έφυγε κι αυτός..Χρόνης Μίσσιος 1930-1912

“...Βαράνε, βαράνε κι έχουν λαχανιάσει. Οι ανάσες τους ακούγονται όπως των σκυλιών που σε κυνηγάνε. Κάποια στιγμή σταματάνε, ουφ κωλόπαιδα, λένε, μας βγάλατε το λάδι, ακούς οι κουφάλες; Σκύβει ο Σάβανος και ρωτάει έναν έναν-πρώτος είναι ο Παύλος- λοιπόν θα υπογράψεις; Όχι. Στη μέση είμαι εγώ. Θα υπογράψεις; Όχι. Τρίτος ο Νικόλας. Εσύ; Άει γαμήσου, μωρή κουφάλα. Μια ζωή σέρτικος...

Έρχεται η δεύτερη τριάδα, φρέσκια και ξεκούραστη, ο ίδιος χαβάς: ντάκα ντούκου. Από την ώρα που μας έχουν όρθιους, θέλω να κατουρήσω, τώρα πια δεν κρατιέμαι. Τ` αμολάω λοιπόν. Ζεστό, ζεστό το κάτουρο τρέχει στα πόδια μου. Ευτυχία που δε λέγεται. Θα κατουράω κάνα τέταρτο. Αυτή το βιολί του. Τελειώνω. Ανακούφιση. Λέω από μέσα μου, τώρα βαράτε χαμούρες. Όλη αυτή την ώρα, ο Παυλόσυκας στέκει στη γωνιά και μουρμουρίζει ψαλμωδίες και ρητά. Κάποια στιγμή φαίνεται πως ο δικός μου παρακουράστηκε και με παραδίδει στον Παυλόσυκα. Πού `σαι μάνα, να με δεις και να με κλάψεις! Τραβάει ο πούστης μια λεπτή βοϊδόπουτσα, που στην άκρη της κρέμονται στρογγυλά βαρίδια από μολύβι- νομίζω αυτό το λένε γάτα, γιατί όπου σε χτυπάει σε σκίζει. Αρχίζει να με κεντάει πόντο πόντο. Εγώ σφίγγω τα δόντια. Έχουν σκοτεινιάσει τα μάτια μου, αλλά κρατιέμαι ακόμα όρθιος. Κάποια στιγμή όμως, συγκεντρώνει τα χτυπήματά του στη σπονδυλική στήλη, στο ύψος της ωμοπλάτης και του σβέρκου. Νομίζω πως τα χτυπήματα πέφτουν κατευθείαν στο μυαλό και το πολτοποιούν. Ο πόνος μ` αγκαλιάζει ολόκληρον. Αυτό δεν είναι ξύλο πια, με έχουν κόψει στα δύο και με χτυπάνε από μέσα προς τα έξω. Λιποθύμησα...

Συνήλθα. Στο πρόσωπό μου νοιώθω ευεργετική την υγρασία του τοίχου, ανοίγω τα μάτια μου. Είμαι μπρούμυτα πεσμένος στο τσιμέντο. Κάνω να γυρίζω το κεφάλι μου και ουρλιάζω, νιώθω ένα πόνο μαχαιριά μέσα στο μυαλό μου. Τα πειθαρχεία είναι κτισμένα σ` ένα κατεστραμμένο ενετικό φρούριο, στην κορυφή του νησιού, και ενώ το πάνω μέρος τους γκρεμίστηκε, τα υπόγειά τους άντεξαν στο πέρασμα του χρόνου. Αυτά τα διαρρύθμισαν κατάλληλα και τα έκαναν πειθαρχεία. Αυτό που μας έχουν είναι μακρόστενο ενάμισι μέτρο επί τέσσερα, με θολωτή σκεπή. Στο βάθος, στη δεξιά γωνία, έχει μια πηγή που βγάζει λίγο νερό. Με τα χρόνια σχηματίστηκε μια μικρή γούρνα απ` όπου ξεκινάει ένα ρυάκι και κυλά στην άκρη του τοίχου. Να φανταστείς πως η σκεπή του είναι ένα αμπέλι με συκιές και άλλα δεντράκια...Τέλος, συνήλθα αλλά δεν μπορώ να κουνηθώ. Η πλάτη μου με καίει σαν να είμαι φορτωμένος κανένα πυρωμένο σίδερο. Όπως μου λένε τα παιδιά, έχει ανοίξει σε δεκάδες τριγωνικά σχήματα, αλλά εκείνο που με ανησυχεί είναι ότι δεν μπορώ να κουνήσω το κεφάλι μου. Ο Παύλος κάπου βρήκε μια πετσέτα, τη μουσκεύει στο παγωμένο νερό της πηγής και μου την απλώνει στην πλάτη και στο σβέρκο. Η ευτυχία συμπληρώνεται με μια χούφτα νερό που καταφέρνει ο Παύλος να μού ρίξει στο στόμα. Κρατάει καλύτερα από τους τρεις μας- είναι γεμάτο και γερό παιδί. Είμαστε σε κακά χάλια, χωρίς καμία προοπτική. Νιώθουμε όμως μεγάλη συγκίνηση και μια περίεργη περηφάνια. Ο Παύλος κάθεται δίπλα μου και ψιλοτραγουδά ένα ερωτικό ποντιακό τραγούδι: Κορτσόπον δώδεκα χρονώ κι γω πα δεκατρία...

Χρόνης Μίσσιος 1930-2012 περισότερα...

17 Νοέμβρη

Πριν λίγες μέρες ένας φίλος εκπαιδευτικός μου έστειλε ένα κείμενο εκφράζοντας την αγωνία του για τους τρόπους διδασκαλίας και το κατεστημένο που οδηγεί τα παιδιά σε διαπαιδαγώγηση και όχι μόρφωση.
Θυμήθηκα τα πρώτα χρόνια στο γυμνάσιο και την προσπάθεια χειραγώγησης από μέρος των καθηγητών σε βάρος μας ειδικά εκείνα τα χρόνια αμέσως μετά την δικτατορία που η χούντα μια χαρά συνεχιζόταν πίσω απ’ τα κάγκελα των σχολείων.

Λογικά το μυαλό μου πήγε στο πολυτεχνείο και το μήνυμα της εξέγερσης  που μετέδωσε τότε σε όλη την μαθητική κοινότητα.
Με απόφαση του Καραμανλή τότε θα εορταζόταν η επέτειος εντός των αιθουσών σε μία ώρα από έναν καθηγητή!
Αυτή η διαταγή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ανήμερα της 17 Νοέμβρη το 1975.
Μικρά παιδιά τότε στο γυμνάσιο έβραζε το αίμα μας.
Μας το είχαν πει οι μεγαλύτεροι: μόλις ακούσετε φασαρία όλοι έξω!
Έτσι κι έγινε.Ούτε καθηγητές ούτε κανείς μπόρεσε να μας σταματήσει.

Είχαμε αποφασίσει πορεία και συγκέντρωση στα δικαστήρια της μικρής επαρχιακής πόλης όλα τα γυμνάσια και ξεκινώντας απ’ το πρώτο γυμνάσιο ενσωματωθήκαμε με το δεύτερο αρρένων, μάθαμε ότι στο δεύτερο θηλέων  είχαν κλειδαμπαρώσει τα κορίτσια μέσα,πήγαμε όλοι εκεί,κορίτσια πηδούσαν απ’ τα παράθυρα,πλάκωσαν ασφαλίτες και χωροφυλάκοι,μέχρι και η πυροσβεστική,χτυπούσαν όποιον έβρισκαν μπροστά τους,αμυνόμαστε με κάθε τρόπο,οι μεγαλύτεροι σαπάκιασαν και κάνα δυο,έσπασαν οι πόρτες,βγήκαν τα κορίτσια έξω,όχι όμως όλα γιατί φοβήθηκαν η πορεία έγινε μετ’ εμποδίων,προκλήσεις από την αστυνομία μας έριξαν και νερό(!) κι έτσι πείρα το βάπτισμα του πυρός που λέμε,ήταν μια μικρή νίκη.

Από τότε πέρασε πολύς καιρός,μικρές και μεγάλες νίκες ή ήττες,αλλά στην πορεία του πολυτεχνείου κατεβαίνω πάντα ψάχνοντας αυτή την χαμένη αθωότητα ή την χαμένη επανάσταση πάρτο όπως θέλεις αυτό δεν αλλάζει.

Σύνταγμα.Το μπλόκο της αστυνομίας απ' την άλλη μεριά!

Η σκοτεινή πρεσβεία.Την προσπεράσαμε φέτος πηγαίνοντας για τα άλλα κοράκια.

Νέο μπλόκο Αλεξάνδρας και Κηφισίας.Κουραστήκαμε περιμένοντας μα όταν φύγαμε άφησαν το κκε και λίγους εναπομείναντες να περάσουν!

κι αυτό:.όταν μιλάνε οι καρδιές 

επίσης:.θέλεις παπαδόπουλο μαλάκα;
 

Το χρονικό της δικτατορίας (1967-1974), του Παντελή Βούλγαρη

Επτά «πέτρινα» χρόνια μέσα από την κάμερα του Π. Βούλγαρη
«Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974», ένα ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Έλληνα σκηνοθέτη.
Το 37λεπτο ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Παντελή Βούλγαρη «Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974». ταινία, η οποία περιέχει πολύτιμο αρχειακό υλικό· από την κηδεία των Γεωργίου Παπανδρέου και Γιώργου Σεφέρη ως τις δίκες του Αλέκου Παναγούλη και άλλων αγωνιστών.
« Σε αυτό το φιλμ υπάρχει ό,τι καταφέραμε εμείς που μείναμε στον τόπο » είπε ο σκηνοθέτης, ο οποίος θυμήθηκε ότι την ώρα του πραξικοπήματος του 1967 ο ίδιος συμμετείχε στα γυρίσματα της ταινίας «Κιέριον» του Δήμου Θέου. « Συμμετείχαν όλοι» είπε συγκινημένος. « O Αγγελόπουλος, η Μαρκετάκη, ο Φέρρης, ο Βαλτινός. Ήταν μια ταινία όμως που άρχισε να φθίνει,γιατί άλλους τους συνελάμβαναν και άλλοι φεύγανε».
Σιγά σιγά άρχισε να καταγράφει ό,τι μπορούσε με μια κάμερα Super 8. Φυλακές του Μπογιατίου, κάποια στρατοδικεία... Αργότερα το υλικό έφθασε στο Παρίσι, όπου ο Κώστας Γαβράς το είδε μαζί με τον Κρις Μαρκέρ. Αμέσως βοήθησαν τον Βούλγαρη, στέλνοντάς του μια μηχανή 16 mm και φιλμ. Έτσι συνεχίστηκε η κινηματογράφηση. Η κηδεία του Πέτρουλα, οι φυλακές της Ακροναυπλίας, η πορεία της Ειρήνης. « Στη Δικτατορία, από ένστικτο, φανταζόμασταν ότι κάτι θα συμβεί στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου », ανέφερε ο σκηνοθέτης, « αλλά κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα μαζεύονταν 500.000 άνθρωποι. Ήταν ένας τρόπος για να φανεί ότι η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα που δεν αντιδρά ». Όλα αυτά όμως γίνονταν κρυφά. Έπρεπε να έχεις ειδική άδεια για να κυκλοφορείς με κάμερα στους δρόμους της Αθήνας. « Ήταν μια εποχή συντροφικότητας, το ξεκίνημα του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, μια εποχή που τη θυμάμαι σε ένα κλίμα φοβίας και ανασφάλειας,αλλά ταυτόχρονα και βαθιάς ανθρωπιάς. Άρα, είναι ένα χρήσιμο υλικό.Για να ξαναθυμηθούμε εμείς και για να μάθουν οι νέοι ».
Δεν έλειψαν οι δυσκολίες και τα κυνηγητά. Αλλά αυτό δεν πείραζε γιατί «καταγράψαμε σημαντικά πράγματα από ταράτσα σε ταράτσα, όπως τα γεγονότα στη Νομική. Ίσως η ποιότητα να μην είναι πάρα πολύ καλή,όμως το γεγονός που καταγράφεις είναι» συμπλήρωσε στο τέλος της παρουσίασης ο Νίκος Καβουκίδης.
http://rigasili.blogspot.gr/2012/11/1967-1974.html

#14N γενική απεργία (αλλού..)

Γενική απεργία σε κάποιες χώρες του νότου ενάντια στα μέτρα λιτότητας.
Εδώ, στην Ελλαδάρα, αρκέστηκαν σε 3ωρη στάση εργασίας και όπως κάπου διάβασα έγινε 3λεπτη και παρευρέθηκαν στην πορεία 3 κι ο κούκος... 

συγκεντρωμένοι εργαζόμενοι στη νομαρχία και από κοντά τα ..ματ

Σταδίου προσυγκέντρωση

"Δώδεκα με τρις η ώρες της οργής-αλήτες λέρες εργατοπατέρες"

Σύνταγμα

οι σημαίες των ...piigs!

Αυτό το Ξύπνα Γαλλία με...ξεπερνάει...

βάστα γερά Στέλλα...

.τι έγινε όμως στην υπόλοιπη Ευρώπη και ειδικά στο νότο;

 

 

Συγκέντρωση στην ισραηλινή Πρεσβεία την Παρασκευή 16 Νοέμβρη στις 5μμ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Πρωτοβουλία “Ένα Καράβι για τη Γάζα”
Τηλ. 210-3800933
www.shiptogaza.gr

Προς άμεση δημοσίευση

Θέμα: Επίθεση του Ισραήλ στην Λωρίδα της Γάζας. Συγκέντρωση στην ισραηλινή Πρεσβεία την Παρασκευή 16 Νοέμβρη στις 5μμ
Αθήνα, 15 Νοεμβρίου 2012
Η κυβέρνηση του Ισραήλ, συνεχίζοντας την κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου, ξεκίνησε την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου και συνεχίζει ακόμα και σήμερα, ημέρα επετείου της Παλαιστινιακής Εθνικής Ανεξαρτησίας, τον ανηλεή βομβαρδισμό της Λωρίδας της Γάζας από αέρα και θάλασσα. Ο μέχρι τώρα απολογισμός της δολοφονικής επίθεσης είναι 11 νεκροί, ανάμεσα τους 2 παιδιά, και πάνω από εκατό τραυματίες.
Η κλιμάκωση της έντασης, με ευθύνη του Ισραήλ, είχε ξεκινήσει μια εβδομάδα νωρίτερα, όταν την Πέμπτη 8 Νοέμβρη ένα παιδί δολοφονήθηκε από ισραηλινά πυρά ενώ έπαιζε ποδόσφαιρο. Δύο ημέρες αργότερα, δύο ακόμα παιδιά δολοφονήθηκαν την ώρα του παιχνιδιού τους όταν οβίδα του πυροβολικού έπληξε γήπεδο ποδοσφαίρου. Την Δευτέρα 12 Νοέμβρη, η Παλαιστινιακή αντίσταση συμφώνησε σε ανακωχή με την προϋπόθεση το Ισραήλ να πάψει τις επιθέσεις, ωστόσο δύο ημέρες μόλις αργότερα, το Ισραήλ δολοφόνησε τον Ahmad Al Jabari, ανώτατο στρατιωτικό διοικητή στη Λωρίδα της Γάζας, ξεκινώντας νέο κύκλο επιθέσεων που συνεχίζονται έως και αυτή τη στιγμή.
Το Ισραήλ κλιμακώνει την επίθεση του, την οποία ονομάζει “Αμυντικό Στύλο” (Pillar of Defence) και προετοιμάζεται για χερσαία εισβολή στην Λωρίδα της Γάζας, επαναλαμβάνοντας την επιχείρηση “Χυτός Μόλυβδος” (Cast Lead) που στοίχισε τη ζωή σε περίπου 1400 Παλαιστίνιους στα τέλη του 2008.
Η Πρωτοβουλία “Ένα Καράβι για τη Γάζα” στέκεται αλληλέγγυα στον αγωνιζόμενο Παλαιστινιακό λαό και απαιτεί να σταματήσει άμεσα ο βομβαρδισμός της πολύπαθης Λωρίδας της Γάζας. Επιπλέον ζητά από την ελληνική κυβέρνηση να καταδικάσει τις επιθέσεις του Ισραήλ και να στοιχηθεί με την αλληλεγγύη του ελληνικού λαού προς τον Παλαιστινιακό.
Η Πρωτοβουλία “Ένα Καράβι για τη Γάζα”, μαζί με άλλες συλλογικότητες, καλεί σε συγκέντρωση στην ισραηλινή Πρεσβεία την Παρασκευή 16 Νοέμβρη 2012 στις 5μμ.
Πρωτοβουλία “Ένα Καράβι για τη Γάζα”

Ανέπνευσε με την κραυγή σου #14N

14 Νοέμβρη.Γενική απεργία στο νότο για τα μέτρα λιτότητας.
(3ωρη στάση στην Ελλάδα..συγκέντρωση στις μία στην πλατεία κλαυθμώνος )...:περισσότερα 

Σύνταγμα #11ngr

Είχα ακούσει με τα αυτιά μου πέρσι,πολιτικό να φαντάζεται το τέλος τους με ποιο άγριο τρόπο από αυτόν που τους περιέγραψε ο Παναγούλης στη βουλή.(σημειώνω πως τότε δεν ήταν μέλος της κυβέρνησης)
Ο συγκεκριμένος πολιτικός φανταζόταν το οικτρό τους τέλος, τότε που είχε βγει ο κόσμος στους δρόμους και στις πλατείες.
Και δεν πιστεύω να ήταν ο μόνος.Όταν ο λαός ξεχύθηκε στους δρόμους και άρχισε να οργανώνεται τρόμαξαν τα κοράκια του συστήματος.
Έβλεπαν εφιάλτες με εκτελέσεις και αποκεφαλισμούς. Πέρασε καιρός από τότε.Τα κόμματα πήραν τα πάνω τους πουλώντας ψέμα και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις.Μεσολάβησαν βλέπεις και οι εκλογές.Ο πνιγμένος απ τα μαλλιά του πιάνετε.

Και ξαφνικά κάποιος βουλευτής τους λέει ότι θα είναι καλύτερα να βρεθούν στα ειδικά δικαστήρια παρά να καταλήξουν σαν κάποιους Αμερικάνους στη Λιβύη και τρελένονται.Τι φοβούνται λοιπόν τώρα;Σίγουρα όχι τους 10,000 που κατόρθωσαν να μαζέψουν όλα μαζί τα κόμματα της αντιπολίτευσης έξω απ τη βουλή και λίγο παρακάτω χθες,ημέρα ψήφισης του λεγόμενου προϋπολογισμού.

Το ομολόγησε ένα απ τα βασικά παπαγαλάκια: Τώρα οι αντιδράσεις είναι συντεταγμένες και όχι χαοτικές όπως παλιότερα, είπε ο Μπάμπης στο κεντρικό του δελτίο ειδήσεων.

Αλλά προβληματίζονται. Εντάξει αυτούς τους έχουμε μα που είναι οι άλλοι;Αυτούς που κοροϊδέψαμε; Αυτούς που απογοητεύσαμε;Αυτοί που δεν κατεβαίνουν με τα κόμματα και στα καλέσματα των συνδικαλιστικών παρατάξεων,αλλά βράζουν από την αδικία,τις περικοπές,τις απολύσεις;
Που είναι οι άνεργοι;Οι νεόπτωχοι;

Αυτούς που δεν ελέγχουν φοβούνται. Απομένει να το καταλάβουν κι αυτοί.

 

Η Αλληλέγγυα Οικονομία και ο χαρακτήρας της ανατροπής

Οι πρωτοβουλίες αλληλέγγυας οικονομίας δεν αποτελούν στις σημερινές συνθήκες δραστηριότητες που έρχονται να συμπληρώσουν ανεπαρκείς δημόσιες λειτουργίες ή πολιτικές, αλλά αποτελούν τον μόνο τομέα δραστηριοτήτων όπου ανοικοδομούνται αλληλέγγυες πρακτικές απέναντι σε κρατικές πολιτικές που επιδιώκουν να καταστρέψουν και καταστρέφουν, ότι θυμίζει κοινωνικούς θεσμούς του παρελθόντος

Του Πέτρου Λινάρδου Ρυλμόν 1. ΕισαγωγήΠαρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις σχετικά με την αλληλέγγυα οικονομία κατά τη σημερινή περίοδο, είναι πλέον γεγονός οτι η συζήτηση για τον χαρακτήρα της έχει εκ των πραγμάτων βρεθεί στο επίκεντρο των αναζητήσεων για τις κατευθύνσεις που μπορεί και πρέπει να ακολουθήσουν οι κοινωνικές κινητοποιήσεις, όπως και για το ρόλο των πρωτοβουλιών της αλληλέγγυας οικονομίας (ΑΟ) σχετικά με το περιεχόμενο και τις μεθόδους ενός αριστερού προγράμματος. Η ΑΟ ανανεώνει την ίδια την έννοια της αλληλεγγύης, θέτει το ζήτημα της δημιουργίας συλλογικοτήτων που αναλαμβάνουν οικονομικές δραστηριότητες, σε σύγκρουση όχι μόνο με την κυρίαρχη πολιτική, αλλά και με τις πρακτικές της αγοράς και του καπιταλισμού, ανανεώνει και δοκιμάζει την ιδέα των δημοκρατικών διαδικασιών για την οργάνωση και υλοποίηση παραγωγικών δραστηριοτήτων και προσφοράς υπηρεσιών, εφαρμόζει εξισωτικές μορφές αμοιβής της εργασίας, επιβάλει νέες ισορροπίες ανάμεσα στις προσωπικές και κοινωνικές λογικές, ανάμεσα στο υλικά και ηθικά κίνητρα. Η ΑΟ είναι ένα πολύπλευρο κοινωνικό κίνημα, το οποίο συνδέεται από την άποψη των αρχών του και των μεθόδων του με το κίνημα των “αγανακτισμένων”, αλλά προκαλεί αμηχανία, ή και αρνητικές αντιδράσεις, στα τμήματα της αριστεράς που παραμένουν προσκολλημένα σε στρατηγικές ανατροπής του καπιταλισμού όπου ο έλεγχος των κοινωνικών κινημάτων από επαναστατικά κόμματα και η κατάληψη από τα εν λόγω κόμματα της κρατικής εξουσίας, αποτελούν μια μοναδική απαρέγκλιτη οδό. Αυτές οι αντιδράσεις δεν έρχονται μόνο αντιμέτωπες με τα δημοκρατικά χαρακτηριστικά των κοινωνικών κινημάτων, αλλά και με την ανερχόμενη στην κοινωνία πεποίθηση οτι τα αιτήματα και οι προτάσεις των κινητοποιήσεων και πρωτοβουλιών θα αποτελέσουν καθοριστικούς παράγοντες διαμόρφωσης της κοινωνίας και οικονομίας που θα διαδεχθεί την εποχή της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας. 2. Η αλλαγή του περιεχομένου της αλληλεγγύης Γνωρίζουμε πλέον καλά οτι σε σχέση με πρωτοβουλίες υποστήριξης ατόμων ή ομάδων που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα επιβίωσης, υπήρξαν και υπάρχουν ακόμα τοποθετήσεις που αντιπροτείνουν τις διεκδικήσεις από τις κρατικές υπηρεσίες ή την τοπική αυτοδιοίκηση, ώστε να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Σε σχέση με αυτή την προσέγγιση το σημαντικό δεν είναι μόνο να αντιτάξει κανείς μια “πραγματιστική” λογική η οποία αναγνωρίζει την ύπαρξη των αλληλέγγυων πρωτοβουλιών. Χρειάζεται να εξηγήσει οτι ο καπιταλισμός σήμερα δεν χαρακτηρίζεται μόνο από τη συνεχή διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και της φτώχειας, αλλά και από τη συνεχή άνοδο του μορφωτικού επιπέδου και διεύρυνση των δημιουργικών και παραγωγικών ικανοτήτων του πληθυσμού, ιδιαίτερα των νεότερων γενεών. Έτσι, η αλληλεγγύη που αφορά φτωχούς εργαζόμενους ή άνεργους, δεν αποτελεί απλά υποστήριξη περιθωριοποιημένων οικονομικά ατόμων, αλλά αποτελεί κατά κύριο λόγο τη μέθοδο κοινωνικής και πολιτικής ενεργοποίησής τους και αξιοποίησης των γνώσεων, των ικανοτήτων και της δημιουργικότητάς τους. Η προσέγγιση της αλληλεγγύης απο τη σκοπιά των θεσμών του κοινωνικού κράτους στο πλαίσιο του φορντιστικού καπιταλισμού, και πόσο μάλλον η αντιμετώπιση των σημερινών κινήσεων αλληλεγγύης ως πρωτοβουλιών ανασύστασης αυτών των θεσμών, παραβλέπει πριν απ’όλα οτι η νεοφιλελεύθερη στρατηγική έχει σοβαρά υποβαθμίσει ή καταστρέψει τις δραστηριότητες του κοινωνικού κράτους. Παραβλέπει όμως και οτι ακόμα και αυτό το πρότυπο καπιταλισμού ως ιδανικός στόχος (αυτό που οι περισσότεροι εννοούν ως ανάπτυξη), δεν αντιμετώπιζε κρίσιμα ζητήματα όπως οι κοινωνικές ανισότητες, η αυταρχική διοίκηση της παραγωγής και της οικονομίας, η άρνηση της εκπαίδευσης για όλους και της ισότιμης διάχυσης γνώσης και πληροφοριών, η καταστροφή του περιβάλλοντος με τη ανάλωση πόρων και την διασπορά αποβλήτων και επικίνδυνων χημικών ουσιών. Σήμερα επομένως η ανασύσταση κοινωνικών θεσμών δεν μπορεί να αγνοήσει το σύνολο αυτών των κριτικών του φορντισμού (και της ανάπτυξης), από τη στιγμή μάλιστα που είναι όλες θέματα κοινωνικών κινημάτων, τα οποία συγκροτούν και νέες προσεγγίσεις της αλληλεγγύης. Ο εργαζομενος που οικοδομεί και θα οικοδομήσει δομές αλληλεγγύης δεν είναι πλέον ο εργάτης του τεϋλορικού καταμερισμού εργασίας (στον οποίο βασίστηκε ο φορντιστικός καπιταλισμός), για τον οποίο φτιάχτηκε το κοινωνικό κράτος όπως το ξέρουμε. Ο σημερινός εργαζόμενος ο οποίος απασχολείται σε μεγάλο ποσοστό σε συνθήκες ανασφάλειας, μεγάλης κινητικότητας, αυθαίρετα χαμηλών αμοιβών, ενώ γνωρίζει επαναλαμβανόμενες περιόδους ανεργίας, είναι ταυτοχρόνως μορφωμένος, με ένα επίπεδο και τομέα ειδίκευσης, με πολλές δεξιότητες που αποκτήθηκαν λόγω πολλαπλών θέσεων και αναγκαστικών πρωτοβουλιών σε υποβαθμισμένες συνθήκες εργασίας , και έχει την ανάγκη αλλά και την ικανότητα να παρέμβει σε μια γκάμα θεμάτων πολύ ευρύτερη από την “παραδοσιακή” διαπραγμάτευση άμεσου και έμμεσου μισθού. Είναι ικανός να σκεφτεί και να οργανώσει αλληλέγγυες πρωτοβουλίες που έχουν σχέση με την παραγωγή αγαθών ή υπηρεσιών, να υποστηρίξει με τους συναδέλφους του την εφαρμογή δημοκρατικών μεθόδων οργάνωσης και διοίκησης, να επεξεργαστεί συλλογικά προτάσεις για ευρύτερες θεσμικές λειτουργίες και σχεδιασμούς οικονομικών δραστηριοτήτων. 3. Κοινωνική Οικονομία ή Αλληλέγγυα Οικονομία; Σχετικά με τη διαφορά Κοινωνικής Οικονομίας και Αλληλέγγυας Οικονομίας, υπάρχει σε ένα μέρος τουλάχιστον της βιβλιογραφίας μια ευρύτατα αποδεκτή άποψη που λέει ότι η πρώτη αφορά δραστηριότητες με κοινωνικούς στόχους που δεν επιδιώκουν μια ρήξη με το καπιταλιστικό περιβάλλον, ενώ η δεύτερη κάνει επιλογές ως προς τις δραστηριότητες και τις μεθόδους της που επιδιώκουν τη ρήξη με αυτό το περιβάλλον. Η αλήθεια είναι οτι υπάρχει στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα, ένας ορατός διαχωρισμός: από τη μία μεριά οργανώσεις με κοινωνικό σκοπό που δραστηριοποιούνται συμπληρωματικά ως προς τις κοινωνικές υπηρεσίες ή τις δημόσιες υπηρεσίες, και δεν επιδιώκουν κάτι παραπάνω, ούτε εφαρμόζουν εξισωτικές μεθόδους διοίκησης και οργάνωσης, και από την άλλη οργανώσεις οι οποίες εντάσσονται λόγω των δραστηριοτήτων αλλά και των μεθόδων τους σε λογικές ρήξης με το καπιταλιστικό περιβάλλον, οι οποίες όμως μπορεί να είναι πρωτοβουλίες που γεννήθηκαν στην Ελλάδα στις συνθήκες της κοινωνικής κρίσης, ή να είναι οργανώσεις που υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια (στην Ισπανία ιδιαίτερα αλλά όχι μόνο) διατηρώντας αυτά τα χαρακτηριστικά κριτικής του καπιταλισμού. Παρά την υπαρκτή διαφοροποίηση μεταξύ των δύο παραπάνω κατηγοριών, πρέπει να δεχθούμε οτι πρόκειται για έναν ενιαίο χώρο από την άποψη της διαθεσιμότητας στον ώριμο και ύστερο καπιταλισμό ανθρώπων που έχουν όχι μόνο τη γενική πρόθεση αλλά και την πρακτική ικανότητα να οργάνωσουν δραστηριότητες οι οποίες υπηρετούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την ιδέα της κοινωνικής αλληλεγγύης. Ανεξάρτητα αν υιοθετούν μεταρρυθμιστικές λογικές ή λογικές ρήξης, έχουν ως αφετηρία τη διαθεσιμότητα για την παρέμβαση στον κοινωνικό τομέα, στον τομέα του περιβάλλοντος, ή και στον τομέα της διεθνούς αλληλεγγύης, η οποία παρέμβαση αποτελεί έναν ανεξάρτητο παράγοντα του θεσμικού τοπίου, προϊόν αυτής της διαθεσιμότητας, που μερικά καπιταλιστικά κράτη επέλεξαν να υποστηρίξουν. Είναι γεγονός οτι ο νεοφιλελευθερισμός θεώρησε ευπρόσδεκτη τόσο πρακτικά, όσο και θεωρητικά, αυτή την εξέλιξη, ενσωματώνοντας την “κοινωνική επιχειρηματικότητα” στην απαξίωση του δημοσίου χώρου. Και είναι επίσης γεγονός οτι υπήρξαν και υπάρχουν “κοινωνικές πρωτοβουλίες” που υπηρέτησαν τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση, υλοποιώντας τις αντίστοιχες πολιτικές, ή αξιοποιώντας τις πελατειακές πρακτικές των κυβερνήσεων. Για να αξιολογηθεί όμως η σχέση του φαινομένου της διαθεσιμότητας για ανεξάρτητη ανάληψη δραστηριοτήτων κοινωνικού σκοπού, με τις πολιτικές των κυβερνήσεων κατά την τρέχουσα φάση του καπιταλισμού, πρέπει να γίνει κατανοητός ο συγκρουσιακός χαρακτήρας αυτής της σχέσης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι η νεοφιλελεύθερη διαχείριση αποτελεί τη μέθοδο με την οποία η εξουσία του κεφαλαίου αντιμετωπίζει κατά κύριο λόγο το φαινόμενο της “μαζικής διανοητικότητας”, της επέκτασης δηλαδή σε μεγάλες μερίδες του πληθυσμού της γνωστικής ικανότητας, και επομένως της ικανότητας προς δράση, σε σχέση με τα σημαντικά οικονομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά ζητήματα. Είναι κύριο χαρακτηριστικό αυτής της διαχείρισης η προσπάθεια αξιοποίησης από τη μια μεριά της μαζικής εφευρετικότητας και αδρανοποίησης από την άλλη της έμπρακτης κριτικής που μπορεί να εμπεριέχει. Οι κοινωνικές πρωτοβουλίες για ανεξάρτητη δράση δεν διαμορφώνονται για να υπηρετήσουν τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση, αλλά η μόνιμη ενασχόληση της εξουσίας του κεφαλαίου με τον έλεγχο όλων των προϊόντων της μαζικής διανοητικότητας μπορεί να καταλήξει στην ενσωμάτωση ή αδρανοποίησή τους, χωρίς αυτό να είναι μοιραίο ούτε να συμβαίνει στην πλειοψηφία των περιπτώσεων. 4. Η αριστερά και η Αλληλέγγυα Οικονομία Στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες της Νότιας Ευρώπη, η νεοφιλελεύθερη διαχείριση έχει οδηγήσει στην ουσιαστική αποδιάρθρωση του θεσμικού πλαισίου που φαινόταν πρίν μερικά χρόνια να έχει τη δυνατότητα να εδραιώσει και να βελτιώσει το κοινωνικό κράτος. Στην Ελλάδα ειδικότερα, όπου οι επιπτώσεις αυτής της διαχείρισης προς όφελος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου έχουν φθάσει σε πιό προχωρημένο στάδιο, πραγματοποιείται επίσης μια προσαρμογή και των υπόλοιπων θεσμικών λειτουργιών που αφορούν τις οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές, προς την κατεύθυνση της εγκατάλειψης ακόμα και συνολικών στόχων σε επίπεδο εθνικής οικονομίας και της εξυπηρέτησης μεμονωμένων κεφαλαιούχων ή ειδικών προνομιούχων κοινωνικών ομάδων, μια κατεύθυνση η οποία υπηρετείται επίσης από την κατάργηση κοινωνικών δικαιωμάτων και κοινωνικών κατακτήσεων. Η δημιουργία ενός κινήματος αποκατάστασης δικαιωμάτων, και κάλυψης κοινωνικών και παραγωγικών αναγκών, είναι αδύνατη χωρίς την εφεύρεση απο κοινωνικές πρωτοβουλίες νέων θεσμών, την ανανέωση των λειτουργιών σε υπαρκτούς θεσμούς με παρεμβάσεις εργαζομένων και ενδιαφερομένων κοινωνικών ομάδων, και την εγκαθίδρυση διαδικασιών δημοκρατικού ορισμού από τη βάση της κοινωνίας, τόσο του περιεχομένου των αναγκών, όσο και των ευρύτερων επιλογών για την ικανοποίησή τους. Ο σχεδιασμός επομένως της ανασυγκρότησης της παραγωγικής βάσης, των κοινωνικών θεσμών και των περιβαλλοντικών πολιτικών, που δεν μπορεί παρά να βασιστεί σε θεσμικές λειτουργίες οι οποίες έρχονται σε ρήξη με τις λογικές του κεφαλαίου, θα είναι αναγκαστικά το αποτέλεσμα της ανάδειξης ενός νέου τύπου δομών έκφρασης πολιτικών επιλογών, που αν αναπτυχθούν θα εξελιχθούν σε μορφές δυαδικής εξουσίας. Η διαπραγμάτευση ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου με το κεφάλαιο δεν έχει σήμερα κανένα νόημα, ενώ η μεταβολή εκ των άνω των κοινωνικών συμμαχιών τις οποίες υπηρετεί το κράτος, είναι αδύνατη χωρίς την οργανωμένη παρέμβαση των “από κάτω”, η οποία δεν θα αρκεστεί στη διατύπωση διεκδικήσεων, αλλά θα ορίσει ανάγκες, στόχους και μεθόδους για την επίτευξή τους, επιτυγχάνοντας συγχρόνως τη σύσταση νέων συμμαχιών και την αναμόρφωση των δημόσιων λειτουργιών. Θα πρόκειται για μια ριζική αναμόρφωση, καθώς οι δημόσιες υπηρεσίες θα πάψουν να υπηρετούν την υπάρχουσα κοινωνική ιεραρχία και τις μεθόδους εξασφάλισης της αναπαραγωγής της, αλλά θα υπηρετήσουν τον σχεδιασμό που προέκυψε από το συντονισμό δημοκρατικών αποφάσεων στη βάση της κοινωνίας, στην οποία ανήκουν και οι εργαζόμενοι σε αυτές τις υπηρεσίες, όπως και οι κοινωνικές ομάδες που εξυπηρετούνται από αυτές. Στο χώρο των ιδιωτικών επιχειρήσεων, η παρέμβαση των εργαζομένων μπορεί να πάρει τη μορφή της αυτοδιαχείρισης επιχειρήσεων που κλείνουν, του ελέγχου των επιλογών και των μεθόδων στο επίπεδο των επιχειρήσεων , ή και της διαπραγμάτευσης με εκπροσώπους των επιχειρηματιών, στο πλαίσιο του συντονισμού των πρωτοβουλιών της βάσης της κοινωνίας για τον σχεδιασμό των παραγωγικών, κοινωνικών και περιβαλλοντικών κατευθύνσεων πολιτικής. Η μορφή που μπορεί να πάρει η δυναμική της διαμόρφωσης μορφών δυαδικής εξουσίας, η δημιουργία δηλαδή από κοινωνικά κινήματα, στο πλαίσιο της καπιταλιστικής οικονομίας και κοινωνίας, των δομών και θεσμών που περιλαμβάνουν τα βασικά χαρακτηριστικά του διάδοχου καθεστώτος και στηρίζονται σε κοινωνικές συμμαχίες που κάνουν δυνατή τη μετάβαση σε αυτό το καθεστώς, αποτελεί βασικό ζητούμενο της ανατρεπτικής στρατηγικής. Μέρος της παραδοσιακής αριστεράς δεν συμμερίζεται αυτή την προβληματική, ούτε δίνει απαντήσεις στα σχετικά ερωτήματα. Πρόκειται για οργανώσεις και ομάδες οι οποίες αφήνουν σε ένα μαύρο κουτί το πώς θα συνδεθούν κοινωνικά αιτήματα και μορφές οργάνωσης της ικανοποίησης αυτών των αιτημάτων, αλλά και συνεχιζόμενης έκφρασης των αναγκών και του ελέγχου της εξουσίας σε ένα νέο κοινωνικό σχηματισμό. Στην πραγματικότητα ξεκινούν από εκεί που άφησε το θέμα η Τρίτη Διεθνής, με την προσέγγιση της “επανάστασης” από την πλευρά της κατάληψης του υπάρχοντος κρατικού μηχανισμού, σύμφωνα με ένα μοντέλο που εφαρμόστηκε μεταπολεμικά στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Σύμφωνα με αυτή την “κρατιστική” προσέγγιση δεν συνδέεται η διαδικασία της ανατροπής με τη διαδικασία επίτευξης κατακτήσεων των κινημάτων, ποσοτικών και θεσμικών, αλλά με μια διαδικασία επίτευξης της ιδεολογικής κυριαρχίας η οποία αναμένεται να επιτρέψει, με μεθόδους που είναι ασαφείς, την κατάληψη της εξουσίας και την εφαρμογή ενός προγράμματος του οποίου κανείς δεν περιγράφει τα χαρακτηριστικά. Η εμμονή αυτής της μερίδας της αριστεράς στο δίδυμο έξοδος απο το Ευρώ και στάση πληρωμών, αποτελεί τον κοινό παρονομαστή προσεγγίσεων που συνδυάζουν έναν ιδεολογικό ριζοσπαστισμό με την προγραμματική σύγχηση. Δεν κατανοεί οτι η διαπραγμάτευση με τους δανειστές θα είναι σε κάθε περίπτωση αναπόφευκτη και οτι το ζητούμενο είναι ένας συσχετισμός δυνάμεων που μόνο αν οικοδομηθεί σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο από τα ίδια τα κοινωνικά κινήματα μπορεί να ανατρέψει την κυριαρχία των δανειστών. Αυτή η προσέγγιση βασίζεται στην πεποίθηση οτι μπορεί να διαμορφωθεί ένα πολιτικό κίνημα κατά του Ευρώ και της ΕΕ, το οποίο όμως δεν θα βασίζεται σε ένα πρόγραμμα κάλυψης των αναγκών που είναι σήμερα ορατές, ή των αναγκών που θα προκύψουν με την έξοδο από το Ευρώ και τη στάση πληρωμών. Αγνοείται επομένως η ανάγκη να συγκροτηθούν κινήματα και να επιβληθούν πρακτικές, που θα προετοιμάσουν την κοινωνία για μια περίοδο σύγκρουσης και διαπραγμάτευσης με τους δανειστές και ανασυγκρότησης της οικονομίας και των κοινωνικών θεσμών με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης, παραγωγικής επάρκειας και αποτελεσματικής στρατηγικής προστασίας του περιβάλλοντος. 5. Οι δυναμικές της Αλληλέγγυας Οικονομίας Δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς οτι οι ως τώρα διαμορφωμένες δομές αλληλεγγύης, οι οποίες μπορεί να χαρακτηριστούν συστατικά μιας αλληλέγγυας οικονομίας, αποτελούν σήμερα μορφές δυαδικής εξουσίας. Μπορεί όμως κανείς να ισχυριστεί οτι η δυναμική αυτών των δομών αλληλέγγυας οικονομίας οδηγεί προς αυτή την κατεύθυνση, καθώς εμπεριέχουν τα στοιχεία οργανωμένων κοινωνικών κινητοποιήσεων οι οποίες θέτουν στόχους που επιδιώκουν να επηρεάσουν το ορισμό των αναγκών, τις νέες μεθόδους ικανοποίησής τους και τους τρόπους σύνδεσής τους με ευρύτερες πολιτικές. Τα κοινωνικά ιατρεία, οι προσφορές προϊόντων χωρίς μεσάζοντες, οι οργανωμένες αντιστάσεις σε περιβαλλοντικά ζητήματα, η υποστήριξη αστέγων ή ανέργων σε θέματα σίτισης ή στέγασης, αποτελούν υπαρκτές δραστηριότητες που έχουν ενταχθεί στις κοινωνικές κινητοποιήσεις και έχουν εκ των πραγμάτων θέσει ζητήματα προγραμματικών παρεμβάσεων σε όλους αυτούς τους τομείς. Τα κοινωνικά ιατρεία που δημιουργήθηκαν για να καλύψουν τις ανάγκες πρωτοβάθμιας περίθαλψης ανασφάλιστων μεταναστών και ελλήνων εργαζομένων, λειτουργούν με την εθελοντική προσφορά εργασίας ιατρών, νοσηλευτών ή πολιτών, με δωρεές φαρμάκων και εξοπλισμού, και χρηματικές προσφορές ή εισπράξεις ειδικών εκδηλώσεων. Η δραστηριότητά τους αυτή δεν αναδεικνύει μόνο το πρόβλημα της ανασφάλιστης εργασίας, της ανεργίας, των αλλοδαπών χωρίς χαρτιά και της άρνησης από το δημόσιο της δωρεάν περίθαλψης για τις αντίστοιχες κατηγορίες ανθρώπων, καθώς αναδεικνύει επίσης ένα σοβαρό έλλειμμα πρωτοβάθμιας περίθαλψης για το σύνολο του πληθυσμού. Τα μέτωπα επομένως που ανοίγονται απαιτούν την παράλληλη κινητοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων στον τομέα της υγείας, τη δραστηριοποίηση των ίδιων των ενδιαφερόμενων εργαζόμενων και πολιτών, και τον περαιτέρω συντονισμό δράσης όλων αυτών, για την επεξεργασία προγραμματικών στόχων σχετικά με την υγεία, τον χαρακτήρα και την ποιότητα των υπηρεσιών, τους αναγκαίους πόρους και τις ανάγκες σε υποδομές και προσωπικό. Ένας τέτοιος προσανατολισμός της συλλογικής δράσης, στην οποία θα πρέπει να συμμετάσχουν και οι υπάλληλοι του αρμόδιου υπουργείου, όπως και μελετητικές ομάδες του τομέα της υγείας, μπορεί να οδηγήσει αφενός στην επεξεργασία μιας εναλλακτικής πολιτικής, αλλά και στη δημιουργία δομών με καθοριστικό ρόλο σε ότι αφορά το σχεδιασμό αυτής της πολιτικής. Η οργάνωση της προσφοράς αγροτικών προϊόντων “χωρίς μεσάζοντες” είναι σήμερα μια ισχυρή τάση με στόχο τη μείωση των τιμών και επομένως του κόστους της διατροφής σε όλη την Ελλάδα, ενώ συνδέεται και με δραστηριότητες προσφοράς δωρεάν προϊόντων σε ορισμένες κατηγορίες του πληθυσμού. Η περαιτέρω ανάπτυξη τέτοιων δικτύων είναι σημαντική καθώς μπορεί να βρεθεί στο επίκεντρο των προσπαθειών για την κάλυψη άμεσων αναγκών σε περίπτωση ραγδαίας επιδείνωσης της ανεργίας και της μείωσης εισοδημάτων. Η προσφορά προϊόντων “χωρίς μεσάζοντες”, μπορεί όμως να αποτελέσει και την κινητήρια δύναμη μιας ανταγωνιστικής προσφοράς εγχώριων προϊόντων, αλλά και της δυνατότητας να επηρεαστεί αυξητικά η εγχώρια παραγωγή απο την εγχώρια ζήτηση, με αποτέλεσμα την αύξηση της απασχόλησης στον αγροτικό τομέα και την θετική επίδραση επί της εξοικονόμησης καυσίμων. Η σταθεροποίηση των σχέσεων σε τοπικές κοινωνίες των παραγωγών και των καταναλωτών, μέσω αντίστοιχων οργανώσεων και της τοπικής αυτοδιοίκησης, μπορεί να αποτελέσει τη οδό για το σχεδιασμό πολιτικής για την κατά τόπους αγροτική παραγωγή και την ποιότητα των παραγόμενων προϊόντων. Οι κινητοποιήσεις σε τοπικό επίπεδο εναντίον των φαραωνικών επενδύσεων στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, που καταστρέφουν φυσικούς πόρους και αλλοιώνουν χαρακτηριστικά ολόκληρων περιοχών, συνοδεύονται κατά κανόνα από επεξεργασίες εναλλακτικών προτάσεων σχετικά με τον ενεργειακό σχεδιασμό, στις οποίες συμμετέχουν συχνά ομάδες επιστημόνων των τοπικών πανεπιστημίων. Οι αντιδράσεις αυτές δεν λαμβάνουν τη μορφή απλών αρνήσεων, αλλά είναι σαφές οτι συνειδητοποιούν τη σημασία του ενεργειακού σχεδιασμού και της σύνδεσής του τόσο με τα τοπικά ζητήματα προστασίας του περιβάλλοντος, όσο και με την πολιτική αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής. Μπορούν έτσι να διαμορφωθούν νέου τύπου δομές έκφρασης της λαϊκής θέλησης σχετικά με τα περιβαλλοντικά ζητήματα, οι οποίες να συνδυάζουν τις δημοκρατικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων, με την αξιοποίηση εμπειρογνωμοσύνης, και προοπτικά το συντονισμό των προτάσεων σε ευρύτερες περιοχές, και σε εθνικό επίπεδο. Η προσφορά δωρεάν σίτισης σε ανέργους και αστέγους αποτελεί προνοιακή δραστηριότητα η οποία αναπτύσεται με γρήγορους ρυθμούς και θα χρειαστεί να αναπτυχθεί ακόμη περισσότερο στο προσεχές μέλλον. Είναι μια δραστηριότητα η οποία πρέπει να συνδυαστεί με δράσεις στον τομέα της στέγασης και της προσφοράς κοινών χώρων, ώστε να υποστηρίζεται όχι απλά η επιβίωση, αλλά και η κοινωνική ενεργοποίηση, σε δραστηριότητες αλληλεγγύης, και σε δραστηριότητες που έχουν σχέση με την πρόσβαση στον πολιτισμό και την εκπαίδευση. Η περίοδος που βρίσκεται μπροστά μας θα έχει να αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα σε ότι αφορά την ανεργία και τη φτώχεια. Χρειάζεται να ενισχυθεί η δημιουργία ενός πανελλαδικού δικτύου τέτοιων παρεμβάσεων, οι οποίες θα έχουν τη δυνατότητα να αποτυπώσουν και να ικανοποιήσουν τις τοπικές ανάγκες, να κινητοποιήσουν τις τοπικές κοινωνίες, αλλά και να συμβάλουν στη διαμόρφωση εθνικής πολιτικής σε αυτό τον τομέα. Παράλληλα, η ΒΙΟΜΕΤ στη Θεσσαλονίκη, η Δωδώνη στην Ήπειρο και η ΣΕΚΑΠ στη Θράκη, θέτουν το ζήτημα της αυτοδιαχείρισης απέναντι στην εγκατάλειψη παραγωγικών μονάδων από την εργοδοσία, ή την διαλυτική πορεία των Μνημονίων για τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Ένα πλήθος συνεταιριστικών πρωτοβουλιών σε όλη την Ελλάδα, δείχνει οτι η οδός της οικονομικής δραστηριότητας που βασίζεται στις αρχές της αλληλέγγυας οικονομίας, του συνδυασμού δηλαδή ενός σκοπού που βρίσκεται εκτός των λογικών της αγοράς και της κεδροφορίας, και μεθόδων διοίκησης δημοκρατικών και εξισωτικών, έχει πλέον εγγραφεί στην ελληνική κοινωνία ως μια επιλογή που κινητοποιεί έναν αυξανόμενο αριθμό αριθμό ανθρώπων. Οι πρωτοβουλίες αλληλέγγυας οικονομίας δεν αποτελούν στις σημερινές συνθήκες δραστηριότητες που έρχονται να συμπληρώσουν ανεπαρκείς δημόσιες λειτουργίες ή πολιτικές, αλλά αποτελούν τον μόνο τομέα δραστηριοτήτων όπου ανοικοδομούνται αλληλέγγυες πρακτικές απέναντι σε κρατικές πολιτικές που επιδιώκουν να καταστρέψουν και καταστρέφουν, ότι θυμίζει κοινωνικούς θεσμούς του παρελθόντος. Με άλλα λόγια η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα όπου εμφανώς πλέον οι κυρίαρχες στην Ευρώπη πολιτικές δεν είναι πολιτικές λιτότητας που μειώνουν μισθούς και κοινωνικές κατακτήσεις, αλλά είναι η χώρα όπου οι νεοφιλελεύθεροι πειραματισμοί έχουν πάει ως την εξαφάνιση των βασικών κοινωνικών θεσμών. Οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές τάξεις στην Ελλάδα είναι δηλαδή υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν την οδό των νέων μορφών αλληλέγγυας συσπείρωσης και της κοινωνικής εφευρετικότητας, που θα αποτελέσουν εκ των πραγμάτων την αιχμή των αντιστάσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο. πηγή:rednotebook

όλοι στους δρόμους

στην κατηφόρα με το βυτίο
http://75blacklines.wordpress.com/ 

Σύνταγμα 7 Νοέμβρη

Παίρνοντας υπ' όψιν την προχθεσινή κινητοποίηση και την πίκρα που φάγαμε απ' την μικρή συμμετοχή και διάθεση,μπορώ να σας πω ότι χθες ανακουφίστηκα με την μεγάλη συμμετοχή και την αγωνιστική διάθεση. (μου θύμισε έντονα τις μεγάλες περσινές συγκεντρώσεις)

Παρά την βροχή (και δακρυγόνων) ανασυνταχθήκαμε στα Προπύλαια,κατόπιν στην Ομόνοια (μετά από επιθέσεις της αστυνομίας) και κάποιοι ξαναγυρίσαμε ξανά στο Σύνταγμα που παρά τον κατακλυσμό και τις συνεχόμενες επιθέσεις με χημικά και κρότου λάμψης παραμείναμε έως την λήξη της ψηφοφορίας (τουλάχιστον εγώ,άλλοι έμειναν περισσότερο)

Γενική απεργία

 ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΩΡΑ!!!


Κάλεσμα σύσκεψης σωματίων …Κυριακή 4-11-2012 στο κτίριο Γκίνη στο Πολυτεχνείο 12:00 

“ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ – ΣΥΣΚΕΨΗΣ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ
ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ
ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΜΟΝΗ – ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ – ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΚΑΙ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ, ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥΣ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ, ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, ΑΝΕΡΓΩΝ, ΝΕΟΛΑΙΑΣ, ΚΑΘΕ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΟΥ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΥ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ, ΜΕ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ ΝΕΑ ΣΥΣΚΕΨΗ – ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΓΩΝΑ ΚΥΡΙΑΚΗ 4 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 12.00, ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ (κτίριο Γκίνη)

Συνέλευση – σύσκεψη πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 31-10-2012 στο ΕΚΑ. Συμμετείχαν με απόφασή τους μια σειρά σωματεία, καθώς και δεκάδες εργαζόμενοι και μέλη Δ.Σ. από πολλά άλλα του δημόσιου κι ιδιωτικού τομέα. Επιδίωξη της πρωτοβουλίας είναι σ’ αυτή την κομβική στιγμή για το εργατικό κίνημα και τους εργαζόμενους, να οργανώσει μέχρι τέλους και να συμβάλλει στο συντονισμό των δράσεων συγκροτώντας μία ανοιχτή πρωτοβουλία αντίστασης και ανατροπής των μέτρων κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ.

Το ρολόι της ζωής μας γυρνάει 100 χρόνια πίσω! Η επίθεση που δεχόμαστε είναι πρωτοφανής σε σφοδρότητα και αγριότητα.

Ο εχθρός έχει παρατάξει τις δυνάμεις του και ετοιμάζεται για τη σύγκρουση.

Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, ο λαός, να κάνουμε το ίδιο για τη συνολική αναχαίτιση της επίθεσης σήμερα.

Αυτά τα μέτρα δεν πρέπει να περάσουν και η διαμαρτυρία δεν αρκεί.

Για να μη ζήσουμε μια τέτοια ζωή, για να μην παραδώσουμε τα παιδιά μας δούλους του 21ου αιώνα, αξίζει να αγωνιστούμε!

Τα ψέματα τέλειωσαν. Τα βήματα σημειωτόν, οι σκόρπιες απεργιακές κινητοποιήσεις, μια εδώ και μια εκεί, που οργανώνουν μέχρι σήμερα οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ είναι εντελώς αναντίστοιχες της επίθεσης, ανίκανες να βάλουν φραγμό και να την ανατρέψουν.
Είναι ανάγκη να σαλπίσουμε συνολικό και πολιτικό αγώνα με όλα τα μέσα, με μαχητικότητα, αποφασιστικότητα και διάρκεια, αγώνα ανατροπής!

Οι εργαζόμενοι σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα με πολύμορφο απεργιακό αγώνα διαρκείας, που δε θα σταματήσει την Τετάρτη αλλά θα συνεχιστεί και μετά από αυτήν, μέχρι να πάρουν τα μέτρα πίσω, με μαχητικές συγκεντρώσεις, καταλήψεις και διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα μπορούν και πρέπει να γίνουν φραγμός στη γενική και τελική πλέον λεηλασία που μας ετοιμάζουν.

Τώρα είναι η ώρα να γίνουν πράξη οι αγωνιστικές διακηρύξεις, μίας σειράς συνδικάτων και να κλιμακώσουν με πράξεις και όχι με λόγια.

Για να μην περάσουν τα μέτρα κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, για να ανατραπεί η κυβέρνηση ΝΔ -ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, για να φύγει η ΤΡΟΙΚΑ

Για να σπάσει η τρομοκρατία και η βία εργοδοσίας, κυβέρνησης, κράτους απέναντι στις λαϊκές ελευθερίες και δικαιώματα.

Μπορούμε να νικήσουμε πρέπει να τους σταματήσουμε.

Για όλα αυτά καλούμε και προτείνουμε σε όλα τα συνδικάτα και ομοσπονδίες στο συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, στους άλλους κλαδικούς συντονισμούς, πρωτοβάθμια σωματεία, και γενικές συνελεύσεις εργαζομένων τον παρακάτω απεργιακό και κινηματικό σχεδιασμό:

Κυριακή 4-11-2012 στο κτίριο Γκίνη στο Πολυτεχνείο 12:00 το μεσημέρι συνέλευση αγώνα.

Τη Δευτέρα 5-11-2012 με την κατάθεση του πακέτου συμμετέχουμε στα απεργιακά συλλαλητήρια και προτείνουμε να συγκροτηθεί κοινή απεργιακή διαδήλωση 12:30 το μεσημέρι προς τη βουλή.

Τη Δευτέρα 5:00 το απόγευμα καλούμε σε απογευματινό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα.

Την Τρίτη συμμετέχουμε στην απεργιακή συγκέντρωση στο Μουσείο 10:30πμ.

Παραμένουμε στο Σύνταγμα όπου πραγματοποιούμε ανοιχτή συνέλευση αγώνα για να αποφασιστεί ο σχεδιασμός των επόμενων ημερών.

Για την Τετάρτη 7/11, διερευνούμε σε επικοινωνία με τα σωματεία των άλλων πόλεων τη δυνατότητα πανελλαδικού συλλαλητηρίου.

Η συνέχιση των απεργιακών κινητοποιήσεων και μετά την Τετάρτη είναι η δηλωμένη μας επιδίωξη.

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ

ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙA…. Σωματείο δήμου Ν. Ιωνίας, Σωματείο δήμου Παιανίας, Ένωση τεχνικών δήμου Αθηναίων, Σύλλογος εργαζομένων ΑΤΤΙΚΟΥ νοσοκομείου, Σύλλογος εργαζομένων νοσοκομείου Αγ. Σάββα, Σύλλογος εργαζομένων Θριάσιου νοσοκομείου, ΜΕΤΡΟ, ΣΕΠ/ΔΕΗ, Σωματείο εργαζομένων σε ιδιωτικά ΚΤΕΟ, Σύλλογος εκπ/κών Π.Ε. «ο Αριστοτέλης», Σύλλογος εκπ/κών Π.Ε. Αιγάλεω, Σύλλογος εκπ/κών Π.Ε. Κορυδαλλού-Αγ. Βαρβάρας, Α’ ΕΛΜΕ Δ. Αττικής, Ε’ ΕΛΜΕ Ανατ. Αττικής, Γ’ ΕΛΜΕ Αθήνας, Πανελλήνιος Σύλλογος Προσωπικού ΕΡΤ, και δεκάδες συνδικαλιστές από σωματεία και συλλόγους δημοσίου και ιδιωτικού τομέα.

ΑΘΗΝΑ 31-10-12″

http://magikosaulos.wordpress.com/2012/11/02/εμπροσ-για-αγρια-γενικη-απεργια-διαρκ/

παρελάσεις το ανάγνωσμα..

Το να κατεβαίνεις στο κέντρο της Αθήνας ημέρα μαθητικής παρέλασης, στις μέρες μας,μπορεί να θεωρηθεί μέχρι και γενναία πράξη!

Μαθητές; είδα κάτι λίγους ταλαίπωρος αλλά και κάποιους απ αυτούς να κάνουν βήμα με στρατιωτικά παραγγέλματα (ένα στο αριστερό,για όσους έχουν κάνει στρατό)

Διαδηλωτές; Μια φούχτα απ το παμε συμμετείχαν σε ένα  δρώμενο στον πεζόδρομο της Κοραή (μα ποιο πολύ νομίζω ότι βρέθηκαν εκεί για να μην χάσουν πόντους στο ..αριστερόμετρο αφού οι"άλλοι"είχαν καλέσει σε προσυγκεντρώσεις Προπύλαια και Κλαυθμώνος) και δεν είχαν καμιά διάθεση για διαδήλωση (το διέλυσαν πριν την λήξη της "παρέλασης"προς Ομόνοια μεριά.)
Και ελάχιστοι από συριζα-ανταρσυα που προσπάθησαν να βαδίσουν προς Σύνταγμα μετά το τέλος της "παρέλασης αλλά εμποδίστηκαν από τις  αστυνομικές δυνάμεις. (200 προς 1 πρέπει να τους έπαιζαν..)

Αστυνομία; Παντού και ειδικά στο γύρω απ' την πλατεία Συντάγματος χώρο (που παρεπιπτώντος δεν μπορούσες να προσεγγίσεις και ας ήσουνα γονέας ) όλων των ειδών και στολών με έμφαση στο ανέμελο (ασφαλίτες)

να ζήσετε να μας θυμάστε..

Μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης Σαμαρά που έρχεται να υλοποιήσει αυτό τον νόμο που τους άφησε παρακαταθήκη η προηγούμενη τρόικα εσωτερικού.
 Μεγάλη επιτυχία να κόψετε το ψωμί σε χιλιάδες (ίσως εκατοντάδες χιλιάδες)οικογένειες εποχιακά εργαζομένων, που με αυτό το επίδομα συντηρούνται τους μήνες της ανεργίας.

Κι ενώ πάρα πολλοί εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία και γενικά στον τουρισμό παραμένουν απλήρωτοι ή καθυστερούν οι εργοδότες την καταβολή των δεδουλευμένων ελέω κρίσης, πρέπει να είσαι πολύ σαδιστής και όχι αφελής(για να μην χρησιμοποιήσω καμιά ποιο βαριά έκφραση αν και δεν ιδρώνει το αυτί τους )όταν στρέφεσαι εναντίων εργαζομένων που ζουν αποκλειστικά από αυτό το επάγγελμα και τους τιμωρείς γιατί είναι ειλικρινείς απέναντι στο κράτος(στην συγκεκριμένη περίπτωση τον ΟΑΕΔ και τα επιδόματα ανεργίας)γιατί στην ουσία αυτοί πλήττονται.

Το αποτέλεσμα αυτής της ενέργειας πιστεύω ότι θα έχει σοβαρές επιπτώσεις και στα ασφαλιστικά ταμεία γιατί μέχρι τώρα πάρα πολλοί, αν όχι η πλειοψηφία των εποχιακά εργαζόμενων, δεν δεχόταν με τίποτα να δουλεύουν μαύρα και μιλάω για τους επαγγελματίες του κλάδου μας (επισιτισμός-τουρισμός) για να εξασφαλίσουν τα επιδόματα ανεργίας εφόσον είχαν το εποχιακό δικαίωμα (τρις συνεχόμενες σαιζόν)

Αν λοιπόν έχεις δουλέψει εποχιακά και το χειρότερο αν είναι η μοναδική πηγή εσόδων (γιατί μιλάμε ότι οι επιπτώσεις αγγίζουν αυτούς που έχουν επτά σαιζόν τουλάχιστον,τρία χρόνια πριν το 2009 και τέσσερα επιδότησης ανεργίας μέχρι σήμερα) τιμωρείσαι με διακοπή αφού σχεδόν όλοι έχουμε επιδοτηθεί στο σύνολο των τεσσάρων ετών δεκαοχτώ μήνες άρα 450 μέρες (αυτό για το 2013 και δεκαέξι μήνες ή 400μέρες για το 2014 αντίστοιχα)μιας και τα τελευταία χρόνια η τουριστική περίοδος έχει συρρικνωθεί σημαντικά με αποτέλεσμα να παρατείνετε η περίοδος της ανεργίας.

Εκτός των άλλων έχουμε περικοπές και στα δώρα Πάσχα και Χριστουγέννων για όλους,όπως και δυσκολίες για ένταξη των νέων ανέργων στο πρόγραμμα.

Όλα αυτά έρχονται κατόπιν της μείωσης κατά εκατό ευρώ του επιδόματος από πέρσι,όπως και της κατάργησης του βοηθήματος (πάντα με προϋποθέσεις) τον επόμενο χρόνο,για αυτούς που δεν συμπληρώνουν τον αριθμό των ενσήμων για ένταξη στο πρόγραμμα επιδότησης.

Να αναφέρω ακόμη ότι καμιά μέριμνα δεν υπάρχει στον ΟΑΕΔ για εύρεση εργασίας ή άλλης στήριξης των ανέργων και όλα τα προγράμματα που διακηρύσσουν με φανφάρες δεξιά και αριστερά είναι παραμύθια της χαλιμάς (δες εδώ .και  .εδώ  )

Την ώρα λοιπόν που οι άνεργοι έχουν φθάσει το 1,5 εκατομμύριο μόνο οργή μπορεί να μας προκαλεί αυτός ο νόμος και ο τρόπος που πάει να εφαρμοστεί.Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πεινάσει και άλλος κόσμος,γιατί όχι μόνο μειώθηκαν οι αποδοχές (των ξεν/λων κατά 15%) αλλά και του χρόνου απασχόλησης (μιλάμε για μήνες λιγότερους σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια) και δεν υπάρχει ούτε περίπτωση ημιαπασχόλησης για όσους  έχουν προϋπηρεσία και ασφαλιστικές εισφορές στα βαρέα και ανθυγιεινά.

Αυτά και άλλα πολλά ψήφισαν στο μεσοπρόθεσμο την ώρα που είχαν ρίξει στο κεφάλι μας 3,000 δακρυγόνα σε μια μέρα.(κεφάλαιο στ' άρθρο 39.εδώ "μεσοπρόθεσμο")

τι προβλέπει η εγκύκλιος του ΟΑΕΔ.
Περισσότερο αυστηρά γίνονται τα κριτήρια για τη χορήγηση του επιδόματος ανεργίας αλλά και για τον καθορισμό του ύψους των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα από τον ΟΑΕΔ. Οι αλλαγές αυτές -που αγγίζουν κυρίως τους εποχικά επιδοτούμενους- προβλέπονται στον νόμο 3986/2011 και σε εγκύκλιο του Οργανισμού αναφέρονται τα εξής:

• Από την 1η Ιανουαρίου 2013 τα ημερήσια επιδόματα ανεργίας τα τελευταία τέσσερα χρόνια δεν είναι δυνατόν να είναι περισσότερα των 450. Δηλαδή για τον τελικό καθορισμό της διάρκειας επιδότησης λαμβάνεται υπόψη και το τι είχε εισπράξει ο άνεργος από το 2009 και μετά.
• Από 1η Ιανουαρίου 2014 τα ημερήσια επιδόματα ανεργίας στην τετραετία δεν είναι δυνατόν να είναι περισσότερα των 400.

Ενδεικτικά αναφέρονται δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα:

• Η επιδότηση αρχίζει από τις 3 Ιανουαρίου 2013 και βάσει των ημερών ασφάλισης που συγκεντρώνει ο άνεργος το συγκεκριμένο διάστημα δικαιούται 12μηνη επιδότηση. Δηλαδή θα πρέπει να πάρει 300 ημερήσια επιδόματα ανεργίας.

Για τον συγκεκριμένο ασφαλισμένο ελέγχεται πόσα ημερήσια επιδόματα ανεργίας χορηγήθηκαν από τις 3 Ιανουαρίου 2009 μέχρι τις 3 Ιανουαρίου 2013. Σε περίπτωση που έχει πάρει 210 ημερήσια επιδόματα, ο αριθμός αυτός αφαιρείται από το 450 που είναι το νέο όριο.Αυτό πρακτικά σημαίνει επιδότηση για 240 ημερήσια επιδόματα ανεργίας αντί για 300 που θα είχαν εγκριθεί σύμφωνα με τις ασφαλιστικές προϋποθέσεις που συγκέντρωσε το συγκεκριμένο διάστημα.

• Η επιδότηση αρχίζει από τις 3 Ιανουαρίου 2013 και βάσει των ημερών ασφάλισης που συγκεντρώνει ο άνεργος το συγκεκριμένο διάστημα δικαιούται 12μηνη επιδότηση (300 ημερήσια επιδόματα ανεργίας).

Για τον συγκεκριμένο ασφαλισμένο ελέγχεται πόσα ημερήσια επιδόματα ανεργίας χορηγήθηκαν από τις 3 Ιανουαρίου 2009 μέχρι τις 3 Ιανουαρίου 2013. Σε περίπτωση που έχει πάρει 400 ημερήσια επιδόματα, ο αριθμός αυτός αφαιρείται από το 450 που είναι το νέο όριο. Δηλαδή θα περιοριστεί σε 50 ημερήσια επιδόματα ανεργίας (αντί για 300).
Τα δώρα
Όσον αφορά στα δώρα προβλέπονται τα εξής:

• Οικονομική ενίσχυση Πάσχα. Οι άνεργοι θα πρέπει να παραμένουν επιδοτούμενοι μέχρι τις 30 Απριλίου για να λάβουν ολόκληρο το ποσό της ενίσχυσης, δηλαδή 12.5 ημερήσια επιδόματα (μέχρι τώρα έπρεπε να είναι επιδοτούμενοι μέχρι 30 Μαρτίου)
• Οικονομική ενίσχυση Χριστουγέννων. Για κάθε μήνα επιδότησης από 1ης Μαΐου κάθε έτους η οικονομική ενίσχυση αντιστοιχεί σε 3 ημερήσια επιδόματα ανεργίας (αντί για 6). Επιπλέον για να χορηγηθεί ολόκληρο το ποσό που αντιστοιχεί σε έναν μήνα επιδότησης θα πρέπει οι ασφαλισμένοι να είναι επιδοτούμενοι από 1η Μαΐου έως 31 Δεκεμβρίου (και δεν αρκεί πλέον τετράμηνη επιδότηση).

Για παράδειγμα ασφαλισμένος που επιδοτείται από 1η Ιουλίου μέχρι 31 Οκτωβρίου με τον παλαιό τρόπο υπολογισμού του δώρου θα έπαιρνε 25 ημερήσια επιδόματα ανεργίας. Με τη νέα ρύθμιση θα λάβει ως δώρο Χριστουγέννων 12 ημερήσια επιδόματα ανεργίας.

Αθήνα-κοινωνική κρίση

Το τέλος της πολιτικής αντιπροσώπευσης;

Η αναίρεση της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας και ο ολιγαρχικός εκφυλισμός της συνταγματικής δημοκρατίας ενυπάρχει ως ισχυρή δυνατότητα στην ίδια την αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση.

Του Αλέξανδρου Κιουπκιολή «Γιατί πέρασε τον δρόμο ο Νικ Κλεγκ; Γιατί είπε ότι δεν θα τον περνούσε». Αυτό το ανέκδοτο που κυκλοφορεί στο Ηνωμένο Βασίλειο, για τον αναπληρωτή πρωθυπουργό της κυβέρνησης Συντηρητικών και Φιλελεύθερων Δημοκρατών, συμπυκνώνει πολύ εύγλωττα το autodafé της σύγχρονης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στη χώρα που τη γέννησε. Στην προεκλογική εκστρατεία του 2010, ο ηγέτης των Φιλελευθέρων Δημοκρατών αυτοπροβαλλόταν ως ο εγκαινιαστής μιας νέας, πιο ανοικτής και διαφανούς πολιτικής, που λογοδοτεί στους πολίτες και δεσμεύεται απέναντί τους. Εξελέγη ως η ενσάρκωση μιας εναλλακτικής λύσης, που θα θεράπευε τον εκφυλισμένο, αναξιόπιστο κοινοβουλευτισμό, μέσα από τους ίδιους τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς. Η ιλαροτραγική διάψευση της ελπίδας ήρθε πολύ γρήγορα, αλλά η ταχύτητα της ανατροπής δεν ήταν μεγαλύτερη από την αντίστοιχη της «κυβέρνησης εθνικής ευθύνης και συνεννόησης», που θα αναδιαπραγματευόταν το μνημόνιο στην Ελλάδα... Όλο και πιο συχνά σήμερα, οι πολιτικοί αντιπρόσωποι όχι μόνον δεν τιμούν τις προτιμήσεις της πλειοψηφίας σύμφωνα με τις ρητές προεκλογικές δεσμεύσεις τους, αλλά με την άνοδό τους στην εξουσία εφαρμόζουν τις ακριβώς αντίθετες πολιτικές από εκείνες που πρέσβευαν και βάσει των οποίων εξελέγησαν. Εν ολίγοις, όχι απλώς δεν αντιπροσωπεύουν τη βούληση της πλειοψηφίας, όπως αποτυπώνεται μέσα από την εκλογική διαδικασία, αλλά την παραβιάζουν και την αντιμάχονται ευθύς εξαρχής. Στην ελληνική περίπτωση, η κυβέρνηση της τριανδρίας δεν μπορεί καν να επικαλεστεί, όπως ο Γ.Α.Π., μια απρόβλεπτη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που επιτάσσει έκτακτες πολιτικές, πέρα από τις προεκλογικές υποσχέσεις. Οι γενικές συνθήκες παραμένουν λίγο-πολύ οι ίδιες και η διαχείρισή τους σε σχέση με τη μνημονιακή καταστροφή ήταν ακριβώς το κύριο επίδικο των εκλογών και της προεκλογικής αντιπαράθεσης. Η αναίρεση της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας και ο ολιγαρχικός εκφυλισμός της συνταγματικής δημοκρατίας ενυπάρχει ως ισχυρή δυνατότητα στην ίδια την αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση, από τη στιγμή που αυτή θεσπίζει τον χωρισμό των κυβερνώντων από τους κυβερνώμενους. Η ισχυρή δυνατότητα γίνεται σχεδόν νομοτελειακή πραγματικότητα, όταν η αντιπροσωπευτική δημοκρατία λειτουργεί υπό τους όρους μιας οικονομίας της αγοράς, η οποία παράγει εγγενώς ανισότητες πλούτου και εξουσίας και ελέγχεται από ολίγους. Στον βαθμό που το κράτος και η κυβέρνηση εξαρτώνται από μια τέτοια οικονομία, για την εξασφάλιση των πόρων τους και την πραγματοποίηση των πολιτικών τους, η άνιση οικονομική ισχύς αποκτά δομικά δυσανάλογη επιρροή στην πολιτική των αντιπροσώπων σε βάρος της βούλησης των πολλών. Η εκπλήρωση αυτού του οιονεί νόμου της ολιγαρχίας σε ένα καπιταλιστικό αντιπροσωπευτικό καθεστώς εμποδίστηκε στη μεταπολεμική περίοδο από τις οργανωμένες δυνάμεις της εργασίας και τον «κομμουνιστικό κίνδυνο». Αλλά τώρα και οι δύο ανασχετικοί παράγοντες έχουν εκλείψει, ενώ η παγκοσμιοποίηση και η νεοφιλελεύθερη ρύθμιση των αγορών έχουν αυξήσει εκθετικά την οικονομική και πολιτική εξουσία του κεφαλαίου, ιδιαίτερα του χρηματοοικονομικού. Γι’αυτό ακριβώς το κίνημα των «πλατειών» και των «αγανακτισμένων» που διαδόθηκε εν είδει ιού το 2011 από την Β. Αφρική στη Β. Αμερική, περνώντας από τη μεσογειακή Ευρώπη, ήταν ταυτόχρονα και αξεδιάλυτα μια συλλογική εξέγερση ενάντια τόσο στη μαζική εξαθλίωση που παράγει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιότητα, όσο και στην απουσία «πραγματικής δημοκρατίας», όχι μόνο σε δικτατορικά καθεστώτα αλλά και σε αντιπροσωπευτικά-φιλελεύθερα. Όπως είπε χαρακτηριστικά η Τζούντιθ Μπάτλερ, συνοψίζοντας τη στάση αυτών των κινημάτων, «Δεν θα ήμασταν εδώ αν οι αιρετοί αξιωματούχοι εκπροσωπούσαν τη λαϊκή βούληση. Διαχωριζόμαστε από την εκλογική διαδικασία και τη συνέργειά της στην εκμετάλλευση. Καθόμαστε και στεκόμαστε και κινούμαστε και μιλάμε, όπως μπορούμε, ως η λαϊκή βούληση, την οποία ξέχασε και εγκατέλειψε η εκλογική δημοκρατία».[1] Η ίδια απαξίωση και καταστροφή έπληξαν, ως γνωστόν, και την ιστορική επαναστατική εναλλακτική: την αντιπροσώπευση ενός υποτιθέμενου καθολικού υποκειμένου χειραφέτησης από ποικιλώνυμες, ως επί το πλείστον λενινιστικές, πρωτοπορίες, που μιλούσαν στο όνομα των μαζών και των πανανθρώπινων συμφερόντων, τα οποία η «προχωρημένη συνείδηση» των πρωτοπόρων είχε συλλάβει και προωθούσε με τη δράση της. Οι πρωτοπορίες και οι φωτισμένες ηγεσίες πέθαναν μαζί με την ιδέα, πρώτον, ότι υπάρχουν κάποια προκαθορισμένα σχήματα κοινωνικής απελευθέρωσης και δικαιοσύνης, και με την απεχθή πράξη, δεύτερον, της άνωθεν ποδηγέτησης, της καταπίεσης ή και της εξολόθρευσης των μαζών που δεν κατανοούσαν τα αντικειμενικά τους συμφέροντα και ήταν, ούτως ή άλλως, αδύνατο να απελευθερωθούν με πρακτικές εξουσιασμού. Γι’αυτό και τα εξισωτικά κινήματα της τελευταίας δεκαπενταετίας, από τους Ζαπατίστας έως το Occupy Wall Street, προκρίνουν οριζόντιες συμμετοχικές δομές και αμεσοδημοκρατικές πρακτικές, απορρίπτοντας μετά βδελυγμίας όλες τις πρωτοπορίες του κόσμου. Σημαίνει αυτό, άραγε, ότι η πολιτική της αντιπροσώπευσης ανήκει πια στον σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας, από τη σκοπιά τουλάχιστον των δημοκρατικών αξιών και προταγμάτων, και ότι η συλλογική αυτονομία ή θα είναι άμεση ή δεν θα υπάρχει; Η απάντηση είναι όχι, και αυτό για συγκυριακούς αλλά και διαχρονικούς λόγους. Το παράδειγμα του πρόσφατου κινήματος των καταλήψεων δημόσιων χώρων στις Η.Π.Α. είναι άκρως διαφωτιστικό. Οι συμμετέχοντες και οι συμμετέχουσες μιλούσαν στο όνομα του 99% που αντιμάχεται το 1% της δεσποτικής ολιγαρχίας. Αλλά η συμμετοχή των πολιτών πόρρω απείχε από το 99% του συνόλου που επικαλούνταν –για να το διατυπώσουμε κομψά. Και όχι μόνον αυτό, αλλά οι κινηματίες ανέλαβαν μια λειτουργία καταστατικής αντιπροσώπευσης, με την οποία οι εκπρόσωποι δεν εκπροσωπούν τη δεδομένη βούληση του λαού, αλλά ορίζουν και συγκροτούν οι ίδιοι αυτή τη λαϊκή βούληση στην οποία αναφέρονται, όπως ακριβώς και πολλοί ηγέτες και εκπρόσωποι στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Το 99% των Αμερικανών πολιτών περιλαμβάνει και το Tea Party, Ρεπουμπλικανούς, χριστιανούς φονταμενταλιστές, φανατικούς υπέρμαχους της «ελεύθερης αγοράς» κ.ο.κ. Τα κινήματα των καταλήψεων άρθρωναν μια βούληση την οποία εμφάνιζαν ως βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας ενώ, στην πραγματικότητα, ήταν προϊόν της δικής τους συλλογικής διαβούλευσης. Και καλά έκαναν, από μια άποψη. «Το παλιό έχει πεθάνει και το νέο δεν έχει γεννηθεί ακόμη». Γι’αυτό ακριβώς και μια πολιτική της «αμεσοκρατίας», όπου τα ενεργά πολιτικά υποκείμενα της προοδευτικής αλλαγής θα επεδίωκαν μόνον να βοηθήσουν να ανασυρθεί, να προβληθεί πιστά και να πραγματωθεί η πλειοψηφική βούληση, είτε στους κατεστημένους κοινοβουλευτικούς θεσμούς ή και σε τοπικές αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις, θα ήταν σήμερα είτε αδύνατη είτε επικίνδυνα συντηρητική. Στις συνθήκες του καιρού και του τόπου μας, η συλλογική βούληση για το νέο δεν έχει ακόμη διαμορφωθεί, και οι κυρίαρχες κοινωνικές διαθέσεις ταλαντεύονται ανάμεσα στη νοσταλγία για το πρόσφατο παρελθόν των ευρωπρογραμμάτων, της λαμογιάς, της διαπλοκής κ.ο.κ., και στον φόβο του ξένου και του άγνωστου μέλλοντος. Το νέο δεν θα μπορέσει να συγκροτηθεί και να ευδοκιμήσει μέσα από δημιουργικούς αγώνες, αν οι μεν θεσμικοί φορείς της αριστεράς θέλουν να λειτουργούν ως απλοί και άδολοι εκφραστές των πλειοψηφικών προτιμήσεων, ακολουθώντας τις έρευνες της κοινής γνώμης, οι δε κινηματικοί δρώντες επιδιώκουν κατ’ εξοχήν την αύξηση της μαζικής παρουσίας του πλήθους σε άμεσες συμμετοχικές διαδικασίες και την απλή ανάδειξη και συνάθροιση των δεδομένων επιθυμιών και αντιλήψεών του. Καλούμαστε, λοιπόν, να αναζητήσουμε δύσβατους αλλά ελπιδοφόρους δρόμους, πέρα από την παλιά εξουσιαστική αντιπροσώπευση αλλά και από μια αφελή μεταστροφή στην άμεση δημοκρατία. Και τούτο γιατί, και εκτός της συγκυρίας, μια ολοκληρωμένη άμεση δημοκρατία θα απαιτούσε την πλήρη παρουσία της κοινωνίας στον εαυτό της: τη διαρκή και ενεργό συμμετοχή όλων ανεξαιρέτως των πολιτών στα κοινά, σε όλα τα πολλαπλά τους επίπεδα (δημόσια αγαθά, ζητήματα γενικής και τοπικής πολιτικής κ.α.), καθώς και τη συστηματική επίτευξη μιας αβίαστης, ομοιογενούς συναινετικής βούλησης, δηλαδή την εξάλειψη των ριζικών διαφορών. Μια τέτοια συνθήκη, εκτός από σχεδόν ανέφικτη είναι, μάλλον, και ανεπιθύμητη. Η διέξοδος δεν θα βρεθεί με την επάνοδο σε μια «αντιπροσώπευση» από κυρίαρχους καθοδηγητές και φωστήρες, αλλά με την επιδίωξη μιας δύσκολης ισορροπίας εκ μέρους των σημερινών υποκειμένων της πολιτικής δράσης. Μια νέα ηγεμονία στην κατεύθυνση της εξισωτικής χειραφέτησης θα πρέπει να οργανωθεί με άξονα το όραμα μιας κοινωνίας συμμετοχικής αυτοοργάνωσης με ισότητα και ενδυνάμωση όλων των μοναδικοτήτων, η οποία θα προκύψει από τις αντίστοιχες πολιτικές μορφές: οριζόντιες δομές αυτοδιεύθυνσης και ελεύθερης συμβίωσης που αντιμάχονται τις σχέσεις κυριαρχίας, ανοικτά, ευέλικτα σχήματα κοινωνικής συνεργασίας. Στην πορεία του κοινωνικού αυτομετασχηματισμού οι υποστηρικτές αυτού του προτάγματος δεν θα πρέπει να περιοριστούν στο ρόλο μιας παθητικής θέασης ή προβολής ή καταγραφής της συγκροτημένης συλλογικής βούλησης για αυτή την άλλη κοινωνία, η οποία βούληση απλώς δεν υπάρχει ή είναι εξαιρετικά θολή και ασχημάτιστη. Ούτε θα πρέπει να γίνουν, από την άλλη, οι νέες ηγεσίες που θα ποδηγετήσουν τα εγχειρήματα του συλλογικού αυτοπροσδιορισμού εμποδίζοντας εξαρχής τη χειραφέτηση των πολλών. Θα πρέπει να δράσουν ως καταλύτες-πυροδότες του συλλογικού αναστοχασμού και της επινόησης του νέου, παρεμβαίνοντας ενεργά με ριζοσπαστικές κριτικές, προτείνοντας προχωρημένα σχέδια δράσης και κοινωνικής αλλαγής, αλλά παραμένοντας πάντα ίσοι μέτοχοι στις κοινές διαβουλεύσεις και συμπράξεις του πλήθους, ενθαρρύνοντας την αυτοδύναμη σκέψη και τον αυτομετασχηματισμό των πολλών. Και στο μέλλον, μια άλλη, πραγματική δημοκρατία δεν θα επιτάσσει την καθολική πολιτική συστράτευση και συναίνεση. Θα διαχειρίζεται όλα τα ποικίλα πεδία κοινού ενδιαφέροντος και συνεργασίας με φόρουμ ανοικτής διαβούλευσης που θα εξασφαλίζουν καθολικά τη δυνατότητα ίσης συμμετοχής. Οι ευέλικτοι και δικτυωμένοι χώροι αυτοκυβέρνησης των πολλών θα δεσμεύονται από αρχές σεβασμού προς τα ίσα βασικά δικαιώματα των μειοψηφιών και θα θεσπίζουν μηχανισμούς μέγιστης διαφάνειας, λογοδοσίας και ελέγχου από το σύνολο ενός κοινωνικού σχηματισμού. Δεν θα επιτρέπουν, έτσι, αυτό που κατά τη Χάννα Άρεντ αποτελεί ένα αναπόφευκτο, αλλά θεμιτό (για την ίδια) χαρακτηριστικό των άμεσων δημοκρατιών: τον σχηματισμό νέων ελίτ από ομάδες πολιτών που δραστηριοποιούνται μόνιμα και ενεργά στους θεσμούς της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης σε αντίθεση με μια πιο χαλαρή και πιο αδρανή κοινωνική πλειοψηφία. Mια μελλοντική δημοκρατία όπως αδρογραφήθηκε παραπάνω θα μπορούσε να είναι και άμεσα συμμετοχική και πραγματικά αντιπροσωπευτική, χωρίς να προϋποθέτει την ανελεύθερη ομοιογένεια ή τη διαρκή πολιτική στράτευση όλων, και χωρίς να νομιμοποιεί νέες μορφές ολιγαρχίας στο όνομα μιας άμεσης παρουσίας της κοινωνίας στον εαυτό της. [1] Judith Butler, ‘Composite Remarks’, Occupy Los Angeles Reader, τ.1-3, Νοέμβριος 2011, σ.89. Red NoteBook - Το τέλος της πολιτικής αντιπροσώπευσης; Αναδημοσίευση από τις "Αναγνώσεις" της Κυριακάτικης Αυγής

Athens: Social Meltdown - Greek subtitles from Ross Domoney on Vimeo.

συγκέντρωση-πορεία 18/10/12

Κατεβαίνοντας προς την συγκέντρωση εντύπωση μου έκανε ότι πολύς κόσμος περίμενε την πορεία στο Σύνταγμα και στα πεζοδρόμια της Σταδίου..(Όπου έζησε μεγάλες στιγμές)

Στα δικά μας τώρα...

Προπορεύτηκε το ΠΑΜΕ ...(μην ρωτάς γιατί)

Οι υπόλοιποι περίμεναν στωικά στην Πατησίων ...

Πολύ  καλοί...(ως γνωστόν ο Σαρωνικός ανήκει στα ψάρια)

Στο Σύνταγμα παρατεταγμένα τα "τάγματα ασφαλείας"..

Εδώ ξεκινά η επιχείρηση διάλυσης της πορείας...

Αυτοί είναι οι υπέρ-πατριώτες του ΕΠΑΜ  που φεύγουν στον δρόμο που χάραξε το ΠΑΜΕ
(απλώς το αναφέρω γιατί μας πρήζουν οι αγωνισταράδες  και ούτε συγκρίνονται με το παμε αφού ήταν ελάχιστοι με τις σημαιούλες τους αγκαλίτσα...)

Κι εδώ χειροπέδες σε δυο παιδιά στο στενό της Διάκου..(ο ένας μάλλον γιατί φορούσε Παλαιστινιακή μαντήλα...)

Διακοπές στην Αθήνα

Κατεβαίνοντας σήμερα προς τη θάλασσα ,θυμήθηκα μια συνομιλία που είχα πριν πολλά χρόνια, όταν κλήθηκα να απαντήσω σε μια τηλεφωνική έρευνα που το ζητούμενο ήταν που  έκανα διακοπές το προηγούμενο καλοκαίρι.
Ήταν φθινόπωρο όπως τώρα καλή ώρα..

Στην ερώτηση λοιπόν που; απάντησα εντελώς αυθόρμητα: -Πουθενά.(κενό..)
Ξαναρωτάει:Πέρσι; -Ούτε!(κενό...)
Πρόπερσι; -Δεν πήγα..(μεγάλο κενό..)
Όταν είχατε πάει,δεν μπορεί, κάποτε θα πήγατε..(λυπημένη φωνή...)
-Ε....νομίζω ότι κανονικές διακοπές είχα πάει την χρονιά που γινόταν οι ολυμπιακοί αγώνες στην Βαρκελώνη,θυμάμαι το χρυσό του Δήμα,κάτσε κάτω απ τη μπάρα και τέτοια,το '92,να σας πω και που;..
-Μπα αφήστε,καταλαβαίνω..
Όχι να σας πω,στην Ίο..πήρα φόρα ήθελα να συνεχίσω να περιγράψω τις διακοπές μου,που έμενα,που έκανα μπάνιο,που πίναμε...είχα πολλά να πω,αλλά η συνομιλήτρια δεν ήθελε πλέον να με ακούσει,μάλλον δεν την βοηθούσαν στην έρευνά της αυτά τα στοιχεία ή κάτι ήθελε να μου πουλήσει και κατάλαβε ότι δεν υπήρχε πιθανότητα και έτσι μου ευχήθηκε να πηγαίνω διακοπές και κλείσαμε..

Τώρα εδώ και τρία χρόνια έχω άπλετο χρόνο για διακοπές αλλά δεν με ρωτάει κανείς πια που έκανα διακοπές αν και θα τους απαντούσα αμέσως.
Διακοπές στην Αθήνα και μάλιστα έξι με επτά μήνες το χρόνο και κάθε μέρα όσο κρατάει ο καιρός κατεβαίνω στη θάλασσα, γιατί στο σπίτι καραδοκεί η κατάθλιψη.

ΥΓ1: ...αργότερα πιστεύω να υπάρχει καμιά φωτιά στο δρόμο να ζεσταινόμαστε.. (γιατί είπαμε σπίτι δεν την βγάζουμε καθαρή και ούτε έχω σκοπό να ανάβω ρεσώ κλαίγοντας την μαύρη μας τη μοίρα )

Δεν μας τρομάζουν τα...λίγα συννεφάκια του Οκτώβρη.

Η αφλογιστία μπροστά στην επέλαση των βαρβάρων...

Εδώ και δυο χρόνια τα έχουμε δοκιμάσει σχεδόν όλα: απεργίες, καταλήψεις, συγκρούσεις, πλατείες... ακόμη και τις εκλογές. Ζήσαμε στιγμές αγωνιστικής κορύφωσης και ευφορίας, στιγμές ανεπανάληπτες, αλληλεγγύης και συνδημιουργίας, ζήσαμε και στιγμές ταπεινωτικής ήττας, αμηχανίας και αδυναμίας. Ήμασταν έτοιμοι να πιαστούμε, σαν τους ναυαγισμένους, από την πρώτη αυταπάτη που θα βρισκόταν δίπλα μας, όπως οι εκλογές, αλλά και να πιστέψουμε πως έτσι με μια «καλή ζαριά», με μια κινητοποίηση εκατομμυρίων για μια μέρα ή με μια «γερή» σύγκρουση, τα πάντα θα μπορούσαν να αλλάξουν. Συζητήσαμε πολύ, όπως δεν το έχουμε κάνει ποτέ στο παρελθόν, σε πλατείες και σε συνελεύσεις χωρίς προαπαιτούμενα, και σκιαγραφήσαμε αρκετές φορές την αλλαγή που ονειρευόμαστε, έξω από κομματικές και ιδεολογικές προδιαγραφές, αλλά δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε τους δικούς μας ανεξάρτητους φορείς αυτής της αλλαγής. Σα να ζητάγαμε πάλι από άλλους να «βγάλουν το φίδι από την τρύπα» για εμάς...

Κι ενώ οι πλατείες έθεσαν το θέμα της άμεσης δημοκρατίας, της αυτοοργάνωσης και της αυτοδιεύθυνσης της κοινωνίας, άρκεσε και πάλι μια εκλογική αναμέτρηση για να τα παγώσει όλα, να στείλει πολλούς στους γνώριμους συνηθισμένους ρόλους του κομματικού ψηφοσυλλέκτη ή του κομματικού ψηφοκαταναλωτή... Κι ενώ οι απεργίες ξεπερνούσαν αυτούς που αναγκάζονταν να τις κηρύξουν, τις ποικιλώνυμες κρατικές-κομματικές συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, περιμέναμε ξανά και ξανά από αυτούς να πάρουν την πρωτοβουλία για άλλη μια προδιαγεγραμμένη παρέλαση-πορεία... Κι ενώ τα αυτόνομα εγχειρήματα της αλληλέγγυας-συνεργατικής οικονομίας και των ελεύθερων αυτοδιαχειριζόμενων κοινωνικών χώρων πολλαπλασιάζονταν και συγκροτούσαν έναν «άλλο υπαρκτό κόσμο», οι ιδεολογικές αγκυλώσεις και η συνήθεια της εξάρτησης από το κράτος και από το κεφάλαιο τα πολεμούσαν ως δήθεν «νησίδες» που εξωραΐζουν τον καπιταλισμό...

Κι ακόμη, ενώ γινόταν όλο και πιο εμφανές ότι η κρίση είναι παγκόσμια, είναι του καπιταλισμού, κι ότι επομένως δεν υπάρχει «εθνική λύση» αλλά ούτε και καπιταλιστική «ευρωπαϊκή λύση», η πλειοψηφία της αριστεράς συνέχισε να επενδύει είτε στα «εθνικά χρώματα» της δραχμής και της ανάπτυξης είτε στα «ευρωπαϊκά χρώματα» της διαπραγμάτευσης στα πλαίσια της ΕΕ, ξιφουλκώντας με ξενόφερτες «κατοχές» και «κακές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις», και στρώνοντας το έδαφος στην ευρύτερη νομιμοποίηση των εθνικιστικών αντιλήψεων...

Όλα τελικά συμπυκνώθηκαν στην «απαλλαγή από τα μνημόνια», έναν χυλό προσδοκιών και συμφερόντων χωρίς προοπτική, αφού δεν απαντούσε στο βασικό ζήτημα «τι μετά από αυτά», ικανό να χωρέσει μέσα του και να «ξεπλύνει» όχι μόνο την παλιά συντηρητική σκουριά αλλά και τις «νέες» φασιστικές ιδέες και πρακτικές της «σωτηρίας της χώρας».

Φτάνουμε έτσι και στην εκρηκτική άνοδο της Χρυσής Αυγής. Πολλοί έχουν σταθεί, σωστά, στη συγκυρία που την ανέδειξε και στην ισχυρή ώθηση από το κράτος και τα ΜΜΕ, όμως το φαινόμενο είναι πολύ πιο βαθύ. Συμπυκνώνει μια πορεία δεκαετίας τουλάχιστον, όπου η νεόπλουτη μικροαστική κοινωνία του «εκσυγχρονισμού» και της «ολυμπιακής ευφορίας» ενσωματώνει πλατιά την εκμετάλλευση των μεταναστών σε όλους τους τομείς της οικονομίας και της ζωής, υπό τα αμήχανα και συγκαταβατικά μάτια της αριστεράς. Συνηθίσαμε να ζούμε με την εκμετάλλευση και από την εκμετάλλευσή τους στα χωράφια, στις βιομηχανίες, στις βιοτεχνίες, στα σπίτια, ώσπου η κρίση μάς τους αποκάλυψε ως «πλεονάζοντα απορρίμματα», αφού πλέον οι ίδιοι οι έλληνες μπορούν να πάρουν τη θέση τους με τις ίδιες συνθήκες εκμετάλλευσης... Να θυμίσουμε μήπως πώς αντιμετωπίστηκε, ακόμη και από την αριστερά, μια από τις λίγες μαχητικές εκδηλώσεις αυτοοργάνωσης των ίδιων των μεταναστών και αλληλέγγυας στήριξή τους, η απεργία πείνας των 300;

Όμως η Χρυσή Αυγή δεν αντλεί μόνο από αυτή τη βαθιά δεξαμενή που γεμίζει μεθοδικά και σχεδόν ανεμπόδιστα εδώ και χρόνια. Αντλεί επίσης από τη βαθιά κρίση του πολιτικού συστήματος, την απαξίωση της αστικής «δημοκρατίας», τον εξευτελισμό του πολιτικού προσωπικού, και επενδύει σε μια «αντικομφορμιστική» και «τσαμπουκαλίδικη» στάση έκφρασης των πιο πληβειακών αισθημάτων αποστροφής και εκδίκησης απέναντι στο πολιτικό σύστημα, πατώντας και στο κενό που αφήνει η νομιμόφρων νωχελικότητα της αριστεράς.

...και οι ανάσες του νέου υπαρκτού κόσμου της αλληλεγγύης και της αυτοδιαχείρισης

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, η εμβληματική απεργία των χαλυβουργών, συμπυκνώνει δραματικά, όπως άλλοτε η απεργία των ανθρακωρύχων στην Αγγλία της Θάτσερ, το τέλος μιας ολόκληρης εποχής του εργατικού κινήματος. Η βαριά ήττα αυτής της απεργίας διαρκείας, που κέρδισε πολύ πλατιά συμπαράσταση και αλληλεγγύη, δεν είναι απόρροια μόνο της στενής, γραφειοκρατικής και

νομιμόφρωνης διαχείρισής της από το ΠΑΜΕ, αλλά και του περιεχομένου του αγώνα που δεν πήγε πέρα από τη διεκδίκηση επιστροφής στην παλιά «καλή» κατάσταση, στην προηγούμενη «ισορροπία» ισχύος και εκμετάλλευσης.

Δεκάδες μεμονωμένοι αγώνες, όπως και «κεντρικά» η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, είχαν την ίδια λογική «επιστροφής» στο παλιό καλό «κράτος πρόνοιας» της εξαργύρωσης της υποταγής και της σιωπής, της «επιδότησης» του συμβιβασμού, της μετατροπής του εργατικού κινήματος σε συνεργό των εγκλημάτων του κεφαλαίου. Σήμερα αυτή η λογική, και οι αντίστοιχές τους μορφές οργάνωσης και αγώνα, γκρεμίζονται με πάταγο, αφήνοντας μονάχους και άοπλους τους εργαζόμενους στην πιο κρίσιμη στιγμή.

Όμως μέσα από τη σκόνη του κατεδαφιζόμενου οικοδομήματος του κρατικού, γραφειοκρατικού, κομματικού, πελατειακού και εργοδοτικού συνδικαλισμού αναδύονται νέες δομές αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης και άμεσης δράσης, καθώς και ένας νέου τύπου, αυτόνομος από το κράτος και το κεφάλαιο, συνεργατισμός. Ο αγώνας των εργατών της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, για παράδειγμα, σπάει τα όρια των συνηθισμένων αγώνων και θέτει επιθετικά το καίριο ζήτημα της εποχής για να πάνε αλλιώς τα πράγματα: «να πάρουμε την παραγωγή στα χέρια μας».

Η αυτοδιαχείριση από το επίπεδο της παραγωγής μέχρι το επίπεδο της αυτοδιεύθυνσης της κοινωνίας είναι ο άμεσος δρόμος της κοινωνικής αλλαγής, η επανάσταση εδώ και τώρα, που απαντάει στο εναγώνιο ερώτημα «μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς;», όχι με επαγγελίες και προγράμματα σωτήρων, αλλά με την καθημερινή πράξη ανθρώπων ικανών να απεξαρτηθούν από τα μέσα επιβίωσης και αναπαραγωγής του κράτους και του κεφαλαίου. Είναι η δημιουργική «στιγμή» της εξέγερσης, εκεί που επιχειρείται ο αυτοκαθορισμός μας πέρα από τις ταυτότητες και τους ρόλους στους οποίους μας έχει στοιχίσει το σύστημα, η δημιουργία πάνω στα ερείπια του παλιού κόσμου. Ας διαβούμε αυτό το δρόμο, κόντρα στην ηττοπάθεια της παλιάς πολιτικής και του παλιού κινήματος, με τη μεγαλύτερη πολυμορφία εγχειρημάτων και δοκιμών, και με τον πιο μαχητικό συντονισμό και αλληλοστήριξή τους. Για να έχουμε κάτι που να αξίζει να υπερασπιστούμε απέναντι στην επέλαση των βαρβάρων...

εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ

http://efimeridadrasi.blogspot.gr/2012/10/blog-post_10.html