όχι βεβαίως από τους διαδηλωτές). Κι έτσι στρώθηκε ο δρόμος για να τον πατήσουν τα τανκς, μια νύχτα του Απριλίου. Όπως τώρα, έτσι και τότε το αίτημα και μόνη λύση δημοκρατική ήταν οι εκλογές. Οι οποίες δεν έγιναν ποτέ.

Το ζητούμενο είναι αν θα γίνουν τώρα. Και κυρίως, μια και δεν υπάρχουν πια διαθέσιμα τανκς (και όχι μόνο λόγω έλλειψης καυσίμων) πώς θα γίνουν. Το πολιτικό σύστημα είναι διαλυμένο. Τα δυο κόμματα εξουσίας δεν υπάρχουν πια ως τέτοια, καθώς έχουν πάψει να είναι πανίσχυρα και να καθορίζουν το πολιτικό παιχνίδι. Υπάρχουν όμως ως κέντρα λήψης αποφάσεων, τα οποία έχουν ήδη καταστήσει σαφείς τις προθέσεις τους. Η κυριότερη εξ αυτών είναι η αλλαγή του εκλογικού νόμου από τις αμέσως προσεχείς εκλογές, μια και διαθέτουν ακόμα την απαιτούμενη πλειοψηφία, όπως αυτή ορίζεται από το Σύνταγμα. Κύριο μέλημά τους είναι να μην εκφραστεί κοινοβουλευτικά η διάθεση της κοινωνίας προς την Αριστερά και ιδίως προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τη συσπείρωση των πατριωτικών αντιμνημονιακών προοδευτικών δυνάμεων. Για τον απλούστατο λόγο ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει δηλώσει ρητώς και ευθαρσώς, ότι το μέτωπο εξουσίας που διαμορφώνεται, θα ξηλώσει ένα-ένα τα μέτρα που επέβαλαν η τρόικα και οι εδώ επιμελητές της. Δεύτερον, μέσα από αυτή την αποτροπή, θα επιχειρήσουν να ρίξουν καινούργιο μπετόν αρμέ, ενισχυμένο και αντισεισμικό με τους πλέον σύγχρονους κανόνες… αντισεισμικότητας, στον κορμό του συστήματος.  Και να το διατηρήσουν για τα επόμενα πενήντα-εξήντα χρόνια.

Ερώτημα για την Αριστερά είναι αν αυτή τη φορά θα προλάβει τις εξελίξεις και δεν θα καταλήξει και πάλι σε κάποια γωνία του περιθωρίου να κάνει την αυτοκριτική της κλαψουρίζοντας. Και γνωρίζει, και πείρα έχει από το παρελθόν. Και κυρίως διαθέτει ηγεσία με καθαρό νου. Με δυο λόγια, αυτή τη φορά βρίσκεται σε πλεονεκτική απέναντι στον πολιτικό αντίπαλο (με το δέος που τον συνοδεύει) θέση.

Σύνταγμα 12/02

Βρεθήκαμε από νωρίς στο Σύνταγμα
με την προσδοκία να κατέβει ο δοκιμαζόμενος (όπως εμείς) κόσμος..

Η βροχή σταμάτησε και βγήκε ο ήλιος...Χιλιάδες κόσμου άρχισε να πλημμυρίζει την πλατεία

"καρφίτσα" δεν έπεφτε μπροστά στον Άγνωστο και χιλιάδες προσέρχονταν από όλους τους γύρω δρόμους.
Όλοι αποφασισμένοι..Δεν φεύγουμε!

Και τότε άρχισαν να βομβαρδίζουν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους με κρότου λάμψης και χημικά.
Κανείς δεν έφευγε και αν οπισθοχωρούσαν λίγο επέστρεφαν ξανά..
Ώρες κράτησε αυτό.
Βρισκόμουν στην Αμαλίας όταν δεχτήκαμε συντονισμένη επίθεση από τις δυνάμεις καταστολής..

Στην απελπισμένη προσπάθεια που κάνανε να αδειάσει το Σύνταγμα την ώρα που θα αποχωρούσαν οι βουλευτές η επίθεση ήταν δολοφονική.
Μας απώθησαν προς την Όθωνος όπου έριχναν χημικά από τρις μεριές.
Εγλωβιστήκαμε
Κάποια στιγμή έκαναν στην άκρη (μας έκαναν την χάρη σα να λέμε!) και ανεβήκαμε την Φιλελλήνων σκοντάφτωντας και βύχωντας αλλά και συντεταγμένα επιστρέψαμε στην... πλατεία!
Τότε ξεκίνησαν και άλλη επιχείρηση σκούπα από πλατεία προς στύλους.
Εκεί ήταν ένα κομμάτι του παμε που προς έκπληξη όλων άρχισε να αποχωρεί και δεν μπορώ ακόμα να εξηγήσω πως μόλις έφυγαν η αστυνομία (που περίμενε) επιτέθηκε στους υπόλοιπους.

(Παραθέτω και μια άλλη μαρτυρία και είμαι σίγουρος πως υπάρχουν χιλιάδες που έζησαν την χθεσινή βαρβαρότητα.)

Αλλά το γενικό συμπέρασμα είναι ότι δεν τους φοβόμαστε και θα μας ξαναβρούν μπροστά τους ποιο δυνατούς..

Η αποπειρα μαζικης δολοφονιας στο Συνταγμα, οπως την εζησα εγω

By Dimitris Agorastos (jimhellas)|Επικαιρότητα, Κοινωνία & Πολιτική|10 Comments

Η ώρα είναι 23.40, το βράδυ της Κυριακής 12 Φεβρουαρίου 2012. Μόλις επέστρεψα από την συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Δεν ξέρω πότε ακριβώς θα ανέβει αυτό το κείμενο, καθώς δεν έχω σταθερό ίντερνετ.
Θέλω όμως να καταγράψω όλα όσα πρωτοφανή και τερατώδη έζησα αυτό το απόγευμα. Να ξεκαθαρίσω ότι ήμουν στο Σύνταγμα, οπότε ότι θα διαβάσετε εδώ ισχύει για όλα όσα συνέβησαν εκεί και πουθενά αλλού.
Ήδη από τις 17.20, όταν φτάσαμε εγώ και η παρέα μου στο Σύνταγμα αρχίσαμε να ακούμε κρότους και να μυρίζουμε δακρυγόνα που έπεφταν πιο μακριά. Αλλά σε γενικές γραμμές όλα ήταν καλά. Ο κόσμος αυξάνονταν σταδιακά. Κατά τις 20.00 από ότι κατάλαβα τα ΜΑΤ έλαβαν εντολή να κάνουν πιο εντατικές προσπάθειες να καθαρίσουν την πλατεία, καθώς τα δακρυγόνα άρχισαν να πέφτουν βροχή, κυρίως από την Σταδίου, αλλά και το κάτω μέρος της πλατείας. Εμείς ήμασταν προς Αμαλίας, αλλά ακόμη και εκεί, λόγω συνωστισμού, η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Κάθε αναπνοή απαιτούσε προσπάθεια. Πάλι καλά υπήρχαν κάποια άτομα με Μααλόξ και μας ψέκαζαν. Λίγο αυτό, λίγο το νερό στα μάτια, καταφέραμε και επηζήσαμε της πρώτης επίθεσης.
Σιγά-σιγά ο κόσμος άρχισε να ξαναμαζεύεται στην πλατεία. Όλα ήταν αρκετά ζωντανά εκεί, αλλά ταυτόχρονα και απολύτως ειρηνικά. Κυκλοφορούσαμε από μπλοκ σε μπλοκ, συζητούσαμε και γενικά όλα κυλούσαν ομαλότατα, παρά τους κρότους που ακούγονταν από μακριά (επαναλαμβάνω, μιλάω για την Πλατεία Συντάγματος). Δεν είδα μπαχαλάκηδες, δεν είδα κάποιους να πετάνε αντικείμενα, γενικά δεν είδα κανέναν να προκαλεί. Και εκεί, κατά τις 22.00, ξαφνικά σκάνε 2-3 δακρυγόνα στην Αμαλίας, ενώ ταυτόχρονα τα ΜΑΤ έσπρωχναν τον κόσμο προς την πλατεία. Από τη Σταδίου σκάνε άλλα 2-3 δακρυγόνα, με αποτέλεσμα όλος ο κόσμος να εγκλωβιστεί στην πλατεία. Όπως ήταν λογικό όλοι προσπαθούσαν να φύγουν προς τα κάτω με αποτέλεσμα να γίνει το αδιαχώρητο. Σαν να μην έφτανε αυτό και ενώ ο κόσμος γύρω μου εκλιπαρούσε για βοήθεια (όπως και εγώ γιατί δεν μπορούσα να αναπνεύσω και να δω) οι ματατζήδες πέταξαν δακρυγόνα μέσα στον κόσμο. Αυτό μπορώ να το βεβαιώσω καθώς το δακρυγόνο έσκασε ακριβώς πίσω μου. Ειλικρινά δεν ξέρω πως καταφέραμε και φύγαμε από αυτή την κόλαση. Κινηθήκαμε προς Αμαλίας όπου σιγά-σιγά η ατμόσφαιρα καθάριζε και τα ΜΑΤ μας έκαναν τη χάρη να μας αφήσουν να φύγουμε.
Δεν ξέρω εάν οι πυρκαγιές ήταν οργανωμένο σχέδιο, αλλά η δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ στην πλατεία ήταν απολύτως οργανωμένη. Σκοπός τους δεν ήταν απλά να απωθήσουν τον κόσμο, αλλά ειλικρινά να σκοτώσουν. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς πως νοείται να ποτίζεις με δακρυγόνα τόσες χιλιάδες κόσμου οι οποίοι διαδηλώνουν ειρηνικότατα. Γι’ αυτό και μόνο ο κ. Παπουτσής οφείλει εξηγήσεις και άμεση παραίτηση.
Ειλικρινά αυτό που έζησα δεν θα ήθελα να το ζήσει κανείς ποτέ ξανά. Είναι η πρώτη φορά που ήμουν εν μέσω δακρυγόνων και πρέπει να υπογραμμίσω ότι είναι άλλο πράγμα να βλέπεις τις αθλιότητες από την τηλεόραση και άλλο να τις ζεις από κοντά. Οι δειλοί που μας έπνιξαν με δακρυγόνα είναι κατάπτυστοι, τόσο οι εγκέφαλοι που έδωσαν τις εντολές όσο και τα άμυαλα και ακούνητα στρατιωτάκια που τις εκτέλεσαν. Αυτές οι μνήμες θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό μου, όπως και στο μυαλό των περισσότερων που κοντέψαμε να πεθάνουμε από τα χημικά του κράτους μπροστά στην Βουλή.
Υπάρχουν ακόμη κάποιοι που απορούν γιατί ο κόσμος συνεχίζει να φωνάζει “μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι”; Αν ναι, ας περάσουν μια βόλτα από την πλατεία στην επόμενη διαδήλωση.
Υ.Γ. Θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τους guest stars του ΠΑΜΕ, οι οποίοι μπορεί να μην πάτησαν ποτέ το πόδι τους στο Σύνταγμα, αλλά κουνούσαν με τάξη και χαρά τα σημαιάκια τους στις στήλες του Ολυμπίου Διός όταν οι πνιγμένοι προσπαθούσαμε να πάρουμε αέρα.

εγκλήματα

Δεν βρήκα  καλύτερη προσέγγιση και ερμηνεία του νέου μνημονίου και τής σημερινής κατάστασης απ' το παρακάτω κείμενο.
Ας σώσουμε ότι μπορεί να σωθεί...

Εγκλήματα ειρήνης

Αν στο πρώτο μνημόνιο αιφνιδιαστήκαμε και μασήσαμε μπροστά στο δίλημμα "τα μέτρα ή καταστροφή", στο δεύτερο το δίλημμα αντιστρέφεται: καταστροφή θα είναι η υπογραφή του, δρόμος χωρίς γυρισμό θα είναι η υπογραφή του, τελειωτική κατεδάφιση θα είναι η υπογραφή του.

Παλιά στα εργοτάξια των δρόμων υπήρχαν ταμπέλες που έγραφαν: "Η ταλαιπωρία θα είναι προσωρινή, αλλά η βελτίωση της ζωής μας μόνιμη". Το αντίστροφο συμβαίνει με τους όρους που συνοδεύουν κάθε δόση: η ταμειακή ανακούφιση είναι προσωρινή και η διάλυση της κοινωνίας μόνιμη.
Δεν υπάρχει χειρότερο σενάριο, δεν υπάρχει πιο δραματικό σενάριο από την επιβολή των όρων του νέου μνημονίου. Οσοδήποτε δραματικές κι αν θα είναι οι συνέπειες της άρνησής του, οφείλουμε να μην αυτοκτονήσουμε σαν κοινωνία, οφείλουμε να πούμε και στην εξωτερική και την εσωτερική τρόικα πως εδώ είναι δημοκρατία και όχι πειραματικός σωλήνας, πως εδώ ζούνε άνθρωποι και όχι ζώα, πως εδώ είναι ανεξάρτητο κράτος που πριν απ' όλα και πρώτα απ' όλα οφείλει να διασφαλίσει την μη εξαθλίωση των πολιτών του, την μη κατάρρευση των δομών του, την μη αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού του.
Οφείλουμε να το πούμε εκατομμύρια πλέον άνθρωποι στους δρόμους. Ούτε δεκάδες ούτε εκατοντάδες χιλιάδες. Εκατομμύρια.
Όχι στην ταξικότατη πολιτική των εγκληματιών ειρήνης, όχι στην κατάργηση του εργατικού δικαίου, όχι στην αναίρεση του νομικού πολιτισμού που συνιστά την Ευρώπη, όχι στην μετατροπή της Ευρώπης σε τρίτο κόσμο.
Η Ιστορία δεν γράφεται ερήμην μας, η Ιστορία γράφεται από εμάς τους ίδιους.
Αν δεν τους σταματήσουμε τώρα, θα ξαναβρεθούμε σε τρεις μήνες εκβιαζόμενοι ξανά, ένα επίπεδο εκβιαστικών μέτρων πιο κάτω, ένα επίπεδο διάλυσης πιο κάτω. Και πάει λέγοντας, μέχρι πια να μην απομείνει τίποτα. Ας σώσουμε ό,τι μπορεί ακόμα να σωθεί. Το οφείλουμε. Και το μπορούμε. Μπορούμε να γίνουμε παράδειγμα για τους λαούς που θα έρθουν αύριο στη θέση μας, μπορούμε να γίνουμε ανάχωμα στους ευρύτερους ταξικούς σχεδιασμούς, μπορούμε να δείξουμε ότι το πείραμα ως εδώ πήγαινε. Από εδώ και πέρα το πειραματόζωο είτε αντιδρά είτε πεθαίνει αργά και βασανιστικά από το φάρμακό του.

http://old-boy.blogspot.com/



Στο κάλεσμα της 10ης του Φλεβάρη πολύς κόσμος ανταποκρίθηκε (όπως και χθες το βράδυ στο κάλεσμα των πρωτοβάθμιων

Συγκέντρωση 10 Φλεβάρη "η αυτοί ή εμείς"...

Μεγάλη η συμμετοχή της νεολαίας αυτή την φορά..κάτι που προκαλεί πάντα επέμβαση των μονάδων καταστολής..δεν μπορούν να βλέπουν νέους..

Την προηγούμενη είχαν βγάλει ανακοίνωση ότι δεν θα χτυπήσουν τα αδέλφια τους τους πατεράδες κλπ.. μάλλον δεν ήταν εκεί...

απεργία 7/2

Αυτή η εικόνα απ' την πλατεία Συντάγματος και την Σταδίου είναι απογοητευτική.
Μέρα απεργίας και στις συγκεντρώσεις τρις και ο κούκος...
Τρις πάλι  και οι συγκεντρώσεις...

Υποθέτω ότι ο κόσμος έχει απογοητευτεί και δεν βλέπει λύσεις απ' τις απεργίες και τις συγκεντρώσεις.
Παίζει βέβαια ρόλο και η μέχρι τώρα δράση της γενικής συνομοσπονδίας, που έχει κάνει
πολλούς εργαζόμενους να κρατούν και δικαίως,αποστάσεις ασφαλείας.





έπιασε και η βροχούλα την ώρα που τα πρωτοβάθμια έφθασαν στο Σύνταγμα..

άνοιξαν οι ομπρελίτσες την ώρα που το παμε αποχωρούσε σεμνά..

και ξαφνικά ο κόσμος βρέθηκε  στα σκαλιά στον Άγνωστο..

παραιτήσου...το σύνθημα

απάντησαν τα ματ με χημικά,ροπαλιές και κάποιες συλλήψεις..

"ντροπή σας", ήταν η απάντηση των πολλών που παρέμειναν αρκετή ώρα κάτω από δυνατή βροχή.

και κάπου εκεί έκλεισε η κι' αυτή η κινητοποίηση..όχι σημαίες της ναζιστικής  Γερμανίας να καίγονται δεν είδα,ούτε και οι γύρω μου.Αυτά τα χάπενινγκ είναι για τα κανάλια....