αλληλεγγύη

Στα σπάργανα η ανταλλακτική οικονομία
ελευθεροτυπία 23/12

Οπου χτυπάει η κρίση, γεννιέται η κοινωνική αλληλεγγύη. Οπου οι εκλεγμένοι -και μη- κυβερνώντες πήραν και στέρησαν, δηλαδή παντού, κάποιοι άλλοι, απλοί πολίτες, πάντα εθελοντικά και από το υστέρημά τους έρχονται για να δώσουν πίσω.

Σε αυτόν τον παράλληλο κόσμο οι δάσκαλοι κάνουν δωρεάν μαθήματα, όπως μέσω του νεοσύστατου «tutorpool», τα παζάρια χαρίζουν, οι άποροι δεν πεινάνε, ενώ οι «τράπεζες χρόνου και τροφίμων» μοιράζουν απλόχερα χωρίς τα τοκογλυφικά επιτόκια που απαιτούν οι πατροπαράδοτες.
Μια ιδέα που γεννήθηκε μόλις πριν από λίγα 24ωρα και, όπως φαίνεται, καθημερινά παίρνει σάρκα και οστά. Ηδη αρκετές οικογένειες ζορίζονται για τα απολύτως απαραίτητα, πόσω μάλλον για να πληρώνουν φροντιστήρια και ιδιαίτερα. Εχοντας περίπου αυτά κατά νου, αλλά «πρωτίστως την αλληλεγγύη», γεννήθηκε η ιδέα του «tutorpool» που έκανε τα πρώτα του βήματα στο Twitter, το δημοφιλή χώρο κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί, μέσω του hashtag #tutorpool, εθελοντές καθηγητές δηλώνουν ότι προσφέρουν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους σε μαθητές.
Μέσω του Google Maps
Στη συνέχεια, μέσω του Google Maps, μπορεί ο οποιοσδήποτε ενδιαφερόμενος γονέας ή μαθητής να δει σε ποιες περιοχές βρίσκονται οι διαθέσιμοι καθηγητές και ποια μαθήματα διδάσκουν. «Δεν έχει ακόμα κλείσει μια εβδομάδα ζωής και ήδη περίπου 65 καθηγητές έχουν δηλώσει συμμετοχή», λέει η Σίλια Βιτωράτου, μαθηματικός, υποψήφια διδάκτωρ στην ΑΣΟΕΕ και μία από τους αρχικούς εμπνευστές της ιδέας. Επιπλέον, χωρίς καμία ουσιαστική προβολή «επικοινωνούν μαζί μας διαρκώς από το εξωτερικό, λέγοντάς μας πως μπορούν να βοηθήσουν με τηλεδιδασκαλία». Συνεχίζοντας θα πει: «Βασική ιδέα είναι ότι όλοι γινόμαστε ένα. Μια ομάδα αλληλεγγύης με κύριο μέλημα όλων τα παιδιά. Να μη στερηθούν αυτά που οι δικοί μας γονείς μπόρεσαν να εξασφαλίσουν. Εμείς, με την κρίση, θα μπορέσουμε να επαναπροσδιορίσουμε τις ζωές μας. Τα παιδιά όμως δεν θα είναι ποτέ ξανά 15, 16, 17 ετών». Για τον καλύτερο συντονισμό δημιουργούνται μπλογκ και ιστοσελίδα και εκτός απροόπτου θα είναι έτοιμα την ερχόμενη εβδομάδα. Ηδη πάντως στο Google Maps βρίσκονται οι πρώτες συμμετοχές. Ενδεικτικά: «Μαθηματικά μέχρι και Β' Λυκείου. Περιοχές Παγκράτι, Καισαριανή, Βύρωνας, Κέντρο», «Αγγλικά, Γαλλικά, Μαθηματικά, Χημεία, Φυσική και γενικά όλα τα μαθήματα Γυμνασίου - Κερατσίνι, Πέραμα, Νίκαια, Κορυδαλλός», «Φυσική, Χημεία, Μαθηματικά όλων των τάξεων του Γυμνασίου και Φυσική, Χημεία, Βιολογία Λυκείου. Οπουδήποτε στην Πάτρα» κ.λπ. Κλείνοντας η κ. Βιτωράτου λέει πως «θέλω να πιστεύω πως σε έναν μήνα ο χάρτης θα είναι γεμάτος».
Γεμάτη από τρόφιμα ήταν η κοινότητα του radiobubble το προηγούμενο Σάββατο. Υποστηρίζοντας τη σχετική έκκληση της ΜΚΟ «Γιατροί του Κόσμου», η διαδικτυακή κοινότητα του radiobubble με τα μέλη της κάλεσε τον κόσμο να φέρει τυποποιημένα τρόφιμα, τα οποία οι «Γιατροί του Κόσμου» θα μοιράσουν σε 1.500 άπορες οικογένειες. Οπως λένε οι συντελεστές του radiobubble στην «Ε», «ως μέλη μιας κοινότητας (ραδιοφωνικής κι όχι μόνο) πιστεύουμε και διαδίδουμε τις έννοιες της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης. Ταυτόχρονα θεωρούμε πως ο όρος "κοινωνικό κράτος" στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία αποδομείται μέρα με τη μέρα - αν υποθέσουμε πως κάποτε υπήρχε. Υποστηρίζοντας έμπρακτα τις ιδέες μας, καλέσαμε τον κόσμο να βοηθήσει στη συγκέντρωση τροφίμων, τα οποία, μέσω του δικτύου των Γιατρών του Κόσμου, διανεμήθηκαν σε άπορες οικογένειες της Αθήνας».
Νόμισμα ο χρόνος
Η διεύθυνση, πάλι, της Τράπεζας Χρόνου του Δικτύου Γυναικών Ευρώπης είναι όπου υπάρχει ανάγκη και διαθεσιμότητα. Το νόμισμά της, ο χρόνος που διαθέτει ο κάθε εθελοντής. Μία ώρα μαθήματος Ισπανικών που κάνει κάποιος μπορεί να εξισωθεί με μία ώρα φροντίδας του σπιτιού του από αυτόν που του έκανε το μάθημα. Ο καθένας εκεί ανταλλάσσει αυτό που ξέρει. Αυτό όμως που την ξεχωρίζει από άλλες «τράπεζες χρόνου» είναι, σύμφωνα με τη Νίκη Ρουμπάνη, πρόεδρο του ελληνικού Δικτύου, «η προσωπική επαφή και οι συνεντεύξεις που παίρνουμε από τους εθελοντές. Να γνωρίζουμε, π.χ., ποιος είναι αυτός που θα πάει για baby sitting (φύλαξη παιδιού) και πού θα τον στείλουμε. Το δίκτυο της "τράπεζας χρόνου" αναπτύχθηκε αρχικά στις γειτονιές της Αθήνας και πλέον συνεργάζεται και με δήμους». Τέλος, όπως αναφέρει και στην ιστοσελίδα της η τράπεζα χρόνου, «ένας γιατρός ή δικηγόρος που προσφέρει μία ώρα επαγγελματικών υπηρεσιών δικαιούται μία ώρα άλλων υπηρεσιών, όπως βάψιμο, μαγείρεμα, φύλαξη ηλικιωμένου, πράγματα δηλαδή που μπορεί να προσφέρει και ένα όχι ειδικευμένο άτομο».
Η κοινωνική ευαισθησία των πολιτών έχει οδηγήσει στη δημιουργία πολλών ομάδων αλληλεγγύης και συμπαράστασης σε όλη την Ελλάδα. Ενδεικτικά, παζάρι αλληλεγγύης από βιοκαλλιεργητές στη Βούλα με σκοπό την ανταλλαγή αντικειμένων που δεν χρησιμοποιούμε και τη δοκιμή δωρεάν βιολογικών προϊόντων.
Στη Σαντορίνη πραγματοποιήθηκε λαϊκό, χαριστικό, ανταλλακτικό παζάρι ανθρωπιστικής αλληλεγγύης. «Με τιμές "χωραφιού" από τα χέρια των αγροτών απ' ευθείας στους καταναλωτές». Αυτό είναι το σύνθημα του πρώτου Προμηθευτικού Καταναλωτικού Συνεταιρισμού «Αλληλέγγυον», που πρόκειται να λειτουργήσει στην Αθήνα, πουλώντας ελληνικά αγροτικά προϊόντα και ελληνικά είδη διατροφής.
Με εθελοντές
Η πρωτοβουλία πολιτών «Στην Κόρινθο με ποδήλατο» διοργάνωσε ένα πρωτότυπο χαριστικό-ανταλλακτικό παζάρι. Δίκτυο Ανταλλαγών και Αλληλεγγύης ονομάζεται η πρωτοβουλία ανεξάρτητων πολιτών από τη Μαγνησία. Στόχος είναι να αναπτύξουν ένα σύστημα για ανταλλαγές υπηρεσιών και προϊόντων μεταξύ των μελών του, χρησιμοποιώντας ως μέσον τη λεγόμενη Τοπική Εναλλακτική Μονάδα (ΤΕΜ).
Το «Μπορούμε», μια πρωτοβουλία εθελοντών και εταιρειών εστίασης που καταπολεμά τη σπατάλη του περισσευούμενου φαγητού και δρα υπέρ της αξιοποίησής του για κοινωφελή σκοπό, με τη στήριξη του Ιδρύματος Τράπεζα Τροφίμων. Το Συριανό Δίκτυο Ανταλλαγής Υπηρεσιών και Προϊόντων, μια δημιουργία που έχει ως αφετηρία τις ιδέες της αλληλέγγυας οικονομίας. Η μονάδα ανταλλαγής είναι το συριανό ανταλλακτικό νόμισμα (ΣΑΝΟ). Στο Ρέθυμνο, το εθελοντικό ιατρείο κοινωνικής αλληλεγγύης Ρεθύμνου, μια εθελοντική προσπάθεια γιατρών, φαρμακοποιών, νοσηλευτών, μαιών, οδοντιάτρων και εθελοντών από τους εργαζομένους στις κοινωνικές δομές του δήμου. Οι ενέργειες στήριξης συμπολιτών μας, πολλές και αξιόλογες.

δάσκαλος

Χθες αναφέρθηκα στο #tutorpool μια πρωτοβουλία δασκάλων που μέσα απ' το twitter προσφέρουν εθελοντικά βοήθεια σε παιδιά που δεν μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά και σήμερα διάβασα το παρακάτω απ' το blog τοπικοποίηση.Σίγουρα υπάρχουν και πολλοί άλλοι σ' αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που κάνουν εξαιρετική δουλειά και αξίζει να αναφερθούν.

Στα χθεσινά τώρα,πατώντας τον σύνδεσμο #tutorpool (και κάτω απ' τον χάρτη) μπορείτε να δηλώσετε συμμετοχή η να δείτε την πρόοδο της προσπάθειας που σήμερα ξεπέρασε τα Ελληνικά σύνορα.

 Στην εξαιρετικά δύσκολη κι αποκαρδιωτική εποχή που ζούμε, είναι σημαντικό να αναδεικνύουμε τις νησίδες αισιοδοξίας και δύναμης όπου τις εντοπίζουμε.

Αντί για χριστουγεννιάτικο δώρο, ένα άρθρο από εκείνα που δεν γίνονται ποτέ πρωτοσέλιδα, από εκείνα που δεν απασχολούν ποτέ τα τηλεοπτικά πάνελ και τους ειδήμονες πάσης φύσεως.
To κείμενο είναι του καρδιολόγου Νικήτα Κακκαβά και δημοσιεύτηκε στο blog Σχολιαστής:


Σε κάθε σχολείο ανάμεσα στους δέκα-είκοσι δασκάλους υπάρχει και ένας που ξεχωρίζει. Ένας δάσκαλος που τον θυμόμαστε για χρόνια μετά, μέχρι τα γεράματα μας, με αγάπη και αληθινή συγκίνηση. Ένας δάσκαλος που κατάφερε να τρυπώσει στο άβατο της παιδικής μας ψυχής και έφερε ένα εντελώς νέο φως. Και χάρη σ' αυτό το "Δεύτε λάβετε φως" - φως μικρού κεριού ή ολόλαμπρου ήλιου δεν έχει σημασία - μέσα στην κυνικότητα και στην αδιάφορη καθημερινότητα του ενήλικα, που μοιραία όλοι μεταμορφωθήκαμε, διασώζεται και αχνοφέγγει ακόμα ό,τι καλό διαθέτουμε εντός μας.

Σε ένα μικρό χωριό του ορεινού Ρεθύμνου, τον Φουρφουρά, οι γιοί και οι κόρες των 560 μόλις κατοίκων του δέχτηκαν την ευεργεσία μιας αναπάντεχης τύχης. Χωρίς να το ξέρει, κάποιος βαριεστημένος δημόσιος υπάλληλος του υπουργείου Παιδείας σφράγισε πριν από λίγα χρόνια τον διορισμό στο χωρίο τους ενός τέτοιου ξεχωριστού δασκάλου, του Άγγελου Πατσιά.

Ο νεαρός δάσκαλος δεν είδε αυτόν τον διορισμό του στην άκρη του πουθενά σαν μια καταναγκαστική προσγείωση, σαν δυσάρεστο πάρεργο εν όψει μιας ευνοϊκότερης μετάθεσης ή σαν μια ευκαιρία για ατελείωτη ραστώνη.

Αντιθέτως! Διέθεσε και διαθέτει μέχρι σήμερα ό,τι φωτεινότερο κρύβει η ψυχή του. Μακριά από κάθε λογική κέρδους - βλέπε αντιπαροχή υπό την μορφή μισθού, προσωπικής προβολής και ό,τι παρόμοιο σκεφθεί ο κακοπροαίρετος νους μας - άνοιξε στους ολιγάριθμους μαθητές του την αυλαία ενός εντελώς καινούργιου κόσμου, χαρίζοντας τους την σπάνια ευκαιρία να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι.

Στην άκρη το "εβδομαδιαίο πρόγραμμα"
Και τι δεν έκανε ο ευφάνταστος αυτός δάσκαλος! Και πρώτα από όλα έγκαιρα πήρε την ορθή και γενναία απόφαση να αποδράσει από τα ασφυκτικά όρια του γραφειοκρατικού «Εβδομαδιαίου Προγράμματος» που ορίζει το Υπουργείο Παιδείας. Στο δικό του σχολείο αποφάσισε πως κράτος και εξουσία θα είχαν οι ανάγκες και οι νόμοι της παιδικής ηλικίας και όχι το στενάχωρο πλαίσιο του νομοθέτη. Έβαλε τα τυχερά Φουρφουργιανάκια στις φτερούγες του και ξεκίνησαν όλοι μαζί την πτήση τους προς τον ευαίσθητο ουρανό της Φαντασίας – ή προς τον φανταστικό ουρανό της Ευαισθησίας, αν προτιμάτε.

Μέσα στα λίγα χρόνια που ο Άγγελος Πατσιάς είναι δάσκαλος στο 4θέσιο Δημοτικό σχολείο Φουρφουρά πραγματοποίησε ένα μικρό θαύμα.

Δεν στάθηκε στις ανεπάρκειες της ελληνικού κράτους, αγνόησε τις αβελτηρίες της δημόσιας παιδείας, υπερπήδησε κάθε βολική δικαιολογία προκειμένου να αρκεστεί στο νόμο της ήσσονος προσπάθειας. Οργάνωσε το παλιό σχολείο του χωριού, μεταμορφώνοντας το από ένα εγκαταλειμμένο οίκημα σε σχολείο του 21ου αιώνα. «Σχολείο της φύσης και των χρωμάτων» το ονόμασε και βάλθηκε να το φτιάξει.

Ζωγράφισε φωτεινούς και έγχρωμους τους τοίχους, πλούτισε την βιβλιοθήκη του, έφερε υπολογιστές. Μα πάνω από όλα αποφάσισε να μάθει στα παιδιά αληθινά "γράμματα", παναπεί να ξυπνήσει εντός τους τον αχόρταγο προσανατολισμό προς το Καλό και το Ωραίο.

Γι' αυτό και βάλθηκε να μάθει τα παιδιά να τραγουδούν, να νοιώθουν την ποίηση, να παίζουν θέατρο, να χορεύουν - μέχρι και "μάχη χορευτικών συγκροτημάτων" διοργάνωσε ο αθεόφοβος! Οργάνωσε τους μικρούς του μαθητές για καλλιεργούν μποστάνια και να φτιάξουν το δικό τους κοτέτσι. Κατόπιν τους έμαθε να πουλάνε την παραγωγή τους - αυγά, καρπούζια και λαχανικά - προκειμένου να εξασφαλίσουν χρήματα για τα έξοδα του σχολείου. Κανονικό πρότυπο αυτοδιαχείρισης δηλαδή.

Διαβάζω στο Διαδίκτυο την άποψη του για την εκπαίδευση.

"Η εκπαίδευση", λέει ο Άγγελος Πατσιάς, "κρύβεται στα απλά πράγματα. Εγώ αυτό που έκανα είναι να πειραματίζομαι". Και συνεχίζει: "Δεν θέλει φόβο στον πειραματισμό και μάλλον αυτό είναι το πιο σημαντικό. Πάντα όμως να έχουμε ως γνώμονα ότι τα παιδιά δεν θα ζημιωθούν από τους πειραματισμούς. Λάθη θα γίνουν, τα παιδιά δείχνουν κατανόηση. Ο δάσκαλος δεν είναι θεός. Είναι κάτι το οποίο κινείται ανάμεσά τους πολλές ώρες την ημέρα και ο ένας μαθαίνει από τον άλλο".

Τέλος, μεταξύ των πολλών άλλων, o Άγγελος Πατσιάς δημιούργησε, κλέβοντας ώρα από τον "εξωσχολικό" του χρόνο, μια διαδικτυακή εκπαιδευτική τηλεόραση για τα παιδιά. Την Φουρφουρά Web TV!

Η Φουρφουρά Web TV δεν είναι απλά μια ακόμη διαδικτυακή τηλεόραση ανάμεσα στις χιλιάδες που μπορεί να βρει κανείς σήμερα στο Ίντερνετ. Είναι κάτι πολύ περισσότερο: αποτελεί έναν δίαυλο επαφής και επικοινωνίας των παιδιών με την υπόλοιπη Κρήτη, με την Ελλάδα και – γιατί όχι; - με όλο τον κόσμο. Μέσα από αυτήν τα παιδιά αυτοσχεδιάζουν, δημιουργούν, αλλά επίσης λύνουν τις απορίες τους, μαθαίνουν εξ αποστάσεως… Πάνω από όλα τα παιδιά το διασκεδάζουν. Αρκεί να επισκεφτεί κανείς τον σχετικό διαδικτυακό τόπο – site επί το … ελληνικότερον - για να διαπιστώσει, ότι όσα γράφω είναι αλήθεια μέχρι κεραίας.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Ο κόσμος μας λειτουργεί με γνώμονα την ανισότητα στα όνειρα και τις προοπτικές των ανθρώπων καμιά δημοκρατία και δικαιοσύνη δεν λειτουργεί. Έχεις αναρωτηθεί, άραγε αναγνώστη μου, τι είδους ισονομία ορίζει ο Θεός, η Τύχη, το Κισμέτ, η φυσική επιλογή, το Κάρμα - ή έστω ό,τι πιστεύει ο καθένας - ανάμεσα στο παιδάκι που γεννιέται σε μια εύπορη αστική οικογένεια στα προάστια της Αθήνας και στα παιδιά ενός μεροκαματιάρη αγρότη ή κτηνοτρόφου σε κάποιο απομονωμένο χωρίο των συνόρων;

Τα παιδιά του Φουρφουρά γεννήθηκαν με τα σύνορα τους κατ’ αρχήν κλειστά στην αποδημία των ονείρων και της ίσης ευκαιρίας. Αναλογιστείτε τα δεδομένα και προβλέψτε τις δυνατότητες: ένα ορεινό χωριό 500 ανθρώπων που στην πλειονότητα είναι υπερήλικες χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση, λασπόδρομοι, το Ρέθυμνο χιλιόμετρα μακριά και στη γλώσσα του χωρίου πολλές λέξεις, όπως "κινηματογράφος», «θέατρο», «συναυλία», «λεωφόρος» κ.ά., χωρίς αντίκρισμα. Τα παιδιά του Φουρφουρά έπρεπε να τρέξουν, αμέσως αφότου γεννήθηκαν, αν ήθελαν να «προλάβουν» τους συνομηλίκους τους των πόλεων. Βλέπεις οι τελευταίοι είχαν όλον τον χρόνο, πρώτα να μπουσουλήσουν, μετά να σηκωθούν στα δυο τους πόδια και να μάθουν με την ησυχία τους να περπατούν. Κι όμως η παρουσία ενός μόνου ανθρώπου, του δάσκαλου Άγγελου Πατσιά, έφτασε να ανατρέψει την προδιαγεγραμμένη μοίρα των παιδιών, κατάφερε να ανοίξει ρωγμές στην απομόνωση τους και να εγγράψει οριστικά στην καρδιά τους στέρεες παρακαταθήκες για το μέλλον. Με άλλα λόγια, ο εμπνευσμένος δάσκαλος μπόρεσε να ακυρώσει τα βαρίδια της καταγωγής και να αποκαταστήσει μια κάποια πιο δίκαια κανοναρχία στην πτήση της ζωής τους.

Μα γιατί τα γράφω όλα αυτά; Δεν ξέρω και εγώ στ’ αλήθεια, αναγνώστη μου. Ίσως να ματαιοπονώ γράφοντας τούτες τις σκέψεις, για να διεκδικήσω φρούδες απαντήσεις σε μάταιες απορίες. Φερ’ ειπείν σε τούτα τα χρόνια της δημόσιας ρητορείας και της ιδιωτικής ιστορίας, όπου όλα τριγύρω είναι «ωραία κιόλας ερείπια»2, τι μπορούμε να λογαριάσουμε για Πράξη; Κι ακόμη: ποια Πράξη, μέσα σε τούτο το ετοιμόρροπο σκηνικό μες στο οποίο περιφέρουμε κομπάρσο τη ζωή μας, μπορεί να σταθεί όρθια σαν αλεξικέραυνο;

Ζούμε στα χρόνια, που το τιποτένιο κάνει μεγάλο σαματά. "Πάμε ΠΟΥΘΕΝΑ, να δούμε ΚΑΝΕΝΑΝ για να πούμε ΤΙΠΟΤΑ", είναι το σλόγκαν της νέας εποχής. Η βιαστική πλειοψηφία, που ξεχαρμανιάζει μπροστά στους ήρωες της lifestyle υποκατάστατης πραγματικότητας, έχει τυφλά και κωφά τα αισθητήρια της για τέτοιες λογής Πράξεις, όπως τούτο το ευαίσθητο δασκαλίκι του νεαρού Άγγελου. Μοιάζει για αυτούς αποκοτιά, γραφικότητα, καπρίτσιο ή τέλος πάντων μια ασήμαντη και δυσδιάκριτη ψηφίδα στο οπτικό τους πεδίο. Στο βάθος ίσως και να την αγνοούν, επειδή γίνονται ενοχλητικοί όσοι επιμένουν ακόμα να θυμίζουν πως είμαστε φτιαγμένοι για να γίνουμε Άνθρωποι ...

Εκπληκτικέ Άγγελε Πατσιά, αν μπορούσε η φωνή μου να φτάσει μεμιάς από εδώ τον παγωμένο βορρά της Ελλάδας μέχρι τον Φουρφουρά της ορεινής Ρεθυμνίας, θα ήθελα να σου φωνάξω αληθινέ μου Δάσκαλε, για ό,τι κάνεις, τα λόγια του Ποιητή:

"Κι όρθια η Πράξη σαν αλεξικέραυνο".

Υ.Γ1. Λίγους μήνες πριν πεθάνει ρώτησαν σε μια τηλεοπτική συνέντευξη τον Γιώργο Ζαμπέτα τι θυμάται από την ζωή του. Ο θυμόσοφος μάγκας, ρούφηξε το τσιγάρο του, ζύγισε το ζάρι της μνήμης και απάντησε στον έκπληκτο δημοσιογράφο: «Εξόν από την μάνα και τα παιδιά μας, τι νομίζεις ότι θα θυμόμαστε ρε; Κανά καλό δάσκαλο, την πρώτη γκομενίτσα και κανένα μερακλίδικο τραγούδι…».

Υ.Γ2. Ότι σταδιακά μεταλλασσόμαστε από οργανωμένη κοινωνία ανθρώπων σε ένα σαθρό, αλλοπρόσαλλο, ετοιμόρροπο και χωρίς ευδιάκριτο αξιακό σύστημα συνονθύλευμα τυχαίων συνοδοιπόρων, φαίνεται και από την αντιμετώπιση που επιφυλάσσει η πλειοψηφία στους δασκάλους. «Τεμπέληδες που κάθονται τρεις μήνες το χρόνο», «δασκαλάκοι», «μίζεροι» και άλλα τέτοια παρόμοια συνηθίζουν για τους δασκάλους αρκετοί. Κάποιοι μάλιστα προχωρούν ακόμη παραπέρα: αποκαθηλώνουν τον δάσκαλο στα μάτια του μικρού παιδιού τους με την παραμικρή ευκαιρία. Διόλου δεν αντιλαμβάνονται το κακό που κάνουν στην αθώα παιδική ψυχή των σπλάγχνων τους (υπέρ των οποίων a propo ισχυρίζονται πως κόπτονται και πασχίζουν). Μιας και στο παιδί πρώτα οικοδομείς το εναλλακτικό και ύστερα γκρεμίζεις το υπάρχον. Τακτική μπουλντόζας και αντιπαροχής δεν χωράει στη ψυχή των παιδιών μας! Ψιλά γράμματα θα μου πεις αναγνώστη μου. Όμως, στις λεπτομέρειες παίζεται το παιχνίδι της ζωής…

Το πρώτο ολισθηρό βήμα για την αμορφωσιά και την απανθρωπιά της κοινωνίας - και ό,τι αυτές συνεπάγονται - είναι η αντιφατική στάση που τηρούμε έναντι των δασκάλων – και κατ’ επέκταση της Παιδείας. Από τη μια, τους εμπιστευόμαστε ό,τι πιο πολύτιμο, εύθραυστο και σπάνιο αξιωθήκαμε ποτέ να αποκτήσουμε: τη ψυχή των παιδιών μας. Επιπλέον, με κάθε ευκαιρία αναγνωρίζουμε τη σπουδαιότητα του λειτουργήματος τους. Από την άλλη, παραμένουμε πεισματικά και εξαρχής προκατειλημμένοι και απαξιωτικοί μαζί τους. Σκεφθείτε μοναχά πόσες φορές έχετε ακούσει ή και ξεστομίσει την ατάκα "τι ξέρει τώρα ο δασκαλάκος;". Επιτρέψτε μου να πω – όχι ότι χρειάζονται αυτόκλητους υπερασπιστές οι δάσκαλοι - πως ενίοτε ξέρει πολλά περισσότερα από πολλούς τριγύρω μας που τους έχει αποχαυνώσει η lifestyle παρέλαση της τηλεόρασης.

Είναι σίγουρο πως δεν αξίζουν όλοι οι «δάσκαλοι» να λέγονται δάσκαλοι, όπως δεν αξίζει λ.χ. να λέγονται γιατροί όλοι οι "γιατροί", δικαστές όλοι οι "δικαστές" και εν τέλει όλοι οι «άνθρωποι» άνθρωποι. Χωρίς αμφιβολία στην εκπαιδευτική κοινότητα λαθροβιώνουν αρκετοί που δεν έχουν αντιληφθεί στο ελάχιστο πόσο σπουδαίος είναι ο ρόλος τους και ποια επίδραση μπορεί να έχει διαχρονικά η παρουσία τους στους ανθρώπους, την αγωγή των οποίων τους εμπιστεύονται οι γονείς και η κοινωνία. Ωστόσο, αναπόφευκτα παιδεία και σχολείο δεν έχουν νόημα χωρίς τον δάσκαλο, όπως δεν νοείται δικαιοσύνη και δικαστήριο χωρίς τον δικαστή ή υγεία και νοσοκομείο χωρίς τον γιατρό.

Μόνο αν η κοινωνία και οι εκάστοτε Εξουσίες αναγνωρίσουν με ολοφάνερο και ανυπόκριτο τρόπο την αξία του δασκάλου, υπάρχει ελπίδα η εκπαιδευτική κοινότητα να βρει το θάρρος και την αποφασιστικότητα να ξεφορτωθεί από τέτοιους λογής λαθρεπιβάτες. Εν τέλει χρειάζονται και κάποια υπομόχλιο συμπαράσταση οι δάσκαλοι για να εννοήσουν, να προστατέψουν και να αναδείξουν το κύρος της ευθύνης να είσαι δάσκαλος.

Οι δάσκαλοι – και ιδίως οι νέοι δάσκαλοι, τα είκοσι οχτώ χρονών αγόρια και κορίτσια που βλέπω περιτριγυρισμένα από τα πολύβουα μελίσσια των παιδίων στις αυλές των δημοτικών σχολείων - πρέπει να πάψουν να ακροβατούν στο τεντωμένο σκοινί μιας τέτοιας αντίφασης: από τη μια λειτουργοί, από την άλλη απαξιωμένοι από την κοινωνία και νεόπτωχοι με 900 ευρώ μισθό από το Κράτος. Γιατί αν "όλα έχουν παιχτεί, προτού γίνουμε δώδεκα χρονών", όπως σοφά διαισθάνθηκε ο Γάλλος ποιητής Charles Péguy, τότε ο δάσκαλος είναι κάτι περισσότερο από αυτό για το οποίο τον προορίζει η προκρούστεια γραφειοκρατική αντίληψη του Υπουργείου Παιδείας. Είναι τυχαίο που ο Πλάτωνας στην Ιδανική Πολιτεία του ιεράρχησε πρώτο τον Δάσκαλο στην κορυφή της κοινωνίας;

Υ.Γ3. Θερμή παράκληση να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της Φουρφούρα Web TV (http://fourfourastv.blogspot.com). Προσπαθήστε να στείλετε με κάθε τρόπο (e-mail στη διεύθυνση του angelpats@gmail.com, συγχαρητήρια επιστολή στο σχολείο του χωριού κλπ) σ' αυτόν τον άνθρωπο ένα μήνυμα συμπαράστασης, ένα μικρό μπράβο, μια ευχή. Το αξίζει! Ο ίδιος - σεμνός καθώς φαίνεται - δεν επιδίωξε ποτέ του την προβολή. Ωστόσο, την αξίζει όσο κανείς άλλος! Ιδίως αυτές τις στιγμές όπου η κατήφεια και η απαισιοδοξία που γέννησε η οικονομική κρίση σκιάζουν το μικρό του άστρο στον ουρανό μας.