μάντεψε1

"Ένα γράμμα απ' το πρόσφατο παρελθόν(προσχέδιο στο μπλοκ 2012)απάντηση που δεν δημοσιεύτηκε τότε..έχει και συνέχεια"

Μάντεψε..
Όχι μόνο το διαβάσαμε αλλά θα σου απαντήσω κιόλας..
Καταρχήν πιστεύω ότι δεν σέβεσαι  την συλλογικότητα που συμμετέχεις με αυτήν την πράξη αλλά θα μου πεις αυτό δεν είναι καινούριο γιατί και στο παρελθόν δεν σεβαστήκατε συλλογικές διαδικασίες και η οριζόντια οργάνωση των ανθρώπων είναι για σας παραμύθια και το μόνο που κάνατε ήταν να επαναφέρεται παλιές αντιλήψεις και χωρίς αιδώ να την μεταφέρετε σε  ανθρώπους που συμμετέχουν   στις συνελεύσεις προσπαθώντας να τους επανατροχιοδρομήσετε στον δικό σας δρόμο της ανάθεσης-αντιπροσώπησης  όπως παλιά(τότε που δέναμε τα σκυλιά με λουκάνικα)αλλά σου έχω νέα:ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΑ ΠΑΛΙΑ..νέα κουλούρια ο κουλουράς!
Στην συνέχεια να σου θυμίσω πως τις συνελεύσεις τις διέλυσαν οι «κομματικοί»και πίστεψέ με αυτό συνέβηκε  απ’ την  τρίτη κι όλας μέρα στην πλατεία Συντάγματος κι αυτό το λέω για να μην νομίζεις ότι έκανες κάτι φοβερό..ανοιχτές πόρτες δεν παραβιάζονται.
Ακόμα να σου θυμίσω ότι λίγο πριν τις εκλογές και όταν βάζατε θέμα να συζητήσει και να αποφασίσει η συνέλευση δυστυχώς όχι μόνο δεν μπορέσαμε να σας πείσουμε να μην «φάτε»το τυράκι  αλλά φαίνεται πως το είχατε τελικά μεγάλη ανάγκη κι αυτό γιατί είστε κολλημένοι με τα κόμματά σας και τους αρχηγίσκους σας.
Δεν θέλω να το τραβήξω πολύ (προς το παρών) αλλά θα ήταν καλό να ξανακοιτάξετε τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας ,την αυτοοργάνωση των πολιτών,την αλληλεγγύη,την πάλη για την απαλλαγή της εκμετάλευσης  ανθρώπου από άνθρωπο που ήταν και είναι το Α και το Ω όλης αυτής της προσπάθειας που δεν ξεκίνησε τώρα αλλά εκφράστηκε έντονα στο κίνημα των πλατειών κι αυτό ήταν που μας ξεσήκωσε ξανά,μας έβγαλε στους  δρόμους,αρχίσαμε να συζητάμε και το βασικότερο να ακούμε κάτι που είναι ψιλά γράμματα για τους «πεφωτισμένους» αρχηγίσκους  των «αγανακτισμένων».
Και πίστεψέ με πως το πρόβλημα δεν θα το λύσεις ούτε με τις εκλογές ούτε με τις «πεφωτισμένες»αναλύσεις του αρχηγούλη σου που στην τελική προωθούν τις επιλογές του ντόπιου κρατικοδίαιτου κεφαλαίου που σκέφτεται δραχμούλες και κονόμες πάντα σε βάρος μας.
Αυτά και πάντα φιλικά

λίγο ακόμα

Λίγο ακόμα θα ιδούμε
Λίγο ακόμα θα ιδούμε
Τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν

Λίγο ακόμα θα ιδούμε
Λίγο ακόμα θα ιδούμε
τα μάρμαρα να λάμπουν, να λάμπουν στον ήλιο
κι η θάλασσα να κυματίζει

Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε
Λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα
Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε
Λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα

όλοι στους δρόμους

στην κατηφόρα με το βυτίο
http://75blacklines.wordpress.com/ 

Σύνταγμα 7 Νοέμβρη

Παίρνοντας υπ' όψιν την προχθεσινή κινητοποίηση και την πίκρα που φάγαμε απ' την μικρή συμμετοχή και διάθεση,μπορώ να σας πω ότι χθες ανακουφίστηκα με την μεγάλη συμμετοχή και την αγωνιστική διάθεση. (μου θύμισε έντονα τις μεγάλες περσινές συγκεντρώσεις)

Παρά την βροχή (και δακρυγόνων) ανασυνταχθήκαμε στα Προπύλαια,κατόπιν στην Ομόνοια (μετά από επιθέσεις της αστυνομίας) και κάποιοι ξαναγυρίσαμε ξανά στο Σύνταγμα που παρά τον κατακλυσμό και τις συνεχόμενες επιθέσεις με χημικά και κρότου λάμψης παραμείναμε έως την λήξη της ψηφοφορίας (τουλάχιστον εγώ,άλλοι έμειναν περισσότερο)

να ζήσετε να μας θυμάστε..

Μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης Σαμαρά που έρχεται να υλοποιήσει αυτό τον νόμο που τους άφησε παρακαταθήκη η προηγούμενη τρόικα εσωτερικού.
 Μεγάλη επιτυχία να κόψετε το ψωμί σε χιλιάδες (ίσως εκατοντάδες χιλιάδες)οικογένειες εποχιακά εργαζομένων, που με αυτό το επίδομα συντηρούνται τους μήνες της ανεργίας.

Κι ενώ πάρα πολλοί εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία και γενικά στον τουρισμό παραμένουν απλήρωτοι ή καθυστερούν οι εργοδότες την καταβολή των δεδουλευμένων ελέω κρίσης, πρέπει να είσαι πολύ σαδιστής και όχι αφελής(για να μην χρησιμοποιήσω καμιά ποιο βαριά έκφραση αν και δεν ιδρώνει το αυτί τους )όταν στρέφεσαι εναντίων εργαζομένων που ζουν αποκλειστικά από αυτό το επάγγελμα και τους τιμωρείς γιατί είναι ειλικρινείς απέναντι στο κράτος(στην συγκεκριμένη περίπτωση τον ΟΑΕΔ και τα επιδόματα ανεργίας)γιατί στην ουσία αυτοί πλήττονται.

Το αποτέλεσμα αυτής της ενέργειας πιστεύω ότι θα έχει σοβαρές επιπτώσεις και στα ασφαλιστικά ταμεία γιατί μέχρι τώρα πάρα πολλοί, αν όχι η πλειοψηφία των εποχιακά εργαζόμενων, δεν δεχόταν με τίποτα να δουλεύουν μαύρα και μιλάω για τους επαγγελματίες του κλάδου μας (επισιτισμός-τουρισμός) για να εξασφαλίσουν τα επιδόματα ανεργίας εφόσον είχαν το εποχιακό δικαίωμα (τρις συνεχόμενες σαιζόν)

Αν λοιπόν έχεις δουλέψει εποχιακά και το χειρότερο αν είναι η μοναδική πηγή εσόδων (γιατί μιλάμε ότι οι επιπτώσεις αγγίζουν αυτούς που έχουν επτά σαιζόν τουλάχιστον,τρία χρόνια πριν το 2009 και τέσσερα επιδότησης ανεργίας μέχρι σήμερα) τιμωρείσαι με διακοπή αφού σχεδόν όλοι έχουμε επιδοτηθεί στο σύνολο των τεσσάρων ετών δεκαοχτώ μήνες άρα 450 μέρες (αυτό για το 2013 και δεκαέξι μήνες ή 400μέρες για το 2014 αντίστοιχα)μιας και τα τελευταία χρόνια η τουριστική περίοδος έχει συρρικνωθεί σημαντικά με αποτέλεσμα να παρατείνετε η περίοδος της ανεργίας.

Εκτός των άλλων έχουμε περικοπές και στα δώρα Πάσχα και Χριστουγέννων για όλους,όπως και δυσκολίες για ένταξη των νέων ανέργων στο πρόγραμμα.

Όλα αυτά έρχονται κατόπιν της μείωσης κατά εκατό ευρώ του επιδόματος από πέρσι,όπως και της κατάργησης του βοηθήματος (πάντα με προϋποθέσεις) τον επόμενο χρόνο,για αυτούς που δεν συμπληρώνουν τον αριθμό των ενσήμων για ένταξη στο πρόγραμμα επιδότησης.

Να αναφέρω ακόμη ότι καμιά μέριμνα δεν υπάρχει στον ΟΑΕΔ για εύρεση εργασίας ή άλλης στήριξης των ανέργων και όλα τα προγράμματα που διακηρύσσουν με φανφάρες δεξιά και αριστερά είναι παραμύθια της χαλιμάς (δες εδώ .και  .εδώ  )

Την ώρα λοιπόν που οι άνεργοι έχουν φθάσει το 1,5 εκατομμύριο μόνο οργή μπορεί να μας προκαλεί αυτός ο νόμος και ο τρόπος που πάει να εφαρμοστεί.Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πεινάσει και άλλος κόσμος,γιατί όχι μόνο μειώθηκαν οι αποδοχές (των ξεν/λων κατά 15%) αλλά και του χρόνου απασχόλησης (μιλάμε για μήνες λιγότερους σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια) και δεν υπάρχει ούτε περίπτωση ημιαπασχόλησης για όσους  έχουν προϋπηρεσία και ασφαλιστικές εισφορές στα βαρέα και ανθυγιεινά.

Αυτά και άλλα πολλά ψήφισαν στο μεσοπρόθεσμο την ώρα που είχαν ρίξει στο κεφάλι μας 3,000 δακρυγόνα σε μια μέρα.(κεφάλαιο στ' άρθρο 39.εδώ "μεσοπρόθεσμο")

τι προβλέπει η εγκύκλιος του ΟΑΕΔ.
Περισσότερο αυστηρά γίνονται τα κριτήρια για τη χορήγηση του επιδόματος ανεργίας αλλά και για τον καθορισμό του ύψους των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα από τον ΟΑΕΔ. Οι αλλαγές αυτές -που αγγίζουν κυρίως τους εποχικά επιδοτούμενους- προβλέπονται στον νόμο 3986/2011 και σε εγκύκλιο του Οργανισμού αναφέρονται τα εξής:

• Από την 1η Ιανουαρίου 2013 τα ημερήσια επιδόματα ανεργίας τα τελευταία τέσσερα χρόνια δεν είναι δυνατόν να είναι περισσότερα των 450. Δηλαδή για τον τελικό καθορισμό της διάρκειας επιδότησης λαμβάνεται υπόψη και το τι είχε εισπράξει ο άνεργος από το 2009 και μετά.
• Από 1η Ιανουαρίου 2014 τα ημερήσια επιδόματα ανεργίας στην τετραετία δεν είναι δυνατόν να είναι περισσότερα των 400.

Ενδεικτικά αναφέρονται δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα:

• Η επιδότηση αρχίζει από τις 3 Ιανουαρίου 2013 και βάσει των ημερών ασφάλισης που συγκεντρώνει ο άνεργος το συγκεκριμένο διάστημα δικαιούται 12μηνη επιδότηση. Δηλαδή θα πρέπει να πάρει 300 ημερήσια επιδόματα ανεργίας.

Για τον συγκεκριμένο ασφαλισμένο ελέγχεται πόσα ημερήσια επιδόματα ανεργίας χορηγήθηκαν από τις 3 Ιανουαρίου 2009 μέχρι τις 3 Ιανουαρίου 2013. Σε περίπτωση που έχει πάρει 210 ημερήσια επιδόματα, ο αριθμός αυτός αφαιρείται από το 450 που είναι το νέο όριο.Αυτό πρακτικά σημαίνει επιδότηση για 240 ημερήσια επιδόματα ανεργίας αντί για 300 που θα είχαν εγκριθεί σύμφωνα με τις ασφαλιστικές προϋποθέσεις που συγκέντρωσε το συγκεκριμένο διάστημα.

• Η επιδότηση αρχίζει από τις 3 Ιανουαρίου 2013 και βάσει των ημερών ασφάλισης που συγκεντρώνει ο άνεργος το συγκεκριμένο διάστημα δικαιούται 12μηνη επιδότηση (300 ημερήσια επιδόματα ανεργίας).

Για τον συγκεκριμένο ασφαλισμένο ελέγχεται πόσα ημερήσια επιδόματα ανεργίας χορηγήθηκαν από τις 3 Ιανουαρίου 2009 μέχρι τις 3 Ιανουαρίου 2013. Σε περίπτωση που έχει πάρει 400 ημερήσια επιδόματα, ο αριθμός αυτός αφαιρείται από το 450 που είναι το νέο όριο. Δηλαδή θα περιοριστεί σε 50 ημερήσια επιδόματα ανεργίας (αντί για 300).
Τα δώρα
Όσον αφορά στα δώρα προβλέπονται τα εξής:

• Οικονομική ενίσχυση Πάσχα. Οι άνεργοι θα πρέπει να παραμένουν επιδοτούμενοι μέχρι τις 30 Απριλίου για να λάβουν ολόκληρο το ποσό της ενίσχυσης, δηλαδή 12.5 ημερήσια επιδόματα (μέχρι τώρα έπρεπε να είναι επιδοτούμενοι μέχρι 30 Μαρτίου)
• Οικονομική ενίσχυση Χριστουγέννων. Για κάθε μήνα επιδότησης από 1ης Μαΐου κάθε έτους η οικονομική ενίσχυση αντιστοιχεί σε 3 ημερήσια επιδόματα ανεργίας (αντί για 6). Επιπλέον για να χορηγηθεί ολόκληρο το ποσό που αντιστοιχεί σε έναν μήνα επιδότησης θα πρέπει οι ασφαλισμένοι να είναι επιδοτούμενοι από 1η Μαΐου έως 31 Δεκεμβρίου (και δεν αρκεί πλέον τετράμηνη επιδότηση).

Για παράδειγμα ασφαλισμένος που επιδοτείται από 1η Ιουλίου μέχρι 31 Οκτωβρίου με τον παλαιό τρόπο υπολογισμού του δώρου θα έπαιρνε 25 ημερήσια επιδόματα ανεργίας. Με τη νέα ρύθμιση θα λάβει ως δώρο Χριστουγέννων 12 ημερήσια επιδόματα ανεργίας.

Η αφλογιστία μπροστά στην επέλαση των βαρβάρων...

Εδώ και δυο χρόνια τα έχουμε δοκιμάσει σχεδόν όλα: απεργίες, καταλήψεις, συγκρούσεις, πλατείες... ακόμη και τις εκλογές. Ζήσαμε στιγμές αγωνιστικής κορύφωσης και ευφορίας, στιγμές ανεπανάληπτες, αλληλεγγύης και συνδημιουργίας, ζήσαμε και στιγμές ταπεινωτικής ήττας, αμηχανίας και αδυναμίας. Ήμασταν έτοιμοι να πιαστούμε, σαν τους ναυαγισμένους, από την πρώτη αυταπάτη που θα βρισκόταν δίπλα μας, όπως οι εκλογές, αλλά και να πιστέψουμε πως έτσι με μια «καλή ζαριά», με μια κινητοποίηση εκατομμυρίων για μια μέρα ή με μια «γερή» σύγκρουση, τα πάντα θα μπορούσαν να αλλάξουν. Συζητήσαμε πολύ, όπως δεν το έχουμε κάνει ποτέ στο παρελθόν, σε πλατείες και σε συνελεύσεις χωρίς προαπαιτούμενα, και σκιαγραφήσαμε αρκετές φορές την αλλαγή που ονειρευόμαστε, έξω από κομματικές και ιδεολογικές προδιαγραφές, αλλά δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε τους δικούς μας ανεξάρτητους φορείς αυτής της αλλαγής. Σα να ζητάγαμε πάλι από άλλους να «βγάλουν το φίδι από την τρύπα» για εμάς...

Κι ενώ οι πλατείες έθεσαν το θέμα της άμεσης δημοκρατίας, της αυτοοργάνωσης και της αυτοδιεύθυνσης της κοινωνίας, άρκεσε και πάλι μια εκλογική αναμέτρηση για να τα παγώσει όλα, να στείλει πολλούς στους γνώριμους συνηθισμένους ρόλους του κομματικού ψηφοσυλλέκτη ή του κομματικού ψηφοκαταναλωτή... Κι ενώ οι απεργίες ξεπερνούσαν αυτούς που αναγκάζονταν να τις κηρύξουν, τις ποικιλώνυμες κρατικές-κομματικές συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, περιμέναμε ξανά και ξανά από αυτούς να πάρουν την πρωτοβουλία για άλλη μια προδιαγεγραμμένη παρέλαση-πορεία... Κι ενώ τα αυτόνομα εγχειρήματα της αλληλέγγυας-συνεργατικής οικονομίας και των ελεύθερων αυτοδιαχειριζόμενων κοινωνικών χώρων πολλαπλασιάζονταν και συγκροτούσαν έναν «άλλο υπαρκτό κόσμο», οι ιδεολογικές αγκυλώσεις και η συνήθεια της εξάρτησης από το κράτος και από το κεφάλαιο τα πολεμούσαν ως δήθεν «νησίδες» που εξωραΐζουν τον καπιταλισμό...

Κι ακόμη, ενώ γινόταν όλο και πιο εμφανές ότι η κρίση είναι παγκόσμια, είναι του καπιταλισμού, κι ότι επομένως δεν υπάρχει «εθνική λύση» αλλά ούτε και καπιταλιστική «ευρωπαϊκή λύση», η πλειοψηφία της αριστεράς συνέχισε να επενδύει είτε στα «εθνικά χρώματα» της δραχμής και της ανάπτυξης είτε στα «ευρωπαϊκά χρώματα» της διαπραγμάτευσης στα πλαίσια της ΕΕ, ξιφουλκώντας με ξενόφερτες «κατοχές» και «κακές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις», και στρώνοντας το έδαφος στην ευρύτερη νομιμοποίηση των εθνικιστικών αντιλήψεων...

Όλα τελικά συμπυκνώθηκαν στην «απαλλαγή από τα μνημόνια», έναν χυλό προσδοκιών και συμφερόντων χωρίς προοπτική, αφού δεν απαντούσε στο βασικό ζήτημα «τι μετά από αυτά», ικανό να χωρέσει μέσα του και να «ξεπλύνει» όχι μόνο την παλιά συντηρητική σκουριά αλλά και τις «νέες» φασιστικές ιδέες και πρακτικές της «σωτηρίας της χώρας».

Φτάνουμε έτσι και στην εκρηκτική άνοδο της Χρυσής Αυγής. Πολλοί έχουν σταθεί, σωστά, στη συγκυρία που την ανέδειξε και στην ισχυρή ώθηση από το κράτος και τα ΜΜΕ, όμως το φαινόμενο είναι πολύ πιο βαθύ. Συμπυκνώνει μια πορεία δεκαετίας τουλάχιστον, όπου η νεόπλουτη μικροαστική κοινωνία του «εκσυγχρονισμού» και της «ολυμπιακής ευφορίας» ενσωματώνει πλατιά την εκμετάλλευση των μεταναστών σε όλους τους τομείς της οικονομίας και της ζωής, υπό τα αμήχανα και συγκαταβατικά μάτια της αριστεράς. Συνηθίσαμε να ζούμε με την εκμετάλλευση και από την εκμετάλλευσή τους στα χωράφια, στις βιομηχανίες, στις βιοτεχνίες, στα σπίτια, ώσπου η κρίση μάς τους αποκάλυψε ως «πλεονάζοντα απορρίμματα», αφού πλέον οι ίδιοι οι έλληνες μπορούν να πάρουν τη θέση τους με τις ίδιες συνθήκες εκμετάλλευσης... Να θυμίσουμε μήπως πώς αντιμετωπίστηκε, ακόμη και από την αριστερά, μια από τις λίγες μαχητικές εκδηλώσεις αυτοοργάνωσης των ίδιων των μεταναστών και αλληλέγγυας στήριξή τους, η απεργία πείνας των 300;

Όμως η Χρυσή Αυγή δεν αντλεί μόνο από αυτή τη βαθιά δεξαμενή που γεμίζει μεθοδικά και σχεδόν ανεμπόδιστα εδώ και χρόνια. Αντλεί επίσης από τη βαθιά κρίση του πολιτικού συστήματος, την απαξίωση της αστικής «δημοκρατίας», τον εξευτελισμό του πολιτικού προσωπικού, και επενδύει σε μια «αντικομφορμιστική» και «τσαμπουκαλίδικη» στάση έκφρασης των πιο πληβειακών αισθημάτων αποστροφής και εκδίκησης απέναντι στο πολιτικό σύστημα, πατώντας και στο κενό που αφήνει η νομιμόφρων νωχελικότητα της αριστεράς.

...και οι ανάσες του νέου υπαρκτού κόσμου της αλληλεγγύης και της αυτοδιαχείρισης

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, η εμβληματική απεργία των χαλυβουργών, συμπυκνώνει δραματικά, όπως άλλοτε η απεργία των ανθρακωρύχων στην Αγγλία της Θάτσερ, το τέλος μιας ολόκληρης εποχής του εργατικού κινήματος. Η βαριά ήττα αυτής της απεργίας διαρκείας, που κέρδισε πολύ πλατιά συμπαράσταση και αλληλεγγύη, δεν είναι απόρροια μόνο της στενής, γραφειοκρατικής και

νομιμόφρωνης διαχείρισής της από το ΠΑΜΕ, αλλά και του περιεχομένου του αγώνα που δεν πήγε πέρα από τη διεκδίκηση επιστροφής στην παλιά «καλή» κατάσταση, στην προηγούμενη «ισορροπία» ισχύος και εκμετάλλευσης.

Δεκάδες μεμονωμένοι αγώνες, όπως και «κεντρικά» η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, είχαν την ίδια λογική «επιστροφής» στο παλιό καλό «κράτος πρόνοιας» της εξαργύρωσης της υποταγής και της σιωπής, της «επιδότησης» του συμβιβασμού, της μετατροπής του εργατικού κινήματος σε συνεργό των εγκλημάτων του κεφαλαίου. Σήμερα αυτή η λογική, και οι αντίστοιχές τους μορφές οργάνωσης και αγώνα, γκρεμίζονται με πάταγο, αφήνοντας μονάχους και άοπλους τους εργαζόμενους στην πιο κρίσιμη στιγμή.

Όμως μέσα από τη σκόνη του κατεδαφιζόμενου οικοδομήματος του κρατικού, γραφειοκρατικού, κομματικού, πελατειακού και εργοδοτικού συνδικαλισμού αναδύονται νέες δομές αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης και άμεσης δράσης, καθώς και ένας νέου τύπου, αυτόνομος από το κράτος και το κεφάλαιο, συνεργατισμός. Ο αγώνας των εργατών της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, για παράδειγμα, σπάει τα όρια των συνηθισμένων αγώνων και θέτει επιθετικά το καίριο ζήτημα της εποχής για να πάνε αλλιώς τα πράγματα: «να πάρουμε την παραγωγή στα χέρια μας».

Η αυτοδιαχείριση από το επίπεδο της παραγωγής μέχρι το επίπεδο της αυτοδιεύθυνσης της κοινωνίας είναι ο άμεσος δρόμος της κοινωνικής αλλαγής, η επανάσταση εδώ και τώρα, που απαντάει στο εναγώνιο ερώτημα «μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς;», όχι με επαγγελίες και προγράμματα σωτήρων, αλλά με την καθημερινή πράξη ανθρώπων ικανών να απεξαρτηθούν από τα μέσα επιβίωσης και αναπαραγωγής του κράτους και του κεφαλαίου. Είναι η δημιουργική «στιγμή» της εξέγερσης, εκεί που επιχειρείται ο αυτοκαθορισμός μας πέρα από τις ταυτότητες και τους ρόλους στους οποίους μας έχει στοιχίσει το σύστημα, η δημιουργία πάνω στα ερείπια του παλιού κόσμου. Ας διαβούμε αυτό το δρόμο, κόντρα στην ηττοπάθεια της παλιάς πολιτικής και του παλιού κινήματος, με τη μεγαλύτερη πολυμορφία εγχειρημάτων και δοκιμών, και με τον πιο μαχητικό συντονισμό και αλληλοστήριξή τους. Για να έχουμε κάτι που να αξίζει να υπερασπιστούμε απέναντι στην επέλαση των βαρβάρων...

εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ

http://efimeridadrasi.blogspot.gr/2012/10/blog-post_10.html

Όλοι στο ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ, Σάββατο 6.00 μ.μ.

Ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων καλεί τους εργαζόμενους, σωματεία, ομοσπονδίες, επιτροπές αγώνα, λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών, κάθε συλλογικότητα του αγώνα σε ΛΑΪΚΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ, το Σάββατο 6/10/2012   στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ στις 6.00 μ.μ.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΠΑΚΕΤΟ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ

 

 

 http://syntonismos.blogspot.gr/2012/10/600.html

χρονικό 29/06/11-εξάντας

The Battle of Syntagma Square, Athens

δεν ξεχνάμε

One year after the riots of June 15, 28 & 29 2011 - Split normality from Yiannis Biliris on Vimeo.

τίποτα δεν πάει χαμένο

η επόμενη μέρα

Τελειώσατε! 

Χθες το βράδυ, άγνωστοι εισέβαλαν στα κεντρικά του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη και τα έκαναν γυαλιά-καρφιά. Ένα γεγονός που είτε δεν θα εμφανιστεί καθόλου στα μεγάλα media της χώρας, είτε θα περάσει στα ψιλά. Από την ισοπέδωση της βιτρίνας ενός από τα κέντρα παραπληροφόρησης του καθεστώτος, κρατάω το γραμμένο με κόκκινη μπογιά μήνυμα: ΤΕΛΕΙΩΣΑΤΕ!

 Έκαψαν ολοσχερώς το Αττικόν και τον Απόλλωνα την ώρα μάλιστα που γινόταν κανονικά κινηματογραφική προβολή μέσα. Μετέτρεψαν την Εθνική Βιβλιοθήκη σε αποκαϊδια. Έγιναν εμπρησμοί σε 140 κτίρια του ιστορικού κέντρου. Η Αθήνα καταλήφθηκε από πυρομανείς, εκβιαστές, νονούς της νύχτας και λαθρομετανάστες. Το δίκτυο της καταστροφής εξαπλώθηκε με κεντρικό σχεδιασμό σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας, από την Πάτρα έως το Βόλο και από τη Θεσσαλονίκη ως το Αγρίνιο. Τόσο ο σχεδιασμός όσο και ο συντονισμός εκτελέστηκε με στρατιωτική πειθαρχία από τους εγκεφάλους και επικεφαλής των ομάδων, μέσα από τη Νομική Σχολή, την οποία είχαν επί τριήμερο καταλάβει χωρίς αντίδραση της αστυνομίας και των πρυτανικών αρχών.

Επίσης, έγιναν 45 διαγραφές βουλευτών λόγω απειθαρχίας.

Πού όλα αυτά; Μα στο παράλληλο σύμπαν των ελληνικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Πού αλλού;
Στην πραγματικότητα, αυτές τις ημέρες συμβαίνουν δύο απλά πράγματα:
Πρώτα από όλα, όταν ο 70χρονος έχει ήδη σηκώσει την πέτρα και την πετάει προς την κατεύθυνσή σου, πρέπει να καταλάβεις ότι έχεις τελειώσει. Έχεις τελειώσει, όσο αστραφτερή κι αν είναι η γραβάτα που φόρεσες πριν βγεις στο γυαλί για να γεμίσεις περιττώματα το μυαλό των καταναλωτών της παραπληροφόρησής σου. Τα τηλεοπτικά ζόμπι δεν μπορούν να κρύψουν τον τρόμο τους, όσο κι αν χτίζουν σαρανταπέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες το βλοσυρό τους βλέμμα. Η αλήθεια είναι ότι οι καταναλωτές τηλεοπτικής μπαρούφας ολοένα και μειώνονται. Αλλά κι αν δεν μειώνονταν, η έξοδός τους από τον καναπέ στο δρόμο, λειτουργεί ως βίαιο και ακαριαίο reality check. Η πρώτη μυρουδιά δακρυγόνου και ο πρώτος τραμπουκισμός μασκοφόρου εκδικητή των ΜΑΤ και ΔΙΑΣ, εξαϋλώνει το πρετεντερικό τους συννεφάκι.
Κατά δεύτερον, δεν «έκατσε» στα τηλεοπτικά κοράκια το γεγονός των νεκρών σε αυτή τη διαδήλωση και γι’ αυτό λύσσαξαν. Καθώς δεν μπόρεσαν να σοδομίσουν για μία ακόμη φορά τρία κορμιά και να “γράψει” εύκολα το μακάβριο μήνυμα στο μυαλό του καταναλωτή, έπρεπε να εφευρεθούν πολλαπλοί δράκοι. Ευτυχώς, όπως πάντα, η Αστυνομία φροντίζει να τροφοδοτεί με το καλύτερο δυνατό κωμικοτραγικό σενάριο τους ενσωματωμένους ρεπόρτερ της καρπαζιάς. Αυτών των κουκουλοφόρων της ενημέρωσης που παίρνουν “τρεις κι εξήντα” και δώρο ξύδι ετικέτας κάθε Πρωτοχρονιά με υπογραφή Αττικάρχη, για να γράψουν και μεταφέρουν ό,τι υπογορεύει η ΓΑΔΑ και το υπ.προ.πο. Βέβαια η περιγραφή των αναρχικών ως στρατιωτικό σώμα με αποκεντρωμένη διάταξη και εκπαίδευση ΟΥΚάδων, δεν είναι απλώς δηλωτική τού πόσο βραδυφλεγής είναι ο εγκέφαλος του “Μπαλούρδου” στα κεντρικά του υπ.προ.πο που έγραψε το σενάριο, αλλά και του πλέον φτωχομπινεδιάρικου αστυνομικού ρεπορτάζ στην ιστορία της κατευθυνόμενης ενημέρωσης.
Γι’ αυτό σου λέω, μελλοντικέ άνεργε του τηλεοπτικού ρεπορτάζ, έχεις τελειώσει. Όταν καταναλωθούν και οι τελευταίες εφεδρείες του συστήματος κι όταν το αφεντικό θα σε έχει στύψει για τα καλά, θα φας μία περιποιημένη κλωτσιά από την πίσω πόρτα του γυάλινου πύργου όπου εργάζεσαι. Θυμήσου όμως. Ο 70χρονος με την πέτρα, θα είναι απ’ έξω και θα σε περιμένει…
Διάβασε καλά την υπενθύμιση στη ρημαδιασμένη και τόσο ταιριαστά χρυσο-κιτς πρόσοψη του χοιροστασίου της ενημέρωσης: Τελείωσες!

Περισσότερες (ελπιδοφόρες) εικόνες εδω
http://galaxyarchis.wordpress.com/2012/02/14/dol-end/

Κώστας Δουζίνας - Συνέντευξη στον Γιάννη Κιμπουρόπουλο για το ΜΟΝΟ #01

Η πρώτη μεγάλη νίκη των αναρχικών και ο παραμορφωτικός φακός των ΜΜΕ

Η χθεσινή μέρα ήταν μια ήττα της αστικής δημοκρατίας από πολλές πλευρές. Δεν θα σταθώ στο γεγονός πως μία κυβέρνηση έχει διορίσει έναν τραπεζίτη πρωθυπουργό χωρίς να τον έχει εκλέξει ο λαός. Ούτε πως το κόμμα που έχει διορίσει αυτόν τον πρωθυπουργό έχει χάσει ήδη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία (αρχή της δεδηλωμένης) και παρόλα αυτά κυβερνά.
Όμως δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια στο γεγονός πως από την αρχή της πάνδημης διαμαρτυρίας τον περασμένο Μάιο, χθες, οι πολίτες επέλεξαν ως προστάτες τους όχι αυτούς που πληρώνουν για να το κάνουν και είναι θεσμικά κατοχυρωμένος ο ρόλος τους, αλλά τους αναρχικούς. Ούτε να μην ανοιγοκλείνω έκπληκτος τα μάτια όταν βλέπω και διαβάζω πως αυτό που έμεινε από τη χθεσινή μεγαλειώδη συγκέντρωση του πλήθους είναι οι στάχτες κτηρίων και τραπεζών.
Ας γίνω πιο συγκεκριμένος. Χθες το μεσημέρι, σε αντίθεση με όλες τις δεκάδες συγκεντρώσεις που έγιναν τους τελευταίους 10 μήνες, ο κόσμος δεν μαζεύτηκε στο Σύνταγμα δυο ώρες μετά το κάλεσμα. Ενώ άλλες φορές το κάλεσμα ήταν στις 5 κι οι περισσότεροι έρχονταν από τις 6μισι και μετά, είχε συμβεί το μοναδικό να είναι γεμάτο κόσμο ήδη από τις 5 παρά. Στις 5μισι δεν έπεφτε καρφίτσα ούτε στο Σύνταγμα, ούτε στους γύρω δρόμους ενώ ήδη υπήρχαν και κάποιες χιλιάδες κόσμου του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια και στην Ακρόπολη και συνεχώς κατέφθανε κόσμος τόσο από την Ομόνοια, όσο και από τους σταθμούς του Μετρό Μοναστηράκι και Ακρόπολη (ένα ακόμα πεντακάθαρο σημάδι πως η κυβέρνηση φοβόταν την λαϊκή αντίδραση και ήθελε απεγνωσμένα να δυσκολέψει την πρόσβαση του κόσμου ήταν πως ενώ είχε ήδη κλείσει τους σταθμούς Μετρό Σύνταγμα, Πανεπιστήμιο και Ευαγγελισμός, μετά από εντολές έκλεισε αδικαιολόγητα και το Μετρό Ακρόπολη ώστε η πρόσβαση να γίνει ακόμα δυσκολότερη!).
Μέχρι τις 5μισι λοιπόν τα πράγματα ήταν όμορφα, ειρηνικά και θα μπορούσε να πει κάποιος πως η δημοκρατία γιόρταζε σε όλο της το μεγαλείο. Όμως, εντελώς απρόκλητα και απροκάλυπτα, οι δυνάμεις καταστολής άρχισαν να ρίχνουν χημικά στο πλήθος, αδιακρίτως, για να προκαλέσουν την διάλυσή του προτού ακόμα φτάσει η συγκέντρωση στο ζενίθ της. Δεν είναι τυχαίο πως τα παπαγαλάκια του Σκάι ανέφεραν πως ο κόσμος φεύγει από το Σύνταγμα κι η ώρα δεν ήταν ούτε 6 ακόμα. Η προσπάθεια τρομοκράτησης τόσο από τα ηλεκτρονικά μέσα όσο και από τις εφημερίδες είχε ξεκινήσει δυο μέρες πριν και αρκούσε να παρακολουθήσει κάποιος τηλεόραση ή να δει τα πρωτοσέλιδα στα περίπτερα. Οι Γλέζος και Θεοδωράκης ήταν μόνο τα επώνυμα παραδείγματα αυτών που δέχθηκαν τα χημικά, αλλά οι χιλιάδες του κόσμου ξέρουν να μιλήσουν για το αίσθημα ασφυξίας καλύτερα από όλους.
Και τότε, συνέβη το αναπάντεχο. Μια ομάδα μαυροντυμένων από την Πανεπιστημίου ξεκίνησε να φωνάζει συνθήματα και να κατευθύνεται προς τα εκεί όπου τα ΜΑΤ έδιωχναν με το έτσι θέλω τον κόσμο. Ο κόσμος παραμέρισε, άρχισε να τους χειροκροτεί και να τους φωνάζει «μπράβο», «γαμήστε τους», «επάνω τους» και άλλα τέτοια ενώ με τη σειρά τους οι αναρχικοί τους έλεγαν «ελάτε μαζί μας». Πραγματικά, όταν όλος ο κόσμος σε χειροκροτεί, και σου συμπαραστέκεται δεν μπορείς παρά να ακολουθήσεις με μεγαλύτερη ορμή αυτό που ήθελες εξαρχής να κάνεις. Το ίδιο συνέβηκε κι όταν μετά από νέα χημική επίθεση των ΜΑΤ ο κόσμος κατέβαινε έντρομος την Πανεπιστημίου και άνθρωποι έπεφταν κάτω (μάρτυρες και ο κόσμος και τα ασθενοφόρα ή τα μηχανάκια του ΕΚΑΒ που μάζευαν όσους δεν άντεξαν την επίθεση). Και το απόγειο αυτής της κατάστασης συνέβηκε όταν άρχισε η πυρπόληση των Starbucks στην Κοραή. Ένα χειροκρότημα και ζητωκραυγές από την Κλαυθμώνος, την Σταδίου και την Πανεπιστημίου γέμισε τον χώρο. Στις καταστροφές στις τράπεζες ο κόσμος, που δεν συμμετείχε ενεργά στις μάχες, χτυπούσε ρυθμικά τα κάγκελα της Σταδίου κάνοντας θόρυβο και αρκετοί 40άρηδες και 50άρηδες οικογενειάρχες μάζευαν μάρμαρα και τα έδιναν στους αναρχικούς που είχαν αναλάβει την κατά μέτωπο επίθεση.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Από τη στιγμή που άρχισε η επίθεση των δυνάμεων καταστολής στις 5μισι ώρα, μέχρι και αργότερα το σύνθημα που μονοπωλούσε τα χείλη των χιλιάδων διαδηλωτών ήταν το γνωστό «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» και όχι συνθήματα για το μνημόνιο ή την οικονομική πολιτική. Η οργή του κόσμου για την αντιμετώπιση που είχε από όσους, υποτίθεται, τον προστατεύουν είχε ξεχειλίσει. Στο Μοναστηράκι χτυπούσαν τις καμπάνες, όλοι οι δρόμοι που ορίζονται από την Ακρόπολη, την Αθηνάς, την Ομόνοια, την Ακαδημίας και το Σύνταγμα ήταν γεμάτοι κόσμο που αρνούνταν να φύγει. Από όπου και να προσπαθούσες να ανέβεις από το Μοναστηράκι προς το Σύνταγμα, έβρισκες μπροστά σου ομάδες ΜΑΤ να σε εμποδίζουν και με την πρώτη κίνηση να ψεκάζουν αδιακρίτως και να ρίχνουν δακρυγόνα και κρότου λάμψης. Κατά τακτά χρονικά διαστήματα, οι αστυνομικοί έκαναν επιθέσεις προς τους πολίτες και τότε άρχιζε ξανά ο πετροπόλεμος.
Μέχρι τις 11μισι το βράδυ πολλές χιλιάδες κόσμου ήταν ακόμα στον δρόμο. Στην Αμαλίας τουλάχιστον 10 χιλιάδες κόσμου αποχώρησαν με πορεία προς τη Συγγρού όταν αναγκάστηκε πάλι με εκτεταμένη ρίψη χημικών να αποχωρήσει για να αντέξει. Στην πλατεία υπήρχε ακόμα κόσμος. Στο Μοναστηράκι οι Δίας-Δέλτα έσπαζαν τζαμαρίες και χτυπούσαν κόσμο. Υπάρχουν βίντεο που το βεβαιώνουν και δείχνουν πώς προσπάθησαν (για άλλη μια φορά) να χτυπήσουν με τις μηχανές τους τον κόσμο.
Η απίστευτη εκτροπή όμως της δημοκρατίας, δεν είναι πως ο λαός πλέον στρέφεται στους αναρχικούς για να τον προστατεύσουν. Είναι γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου δεν θέλει και δεν συμμετέχει σε πράξεις βίας, αλλά το ότι αποδέχονται αυτή τη βία εφόσον τους προστατεύει δείχνει την πρώτη μεγάλη νίκη των αναρχικών και της στάσης τους. Βασικό τους επιχείρημα ήταν πως με ειρηνικά μέσα δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι και πως πρέπει να επιδιώξουμε μετωπική σύγκρουση. Και το σύνθημα «να καεί το μπουρδέλο η βουλή» δεν ανήκει στους αναρχικούς. Μετά από δεκάδες ειρηνικές διαδηλώσεις, μετά από τη στάση μη βίας και παρόλο που ήξερε ο κόσμος ότι θα δεχθεί χημικά και ξύλο, συνεχίζει να βγαίνει στους δρόμους, αλλά δεν νιώθει ότι μπορεί να κερδίσει στα πλαίσια της δημοκρατίας. Η γνώμη του είναι αδιάφορη στις μεθοδεύσεις των οικονομικών και πολιτικών ελίτ της χώρας η οποία τον γράφει στα παλιά της τα παπούτσια. Κανένας πολιτικός δεν τιμωρείται, κανένα περιστατικό αστυνομικής βίας δεν τιμωρείται και ακόμη και ο συνεργός του δολοφόνου του Γρηγορόπουλου είναι εκτός φυλακής ήδη. Η μήνυση που κατέθεσαν πάνω από 100 πολίτες για το χημικό τριήμερο του Ιουνίου δεν έχει βρει ακόμα το δρόμο προς την αίθουσα του δικαστηρίου και κανείς δεν δίνει ποτέ λογαριασμό για τους τραυματισμούς αθώων και ειρηνικά διαμαρτυρόμενων πολιτών. Ο κόσμος πλέον δεν έχει πίστη στους δημοκρατικούς θεσμούς γιατί αισθάνεται ότι τον εμπαίζουν. Ζητά εκλογές και κάνουν συγκυβέρνηση, ζητά να μην ψηφιστεί το Μνημόνιο και το ψηφίζουν με αυξημένη πλειοψηφία ενός σώματος της Βουλής που δεν υπάρχει περίπτωση να επανεκλεγεί και δεν εκφράζει κανέναν (εκτός ίσως από τους βουλευτές του ΛΑΟΣ και της Αριστεράς).
Κι εδώ ερχόμαστε στην ευθύνη και τον βρώμικο ρόλο που παίζουν τα ΜΜΕ από την αρχή αυτής της ιστορίας των Μνημονίων εδώ και δυομισι χρόνια. (κάτι που σύμφωνα με τους αναρχικούς, που κι εδώ επιβεβαιώνονται, συμβαίνει συνεχώς). Όλη την νύχτα χθες εστίαζαν στους βανδαλισμούς και στις φωτιές. Αποπροσανατόλιζαν τον κόσμο από το κύριο θέμα που είναι η ψήφιση ενός αντισυνταγματικού εκτρώματος (δεν το λέω εγώ, 5 καθηγητές πανεπιστημίου το λένε). Έχουν αναλάβει τον ρόλο της τρομοκράτησης για την «τελευταία» ευκαιρία διάσωσης για άλλη μια φορά. Συγχέουν επίτηδες την στάση πληρωμών, που μπορεί να κάνει η Ελλάδα, με τη χρεοκοπία. Συνδέουν τη στάση πληρωμών με την έξοδο από την Ευρωζώνη, πράγματα που ακόμα κι ο Βαρουφάκης (κι όχι κάποιος αριστερός οικονομολόγος) καταγγέλλει ως ανεδαφικά και ψευδή. Και στην χθεσινή μεγαλειώδη διαμαρτυρία έστησαν τις κάμερες όχι ανάμεσα στον κόσμο που κατά χιλιάδες είχε απλωθεί στην πόλη, αλλά απέναντι στα καμένα κτήρια.
Έγινε τόση συζήτηση για τα κτήρια του Τσίλερ που κάθε κυράτσα φωνάζει για τον Τσίλερ λες και τον ήξερε κι από χθες. Τα ίδια κανάλια που κατηγορούν τους πολίτες ως λαμόγια και ως μέλη της κοινωνίας του μαζί τα φάγαμε, και ξέρουν πολύ καλά πως από τον πρώτο ως τον τελευταίο δεν δίνουν δεκάρα για την αρχιτεκτονική και την πολεοδομία της πόλης τους (μάρτυρας η εκτρωματική δόμηση της Αθήνας, τα αυθαίρετα και το κλείσιμο των ημιυπαιθρίων), καλούν τον κόσμο να πει όχι στους βανδαλισμούς ιστορικών κτηρίων. Τα ίδια κανάλια με τους αμόρφωτους δημοσιογράφους της πλάκας ή με τους ημιμαθείς κατευθυνόμενους δημοσιογραφίσκους ανακαλύπτουν την εγκατάλειψη ιστορικών κτηρίων μόνο όταν αυτά κατοικούνται από μετανάστες και «αποτελούν εστία μόλυνσης», ενώ όλον τον υπόλοιπο καιρό κάνουν μόκο για να κάνουν τις δουλειές τους τα λαμόγια του real estate. Στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα, χιλιάδες κτήρια που ανήκουν στο Δημόσιο, σε Τράπεζες και στην Εκκλησία ρημάζουν και πολλά από αυτά είναι ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής αξίας. Είναι δεκάδες οι φορές που οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες τους τα καταστρέφουν σιγά σιγά ώστε να μην καταστούν διατηρητέα και να μπορέσουν να χτίσουν πολυκατοικία. Τα απαξιώνουν με υπόγειους τρόπους και μόλις φτάσουν στο σημείο να είναι μισογκρεμισμένα (σιγά σιγά και νύχτα), τα χαρακτηρίζουν επικίνδυνα και κατεδαφιστέα και μετά σηκώνουν πολυκατοικίες.
Ολόκληρες πόλεις όπως η Πάτρα και άλλες, γκρέμισαν εν μία νυκτί επί χούντας και Καραμανλή, διάφορα νεοκλασικά κι έχτισαν πολυόροφα εκτρώματα. Δημόσια κτήρια κατασκευάζονται με ελλιπείς αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς και άλλα βουλιάζουν με την πρώτη βροχή στο βούρκο που χτίστηκαν (όπως πρόσφατα το Νοσοκομείο Πύργου) γιατί κάποιος κονόμησε χοντρά από την πώληση του οικοπέδου ή γιατί δεν έγιναν οι κατάλληλες ενέργειες στήριξης. Δρόμοι καινούργιοι γίνονται θρύψαλα και δεν κουνιέται φύλλο. Ολυμπιακά έργα που στοίχισαν μια περιουσία συνεχίζουν να απαξιώνονται για να πωληθούν για ένα κομμάτι ψωμί στους δικούς τους. Μια κοινωνία που αδιαφορεί ολοκληρωτικά για το δομημένο χώρο σήμερα ανακάλυψε ότι οι αναρχικοί καταστρέφουν «ιστορικά κτήρια». Και όλο αυτό βύθισε στην αφάνεια το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βροντοφώναξαν το ΟΧΙ στην εξαθλίωση που επιφυλάσσουν οι καλοαναθρεμμένοι κυβερνήτες του.
Αγαπητοί μου, ακόμα και οι μισοί αναρχικοί να είναι προβοκάτορες το θέμα δεν είναι αυτό. Οι μεγαλύτεροι προβοκάτορες είναι τα ΜΜΕ και ο παραμορφωτικός φακός τους. Αν ήθελαν να εστιάσουν στην ουσία θα το έκαναν, θα ανέβαζαν πλάνα αμέσως από τις επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής. Ο Σκάι θα είχε σηκώσει το ελικοπτεράκι του και θα έδειχνε τις ορδές των ανθρώπων που αγωνίζονταν για να μην φτωχοποιηθούν για να ικανοποιηθούν τα θέλω των μεγαλοεπιχειρηματιών οι οποίοι θα είναι και οι μόνοι κερδισμένοι από την βύθιση των μισθών.
Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, ο φωτισμός μόνο στα καμένα κτήρια, τα παραπολιτικά σχόλια της πλάκας και η διαπόμπευση της κοινής λογικής στα τηλεπαράθυρα είναι ο κανόνας. Υπάρχει αυτή τη στιγμή κατάληψη των ΜΜΕ από αδίστακτους επιχειρηματίες και πολιτικούς, ή αντίστροφα, οι οποίοι κάνουν τη δουλίτσα τους. Η επίθεση στους μισθούς των φτωχών αποτελεί γι’ αυτούς την ευκαιρία για τρελά κέρδη. Και θα παίξουν όλα τους τα χαρτιά για να μην τα χάσουν. Και οι ευαίσθητοι πολίτες για τα ιστορικά κτήρια, θα κάθονται στον καναπέ τους και στον υπολογιστή τους και θα βρίζουν τους αναρχικούς και όσους ακόμα έχουν ψυχή και αντιστέκονται.
Η διαφορά είναι πως όποιος βλέπει τα γεγονότα από την τηλεόραση, πλέον δεν ξέρει τα γεγονότα. Ζει σε μια εικονική πραγματικότητα. Όποιος δεν κυνηγήθηκε από μπάτσο και δεν τον έσωσε ένας αναρχικός που του έριξε μια πέτρα, δεν ξέρει τι είναι ο μπάτσος. Όποιος δεν έπεσε κάτω ημιλιπόθυμος από τα χημικά και δεν του έδωσε μαλόξ ο μαυροφορεμένος επαναστάτης (ακόμα και πλανεμένος ή και ανόητος αν θέλετε) δεν ξέρει τι σημαίνει αλληλεγγύη. Οι αναρχικοί στήνουν δίκτυα αλληλεγγύης και υποστήριξης και ετοιμάζονται για τις ημέρες της πτώχευσης που θα γίνει όταν οι έχοντες αποφασίσουν ότι τους συμφέρει. Φτιάχνουν κολεκτίβες αυτοοργάνωσης και δίκτυα υποστήριξης. Εσείς, απλά θα κοιτάζετε την οθόνη και θα κουνάτε το δάχτυλο και μόλις πεινάσετε θα πιστεύετε την Όλγα που τρέμει όταν θα λέει ότι φταίνε οι αναρχικοί, οι αριστεροί, ο σύριζα, οι «αγανακτισμένοι», ο γάιδαρος που πετάει κι όχι όλοι αυτοί που σας κλέβουν εδώ και τέσσερις δεκαετίες τις ζωές.
Αγαπητοί μου, βγείτε στον δρόμο να δείτε την πραγματικότητα, κλείστε τις τηλεοράσεις και σκίστε τις κωλοφυλλάδες. Αναζητήστε εναλλακτική ενημέρωση σε ανεξάρτητα έντυπα και ιντερνετικά μέσα και σκεφτείτε λίγο πέρα από τα τόσο «προφανή». Τότε ίσως καταφέρετε να πιέσετε τους κυβερνώντες να φτιάξουν ένα υπουργείο προστασίας του πολίτη κι όχι το κακέκτυπο μιας παραπαίουσας δημοκρατίας και να είναι πραγματικοί εκπρόσωποί σας.
Τότε ίσως και να έχετε δίκιο να τα βάλετε με τους αναρχικούς, αλλά τώρα όχι.

ΥΓ1: Δεν είμαι ούτε αναρχικός, ούτε «αναρχικός», δεν έχω πετάξει ποτέ πέτρα, ούτε θα έβαζα φωτιά. Όμως οι άνθρωποι που τα βάζουν στα ίσια με τους εχθρούς μου -αυτούς που προστατεύουν όσους θέλουν να δουλεύω σαν σκλάβος και να πληρώνομαι σαν σκλάβος και παραπληροφορούν τους ανθρώπους που αγαπώ μετατρέποντάς τους σε τηλεοπτικά κουτορνίθια- και δεν είναι ρατσιστές, σε αυτόν τον αγώνα, έστω και προσωρινά, είναι πιο κοντινοί μου από κάθε βολεμένο κι από κάθε ελληναρά. Και ναι, λυπάμαι κι εγώ για τα κτήρια που χάθηκαν, έτρεχα στα συνέδρια αρχιτεκτονικής πολύ πριν ανακαλύψει το όνομα του Τσίλερ η Τρέμη, αλλά δεν θυσιάζω τη ζωή κανενός ανθρώπου και την αξιοπρέπεια του ούτε για την Ακρόπολη. Τα κτήρια με λεφτά σε έξι μήνες το πολύ ξαναφτιάχνονται. Οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων θα χρειαστούν χρόνια και χρόνια.

ΥΓ2: Το ΠΑΜΕ, και το ΚΚΕ επακολούθως, έχασε χθες μια μεγάλη ευκαιρία να αποδείξει ότι μπορεί να ηγηθεί της μάχης ενάντια στην καπιταλιστική εξουσία της πλουτοκρατίας που συνεχώς καταγγέλλει. Ενώ δήλωσε ότι θα φτάσει στη Βουλή με κάθε τρόπο, μόλις είδε τα δύσκολα και τα δακρυγόνα έκανε όπισθεν (παρόλο που ο κόσμος είχε πάει στο πλάι της Πανεπιστημίου για να περάσει) και μάλιστα στο παράγγελμα «γυρίζουμε πίσω ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΑ» έκαναν μια πιρουέτα που ο ελληνικός στρατός θα ζήλευε. Τα γιουχαΐσματα από όσους ήταν στην πρώτη γραμμή έδιναν κι έπαιρναν ενώ τους καλούσαν να έρθουν μαζί μπροστά στον αγώνα.

ΥΓ3: Όσοι ξαφνικά θυμήθηκαν ότι χάνονται θέσεις εργασίας από κάποια καμένα καταστήματα, μήπως ξέχασαν ότι κάθε μήνα χάνονται δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας και η ανεργία έχει ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο εδώ και μήνες; Τι έκαναν γι’ αυτό τόσο καιρό; Σε πόσες πορείες κατέβηκαν; Άναψαν κεράκια για τους απολυμένους της Χαλυβουργίας και τους απλήρωτους στην Ελευθεροτυπία και το ALTER ή μόνο στο Αττικόν ξέρουν να ανάβουν γιατί δεν είναι μπανάλ;

Θέμης Δημητρακόπουλος

Για ακόμη μια φορά, στη χτεσινή μεγαλειώδη διαδήλωση της 12ης Φεβρουαρίου, οι εκατοντάδες χιλιάδες ειρηνικοί πολίτες που εκφράσαμε την εναντίωσή μας στα μέτρα που θα επιφέρουν τη σίγουρη περαιτέρω εξαθλίωση της ζωής μας και την υποθήκευση του μέλλοντος της πατρίδας μας και των μελλοντικών γενεών, υποστήκαμε την αδικαιολόγητη, αδίστακτη και εγκληματική επίθεση των δυνάμεων καταστολής, προφανώς εκτελούντων εντολές της κυβέρνησης Παπαδήμου για εκκένωση της Πλατείας Συντάγματος, προκειμένου να μην περάσει εικόνα πολιορκούμενης Βουλής στις τηλεοπτικές οθόνες απανταχού του κόσμου – και βέβαια για τρομοκράτηση και καταπτόηση του φρονήματος μας ως ελεύθερα σκεπτόμενων δημοκρατικών πολιτών.

Η στάση της αστυνομίας και της κυβέρνησης βαρύνεται ακόμη περισσότερο εξαιτίας της ασύδοτης, εξωφρενικής χρήσης χημικών –απόδειξη της βαρβαρότητας, το γεγονός ότι οι δυνάμεις καταστολής «ξέμειναν» από πολεμοφόδια κάποια στιγμή– χημικών που περιέχουν ιδιαίτερα βλαπτικές για την ανθρώπινη αλλά και τη δημόσια υγεία ουσίες (τα συγκεκριμένα χημικά παραμένουν ενεργά μέχρι και δύο μήνες, αν απορροφηθούν από πορώδεις επιφάνειες, όπως τοίχοι ή άσφαλτος. Σε μακροχρόνια έκθεση μπορεί να προκαλέσουν καρκινογένεση, γενετικές μεταλλάξεις και ανωμαλίες, ακόμη και θάνατο, αν χρησιμοποιηθούν σε κλειστούς χώρους όπως πχ. οι υπόγειοι σταθμοί του μετρό, στοές…) Η χρήση των χημικών όπλων που περιέχουν την επικίνδυνη ουσία CS έχει καταγγελθεί και από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο [European Parliament, «Crowd Control techniques: An appraisal of technologies for political control)», Λουξεμβούργο, Ιούνιος 2000, ΡΕ 168.394/FinSt.)]

Σημειωτέον ότι οι αδίστακτοι πραιτωριανοί-διεκπεραιωτές των κυβερνητικών εντολών, δεν δίσταζαν να ρίχνουν χημικά ακόμη και μες σε καταστήματα και καφέ της περιοχής του κέντρου όπου πολίτες καταφεύγαμε για να γλιτώσουμε από την εσκεμμένη μανία τους – την ίδια στιγμή που η πόλη παραδινόταν ανοχύρωτη στις φλόγες της παράνοιας και της εξαλλοσύνης.
Δεν είμαστε διατεθειμένοι, ως Έλληνες προοδευτικοί πολίτες, να ανεχόμαστε τέτοιου είδους συμπεριφορές από τον οποιονδήποτε. Πολύ περισσότερο από την αστυνομία της χώρας που καθήκον της είναι η προστασία κι όχι η κακοποίηση πολιτών – και μάλιστα ειρηνικών διαδηλωτών.
Η κυβέρνηση ας αναλάβει τις ευθύνες της: υπάρχουν όρια στις αντοχές μας, κι έχουν ήδη ξεπεραστεί…

Τσιμέντο ή Σάρκα εσυ τι θεωρείς πιο σημαντικό

Από χθες το βράδυ έχει ξεκινήσει μια οργανωμένη προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Ας ξεκινήσουμε από τα δεδομένα.

Δεδομένο νούμερο 1: Είχαμε μία από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις της μεταπολίτευσης... Ο ελληνικός λαός είπε ένα ξεκάθαρο όχι στα νέα μέτρα που ψηφίζονταν μέσα στο κοινοβούλιο και έδειξε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι η τρικομματική δεν έχει λαική νομιμοποίηση


Δεδομένο νούμερο 2: Η αστυνομία πραγματοποίησε ίσως την χειρότερη κατασταλτική επιχείρηση στην μεταπολιτευτική περίοδο... Ξύλο χωρίς έλεος, εκτεταμένη χρήση χημικών και κυνηγητό διαδηλωτών σε όλα τα μήκη και πλάτη της Αθήνας..


Δεδομένο νούμερο 3: Ομάδες κουκουλοφόρων είτε αναρχικών, είτε μπαχαλων, είτε παρακρατικών (προφανώς δεν είμαι σε θέση να ξέρω) προχωρούν σε εκτεταμένες καταστροφές τραπεζών, μαγαζιών αλλά και ιστορικών κτηρίων.


Δεδομένο νούμερο 4: Η αστυνομία δεν έκανε καμία προσπάθεια να σταματήσει τους βανδαλισμούς πάρα μόνο αργά τη νύχτα όταν είχε καταστείλει τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα.


Και κάπου εδώ ξεκινάει η προπαγάνδα των ΜΜΕ. Πρώτα από όλα αποκρύπτουν το μέγεθος της συγκέντρωσης με πρόφαση το άδειο Σύνταγμα λόγω των χημικών... Ξεχνούν όμως να αναφέρουν πως όλα τα στενά της Αθήνας είναι γεμάτα με κόσμο που καταστέλλεται άγρια στην προσπάθεια του να ξανανέβει στην πλατεία. Και το βασικό τους θέμα είναι κάτι πολύ πρωτότυπο..


"Εκτεταμένες ζημιές στο κέντρο της Αθήνας από ομάδες κουκουλοφόρων".. Ενώ δεκάδες διαδηλωτές διακομίζονται στα νοσοκομεία με αναπνευστικά προβλήματα και χτυπήματα από γκλομπ η μόνη εικόνα που βλέπει κανείς στα ΜΜΕ είναι κτήρια να καίγονται και μάλιστα από οπτικές γωνίες που κάνουν τις φωτιές να τρομοκρατούν.. Όλες αυτές οι εικόνες βέβαια σε κοντράστ με την ψήφιση του νομοσχεδίου θέλοντας να δώσουν μια εικόνα παρακμής της ελληνικής κοινωνίας που θα βγει από το τέλμα μόνο με την υπογραφή της άνευ όρων παράδοσης της χώρας στους πιστωτές...


Δε συμφωνώ με τους χθεσινούς βανδαλισμούς και ούτε γράφω αυτό το κείμενο για να τους υπερασπιστώ. Γράφω αυτό το κείμενο γιατί εξοργίζομαι με τα ΜΜΕ και με κείμενα που κυκλοφορούν σήμερα στο διαδίκτυο, ακόμα και από ανθρώπους των γραμμάτων, τα οποία περιορίζουν την έλλειψη κουλτούρας και την έξαρση της βιαιότητας στις καταστροφές κτηρίων χωρίς να αναφέρονται καθόλου στην καταστολή.


Και ρωτώ λοιπόν αυτούς τους ανθρώπους... Είναι ή δεν είναι έλλειψη στοιχειώδους πολιτιστικού και πολιτισμικού επιπέδου ο μη σεβασμός της ανθρώπινης ζωής; Είναι ή δεν είναι έλλειψη πολιτισμικού επιπέδου η απαγόρευση του συνταγματικού δικαιώματος στη διαμαρτυρία και το συνερχεσθαι? Είναι ή δεν είναι εκτροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος και έξαρση βιαιότητας να ξυλοκοπούνται άνθρωποι κάθε ηλικίας και φύλου για να μπουν και να βγουν βουλευτές από το κοινοβούλιο? Είναι ή δεν είναι βια οι χιλιάδες άστεγοι και οι εκατομμύρια άνεργοι?


Τι έχει σε τελική ανάλυση μεγαλύτερη βαρύτητα ειδικά για τους ανθρώπους των γραμμάτων που υποτίθεται ότι εφορμούν από την πνευματική ευαισθησία.. Το τσιμέντο ή η σάρκα? Δυστυχώς με τη στάση τους το τελευταίο 24ωρο απαντούν μάλλον το πρώτο...


Μια ακόμα απορία που θα ήθελα να εκφράσω σε αυτούς τους ανθρώπους είναι ποιος ευτελίζει ένα νεοκλασικό πιο πολύ? Αυτός που το βανδαλίζει καίγοντας το ή αυτός που το παραχωρεί σε πολυεθνικές καφετέριες και τράπεζες για να παίρνει ενοίκιο? Πως περιμένουμε να δούνε κάποιοι απολίτιστοι ως πολιτιστικό μνημείο κάτι που εμείς οι πολιτισμένοι το έχουμε εμπορευματοποιησει?


Όσο για αυτούς που έκαψαν χθες πολιστικά στολίδια όπως το Αττικόν έχω να τους πω πως η ελευθερία μπορεί να διεκδικηθεί μόνο από ελεύθερα μυαλά που σέβονται τον πολιτισμό...
spasiklogeros.blogspot.com

 

Η δήωση της κοινωνίας και η πολιτική αντίσταση.Του Γρηγόρη Ρουμπάνη

Η αθλιότητα απέναντι στην εξαθλίωση. Η βία απέναντι στην ελεύθερη φρόνηση. Η εθελοντική υποδούλωση απέναντι στην υπερηφάνεια. Η σκληρή εξουσία απέναντι στην απεγνωσμένη κοινωνία. Η καταστροφή απέναντι στην ανάγκη της ανοικοδόμησης. Και στο βάθος η απελπισία.

Πίσω από τα κατεστραμμένα κτίρια, τις φωτιές και τους βανδαλισμούς, κρύβεται η βίαιη ανατροπή του πολιτικού συστήματος και η ανασύσταση των πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες θα πρέπει να υπακούσουν (όσες υπακούσουν) και να συμμορφωθούν (όσες συμμορφωθούν) σε νέους κανόνες διακυβέρνησης και επιβολής, σκληρότερους από αυτούς που χάθηκαν στις στάχτες της Αθήνας.

Εν πρώτοις, η κυβέρνηση των δοτών είχε τη δική της απάντηση στην αξίωση της κοινωνίας να μην την οδηγήσει ην εξαθλίωση. Πέρα από το όργιο ψεύδους και φόβου στο οποίο επιδόθηκε τις τελευταίες εβδομάδες, το απόγευμα της Κυριακής εξαπέλυσε την πιο ωμή και απρόκλητη βία απέναντι στους εκατοντάδες χιλιάδες των πολιτών που κατέβαιναν στην πλατεία Συντάγματος για να διαδηλώσουν ειρηνικά –μ’ όση οργή κι αν συγκέντρωναν μέσα τους- τα συναισθήματά τους. Οι μηχανισμοί της κρατικής βίας συνοδευόμενοι (όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις) από καθοδηγούμενες των μυστικών υπηρεσιών ομάδες νεαρών, κατά βάση, ανθρώπων, επιτέθηκαν εναντίον ενός ολόκληρου λαού. Βοήθησαν στην καταστροφή περιουσιών, οι οποίες (από μια τέτοια κυβέρνηση) δεν αποκαθίστανται, φιλοτέχνησαν εικόνα δήωσης μιας ολόκληρης χώρας από βαρβαρικά φύλα, και έστρωσαν για μερικά μέτρα ακόμα το χαλί της οριστικής και άτακτης χρεοκοπίας σε όλα τα επίπεδα: κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό.

Το σενάριο είναι γνωστό και από παρελθόντες καιρούς. Κυρίως από την περίοδο 1965-1967. Για να ακυρωθεί η δημοκρατία που είχε ήδη πληγεί βάναυσα από το παλατιανό πραξικόπημα κατά πρώτο λόγο και τις πιρουέτες του Γεωργίου Παπανδρέου κατά δεύτερο, οι μαζικές διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας εκφυλίζονταν σε πυρπολήσεις και καταστροφές στους δρόμους (όχι βεβαίως από τους διαδηλωτές). Κι έτσι στρώθηκε ο δρόμος για να τον πατήσουν τα τανκς, μια νύχτα του Απριλίου. Όπως τώρα, έτσι και τότε το αίτημα και μόνη λύση δημοκρατική ήταν οι εκλογές. Οι οποίες δεν έγιναν ποτέ.

Το ζητούμενο είναι αν θα γίνουν τώρα. Και κυρίως, μια και δεν υπάρχουν πια διαθέσιμα τανκς (και όχι μόνο λόγω έλλειψης καυσίμων) πώς θα γίνουν. Το πολιτικό σύστημα είναι διαλυμένο. Τα δυο κόμματα εξουσίας δεν υπάρχουν πια ως τέτοια, καθώς έχουν πάψει να είναι πανίσχυρα και να καθορίζουν το πολιτικό παιχνίδι. Υπάρχουν όμως ως κέντρα λήψης αποφάσεων, τα οποία έχουν ήδη καταστήσει σαφείς τις προθέσεις τους. Η κυριότερη εξ αυτών είναι η αλλαγή του εκλογικού νόμου από τις αμέσως προσεχείς εκλογές, μια και διαθέτουν ακόμα την απαιτούμενη πλειοψηφία, όπως αυτή ορίζεται από το Σύνταγμα. Κύριο μέλημά τους είναι να μην εκφραστεί κοινοβουλευτικά η διάθεση της κοινωνίας προς την Αριστερά και ιδίως προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τη συσπείρωση των πατριωτικών αντιμνημονιακών προοδευτικών δυνάμεων. Για τον απλούστατο λόγο ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει δηλώσει ρητώς και ευθαρσώς, ότι το μέτωπο εξουσίας που διαμορφώνεται, θα ξηλώσει ένα-ένα τα μέτρα που επέβαλαν η τρόικα και οι εδώ επιμελητές της. Δεύτερον, μέσα από αυτή την αποτροπή, θα επιχειρήσουν να ρίξουν καινούργιο μπετόν αρμέ, ενισχυμένο και αντισεισμικό με τους πλέον σύγχρονους κανόνες… αντισεισμικότητας, στον κορμό του συστήματος.  Και να το διατηρήσουν για τα επόμενα πενήντα-εξήντα χρόνια.

Ερώτημα για την Αριστερά είναι αν αυτή τη φορά θα προλάβει τις εξελίξεις και δεν θα καταλήξει και πάλι σε κάποια γωνία του περιθωρίου να κάνει την αυτοκριτική της κλαψουρίζοντας. Και γνωρίζει, και πείρα έχει από το παρελθόν. Και κυρίως διαθέτει ηγεσία με καθαρό νου. Με δυο λόγια, αυτή τη φορά βρίσκεται σε πλεονεκτική απέναντι στον πολιτικό αντίπαλο (με το δέος που τον συνοδεύει) θέση.

δολοφονικές επιθέσεις

Πληθαίνουν οι μαρτυρίες για τις δολοφονικές επιθέσεις των αστυνομικών στην λ.Αμαλίας.
Όσοι βρεθήκαμε σε εκείνο το σημείο και δεχτήκαμε αυτή την επίθεση απορούμε πως και δεν θρηνήσαμε θύματα...

//ΠαραλληλοΓράφος//

Tο κίνημα δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις (υποκειμενικό φωτορεπορτάζ)

Εμείς είμαστε η φωτιά!

Στο δρόμο από το μεσημέρι, μαζί με εκατοντάδες που γίνανε χιλιάδες και μετά από λίγο εκατοντάδες χιλιάδες. Ομόνοια, Σταδίου, Πανεπιστημίου, Πλατεία Συντάγματος, Αμαλίας μέχρι στύλους Ολυμπίου Διός, Όθωνος, Καραγιώργης Σερβίας, Ερμού, Μητροπόλεως και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά.

Θαυμάσιος άνθρωπος… να σε κρατάει, να σε βοηθάει, να σου μιλάει για να μη φοβάσαι, να τραγουδάει, να φωνάζει, να πέφτουν γύρω τα χημικά , να πέφτεις κι εσύ και να σε σηκώνει, να σε κρατάει όταν σε έχουν τυφλώσει τα αέρια , να οπισθοχωρεί και να ανασυντάσσεται και να επιστρέφει, και ξανά να φωνάζει, να τραγουδάει μέχρι αργά το βράδυ που πια η επίθεση έγινε με όλους τους τρόπους.

Και μαζί το ημερολόγιο πολέμου. Χημικά, ασφυξιογόνα, κρότου λάμψης πάντα μέσα στην πορεία. Να μην επαναλάβω το αυτονόητο, ότι η διαδήλωση ήταν ανεπιθύμητη. Και μαζί επιθέσεις της αστυνομίας με χημικά παντού και εκατοντάδες να αντιδρούν με πέτρες, μικρές φωτιές, σπασμένα όλα τα μάρμαρα στην πλατεία και στους γύρω δρόμους, οδοφράγματα με ότι υλικό μπορείς να φανταστείς και να φτάνουν από κάπου μακριά οι ειδήσεις για κτίρια να καίγονται.

Η υπογραφή στο νέο μνημόνιο μπήκε υπό τους ήχους των ασθενοφόρων. Έχω χάσει τον λογαριασμό πόσα μέτρησα χθες να περνούν από την πλατεία Συντάγματος. Έχω χάσει τον λογαριασμό του πόσες φορές είδα ΜΑΤ να πετούν πέτρες σε διαδηλωτές. Μέσα από τη διμοιρία, με στολή, αντιασφυξιογόνα, την ασπίδα στο ένα χέρι και την κάμερα με ενσωματωμένο προβολάκι στο άλλο, μπάτσος κατέγραφε τους διαδηλωτές που κλωτσούσαν πίσω τα δακρυγόνα που ο διπλανός μπάτσος πετούσε.

Η υπογραφή μπήκε και οι άθλιοι ακόμα κλαίνε για τα κτίρια της πόλης, μέχρι που η επόμενη μέρα δείχνει πως εμείς, που ζούμε τη  νέα κατάσταση δεν θα κλάψουμε για τις ζωές μας, τις έχουμε ήδη πάρει στα χέρια μας. Στην αναμετάδοση ακούστηκε και πάλι το αμίμητο για τον τουρισμό που πλήττεται, και αργότερα “το πάθος για το χρήμα σε κάνει Παύλο Τσίμα” ανακουφίστηκε που η ψηφοφορία έληξε πριν ανοίξει το χρηματιστήριο του Τόκιο και δεν κόστισαμε ακριβά στις αγορές. Η υπογραφή μπήκε και από σήμερα ανήκω στη γενιά των 400€. Να χαίρεστε την ευταξία σας… Άνθρωποι μάτωσαν, έχασαν την ανάσα τους, έτρεξαν, στάθηκαν όρθιοι, πολέμησαν και θα συνεχίσουν.

Δεν φοβάμαι τη φωτιά.

Ask  

domianos 

είσαι καλά; ο σπύρος; τα άλλα παιδιά; | 12-2-2012

σε όλες τις καθέτους της αμαλίας αναρχικοί προσπαθούσαν να εμποδίσουν τα ΜΑΤ να ανέβουν προς τα πάνω / πετάγαν πέτρες / απλός κόσμος πήγαινε έπαιρνε πέτρες από κάτω και τις πετούσε και αυτός / κάθε φορά που τα ΜΑΤ κάναν πίσω ο κόσμος χειροκροτούσε / κάθε φορά που έριχναν δακρυγόνο ο κόσμος φώναζε μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι / χαμογελούσαμε / μιλάγαμε / φοβόμασταν / αγκαλιαζόμασταν / ήμασταν ένα / μέχρι που οι κρατικοί δολοφόνοι άρχισαν να κάνουν επίθεση και μέσα από το ζάππειο / ο κόσμος πανικοβλήθηκε / μπήκαμε στο ξενοδοχείο αμαλία / σε 2 λεπτά άρχισε να μπαίνει εκατοντάδες κόσμος μέσα / σκάνε 1-2  δακρυγόνα ακριβώς μπροστά στην ανοικτή πόρτα / ο κόσμος έμπαινε και έκανε εμετό / λιποθυμούσε / έκλαιγε / τυφλός πια / 4 άνθρωποι παγιδεύτηκαν στην στριφογυριστή πόρτα της εισόδου που ήταν γεμάτη δακρυγόνα / τους έβλεπα να μελανιάζουν / να πνίγονται / 3 άντρες πήγαμε / με δυσκολία την ανοίξαμε / γύρισα και κοίταξα το λόμπυ και αυτό που είδα δεν ήτανε ανθρώπινο / ήταν ο τρόμος απλωμένος σε ανθρώπους / πεσμένα κορμιά / παιδιά / γυναίκες / γέροι / ο φόβος είχε μετατρέψει το κορμί μου σε δοχείο αδρεναλίνης / γρήγορα να βρούμε σπρέυ για άσθμα / γιατρό / νερό / μαλόξ / ριοπάν / αγκάλιασα μια κυρία που έκλαιγε / (νομίζω έκλαιγα περισσότερο από μέσα μου) / δεύτερο κύμα κόσμου / οι άνθρωποι του ξενοδοχείου σαν έτοιμοι από πάντα / έχω χάσει τους φίλους μου / ψάχνω παντού / τους βρίσκω σε διάφορες γωνιές / ησυχάζω / σκέφτομαι τους φίλους που είναι ακόμα έξω / στέλνω DM / SMS / προσεύχομαι στους ίδιους γιατί αυτοί είναι ιεροί / πάω στον πάνω όροφο / ανάβω ένα τσιγάρο / ξεπατώνομαι στα κλάματα / η αδρεναλίνη φεύγει από τα μάτια μου / είμαστε όλοι ερωτευμένοι / είμαστε όλοι αναρχικοί.

όλοι στους δρόμους

Και σήμερα ο κόσμος ανταποκρίθηκε,όμως το μεγάλο στοίχημα είναι αύριο (ίσως και Δευτέρα)

Θέμης Τζήμας: Πολλαπλασιασμοί, εκβιασμοί και κόκινες γραμμές

  πηγή:χάρτα

Ας κάνουμε έναν πολλαπλασιασμό: 20% το μήνα μείωση Χ 14 μήνες που αμείβονται το χρόνο οι εργαζόμενοι ισούται με μείωση που φτάνει τους τρεις σχεδόν μισθούς, βάσει των ισχυόντων προ του νέου μνημονίου. Η “νίκη” δηλαδή των Παπαδήμου, Παπανδρέου, Σαμαρά, Καρατζαφέρη και Βενιζέλου σε ό,τι αφορά τη διάσωση του 13ου και 14ου μισθού -φαίρεται να -λήγει με την περικοπή της αμοιβής των εργαζομένων σε ποσό που αντιστοιχεί στον 13ο, τον 14ο και σχεδόν όλο το 12ο μισθό.
Με αντιστοίχους πολλαπλασιασμούς θα αναπροσαρμοστούν οι ανώτεροι του κατωτάτου μισθοί. Οι πολλαπλασιασμοί με τους οποίους εξάγεται η επίδραση στην ύφεση, στα ασφαλιστικά ταμεία και σε μια σειρά ακόμα παραγόντων του οικονομικού κυκλώματος ζωγραφίζουν με μαύρα χρώματα την πορεία της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Ωστόσο ουδόλως απασχολούν την τρόικα, τα πολιτικά πρόσωπα που έχουν συνθέσει τη συμμορία των 4, τους απολύτως συνυπεύθυνους υπουργούς της κυβέρνησης Παπαδήμου και τα αφεντικά τους στον ξένο και ντόπιο επιχειρηματικό χώρο.Αυτοί είναι οι πολλαπλασιαμοί των “πετυχημένων” διαπραγματεύσεων.
Ακολουθούν οι εκβιασμοί προς δύο κατευθύνσεις: από την κυβέρνηση ανδρείκελων προς το λαό σε ό,τι αφορά τη χρεοκοπία και από την εργοδοσία και δη παρασιτική προς τους εργαζομένους, χάρη στις κυβερνητικές αποφάσεις και υπό την υψηλή εποπτεία της τρόικα. Ο δοτός πρωθυπουργός ζήτησε λέει μια έκθεση από το γενικό λογιστήριο σχετικά με τις συνέπειες της χρεοκοπίας. Αλήθεια πότε ετοιμάστηκε; σε ένα βράδυ; από πότε είναι έτοιμη και βάσει ποιων στοιχείων; Και κυρίως είναι άραγε το γενικό λογιστήριο το κατάλληλο για να εκδώσει μια τέτοια έκθεση; είναι αποκλειστικά δημοσιονομικό ζήτημα η περιβόητη χρεοκοπία;
Φυσικά και όχι. Όπως και σε ένα προηγούμενο άρθρο έγραψα, αυτοί που μας απειλούν με χρεοκοπία- αν δε συμφωνήσουμε στην “ανατολικοευρωπαιοποίηση” της κοινωνίας μας- μας καλούν να διαλέξουμε μεταξύ Βουλγαρίας του ’90 και Αργεντινής του 2001. Αν αυτό είναι το δίλημμα- που δεν είναι- δεν έχω κανένα πρόβλημα να δηλώσω ότι επιλέγω Αργεντινή του 2001.
Κατανοώ απόλυτα γιατί ο Παπαδήμος, οι συνεργάτες του και τα αφεντικά τους προτιμούν το σενάριο Βουλγαρίας και Ρουμανίας του ’90. Από εκεί δε φύγανε με ελικόπτερα, το ακριβώς αντίθετο: κλείσανε καλές συμφωνίες με τα πλέον παρασιτικά στρώματα της επιχειρηματικής δράσης, με προεξάρχουσα τη μαφία και διασφάλισαν την κερδοφορία- κερδοσκοπία τους, όπως και την πολιτική τους επιβίωση.
Αν λοιπόν ο κος Παπαδήμος ήθελε να βοηθήσει στην ενημέρωση του ελληνικού λαού θα ετοίμαζε μια έκθεση με κύρια την έμφαση στην οικονομία, στην παραγωγή, στην κοινωνία και όχι μόνο στα δημόσια οικονομικά, όπου θα ανέλυε συγκριτικά τις οικονομικές, κοινωνικές, δημογραφικές, δημοσιονομικές και γεωπολιτικές επιπτώσεις των δύο σεναρίων που ο ίδιος και οι όμοιοί του αξιολογούν ως τα βασικά εναλλακτικά σενάρια: Βουλγαρία ή Αργεντινή; Θα ζητούσε κατόπιν αυτών να διεξαχθεί δημόσιος, δημοκρατικός, πολιτικός διάλογος πάνω σε αυτά τα σενάρια, με την προσθήκη και όποιων άλλων σεναρίων οι διάφορες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις θα πρότειναν. Είχε δε από το Νοέμβριο έως σήμερα 2 με τρεις μήνες για να προχωρήσει σε αυτήν τη διαδικασία. Αντί αυτών, ο δοτός πρωθυπουργός, πιστός στο ρόλο του πρωτοκολλητή των εντολών των ξένων πατρώνων και του παρασιτικού κεφαλαίου “απειλεί” το λαό με την επίκληση κατά παραγγελία “εκθέσεων”.
Από κοντά βέβαια βρίσκονται οι ξένοι και Έλληνες σκηνοθέτες του θιάσου της χρεοκοπίας και της δραχμής. Η ίδια ακριβώς κακοπαιγμένη παράσταση που στήθηκε για να οριστεί πρωθυπουργός ο Παπαδήμος ανεβαίνει και αυτές τις μέρες. Ο μαινόμενος Καρατζαφέρης αποχωρεί από τις συναντήσεις για να επανέλθει μετά. Ο Παπανδρέου προσηνής και φιλικός, για το καλό του έθνους λέει το “μεγάλο”, το “υπερβατικό” ναι στη διαπλοκή και στο νεοφιλελευθερισμό, προκειμένου να τα κατακεραυνώσει ως φαινόμενα και ιδεολόγημα αργότερα από το εξωτερικό ή το Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ. Ο Σαμαράς στο θολωμένο του πολιτικά μυαλό διαπραγματεύεται με κάποιους για κάτι που δεν υφίσταται ως αντικείμενο, είναι εντός, εκτός και επί ταυτά αλλά τελικά τα προσυπογράφει όλα, διαγράφοντας όποιους αφελείς βουλευτές της ΝΔ νόμισαν ότι βρίσκονται σε αντιμνημονιακό κόμμα, προκειμένου να κερδίσει την εύνοια της διαπλοκής. Ο Βενιζέλος καμώνεται τον ειδήμονα και σωτήρα της εθνικής οικονομίας, εξασκείται σε προκλητικές ρητορικές πομφόλυγες ενώ νοιάζεται στην πραγματικότητα να γινει βεζίρης στη θέση του βεζίρη. Από κοντά ορισμένοι παπαγάλοι- υπουργοί, παπαγάλοι- βουλευτές και παπαγάλοι- σχολιαστές των δελτίων ειδήσεων που βγάζουν τη γράμμη περί του εθνικού κινδύνου κτλ, ώστε στο τέλος να μαζευτούν τα κουκιά στη Βουλή- ναι ως κουκιά συμπεριφέρεται η πλειοψηφία των βουλευτών των τριών κομμάτων.
Με αυτή τη σκηνοθεσία στήνεται ο νέος εκβιασμός, θα στηθούν και οι επόμενοι, προκειμένου να κερδοφορήσει και να κερδοσκοπήσει και άλλο το παρασιτικό κεφάλαιο της χώρας.
Ο δεύτερος εκβιασμός έχει να κάνει με τις αντί- μεταρυθμίσεις στο εργατικό δίκαιο. Η προσπάθεια εξαφάνισης των συλλογικών διαπραγματεύσεων προς όφελος της ατομικής διαπραγμάτευσης που μας πηγαίνει περίπου έναν αιώνα πίσω, στήνει το σκηνικό επίτασης του διαρκούς εκβιασμού ενός μεγάλου τμήματος της εργοδοσίας εις βάρος των εργαζομένων. Φυσικά αυτή η προσπάθεια ξεκίνησε εδώ και αρκετά χρόνια με τις απανωτές ελαστικοποιήσεις, την “ευασφάλεια”, την απορύθμιση του εργατικού δικαίου, τη διόγκωση της ανεργίας, τη συνειδητή αποδυνάμωση των ελεγκτικών μηχανισμών και πάει λέγοντας. Τώρα βέβαια καταφέρει η κυβέρνηση Παπαδήμου άλλο ένα συντριπτικό πλήγμα εις βάρος του κόσμου της εργασίας. Άλλωστε, όπως ο ίδιος ο Παπαδήμος ουσιαστικά είπε έχοντας τη στήριξη των τριών κομμάτων, πάντα υπάρχει ένα χειρότερο σκαλί εξαθλίωσης, ώστε να προσδιοριστούμε βάσει αυτού.
Η κυβέρνηση δε βουτάει τα χέρια της έτσι ακόμα περισσότερο στο αίμα: φτιάχνει απλά το πλαίσιο, ώστε η εργοδοσία να κατασπαράξει τα εργατικά δικαιώματα και τις αμοιβές. Έχτισε την αρένα, έφερε τα λιοντάρια, μαστίγωσε τα θύματα και με μια καλή σπρωξιά τα ρίχνει στα λιοντάρια, προτείνοντας στα τελευταία να δείξουν αυτοσυγκράτηση.
Κοντά στα παραπάνω και σχετικώς στα μουλωχτά, οι τραπεζίτες διασφαλίζουν την ιδιοκτησία των μαγαζιών τους και όσοι σκοπεύουν να από- επενδύσουν κερδίζουν εύκολη, φτηνή λεία με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Επιπλέον, θα ανοίξουν κάποιες νέες αγορές προς όφελος ιδιωτικών εταιρειών και με λεφτά του δημοσίου, προκειμένου να αξιολογήσουν διάφοροι τυχάρπαστοι το ελληνικό δημόσιο, να αναλάβουν λειτουργίες που το κράτος επιτελούσε και πάει λέγοντας.
Στο παραπάνω πλαίσιο είναι απαραίτητο να δει κανείς τις γραμμές που διαμορφώνονται στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και ευρύτερα στη δημόσια σφαίρα. Το 2007 δομήθηκε μια σκληρή σύγκρουση Παπανδρέου- Βενιζέλου με φόντο την αυτονομία της πολιτικής- δε σχολιάζω τι όντως είχε στο μυαλό του ο κάθε ένας εκ των διεκδικητών αλλά πως εκλήφθηκε από την πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ η σύγκρουση. Μετά το 2009 ο Παπανδρέου, όπως και αλλού προσπάθησα να αναλύσω, προσχώρησε στο νεοφιλελευθερισμό και συγκυβέρνησε με τις δυνάμεις του παρασιτικού κεφαλαίου και της διαπλοκής. Είναι δε τέτοιου βάθους η δέσμευσή του αυτή ώστε παρότι οι εν λόγω δυνάμεις τον έριξαν από την πρωθυπουργία, ο ίδιος στηρίζει με πάθος τον εκλεκτό τους Παπαδήμο, προτείνοντας να παραταθεί η πρωθυπουργία του μέχρι το 2013. Πέραν πιθανών άλλων υπολογισμών του δείχνει απόλυτα πεπεισμένος για τη νεοφιλελεύθερη και μονεταριστική ορθοδοξία, ενδεχομένως προκειμένου να “δικαιώσει” τις διετείς, καταστροφικές του επιλογές. Ο στενότερος σύμμαχός του είναι ο υπουργός Οικονομικών που από ανερμάτειστος κεϋνσιανός μετατράπηκε σε φανατικό, νεοφιλελεύθερο και φυσικά παντελώς αποτυχημένο υπουργό Οικονομικών, σε άξιο δηλαδή διάδοχο του προκατόχου του.
Για όσα μικροαστικά στοιχεία εντός του ΠΑΣΟΚ, σε όλες τις βαθμίδες, η σύγκρουση ήταν μάχη προσώπων η σύμπλευση αυτή προκάλεσε σύγχυση και αποπροσανατολισμό. Μνημονιακοί παπανδρεϊκοί έχασαν τον μπούσουλα και αντί- μνημονιακοί βενιζελικοί έγιναν σε λίγες βδομάδες ένθερμοι μνημονιακοί. Και οι δύο πλευρές φυσικά συντείνουν στην οριστική απαξίωση του ΠΑΣΟΚ και στη στρατηγική του πρόσδεση στο άρμα του νεοφιλελευθερισμού. Κοινός τους αντίπαλος δε, είναι όποιοι μέσα στο ΠΑΣΟΚ τοποθετήθηκαν εγκαίρως εναντίον της στρατηγικής του νεοφιλελευθερισμού, η αριστερά και πολιτικοί τους εταίροι η δεξιά, η ακροδεξιά και τα (από)κόμματα του νεοφιλελευθερισμού.
Θα πει κανείς, τι μας νοιάζει για το τι γίνεται μέσα στο ΠΑΣΟΚ; Κι όμως μας νοιάζει: πρώτον λόγω της ισχύος του στην παρούσα Βουλή. Δεύτερον, διότι ακόμα και ένα εκλογικά συντετριμμένο ΠΑΣΟΚ θα κρίνει εν πολλοίς αν θα υπάρξει μετεκλογική νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση τύπου Παπαδήμου. Και τρίτον χάρη και στις ανεπάρκειες της εν γένει αριστεράς που προωθεί την τακτική της λεηλασίας αντί της στρατηγικής των προγραμματικών, στρατηγικών συγκλήσεων προοδευτικών δυνάμεων, το ΠΑΣΟΚ μπορεί να μετατραπεί- μένει να αποδειχτεί- σε πεδίο μάχης αντικρουομένων πολιτικών εξόδου από την κρίση. Έτσι η γραμμή δεν είναι πλέον αυτή του 2007, ούτε ο διαχωρισμός παπανδρεϊκών- βενιζελικών αλλά αυτός μνημονιακών και νεοφιλελευθέρων από τη μια, αντί- μνημονιακών, δημοκρατών, προοδευτικών και σοσιαλιστών από την άλλη.
Η γραμμή αυτή μεταφέρεται με συνθετότερο τρόπο βέβαια και στην ελληνική κοινωνία εν γένει. Από τη μια το μπλοκ των νέο- εθνικοφρόνων, νεοφιλελευθέρων και αντιδραστικών. Τα πράγματα είναι πλέον απολύτως σαφή: πρώτον, επίκληση του έθνους ως αντιθετικού, όχι μόνο διακριτού, προς την έννοια του λαού, στοιχείου. Το έθνος καθίσταται μια έννοια αφαιρετικού περιεχομένου που επιβιώνει “τρώγοντας” το λαό. Η αντίληψη αυτή έρχεται σε αντίθεση με εκείνο που οι αρχαίοι Αθηναίοι είχαν αντιληφθεί ότι η πόλη- σήμερα θα λέγαμε το κράτος ή το έθνος- είναι ο οι άνδρες- σήμερα, ο λαός. Οι εθνικόφρονες πάντα προσπαθούσαν να “ταίσουν” το λαό με “εθνικά ιδεώδη”, υποτιμώντας τον και προκειμένου να λεηλατήσουν το δημόσιο πλούτο. Αυτό κάνουν και τώρα οι εκβιαστές της χρεοκοπίας και της δραχμής. Πάντα μάλιστα είχαν και την αγαστή συνεργασία της ξένης πατρωνείας. Ο πολύς Γιούνκερ για παράδειγμα, πριν από κάθε αντί- λαϊκή πολιτική θυμάται ότι η Ελλάδα είναι έτοιμη να βγει από το ευρώ και μόλις γίνει αυτό που επιδιώκει ξανά- θυμάται ότι βάσει των ευρωπαϊκών συνθηκών ανάμεσα στα άλλα, είναι αδύνατη η έξοδος της Ελλάδας από το Ευρώ.
Δεύτερον, σκληρή μάχη υπέρ τραπεζιτών, ΣΕΒ και λοιπού παρασιτικού κεφαλαίου. Αυτή η μάχη που δίδεται εδώ και χρόνια ξεκινάει από την άρνηση αναγνώρισης εργατικών δικαιωμάτων και νομιμότητας στο μεταναστευτικό εργατικό δυναμικό, περνάει από τη διάλυση του εργατικού δικαίου και προς ώρας φτάνει στη νέα δανειακή σύμβαση, με φόντο 1.000.000 ανέργων. Να περιμένουμε τα επόμενα, σε κανα τρίμηνο.
Τρίτον, αντίδραση. Ήτοι μάχη για να φιμωθεί κι άλλο ο λαός, να πάνε πίσω οι εκλογές μπας και δώσει η πολιτική ελίτ τη μάχη της επιβίωσής της με καλύτερους όρους, καθότι αποτελεί ακόμα χρήσιμο πυλώνα του παρασιτικού κεφαλαίου. Η αντίδραση όμως πέραν της καταστολής της φωνής του λαού έχει και ένα ακόμα νόημα: την προσπάθεια επαναφοράς ως κυρίαρχων, πολιτικών που ανατρέχουν από 20 με 30 χρόνια στο παρελθόν έως μερικούς αιώνες. Από το νεοφιλελευθερισμό της Θάτσερ και του Ρήγκαν, στη διάλυση του παραγωγικού ιστού των πρώην σοβιετικών κρατών, έως την άρνηση του κοινωνικού συμβολαίου και της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας.
Αυτή η πλευρά δομείται γύρω από την κυβέρνηση Παπαδήμου και γύρω από μια διαρκή απειλή, μια μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης: το έθνος κινδυνεύει, υπάρχουν πάντα χειρότερα, το τέλος του έθνους θα έρθει με μια χρεοκοπία, που ενδύεται την αχλύ του μύθου προκειμένου να φαντάζει ως η μεγίστη απειλή.
Από την άλλη υπάρχει η διάσπαρτη οργανωτικά, παρότι πλειοψηφική κοινωνικά και πολιτικά προοδευτική, δημοκρατική και κατά βάση σοσιαλιστικού προσανατολισμού πλευρά. Η πλευρά που ξεκίνησε ως αντί- μνημονιακή σε μια σειρά κομμάτων, κινήσεων και κινημάτων. Πάνω σε αυτήν την άρνηση, που δικαιώθηκε από την εξέλιξη των πραγμάτων, χτίστηκε μια σειρά θέσεων εξόδου από την κρίση, που λοιδορήθηκαν και τους στερήθηκε το δημόσιο βήμα.
Σήμερα η πλευρά αυτή πρέπει να κινηθεί σε ορισμένους βασικούς άξονες: πρώτον, απάντηση στο τρομοκρατικό δίλημμα φτωχοποίηση ή πτώχευση. Το δίλημμα είναι ψευδές και μπορεί να αποδειχθεί πόσο ψευδεπίγραφο είναι μέσα από μερικές απλές ερωτήσεις: ποιοι κυρίως θα χάσουν λεφτά αν δεν αποπληρωθούν τα ελληνικά ομόλογα και ενργοποιηθούν τα ασφάλιστρα κινδύνου; ποιοι θα συγκρατήσουν και πως, το συστημικό κίνδυνο από ένα πιστωτικό γεγονός στην Ελλάδα; πόσα από τα 130 δις ευρώ της νέας δανειακής σύμβασης θα πάνε στους πιστωτές μας και πόσα σε εσωτερικές ανάγκες; ποια ήταν η κατάσταση το 2010 προ της αποδοχής του εκβιασμού και ποια το 2012 μετά από δύο εκβιαστικά μνημόνια; Ποιος θα μας βγάλει και βάσει ποιων συνθηκών με το ζόρι από το ευρώ; Δίπλα σε αυτά υπάρχουν πολλά ακόμα ερωτήματα που το κατεστημένο θάβει διότι οι απαντήσεις καταδεικνύουν πόσο χάρτινοι είναι οι εκβιασμοί του.
Δεύτερον, βραχυπρόθεσμη, μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη, κοινή στρατηγική εξόδου από την κρίση με αιχμές την παραγωγική ανασυγκρότηση, την κοινωνική συνοχή, την εθνική και λαϊκή κυριαρχία. Λόγια θα μου πείτε. Ωστόσο υπάρχουν μια σειρά πολιτικών που έχουν προταθεί και που αν μη τι άλλο δίνουν προοτική επιτυχίας απέναντι στην απδεδειγμένα καταστροφική για το λαό μνημονιακή πολιτική. Και τρίτον άλλη πρόταση εξουσίας, που θα περνάει όχι μέσα από την αλαζονική απόπειρα λεηλασίας της βάσης του ΠΑΣΟΚ, ούτε μέσα από έναν αφελή βολονταρισμό αλλά αντίθετα μέσα από τη σύνθεση στο πεδίο των κοινωνικών κινημάτων και της προγραμματικής σύγκλησης. Σήμερα απαιτείται αντίπαλο δέος, άλλος πόλος απέναντι στην πλευρά του νεοφιλελευθερισμού και της αντίδρασης. Που θα πετύχει να μιλήσει άμεσα ο λαός και θα υλοποιήσει την πολιτική ρήξης με το μνημονιακό φαύλο κύκλο.
Οι πραγματικές κόκκινες γραμμές λοιπόν είναι αυτές που χωρίζουν το μπλοκ δυνάμεων της νεοφιλελεύθερης αντίδρασης από το μπλοκ δυνάμεων της δημοκρατίας και της προόδου. Οι άλλες εξαντλούνται στην κακοπαιγμένη παράσταση που κάθε τρίμηνο ανεβάζουν γνωστοί πια άνθρωποι, με την ευγενική χορηγία γνωστών πια επιχειρηματιών.
Θέμης Τζήμας

εγκλήματα

Δεν βρήκα  καλύτερη προσέγγιση και ερμηνεία του νέου μνημονίου και τής σημερινής κατάστασης απ' το παρακάτω κείμενο.
Ας σώσουμε ότι μπορεί να σωθεί...

Εγκλήματα ειρήνης

Αν στο πρώτο μνημόνιο αιφνιδιαστήκαμε και μασήσαμε μπροστά στο δίλημμα "τα μέτρα ή καταστροφή", στο δεύτερο το δίλημμα αντιστρέφεται: καταστροφή θα είναι η υπογραφή του, δρόμος χωρίς γυρισμό θα είναι η υπογραφή του, τελειωτική κατεδάφιση θα είναι η υπογραφή του.

Παλιά στα εργοτάξια των δρόμων υπήρχαν ταμπέλες που έγραφαν: "Η ταλαιπωρία θα είναι προσωρινή, αλλά η βελτίωση της ζωής μας μόνιμη". Το αντίστροφο συμβαίνει με τους όρους που συνοδεύουν κάθε δόση: η ταμειακή ανακούφιση είναι προσωρινή και η διάλυση της κοινωνίας μόνιμη.
Δεν υπάρχει χειρότερο σενάριο, δεν υπάρχει πιο δραματικό σενάριο από την επιβολή των όρων του νέου μνημονίου. Οσοδήποτε δραματικές κι αν θα είναι οι συνέπειες της άρνησής του, οφείλουμε να μην αυτοκτονήσουμε σαν κοινωνία, οφείλουμε να πούμε και στην εξωτερική και την εσωτερική τρόικα πως εδώ είναι δημοκρατία και όχι πειραματικός σωλήνας, πως εδώ ζούνε άνθρωποι και όχι ζώα, πως εδώ είναι ανεξάρτητο κράτος που πριν απ' όλα και πρώτα απ' όλα οφείλει να διασφαλίσει την μη εξαθλίωση των πολιτών του, την μη κατάρρευση των δομών του, την μη αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού του.
Οφείλουμε να το πούμε εκατομμύρια πλέον άνθρωποι στους δρόμους. Ούτε δεκάδες ούτε εκατοντάδες χιλιάδες. Εκατομμύρια.
Όχι στην ταξικότατη πολιτική των εγκληματιών ειρήνης, όχι στην κατάργηση του εργατικού δικαίου, όχι στην αναίρεση του νομικού πολιτισμού που συνιστά την Ευρώπη, όχι στην μετατροπή της Ευρώπης σε τρίτο κόσμο.
Η Ιστορία δεν γράφεται ερήμην μας, η Ιστορία γράφεται από εμάς τους ίδιους.
Αν δεν τους σταματήσουμε τώρα, θα ξαναβρεθούμε σε τρεις μήνες εκβιαζόμενοι ξανά, ένα επίπεδο εκβιαστικών μέτρων πιο κάτω, ένα επίπεδο διάλυσης πιο κάτω. Και πάει λέγοντας, μέχρι πια να μην απομείνει τίποτα. Ας σώσουμε ό,τι μπορεί ακόμα να σωθεί. Το οφείλουμε. Και το μπορούμε. Μπορούμε να γίνουμε παράδειγμα για τους λαούς που θα έρθουν αύριο στη θέση μας, μπορούμε να γίνουμε ανάχωμα στους ευρύτερους ταξικούς σχεδιασμούς, μπορούμε να δείξουμε ότι το πείραμα ως εδώ πήγαινε. Από εδώ και πέρα το πειραματόζωο είτε αντιδρά είτε πεθαίνει αργά και βασανιστικά από το φάρμακό του.

http://old-boy.blogspot.com/



Στο κάλεσμα της 10ης του Φλεβάρη πολύς κόσμος ανταποκρίθηκε (όπως και χθες το βράδυ στο κάλεσμα των πρωτοβάθμιων

Συγκέντρωση 10 Φλεβάρη "η αυτοί ή εμείς"...

Μεγάλη η συμμετοχή της νεολαίας αυτή την φορά..κάτι που προκαλεί πάντα επέμβαση των μονάδων καταστολής..δεν μπορούν να βλέπουν νέους..

Την προηγούμενη είχαν βγάλει ανακοίνωση ότι δεν θα χτυπήσουν τα αδέλφια τους τους πατεράδες κλπ.. μάλλον δεν ήταν εκεί...

δεν ξεχνάμε

28-29/6/11: Δύο μέρες βίας και καταστολής
Δύο μέρες αντίστασης στο μεσοπρόθεσμο.
Τα αποτελέσματα της ήττας του κινήματος τα γεύονται όλοι τώρα...




Η μεγάλη σύγκρουση

του Άγγελου Μανταδάκη

Εδώ και δύο χρόνια η χώρα έχει βυθιστεί στο τούνελ των μνημονίων χωρίς να διαφαίνεται φως στην άκρη. Η πολιτική των μνημονίων απέτυχε παταγωδώς και αυτό ομολογείται από τους πάντες, ακόμα και τους πρωταγωνιστές της. Παρ΄ όλα αυτά σε ένα θέατρο παραλόγου άνευ προηγουμένου, οι ίδιοι που ομολογούν την  αποτυχία, επιμένουν και εκβιάζουν για την συνέχιση αυτής της πολιτικής.

Ταυτόχρονα με την κατάρρευση της πολιτικής των μνημονίων, καταρρέει και το πολιτικό σύστημα της χώρας. Και εδώ όμως σε ένα άλλο θέατρο του παραλόγου οι πρωταγωνιστές του συστήματος εμφανίζονται ως σωτήρες…

Η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει άλλη δοκιμασία. Όλα έχουν βγει στο σφυρί: μισθοί, συντάξεις, δικαιώματα, εργασιακές σχέσεις, απασχόληση, δημόσια περιουσία. Ακόμα και ο πενιχρός κατώτατος μισθός των 751 ευρώ!! Με τη νέα δανειακή σύμβαση που ετοιμάζεται να υπογράψει η κυβέρνηση Παπαδήμου, η ελληνική οικονομία βυθίζεται στην ύφεση, μέσα από μια παρατεταμένη λιτότητα δεκαετίας.

Η πατρίδα που επικαλείται ο κ. Παπαδήμος, την οποία ήλθε για να σώσει και μάλιστα χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση, μοιάζει να είναι  ένα σύνολο αριθμών και λοιπών δημοσιονομικών στοιχείων. Δεν φαίνεται να βλέπει και ανθρώπους μέσα στην πατρίδα.

Όμως διαφεύγει του ίδιου και των διευθυντηρίων που τον τοποθέτησαν εκεί, ότι στις κοινωνίες και τις οικονομίες υπάρχουν  όρια. Ακριβώς επειδή πίσω τους ενεργούν και συναναστρέφονται άνθρωποι, με ανάγκες.

Η χώρα έχει περάσει το κατώφλι μιας περιόδου που η μεγάλη σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Με πολιορκητικό κριό το δημόσιο χρέος οι δυνάμεις του χθες επιχειρούν να εμφανιστούν ως σταυροφόροι του εκσυγχρονισμού και της μεταρρύθμισης. Όπως τα τάγματα των σταυροφόρων  του Πάπα, αποτελούνται από ένα ποικιλώνυμο πλήθος με   την αφρόκρεμα του  κατεστημένου : συγκροτήματα ενημέρωσης, βιομήχανους που πήραν το ζωντανό χρήμα των επιδοτήσεων και δεν έκαναν ούτε ενός ευρώ επένδυση, άλλους που ξεπούλησαν ό,τι καλύτερο είχε η ελληνική βιομηχανία  σε πολυεθνικές, εφοπλιστές που πληρώνουν λιγότερους φόρους από τα παράβολα που καταβάλλουν οι μετανάστες για την άδεια παραμονής, τραπεζίτες που έχουν πάρει προκλητικά ποσά από το κράτος αλλά κρατούν κλειστή την στρόφιγγα προς τα μικρομεσαία νοικοκυριά που ασφυκτιούν, τους  εκπροσώπους του δικομματισμού που  πρωταγωνίστησαν στο ρουσφέτι και την διαπλοκή, μέχρι και την εθνοσωτήριο ακροδεξιά.

Απέναντι σ΄ αυτό το μπλοκ συγκροτείται,  όχι χωρίς δυσκολίες , μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία. Είναι οι ζωντανές δυνάμεις που σφράγισαν με την παρουσία τους την προηγούμενη περίοδο.  Δεν έχουν αποσυρθεί, όπως ευελπιστούν κάποιοι.  Είναι έτοιμες να δώσουν την μάχη για να σταματήσει ο κατήφορος.  Όσο κι αν είναι ισχυρός ο αντίπαλος, οι αντιμνημονιακές δυνάμεις μπορούν να νικήσουν. Αρκεί να συναντηθούν με την Αριστερά μέσα από μια ενωτική προγραμματική πρόταση.   Η ευθύνη της Αριστεράς είναι μεγάλη.

#15jgr-Σύνταγμα

Σύνταγμα 15/1. Αρκετός κόσμος στο κάλεσμα.
Ξανά το ίδιο σκηνικό.Συνέλευση η διαμαρτυρία;
Σύγκρουση ή ειρηνική διαδήλωση;
Αποτέλεσμα:Μέσα σε μια ώρα άδεια η πλατεία.
(με την επέμβαση των ματ φυσικά και δικαιολογία να ανοίξει ο δρόμος.)