χρονικό 29/06/11-εξάντας

The Battle of Syntagma Square, Athens

δεν ξεχνάμε

One year after the riots of June 15, 28 & 29 2011 - Split normality from Yiannis Biliris on Vimeo.

17 Ιουνίου:έναυσμα για μεγάλες αλλαγές

Ας ολοκληρώσουμε το μάθημα των πλατειών και την εξέγερση της 6ης Μαΐου

Στην πρωτόγνωρη συλλογική εξαθλίωση ενός λαού οι ιδεολογικές διαφορές και ιστορικές καταβολές εξανεμίζονται

Του Κώστα Δουζίνα Σπάνια μια εκλογική αναμέτρηση έχει την ιστορική σημασία των εκλογών της 17ης Ιουνίου. Σημασία για όλους τους Έλληνες πρώτα. Μετά για τους πολλούς αποκλεισμένους και κατατρεγμένους ανάμεσά μας, τους ανέργους, τους χαμηλόμισθους, τους μετανάστες, όλους αυτούς που τα τελευταία τρία χρόνια θυσιάστηκαν στο βωμό της σωτηρίας του συστήματος εξουσίας. Τέλος, ακόμη μεγαλύτερη σημασία έχουν οι εκλογές για τους αριστερούς. Το διακύβευμα για κάθε πολίτη, πέρα από ιδεολογικές εντάξεις, είναι η επιβίωση του λαού μας, το μέλλον της εθνικής ανεξαρτησίας και η αναβίωση της δημοκρατίας. Η 17 Ιουνίου θα καθορίσει αν η Ελλάδα θα εξακολουθήσει την αποικιακή πορεία που της επιβλήθηκε ή αν θα αποκτήσει ξανά τη δυνατότητα να αποφασίζει τις τύχες της μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Σ’ αυτά τα προφανή και βασικά, όλοι μας, αριστεροί κεντρώοι και δεξιοί, βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά. Η κοινή πολιτική επιθυμία που εκφράστηκε στις πλατείες βρήκε στις 6 Μαΐου, την ενότητα πολιτικής εκπροσώπησης. Είμαστε το 99% που δουλεύει, παράγει, αγαπάει τη ζωή και την τέ­χνη, νοιάζεται για τους ανθρώπους. Έχουμε απέναντι το παρασιτικό 1% που απομυζά τη ζωή και τα όνειρα μας, βγάζει παράλογα και παράνομα κέρδη, εξάγει τους απλήρωτους φόρους στην Ελβετία και το Λονδίνο. Στο 99% ανήκουν συλλογικά τα κοινά αγαθά. Τα φυσικά αγαθά, νερό, ατμόσφαιρα, περιβάλλον, ενέργεια, θάλασσα. Τα κοινωνικά αγαθά, λόγος και ιδέες, επικοινωνία και τέχνες, λογοτεχνία και επιστήμη, το μεγαλύτερο κεφάλαιο της Ελ­λάδας. Τέλος τα κοινά αγαθά της συνεργασίας και της δικτύωσης, της έμπνευσης και της πρωτοτυπίας. Όταν τα κοινά ιδιωτικοποιούνται ή κρατικοποιούνται, τότε όλοι πτωχεύουμε γιατί οι κοινές πηγές και πόροι ζωής στερεύουν. Στην υποστήριξη αυτών των βασικών που σηματοδοτούν τη θέληση να ζούμε μαζί, να είμαστε Έλληνες, δεν υπάρχουν διαφορές. Όταν τα κοινά χαθούν, όλοι χάνουμε. Ποτέ σε περίοδο ειρήνης δεν έχει υπάρξει τέτοια συλλογική εξαθλίωση ενός λαού. Σ’αυτή την κατάσταση, ιδεολογικές διαφορές και ιστορικές καταβολές εξανεμίζονται. Ο άνεργος δεξιός και ο άνεργος αριστερός δεν διαφέρουν όταν ψάχνουν για δουλειά που δεν υπάρχει. Ο πατριώτης και ο διεθνιστής δεν διαφέρουν όταν απολύονται ή ευτελίζονται. Ο άπορος νέος και ο ανήμπορος γέρος υποφέρουν το ίδιο όταν κοιμούνται νηστικοί. Η αξιοπρέπεια του καταδιωγμένου μετανάστη και του περιφρονημένου άστεγου δεν διαφέρουν. Αν όλοι είμαστε άνθρωποι με δικαιώματα, όπως μας λένε συνταγματολόγοι και φιλάνθρωποι, η πρώτη μας υποχρέωση είναι να χτυπήσουμε τον αποκλεισμό και την άρνηση της βασικής ανθρωπιάς. Αυτή είναι, λοιπόν, η δεύτερη διαχωριστική γραμμή, πιο βαθιά από την πρώτη: χωρίζει εκείνους που ρητορικά υπόσχονται ευημερία και την παραβιάζουν διαρκώς απ’ αυτούς που κρίνουν ηθικά και αγωνίζονται πολιτικά να καταργήσουν διακρίσεις και αποκλεισμούς και να επεκτείνουν τη δημοκρατία σ’ όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής. Για τους αριστερούς υπάρχει πρόσθετο διακύβευμα. Η σήψη του συστήματος οικονομικής, πολιτικής και επικοινωνιακής εξουσίας έφτασε τα όρια της. Η κατάρρευση του θα σημάνει όχι το τέλος της μεταπολίτευσης αλλά το τέλος της παντοδυναμίας και αυθαιρεσίας του μετεμφυλιακού πολιτικού καθεστώτος. Η άρρητη συμφωνία 60 χρόνων μεταξύ διοικούντων και των ξένων προστατών τους ότι η Αριστερά θα μείνει στο περιθώριο ανήμπορη και διαιρεμένη, άλλοθι και έμμεση νομιμοποίηση της εξουσίας, μπορεί να ανατραπεί. Οι εκλογές δεν οδηγούν σε επαναστάσεις αλλά μπορούν να γίνουν το έναυσμα για μεγάλες αλλαγές. Ο καπιταλισμός αλλάζει τα ρούχα του συνεχώς, προσαρμόζεται στο περιβάλλον και τις κοινωνικές συνθήκες, διαλύοντας κάθε σταθερή αξία και υπονομεύοντας κάθε κοινότητα. Η καπιταλιστική αναδιοργάνωση που ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο. Είναι ακόμη εύθραυστη, η λαϊκή αντίδραση την έχει καθυστερήσει και μπορεί να την ανακόψει. Αν δεν μπει ανάχωμα τώρα, σύντομα οι ανθρωποφάγες αλλαγές θα σταθεροποιηθούν. Ο καπιταλισμός είναι αδίστακτος, δεν περιμένει και δεν υπομένει. Οι λίγες κατακτήσεις, δικαιώματα και ευαισθησίες που ακόμη θεωρούμε δεδομένες, θα γίνουν αναμνήσεις και αντικείμενα μελέτης για μελαγχολικούς ιστορικούς. Για την Αριστερά της ήττας, η άμυνα και η περιχαράκωση ήταν πρόσφορη στρατηγική. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά -για λίγο. Η καπιταλιστική κρίση έβαλε την ενωτική Αριστερά στη σκηνή. Ευκαιρία μοναδική, απρόσμενη, δύσκολα επαναλαμβανόμενη. Οι ναρκισσισμοί των μικρών διαφορών βοηθούν να κερδίζουμε μια πρόσκαιρη καθαρότητα ψυχής και να χάνουμε τον παράδεισο. Μετά τη Μεταρρύθμιση, οι καταδιωγμένοι καθολικοί στην προτεσταντική Ευρώπη αποτάσσονταν τον Πάπα δημόσια για να σωθούν από την πυρά, λέγοντας μέσα τους ότι το κάνουν για τη νίκη της πίστης. Καλώ, λοιπόν, αριστερούς και κομμουνιστές να κάνουν το ίδιο: να ψηφίσουν την ενότητα της Αριστεράς, διατηρώντας στο απόλυτο τις κομμουνιστικές τους πίστεις. Αν το εγχείρημα αποτύχει, η Αριστερά θα ’ναι πάλι στη γωνία και τίποτα δεν θα ’χει χαθεί - ή κερδηθεί. Αν πετύχει, η παράβαση του (κομματικού) νόμου θα έχει υπηρετήσει την ιστορία - όπως ξέρουμε ο πρώτος κανόνας κάθε επανάστασης, η πρώτη ρήξη κάθε επαναστάτη είναι να πει ένα μικρό «όχι». Τέλος, προσκαλώ τους διανοούμενους να αναλάβουν την ευθύνη της σκέψης και την ηθική της απόφασης. Όχι βέβαια αυτούς που γυρίζουν στα κανάλια σε μια απέλπιδα προσπάθεια να δώσουν μεταθανάτια νομιμοποίηση στο κουφάρι της εξουσίας, ταυτίζοντας προσωπικά συμφέροντα με τη δημόσια αρετή. Απευθύνομαι σ’ αυτούς τους σεμνούς και ήπιους, αυτούς που δεν μίλησαν όχι γιατί φοβηθήκαν αλλά γιατί υπηρετούν την αισθητική μοναχικότητα (χωρίς να είναι Εγελιανές «όμορφες ψυχές»), την πολυπλοκότητα του ήθους και την αξιοπρέπεια της σκέψης. Σας καλώ, νυκτερινοί φίλοι, να παίξετε και ’σεις το πασκαλικό στοίχημα δίνοντας, με επιφυλάξεις και αμφιβολίες, μια ευκαιρία στην Αριστερά της ενότητας. Δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα άλλο εκτός του ότι θα βρεθούμε πάλι μαζί στους δρόμους της αντίστασης οποιαδήποτε και να ’ναι η νέα ή παλιά εξουσία. Η επιμέλεια εαυτού και αντίστασης είναι, φίλοι υπόγειοι, το πρώτο καθήκον της σκέψης. Ο σπόρος για τα αποτελέσματα του Μαΐου σπάρθηκε στο Σύνταγμα και τις λαϊκές συνελεύσεις, στην Κερατέα και τα διόδια. Xωρίς τις πλατείες, το σύστημα εξουσίας πιθανότατα θα είχε πετύχει την μεταθανάτια επιβίωσή του. Ο ρόλος της πλατείας και των άλλων κινημάτων αντίστασης ήταν καθοριστικός. Γενιές άνεργων και μη απασχολήσιμων, γυναίκες και άντρες, πολίτες και ξένοι, νέοι και γέροι, από διαφορετικές πολιτικές ιδεολογίες και ιστορικές καταβολές ξεσηκώθηκαν και έμαθαν τη σημασία της ανυπακοής ως υπέρτατης πολιτικής πράξης. Στις 6 Μαΐου, το πλήθος έγινε λαός και ψήφισε αποφασιστικά ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα απομένει να αποτελειώσουμε ό,τι αρχίσαμε. Η 17 Ιουνίου θα αποτελέσει το τέλος της δεύτερης πράξης της ελληνικής τραγωδίας. Η πρώτη έληξε με την παραίτηση Παπανδρέου, τον Νοέμβρη, διωγμένου από τη λαϊκή αγανάκτηση. Η τρίτη πράξη που ανοίγει τη Δευτέρα μπορεί να οδηγήσει στην κάθαρση. Κανένας Έλληνας, κανένας αποκλεισμένος και καταδιωγμένος, κανένας αριστερός ή σκεπτόμενος δεν μπορεί να χάσει αύτη την ευκαιρία. Ο Κώστας Δουζίνας είναι Καθηγητής και Διευθυντής του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Birkbeck του Λονδίνου. Το άρθρο δημοσιεύεται στον Δρόμο της Αριστεράς. πηγή

τι ψήφισαν οι πλατείες;

Του Κώστα Δουζίνα*
'Η Ευρώπη χρησιμοποίησε την Ελλάδα ως πειραματόζωο για να δοκιμάσει τις συνθήκες αναδιοργάνωσης του ύστερου καπιταλισμού. Αυτό που δεν περίμεναν οι ευρωπαϊκές και ελληνικές ελίτ ήταν ότι το πειραματόζωο θα καταλάμβανε το εργαστήριο, θα έδιωχνε τους τυφλούς επιστήμονες και θα άρχιζε ένα διαφορετικό πείραμα: την ίδια τη μετεξέλιξη του από αντικείμενο σε υποκείμενο της πολιτικής πράξης. Η έννοια και τα όρια της δημοκρατίας παίζονται πάλι στον τόπο που γεννήθηκαν'
Όταν έγραφα αυτές τις γραμμές το φθινόπωρο του '11 πολλοί μου είπαν ότι ήμουν υπερβολικά αισιόδοξος ή χειρότερα τελείως εκτός πραγματικότητας. Οι πλατείες είχαν αδειάσει, το κίνημα είχε κοπάσει, μια νέα κυβέρνηση είχε ορκιστεί, η συνηθισμένη αριστερή μελαγχολία είχε επιστρέψει. Και όμως τα πράγματα ήταν αλλιώς. Ο σπόρος για τα αποτελέσματα των εκλογών της 6 Μαΐου σπάρθηκε στο Σύνταγμα και τις λαϊκές συνελεύσεις, στην Κερατέα και στα διόδια των εθνικών δρόμων. Χωρίς τις πλατείες, το σύστημα εξουσίας πιθανότατα θα είχε πετύχει τη μεταθανάτια επιβίωση του. Ο ρόλος της πλατείας και των άλλων κινημάτων αντίστασης ήταν καθοριστικός. Γενιές ανέργων και μη απασχολήσιμων, γυναίκες και άνδρες, πολίτες και ξένοι, νέοι και γέροι, από διαφορετικές πολιτικές ιδεολογίες και ιστορικές καταβολές, ξεσηκώθηκαν και έμαθαν τη σημασία της ανυπακοής ως υπέρτατης πολιτικής πράξης.
Τρία μαθήματα της πλατείας προετοίμασαν τη νίκη της Αριστεράς: Πρώτον, αν διακρίνουμε την ανθρώπινη δραστηριότητα, κατά τον Αριστοτέλη και τη Χάνα Άρεντ, σε ποίηση και πράξη, η ποίηση αποσκοπεί στην παραγωγή ενός προϊόντος -μιας καρέκλας ή ενός επιστημονικού άρθρου-, ενώ η πράξη βρίσκει τον σκοπό της εσωτερικά, στην αυτοαναφορικότητά της που, κατά την Άρεντ, αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής - κάπως έτσι είναι η δραστηριότητα του χορευτή ή του ηθοποιού, που ολοκληρώνεται και τελειοποιείται σε μια νέα ανάγνωση ή ερμηνεία της χορογραφίας και του θεατρικού έργου.
Στο Σύνταγμα, οι ομιλίες του πλήθους αποτέλεσαν αριστοτελική πράξη, δημόσια επικοινωνία και αυτοτελή δημιουργία. Τα ποιήματα που συχνά απαγγέλλονταν, οι προσωπικές διηγήσεις και οι ιστορικές αναφορές αποτελούν μετουσίωση του δημόσιου λόγου από εργαλειακό σε επιτελεστικό, δηλαδή σε βαθιά πολιτικό. Αλλά ταυτόχρονα με τη δημόσια έκφραση ή ερμηνεία, οι ομιλούντες συμμετείχαν στη δημιουργία συλλογικής γνώμης ή άποψης για το κοινό καλό. Πράξη και ποίηση μαζί, αυτοτελής έκφραση και ετεροτελής λόγος, το Σύνταγμα επέστρεψε σε μια εγκαταλειμμένη άποψη περί του κοινού και δημοσίου. Εδώ καλλιεργήθηκε η νέα πολιτική, η αισθητική πολιτική, η οποία βρήκε στις εκλογές την κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση από τις δυνάμεις που από την αρχή βρεθήκαν στα κινήματα χωρίς αλαζονείες και ηγεμονισμούς.
Δεύτερον, ο βιοπολιτικός νεοφιλελευθερισμός δεν παράγει απλώς εμπορεύματα αλλά υποκείμενα, πρώτα και κύρια το ελεύθερο υποκείμενο με δικαιώματα και επιθυμίες, απαραίτητη προϋπόθεση για τη λειτουργία του καπιταλισμού. Το άτομο του ύστερου καπιταλισμού είναι στόχος και δημιούργημα δύο στρατηγικών: αποτελεί το άνευ σημασίας και ιδιαιτερότητας αντικείμενο πληθυσμιακών πολιτικών γύρω από τη γεννητικότητα, τη σεξουαλικότητα, την υγεία, την εκπαίδευση, την εργασία κ.λπ.??? αλλά ταυτόχρονα οι στρατηγικές αυτές εγγράφουν στο υποκείμενο ανάγκες, επιθυμίες και ελπίδες, που το κάνουν να αισθάνεται ελεύθερο, αυτόνομο και δημιουργικό. Μόνο ως υπάκουοι/υπήκοοι γινόμαστε «ελεύθερα» υποκείμενα.
Στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2008, το 2010 στην Τυνησία και στην πλατεία Ταχρίρ, το 2011 στην Πουέρτα ντελ Σολ, το Σύνταγμα, το πάρκο Ζουκότι και τον Άγιο Παύλο του Λονδίνου, οι υπήκοοι έγιναν υποκείμενα. Η Σάρα, Αιγύπτια, λέει στη μητέρα της, επιστρέφοντας από την πλατεία Ταχρίρ: «Δεν είμαι ο εαυτός μου. Είμαι ένας καινούργιος άνθρωπος που γεννήθηκε σήμερα». Ένας νέος στα Δεκεμβριανά της Αθήνας λέει: «Έχω ξαναβρεθεί σε διαδηλώσεις, αλλά ποτέ δεν είχα συμμετάσχει σε ταραχές. Ήταν για μένα ένα είδος μύησης και πρέπει να παραδεχτώ ότι αισθάνομαι απελευθερωμένος. Ένιωσα ότι ξαναέπαιρνα τον έλεγχο του εαυτού μου». Ένας άνδρας που έχει πάρει τα τρία του λεπτά στη συνέλευση του Συντάγματος στις 17 Ιουνίου, μιλάει με άψογα διατυπωμένες προτάσεις και παραγράφους και παρουσιάζει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για το μέλλον του κινήματος. Πριν τον φωνάξουν στο μικρόφωνο ήταν ταραγμένος και έτρεμε από το τρακ και τη νευρικότητα. «Πώς τα κατάφερες;» τον ρώτησα. «Νόμιζα ότι θα σωριαζόσουν κάτω». «Μόλις άρχισα να μιλάω» μου απάντησε «κάποιος μέσα μου, ένας “ξένος”, άρχισε να μου υπαγορεύει. Έλεγα τις λέξεις αλλά κάποιος άλλος μιλούσε». Αυτή η μετουσίωση, ο «ξένος μέσα μου», είναι έργο ελευθερίας, η στιγμή που το υποκείμενο δεν υπόκειται. Τα επιφάνεια της ελευθερίας ένωσαν το παγκόσμιο κίνημα ανυπακοής, διαμαρτυρίας και εξέγερσης. Η διττή στρατηγική που συνιστά το υποκείμενο, ως ζωή που υπακούει και υπόκειται, ράγισε στις πολύμορφες αντιστάσεις. Οι πλατείες ήταν πράξη και μάθημα ελευθερίας.
Στις πλατείες γνωρίσαμε ανθρώπους από άλλους χώρους και τόπους, άλλες λογικές και ιστορίες, και γίναμε δήμος αντίστασης και ανυπακοής, παραμείναμε μοναδικότητες εν συναθροίσει, με κοινή πολιτική επιθυμία. Το μετεμφυλιακό κλίμα που χώριζε τον λαό διαλύθηκε στις λαϊκές συνελεύσεις του πλήθους και στα σύννεφα των χημικών. Στις 6 Μαΐου του 2012, το ουράνιο τόξο των πλατειών ξαναβρέθηκε στις κάλπες και ψήφισε την αριστερή ενότητα. Σ' όλες τις εκλογικές περιφέρειες της πλατείας, η αριστερή ενότητα ήταν πρώτη. Στις περιοχές των μεγάλων αγώνων, στις Κερατέες, στις Αργυρουπόλεις, στις Λαυρεωτικές, πρώτη με διαφορά. Η άμεση δημοκρατία άρχισε να αποκτά το κοινοβουλευτικό της συμπλήρωμα.
Τρίτον, η ηγεμονική πολιτική επιλέγει έναν ανταγωνισμό που διαπερνά και διαιρεί τον κοινωνικό χώρο, τον αναδεικνύει ως κεντρικό και συναρτά σε ενότητα διάφορες ομάδες, τάξεις και πολίτες. Ο λαός, το πλήθος, ο πολιτικός σχηματισμός, δεν μπορούν να δράσουν ως πολιτικό υποκείμενο χωρίς μια τέτοια ηγεμονική παρέμβαση. Εφόσον ο «λαϊκός» πόλος δεν υπάρχει εκ των πρότερων, πρέπει να δημιουργηθεί μέσα από την αντιπαράθεση του με την εξουσία. Η αντιπαράθεση διαχωρίζει τα στρατόπεδα που δημιουργούνται στις δύο πλευρές αυτής της διαχωριστικής γραμμής.
Τρεις κεντρικές διαχωριστικές γραμμές αναδείχτηκαν στις πλατείες. Πρώτα, επίθεση στην οικονομική εξαθλίωση και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού των Μνημονίων. Επίθεση όχι στο χρέος -έναν αόριστο, ακατάληπτο αριθμό που παραπέμπει για την αντιμετώπισή του σε ειδικούς, οικονομολόγους και τεχνοκράτες- αλλά στην «επιθυμία χρέους» από τη μεριά των ελίτ και, πιο συγκεκριμένα, στην επιβολή των εξοντωτικών μέτρων που επιβάλλουν τα Μνημόνια.
Έπειτα, υπεράσπιση της λαϊκής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας. H κατάσταση ανάγκης, η αναστολή της της νομιμότητας και νομιμοποίησης του ελληνικού κοινωνικού κράτους, επιβλήθηκε στην Ελλάδα από το ΔΝΤ και την Ε.Ε. Η έννοια της εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας έγινε κεντρική διαχωριστική γραμμή και πεδίο σύγκρουσης και σύστασης ηγεμονίας: η ανεξαρτησία μπορεί να εγγραφεί σε ριζοσπαστική κατεύθυνση (όπως έγινε με τα κινήματα κατά της αποικιοκρατίας), αλλά και σε αντιδραστική, ξενοφοβική και ρατσιστική. Η ηγεμονική παρέμβαση είναι κρίσιμη για να αποτραπεί η εκμετάλλευση της εθνικής κυριαρχίας από τη δεξιά και την ακροδεξιά, αλλά και επειδή, όπως ξέρουμε, σε περιόδους κρίσης και φόβου, ο κόσμος καταφεύγει στην ασφάλεια της εθνικής ταυτότητας.
Και τέλος, η τρίτη γραμμή τοποθετεί την υπεράσπιση της δημοκρατίας στο κέντρο της αντίθεσης. Οι επιθέσεις των ελληνικών και ξένων ελίτ στη δημοκρατία είναι συνεχείς, βίαιες και κλιμακούμενες. Στις «μεταπολιτικές» συνθήκες εξευτελισμού της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, οι πολίτες έχουν αποκλειστεί συστηματικά από την πολιτική και τα αντανακλαστικά για την υπεράσπιση της δημοκρατίας είναι χαμηλά. Μόνο μια διαφορετική σύλληψη της δημοκρατίας μπορεί να συσπειρώσει δυνάμεις για την υπεράσπισή της. Αυτό έκαναν οι πλατείες. Για πρώτη φορά από την εγκαθίδρυση και πρόσφατη έκπτωση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, επιτέλεσαν μια άλλη, άμεση μορφή δημοκρατίας και την ενέγραψαν ως υποθήκη στα πολιτικά και πολιτειακά κιτάπια.
Η ηγεμονική στρατηγική που αναδύθηκε στις πλατείες άλλαξε την πολιτική συζήτηση, μεταθέτοντας την αντιπαράθεση από το χρέος και τους όρους αποπληρωμής του στην επανασύσταση του κοινωνικού δεσμού, την προστασία της λαϊκής κυριαρχίας και την επανίδρυση της πολιτικής και πολιτειακής οργάνωσης. Αυτοί ήταν και οι τρεις άξονες της ενωτικής Αριστεράς. Οι πλατείες ανέδειξαν την ελευθερία του ανυπάκουου πολίτη, την ισότητα της άμεσης δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, και την αλληλεγγύη και δύναμη των πολλαπλών μοναδικοτήτων εν συναθροίσει. Στις εκλογές το πλήθος έγινε λαός και ψήφισε Αριστερά.

* Ο Κώστας Δουζίνας είναι καθηγητής στο Birkbeck College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Το βιβλίο του Αντίσταση και Φιλοσοφία στην Κρίση: Πολιτική, Ηθική και Στάση Σύνταγμα στο οποίο εμφανίζεται η αρχική αναφορά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια.
πηγή:αυγή 

Video : “Nous sommes tous Grecs” , “Είμαστε όλοι Έλληνες” !(Ένα ντοκυμαντέρ του Raphael Moriniere )

Deux français partent en Gréce, à Athènes, à la rencontre du peuple grec
pour découvrir et comprendre par eux-mêmes la réalité de la crise de la dette.
Avec Raphaël Morinière et Jean-Christophe Couillé.
Réalisation Raphaël Morinière, montage Cécil Perroud, Musique Originale de Georges Boussounis et Oze Urban Danja.
Nous recherchons une production pour réaliser le 52 mn.

ο ριζικός μετασχηματισμός της κοινωνίας

Η συνεχής τρομοκρατία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ και των κυρίαρχων μέσων μαζικής ενημέρωσης έχει βάλει για τα καλά την ελληνική κοινωνία σε μια περίοδο διαρκούς έκτακτης ανάγκης, με αποτέλεσμα την άκρα πόλωση και τον ακρωτηριασμό κάθε επιχειρήματος και κριτικής σκέψης.
Το επίπεδο του δημόσιου διαλόγου συνοψίζεται σε αφορισμούς του τύπου «μνημόνιο ή καταστροφή» που αρχικά ασπάζονταν «εκσυγχρονιστές» πολιτικοί και δημοσιογράφοι και πλέον αναπαράγεται από καλλιτέχνες, διανοούμενους και πολλούς άλλους που μην μπορώντας να εκφέρουν αντεπιχειρήματα υιοθετούν τη κυρίαρχη διαλεκτική ως τη μόνη εναλλακτική.
Η γραμμή που ακολουθούν τόσο τα κόμματα όσο και οι πολίτες ατομικά ορίζεται από την υποστήριξη ή απόρριψη του μνημονίου, γεγονός που τείνει να επισκιάσει σχεδόν κάθε προγενέστερη ιδεολογική αναφορά.
Από τη μία πλευρά έχουμε το ιδεολογικά συμπαγέστερο φιλομνημονιακό «μεταρρυθμιστικό» στρατόπεδο, που «καταδικάζοντας τη βία από όπου κι αν προέρχεται», αποκηρύσσει κάθε αντίδραση ως λαϊκισμό, και στο όνομα μιας ψευδούς κοινής λογικής προβάλλει τα νεοφιλελεύθερα μέτρα και πολιτικές ως ένα επώδυνο μεν αλλά αντικειμενικά αναγκαίο κακό.
Μια εμπεριστατωμένη κριτική πάνω στη χρόνια διαφθορά και την γραφειοκρατία ακολουθείται πάντοτε από έναν αστήρικτο συλλογισμό ότι η μόνη φυσική λύση των προαναφερθέντων προβλημάτων είναι ο «εκσυγχρονισμός» μέσω νεοφιλελεύθερων πολιτικών, ενώ κάθε αντίσταση στις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις ισοδυναμεί με την προάσπιση συμφερόντων.
Μολονότι η ανάγκη για αλλαγή νοοτροπίας σε πολλούς τομείς της δημόσιας ζωής είναι δεδομένη, η μονοδιάστατη υπεράσπιση των δήθεν αντικειμενικών και ιδεολογικά ουδέτερων δημοσιονομικών μεταρρυθμίσεων, έξω από το κοινωνικό και περιβαλλοντικό τους περίβλημα, είναι άκρως προβληματική.
Η συνεχής και μονομερής αναφορά από τα κεντρικά μέσα ενημέρωσης σε αδιανόητα χρηματικά ποσά, δυσνόητους χρηματοπιστωτικούς όρους και ανόητους οικονομικούς δείκτες περιορίζει και υποβαθμίζει την συζήτηση στην ανάλυση αριθμών, αφήνοντας να εννοηθεί ότι το πρόβλημα είναι μαθηματικό και ότι αν αυτό λυθεί, θα λυθούν αυτόματα και όλα τα υπόλοιπα ζητήματα της κοινωνίας.
Πέραν της κραυγαλέας διάψευσης της δήθεν αντικειμενικότητας και ανωτερότητας τέτοιου είδους συλλογισμών από την ίδια τη σύγχρονη ιστορία, η αποκλειστική χρήση οικονομικών επιχειρημάτων από τους υποστηρικτές του μνημονίου και την πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου αναιρεί εξ ορισμού τη δυνατότητα διαλόγου πάνω σε πληθώρα ζητημάτων της καθημερινότητας και πτυχών της ζωής που δεν χωράνε σε οικονομικά μοντέλα.
Ο περιορισμός του δημόσιου διαλόγου σε μια οικονομικού τύπου διαλεκτική αφαιρεί το δικαίωμα από τους πολίτες να εκφέρουν άποψη πάνω σε ευρύτερες και ουσιαστικότερες έννοιες, όπως ο τρόπος της ζωής που θέλουν να ακολουθήσουν.
Ως αποτέλεσμα πολλά από τα πλέον ουσιώδη θέματα δεν τίθενται καν προς συζήτηση, γεγονός που δικαιολογημένα δημιουργεί υποβόσκουσες εντάσεις που καταλήγουν σε ξεσπάσματα έναντι του κράτους και των θεσμών του.
Απέναντι στους υποστηρικτές του μνημονίου βρίσκεται μια πολυπληθής αλλά ανομοιόμορφη ομάδα χωρίς κοινά κίνητρα και ιδεολογία. Μπορεί ορισμένες μειοψηφίες να βλέπουν την κατάσταση ως μια ευκαιρία αυτοθέσμισης της κοινωνίας με ευρύτερη συμμετοχή στα κοινά, μα ένα μεγάλο κομμάτι των μικροαστών αγανακτισμένων της μούντζας ουσιαστικά επιθυμεί την επιστροφή στην προ-κρίσης ευημερία, προβάλλοντας την εθνική ταυτότητα, λόγω έλλειψης άλλης ιδεολογίας.
Έτσι, οι συνεχείς και γενικευμένες αντιδράσεις που παρατηρούμε δεν προσφέρουν μια ουσιαστική αντί-πρόταση, μα έχουν βασικό σκοπό την εκδίκηση και τιμωρία των υπεύθυνων. Από τα βασικά αιτήματα, που συνοψίζονται στο «να φύγουν οι προδότες», απουσιάζει κάθε κοινωνιολογική κριτική και κάθε αναφορά στις δομικές ανισότητες του συστήματος, πόσο μάλλον μια εναλλακτική πρόταση για το χτίσιμο μιας πιο δίκαιης και βιώσιμης μελλοντικής κοινωνίας.
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως αλλιώς θα μπορούσε να αντιδράσει η ελληνική κοινωνία. Η οργή και η αντίδραση ενάντια στην αδικία είναι ως ένα βαθμό δικαιολογημένη. Από εκεί και πέρα όμως χρειάζεται το χτίσιμο εναλλακτικών συλλογικών αξιών στην κοινωνία, η υγιής παιδεία, η κριτική σκέψη, η ορθή κρίση και η συνειδητή απόρριψη της παραπληροφόρησης.
Κάθε δήλωση για το «να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας» οφείλει να ακολουθείται και από το «τι θα την κάνουμε αυτήν τη ζωή;». Το πρόβλημα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί εξορίζοντας τους προδότες, μειώνοντας το χρέος ή αλλάζοντας πολιτική ηγεσία στο υπάρχον σύστημα, μα αναθεωρώντας τις βασικές θεμελιακές αξίες και θεσμούς της κοινωνίας.
Όσο αυτές παραμένουν, τότε όσο και να αντιδράει ο κόσμος σε συγκεκριμένα πρόσωπα, αυτό που θα γεννηθεί ξανά θα εμπεριέχει πάλι την ίδια εκμετάλλευση, την ίδια αδικία.
Μια κοινωνία μπορεί να επαναπροσδιοριστεί μόνο αν οι πολίτες που την αποτελούν αποφασίσουν να ασχοληθούν ενεργά με τα κοινά και αρχίσουν να ορίζουν το μέλλον τους, συζητώντας, παίρνοντας ρίσκα, αλλάζοντας συνήθειες, ακυρώνοντας στην πράξη πρακτικές άδικες και απούσες νοήματος.
Η σημασία του προτάγματος της αυτονομίας και της άμεσης δημοκρατίας, η καστοριαδική έννοια της αυτονομίας που έχει επανέλθει στο προσκήνιο και μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ, προτάσσει την ελευθερία να έχουμε διαύγεια απέναντι σε αυτό που σκεφτόμαστε και κάνουμε.
Σύμφωνα με το πρόταγμα αυτό, μια δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία μπορεί να υπάρξει μόνο αν κάθε άτομο που την αποτελεί δρα και λειτουργεί αυτόνομα, άρα ελεύθερα, αλλιώς οι θεσμοί εκφυλίζονται και αυτό-αναιρούνται.
Η αυτονομία είναι έννοια συνυφασμένη με την άμεση δημοκρατία γιατί μόνο άτομα αυτόνομα είναι σε θέση να απεξαρτηθούν από τους «ειδικούς» της πολιτικής και να υποστηρίξουν τη θέση τους με βάση ένα όραμα για τη ζωή και την κοινωνία που επιθυμούν, συμμετέχοντας στα κοινά πέραν της μιας μέρας ψηφοφορίας στα τέσσερα χρόνια.
Σύμφωνα με αυτόν τον συλλογισμό, η δημοκρατία δεν περιορίζεται σε ένα σύνολο θεσμών αλλά αποτελεί μια μορφή κοινωνίας: ένα πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό καθεστώς σε μια ατέρμονη διαδικασία αμφισβήτησης και λήψης αποφάσεων. Μια αυτόνομη δημοκρατική κοινωνία λοιπόν οφείλει να κατασκευάσει μια δημοκρατική κουλτούρα και μια δημοκρατική ταυτότητα. Σε μια τέτοια κοινωνία δε λείπει φυσικά η αβεβαιότητα.
Ωστόσο, αυτή η μορφή της αβεβαιότητας είναι περισσότερο αποδεκτή από την κυριαρχία των ολιγαρχιών, διότι είναι βασισμένη σε συλλογικούς όρους και αποφάσεις και, ως εκ τούτου, οι συνέπειες της είναι ευκολότερο να αντιμετωπιστούν.
Η σημασία της συμμετοχικής και άμεσης δημοκρατίας σήμερα είναι τεράστια καθώς, σε απόλυτη αντίθεση με την «από πάνω» επιβολή διαρθρωτικών αλλαγών από την τρόικα, μια εκτενής και ουσιαστική δημόσια διαβούλευση θα μπορούσε να συμβάλει καθοριστικά στη νομιμοποίηση επιλεγμένων μεταρρυθμίσεων.
Ποιό το όραμα για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας; Ένα από τα βασικά προβλήματα γενικόλογων αφορισμών όπως «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» που ακούγονται πλέον όλο και συχνότερα είναι ότι μέσω της τρομοκρατίας με την οποία προβάλλονται, αναγκάζουν την πλειοψηφία των πολιτών να κρατάει μια καθαρά αμυντική στάση απέναντι στο μέλλον τους.
Μια ριζικά αντίθετη θέση αποτελεί η κονστρουκτιβιστική οπτική του μέλλοντος, σύμφωνα με την οποία οι πολίτες καλούνται να δημιουργήσουν ένα συλλογικό όραμα για τη μελλοντική κοινωνία που επιθυμούν και μετά, μέσω της αντίστροφης επαγωγής, να συζητήσουν συγκεκριμένα βήματα που θα τους φέρουν κοντύτερα σε αυτό.
Μια τέτοια οπτική συνήθως απορρίπτεται χωρίς να εξεταστεί, με επιχείρημα ότι η κατάσταση είναι επείγουσα και άρα δεν υπάρχει ο χρόνος και η πολυτέλεια για μια τέτοια κριτική διαδικασία.
Ως αποτέλεσμα οι διοικούσες ολιγαρχίες καταφέρνουν να διατηρήσουν το status quo των σχέσεων της εξουσίας και των συμφερόντων, ενώ αφαιρείται από τους πολίτες το δικαίωμα να εκφέρουν άποψη και να συν-διαμορφώσουν την κοινωνία έτσι όπως την οραματίζονται, εξαναγκάζοντας τους να αφήσουν την τύχη τους για μια ακόμα φορά στα χέρια των κάθε είδους ειδικών.
Η γενικευμένη αδυναμία του κόσμου να απορρίψει τέτοιου είδους πρακτικές και να αναλάβει έναν πιο ρυθμιστικό ρόλο μοιάζει ακόμα τραγικότερη αν αναλογιστεί κανείς ότι η παρούσα συγκυρία έχει υποδείξει μια πληθώρα δυσλειτουργιών του συστήματος και είναι εξαιρετικά γόνιμη για τέτοιου είδους ανθρωπολογικές και κοινωνιολογικές κριτικές.
«Επανάσταση» δεν είναι μόνο η αντίδραση και ο ξεσηκωμός, αλλά το χτίσιμο εναλλακτικών αξιών στην κοινωνία που θα οδηγήσει σε θεσμούς λιγότερο ολοκληρωτικούς, πιο δημοκρατικούς, πιο συμμετοχικούς. Είναι – χρησιμοποιώντας τα λόγια του Καστοριάδη – μια διαρκής διαδικασία αυτό-θέσμισης που θα οδηγήσει στο ριζικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Αν οραματιζόμαστε μια πραγματικά δημοκρατική κοινωνία, οφείλουμε να αμφισβητήσουμε τους συλλογικούς θεσμούς και τις αξίες της κοινωνίας (το λεγόμενο κοινωνικό φαντασιακό) επαναπροσδιορίζοντας έννοιες όπως η εξουσία, η πρόοδος και η ανάπτυξη που από μέσον έχει εξελιχθεί σε αυτοσκοπός.
Η βασική δυσκολία του εγχειρήματος έγκειται στο ότι οι εκάστοτε ριζωμένοι θεσμοί παρουσιάζονται ως αντικειμενικοί και γενούν άτομα και συνειδήσεις που τείνουν να τους αναπαράγουν.
Ως αποτέλεσμα, μια κοινωνία με ατομιστικούς νέο-φιλελεύθερους θεσμούς δεν μπορεί παρά να δημιουργήσει ατομιστές νέο-φιλελεύθερους χαρακτήρες ανθρώπων. Η ακύρωση τέτοιων πρακτικών και η χειραφέτηση της κοινωνίας μπορεί και πρέπει να γίνει από μέσα.
Με το να επικεντρωνόμαστε στην οικονομική κρίση αγνοώντας τις κοινωνικές και περιβαλλοντικές της συνιστώσες, περιορίζουμε τον διάλογο στο κατά πόσο τα μέτρα λιτότητας αποτελούν ή όχι μονόδρομο για να πετύχουμε κάποιον δημοσιονομικό στόχο. Έτσι ξεχνιέται το αυτονόητο: «είναι αυτός ο μοναδικός μας στόχος;»
Οι συζητήσεις πρέπει να στραφούν και πάλι γύρω από το ουσιώδες, δηλαδή το νόημα που δίνει ο καθένας στην εργασία και τη ζωή του, δημιουργώντας ένα συλλογικό όραμα και οδεύοντας παράλληλα προς αυτό.
Μια τέτοια διαδικασία δεν μπορεί να περιμένει τις αποφάσεις των Ευρωπαϊκών κοινοβουλίων για το εκάστοτε πακέτο στήριξης που θα «σώσει» την οικονομία για να ξεκινήσει.
Αντιθέτως είναι οι συλλογικές αξίες της κοινωνίας που θα ορίσουν και θα νομιμοποιήσουν στην πράξη την όποια οικονομική πολιτική.

Πάνος Πετρίδης
Ινστιτούτο Κοινωνικής Οικολογίας της Βιέννης
πηγή:tvxs

ένα χρόνο στις πλατείες

Με τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την πρώτη εμφάνιση του κινήματος των «Αγανακτισμένων» στην Ισπανία, που ενέπνευσε το πολυσυζητημένο αδελφό κίνημα του «Occupy» (Καταλάβετε) στις Ηνωμένες Πολιτείες λίγους μήνες αργότερα, το παγκόσμιο μανιφέστο των απανταχού «καταληψιών» είναι έτοιμο. Αξιώνει έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο. Και πιστεύει ότι η δημιουργία του μπορεί να γίνει πραγματικότητα.

«Ζούμε σε έναν κόσμο που ελέγχεται από δυνάμεις ανίκανες να προσφέρουν ελευθερία και αξιοπρέπεια στον παγκόσμιο πληθυσμό. Σε έναν κόσμο στον οποίο μας λένε ότι "δεν υπάρχει εναλλακτική" στην απώλεια των δικαιωμάτων που αποκτήθηκαν από τους σκληρούς αγώνες των προγόνων μας και στον οποίο η επιτυχία προσδιορίζεται ερχόμενη σε αντίθεση με τις πιο βασικές αξίες της ανθρωπότητας, όπως η αλληλεγγύη και η αμοιβαία συμπαράσταση. Επιπλέον οτιδήποτε δεν προωθεί την ανταγωνιστικότητα, τον εγωισμό και την απληστία θεωρείται δυσλειτουργικό» αναφέρεται στο μανιφέστο.

«Αλλά εμείς δεν παραμείναμε σιωπηλοί! Από τη Τυνησία έως την πλατεία Ταχρίρ, από τη Μαδρίτης έως το Ρέικιαβικ, από τη Νέα Υόρκη έως τις Βρυξέλλες, ο κόσμος ξεσηκώνεται για να αποκηρύξει το στάτους κβο. Η προσπάθειά μας δηλώνει "αρκετά!" και έχει αρχίσει να προωθεί αλλαγές σε παγκόσμιο επίπεδο. Γι' αυτό ενωνόμαστε για ακόμη μία φορά για να κάνουμε τις φωνές μας να ακουστούν σε όλο τον κόσμο αυτή τη 12η Μαΐου. Καταδικάζουμε την τρέχουσα κατανομή των οικονομικών πόρων, στην οποία μόνο μία μικρή μειοψηφία αποφεύγει τη φτώχεια και την ανασφάλεια, και οι μελλοντικές γενεές είναι καταδικασμένες σε μία δηλητηριώδη κληρονομιά εξαιτίας των οικολογικών εγκλημάτων των πλούσιων και των ισχυρών» συνεχίζει το μανιφέστο.

Όπως αναφέρεται, η κρίση δεν είναι ένα τυχαίο ή φυσικό αποτέλεσμα: στην ρίζα της βρίσκεται η απληστία εκείνων που μπόρεσαν να καταστρέψουν τον κόσμο με τη βοήθεια της οικονομικής επιστήμης, που πλέον τέθηκε στην υπηρεσία των οικονομικών ελίτ και απομακρύνθηκε από τον βασικό σκοπό της που είναι η διαχείριση των κοινών αγαθών. «Τα "δημοκρατικά" πολιτικά συστήματα, όπου υπάρχουν, έχουν χάσει το νόημά τους, έχουν τεθεί στην υπηρεσία εκείνων των λίγων που θέλουν να ενισχύσουν τη δύναμη των μεγάλων επιχειρήσεων και των οικονομικών θεσμών» υπογραμμίζεται. «Ξυπνήσαμε και όχι απλά για να παραπονεθούμε!» προειδοποιούν τα μέλη του κινήματος. «Θέλουμε να καταδείξουμε τις πραγματικές αιτίες της κρίσης και να προτείνουμε εναλλακτικές» προσθέτουν.

Εξηγούν πώς κατέληξαν στο συγκεκριμένο κείμενο: «Οι προτάσεις μας δεν γίνονται εκ μέρους όλων όσων συμμετέχουν στα ανοιξιάτικα κινήματα "Καταλάβετε τις πλατείες". Είναι μία προσπάθεια από μερικά άτομα μέσα στο κίνημα να συνδυάσουν τις προτάσεις που γράφτηκαν και ψηφίστηκαν στις διαφορετικές συνελεύσεις σε όλο τον κόσμο. Η διαδικασία ήταν ανοιχτή σε όλους και συχνά την αναρτούσαμε στις διεθνείς πλατφόρμες επικοινωνίας μας. Ήταν μια δύσκολη και μακρά διαδικασία, γεμάτη συμβιβασμούς (...) Δεν εκφράζουμε αιτήματα προς τις κυβερνήσεις, τις επιχειρήσεις ή τα μέλη των κοινοβουλίων, που κάποιοι από εμάς θεωρούμε ότι παρανομούν, δεν λογοδοτούν και είναι διεφθαρμένοι». Και συνεχίζουν παραθέτοντας τους τρόπους με τους οποίους ένας «άλλος κόσμος είναι εφικτός».

1. Η οικονομία να τεθεί στην υπηρεσία του καλού του λαού, να υποστηρίζει και να υπηρετεί το περιβάλλον και όχι τα ιδιωτικά συμφέροντα. Θέλουμε ένα σύστημα στο οποίο η εργασία εκτιμάται σύμφωνα με την κοινωνική της προσφορά και όχι το οικονομικό ή εμπορικό της κέρδος.

2. Για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, πιστεύουμε ότι η οικονομία πρέπει να ελέγχεται δημοκρατικά σε όλα τα επίπεδα, από το τοπικό έως το παγκόσμιο. Ο λαός πρέπει να αναλάβει τον δημοκρατικό έλεγχο των οικονομικών θεσμών, των πολυεθνικών επιχειρήσεων και των λόμπι τους.

3. Πιστεύουμε ότι τα πολιτικά συστήματα πρέπει να είναι εντελώς δημοκρατικά. Επομένως απαιτούμε πλήρη εκδημοκρατισμό των διεθνών θεσμών και την απαλοιφή του δικαιώματος άσκησης βέτο από ορισμένες κυβερνήσεις. Θέλουμε ένα πολιτικό σύστημα το οποίο αντιπροσωπεύει την ποικιλία και τη διαφορετικότητα των κοινωνιών μας. 

http://piperistostoma.blogspot.com/2012/05/occypy.html 

τίποτα δεν πάει χαμένο

η καινούρια μέρα που θέλουμε

Το παρόν είναι σχέδιο υπό διαμόρφωση κειμένου Θέσεων και Αξιών για την κοινωνία που οραματιζόμαστε και θέλουμε να ζήσουμε.

Καλούμε όσους συμφωνούν με αυτές τις θεμελιώδεις αρχές να συμβάλουν στη να συνδιαμόρφωση του κειμένου αυτού, εξειδικεύοντας, εμπλουτίζοντας και συμπληρώνοντας το.

Η ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΥ  ΘΕΛΟΥΜΕ

Επιθυμούμε, επιδιώκουμε και κτίζουμε  μια κοινωνία όπου

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

1. Το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια υπερβαίνει κάθε είδους ατομικό συμφέρον
2. Ισχύουν η απόλυτη ισονομία και  η  ισοπολιτεία ανεξαρτήτως θέσης στην κοινωνία.
3. Η δικαιοσύνη υπηρετεί τις παραπάνω αρχές.
4. Οι νομοθετικές, εκτελεστικές και δικαστικές δομές είναι σαφώς διαχωρισμένες, πηγάζουν από την κοινωνία, λειτουργούν για το συμφέρον αυτής, με πλήρη διαφάνεια και η κοινωνία ασκεί πλήρη έλεγχο σε αυτές.

ΕΡΓΑΣΙΑ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΠΑΡΑΓΩΓΗ

Κάθε άνθρωπος

1. είναι δημιουργός και δικαιούται να απολαμβάνει τα αγαθά της εργασίας του και κανείς άλλος δεν μπορεί να τα καρπώνεται για ίδιον όφελος. Η ανθρωπότητα έχει εξίσου πρόσβαση στα αγαθά γιατί κανείς δεν μπορεί να είναι καλά όταν οι άνθρωποι γύρω του δεν είναι καλά.
2. συνεισφέρει στην κάλυψη των αναγκών της κοινωνίας μας. Ως βασικές ανάγκες της κοινωνίας μας ορίζονται όλα όσα έχει κατακτήσει η ανθρωπότητα στον πολιτισμό, τις επιστήμες και την τεχνολογία.
3. έχει  δικαίωμα στην κάλυψη των βασικών τους αναγκών και είναι υποχρέωση της κοινωνίας να τις καλύπτει.

Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, συμπεριλαμβανόμενης και της γης, εκμεταλλεύσιμης και μη,  αποτελούν κοινωνικό πλούτο. Ανήκουν στο κοινωνικό σύνολο και εξυπηρετούν μόνο τις ανάγκες του.

ΠΑΙΔΕΙΑ,   ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ,  ΤΕΧΝΕΣ

1. Η γνώση είναι κοινωνικό αγαθό
2. Η παιδεία και ο πολιτισμός αποσκοπούν μόνο στην εξέλιξη του ανθρώπου,  του ανθρώπινου πνεύματος.
3. Η παιδεία,  σε  όλες τις βαθμίδες της,  είναι προσβάσιμη εξίσου απ’ όλους. Δομείται  και εξελίσσεται  με ευθύνη του συνόλου της κοινωνίας και  υπηρετεί την εξέλιξη του ανθρώπου.
4. Η παιδεία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αντιμετωπίζεται ως εμπορεύσιμη αξία.

ΘΡΗΣΚΕΥΜΑ

Κάθε άνθρωπος δικαιούται να πιστεύει ότι η συνείδησή του υπαγορεύει. Από την άλλη δεν αναγνωρίζεται κανένα εμπράγματο ιδιοκτησιακό δικαίωμα σε κανένα δόγμα.

ΥΓΕΙΑ

Κάθε άνθρωπος δικαιούται να βιώνει, να υγιαίνει και να πεθαίνει με αξιοπρέπεια. Οι κοινωνικές δομές της υγείας αποσκοπούν στην ανακούφιση  του πόνου. και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής.

Οι κατακτήσεις της τεχνολογίας και της ιατρικής επιστήμης είναι διαθέσιμες εξίσου σε όλους.

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

Το περιβάλλον είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ποιότητας της ζωής μας. Μεταξύ της εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών και την προστασία του περιβάλλοντος προκρίνεται αυτό που διασφαλίζει την καλύτερη ποιότητα ζωής.

ΑΜΥΝΑ, ΑΣΦΑΛΕΙΑ

Όλοι οι πολίτες είμαστε  υπεύθυνοι για την προάσπιση της ασφάλειας της κοινωνίας.

Πιστοί στη Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων,

1. Διακηρύσσουμε την ειρήνη με όλους τους λαούς της γης
2. Δηλώνουμε αλληλέγγυοι με όλους τους λαούς που αγωνίζονται για το ίδιο όραμα.
3. Αποτίουμε σεβασμό στον  κάθε άνθρωπο ως οντότητα ανεξαρτήτως  φύλου, αίματος, χρώματος.

Δηλώνουμε αλληλέγγυοι με όλους τους λαούς του κόσμου που αγωνίζονται για το ίδιο όραμα.

http://megalomastsirko.blogspot.com/2012/04/blog-post.html 

αυτοοργάνωση

Του Μπάμπη Μπιλίνη

 «Τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν θα μπορέσουμε να τα λύσουμε αν μείνουμε στο επίπεδο σκέψης που είχαμε όταν τα δημιουργήσαμε». Α. Αϊνστάιν.

 Ας αρχίσουμε από τα αυτονόητα. Πολιτική χωρίς κοινωνική αναφορά δεν μπορεί να υπάρξει. Πολύ δε περισσότερο αριστερά ερήμην των κινημάτων είναι μουσειακό είδος. Τα κινήματα είναι το οξυγόνο, που τροφοδοτεί την Αριστερά. Είναι αυτό που την ανανεώνει με ιδέες και πρωτοπόρες δράσεις, που εμπλουτίζει και επικαιροποιεί τον προγραμματικό της λόγο.

 Για να ξεπεράσει την κρίση ο «καπιταλισμός του καζίνου» είναι υποχρεωμένος να καταστρέψει μέρος του κεφαλαίου και της εργασίας κηρύσσοντας τον πόλεμο στην κοινωνία. Η ποσότητα του χρήματος μειώνεται και το χρήμα που κυκλοφορεί δεν αλλάζει γρήγορα χέρια. Απέναντι σε αυτό τον πόλεμο η κοινωνία απαντά με το δικό της όπλο, την Αυτοοργάνωση και τη Δημοκρατία. Αυτό δημιουργεί εμπλοκή στο οικονομικό σύστημα των αγορών, που απειλείται με απορρύθμιση.

 Η κοινωνική αλληλεγγύη δημιουργεί παράλληλες ουτοπικές πραγματικότητες και οάσεις μέσα στο σύστημα, οδηγώντας έτσι στην πραγματική ουτοπία, στην ριζική αλλαγή του. Προτάσσει τη Δημοκρατία, ως πολιτισμική βάση λειτουργίας της κοινωνίας από την οικονομία των παγκοσμιοποιημένων αγορών, ρίχνοντας στο καναβάτσο πρακτικές, όπως αυτές που ζούμε, δηλαδή να συμπιέζονται μέχρι καταστρατήγησης οι δημοκρατικές διαδικασίες μπροστά στο φόβο των αγορών. Βλέπε εκκλήσεις του, και συνταγματολόγου, υπουργού οικονομικών να τελειώνουν όπως – όπως οι διαδικασίες της Βουλής Κυριακή βράδυ για να προλάβει το άνοιγμα των αγορών Δευτέρα πρωί ή να καταστρατηγούνται συνταγματικές πρόνοιες για το κοινωνικό αγαθό/ηλεκτροδότηση  με ειδικά τέλη/χαράτσια στους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος.

 Οι φτωχοί άνθρωποι, οι νεόπτωχοι, για να μπορέσουν να επιβιώσουν μέσα στον τυφώνα του νεοφιλελευθερισμού και της κρίσης δημιουργούν τα δικά τους δίκτυα, που στηρίζονται στο δίκαιο, ηθικό εμπόριο και στην τοπική γεωργία της εγγύτητας.

 Το Ηθικό Εμπόριο υπήρξε μέρος της κουλτούρας που αναπτύχθηκε από τα πολιτικά κινήματα αμφισβήτησης των δεκαετιών 1960, 1970, 1980 αλλά και της Ριζοσπαστικής και Ανανεωτικής Αριστεράς. Ξεκίνησε ως αίτημα για δικαιότερες εμπορικές συμφωνίες μεταξύ των αναπτυγμένων χωρών και των αναπτυσσόμενων του «τρίτου κόσμου». Γρήγορα επεκτάθηκε με τον εμπλουτισμό της αριστερής σκέψης και σε αγώνα ενίσχυσης των περιθωριοποιημένων παραγωγών στις ίδιες τις αναπτυγμένες χώρες ενάντια στις επιλογές των πολυεθνικών των τροφίμων, που κυριάρχησαν στην παγκοσμιοποιημένη αγορά.

Μαζί με την ενίσχυση των παραγωγών μπήκαν και άλλοι στόχοι και αιτήματα, όπως οι καλύτερες συνθήκες εργασίας των εργατών στις τοπικές παραγωγικές μονάδες, οι επενδύσεις των κερδών στις τοπικές κοινωνίες και όχι η τοποθέτηση τους σε μακρινούς «παράκτιους» φορολογικούς παραδείσους, ο σεβασμός στο περιβάλλον, στη βιοποικιλότητα και στα ανθρώπινα δικαιώματα, που αποτελούν αναπόσπαστα συστατικά για το ηθικό εμπόριο.

 Το «κίνημα της πατάτας» ενταγμένο στα πλαίσια του δίκαιου, ηθικού εμπορίου και στη γεωργία της εγγύτητας και των τοπικών ποικιλιών αποτελεί ένα γνήσιο λαϊκό κίνημα, που εμπλουτίζει με τις δράσεις του την προγραμματική πληρότητα της αριστεράς προς μια ριζική αλλαγή του παραγωγικού και καταναλωτικού μοντέλου: την αυτοοργάνωση παραγωγών – καταναλωτών με στόχο την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών. Αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του δρόμου για την μετάβαση  από την «Οικονομία των Αγορών» και τη διαρκή λιτότητα  στη «Οικονομία των Αναγκών», με   συμμετοχή των πολιτών και με δημοκρατία.
πηγή:αυγή

πέφτουν οι μάσκες

Liberation: "Ο Έλληνας αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου,πάντα σηκώνεται"! 

Άρθρο-ύμνος για την Ελλάδα

Όχι, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, αν και δραματικό, δεν είναι μια καταστροφή. Είναι επίσης μια ευκαιρία. Γιατί η δύναμη του χρήματος έχει, για πρώτη φορά, υπερβεί με ένταση το ρυθμό της μέχρι τότε σταδιακής, σχολαστικής και προσεκτικά οργανωμένης καταστροφής του δημόσιου συμφέροντος και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και σε μια χώρα τόσο διάσημη για τη φιλοσοφία της ζωής, στον αντίποδα του αγγλοσαξονικού μοντέλου, και διάσημη για την ακούραστη αντίσταση που έχει φέρει στις πολλαπλές μορφές καταπίεσης που προσπάθησαν να τη χαλιναγωγήσουν.

Ο Έλληνας δεν χορεύει και δε θα χορέψει ποτέ στο ένα πόδι, ούτε θα σκύψει δουλικά, ανεξάρτητα από τα καθεστώτα που θέλουν να του επιβάλλουν. Χορεύει με τα χέρια του, σαν να θέλει να πετάξει προς τα αστέρια. 

Γράφει στους τοίχους αυτό που θα του άρεσε να διαβάσει κάπου αλλού. 

Καίει μια τράπεζα όταν δεν του αφήνουν πλέον την πολυτέλεια να ψήσει στην παραδοσιακή του ψησταριά. 

Ο Έλληνας είναι τόσο ζωντανός, όσο η ιδεολογία της απειλής θανάσιμη. 

Και ο Έλληνας αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου, στο τέλος πάντα σηκώνεται.

Ναι, η Ευρώπη της οικονομίας ήθελε να δημιουργήσει ένα παράδειγμα. Αλλά μες τον εκνευρισμό της να χτυπήσει τη χώρα που φαινόταν η πιο αδύναμη στη ευρωζώνη, μέσα στην υπερβολική της βία, η μάσκα της έπεσε. Είναι τώρα περισσότερο από ποτέ, η ώρα να καταδείξουμε το αληθινό της πρόσωπο:αυτό του ολοκληρωτισμού. Γιατί πρόκειται πραγματικά περί αυτού. Και υπάρχει μόνο μία απάντηση στον ολοκληρωτισμό: 

ο αγώνας, επίμονος και ανυποχώρητος, μέχρι τη μάχη, αν χρειαστεί, καθώς διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη. 

Έχουμε έναν κόσμο, μια ζωή, και αξίες να υπερασπιστούμε. Παντού στους δρόμους, είναι τα αδέλφια μας, οι αδελφές μας, τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι οποίοι έχουν πληγεί μπροστά στα μάτια μας, ακόμα και αν είναι μακριά. 

Πεινάμε, κρυώνουμε και πονάμε μαζί τους. 

Όλα τα χτυπήματα που δέχονται μας τραυματίζουν εξίσου. 

Κάθε παιδί στην Ελλάδα που λιποθυμά στο σχολείο του, μας καλεί στην αγανάκτηση και στην εξέγερση.

Για τους Έλληνες, είναι καιρός να πούνε όχι, και, για όλους εμάς, ήρθε ο καιρός να τους υποστηρίξουμε. 

Επειδή ο ελληνικός λαός σήμερα ηγείται της μάχης κατά του οικονομικού ολοκληρωτισμού, που καταστρέφει παντού τη δημόσια περιουσία, απειλεί την καθημερινή επιβίωση, διαδίδει την απόγνωση, το φόβο και την αποχαύνωση μέσα από έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων.

Πέρα από έναν συναισθηματικό θυμό που εκτονώνεται με την καταστροφή των συμβόλων της καταπίεσης, αναπτύσσει έναν διαυγή θυμό, των αγωνιστών που αρνούνται να στερηθούν την ίδια τους τη ζωή προς όφελος της τραπεζικής μαφίας και της λογικής της, αυτής του "τρελού χρήματος". Με τις συνελεύσεις της άμεσης δημοκρατίας, το κίνημα της πολιτικής ανυπακοής, το κίνημα "Δεν πληρώνω" και τις πρώτες εμπειρίες της αυτοδιαχείρισης, μια νέα Ελλάδα αναδύεται αυτή τη στιγμή, που απορρίπτει την τυραννία της αγοράς για λογαριασμό των ανθρώπων. 

Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό θα πάρει για τους ανθρώπους να ελευθερωθούν από την εθελοντική δουλεία τους, αλλά είναι βέβαιο ότι, αντιμετωπίζοντας τη γελοιότητα της πελατειακής πολιτικής, των διεφθαρμένων δημοκρατιών, τον τραγελαφικό κυνισμό του κράτους των banksters (τραπεζική μαφία), θα έχουμε μόνο την επιλογή -ενάντια σε κάθε εκβιασμό- να διαχειριστούμε τις υποθέσεις μας εμείς οι ίδιοι.

Η Ελλάδα είναι το παρελθόν μας.
Είναι επίσης το μέλλον μας.
Ανακαλύψτε την ξανά μαζί της!
Το 2012 ας γίνουμε όλοι Έλληνες!

 

αλληλεγγύη

Είναι η δεύτερη φορά που η ανοιχτή συνέλευση κατοίκων Ν.Κόσμου οργανώνει ανταλλακτικό παζάρι σε συνδυασμό με την συλλογική κουζίνα και η συμμετοχή της γειτονιάς ήταν (το λιγότερο) ενθαρρυντική.

Αυτή τη φορά η μάζωξη έγινε στην πλατεία Φραντζή και γέμισαν οι πάγκοι με τα ταπεράκια τα ταψιά και τις κατσαρόλες με φαγητά απ' το σπίτι,όπως και πολλά ρούχα και άλλα είδη για ανταλλαγή.
Απ' ότι φάνηκε τα νέα παιδιά το θέμα του ανταλλακτικού εμπορίου το κατέχουν καλύτερα.

Γνωρίζονται οι γείτονες,δημιουργούνται δεσμοί αλληλεγγύης και συμπαράστασης, χωρίς καπελώματα και οικονομικά οφέλη(ναι έχουμε κάποιους που με τέτοια συνθήματα προσπαθούν να βγάλουν λεφτά, μια τέτοια περίπτωση έχουμε και στην γειτονιά μας και μάλιστα έλαβε μεγάλη δημοσιότητα απ' τα μμε, χωρίς κάποιος να κάνει τον κόπο να ελέγξει κατά πόσον αυτά που ισχυρίζεται μια ιστοσελίδα π.χ. παζάρι κάθε Κυριακή(;)ισχύουν, η αν έχουν κάποια συλλογική βάση..)

 Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε η συνεννόηση,ο συλλογικός αγώνας, η κοινή στάση και δράση στο επίπεδο της γειτονιάς μας δίνει κουράγιο και δύναμη να συνεχίσουμε..

δεν ξεχνάμε

28-29/6/11: Δύο μέρες βίας και καταστολής
Δύο μέρες αντίστασης στο μεσοπρόθεσμο.
Τα αποτελέσματα της ήττας του κινήματος τα γεύονται όλοι τώρα...




Η μεγάλη σύγκρουση

του Άγγελου Μανταδάκη

Εδώ και δύο χρόνια η χώρα έχει βυθιστεί στο τούνελ των μνημονίων χωρίς να διαφαίνεται φως στην άκρη. Η πολιτική των μνημονίων απέτυχε παταγωδώς και αυτό ομολογείται από τους πάντες, ακόμα και τους πρωταγωνιστές της. Παρ΄ όλα αυτά σε ένα θέατρο παραλόγου άνευ προηγουμένου, οι ίδιοι που ομολογούν την  αποτυχία, επιμένουν και εκβιάζουν για την συνέχιση αυτής της πολιτικής.

Ταυτόχρονα με την κατάρρευση της πολιτικής των μνημονίων, καταρρέει και το πολιτικό σύστημα της χώρας. Και εδώ όμως σε ένα άλλο θέατρο του παραλόγου οι πρωταγωνιστές του συστήματος εμφανίζονται ως σωτήρες…

Η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει άλλη δοκιμασία. Όλα έχουν βγει στο σφυρί: μισθοί, συντάξεις, δικαιώματα, εργασιακές σχέσεις, απασχόληση, δημόσια περιουσία. Ακόμα και ο πενιχρός κατώτατος μισθός των 751 ευρώ!! Με τη νέα δανειακή σύμβαση που ετοιμάζεται να υπογράψει η κυβέρνηση Παπαδήμου, η ελληνική οικονομία βυθίζεται στην ύφεση, μέσα από μια παρατεταμένη λιτότητα δεκαετίας.

Η πατρίδα που επικαλείται ο κ. Παπαδήμος, την οποία ήλθε για να σώσει και μάλιστα χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση, μοιάζει να είναι  ένα σύνολο αριθμών και λοιπών δημοσιονομικών στοιχείων. Δεν φαίνεται να βλέπει και ανθρώπους μέσα στην πατρίδα.

Όμως διαφεύγει του ίδιου και των διευθυντηρίων που τον τοποθέτησαν εκεί, ότι στις κοινωνίες και τις οικονομίες υπάρχουν  όρια. Ακριβώς επειδή πίσω τους ενεργούν και συναναστρέφονται άνθρωποι, με ανάγκες.

Η χώρα έχει περάσει το κατώφλι μιας περιόδου που η μεγάλη σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Με πολιορκητικό κριό το δημόσιο χρέος οι δυνάμεις του χθες επιχειρούν να εμφανιστούν ως σταυροφόροι του εκσυγχρονισμού και της μεταρρύθμισης. Όπως τα τάγματα των σταυροφόρων  του Πάπα, αποτελούνται από ένα ποικιλώνυμο πλήθος με   την αφρόκρεμα του  κατεστημένου : συγκροτήματα ενημέρωσης, βιομήχανους που πήραν το ζωντανό χρήμα των επιδοτήσεων και δεν έκαναν ούτε ενός ευρώ επένδυση, άλλους που ξεπούλησαν ό,τι καλύτερο είχε η ελληνική βιομηχανία  σε πολυεθνικές, εφοπλιστές που πληρώνουν λιγότερους φόρους από τα παράβολα που καταβάλλουν οι μετανάστες για την άδεια παραμονής, τραπεζίτες που έχουν πάρει προκλητικά ποσά από το κράτος αλλά κρατούν κλειστή την στρόφιγγα προς τα μικρομεσαία νοικοκυριά που ασφυκτιούν, τους  εκπροσώπους του δικομματισμού που  πρωταγωνίστησαν στο ρουσφέτι και την διαπλοκή, μέχρι και την εθνοσωτήριο ακροδεξιά.

Απέναντι σ΄ αυτό το μπλοκ συγκροτείται,  όχι χωρίς δυσκολίες , μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία. Είναι οι ζωντανές δυνάμεις που σφράγισαν με την παρουσία τους την προηγούμενη περίοδο.  Δεν έχουν αποσυρθεί, όπως ευελπιστούν κάποιοι.  Είναι έτοιμες να δώσουν την μάχη για να σταματήσει ο κατήφορος.  Όσο κι αν είναι ισχυρός ο αντίπαλος, οι αντιμνημονιακές δυνάμεις μπορούν να νικήσουν. Αρκεί να συναντηθούν με την Αριστερά μέσα από μια ενωτική προγραμματική πρόταση.   Η ευθύνη της Αριστεράς είναι μεγάλη.

#15jgr-Σύνταγμα

Σύνταγμα 15/1. Αρκετός κόσμος στο κάλεσμα.
Ξανά το ίδιο σκηνικό.Συνέλευση η διαμαρτυρία;
Σύγκρουση ή ειρηνική διαδήλωση;
Αποτέλεσμα:Μέσα σε μια ώρα άδεια η πλατεία.
(με την επέμβαση των ματ φυσικά και δικαιολογία να ανοίξει ο δρόμος.)

αγιασμός

Σήμερα λένε ότι φεύγουν τα καλικατζαράκια απ' τον πάνω κόσμο.
Βγαίνουν λοιπόν στον δρόμο οι ρασοφόροι με τις αγιαστούρες και τους υπόλοιπους βρυκόλακες να πάρουν ξανά τις θέσεις τους.

Πολύ χαιρόμουν παιδί που διακωμωδούσαμε έως δακρύων αυτόν τον συρφετό με το έθιμο των "φωτάδων"όπως το λέγαμε στο χωριό.

Σήμερα λοιπόν τα τσιράκια του μνημονίου και της τρόικα βγήκαν να "αγιάσουν" τα νερά.
Η μάλλον να αναβαπτίσουν τον ρόλο τους.
Ακούστηκε ότι η κ. Διαμαντοπούλου και Καμίνης θα ήταν στην αγία Φωτεινή.

Η συνέλευση κατοίκων ν. κόσμου ήταν εκεί και παρενέβη ..

Δεν σταματάμε. Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη.
Αυτά γράφω απ' το κρεβάτι του πόνου και προσθέτω ότι  αυτές οι φωτογραφίες είναι για μένα βάλσαμο και μεγάλο κουράγιο.