Αναστολή της δημοκρατίας με πρόσχημα την κρίση

Η Ευρώπη στον δρόμο του κατά Γκράμσι καισαρισμού

Le Monde Diplomatique: 

dimanche 9 décembre 2012, par Durand Cédric , Keucheyan Razmig ,[Κούτσης Θανάσης (μτφ)]

Καυστική ειρωνεία, ενθάρρυνση ή επιτάφιος ; . 

Η απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση προξενεί αμηχανία όταν, την ίδια στιγμή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Επιτροπή των Βρυξελλών διεξάγουν δημοσιονομικό πόλεμο εναντίον αρκετών κρατών - μελών. Γι’ αυτό και απαιτείται ένας στοχασμός πάνω στη φύση του πολιτικού καθεστώτος που σήμερα οικοδομείται στην Ένωση.

« Αν πετάξουμε καταγής ένα κρύσταλλο, θρυμματίζεται –αλλά όχι με οποιονδήποτε τρόπο : θρυμματίζεται σύμφωνα με τις οδηγίες θραύσης του σε κομμάτια των οποίων η οριοθέτηση, αν και αόρατη, ήταν εκ των προτέρων καθορισμένη από τη δομή του κρυστάλλου ».

Η παρατήρηση αυτή του Σίγκμουντ Φρόιντ, που έγινε τη δεκαετία του 1930 [1] και αφορούσε τους ψυχικά ασθενείς, έχει επίσης εφαρμογή και στους πολιτικά ασθενείς, στην πρώτη γραμμή των οποίων βρίσκεται η Ευρωπαϊκή Ένωση  : μια δομή όντως γεμάτη ραγίσματα και θραύσματα.

Η οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2007 φανέρωσε τις εγγενείς αντιφάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Κατέδειξε ιδίως ότι η Ένωση εδραζόταν σε ένα αυταρχικό πολιτικό καθεστώς, το οποίο ρέπει προς την αναστολή των δημοκρατικών διαδικασιών επικαλούμενο την επείγουσα οικονομική ή χρηματοπιστωτική ανάγκη.

Έτσι, κατά τη διάρκεια των τεσσάρων τελευταίων ετών, θεσμοί που ξεφεύγουν από κάθε λαϊκό έλεγχο, όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, υπαγόρευσαν τον οδικό χάρτη τους στους λαούς της Ιρλανδίας , της Ουγγαρίας, της Ρουμανίας, της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Γαλλίας κ.ά. – με την ενεργό συνεργασία της άρχουσας τάξης των χωρών αυτών.

Η Συνθήκη για τη σταθερότητα, τον συντονισμό και τη διακυβέρνηση (ΣΣΣΔ / TSCG), ο έλεγχος του προϋπολογισμού των κρατών-μελών και η επιτήρηση των τραπεζών από την Ένωση παρατείνουν αυτή τη μετατόπιση [2]. Πώς να χαρακτηρίσουμε αυτή τη μορφή διακυβέρνησης των λαών χωρίς τους λαούς ;

Προκειμένου να κατανοήσουμε τη φύση του νέου ευρωπαϊκού πολιτικού καθεστώτος, πρέπει να επανέλθουμε στις τέσσερις φάσεις της κρίσης.

Όλα ξεκινούν τον Αύγουστο του 2007. Όταν η μεγαλύτερη γαλλική τράπεζα, η BNP Paribas, ανακοινώνει το πάγωμα τριών επενδυτικών κεφαλαίων της, επικαλούμενη την αδυναμία της να τα τιμολογήσει, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν διαθέτει κανένα χρηματοπιστωτικό εργαλείο ικανό να της επιτρέψει να παρέμβει  Το ενιαίο νόμισμα μπορεί να οδήγησε στην ανάδυση τραπεζών που δραστηριοποιούνται σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, όμως η εποπτεία της δραστηριότητάς τους παραμένει προνόμιο των κρατών. Η ΕΚΤ εγχέει σημαντική ρευστότητα, χωρίς να έχει ακόμη εξεταστεί το ενδεχόμενο μιας σε βάθος μεταρρύθμιση ς του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Η πτώχευση της τέταρτης επενδυτικής τράπεζας του κόσμου, της Lehman Brothers, τον Σεπτέμβριο του 2008, δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα για τη δεύτερη φάση της κρίσης. Οδηγεί το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα στα πρόθυρα της χρεωκοπίας και προκαλεί μεγάλης έκτασης πιστωτική συρρίκνωση (credit crunch). Για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο, η παγκόσμια οικονομία βυθίζεται στην ύφεση.

Η απάντηση έρχεται πρώτα από τους G20 και τις κεντρικές τράπεζες των κυριότερων οικονομιών του πλανήτη . Ολοι αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα λήψης προσωρινών μέτρων για την αντιστροφή του υφεσιακού κύκλου. Κατά το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 15ης και 16ης Οκτωβρίου 2008, οι κυβερνήσεις ανακοινώνουν την ανακεφαλαιοποίηση των πιστωτικών ιδρυμάτων που αντιμετωπίζουν πρόβλημα και υπόσχονται να εγγυηθούν τα τραπεζικά δάνεια. Στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δύο θεσμοί αυξάνουν την ισχύ τους . Η ΕΚΤ και η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αποτελούν τα πραγματικά κέντρα ελέγχου μέσα στη θύελλα. Καθώς δεν διαθέτουν εκλογική νομιμοποίηση, η ενδυνάμωσή τους εντείνεται με τρόπο αντιστρόφως ανάλογο σε σχέση με το επίπεδο δημοκρατίας στην Ένωση.

Τρίτη φάση  Στα τέλη του 2009, η Ευρώπη γίνεται το επίκεντρο της παγκόσμιας κρίσης. Και αρχίζει να ξετυλίγεται μια σατανική σπείρα . Απογειώνονται τα επιτόκια του δημόσιου χρέους των χωρών της περιφέρειας, γενικεύονται τα μέτρα λιτότητας, με την ανάπτυξη να αγκομαχάει ή να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Μέσα στην αναταραχή, κυρίαρχα κράτη που εγκλείστηκαν στο κοινό νόμισμα βρίσκονται στο έλεος κερδοσκοπικών επιθέσεων από τη στιγμή που η ΕΚΤ αρνείται να προσφέρει την εγγύησή της.

Από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη στον Μάριο Ντράγκι

Μάιος 2010. Το πρώτο σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας θέτει την Αθήνα υπό την κηδεμονία της « τρόικας » : Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), ΕΚΤ και Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Στον απόηχό του, τα επιτόκια της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας τρελαίνονται, με τα επιτόκια της Ισπανίας και της Ιταλίας να ακολουθούν, ακυρώνοντας την εικασία σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα ήταν ειδική περίπτωση. Την ίδια στιγμή, το Ευρωπαϊκό Ταμείο για τη Χρηματοπιστωτική Σταθερότητα (EFSF) βλέπει το φως της ημέρας. Παρά την αντίθεση ενός μέρους των ελίτ της ηπείρου, η ΕΚΤ διευρύνει το πεδίο των προνομίων της και αρχίζει να επαναγοράζει κρατικά χρεόγραφα στη δευτερογενή αγορά.

Οι αλλαγές αυτές αγκαλιάζουν τα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού τομέα. Ο Κλάους Ρέγκλινγκ αναλαμβάνει επικεφαλής του EFSF. Πρώην στέλεχος του ΔΝΤ, του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, πέρασε ένα μέρος της καριέρας του στον ιδιωτικό χρηματοπιστωτικό τομέα, εργάστηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 για την Ομοσπονδιακή Ένωση Γερμανικών Τραπεζών, διεύθυνε ένα κερδοσκοπικό κεφάλαιο (hedge fund) μεταξύ του 1999 και του 2001 στο Λονδίνο και απασχολήθηκε ως ιδιωτικός σύμβουλος στις Βρυξέλλες. Παρόμοια περίπτωση : ο Ζακ ντε Λαροζιέρ. Πρώην γενικός διευθυντής του ΔΝΤ, υψηλόβαθμος αξιωματούχος του γαλλικού υπουργείου Οικονομικών, κατόπιν σύμβουλος του Μισέλ Πεμπερό, προέδρου-γενικού διευθυντή της BNP Paribas, τον Φεβρουάριο του 2009 ήταν επικεφαλής της ομάδας των εμπειρογνωμόνων που απέστειλε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή μια έκθεση για τη μεταρρύθμιση της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτική ς αρχιτεκτονικής. Τέσσερα από τα οκτώ μέλη αυτής της ομάδας έχουν ή είχαν δεσμούς με χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς : την Goldman Sachs, την BNP Paribas, τη Lehman Brothers και τη Citigroup.

Κατά την τέταρτη φάση, που αρχίζει τον Ιούλιο του 2011, η κρίση του δημόσιου χρέους στην ευρωπαϊκή περιφέρεια εξαπλώνεται σε ορισμένες χώρες του ιστορικού πυρήνα της Ένωσης, όπως η Ιταλία, η οποία βλέπει τα επιτόκια του χρέους της να εκτοξεύονται σε σχέση με εκείνα τη ς Γερμανίας.

Το σύνολο της ευρωπαϊκής ηπείρου φλερτάρει και πάλι με την ύφεση, ενώ οι χώρες του Νότου βυθίζονται στην κρίση. Ταυτόχρονα, η κρίση πολιτικοποιείται όλο και πιο πολύ. Οι εντάσεις μεταξύ ευρωπαϊκών χωρών σε διεθνές επίπεδο οξύνονται, κυρίως στους κόλπους των πιο τυραννισμένων από τις οικονομικές αναταράξεις κοινωνιών : της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας και της Ελλάδας.

Ο ρόλος που έπαιξε το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο (IIF) κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης αποδεικνύεται αποφασιστικός. Ο οργανισμός αυτός, ένα είδος λόμπι των μεγάλων παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, πίεσε με όλο του το βάρος τους εκπροσώπους των εθνικών κυβερνήσεων και της Ένωσης. Ενεπλάκη ευθέως στις διαπραγματεύσεις γύρω από τη μεταρρύθμιση της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής αρχιτεκτονικής, καταφέρνοντας λόγου χάρη να εκτροχιάσει τις συζητήσεις γύρω από την πρόταση επιβολής νέου φόρου στον τραπεζικό τομέα [3].

Όταν τον Οκτώβριο του 2011 ο Έλληνας πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, ανακοινώνει την πρόθεσή του να διενεργήσει δημοψήφισμα σχετικά με το νέο σχέδιο βοήθειας, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις γίνονται απειλητικές. Ο Νικολά Σαρκοζί επικαλείται για πρώτη φορά το ενδεχόμενο της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Ο Γ. Παπανδρέου παραιτείται· αντικαθίσταται από τον Λουκά Παπαδήμο, πρώην κεντρικό τραπεζίτη σε Αθήνα και Φρανκφούρτη, επικεφαλής μιας « κυβέρνησης εθνικής ενότητας ».

Στην Ιταλία, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι γνωρίζει την ίδια μοίρα. Μετά την επιστολή που απηύθυνε στην Ιταλία ο Επίτροπος για οικονομικά και νομισματικά θέματα, Όλι Ρεν και με την οποία απαιτούσε δραστικές οικονομικές και φορολογικές μεταρρυθμίσεις, ο Μπερλουσκόνι υποχρεώθηκε σε παραίτηση. Αντικαταστάθηκε από τον Μάριο Μόντι, έναν νοτίως των Άλπεων κλώνο των κ.κ. Παπαδήμου, Λαροζιέρ και Ρέγκλινγκ. Πρώην Ευρωπαίος Επίτροπος για τον ανταγωνισμό, ο κ. Μόντι έχει χρηματίσει πρόεδρος του European Money and Finance Forum (Ευρωπαϊκό Νομισματικό και Χρηματοπιστωτικό Φόρουμ, μια δεξαμενή σκέψης που συνενώνει τραπεζίτες, χρηματιστές , πολιτικούς και πανεπιστημιακούς) και σύμβουλος της Goldman Sachs και της Coca-Cola.

Η ανικανότητα των εθνικών κυβερνήσεων να αντεπεξέλθουν οδηγεί σε επιτάχυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η εν αναμονή της επικύρωσής της νέα συνθήκη περιορίζει ασφυκτικά τις εθνικές πολιτικές σχετικά με τους προϋπολογισμούς, υποβάλλοντάς τους στην κηδεμονία της Επιτροπής και άλλων κυβερνήσεων.

Η αρχή σύμφωνα με την οποία « η εθνική κυριαρχία σταματά όταν σταματά η φερεγγυότητα » υποβιβάζει τις χώρες που δέχονται πρόγραμμα βοήθειας σε οιονεί προτεκτοράτα.

Σε Αθήνα, Λισαβόνα και Δουβλίνο, οι άντρες με τα μαύρα της τρόικας υπαγορεύουν τη σειρά των μέτρων που πρέπει να υιοθετηθούν, εκθέτοντας σε κοινή θέα τις νεοαποικιακές σχέσεις στις οποίες υποβάλλονται οι χώρες της περιφέρειας.

Υποστηριζόμενες από τη νέα κυβέρνηση της Γαλλίας, η Ισπανία και η Ιταλία απέσπασαν στην ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής του Ιουνίου 2012 μια αόριστη υπόσχεση, σύμφωνα με την οποία η επιβολή κηδεμονίας θα είναι λιγότερο αυστηρή στ ο μέλλον. Αυτές οι πλάνες θρυμματίστηκαν μετά τις πρόσφατες δηλώσεις του Μάριο Ντράγκι, ότι δεν προτίθεται να προσφέρει την πλήρη εγγύηση της ΕΚΤ – της οποίας έγινε διοικητής τον Νοέμβριο του 2011– παρά μόνο με αντάλλαγμα την απόλυτη συμμόρφωση των εθνικών αρχών στις προσταγές της τρόικας [4].

Έτσι, από την έναρξη της κρίσης, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν σταμάτησε να επιδεικνύει χαρακτηριστικά αυταρχικού καθεστώτος. Εκλεγμένες κυβερνήσεις που εξαναγκάζονται σε παραίτηση και αντικαθίστανται από τεχνοκράτες χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση· απόλυτο προβάδισμα υποτιθέμενα « ουδέτερων » θεσμών όπως η ΕΚΤ· εξάλειψη του ρόλου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τον οποίο ο Γερμανός σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος, Μάρτιν Σουλτς, εις μάτην προσπαθεί να αναδείξει [5]· ματαίωση δημοψηφισμάτων · παρείσφρηση του ιδιωτικού τομέα στη λήψη πολιτικών αποφάσεων…

Προκειμένου να κατανοήσουμε αυτή την αντιδημοκρατική δυναμική, που μόνο ένα ευρύ κοινωνικό κίνημα πανευρωπαϊκής κλίμακας θα μπορούσε να αναστρέψει, δεν θα ήταν ανώφελο να στραφούμε προς έναν σύγχρονο του Φρόιντ, έναν επίσης διορατικό παρατηρητή της κρίσης του πολιτισμού στη δεκαετία του 1930 : τον Αντόνιο Γκράμσι.

Σύμφωνα με τον Ιταλό διανοούμενο, κατά τη διάρκεια των μεγάλων κρίσεων του καπιταλισμού, οι θεσμοί που εξαρτώνται από την καθολική ψηφοφορία, όπως τα κοινοβούλια, περνούν σε δεύτερο πλάνο.

Αντιθέτως, οι περιστάσεις ενισχύουν «  τη σχετική θέση της εξουσίας της γραφειοκρατίας (πολιτικής και στρατιωτικής), των υψηλών χρηματοπιστωτικών κύκλων, της Εκκλησίας και εν γένει όλων των οργανισμών που είναι σχετικά ανεξάρτητοι από τις διακυμάνσεις της κοινής γνώμης [6] ».

Σε κανονικές συνθήκες, όλοι αυτοί οι πόλοι εξουσίας αφήνουν τους δημοκρατικούς θεσμούς να κρατούν τα ηνία χωρίς ιδιαίτερα προσκόμματα. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει πλέον σε κατάσταση κρίσης : από τη μία, οξύνονται οι εγγενείς αντιφάσεις των θεσμών που νομιμοποιούνται σε εκλογικό επίπεδο, ελαττώνοντας την ικανότητά τους να λαμβάνουν τις αποφάσεις που απαιτεί η επιτάχυνση των πολιτικών εξελίξεων· από την άλλη, η κοινή γνώμη έχει σημαντικότατες διακυμάνσεις, απειλώντας να στραφεί προς τις πιο ριζοσπαστικές λύσεις.

Ο Γκράμσι ονομάζει « καισαρισμό » την προδιάθεση αυτή των δημοκρατικών καθεστώτων να επιδεικνύουν αυταρχικές τάσεις σε καιρούς κρίσης.

Κατά τον 19^ο αιώνα και στο πρώτο μισό του 20ού, τα « καισαρικά » στοιχεία αναδύονταν από τους κόλπους των στρατευμάτων –κάτι που ισχύει για τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, τον Όττο φον Βίσμαρκ και τον Μπενίτο Μουσολίνι, τρεις εμβληματικές μορφές του φαινομένου. Εξάλλου, ο καισαρισμός δανείζεται το όνομά του από έναν χαρισματικό Ρωμαίο στρατηγό που, διαβαίνοντας τον Ρουβίκωνα, εξάλειψε τα όρια μεταξύ στρατού και πολιτικής.

Ο Γκράμσι, ωστόσο, είχε διαβλέψει ότι και μη στρατιωτικοί παράγοντες μπορούν επίσης να ασκήσουν τη λειτουργία του καίσαρα : πρόκειται για την περίπτωση της Εκκλησίας, του χρηματοπιστωτικού τομέα ή της κρατικής γραφειοκρατίας. . Ο συγγραφέας των « Τετραδίων της Φυλακής » καταγράφει λόγου χάρη την κατακερματισμένη φύση του έθνους που προέκυψε από την Ιταλική Αναβίωση του 19^ου αιώνα : η σύστασή του μέσα από διαδοχικές προσκτήσεις περιφερειών λαμβάνει χώρα χωρίς την πραγματική εμπλοκή των λαϊκών μαζών. Μόνη η γραφειοκρατία εγγυούνταν την ενότητα, παίζοντας τον ρόλο του καίσαρα, χωρίς τον οποίο οι φυγόκεντρες δυνάμεις θα διαρρήγνυαν το σύνολο.

Οι δυναμικές που αυτή την περίοδο αναπτύσσονται στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης παραπέμπουν σε μια μορφή καισαρισμού όχι στρατιωτική, αλλά χρηματοπιστωτική και γραφειοκρατική.

Πολιτική οντότητα με κατακερματισμένη κυριαρχία, η Ευρώπη δεν βλέπει την ενότητά της να διασφαλίζεται παρά μόνο μέσα από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και τη δομική παρέμβαση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού τομέα στη λειτουργία της. Και οι υποτιθέμενες « πρόοδοι » που έχουν συντελεστεί προς την κατεύθυνση της ολοκλήρωσης κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων ετών, δίνουν έμφαση σε αυτόν τον χαρακτήρα.

Ο καισαρισμός αυτός δεν αποτελεί πρόσφατο φαινόμενο στη σύγχρονη Ευρώπη. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ορισμένοι μη δημοκρατικοί θεσμοί, ανάμεσα στους οποίους τα συνταγματικά δικαστήρια ή οι ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες, ισχυροποιούνταν όλο και περισσότερο στη δυτική Ευρώπη.

Η ιδέα που εκείνη την εποχή κινητοποιεί τις ελίτ της ηπείρου είναι ότι οι « δίδυμοι » ολοκληρωτισμοί – ναζισμός και σταλινισμός– αποτελούσαν προϊόν των « υπερβολών » της δημοκρατίας –κι αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο η τελευταία θα έπρεπε να προστατευθεί απέναντι στον ίδιο της τον παραλογισμό [7]. Ήδη από την έναρξή της, η ευρωπαϊκή ιδέα εγγράφεται σε αυτή τη λογική της αποστασιοποίησης από τους λαούς.

Όμως, η βάρβαρη επιτάχυνση που επιτελέστηκε από το 2009 ριζοσπαστικοποίησε τη διαδικασία : η οικονομική και νομισματική ένωση έγινε ένα αυταρχικό εργαλείο διαχείρισης των κοινωνικών και οικονομικών αντιφάσεων που προξένησε η κρίση.

Έτσι, οι επιλογές που από εδώ και στο εξής προσφέρονται δεν αντιπαραθέτουν πλέον την επιδίωξη της ευρωπαϊκής οικοδόμησης με την επιστροφή στην εθνική κλίμακα, όπως θα ήθελαν να μας κάνουν να πιστέψουμε τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και οι ευρωφιλελεύθεροι διανοούμενοι, αλλά δύο ανταγωνιστικά μεταξύ τους ενδεχόμενα : τον καισαρισμό ή τη δημοκρατία.

Δημοσιεύτηκε με αρχικό τίτλο: «Αναστολή της δημοκρατίας με πρόσχημα την κρίση: Η Ευρώπη στον δρόμο του κατά Γκράμσι καισαρισμού»

Notes

[1] Sigmund Freud, « Nouvelles Conférences d’introduction à la psychanalyse », Gallimard, Παρίσι, 1984 (1η έκδοση : 1933).

[2] Βλ. Raoul Marc Jennar, « Deux traits pour un coup d’Etat européen » και « Traité flou, conséquences limpides », « Le Monde Diplomatique », Ιούνιος και Οκτώβριος 2012 αντιστοίχως.

[3] « Financial Times », Λονδίνο, 20 Ιουλίου 2011

[4] « Financial Times », Λονδίνο, 7 Σεπτεμβρίου 2012

[5] « Le Monde », Παρίσι, 19 Ιανουαρίου 2012

[6] AntonioGramsci, « Guerre de mouvement et guerre de position », κείμενα από τα « Τετράδια της Φυλακής » επιλεγμένα και σχολιασμένα από τον Razmig Keucheyan, La Fabrique, Παρίσι 2012. Βλ. επίσης « Gramsci, une pensée devenue monde », « Le Monde Diplomatique », Ιούλιος 2012.

[7] Βλ. Jan-Werner Müller, « Contesting Democracy. Political Ideas in Twentieth-Century Europe », YaleUniversity Press, New Haven, 2011.

πηγή:youpayyourcrisis.

πάμε για δεύτερη χρεοκοπία;

Αυτά έλεγε η κ. Παναρίτη στην επιτροπή οικονομικού ελέγχου της βουλής,πριν να ψηφίσει ναι σε όλα..

Δεν ξέρουμε και ίσως δεν θα μάθουμε ποτέ τι μεσολάβησε και ψήφισαν τελικά ναι στο δεύτερο μνημόνιο αυτοί οι άνθρωποι ενώ διαφωνούσαν  ριζικά...
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι επιπτώσεις των μέτρων που συνεπάγονται με την νέα δανειακή σύμβαση σε βάρος μας θα είναι αβάσταχτες.

Με τον τίτλο θλιβερή "αναβάθμιση"σχολιάζει ο  Γιάνης Βαρουφάκης
την ανακοίνωση της  Fitch για αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας από κατηγορία "στάχτες"στην κατηγορία "σκουπίδια".
Οικονομολόγοι δεν είμαστε (γι' αυτό άλλωστε παραθέτουμε τα κείμενά τους) αλλά λίγο-πολύ έχουμε καταλάβει ότι εδώ έχουμε να κάνουμε εκτός των άλλων, με μεταφορά (της χασούρας) των τοξικών ομολόγων από τις τράπεζες  και επιχειρηματικούς ομίλους,στο σύνολο της κοινωνίας..

 θλιβερή "αναβάθμιση"
Τον περασμένο Μάιο, με τα σύννεφα ήδη πυκνά πάνω από την χώρα μας, ξάφνου εμφανίστηκε μια λεπτή αχτίδα φωτός. Η στατιστική υπηρεσία ανέφερε ότι, αναπάντεχα, το εθνικό μας εισόδημα είχε αυξηθεί κατά 0,8% στο πρώτο τρίμηνο του 2011. Καθώς όλοι μας ποθούμε ένα σωσίβιο ελπίδας μέσα στην αντάρα της απελπισίας, πολλοί πιάστηκαν τότε από αυτό το μαντάτο, ελπίζοντας ότι θα φέρει κι άλλα τέτοια χαρμόσυνα νέα. Όπως όμως γνωρίζουμε τώρα όλοι, ο χρυσός ήταν κίβδηλος. Στις 15 Μαΐου, μια μέρα μετά την ανακοίνωση (περί αύξησης του ΑΕΠ κατά 0,8%), δημοσίευσα εδώ, στο protagon, την ανάλυση του λόγου που, φευ, η αύξηση αυτή ήταν ένα στατιστικό τερτίπι άνευ σημασίας. Ο τίτλος του άρθρου: «Το θλιβερό 0,8%».

Πολλοί αναγνώστες αντέδρασαν σε εκείνο το άρθρο γράφοντάς μου σχόλια του τύπου: «δεν μπορείτε να ξεφύγετε από την μίζερη κριτική της καταστροφολογίας.  Άραγε τι είδους ευχαρίστηση είναι δυνατόν να σας προσφέρει η συνεχής γκρίνια;» Προφανώς δεν μου δίνει καμία ευχαρίστηση να διαψεύδω ελπίδες, όσο ανεδαφικές και να είναι. Απεχθάνομαι την γκρίνια όπως όλοι μας. Αλλά, παράλληλα, απεχθάνομαι ακόμα περισσότερο κακόβουλες προσπάθειες να δίνονται ψεύτικες ελπίδες στους απελπισμένους συνανθρώπους μου.
Έτσι λοιπόν αναγκάζομαι να επανέλθω σήμερα καταρρίπτοντας άλλη μια «χαρμόσυνη είδηση». Αυτή που από χθες κάνει τον γύρο της, σκορπίζοντας παραπληροφόρηση και ανεδαφικές ελπίδες σε πολίτες που έχουν μεγάλη ανάγκη για αισιοδοξία αλλά ακόμα μεγαλύτερη για σωστή πληροφόρηση. Δεν είναι άλλη, βέβαια, από την είδηση ότι η Fitch αναβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας μετά το PSI. Όσοι έσπευσαν να θεωρήσουν θετική αυτή την κίνηση της Fitch, την οποία θα ακολουθήσει αντίστοιχη κίνηση της Standard and Poor’s, χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σε εκείνους που, θεμιτά, έπεσαν θύματα οφθαλμαπάτης διακρίνοντας σε αυτή την κίνηση της Fitch ανύπαρκτο νερό στην έρημο, και στους άλλους που, αν και γνωρίζουν ότι νερό δεν υπάρχει, αποπροσανατολίζουν σκορπίζοντας ελπίδες που οι ίδιοι γνωρίζουν ότι είναι φρούδες.
Ας έρθουμε όμως στο δια ταύτα: Τι σημαίνει αυτή η αναβάθμιση; Πως προέκυψε; Ήταν ξαφνική ή αναμενόμενη; Η σύντομη απάντηση είναι: Ήταν προαποφασισμένη και απολύτως άνευ σημασίας. Θα ξεκινήσω από το «προαποφασισμένη». Αν θυμάστε, τον περασμένο Ιούλιο, με την υπουργοποίηση (στο Οικονομικών) του κ. Βενιζέλου έγινε η πρώτη νύξη περί πτώχευσης. Μόνο που ο νέος υπουργός είχε πει πως θα είναι «επιλεκτική» καθώς το κούρεμα θα είναι εθελοντικό. Ο ίδιος μάλιστα εξήγησε ότι μέρος αυτού του πακέτου ήταν η προσωρινή και προσυμφωνημένη υποβάθμιση των ελληνικών ομολόγων από την κατηγορία «σκουπίδια» στην κατηγορία «στάχτες». Με το που θα επιτευχθεί όμως η ανταλλαγή νέων με παλαιά ομόλογα, μας είχε ενημερώσει ο κ. Βενιζέλος, τα νέα ομόλογα θα «αναβαθμιστούν» και πάλι, τουλάχιστον πίσω στο επίπεδο των «σκουπιδιών».
Έτσι γίνεται με τις ανταλλαγές ομολόγων στο πλαίσιο συμφωνιών στις οποίες έχουν συμμετάσχει, ως σύμβουλοι, οι γνωστές εταιρείες αξιολόγησης. Οι ίδιες, π.χ. η Fitch, συμφωνούν εκ προοιμίου ότι την στιγμή της ανακοίνωσης της ανταλλαγής (του κουρέματος), τα παλαιά ομόλογα υποβαθμίζονται σε «στάχτες» και, με την έκδοση των νέων, τα νέα ομόλογα «αναβαθμίζονται» μερικές σκάλες σε επίπεδο που αντανακλά την βιωσιμότητα του εναπομείναντος χρέους.
Για του λόγου το αληθές να τι είχε γράψει η Ημερησία την 29η Φεβρουαρίου σε άρθρο με τίτλο S&P: Προσωρινή υποβάθμιση στη βαθμίδα της «επιλεκτικής χρεοκοπίας».  Ο ίδιος ο οίκος Fitch, την 9η Μαρτίου ανακοίνωνε ότι, όπως είχε προ-αποφασιστεί, η ανακοίνωση του κουρέματος (δηλαδή της ανταλλαγής ομολόγων) τον οδηγεί να υποβαθμίσει «τις αξιολογήσεις των τίτλων που ανταλλάσσονται και διέπονται από το ελληνικό δίκαιο σε ΄D΄ από ΄C΄, όπου και θα παραμείνουν για όσο η αξιολόγηση είναι ΄RD΄, ενώ στη συνέχεια η αξιολόγηση θα αποσυρθεί.»
Και για να μην αφήσει κανένα περιθώριο αμφιβολίας, στην ίδια ανακοίνωση η Fitch πρόσθεσε τα εξής: «Η ημέρα έκδοσης των νέων ελληνικών ομολόγων θα είναι η 12η Μαρτίου. Μετά από την ολοκλήρωση της ανταλλαγής χρέους και την έκδοση νέων τίτλων, η Fitch θα αναβαθμίσει το IDR της Ελλάδας από το RD και θα δώσει αξιολογήσεις στους νέους τίτλους συμβατές με την προσωπική εκτίμηση του οίκου για το πιστωτικό προφίλ της Ελλάδας μετά από την υποχρεωτική ανταλλαγή χρέους.»
Έτσι κι έγινε. Όπως είχε δεσμευτεί απέναντι στην τρόικα και στον γνωστό μας κ. Dallara, με το που άρχισαν να κυκλοφορούν τα νέα ομόλογα, αναβαθμίστηκαν εκεί που ήταν πριν την ανακοίνωση της χρεοκοπίας (που την ονομάσαμε PSI). Άρα, η «αναβάθμιση» αυτή θα γινόταν έτσι κι αλλιώς και δεν έχει καμία σχέση με μια πιο αισιόδοξη ανάγνωση των οιωνών που αφορούν την βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Μάλιστα αυτό δεν το λέω μόνο εγώ (δείτε αν θέλετε όσα έγραφα το περασμένο Σάββατο), και τα οποία εξακολουθούν να ισχύουν στο ακέραιο). Το λέει η ίδια η Fitch η οποία στην χτεσινή της ανακοίνωση της «αναβάθμισης» ξεκαθαρίζει την δική της καταδικαστική (για την εξέλιξη του Μνημονίου 2 και PSI) άποψη-πρόβλεψη: The agency considers that significant and material default risk remains in light of the still very high level of indebtedness post-PSI and the profound economic challenges faced by Greece, as reflected in the low speculative grade rating of 'B-' [Η εταιρεία θεωρεί ότι παραμένει σημαντικός και υπαρκτός κίνδυνος (νέας) πτώχευσης δεδομένης της υψηλότατης μετά-PSI χρέωσης (της Ελλάδας) και του γεγονότος ότι (η χώρα) αντιμετωπίζει τεράστιες οικονομικές προκλήσεις, κάτι που αντανακλάται στην αξιολόγηση Β-. (Σημ. Ο όρος low speculative grade rating είναι ένας ευφημισμός για ομόλογα-σκουπίδια. Για ομόλογα τα οποία πρέπει να είσαι ιδιαίτερα καιροσκόπος για να αξίζει να σκεφτείς να αγοράσεις.)
Όπως και τον περασμένο Μάη, με το «θλιβερό 0,8%», κάποιοι θα με πουν καταστροφολόγο ή, στην καλύτερη περίπτωση, θα υποστηρίξουν ότι ακόμα και η ανεδαφική αισιοδοξία καλό είναι να μην καταρρίπτεται, καθώς ο κόσμος και η οικονομία την έχει ανάγκη. Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω. Ο κόσμος και η οικονομία, στις δύσκολες αυτές στιγμές, έχει ανάγκη γνώση και σωστή πληροφόρηση. Και πάνω από όλα απαιτεί το ξεσκέπασμα εκείνων που εκμεταλλεύονται την απελπισία όλων μας σπέρνοντας φρούδες ελπίδες ώστε να κρατηθούν λίγο ακόμα στην εξουσία.
πηγή:protagon.gr  

 Το γελοίο της υπόθεσης  είναι ότι κάποιοι πανηγυρίζουν με την δήθεν επιτυχία του PSI (aka: επιλεκτική χρεοκοπία) τη στιγμή που μας χρεώνουν πολλά δις με το νέο δάνειο (παρά το κούρεμα) ...

CADTM

(Επιτροπή για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου)

Η CADTM καταγγέλλει την εκστρατεία παραπληροφόρησης για το ελληνικό χρέος και το σχέδιο διάσωσης των ιδιωτών πιστωτών

10 Μαρτίου 2012

Πάνω από το 85% των ιδιωτών πιστωτών (τράπεζες, ασφάλειες, συνταξιοδοτικά ταμεία…) δέχτηκαν την Πέμπτη το βράδυ να μετάσχουν στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους διαγράφοντας 107 δισεκατομμύρια ευρώ. Στα χαρτιά, αυτοί οι πιστωτές παραιτούνται έτσι από το 53,5% των απαιτήσεών τους. Όμως, τα φαινόμενα απατούν και η CADTM βεβαιώνει ότι αυτή η επιχείρηση αποτελεί πρωτίστως μια καλή είδηση για τις ελληνικές και ευρωπαϊκές τράπεζες (κυρίως γαλλικές και γερμανικές), όχι για τον ελληνικό λαό στον οποίο υπόσχονται και νέα επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσής του.

Πράγματι, οι πιστωτές και η ελληνική κυβέρνηση έστησαν ένα περίπλοκο μοντάζ: οι ιδιώτες πιστωτές ανταλλάσσουν τους ελληνικούς τίτλους τους με νέους κατώτερης (ονομαστικής) αξίας. Έτσι, για ένα ανταλλαγμένο ομόλογο  αρχικού ποσού 100 ευρώ, οι πιστωτές θα δεχτούν ένα νέο τίτλο ονομαστικής αξίας 46,5 ευρώ. Αντί να χάνουν με αυτό το παιχνίδι, οι ιδιώτες πιστωτές ανταλλάσσουν τίτλους που πουλιόνταν μεταξύ 15 και 30 ευρώ στη δευτερογενή αγορά, με άλλους πολύ πιο σίγουρους τίτλους.

Επιπλέον, η Τρόικα χορηγεί ένα νέο δάνειο 130 δισεκατομμυρίων υπό τον όρο ότι αυτό το ποσό  θα χρησιμοποιηθεί για να πληρωθεί το χρέος και να υποστηριχτούν οι τράπεζες. Ενώ όλα τα μεγάλα ΜΜΕ υιοθετούν το επίσημο ρεφρέν σύμφωνα με το οποίο  το ελληνικό χρέος έχει μειωθεί κατά 107 δισεκατομμύρια ευρώ, ξεχνούν να ενσωματώσουν τα 130 δισεκατομμύρια ευρώ των χορηγημένων από την Τρόικα νέων δανείων που το αυξάνουν. Σε τελευταία ανάλυση, οι πιστωτές τη βγάζουν και με το παραπάνω καθαρή και αντικαθίστανται από διεθνείς δημόσιους πιστωτές (ΕΚΤ, κράτη της Ευρωζώνης, ΔΝΤ) που θα ασκήσουν συνεχή πίεση πάνω στις ελληνικές αρχές προκειμένου να επιδεινώσουν τα αντικοινωνικά μέτρα.

Επιπλέον, ενώ σε περίπτωση δικαστικής διαφοράς το 85% των τίτλων εξαρτιόταν από την ελληνική νομοθεσία, το σύνολο των νέων τίτλων θα διέπεται από το δίκαιο του Λονδίνου. Στόχος των πιστωτών είναι να περιορίσουν τη δυνατότητα της Ελλάδας να κηρύξει στάση πληρωμών ή διαγραφή του χρέους.

Για τη CADTM, αυτό το νέο σχέδιο είναι μια απάτη επειδή, με το πρόσχημα ότι βοηθάει την Ελλάδα, διασώζει τα λεφτά των ιδιωτών πιστωτών παρόλο που αυτοί έχουν σοβαρή ευθύνη για τη καταχρέωση του ελληνικού έθνους. Οι τράπεζες  χρησιμοποίησαν ένα μέρος του δημόσιου χρήματος που τους δόθηκε για να τις σώσει από τη χρεοκοπία το 2008-2009 για να κερδοσκοπήσουν πάνω στο ελληνικό χρέος και μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν τεράστια κέρδη πριν σπρώξουν την Ελλάδα στη μεγάλη κρίση που περνάει.

Σύμφωνα με τη CADTM, όλα τα δάνεια της Τρόικα στην Ελλάδα που χορηγήθηκαν από το Μάη του 2010 είναι απεχθή και άκυρα επειδή συνιστούν μια διαρκή παραβίαση των οικονομικών, κοινωνικών, αστικών και πολιτικών δικαιωμάτων των ελλήνων πολιτών.
Η CADTM νοιώθει την υποχρέωση να χαιρετίσει για μιαν ακόμα φορά το θάρρος και την αποφασιστικότητα του ελληνικού λαού που αγωνίζεται ενάντια στις απάνθρωπες πολιτικές λιτότητας που επιβάλει η Τρόικα. Το ΑΑΑ των πιστωτών (Austerité Austerité Austérité = Λιτότητα Λιτότητα Λιτότητα) πρέπει να δώσει τη θέση του στο ΑΑΑ των λαών: Audit Annulation Autre Politique = Λογιστικός Έλεγχος Ακύρωση Άλλη Πολιτική).
Για τη CADTM, η λύση περνάει απαραίτητα μέσα από την εφαρμογή μιας ριζικά διαφορετικής πολιτικής. Στην Ελλάδα όπως και στις άλλες χώρες υπό τη Τρόικα, πρέπει να τερματιστεί η αποπλήρωση του χρέους και να εγκαταλειφθούν τα αντικοινωνικά μέτρα. Για να παλέψουμε ενάντια στην εκστρατεία ψεύδους για την ελληνική κρίση, πρέπει να ενισχυθεί ο λογιστικός έλεγχος από πολίτες του δημόσιου χρέους για να καταλήξει στη καταγγελία του άνομου ή απεχθούς τμήματός του.  Η CADTM στηρίζει πέρα για πέρα την Καμπάνια λογιστικού ελέγχου του ελληνικού χρέους και τις επιτροπές λογιστικού ελέγχου που δημιουργούνται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.  Η CADTM απευθύνει κάλεσμα για να πληθύνουν οι δράσεις αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό και για να δημιουργηθεί ένα πλατύ ευρωπαϊκό κοινωνικό μέτωπο ενάντια στις πολιτικές λιτότητας
πηγή: contra-xreos.gr

στους δρόμους ξανά..

Είναι συγκινητικός ο τρόπος και το μέγεθος που έχουν πάρει οι εκδηλώσεις συμπαράστασης και αλληλεγγύης των συνανθρώπων μας, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, υπέρ του αγώνα των Ελλήνων,του αγώνα μας.

Έχουμε καλέσματα και για σήμερα Σάββατο και για αύριο Κυριακή 18-19 Φλεβάρη..
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΞΑΝΑ

Δεν τους
φοβόμαστε!


Υπάρχει και ένα κάλεσμα της ΓΣΕΕ
για Κυριακή μεσημέρι (12:00) στο
Σύνταγμα,αλλά σαν αστείο μου φαίνεται..
(τέλος πάντων)

Κυριακή 19/2 στις 6 μ.μ Ολοι στο Σύνταγμα

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΥ & ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ19/2  ΣΤΙΣ 16:00 ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Συνεχίζουμε μέχρι να γκρεμίσουμε τη κυβέρνηση  καιτις πολιτικές πουλεηλατούν το λαό και τους εργαζόμενους. 


Κλιμακώνουμε τον αγώνα μας παντού, σε χώρους δουλειάς και γειτονιές, στους δρόμους και στις πλατείες, τη  Κυριακή 19/2 στις 16:00 στο Σύνταγμα.

ΛΑΪΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ ΠΑΝΤΟΥ 

ΜΕΧΡΙ  ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ  ΤΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑ, ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ

-ΟΧΙ ΣΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΑΝΕΙΑΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ, ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΕ. ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

-ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ  ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΕ ΑΠΕΡΓΙΕΣ –ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ -ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ- ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΩΡΑ.

we are all Greeks:

ηλίθιοι;

 

Φραγκφούρτη - Βερολίνο: 1Χ2

  του Γιάνη Βαρουφάκη 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό, υπερχρεωμένο κράτος. Επειδή όμως το χρήμα έρρεε παντού ως ασταμάτητη οικουμενική παλίρροια (παραγόμενη από ανόητες τράπεζες στην Wall Street, στο City, στην Βόρεια Ευρώπη), το κόστος δανεισμού ήταν παντού μηδαμινό κι έτσι κανείς δεν έδινε σημασία. Ξάφνου, το φθινόπωρο του 2008, η παλίρροια έδωσε την θέση της στην άμπωτη. Με την άμπωτη να «στεγνώνει» τον τραπεζικό τομέα από ρευστό χρήμα, σιγά-σιγά ήρθε και η στασιμότητα στην πραγματική οικονομία. Αναπόφευκτα, το εθνικό εισόδημα του μικρού, υπερχρεωμένου κράτους άρχισε να μειώνεται την ώρα που ο ρυθμός αύξησης του χρέους (δηλαδή το επιτόκιο) μεγάλωνε (ελέω διεθνούς έλλειψης ρευστότητας που ωθούσε τα επιτόκια προς τα πάνω). Κάποια στιγμή, κανείς δεν δάνειζε στο μικρό αυτό κράτος ώστε να εξυπηρετεί (δηλαδή να επανακυλύει) το χρέος που, το 2008, ανερχόταν στα €260 δις.
Κάπου εκεί, κατέφθασε η καλή τρόικα για να βοηθήσει να μην πτωχεύσει το μικρό κράτος. Για δύο χρόνια πλήρωνε για να αποτρέψει την πτώχευση. Αρχικά έδωσε €110 δις θέτοντας κάποιους όρους στο μικρό κράτος, όπως είναι λογικό να κάνει ο κάθε δανειστής. Ενάμιση χρόνο μετά, υποσχέθηκε άλλα €130 δις. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, προσέθεσε στα «δώρα» που κόμιζε κι ένα «κούρεμα» προηγούμενων χρεών της τάξης (υποτίθεται) των €100 δις.
Όποιος δεν γνωρίζει τίποτα άλλο από τα παραπάνω (σωστά) δεδομένα, θα πρέπει να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή η κυρία τρόικα είναι και φιλεύσπλαχνη και γενναιόδωρη: Συνολικά έδωσε €240 δις από την «τσέπη» της και μεσολάβησε με τους παλαιούς δανειστές του μικρού κράτους να «σβήσουν», να διαγράψουν δηλαδή, άλλα €100 δις. Δηλαδή, κόμισε €340 δις ως δώρα στο μικρό, υπερχρεωμένο κράτος.
Ας τα δεχθούμε όλα αυτά. Έστω λοιπόν ότι η κυρία τρόικα είναι, πράγματι, φιλεύσπλαχνη και γενναιόδωρη. Αυτό όμως σημαίνει ότι είναι και απελπιστικά ηλίθια. Ξέρω ότι είναι βαριά η λέξη αλλά, αλίμονο φίλες και φίλοι, πως μπορούμε να καταλήξουμε σε διαφορετικό χαρακτηρισμό (από το ότι η τρόικα αξίζει το Νόμπελ Βλακείας) όταν, με στόχο να καταπολεμήσει ένα χρέος της τάξης των €260 δις, άντε €298 δις το 2010, αφιέρωσε €340 δις αλλά το μικρό, υπερχρεωμένο κράτος, παρόλο αυτόν τον πακτωλό χρημάτων της κυρίας τρόικας, κατέληξε και πάλι να χρωστά πάνω από €345 δις!
Θα το πω άλλη μια φορά για να το συλλάβω κι ο ίδιος: Ένα μικρό κράτος της ευρωζώνης πριν δύο χρόνια είχε ένα δυσβάστακτο χρέος της τάξης των περίπου €300 δις. Η τρόικα προσέφερε στο μικρό αυτό κράτος, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, €340 δις για να το βοηθήσει. Και που φτάσαμε σήμερα; Φτάσαμε το μικρό μας κράτος να χρωστά €340 δις και βάλε. Μα αν το 2010 η κα Μέρκελ και ο κ. Strauss-Kahn  (αλήθεια τον θυμάστε αυτόν;) είχαν πει στον κ. Παπανδρέου «Γιώργο μας, παιδί μας, μην σκας, θα αποπληρώσουμε εμείς όλο το ελληνικό δημόσιο χρέος σήμερα», θα γλύτωναν €40 δις και η Ελλάδα δεν θα χρώσταγε δεκάρα!
Υπεραμυνόμενοι βέβαια του εαυτού τους (δηλαδή της μεγαλειώδους κουταμάρας τους) θα έλεγαν ότι δεν φταίνε εκείνοι αλλά το ελληνικό κράτος που δεν έκανε αυτά που υποσχέθηκε. Ορθόν αλλά εκτός θέματος. Μπορεί, πράγματι, να είναι αναμφισβήτητο ότι το ελληνικό κράτος δεν κατάφερε να κάνει σε δύο χρόνια, όπως είχε υποσχεθεί, όλες τις μεταρρυθμίσεις που χρόνιζαν για δεκαετίες. Είναι, όμως, ή δεν είναι αλήθεια ότι το ελληνικό δημόσιο μείωσε το πρωτογενές του έλλειμμα τα τελευταία δύο χρόνια (με μισανθρωπικές περικοπές, βεβαίως-βεβαίως, των εισοδημάτων των πιο αδύναμων) κατά περίπου 9%; Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι τέτοια μείωση δεν έχει ξαναγίνει πουθενά και ποτέ, σε καιρό ειρήνης και σε περίοδο ύφεσης, στην οικονομική ιστορία της ανθρωπότητας; Και στα δύο ερωτήματα η απάντηση είναι απολύτως θετική. Άρα, όσο ανεπρόκοπο κι αν είναι το ελληνικό κράτος (που σίγουρα είναι), η αλήθεια παραμένει αμείλικτη για την τρόικα: Παρέλαβαν τον Μάη του 2010 ένα χρέος λιγότερο των €300 δις, έβαλαν το ελληνικό δημόσιο να σφίξει βάναυσα το ζωνάρι του, βρήκαν €340 δις υπέρ του ελληνικού δημοσίου και κατέληξαν, παρά τις θυσίες του έλληνα μικρομεσαίου και των υπόλοιπων ευρωπαίων φορολογούμενων, να αυξήσουν (!!!) το ελληνικό δημόσιο χρέος κατά €40 δις. Και σαν να μην έφτανε αυτό, την ίδια εποχή κατάφεραν να συρρικνώσουν (όπως τους προειδοποιούσαμε ότι θα κάνουν) το εθνικό εισόδημα, από το οποίο θα πρέπει να αποπληρωθεί το χρέος, κατά 15%. Εύγε τρόικα!
Και τώρα;
Τώρα κατάλαβαν, πολύ αργά βέβαια, την κορυφαία κουταμάρα τους. Πήραν ένα πρόβλημα το οποίο μπορούσε να έχει διευθετηθεί με ένα ποσό των €40 ή €50 δις (π.χ. ένα άτοκο δάνειο τον Ιανουάριο του 2010) και το μετέτρεψαν σε μια μαύρη τρύπα του ενός τρις και βάλε – αν λάβουμε υπ’ όψη μας τα μνημόνια της πεσούσης Ιρλανδο-Πορτογαλίας, τα κρυφά μνημόνια της αποτελματωμένης Ιταλο-ισπανίας, και πάει λέγοντας.
Τώρα κατανόησαν ότι κάτι αντίστοιχο πέτυχαν και στους καλούς, αλλά σχεδόν το ίδιο αδύνατους, μαθητές της τάξης: στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία, όπου κι εκεί, παρά το ενθουσιώδες αυτομαστίγωμα των λαών αυτών, τα νούμερα είναι εξ ίσου καταδικαστικά για την κυρία τρόικα. Όσο για την
Ισπανία και Ιταλία, βρίσκονται κι αυτές ακριβώς στο ίδιο  μονοπάτι. Μόνο που όταν το δικό τους πολλαπλάσιο χρέος, και το δικό τους εθνικό εισόδημα, μπει στο στάδιο της σκοτοδίνης που βρίσκονται οι μικρότερες των πτωχευμένων χωρών-μελών, θα είναι πολύ αργά για την ευρωζώνη. Θα έχει έρθει το τέλος του δρόμου και η Γερμανία θα αναγκαστεί να φτιάξει μια νέα νομισματική ένωση ανατολικά του Ρήνου και βόρεια των Άλπεων – με κόστος την απώλεια των ασιατικών αγορών και τον τριπλασιασμό της γερμανικής ανεργίας.
Μπροστά σε αυτή την συνειδητοποίηση, έχει ξεσπάσει ένας γερός πόλεμος μεταξύ, ουσιαστικά, Φραγκφούρτης και Βερολίνου. Από την μία μεριά έχουμε τον χρηματοπιστωτικό τομέα, την Φραγκφούρτη, όπου επικρατεί σχεδόν ομοφωνία: Τα δάνεια της Ελλάδας θα αποπληρώνονται κανονικά τους επόμενους δύο μήνες, μέχρι να τελειώσουν (ελπίζουν «αισίως») οι Γαλλικές Προεδρικές εκλογές. Κατόπιν Ελλάδα και Πορτογαλία θα «ακρωτηριαστούν» και θα «καυτηριαστούν» ώστε να μην επεκταθεί η γάγγραινα στην υπόλοιπη ευρωζώνη.  Από την άλλη έχουμε την Καγκελαρία όπου επικρατεί μια μοναδική κακοφωνία: Κάποιοι συμφωνούν με την Φραγκφούρτη, άλλοι επιμένουν ότι η μοναδική «λύση» είναι η αποχώρηση της Γερμανίας από το ευρώ (και, συγκεκριμένα, η νομισματική απόσχιση από την Γαλλία), κάποιοι τρίτοι εμμένουν πως η ευρωζώνη πρέπει να διατηρηθεί ως έχει αλλά οι πτωχευμένες χώρες να ενισχυθούν ουσιαστικά. Μπροστά στο φάσμα αυτής της κακοφωνίας, η κα Μέρκελ τείνει, συντηρητική ούσα, υπέρ του status quo. Δηλαδή, στην συνέχιση της σημερινής ανοησίας, όπου κράτη σαν το δικό μας δέχονται εκατοντάδες δις με αποτέλεσμα το χρέος να… μεγαλώνει και το εθνικό εισόδημα να μειώνεται. Δεν είναι ότι η γερμανίδα καγκελάριος δεν κατανοεί ότι η σημερινή ατραπός οδηγεί στην καθίζηση όλης της ευρωζώνης. Η αμφιθυμία της γερμανικής ηγεσίας απλά αντανακλά το ότι από την μία μεριά νιώθουν πως στερούνται της πολιτικής υποστήριξης να αντιμετωπίσουν ορθολογικά την Κρίση (καθώς κάτι τέτοιο απαιτεί μόνιμη δέσμευση της Γερμανίας με την ευρωζώνη) ενώ από την άλλη διαφωνούν (και καλά κάνουν) με την λύση της Φραγκφούρτης – αυτό που ονομάζω ακρωτηριασμός-καυτηριασμός.
Η λύση της Φραγκφούρτης
Πριν μερικές μέρες ήμουν στην Φραγκφούρτη γυρίζοντας ένα ντοκυμαντέρ για το αγγλικό Channel 4. Στο πλαίσιο των γυρισμάτων μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω με τρεις μεγαλοτραπεζίτες, με τον Πρόεδρο του Χρηματιστηρίου και με διευθυντή μιας εγχώριας σκιώδους τράπεζας. Αν και τους συνάντησα ξεχωριστά, η μεταξύ τους ομοφωνία ήταν εντυπωσιακή. Εν συντομία, κρίνουν ότι (όπως έγραψα παραπάνω), μετά τις γαλλικές εκλογές, Ελλάδα και Πορτογαλία θα οδηγηθούν στην έξοδο από την ευρωζώνη. Γιατί; Επειδή, όπως παραδέχθηκαν, η Γερμανία έσφαλε. Επειδή η θεραπεία των τελευταίων δύο ετών απεδείχθη δηλητηριώδης (όπως έγραφα πιο πάνω). Παραδέχονται με άλλα λόγια την κουταμάρα των Μνημονίων όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και των υπόλοιπων. Θεωρούν ότι τα Μνημόνια σκότωσαν την Ελλάδα και την Πορτογαλία. Τις μετέτρεψαν σε μέλη των οποίων η γάγγραινα που προκάλεσε η λάθος θεραπεία δεν μπορεί πια να γιατρευτεί και πως χρειάζεται: (α) να σταματήσει η δηλητηριώδης θεραπεία (δηλαδή η σφικτή λιτότητα) στα υπόλοιπα μέλη που δεν έχουν ακόμα φτάσει στην φάση της γάγγραινας (Ιταλία, Ισπανία και, με λίγη προσπάθεια, Ιρλανδία), και (β) να καυτηριαστεί η πληγή που θα αφήσουν οι ακρωτηριασμοί της Ελλάδας και της Πορτογαλίας (δηλαδή, η αποχώρισή μας από το ευρώ). Και πως θα καυτηριαστούν; Με την παροχή περίπου €2 τρις φρέσκου χρήματος από την ΕΚΤ στις τράπεζες των εναπομεινάντων μελών (ιδίως της Ιταλίας και της Ισπανίας) και, παράλληλα, την διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, με παράλληλη στήριξη κάποιων από τις τράπεζές μας, ώστε οι δύο υπό ακρωτηριασμό χώρες να μην καταρρεύσουν εντελώς.
Πλάνη οικτρά
Η λύση της Φραγκφούρτης, αν και δεν έχει επικρατήσει, κερδίζει καθημερινά έδαφος στην Γερμανία. Αυτό εξηγεί εν μέρει κάποιες από τις ρήσεις του κ. Schauble και την γενικότερη δυστοκία που παρατηρούμε όσον αφορά το Μνημόνιο 2. (Ένας άλλος λόγος είναι ότι, μπροστά την αποκάλυψη της κουτής πολιτικής απέναντι στο ελληνικό χρέος, η γερμανική ηγεσία κερδίζει κάποιους πόντους εμφανιζόμενη να μην θέλει να ρίξει κι άλλα δις στην συγκεκριμένη μαύρη τρύπα.) Κανείς δεν γνωρίζει αν τελικά για πόσο πρυτανεύει ο συντηρητισμός της κας Μέρκελ ή αν θα επικρατήσει σύντομα ο ενθουσιασμός της Φραγκφούρτης για την λύση του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού. Στις αράδες που ακολουθούν, και με τις οποίες κλείνω, θα μου επιτρέψετε να παραθέσω έξι λόγους γιατί η αισιοδοξία της Φραγκφούρτης (ότι δηλαδή είναι δυνατή η διάσωση της ευρωζώνης με την αποπομπή δύο ή περισσότερων χωρών) θεμελιώνεται σε πλάνη οικτρά.
1. Η Φραγκφούρτη υποθέτει πως γνωρίζει εκείνο που είναι εξ ορισμού άγνωστο, τουλάχιστον πριν την καταστροφή: το κόστος ενός ακρωτηριασμού. Οι διασυνδέσεις των τραπεζικών συστημάτων της Ελλάδας, της Γαλλίας και της Γερμανίας, αλλά και της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, θα φανούν στο φώς της ημέρας μόνον Μετά την Καταστροφή – ακριβώς όπως οι διασυνδέσεις της σχετικά μικρής Lehman’s με το διεθνές τραπεζικό σύστημα ήταν αδύνατον να φανούν παρά μόνο μετά την Κατάρρευση.

2. Η μαζική παροχή φρεσκοκομμένου χρήματος στις τράπεζες της ευρωζώνης (μετά από ένα ακρωτηριασμό Ελλάδας-Πορτογαλίας) θα λειτουργήσει ως μια κολοσσιαία ένεση κορτιζόνης σε καρκινοπαθή: ναι μεν θα τον ανακουφίσουν για κάποιον καιρό αλλά, στο μεταξύ, ο καρκίνος θα κάνει την δουλειά του στο «εσωτερικό», μεγαλώνοντας, γινόμενος πιο κακοήθης και, εν τέλει, περισσότερο θανατηφόρος. Εν συντομία, όπως οι τράπεζες της Ιαπωνίας κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1990, ενισχυόμενες από ποτάμια ρευστότητας, έκρυβαν τις κακοήθειές τους επιταχύνοντας την αποτελμάτωση της πραγματικής οικονομίας, κάτι αντίστοιχο θα γίνει και σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ισπανία. Όταν λοιπόν ξεσπάσει, από τους κόλπους αυτών των ίδιων τραπεζών, ένα νέο κύμα κρίσης, τότε ο ακρωτηριασμός της Ελλάδας και της Πορτογαλίας θα πάρει σβάρνα και την Ιταλία, την Ισπανία, με τελευταία και καλύτερη την Γαλλία. Όλα αυτά τα τρις που θα έχουν ξοδευτεί για να σωθεί ο γαλλο-γερμανικός άξονας θα έχουν πάει στράφι. Και το χειρότερο; Θα έχουν χαθεί τουλάχιστον τρία χρόνια οικονομικής ανάπτυξης. Αρκετά για να μείνει η Ευρώπη μονίμως πίσω από τις οικουμενικές εξελίξεις.

3. Οι απώλειες των φορολογουμένων στις πλεονασματικές χώρες, από τις πτωχεύσεις στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία, θα εντείνουν την αντίθεση των λαών της Γερμανίας, της Ολλανδίας κλπ στις νέες διασώσεις κρατών-μελών που δεν θα μπορούν να διασωθούν μόνον μέσω την παροχής ρευστότητας στις τράπεζές τους. Την ώρα που θα χρειαστούν περισσότερα χρήματα για νέα δάνεια, οι βόρειοι φορολογούμενοι που θα πρέπει να τα εγγυηθούν θα αρνηθούν πεισματικά.

4. Οι ξένες επενδύσεις (π.χ. της Κίνας, της Ρωσίας, των αμερικανικών επιχειρήσεων) στην ευρωζώνη θα στερέψουν μπροστά στο αποτρόπαιο θέαμα του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού και της αβεβαιότητας που αυτός θα προκαλεί για το τι μέλλει γενέσθαι.

5. Σε έναν αλληλένδετο κόσμο, η λύση της Φραγκφούρτης θα σπείρει την αβεβαιότητα σε κάθε γωνιά της γης και, έτσι, θα ενδυναμώσει τους ανέμους της ύφεσης που, καθώς η γη είναι στρογγυλή, θα επιστρέψουν στην Γηραιά Ήπειρο δριμύτεροι, μεγαλώνοντας την ύφεση στις χώρες τόσο του Βορρά όσο και του Νότου, καθιστώντας το εγχείρημα της διάσωσης αυτού που απέμεινε από την κραταιά ευρωζώνη αδύνατον.

6. Ο έκτος λόγος είναι δομικός. Το πρόβλημα της ευρωζώνης δεν είναι η Ελλάδα που, όπως είδαμε, θα είχε αποφύγει δύο έτη παγκόσμιων πρωτοσέλιδων με μια πιο ήπια αντιμετώπιση. Το πρόβλημα της ευρωζώνης είναι η έλλειψη ενός ενοποιημένου, πανευρωπαϊκού ρυθμιστικού πλαισίου για τις τράπεζες, η ανικανοποίητη ανάγκη μιας νομισματικής ένωσης για έναν βαθμό ενοποίησης του δημόσιου χρέους και, τέλος, η απουσία μιας πραγματικά πανευρωπαϊκής επενδυτικής πολιτικής που να στρέφει τις αποταμιεύσεις (οι οποίες τριγυρνούν ανά τον κόσμο σαν μια άδικη κατάρα) προς παραγωγικές (και επικερδείς) επενδύσεις στις περιοχές και τους κλάδους που τις έχουν μεγαλύτερη ανάγκη (από την Ελλάδα έως την Α. Γερμανία). Κανένα μέρος αυτής της τριλογίας δομικών προβλημάτων δεν θα επιλυθεί με την μέθοδο του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού. Κανένα. Όπερ μεθερμηνευόμενο, αν επικρατήσει η άποψη της Φραγκφούρτης, πολύ σύντομα τα ίδια φαινόμενα κατάρρευσης θα επανεμφανιστούν σε ό,τι έχει απομείνει από την ευρωζώνη.
Επίλογος
Όλοι, πλην μερικών εκ των πολιτικών μας, έχουν κατανοήσει την κορυφαία  κουταμάρα που μας ήρθε υπό την μορφή των δανειακών συμβάσεων (που έγιναν γνωστές ως Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμα κλπ). Απεδείχθησαν δηλητηριώδεις για ολόκληρη την ευρωζώνη. Ακόμα και στην Φραγκφούρτη και στο Βερολίνο κατάλαβαν ότι, αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική, θα βουλιάξουν και οι ίδιοι. Έως εκεί συμφωνούν (για αυτό και ο ξύπνιος κ. Monti δεν φοβάται να διακηρύττει, ακόμα και μπροστά σε γερμανούς ιθύνοντες, «Φτάνει η λιτότητα!). Κάπου όμως εκεί αρχίζει η διαφωνία που τείνει να πάρει την μορφή καυγά: Ενώ η Φραγκφούρτη απέκτησε, πρόσφατα, μια αισιοδοξία ότι μπορεί να μην αλλάξει τίποτα πετώντας απλά Ελλάδα και Πορτογαλία εκτός ευρώ, το Βερολίνο διστάζει. Αυτό είναι καλό. Αλλά δεν αρκεί: Όσο ο δισταγμός του Βερολίνου σημαίνει συνέχιση της δηλητηριώδους «θεραπείας» των Μνημονίων, τόσο πιο κοντά θα έρθουν οι χώρες μας στην πραγματική γάγγραινα και τόσο πιο πολύ θα πλησιάσει η στιγμή που η Φραγκφούρτη θα υπερισχύσει, με αποτέλεσμα καταστροφικό για όλους: Βορρά και Νότο, Ανατολή και Δύση (και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ευρώπη).
Κι εμείς; Ψηφίζοντας κάθε κουταμάρα που μας δίνουν, από τον Μάη του 2010 έως τώρα, αφήνουμε την άποψη της Φραγκφούρτης να κερδίζει έδαφος, ερχόμενοι όλο και κοντύτερα στην στιγμή του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού μας. Αν, αντίθετα, είχαμε μια ηγεσία με το κουράγιο να πει όχι στα νέα δάνεια, πριν από την επικράτηση της Φραγκφούρτης, και παράλληλα δηλώνοντας ρητά ότι η θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη είναι αδιαπραγμάτευτη, τότε θα δίναμε στο Βερολίνο (το οποίο δεν θα αφήσει όσο παραμένει αντίθετο στην άποψη της Φραγκφούρτης να προχωρήσει ο ακρωτηριασμός) μια τελευταία ευκαιρία να σώσει την ευρωζώνη από την διπλή απειλή (α) των κουτών Μνημονίων και (β) της παράλογης λογικής της Φραγκφούρτης.
πηγή:protagon.gr

Σύνταγμα 12/02

Βρεθήκαμε από νωρίς στο Σύνταγμα
με την προσδοκία να κατέβει ο δοκιμαζόμενος (όπως εμείς) κόσμος..

Η βροχή σταμάτησε και βγήκε ο ήλιος...Χιλιάδες κόσμου άρχισε να πλημμυρίζει την πλατεία

"καρφίτσα" δεν έπεφτε μπροστά στον Άγνωστο και χιλιάδες προσέρχονταν από όλους τους γύρω δρόμους.
Όλοι αποφασισμένοι..Δεν φεύγουμε!

Και τότε άρχισαν να βομβαρδίζουν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους με κρότου λάμψης και χημικά.
Κανείς δεν έφευγε και αν οπισθοχωρούσαν λίγο επέστρεφαν ξανά..
Ώρες κράτησε αυτό.
Βρισκόμουν στην Αμαλίας όταν δεχτήκαμε συντονισμένη επίθεση από τις δυνάμεις καταστολής..

Στην απελπισμένη προσπάθεια που κάνανε να αδειάσει το Σύνταγμα την ώρα που θα αποχωρούσαν οι βουλευτές η επίθεση ήταν δολοφονική.
Μας απώθησαν προς την Όθωνος όπου έριχναν χημικά από τρις μεριές.
Εγλωβιστήκαμε
Κάποια στιγμή έκαναν στην άκρη (μας έκαναν την χάρη σα να λέμε!) και ανεβήκαμε την Φιλελλήνων σκοντάφτωντας και βύχωντας αλλά και συντεταγμένα επιστρέψαμε στην... πλατεία!
Τότε ξεκίνησαν και άλλη επιχείρηση σκούπα από πλατεία προς στύλους.
Εκεί ήταν ένα κομμάτι του παμε που προς έκπληξη όλων άρχισε να αποχωρεί και δεν μπορώ ακόμα να εξηγήσω πως μόλις έφυγαν η αστυνομία (που περίμενε) επιτέθηκε στους υπόλοιπους.

(Παραθέτω και μια άλλη μαρτυρία και είμαι σίγουρος πως υπάρχουν χιλιάδες που έζησαν την χθεσινή βαρβαρότητα.)

Αλλά το γενικό συμπέρασμα είναι ότι δεν τους φοβόμαστε και θα μας ξαναβρούν μπροστά τους ποιο δυνατούς..

Η αποπειρα μαζικης δολοφονιας στο Συνταγμα, οπως την εζησα εγω

By Dimitris Agorastos (jimhellas)|Επικαιρότητα, Κοινωνία & Πολιτική|10 Comments

Η ώρα είναι 23.40, το βράδυ της Κυριακής 12 Φεβρουαρίου 2012. Μόλις επέστρεψα από την συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Δεν ξέρω πότε ακριβώς θα ανέβει αυτό το κείμενο, καθώς δεν έχω σταθερό ίντερνετ.
Θέλω όμως να καταγράψω όλα όσα πρωτοφανή και τερατώδη έζησα αυτό το απόγευμα. Να ξεκαθαρίσω ότι ήμουν στο Σύνταγμα, οπότε ότι θα διαβάσετε εδώ ισχύει για όλα όσα συνέβησαν εκεί και πουθενά αλλού.
Ήδη από τις 17.20, όταν φτάσαμε εγώ και η παρέα μου στο Σύνταγμα αρχίσαμε να ακούμε κρότους και να μυρίζουμε δακρυγόνα που έπεφταν πιο μακριά. Αλλά σε γενικές γραμμές όλα ήταν καλά. Ο κόσμος αυξάνονταν σταδιακά. Κατά τις 20.00 από ότι κατάλαβα τα ΜΑΤ έλαβαν εντολή να κάνουν πιο εντατικές προσπάθειες να καθαρίσουν την πλατεία, καθώς τα δακρυγόνα άρχισαν να πέφτουν βροχή, κυρίως από την Σταδίου, αλλά και το κάτω μέρος της πλατείας. Εμείς ήμασταν προς Αμαλίας, αλλά ακόμη και εκεί, λόγω συνωστισμού, η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Κάθε αναπνοή απαιτούσε προσπάθεια. Πάλι καλά υπήρχαν κάποια άτομα με Μααλόξ και μας ψέκαζαν. Λίγο αυτό, λίγο το νερό στα μάτια, καταφέραμε και επηζήσαμε της πρώτης επίθεσης.
Σιγά-σιγά ο κόσμος άρχισε να ξαναμαζεύεται στην πλατεία. Όλα ήταν αρκετά ζωντανά εκεί, αλλά ταυτόχρονα και απολύτως ειρηνικά. Κυκλοφορούσαμε από μπλοκ σε μπλοκ, συζητούσαμε και γενικά όλα κυλούσαν ομαλότατα, παρά τους κρότους που ακούγονταν από μακριά (επαναλαμβάνω, μιλάω για την Πλατεία Συντάγματος). Δεν είδα μπαχαλάκηδες, δεν είδα κάποιους να πετάνε αντικείμενα, γενικά δεν είδα κανέναν να προκαλεί. Και εκεί, κατά τις 22.00, ξαφνικά σκάνε 2-3 δακρυγόνα στην Αμαλίας, ενώ ταυτόχρονα τα ΜΑΤ έσπρωχναν τον κόσμο προς την πλατεία. Από τη Σταδίου σκάνε άλλα 2-3 δακρυγόνα, με αποτέλεσμα όλος ο κόσμος να εγκλωβιστεί στην πλατεία. Όπως ήταν λογικό όλοι προσπαθούσαν να φύγουν προς τα κάτω με αποτέλεσμα να γίνει το αδιαχώρητο. Σαν να μην έφτανε αυτό και ενώ ο κόσμος γύρω μου εκλιπαρούσε για βοήθεια (όπως και εγώ γιατί δεν μπορούσα να αναπνεύσω και να δω) οι ματατζήδες πέταξαν δακρυγόνα μέσα στον κόσμο. Αυτό μπορώ να το βεβαιώσω καθώς το δακρυγόνο έσκασε ακριβώς πίσω μου. Ειλικρινά δεν ξέρω πως καταφέραμε και φύγαμε από αυτή την κόλαση. Κινηθήκαμε προς Αμαλίας όπου σιγά-σιγά η ατμόσφαιρα καθάριζε και τα ΜΑΤ μας έκαναν τη χάρη να μας αφήσουν να φύγουμε.
Δεν ξέρω εάν οι πυρκαγιές ήταν οργανωμένο σχέδιο, αλλά η δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ στην πλατεία ήταν απολύτως οργανωμένη. Σκοπός τους δεν ήταν απλά να απωθήσουν τον κόσμο, αλλά ειλικρινά να σκοτώσουν. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς πως νοείται να ποτίζεις με δακρυγόνα τόσες χιλιάδες κόσμου οι οποίοι διαδηλώνουν ειρηνικότατα. Γι’ αυτό και μόνο ο κ. Παπουτσής οφείλει εξηγήσεις και άμεση παραίτηση.
Ειλικρινά αυτό που έζησα δεν θα ήθελα να το ζήσει κανείς ποτέ ξανά. Είναι η πρώτη φορά που ήμουν εν μέσω δακρυγόνων και πρέπει να υπογραμμίσω ότι είναι άλλο πράγμα να βλέπεις τις αθλιότητες από την τηλεόραση και άλλο να τις ζεις από κοντά. Οι δειλοί που μας έπνιξαν με δακρυγόνα είναι κατάπτυστοι, τόσο οι εγκέφαλοι που έδωσαν τις εντολές όσο και τα άμυαλα και ακούνητα στρατιωτάκια που τις εκτέλεσαν. Αυτές οι μνήμες θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό μου, όπως και στο μυαλό των περισσότερων που κοντέψαμε να πεθάνουμε από τα χημικά του κράτους μπροστά στην Βουλή.
Υπάρχουν ακόμη κάποιοι που απορούν γιατί ο κόσμος συνεχίζει να φωνάζει “μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι”; Αν ναι, ας περάσουν μια βόλτα από την πλατεία στην επόμενη διαδήλωση.
Υ.Γ. Θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τους guest stars του ΠΑΜΕ, οι οποίοι μπορεί να μην πάτησαν ποτέ το πόδι τους στο Σύνταγμα, αλλά κουνούσαν με τάξη και χαρά τα σημαιάκια τους στις στήλες του Ολυμπίου Διός όταν οι πνιγμένοι προσπαθούσαμε να πάρουμε αέρα.

εγκλήματα

Δεν βρήκα  καλύτερη προσέγγιση και ερμηνεία του νέου μνημονίου και τής σημερινής κατάστασης απ' το παρακάτω κείμενο.
Ας σώσουμε ότι μπορεί να σωθεί...

Εγκλήματα ειρήνης

Αν στο πρώτο μνημόνιο αιφνιδιαστήκαμε και μασήσαμε μπροστά στο δίλημμα "τα μέτρα ή καταστροφή", στο δεύτερο το δίλημμα αντιστρέφεται: καταστροφή θα είναι η υπογραφή του, δρόμος χωρίς γυρισμό θα είναι η υπογραφή του, τελειωτική κατεδάφιση θα είναι η υπογραφή του.

Παλιά στα εργοτάξια των δρόμων υπήρχαν ταμπέλες που έγραφαν: "Η ταλαιπωρία θα είναι προσωρινή, αλλά η βελτίωση της ζωής μας μόνιμη". Το αντίστροφο συμβαίνει με τους όρους που συνοδεύουν κάθε δόση: η ταμειακή ανακούφιση είναι προσωρινή και η διάλυση της κοινωνίας μόνιμη.
Δεν υπάρχει χειρότερο σενάριο, δεν υπάρχει πιο δραματικό σενάριο από την επιβολή των όρων του νέου μνημονίου. Οσοδήποτε δραματικές κι αν θα είναι οι συνέπειες της άρνησής του, οφείλουμε να μην αυτοκτονήσουμε σαν κοινωνία, οφείλουμε να πούμε και στην εξωτερική και την εσωτερική τρόικα πως εδώ είναι δημοκρατία και όχι πειραματικός σωλήνας, πως εδώ ζούνε άνθρωποι και όχι ζώα, πως εδώ είναι ανεξάρτητο κράτος που πριν απ' όλα και πρώτα απ' όλα οφείλει να διασφαλίσει την μη εξαθλίωση των πολιτών του, την μη κατάρρευση των δομών του, την μη αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού του.
Οφείλουμε να το πούμε εκατομμύρια πλέον άνθρωποι στους δρόμους. Ούτε δεκάδες ούτε εκατοντάδες χιλιάδες. Εκατομμύρια.
Όχι στην ταξικότατη πολιτική των εγκληματιών ειρήνης, όχι στην κατάργηση του εργατικού δικαίου, όχι στην αναίρεση του νομικού πολιτισμού που συνιστά την Ευρώπη, όχι στην μετατροπή της Ευρώπης σε τρίτο κόσμο.
Η Ιστορία δεν γράφεται ερήμην μας, η Ιστορία γράφεται από εμάς τους ίδιους.
Αν δεν τους σταματήσουμε τώρα, θα ξαναβρεθούμε σε τρεις μήνες εκβιαζόμενοι ξανά, ένα επίπεδο εκβιαστικών μέτρων πιο κάτω, ένα επίπεδο διάλυσης πιο κάτω. Και πάει λέγοντας, μέχρι πια να μην απομείνει τίποτα. Ας σώσουμε ό,τι μπορεί ακόμα να σωθεί. Το οφείλουμε. Και το μπορούμε. Μπορούμε να γίνουμε παράδειγμα για τους λαούς που θα έρθουν αύριο στη θέση μας, μπορούμε να γίνουμε ανάχωμα στους ευρύτερους ταξικούς σχεδιασμούς, μπορούμε να δείξουμε ότι το πείραμα ως εδώ πήγαινε. Από εδώ και πέρα το πειραματόζωο είτε αντιδρά είτε πεθαίνει αργά και βασανιστικά από το φάρμακό του.

http://old-boy.blogspot.com/



Στο κάλεσμα της 10ης του Φλεβάρη πολύς κόσμος ανταποκρίθηκε (όπως και χθες το βράδυ στο κάλεσμα των πρωτοβάθμιων

Συγκέντρωση 10 Φλεβάρη "η αυτοί ή εμείς"...

Μεγάλη η συμμετοχή της νεολαίας αυτή την φορά..κάτι που προκαλεί πάντα επέμβαση των μονάδων καταστολής..δεν μπορούν να βλέπουν νέους..

Την προηγούμενη είχαν βγάλει ανακοίνωση ότι δεν θα χτυπήσουν τα αδέλφια τους τους πατεράδες κλπ.. μάλλον δεν ήταν εκεί...

θέατρο

 

Ο ένας "λάλησε"απαγγέλλει και τραγουδάει,ενώ οι άλλοι 2 διαφωνούν και καλά σε μια παράγραφο.Στα άλλα ναι! (Ο 4ος είναι ρομπότ..)


Αυτό το έκτρωμα υπογράφουν;
 πηγή:εφ.ποντίκι
--
20:00 Σύμφωνα με τα όσα έχουν γίνει γνωστά η νέα συμφωνία περιλαμβάνει μεταξύ άλλων:
Μειώσεις στις συντάξεις
* Νόμος πλαίσιο για τα επικουρικά ταμεία με στόχο τη μείωση της ασφαλιστικής δαπάνης κατά 0,4% του ΑΕΠ (600 εκ. ευρώ μείωση). Το μέτρο εξειδικεύεται σε μειώσεις 15% των κυρίων ταμείων ασφάλισης ΔΕΗ, ΟΤΕ, Τράπεζες και 7% μειώσεις στο ΝΑΤ.
* Επανεξέταση στα τέλη Ιουνίου των ταμείων που έχουν περιοδικές εφάπαξ καταβολές.
* Σύστημα συλλογής ασφαλιστικών εισφορών. Αναθεώρηση της μεθόδου συλλογής εισφορών. Ολοκλήρωση προγράμματος έως Σεπτέμβριο 2012. Από το Μάρτιο 2012 ενοποίηση είσπραξης ασφαλιστικών εισφορών και φόρων και ενοποίηση ελέγχου καταβολής φόρων και ασφαλιστικών εισφορών.
Μείωση βασικού μισθού
* Μείωση του κατά 22% σε όλα τα επίπεδα.
* Πάγωμα του κατώτατου στα επίπεδα που θα διαμορφωθούν μετά τη μείωση έως το πέρας της προγραμματικής περιόδου.
* Επιπρόσθετη μείωση κατά 10% για τους νέους (έως 25 ετών).
Ψαλίδι στα επιδόματα
Μέτρα για διακοπές προγραμμάτων και εισοδηματικό όριο για την παροχή επιδομάτων με στόχο την εξοικονόμηση ποσού ύψους 1,5% του ΑΕΠ, για την περίοδο ισχύος του προγράμματος (2013-2015).
Σαρωτικές ανατροπές στα εργασιακά
* Μέγιστη διάρκεια συλλογικών συμβάσεων τρία χρόνια.
* Οι ισχύουσες συμβάσεις λήγουν ένα χρόνο μετά τη νομοθέτηση του προγράμματος.
* Μετενέργεια: μείωση του χρόνου της από έξι μήνες σε τρεις.
* Στο βαθμό που δεν υπάρξει νέα συλλογική σύμβαση εντός τριών μηνών ως βάση θεωρείται ο βασικός μισθός της ΕΓΣΣΕ.
* Διατηρούνται γενικά επιδόματα όπως: θέσης, παιδιών, εκπαίδευσης, επικινδυνότητας. Αυτά διατηρούνται έως τη σύναψη νέας συμφωνίας (συλλογικής ή ατομικής).
* Κατάργηση μονιμότητας σε όλες τις εταιρίες (ΔΕΚΟ, τράπεζες).
* Πάγωμα ωριμάνσεων μέχρις ότου η ανεργία μειωθεί κάτω από 10%.
* Κατάργηση μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία. Στη διαιτησία μπαίνουν μόνο οι βασικοί μισθοί. Λαμβάνονται υπόψη η οικονομική κατάσταση της εταιρίας.
Απολύσεις και άρση μονιμότητας στο Δημόσιο
* Επανεξέταση όλων των ειδικών μισθολογίων με στόχο εξοικονόμηση ποσού 0,2% του ΑΕΠ σε ετήσια βάση.
* Επανεξέταση μισθολογικών κλιμακίων.
* Μείωση αριθμού δημοσίων υπαλλήλων κατά 150.000 2011-2015.
* Διατήρηση προσλήψεων 1:5.
* Εργασιακή εφεδρεία.
* Μείωση συμβασιούχων.
* Περιορισμός εισαγωγών σε στρατιωτικές και αστυνομικές σχολές και γενικά σε σχολές που εξασφαλίζουν αυτόματη πρόσληψη στο δημόσιο.

Το κείμενο του νέου Μνημονίου

Στη δημοσιότητα -εδώ και λίγη ώρα- το σχέδιο του μνημονίου, όπως δόθηκε στους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Το μνημόνιο προβλέπει θετικό ΑΕΠ το 2013, ενώ αναφέρει ότι κεντρικός στόχος είναι η πτώση του μισθολογικού κόστους ανά μονάδα.
Παράλληλα στο κείμενο αναφέρεται ότι το δημόσιο χρέος θα παραμένει υψηλό παρά την εφαρμογή των μέτρων, με στόχο να φτάσει στο 120% του ΑΕΠ το 2020.
Επίσης αναγράφεται ρητά η δέσμευση για μείωση προσωπικού στο δημόσιο κατά 150.000, μέχρι το 2015 και η μείωση όλων των μισθών του δημοσίου.
Μεταξύ άλλων αναφέρονται αλλαγές στην υγεία, μείωση των συντάξεων και μεταρρυθμίσεις στο φορολογικό.
Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι το μνημόνιο περιλαμβάνει τη δέσμευση της ελληνικής κυβέρνησης για θέσπιση και νέων μέτρων, σε περίπτωση που τα υπάρχοντα-συμπεριλαμβανομένων αυτών του νέου μνημονίου δεν αποδώσουν.

Διαβάστε αναλυτικά:

Μνημονιο
radiobubble - news: