αερικό στο δρόμο: στην ίδια βάρκα

11 Δεκεμβρίου 2011

στην ίδια βάρκα

Πως φθάσαμε ως εδώ;
Δυο χρόνια τρόικας και ο κοινωνικός αυτοματισμός απογειώνεται.
Άνεργοι ενάντια σε "προσωρινά" εργαζόμενους
ημιαπασχολούμενοι απέναντι σε συμβασιούχους αορίστου χρόνου
ιδιωτικοί υπάλληλοι-δημόσιοι υπάλληλοι
και πάει λέγοντας...

Και απογοήτευση,μεγάλη απογοήτευση...
"δεν γίνεται τίποτα,δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε" το άκουσα πολλές φορές σήμερα που βγήκαμε στην λαϊκή της γειτονιάς για να μαζέψουμε τρόφιμα για τους απεργούς της χαλυβουργίας.

Κι όμως γέμισε ένα αυτοκίνητο με ζαρζαβατικά
έμπρακτη συμπαράσταση και αλληλεγγύη από φτωχούς ανθρώπους που καταλαβαίνουν ότι το 1% έχει ξεπεράσει προ πολλού την κόκκινη γραμμή.

Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ποιος είναι το 99%...

ψήφισμα-κάλεσμα ανοιχτής συνέλευσης κατοίκων Ν,Κόσμου(8/12)

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ

Αυτό που γίνεται εδώ και ένα μήνα στην Χαλυβουργία Ελλάδας είναι μια αναπαράσταση σε μικρή κλίμακα αυτού που αρχίζει να παίρνει διαστάσεις χιονοστιβάδας σε όλη την ελληνική κοινωνία. Μετά τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα, που είδαν μέσα σε 4 μήνες τα εισοδήματά τους να μειώνονται περισσότερο από 30% και περιμένουν τις απολύσεις, ήρθε η σειρά του ιδιωτικού τομέα. Οι εργοδότες, αφού έχουν πάρει αέρα από την επίθεση του κράτους σε όλα τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα και με αφορμή την κρίση δεν θέλουν να αφήσουν τίποτα όρθιο.

Και δε μιλάμε για εργοδότες που έχουν ένα μαγαζί ή μια μικρή επιχείρηση με λίγους εργαζόμενους, αγωνίζονται όπως όλοι μας από το πρωί μέχρι το βράδυ να βγάλουν το μεροκάματο και βλέπουν με αγωνία τα μαγαζιά τους να κλείνουν λόγω της ύφεσης. Μιλάμε για εργοδότες που όλα αυτά τα χρόνια κέρδιζαν και μάλιστα κέρδιζαν τρελά. Μιλάμε για ανθρώπους που ζουν σε ένα διαφορετικό κόσμο από αυτόν που ζούμε εμείς. Που τα οικονομικά τους δεδομένα κινούνται σε μια κλίμακα πάρα πολύ μεγαλύτερη από αυτή που κινούνται τα δικά μας. Και τώρα που βλέπουν τα κέρδη τους να μειώνονται (προσοχή, τα κέρδη τους και όχι τις περιουσίες τους) απαντούν με τη γνωστή συνταγή:

τα δικά μας (τα κέρδη μας) δικά μας και τα δικά σας (οι μισθοί σας και οι δουλειές σας) δικά μας.

'Η διαφορετικά:

απολύσεις (θα δουλεύετε όσοι θέλουμε), ελαστική εργασία (θα δουλεύετε όποτε θέλουμε)
και μείωση μισθών (θα πληρώνεστε όσο θέλουμε).
Μερικοί μάλιστα έχουν προχωρήσει ακόμα περισσότερο και μας πληρώνουν όταν και όποτε θέλουν.

Αυτό έκαναν και στην Χαλυβουργία Ελλάδας. Απολύσεις, κατάργηση οκτάωρου και πενθήμερου, τρομακτική μείωση μισθών. Και αυτό έχει αρχίσει σιγά σιγά να γίνεται σε όλη την ελληνική κοινωνία. Όλοι μας το έχουμε αντιμετωπίσει στη δουλειά μας ή (αν δεν το έχουμε αντιμετωπίσει ακόμα) το βλέπουμε να έρχεται. Ζούμε κάθε μέρα με την αγωνία ότι θα έρθει.

Η περίπτωση όμως της Χαλυβουργίας είναι και μια μικρογραφία αυτού που ελπίζουμε να γίνει σε όλη την ελληνική κοινωνία για να γλιτώσουμε από τη φτώχεια και την κοινωνική χρεωκοπία. Οι εργαζόμενοι εκεί δε μάσησαν. Αφού νίκησαν το φόβο και την απάθεια, αφού ξεπέρασαν τη λογική του ας κοιτάξουμε να δούμε τι θα κάνουμε για τον εαυτό μας και ας αφήσουμε τους άλλους, πήραν την κατάσταση στα χέρια τους. Αποφάσισαν, όλοι μαζί και όχι με αντιπροσώπους, να ρισκάρουν να χάσουν κάτι τώρα παρά να τα χάσουν όλα ένας ένας στο (πολύ κοντινό δυστυχώς) μέλλον. Δε δέχτηκαν καμία απόλυση, ούτε την κατάργηση του οκτάωρου, ούτε να γυρίσουν στη δουλειά με μισθούς πείνας. Και είναι σε απεργία περισσότερο από ένα μήνα.

Η εργοδοσία, αφού χρησιμοποίησε όλα τα μέσα που είχε (δήθεν φιλικές συμβουλές να κοιτάξουν τις δουλειές τους, προφορικές και τηλεφωνικές απειλές, εξώδικα, μέχρι και την επιθεώρηση εργασίας) παίζει τώρα το τελευταίο της χαρτί: την πείνα. Σου λέει πόσο θα αντέξουν απλήρωτοι με τα έξοδα και τους λογαριασμούς να τρέχουν.

Και εδώ έρχεται ο δικός μας ρόλος. Ο ρόλος όλων των εργαζόμενων που αντιμετωπίζουμε την ίδια κατάσταση. Εμείς μπορούμε να τους στηρίξουμε και να γύρουμε αποφασιστικά την πλάστιγγα υπέρ τους. Και όχι μόνο μπορούμε, αλλά πρέπει να τους στηρίξουμε. Γιατί αν νικήσουν αυτοί, θα το σκεφτεί πολύ για παράδειγμα ο γειτονικός Αγγελόπουλος της Χαλυβουργικής (που το 2004 έκανε το κομμάτι του με τα λεφτά του ελληνικού λαού) να κάνει τα ίδια. Αν νικήσουν αυτοί θα δούμε στην πράξη και οι υπόλοιποι ότι υπάρχει ένας απόλυτα ρεαλιστικός και πραγματοποιήσιμος δρόμος, διαφορετικός από αυτόν που μας προτείνουν σαν μονόδρομο.

Για όλα τα παραπάνω σας καλούμε όλους
το Σάββατο 10/12/2011 στη λαϊκή του Νέου Κόσμου, Λαγουμιτζή και Σαρκουδίνου, στις 11:00 και την Κυριακή στο πάρκο Λαγουμιτζή στις 12:00
να δώσουμε όλοι ό,τι μπορούμε, μια σακούλα με τρόφιμα ή ό,τι άλλο μπορεί ο καθένας
και να τα πάμε στους εργαζόμενους της Χαλυβουργίας που απεργούν.