μας πήραν το βρακί

ποιος φταίει γι' αυτό;




Μονόδρομοι τέλος

Ώστε θα μας «διώξουν»! Ετοιμάζονται ή θέλουν… Ποιοι όμως και από πού; «Από την Ευρώπη», λένε οι τσάτσοι του καθεστώτος και οι πεμπτοφαλαγγίτες του Παπαδήμου, που σηκώνουν κεφάλι όλο και περισσότερο στα social media.
Από μόνο του ηχεί περίεργα, αλλά όσο και να πεις, κάποιοι που αρέσκονται να πανικοβάλλονται, το ασπάζονται για να πανικοβληθούν. Η Ευρώπη ως γνωστόν είναι ήπειρος, άρα γεωγραφικός προσδιορισμός, οπότε ο εκφοβισμός είναι γελοίος. Δε μπορείς να πριονίσεις μια χώρα και να τη στείλεις στην Αφρική.
Αυτό που οι μπράβοι του Παπαδήμου θέλουν να πουν για να τρομάξουμε είναι ότι θα μας «διώξουν» από την Ευρωζώνη. Εντελώς διαφορετικό πράγμα. Θα μας αποβάλλουν, δηλαδή, από μία νομισματική ένωση στην οποία, για παράδειγμα, δε συμμετέχει η Μεγ. Βρεττανία. Την έχει γραμμένη και συνεχίζει την πορεία της. Επίσης, δε συμμετέχουν η Ελβετία, η Σουηδία και άλλες χώρες, που επίσης είναι ισχυρές οικονομίες κι έχουν γραμμένο το ευρώ.
Αντιθέτως, σε αυτή την «τόσο σημαντική τραπεζική ζώνη» συμμετέχουν η Εσθονία, η Σλοβακία, η Σλοβενία και άλλες που περνούν απαρατήρητες. Τουτέστιν, η Ευρωζώνη από μόνη της δε σε αναβαθμίζει, δε σε σώζει, δε σε αναπτύσσει, δεν σου εξασφαλίζει ότι θα σταματήσει η οικονομική σου παρακμή.
Αυτό το club των ισχυρών, δημιουργήθηκε για να αυξηθούν οι εξαγωγές της Γερμανίας και να ανθίσει η οικονομία της. Σήμερα, πλέον, είναι προφανές και δεν το αρνείται κανείς. Ούτε καν η Γαλλία, αυτή η ορντινάτσα της Μέρκελ.
Τα τρομοκρατικά σενάρια που διαχέουν οι παπαγαλίσκοι των λίγων ισχυρών αυτού του τόπου, διαρρέουν κατά ριπάς ισοτιμίες περί 1 ευρώ = 1500 δραχμές. Ή το άλλο, ότι δε θα μπορούμε να εισάγουμε ξένα προϊόντα. Ή ότι θα καταστραφεί η ελληνική οικονομία. Ή ότι θα πεινάσουμε. ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ! Τι γίνεται εδώ; Σε ποιους απευθύνεται η τρομοκρατία;
Στο ένα εκατομμύριο ανέργων που ολοένα αυξάνουν; Στις εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων που δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται; Στους εκατοντάδες ή χιλιάδες άστεγους; Σε αυτούς που δε μπόρεσαν να πληρώσουν το χαράτσι της ΔΕΗ και κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς φως; Σε αυτούς που η καταναλωτική τους δύναμη έχει περιοριστεί σε ψωμί και γάλα;
Αυτούς, που τείνουν να γίνουν οι περισσότεροι σε αυτή τη χώρα, τί ακριβώς τους τρομάζει; Ότι θα ακριβύνουν τα τζιπ και οι κολώνιες; Μα ήδη έχουν παραδώσει τις πινακίδες των αυτοκινήτων τους και κοντεύουν να μην έχουν να αγοράσουν ούτε σαπούνι.
Λέτε να φοβούνται αν η ισοτιμία του ευρώ φτάσει ακόμη και το 1 ευρώ προς 10.000 δραχμές; Μα τρώνε σε συσσίτια των δήμων και της Εκκλησίας. Λέτε να τρομάζουν από την πιθανή καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, την ώρα που οι ίδιοι έχουν καταστραφεί σε επαγγελματικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο;
Μια πιθανή καταστροφή της Ευρωζώνης, θα είχε ως πρώτο θύμα τη Γερμανία, την παραγωγικότητά της, τις εξαγωγές της και την ανεργία της. Οπότε αυτή η απειλή, όσο καλός άνθρωπος κι αν είσαι, σε αφήνει αδιάφορο. Αν μας «διώξουν» από το ευρώ, τα πρώτα μεγάλα θύματα στην Ελλάδα θα είναι οι Τράπεζες και οι τραπεζίτες. Ναι, αυτοί που κατάσχουν σπίτια, αυτοκίνητα, δανείζονται με 1% και δανείζουν με 25%, αυτοί που καταπίνουν δισεκατομμύρια από το ελληνικό Κράτος αφήνοντας άδεια τα ταμεία για κοινωνική πολιτική και στήριξη των αδύναμων.
Πόσο μπορεί να συγκινήσει μια τέτοια προοπτική, τον άπορο; Πόσο θα μπορούσε να αποτελέσει κίνητρο για τον χαμηλοσυνταξιούχο να δεχτεί κι άλλες θυσίες;
Μέχρι σήμερα, αυτό που ζούμε είναι η εξαθλίωση μέσα στην Ευρωζώνη. Το μόνο που έχει αποδειχτεί πεντακάθαρα είναι ότι όσο μένουμε στο ευρώ, καταστρεφόμαστε. Η εξαθλίωση δεν αποτελεί πλέον απειλή, αλλά καθημερινότητα.
Το ερώτημα είναι απλό: Άραγε τι ακριβώς φοβόμαστε αν μας «διώξουν» από την Ευρωζώνη; Όσοι παπαγαλίζουν τα καθεστωτικά σενάρια για το μέλλον εκτός ευρωζώνης, απλώς περιγράφουν τη σημερινή κατάσταση. Μιλούν για ανεργία, φτώχεια και πείνα. Μα ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ήδη τα ζει, άρα ζει ήδη εκτός ευρώ. Με μια κουβέρτα για περιουσία και τέσσερα πλακάκια στο πεζοδρόμιο.
Λυπάμαι, αλλά πλέον αδυνατώ να τρομάξω με τις απειλές για τη ζωή χωρίς ευρώ. Νομίζω ότι πλέον και στην κυβέρνηση έχουν βαρεθεί να υπερβάλλουν εκφοβίζοντάς μας και άλλαξαν θέμα. Τους απασχολεί το ΠΑΣΟΚ χωρίς Παπανδρέου.
Η επίσημη χρεωκοπία τί άλλο μπορεί να φέρει στη χώρα; Μια στάση πληρωμών, είναι το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό. Ναι, μόνο που αν χρεωκοπήσουμε εντός ευρωζώνης τότε η στάση πληρωμών θα γίνει προς τα μέσα. Αν χρεωκοπήσουμε εκτός ευρωζώνης, τότε θα υπάρχει η δυνατότητα να γίνει στάση πληρωμών προς τα έξω κι εμείς να προσπαθήσουμε να συμμαζέψουμε τα κομμάτια μας.
Φυσικά και το γνωρίζω, ότι η δεύτερη περίπτωση δεν υπόσχεται τον παράδεισο και τη σωτηρία. Θα υπάρξουν θυσίες και θα χρειαστεί υπομονή και αντοχές. Θυσίες σαν αυτές που κάνουμε και τώρα. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι οι θυσίες εκτός ευρώ θα γίνονται για μας, ενώ τώρα τις κάνουμε για να σωθεί η Γερμανία και το υψηλό κατά κεφαλήν εισόδημα των πολιτών της.
Ναι, μπορεί να κατηγορηθεί ως απλουστευτική η οπτική γωνία που βλέπω τα πράγματα. Όμως, τα τελευταία δύο χρόνια οι σύνθετες και εις βάθος αναλύσεις κορυφαίων οικονομολόγων των Βρυξελλών και του ΔΝΤ, μου έδωσαν όλου του κόσμου τα δικαιώματα να τους αμφισβητώ.
Η δική τους «σύνθετη» προσέγγιση έγινε επί χάρτου, εκ τους ασφαλούς για τους ίδιους και όταν απέτυχε πληρώσαμε όλες τις επιπτώσεις εμείς, οι Έλληνες πολίτες.
Το μόνο που μπορούν πια να μας εγγυηθούν ξένοι και Έλληνες φωστήρες είναι μια ακόμη ή και περισσότερες αποτυχίες στους σχεδιασμούς και τις επιλογές τους.
Ως εκ τούτου και εφόσον πλέον έχουν απενεργοποιηθεί οι εκβιασμοί τους, απορώ με την αγωνία μας για το PSI, τα δισεκατομμύρια που θα μας δοθούν – για να τα επιστρέψουμε την ίδια στιγμή ως τόκους – και την «επιτυχία» των διαπραγματεύσεων.
Μια «επιτυχία» που είναι φανερό πως πρόκειται για ένα νόμισμα κάλπικο που έχει την ίδια όψη και στις δύο πλευρές. Την καταστροφή μας. Διότι είτε θα χρεωκοπήσουμε, είτε θα υπογράψουμε τη νέα δανειακή σύμβαση και θα μας λεηλατήσουν.
Το μέλλον μας, ούτως ή άλλως, ζοφερό. Απορώ γιατί συνεχίζουμε να παραχωρούμε το σενάριο της καταστροφής μας στη Μέρκελ και το ΔΝΤ. Μήπως, αν το γράφαμε μόνοι μας αυτό το σενάριο, θα μπορούσαμε να αφήσουμε και μια – δυο διεξόδους; Μήπως αν εθελοντικά αποχωρήσουμε από το ευρώ αντιληφθούμε επιτέλους ότι είμαστε Χώρα και όχι χρηματοπιστωτικό προϊόν;
Μήπως αυτό το προβοκατόρικο ερώτημα που τίθεται διαρκώς «Και μετά τι θα κάνουμε;», μας οδηγήσει σε απαντήσεις που θα σώσουν την αξιοπρέπεια και το μέλλον μας; Την ευρωζώνη τη δοκιμάσαμε. Μήπως να δοκιμάσουμε και κάτι άλλο τώρα, όπως είναι η ελευθερία μας;
πηγή:ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ