δολοφονικές επιθέσεις

Πληθαίνουν οι μαρτυρίες για τις δολοφονικές επιθέσεις των αστυνομικών στην λ.Αμαλίας.
Όσοι βρεθήκαμε σε εκείνο το σημείο και δεχτήκαμε αυτή την επίθεση απορούμε πως και δεν θρηνήσαμε θύματα...

//ΠαραλληλοΓράφος//

Tο κίνημα δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις (υποκειμενικό φωτορεπορτάζ)

Εμείς είμαστε η φωτιά!

Στο δρόμο από το μεσημέρι, μαζί με εκατοντάδες που γίνανε χιλιάδες και μετά από λίγο εκατοντάδες χιλιάδες. Ομόνοια, Σταδίου, Πανεπιστημίου, Πλατεία Συντάγματος, Αμαλίας μέχρι στύλους Ολυμπίου Διός, Όθωνος, Καραγιώργης Σερβίας, Ερμού, Μητροπόλεως και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά.

Θαυμάσιος άνθρωπος… να σε κρατάει, να σε βοηθάει, να σου μιλάει για να μη φοβάσαι, να τραγουδάει, να φωνάζει, να πέφτουν γύρω τα χημικά , να πέφτεις κι εσύ και να σε σηκώνει, να σε κρατάει όταν σε έχουν τυφλώσει τα αέρια , να οπισθοχωρεί και να ανασυντάσσεται και να επιστρέφει, και ξανά να φωνάζει, να τραγουδάει μέχρι αργά το βράδυ που πια η επίθεση έγινε με όλους τους τρόπους.

Και μαζί το ημερολόγιο πολέμου. Χημικά, ασφυξιογόνα, κρότου λάμψης πάντα μέσα στην πορεία. Να μην επαναλάβω το αυτονόητο, ότι η διαδήλωση ήταν ανεπιθύμητη. Και μαζί επιθέσεις της αστυνομίας με χημικά παντού και εκατοντάδες να αντιδρούν με πέτρες, μικρές φωτιές, σπασμένα όλα τα μάρμαρα στην πλατεία και στους γύρω δρόμους, οδοφράγματα με ότι υλικό μπορείς να φανταστείς και να φτάνουν από κάπου μακριά οι ειδήσεις για κτίρια να καίγονται.

Η υπογραφή στο νέο μνημόνιο μπήκε υπό τους ήχους των ασθενοφόρων. Έχω χάσει τον λογαριασμό πόσα μέτρησα χθες να περνούν από την πλατεία Συντάγματος. Έχω χάσει τον λογαριασμό του πόσες φορές είδα ΜΑΤ να πετούν πέτρες σε διαδηλωτές. Μέσα από τη διμοιρία, με στολή, αντιασφυξιογόνα, την ασπίδα στο ένα χέρι και την κάμερα με ενσωματωμένο προβολάκι στο άλλο, μπάτσος κατέγραφε τους διαδηλωτές που κλωτσούσαν πίσω τα δακρυγόνα που ο διπλανός μπάτσος πετούσε.

Η υπογραφή μπήκε και οι άθλιοι ακόμα κλαίνε για τα κτίρια της πόλης, μέχρι που η επόμενη μέρα δείχνει πως εμείς, που ζούμε τη  νέα κατάσταση δεν θα κλάψουμε για τις ζωές μας, τις έχουμε ήδη πάρει στα χέρια μας. Στην αναμετάδοση ακούστηκε και πάλι το αμίμητο για τον τουρισμό που πλήττεται, και αργότερα “το πάθος για το χρήμα σε κάνει Παύλο Τσίμα” ανακουφίστηκε που η ψηφοφορία έληξε πριν ανοίξει το χρηματιστήριο του Τόκιο και δεν κόστισαμε ακριβά στις αγορές. Η υπογραφή μπήκε και από σήμερα ανήκω στη γενιά των 400€. Να χαίρεστε την ευταξία σας… Άνθρωποι μάτωσαν, έχασαν την ανάσα τους, έτρεξαν, στάθηκαν όρθιοι, πολέμησαν και θα συνεχίσουν.

Δεν φοβάμαι τη φωτιά.

Ask  

domianos 

είσαι καλά; ο σπύρος; τα άλλα παιδιά; | 12-2-2012

σε όλες τις καθέτους της αμαλίας αναρχικοί προσπαθούσαν να εμποδίσουν τα ΜΑΤ να ανέβουν προς τα πάνω / πετάγαν πέτρες / απλός κόσμος πήγαινε έπαιρνε πέτρες από κάτω και τις πετούσε και αυτός / κάθε φορά που τα ΜΑΤ κάναν πίσω ο κόσμος χειροκροτούσε / κάθε φορά που έριχναν δακρυγόνο ο κόσμος φώναζε μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι / χαμογελούσαμε / μιλάγαμε / φοβόμασταν / αγκαλιαζόμασταν / ήμασταν ένα / μέχρι που οι κρατικοί δολοφόνοι άρχισαν να κάνουν επίθεση και μέσα από το ζάππειο / ο κόσμος πανικοβλήθηκε / μπήκαμε στο ξενοδοχείο αμαλία / σε 2 λεπτά άρχισε να μπαίνει εκατοντάδες κόσμος μέσα / σκάνε 1-2  δακρυγόνα ακριβώς μπροστά στην ανοικτή πόρτα / ο κόσμος έμπαινε και έκανε εμετό / λιποθυμούσε / έκλαιγε / τυφλός πια / 4 άνθρωποι παγιδεύτηκαν στην στριφογυριστή πόρτα της εισόδου που ήταν γεμάτη δακρυγόνα / τους έβλεπα να μελανιάζουν / να πνίγονται / 3 άντρες πήγαμε / με δυσκολία την ανοίξαμε / γύρισα και κοίταξα το λόμπυ και αυτό που είδα δεν ήτανε ανθρώπινο / ήταν ο τρόμος απλωμένος σε ανθρώπους / πεσμένα κορμιά / παιδιά / γυναίκες / γέροι / ο φόβος είχε μετατρέψει το κορμί μου σε δοχείο αδρεναλίνης / γρήγορα να βρούμε σπρέυ για άσθμα / γιατρό / νερό / μαλόξ / ριοπάν / αγκάλιασα μια κυρία που έκλαιγε / (νομίζω έκλαιγα περισσότερο από μέσα μου) / δεύτερο κύμα κόσμου / οι άνθρωποι του ξενοδοχείου σαν έτοιμοι από πάντα / έχω χάσει τους φίλους μου / ψάχνω παντού / τους βρίσκω σε διάφορες γωνιές / ησυχάζω / σκέφτομαι τους φίλους που είναι ακόμα έξω / στέλνω DM / SMS / προσεύχομαι στους ίδιους γιατί αυτοί είναι ιεροί / πάω στον πάνω όροφο / ανάβω ένα τσιγάρο / ξεπατώνομαι στα κλάματα / η αδρεναλίνη φεύγει από τα μάτια μου / είμαστε όλοι ερωτευμένοι / είμαστε όλοι αναρχικοί.