αυτοοργάνωση

Του Μπάμπη Μπιλίνη

 «Τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν θα μπορέσουμε να τα λύσουμε αν μείνουμε στο επίπεδο σκέψης που είχαμε όταν τα δημιουργήσαμε». Α. Αϊνστάιν.

 Ας αρχίσουμε από τα αυτονόητα. Πολιτική χωρίς κοινωνική αναφορά δεν μπορεί να υπάρξει. Πολύ δε περισσότερο αριστερά ερήμην των κινημάτων είναι μουσειακό είδος. Τα κινήματα είναι το οξυγόνο, που τροφοδοτεί την Αριστερά. Είναι αυτό που την ανανεώνει με ιδέες και πρωτοπόρες δράσεις, που εμπλουτίζει και επικαιροποιεί τον προγραμματικό της λόγο.

 Για να ξεπεράσει την κρίση ο «καπιταλισμός του καζίνου» είναι υποχρεωμένος να καταστρέψει μέρος του κεφαλαίου και της εργασίας κηρύσσοντας τον πόλεμο στην κοινωνία. Η ποσότητα του χρήματος μειώνεται και το χρήμα που κυκλοφορεί δεν αλλάζει γρήγορα χέρια. Απέναντι σε αυτό τον πόλεμο η κοινωνία απαντά με το δικό της όπλο, την Αυτοοργάνωση και τη Δημοκρατία. Αυτό δημιουργεί εμπλοκή στο οικονομικό σύστημα των αγορών, που απειλείται με απορρύθμιση.

 Η κοινωνική αλληλεγγύη δημιουργεί παράλληλες ουτοπικές πραγματικότητες και οάσεις μέσα στο σύστημα, οδηγώντας έτσι στην πραγματική ουτοπία, στην ριζική αλλαγή του. Προτάσσει τη Δημοκρατία, ως πολιτισμική βάση λειτουργίας της κοινωνίας από την οικονομία των παγκοσμιοποιημένων αγορών, ρίχνοντας στο καναβάτσο πρακτικές, όπως αυτές που ζούμε, δηλαδή να συμπιέζονται μέχρι καταστρατήγησης οι δημοκρατικές διαδικασίες μπροστά στο φόβο των αγορών. Βλέπε εκκλήσεις του, και συνταγματολόγου, υπουργού οικονομικών να τελειώνουν όπως – όπως οι διαδικασίες της Βουλής Κυριακή βράδυ για να προλάβει το άνοιγμα των αγορών Δευτέρα πρωί ή να καταστρατηγούνται συνταγματικές πρόνοιες για το κοινωνικό αγαθό/ηλεκτροδότηση  με ειδικά τέλη/χαράτσια στους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος.

 Οι φτωχοί άνθρωποι, οι νεόπτωχοι, για να μπορέσουν να επιβιώσουν μέσα στον τυφώνα του νεοφιλελευθερισμού και της κρίσης δημιουργούν τα δικά τους δίκτυα, που στηρίζονται στο δίκαιο, ηθικό εμπόριο και στην τοπική γεωργία της εγγύτητας.

 Το Ηθικό Εμπόριο υπήρξε μέρος της κουλτούρας που αναπτύχθηκε από τα πολιτικά κινήματα αμφισβήτησης των δεκαετιών 1960, 1970, 1980 αλλά και της Ριζοσπαστικής και Ανανεωτικής Αριστεράς. Ξεκίνησε ως αίτημα για δικαιότερες εμπορικές συμφωνίες μεταξύ των αναπτυγμένων χωρών και των αναπτυσσόμενων του «τρίτου κόσμου». Γρήγορα επεκτάθηκε με τον εμπλουτισμό της αριστερής σκέψης και σε αγώνα ενίσχυσης των περιθωριοποιημένων παραγωγών στις ίδιες τις αναπτυγμένες χώρες ενάντια στις επιλογές των πολυεθνικών των τροφίμων, που κυριάρχησαν στην παγκοσμιοποιημένη αγορά.

Μαζί με την ενίσχυση των παραγωγών μπήκαν και άλλοι στόχοι και αιτήματα, όπως οι καλύτερες συνθήκες εργασίας των εργατών στις τοπικές παραγωγικές μονάδες, οι επενδύσεις των κερδών στις τοπικές κοινωνίες και όχι η τοποθέτηση τους σε μακρινούς «παράκτιους» φορολογικούς παραδείσους, ο σεβασμός στο περιβάλλον, στη βιοποικιλότητα και στα ανθρώπινα δικαιώματα, που αποτελούν αναπόσπαστα συστατικά για το ηθικό εμπόριο.

 Το «κίνημα της πατάτας» ενταγμένο στα πλαίσια του δίκαιου, ηθικού εμπορίου και στη γεωργία της εγγύτητας και των τοπικών ποικιλιών αποτελεί ένα γνήσιο λαϊκό κίνημα, που εμπλουτίζει με τις δράσεις του την προγραμματική πληρότητα της αριστεράς προς μια ριζική αλλαγή του παραγωγικού και καταναλωτικού μοντέλου: την αυτοοργάνωση παραγωγών – καταναλωτών με στόχο την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών. Αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του δρόμου για την μετάβαση  από την «Οικονομία των Αγορών» και τη διαρκή λιτότητα  στη «Οικονομία των Αναγκών», με   συμμετοχή των πολιτών και με δημοκρατία.
πηγή:αυγή