#14N γενική απεργία (αλλού..)

Γενική απεργία σε κάποιες χώρες του νότου ενάντια στα μέτρα λιτότητας.
Εδώ, στην Ελλαδάρα, αρκέστηκαν σε 3ωρη στάση εργασίας και όπως κάπου διάβασα έγινε 3λεπτη και παρευρέθηκαν στην πορεία 3 κι ο κούκος... 

συγκεντρωμένοι εργαζόμενοι στη νομαρχία και από κοντά τα ..ματ

Σταδίου προσυγκέντρωση

"Δώδεκα με τρις η ώρες της οργής-αλήτες λέρες εργατοπατέρες"

Σύνταγμα

οι σημαίες των ...piigs!

Αυτό το Ξύπνα Γαλλία με...ξεπερνάει...

βάστα γερά Στέλλα...

.τι έγινε όμως στην υπόλοιπη Ευρώπη και ειδικά στο νότο;

 

 

Ανέπνευσε με την κραυγή σου #14N

14 Νοέμβρη.Γενική απεργία στο νότο για τα μέτρα λιτότητας.
(3ωρη στάση στην Ελλάδα..συγκέντρωση στις μία στην πλατεία κλαυθμώνος )...:περισσότερα 

Σύνταγμα #11ngr

Είχα ακούσει με τα αυτιά μου πέρσι,πολιτικό να φαντάζεται το τέλος τους με ποιο άγριο τρόπο από αυτόν που τους περιέγραψε ο Παναγούλης στη βουλή.(σημειώνω πως τότε δεν ήταν μέλος της κυβέρνησης)
Ο συγκεκριμένος πολιτικός φανταζόταν το οικτρό τους τέλος, τότε που είχε βγει ο κόσμος στους δρόμους και στις πλατείες.
Και δεν πιστεύω να ήταν ο μόνος.Όταν ο λαός ξεχύθηκε στους δρόμους και άρχισε να οργανώνεται τρόμαξαν τα κοράκια του συστήματος.
Έβλεπαν εφιάλτες με εκτελέσεις και αποκεφαλισμούς. Πέρασε καιρός από τότε.Τα κόμματα πήραν τα πάνω τους πουλώντας ψέμα και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις.Μεσολάβησαν βλέπεις και οι εκλογές.Ο πνιγμένος απ τα μαλλιά του πιάνετε.

Και ξαφνικά κάποιος βουλευτής τους λέει ότι θα είναι καλύτερα να βρεθούν στα ειδικά δικαστήρια παρά να καταλήξουν σαν κάποιους Αμερικάνους στη Λιβύη και τρελένονται.Τι φοβούνται λοιπόν τώρα;Σίγουρα όχι τους 10,000 που κατόρθωσαν να μαζέψουν όλα μαζί τα κόμματα της αντιπολίτευσης έξω απ τη βουλή και λίγο παρακάτω χθες,ημέρα ψήφισης του λεγόμενου προϋπολογισμού.

Το ομολόγησε ένα απ τα βασικά παπαγαλάκια: Τώρα οι αντιδράσεις είναι συντεταγμένες και όχι χαοτικές όπως παλιότερα, είπε ο Μπάμπης στο κεντρικό του δελτίο ειδήσεων.

Αλλά προβληματίζονται. Εντάξει αυτούς τους έχουμε μα που είναι οι άλλοι;Αυτούς που κοροϊδέψαμε; Αυτούς που απογοητεύσαμε;Αυτοί που δεν κατεβαίνουν με τα κόμματα και στα καλέσματα των συνδικαλιστικών παρατάξεων,αλλά βράζουν από την αδικία,τις περικοπές,τις απολύσεις;
Που είναι οι άνεργοι;Οι νεόπτωχοι;

Αυτούς που δεν ελέγχουν φοβούνται. Απομένει να το καταλάβουν κι αυτοί.

 

Η Αλληλέγγυα Οικονομία και ο χαρακτήρας της ανατροπής

Οι πρωτοβουλίες αλληλέγγυας οικονομίας δεν αποτελούν στις σημερινές συνθήκες δραστηριότητες που έρχονται να συμπληρώσουν ανεπαρκείς δημόσιες λειτουργίες ή πολιτικές, αλλά αποτελούν τον μόνο τομέα δραστηριοτήτων όπου ανοικοδομούνται αλληλέγγυες πρακτικές απέναντι σε κρατικές πολιτικές που επιδιώκουν να καταστρέψουν και καταστρέφουν, ότι θυμίζει κοινωνικούς θεσμούς του παρελθόντος

Του Πέτρου Λινάρδου Ρυλμόν 1. ΕισαγωγήΠαρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις σχετικά με την αλληλέγγυα οικονομία κατά τη σημερινή περίοδο, είναι πλέον γεγονός οτι η συζήτηση για τον χαρακτήρα της έχει εκ των πραγμάτων βρεθεί στο επίκεντρο των αναζητήσεων για τις κατευθύνσεις που μπορεί και πρέπει να ακολουθήσουν οι κοινωνικές κινητοποιήσεις, όπως και για το ρόλο των πρωτοβουλιών της αλληλέγγυας οικονομίας (ΑΟ) σχετικά με το περιεχόμενο και τις μεθόδους ενός αριστερού προγράμματος. Η ΑΟ ανανεώνει την ίδια την έννοια της αλληλεγγύης, θέτει το ζήτημα της δημιουργίας συλλογικοτήτων που αναλαμβάνουν οικονομικές δραστηριότητες, σε σύγκρουση όχι μόνο με την κυρίαρχη πολιτική, αλλά και με τις πρακτικές της αγοράς και του καπιταλισμού, ανανεώνει και δοκιμάζει την ιδέα των δημοκρατικών διαδικασιών για την οργάνωση και υλοποίηση παραγωγικών δραστηριοτήτων και προσφοράς υπηρεσιών, εφαρμόζει εξισωτικές μορφές αμοιβής της εργασίας, επιβάλει νέες ισορροπίες ανάμεσα στις προσωπικές και κοινωνικές λογικές, ανάμεσα στο υλικά και ηθικά κίνητρα. Η ΑΟ είναι ένα πολύπλευρο κοινωνικό κίνημα, το οποίο συνδέεται από την άποψη των αρχών του και των μεθόδων του με το κίνημα των “αγανακτισμένων”, αλλά προκαλεί αμηχανία, ή και αρνητικές αντιδράσεις, στα τμήματα της αριστεράς που παραμένουν προσκολλημένα σε στρατηγικές ανατροπής του καπιταλισμού όπου ο έλεγχος των κοινωνικών κινημάτων από επαναστατικά κόμματα και η κατάληψη από τα εν λόγω κόμματα της κρατικής εξουσίας, αποτελούν μια μοναδική απαρέγκλιτη οδό. Αυτές οι αντιδράσεις δεν έρχονται μόνο αντιμέτωπες με τα δημοκρατικά χαρακτηριστικά των κοινωνικών κινημάτων, αλλά και με την ανερχόμενη στην κοινωνία πεποίθηση οτι τα αιτήματα και οι προτάσεις των κινητοποιήσεων και πρωτοβουλιών θα αποτελέσουν καθοριστικούς παράγοντες διαμόρφωσης της κοινωνίας και οικονομίας που θα διαδεχθεί την εποχή της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας. 2. Η αλλαγή του περιεχομένου της αλληλεγγύης Γνωρίζουμε πλέον καλά οτι σε σχέση με πρωτοβουλίες υποστήριξης ατόμων ή ομάδων που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα επιβίωσης, υπήρξαν και υπάρχουν ακόμα τοποθετήσεις που αντιπροτείνουν τις διεκδικήσεις από τις κρατικές υπηρεσίες ή την τοπική αυτοδιοίκηση, ώστε να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Σε σχέση με αυτή την προσέγγιση το σημαντικό δεν είναι μόνο να αντιτάξει κανείς μια “πραγματιστική” λογική η οποία αναγνωρίζει την ύπαρξη των αλληλέγγυων πρωτοβουλιών. Χρειάζεται να εξηγήσει οτι ο καπιταλισμός σήμερα δεν χαρακτηρίζεται μόνο από τη συνεχή διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και της φτώχειας, αλλά και από τη συνεχή άνοδο του μορφωτικού επιπέδου και διεύρυνση των δημιουργικών και παραγωγικών ικανοτήτων του πληθυσμού, ιδιαίτερα των νεότερων γενεών. Έτσι, η αλληλεγγύη που αφορά φτωχούς εργαζόμενους ή άνεργους, δεν αποτελεί απλά υποστήριξη περιθωριοποιημένων οικονομικά ατόμων, αλλά αποτελεί κατά κύριο λόγο τη μέθοδο κοινωνικής και πολιτικής ενεργοποίησής τους και αξιοποίησης των γνώσεων, των ικανοτήτων και της δημιουργικότητάς τους. Η προσέγγιση της αλληλεγγύης απο τη σκοπιά των θεσμών του κοινωνικού κράτους στο πλαίσιο του φορντιστικού καπιταλισμού, και πόσο μάλλον η αντιμετώπιση των σημερινών κινήσεων αλληλεγγύης ως πρωτοβουλιών ανασύστασης αυτών των θεσμών, παραβλέπει πριν απ’όλα οτι η νεοφιλελεύθερη στρατηγική έχει σοβαρά υποβαθμίσει ή καταστρέψει τις δραστηριότητες του κοινωνικού κράτους. Παραβλέπει όμως και οτι ακόμα και αυτό το πρότυπο καπιταλισμού ως ιδανικός στόχος (αυτό που οι περισσότεροι εννοούν ως ανάπτυξη), δεν αντιμετώπιζε κρίσιμα ζητήματα όπως οι κοινωνικές ανισότητες, η αυταρχική διοίκηση της παραγωγής και της οικονομίας, η άρνηση της εκπαίδευσης για όλους και της ισότιμης διάχυσης γνώσης και πληροφοριών, η καταστροφή του περιβάλλοντος με τη ανάλωση πόρων και την διασπορά αποβλήτων και επικίνδυνων χημικών ουσιών. Σήμερα επομένως η ανασύσταση κοινωνικών θεσμών δεν μπορεί να αγνοήσει το σύνολο αυτών των κριτικών του φορντισμού (και της ανάπτυξης), από τη στιγμή μάλιστα που είναι όλες θέματα κοινωνικών κινημάτων, τα οποία συγκροτούν και νέες προσεγγίσεις της αλληλεγγύης. Ο εργαζομενος που οικοδομεί και θα οικοδομήσει δομές αλληλεγγύης δεν είναι πλέον ο εργάτης του τεϋλορικού καταμερισμού εργασίας (στον οποίο βασίστηκε ο φορντιστικός καπιταλισμός), για τον οποίο φτιάχτηκε το κοινωνικό κράτος όπως το ξέρουμε. Ο σημερινός εργαζόμενος ο οποίος απασχολείται σε μεγάλο ποσοστό σε συνθήκες ανασφάλειας, μεγάλης κινητικότητας, αυθαίρετα χαμηλών αμοιβών, ενώ γνωρίζει επαναλαμβανόμενες περιόδους ανεργίας, είναι ταυτοχρόνως μορφωμένος, με ένα επίπεδο και τομέα ειδίκευσης, με πολλές δεξιότητες που αποκτήθηκαν λόγω πολλαπλών θέσεων και αναγκαστικών πρωτοβουλιών σε υποβαθμισμένες συνθήκες εργασίας , και έχει την ανάγκη αλλά και την ικανότητα να παρέμβει σε μια γκάμα θεμάτων πολύ ευρύτερη από την “παραδοσιακή” διαπραγμάτευση άμεσου και έμμεσου μισθού. Είναι ικανός να σκεφτεί και να οργανώσει αλληλέγγυες πρωτοβουλίες που έχουν σχέση με την παραγωγή αγαθών ή υπηρεσιών, να υποστηρίξει με τους συναδέλφους του την εφαρμογή δημοκρατικών μεθόδων οργάνωσης και διοίκησης, να επεξεργαστεί συλλογικά προτάσεις για ευρύτερες θεσμικές λειτουργίες και σχεδιασμούς οικονομικών δραστηριοτήτων. 3. Κοινωνική Οικονομία ή Αλληλέγγυα Οικονομία; Σχετικά με τη διαφορά Κοινωνικής Οικονομίας και Αλληλέγγυας Οικονομίας, υπάρχει σε ένα μέρος τουλάχιστον της βιβλιογραφίας μια ευρύτατα αποδεκτή άποψη που λέει ότι η πρώτη αφορά δραστηριότητες με κοινωνικούς στόχους που δεν επιδιώκουν μια ρήξη με το καπιταλιστικό περιβάλλον, ενώ η δεύτερη κάνει επιλογές ως προς τις δραστηριότητες και τις μεθόδους της που επιδιώκουν τη ρήξη με αυτό το περιβάλλον. Η αλήθεια είναι οτι υπάρχει στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα, ένας ορατός διαχωρισμός: από τη μία μεριά οργανώσεις με κοινωνικό σκοπό που δραστηριοποιούνται συμπληρωματικά ως προς τις κοινωνικές υπηρεσίες ή τις δημόσιες υπηρεσίες, και δεν επιδιώκουν κάτι παραπάνω, ούτε εφαρμόζουν εξισωτικές μεθόδους διοίκησης και οργάνωσης, και από την άλλη οργανώσεις οι οποίες εντάσσονται λόγω των δραστηριοτήτων αλλά και των μεθόδων τους σε λογικές ρήξης με το καπιταλιστικό περιβάλλον, οι οποίες όμως μπορεί να είναι πρωτοβουλίες που γεννήθηκαν στην Ελλάδα στις συνθήκες της κοινωνικής κρίσης, ή να είναι οργανώσεις που υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια (στην Ισπανία ιδιαίτερα αλλά όχι μόνο) διατηρώντας αυτά τα χαρακτηριστικά κριτικής του καπιταλισμού. Παρά την υπαρκτή διαφοροποίηση μεταξύ των δύο παραπάνω κατηγοριών, πρέπει να δεχθούμε οτι πρόκειται για έναν ενιαίο χώρο από την άποψη της διαθεσιμότητας στον ώριμο και ύστερο καπιταλισμό ανθρώπων που έχουν όχι μόνο τη γενική πρόθεση αλλά και την πρακτική ικανότητα να οργάνωσουν δραστηριότητες οι οποίες υπηρετούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την ιδέα της κοινωνικής αλληλεγγύης. Ανεξάρτητα αν υιοθετούν μεταρρυθμιστικές λογικές ή λογικές ρήξης, έχουν ως αφετηρία τη διαθεσιμότητα για την παρέμβαση στον κοινωνικό τομέα, στον τομέα του περιβάλλοντος, ή και στον τομέα της διεθνούς αλληλεγγύης, η οποία παρέμβαση αποτελεί έναν ανεξάρτητο παράγοντα του θεσμικού τοπίου, προϊόν αυτής της διαθεσιμότητας, που μερικά καπιταλιστικά κράτη επέλεξαν να υποστηρίξουν. Είναι γεγονός οτι ο νεοφιλελευθερισμός θεώρησε ευπρόσδεκτη τόσο πρακτικά, όσο και θεωρητικά, αυτή την εξέλιξη, ενσωματώνοντας την “κοινωνική επιχειρηματικότητα” στην απαξίωση του δημοσίου χώρου. Και είναι επίσης γεγονός οτι υπήρξαν και υπάρχουν “κοινωνικές πρωτοβουλίες” που υπηρέτησαν τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση, υλοποιώντας τις αντίστοιχες πολιτικές, ή αξιοποιώντας τις πελατειακές πρακτικές των κυβερνήσεων. Για να αξιολογηθεί όμως η σχέση του φαινομένου της διαθεσιμότητας για ανεξάρτητη ανάληψη δραστηριοτήτων κοινωνικού σκοπού, με τις πολιτικές των κυβερνήσεων κατά την τρέχουσα φάση του καπιταλισμού, πρέπει να γίνει κατανοητός ο συγκρουσιακός χαρακτήρας αυτής της σχέσης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι η νεοφιλελεύθερη διαχείριση αποτελεί τη μέθοδο με την οποία η εξουσία του κεφαλαίου αντιμετωπίζει κατά κύριο λόγο το φαινόμενο της “μαζικής διανοητικότητας”, της επέκτασης δηλαδή σε μεγάλες μερίδες του πληθυσμού της γνωστικής ικανότητας, και επομένως της ικανότητας προς δράση, σε σχέση με τα σημαντικά οικονομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά ζητήματα. Είναι κύριο χαρακτηριστικό αυτής της διαχείρισης η προσπάθεια αξιοποίησης από τη μια μεριά της μαζικής εφευρετικότητας και αδρανοποίησης από την άλλη της έμπρακτης κριτικής που μπορεί να εμπεριέχει. Οι κοινωνικές πρωτοβουλίες για ανεξάρτητη δράση δεν διαμορφώνονται για να υπηρετήσουν τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση, αλλά η μόνιμη ενασχόληση της εξουσίας του κεφαλαίου με τον έλεγχο όλων των προϊόντων της μαζικής διανοητικότητας μπορεί να καταλήξει στην ενσωμάτωση ή αδρανοποίησή τους, χωρίς αυτό να είναι μοιραίο ούτε να συμβαίνει στην πλειοψηφία των περιπτώσεων. 4. Η αριστερά και η Αλληλέγγυα Οικονομία Στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες της Νότιας Ευρώπη, η νεοφιλελεύθερη διαχείριση έχει οδηγήσει στην ουσιαστική αποδιάρθρωση του θεσμικού πλαισίου που φαινόταν πρίν μερικά χρόνια να έχει τη δυνατότητα να εδραιώσει και να βελτιώσει το κοινωνικό κράτος. Στην Ελλάδα ειδικότερα, όπου οι επιπτώσεις αυτής της διαχείρισης προς όφελος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου έχουν φθάσει σε πιό προχωρημένο στάδιο, πραγματοποιείται επίσης μια προσαρμογή και των υπόλοιπων θεσμικών λειτουργιών που αφορούν τις οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές, προς την κατεύθυνση της εγκατάλειψης ακόμα και συνολικών στόχων σε επίπεδο εθνικής οικονομίας και της εξυπηρέτησης μεμονωμένων κεφαλαιούχων ή ειδικών προνομιούχων κοινωνικών ομάδων, μια κατεύθυνση η οποία υπηρετείται επίσης από την κατάργηση κοινωνικών δικαιωμάτων και κοινωνικών κατακτήσεων. Η δημιουργία ενός κινήματος αποκατάστασης δικαιωμάτων, και κάλυψης κοινωνικών και παραγωγικών αναγκών, είναι αδύνατη χωρίς την εφεύρεση απο κοινωνικές πρωτοβουλίες νέων θεσμών, την ανανέωση των λειτουργιών σε υπαρκτούς θεσμούς με παρεμβάσεις εργαζομένων και ενδιαφερομένων κοινωνικών ομάδων, και την εγκαθίδρυση διαδικασιών δημοκρατικού ορισμού από τη βάση της κοινωνίας, τόσο του περιεχομένου των αναγκών, όσο και των ευρύτερων επιλογών για την ικανοποίησή τους. Ο σχεδιασμός επομένως της ανασυγκρότησης της παραγωγικής βάσης, των κοινωνικών θεσμών και των περιβαλλοντικών πολιτικών, που δεν μπορεί παρά να βασιστεί σε θεσμικές λειτουργίες οι οποίες έρχονται σε ρήξη με τις λογικές του κεφαλαίου, θα είναι αναγκαστικά το αποτέλεσμα της ανάδειξης ενός νέου τύπου δομών έκφρασης πολιτικών επιλογών, που αν αναπτυχθούν θα εξελιχθούν σε μορφές δυαδικής εξουσίας. Η διαπραγμάτευση ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου με το κεφάλαιο δεν έχει σήμερα κανένα νόημα, ενώ η μεταβολή εκ των άνω των κοινωνικών συμμαχιών τις οποίες υπηρετεί το κράτος, είναι αδύνατη χωρίς την οργανωμένη παρέμβαση των “από κάτω”, η οποία δεν θα αρκεστεί στη διατύπωση διεκδικήσεων, αλλά θα ορίσει ανάγκες, στόχους και μεθόδους για την επίτευξή τους, επιτυγχάνοντας συγχρόνως τη σύσταση νέων συμμαχιών και την αναμόρφωση των δημόσιων λειτουργιών. Θα πρόκειται για μια ριζική αναμόρφωση, καθώς οι δημόσιες υπηρεσίες θα πάψουν να υπηρετούν την υπάρχουσα κοινωνική ιεραρχία και τις μεθόδους εξασφάλισης της αναπαραγωγής της, αλλά θα υπηρετήσουν τον σχεδιασμό που προέκυψε από το συντονισμό δημοκρατικών αποφάσεων στη βάση της κοινωνίας, στην οποία ανήκουν και οι εργαζόμενοι σε αυτές τις υπηρεσίες, όπως και οι κοινωνικές ομάδες που εξυπηρετούνται από αυτές. Στο χώρο των ιδιωτικών επιχειρήσεων, η παρέμβαση των εργαζομένων μπορεί να πάρει τη μορφή της αυτοδιαχείρισης επιχειρήσεων που κλείνουν, του ελέγχου των επιλογών και των μεθόδων στο επίπεδο των επιχειρήσεων , ή και της διαπραγμάτευσης με εκπροσώπους των επιχειρηματιών, στο πλαίσιο του συντονισμού των πρωτοβουλιών της βάσης της κοινωνίας για τον σχεδιασμό των παραγωγικών, κοινωνικών και περιβαλλοντικών κατευθύνσεων πολιτικής. Η μορφή που μπορεί να πάρει η δυναμική της διαμόρφωσης μορφών δυαδικής εξουσίας, η δημιουργία δηλαδή από κοινωνικά κινήματα, στο πλαίσιο της καπιταλιστικής οικονομίας και κοινωνίας, των δομών και θεσμών που περιλαμβάνουν τα βασικά χαρακτηριστικά του διάδοχου καθεστώτος και στηρίζονται σε κοινωνικές συμμαχίες που κάνουν δυνατή τη μετάβαση σε αυτό το καθεστώς, αποτελεί βασικό ζητούμενο της ανατρεπτικής στρατηγικής. Μέρος της παραδοσιακής αριστεράς δεν συμμερίζεται αυτή την προβληματική, ούτε δίνει απαντήσεις στα σχετικά ερωτήματα. Πρόκειται για οργανώσεις και ομάδες οι οποίες αφήνουν σε ένα μαύρο κουτί το πώς θα συνδεθούν κοινωνικά αιτήματα και μορφές οργάνωσης της ικανοποίησης αυτών των αιτημάτων, αλλά και συνεχιζόμενης έκφρασης των αναγκών και του ελέγχου της εξουσίας σε ένα νέο κοινωνικό σχηματισμό. Στην πραγματικότητα ξεκινούν από εκεί που άφησε το θέμα η Τρίτη Διεθνής, με την προσέγγιση της “επανάστασης” από την πλευρά της κατάληψης του υπάρχοντος κρατικού μηχανισμού, σύμφωνα με ένα μοντέλο που εφαρμόστηκε μεταπολεμικά στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Σύμφωνα με αυτή την “κρατιστική” προσέγγιση δεν συνδέεται η διαδικασία της ανατροπής με τη διαδικασία επίτευξης κατακτήσεων των κινημάτων, ποσοτικών και θεσμικών, αλλά με μια διαδικασία επίτευξης της ιδεολογικής κυριαρχίας η οποία αναμένεται να επιτρέψει, με μεθόδους που είναι ασαφείς, την κατάληψη της εξουσίας και την εφαρμογή ενός προγράμματος του οποίου κανείς δεν περιγράφει τα χαρακτηριστικά. Η εμμονή αυτής της μερίδας της αριστεράς στο δίδυμο έξοδος απο το Ευρώ και στάση πληρωμών, αποτελεί τον κοινό παρονομαστή προσεγγίσεων που συνδυάζουν έναν ιδεολογικό ριζοσπαστισμό με την προγραμματική σύγχηση. Δεν κατανοεί οτι η διαπραγμάτευση με τους δανειστές θα είναι σε κάθε περίπτωση αναπόφευκτη και οτι το ζητούμενο είναι ένας συσχετισμός δυνάμεων που μόνο αν οικοδομηθεί σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο από τα ίδια τα κοινωνικά κινήματα μπορεί να ανατρέψει την κυριαρχία των δανειστών. Αυτή η προσέγγιση βασίζεται στην πεποίθηση οτι μπορεί να διαμορφωθεί ένα πολιτικό κίνημα κατά του Ευρώ και της ΕΕ, το οποίο όμως δεν θα βασίζεται σε ένα πρόγραμμα κάλυψης των αναγκών που είναι σήμερα ορατές, ή των αναγκών που θα προκύψουν με την έξοδο από το Ευρώ και τη στάση πληρωμών. Αγνοείται επομένως η ανάγκη να συγκροτηθούν κινήματα και να επιβληθούν πρακτικές, που θα προετοιμάσουν την κοινωνία για μια περίοδο σύγκρουσης και διαπραγμάτευσης με τους δανειστές και ανασυγκρότησης της οικονομίας και των κοινωνικών θεσμών με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης, παραγωγικής επάρκειας και αποτελεσματικής στρατηγικής προστασίας του περιβάλλοντος. 5. Οι δυναμικές της Αλληλέγγυας Οικονομίας Δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς οτι οι ως τώρα διαμορφωμένες δομές αλληλεγγύης, οι οποίες μπορεί να χαρακτηριστούν συστατικά μιας αλληλέγγυας οικονομίας, αποτελούν σήμερα μορφές δυαδικής εξουσίας. Μπορεί όμως κανείς να ισχυριστεί οτι η δυναμική αυτών των δομών αλληλέγγυας οικονομίας οδηγεί προς αυτή την κατεύθυνση, καθώς εμπεριέχουν τα στοιχεία οργανωμένων κοινωνικών κινητοποιήσεων οι οποίες θέτουν στόχους που επιδιώκουν να επηρεάσουν το ορισμό των αναγκών, τις νέες μεθόδους ικανοποίησής τους και τους τρόπους σύνδεσής τους με ευρύτερες πολιτικές. Τα κοινωνικά ιατρεία, οι προσφορές προϊόντων χωρίς μεσάζοντες, οι οργανωμένες αντιστάσεις σε περιβαλλοντικά ζητήματα, η υποστήριξη αστέγων ή ανέργων σε θέματα σίτισης ή στέγασης, αποτελούν υπαρκτές δραστηριότητες που έχουν ενταχθεί στις κοινωνικές κινητοποιήσεις και έχουν εκ των πραγμάτων θέσει ζητήματα προγραμματικών παρεμβάσεων σε όλους αυτούς τους τομείς. Τα κοινωνικά ιατρεία που δημιουργήθηκαν για να καλύψουν τις ανάγκες πρωτοβάθμιας περίθαλψης ανασφάλιστων μεταναστών και ελλήνων εργαζομένων, λειτουργούν με την εθελοντική προσφορά εργασίας ιατρών, νοσηλευτών ή πολιτών, με δωρεές φαρμάκων και εξοπλισμού, και χρηματικές προσφορές ή εισπράξεις ειδικών εκδηλώσεων. Η δραστηριότητά τους αυτή δεν αναδεικνύει μόνο το πρόβλημα της ανασφάλιστης εργασίας, της ανεργίας, των αλλοδαπών χωρίς χαρτιά και της άρνησης από το δημόσιο της δωρεάν περίθαλψης για τις αντίστοιχες κατηγορίες ανθρώπων, καθώς αναδεικνύει επίσης ένα σοβαρό έλλειμμα πρωτοβάθμιας περίθαλψης για το σύνολο του πληθυσμού. Τα μέτωπα επομένως που ανοίγονται απαιτούν την παράλληλη κινητοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων στον τομέα της υγείας, τη δραστηριοποίηση των ίδιων των ενδιαφερόμενων εργαζόμενων και πολιτών, και τον περαιτέρω συντονισμό δράσης όλων αυτών, για την επεξεργασία προγραμματικών στόχων σχετικά με την υγεία, τον χαρακτήρα και την ποιότητα των υπηρεσιών, τους αναγκαίους πόρους και τις ανάγκες σε υποδομές και προσωπικό. Ένας τέτοιος προσανατολισμός της συλλογικής δράσης, στην οποία θα πρέπει να συμμετάσχουν και οι υπάλληλοι του αρμόδιου υπουργείου, όπως και μελετητικές ομάδες του τομέα της υγείας, μπορεί να οδηγήσει αφενός στην επεξεργασία μιας εναλλακτικής πολιτικής, αλλά και στη δημιουργία δομών με καθοριστικό ρόλο σε ότι αφορά το σχεδιασμό αυτής της πολιτικής. Η οργάνωση της προσφοράς αγροτικών προϊόντων “χωρίς μεσάζοντες” είναι σήμερα μια ισχυρή τάση με στόχο τη μείωση των τιμών και επομένως του κόστους της διατροφής σε όλη την Ελλάδα, ενώ συνδέεται και με δραστηριότητες προσφοράς δωρεάν προϊόντων σε ορισμένες κατηγορίες του πληθυσμού. Η περαιτέρω ανάπτυξη τέτοιων δικτύων είναι σημαντική καθώς μπορεί να βρεθεί στο επίκεντρο των προσπαθειών για την κάλυψη άμεσων αναγκών σε περίπτωση ραγδαίας επιδείνωσης της ανεργίας και της μείωσης εισοδημάτων. Η προσφορά προϊόντων “χωρίς μεσάζοντες”, μπορεί όμως να αποτελέσει και την κινητήρια δύναμη μιας ανταγωνιστικής προσφοράς εγχώριων προϊόντων, αλλά και της δυνατότητας να επηρεαστεί αυξητικά η εγχώρια παραγωγή απο την εγχώρια ζήτηση, με αποτέλεσμα την αύξηση της απασχόλησης στον αγροτικό τομέα και την θετική επίδραση επί της εξοικονόμησης καυσίμων. Η σταθεροποίηση των σχέσεων σε τοπικές κοινωνίες των παραγωγών και των καταναλωτών, μέσω αντίστοιχων οργανώσεων και της τοπικής αυτοδιοίκησης, μπορεί να αποτελέσει τη οδό για το σχεδιασμό πολιτικής για την κατά τόπους αγροτική παραγωγή και την ποιότητα των παραγόμενων προϊόντων. Οι κινητοποιήσεις σε τοπικό επίπεδο εναντίον των φαραωνικών επενδύσεων στον τομέα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, που καταστρέφουν φυσικούς πόρους και αλλοιώνουν χαρακτηριστικά ολόκληρων περιοχών, συνοδεύονται κατά κανόνα από επεξεργασίες εναλλακτικών προτάσεων σχετικά με τον ενεργειακό σχεδιασμό, στις οποίες συμμετέχουν συχνά ομάδες επιστημόνων των τοπικών πανεπιστημίων. Οι αντιδράσεις αυτές δεν λαμβάνουν τη μορφή απλών αρνήσεων, αλλά είναι σαφές οτι συνειδητοποιούν τη σημασία του ενεργειακού σχεδιασμού και της σύνδεσής του τόσο με τα τοπικά ζητήματα προστασίας του περιβάλλοντος, όσο και με την πολιτική αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής. Μπορούν έτσι να διαμορφωθούν νέου τύπου δομές έκφρασης της λαϊκής θέλησης σχετικά με τα περιβαλλοντικά ζητήματα, οι οποίες να συνδυάζουν τις δημοκρατικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων, με την αξιοποίηση εμπειρογνωμοσύνης, και προοπτικά το συντονισμό των προτάσεων σε ευρύτερες περιοχές, και σε εθνικό επίπεδο. Η προσφορά δωρεάν σίτισης σε ανέργους και αστέγους αποτελεί προνοιακή δραστηριότητα η οποία αναπτύσεται με γρήγορους ρυθμούς και θα χρειαστεί να αναπτυχθεί ακόμη περισσότερο στο προσεχές μέλλον. Είναι μια δραστηριότητα η οποία πρέπει να συνδυαστεί με δράσεις στον τομέα της στέγασης και της προσφοράς κοινών χώρων, ώστε να υποστηρίζεται όχι απλά η επιβίωση, αλλά και η κοινωνική ενεργοποίηση, σε δραστηριότητες αλληλεγγύης, και σε δραστηριότητες που έχουν σχέση με την πρόσβαση στον πολιτισμό και την εκπαίδευση. Η περίοδος που βρίσκεται μπροστά μας θα έχει να αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα σε ότι αφορά την ανεργία και τη φτώχεια. Χρειάζεται να ενισχυθεί η δημιουργία ενός πανελλαδικού δικτύου τέτοιων παρεμβάσεων, οι οποίες θα έχουν τη δυνατότητα να αποτυπώσουν και να ικανοποιήσουν τις τοπικές ανάγκες, να κινητοποιήσουν τις τοπικές κοινωνίες, αλλά και να συμβάλουν στη διαμόρφωση εθνικής πολιτικής σε αυτό τον τομέα. Παράλληλα, η ΒΙΟΜΕΤ στη Θεσσαλονίκη, η Δωδώνη στην Ήπειρο και η ΣΕΚΑΠ στη Θράκη, θέτουν το ζήτημα της αυτοδιαχείρισης απέναντι στην εγκατάλειψη παραγωγικών μονάδων από την εργοδοσία, ή την διαλυτική πορεία των Μνημονίων για τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Ένα πλήθος συνεταιριστικών πρωτοβουλιών σε όλη την Ελλάδα, δείχνει οτι η οδός της οικονομικής δραστηριότητας που βασίζεται στις αρχές της αλληλέγγυας οικονομίας, του συνδυασμού δηλαδή ενός σκοπού που βρίσκεται εκτός των λογικών της αγοράς και της κεδροφορίας, και μεθόδων διοίκησης δημοκρατικών και εξισωτικών, έχει πλέον εγγραφεί στην ελληνική κοινωνία ως μια επιλογή που κινητοποιεί έναν αυξανόμενο αριθμό αριθμό ανθρώπων. Οι πρωτοβουλίες αλληλέγγυας οικονομίας δεν αποτελούν στις σημερινές συνθήκες δραστηριότητες που έρχονται να συμπληρώσουν ανεπαρκείς δημόσιες λειτουργίες ή πολιτικές, αλλά αποτελούν τον μόνο τομέα δραστηριοτήτων όπου ανοικοδομούνται αλληλέγγυες πρακτικές απέναντι σε κρατικές πολιτικές που επιδιώκουν να καταστρέψουν και καταστρέφουν, ότι θυμίζει κοινωνικούς θεσμούς του παρελθόντος. Με άλλα λόγια η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα όπου εμφανώς πλέον οι κυρίαρχες στην Ευρώπη πολιτικές δεν είναι πολιτικές λιτότητας που μειώνουν μισθούς και κοινωνικές κατακτήσεις, αλλά είναι η χώρα όπου οι νεοφιλελεύθεροι πειραματισμοί έχουν πάει ως την εξαφάνιση των βασικών κοινωνικών θεσμών. Οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές τάξεις στην Ελλάδα είναι δηλαδή υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν την οδό των νέων μορφών αλληλέγγυας συσπείρωσης και της κοινωνικής εφευρετικότητας, που θα αποτελέσουν εκ των πραγμάτων την αιχμή των αντιστάσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο. πηγή:rednotebook

Γενική απεργία

 ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΩΡΑ!!!


Κάλεσμα σύσκεψης σωματίων …Κυριακή 4-11-2012 στο κτίριο Γκίνη στο Πολυτεχνείο 12:00 

“ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ – ΣΥΣΚΕΨΗΣ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ
ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ
ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΜΟΝΗ – ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ – ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΚΑΙ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ, ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥΣ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ, ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, ΑΝΕΡΓΩΝ, ΝΕΟΛΑΙΑΣ, ΚΑΘΕ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΟΥ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΥ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ, ΜΕ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ ΝΕΑ ΣΥΣΚΕΨΗ – ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΓΩΝΑ ΚΥΡΙΑΚΗ 4 ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 12.00, ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ (κτίριο Γκίνη)

Συνέλευση – σύσκεψη πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 31-10-2012 στο ΕΚΑ. Συμμετείχαν με απόφασή τους μια σειρά σωματεία, καθώς και δεκάδες εργαζόμενοι και μέλη Δ.Σ. από πολλά άλλα του δημόσιου κι ιδιωτικού τομέα. Επιδίωξη της πρωτοβουλίας είναι σ’ αυτή την κομβική στιγμή για το εργατικό κίνημα και τους εργαζόμενους, να οργανώσει μέχρι τέλους και να συμβάλλει στο συντονισμό των δράσεων συγκροτώντας μία ανοιχτή πρωτοβουλία αντίστασης και ανατροπής των μέτρων κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ.

Το ρολόι της ζωής μας γυρνάει 100 χρόνια πίσω! Η επίθεση που δεχόμαστε είναι πρωτοφανής σε σφοδρότητα και αγριότητα.

Ο εχθρός έχει παρατάξει τις δυνάμεις του και ετοιμάζεται για τη σύγκρουση.

Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, ο λαός, να κάνουμε το ίδιο για τη συνολική αναχαίτιση της επίθεσης σήμερα.

Αυτά τα μέτρα δεν πρέπει να περάσουν και η διαμαρτυρία δεν αρκεί.

Για να μη ζήσουμε μια τέτοια ζωή, για να μην παραδώσουμε τα παιδιά μας δούλους του 21ου αιώνα, αξίζει να αγωνιστούμε!

Τα ψέματα τέλειωσαν. Τα βήματα σημειωτόν, οι σκόρπιες απεργιακές κινητοποιήσεις, μια εδώ και μια εκεί, που οργανώνουν μέχρι σήμερα οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ είναι εντελώς αναντίστοιχες της επίθεσης, ανίκανες να βάλουν φραγμό και να την ανατρέψουν.
Είναι ανάγκη να σαλπίσουμε συνολικό και πολιτικό αγώνα με όλα τα μέσα, με μαχητικότητα, αποφασιστικότητα και διάρκεια, αγώνα ανατροπής!

Οι εργαζόμενοι σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα με πολύμορφο απεργιακό αγώνα διαρκείας, που δε θα σταματήσει την Τετάρτη αλλά θα συνεχιστεί και μετά από αυτήν, μέχρι να πάρουν τα μέτρα πίσω, με μαχητικές συγκεντρώσεις, καταλήψεις και διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα μπορούν και πρέπει να γίνουν φραγμός στη γενική και τελική πλέον λεηλασία που μας ετοιμάζουν.

Τώρα είναι η ώρα να γίνουν πράξη οι αγωνιστικές διακηρύξεις, μίας σειράς συνδικάτων και να κλιμακώσουν με πράξεις και όχι με λόγια.

Για να μην περάσουν τα μέτρα κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, για να ανατραπεί η κυβέρνηση ΝΔ -ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, για να φύγει η ΤΡΟΙΚΑ

Για να σπάσει η τρομοκρατία και η βία εργοδοσίας, κυβέρνησης, κράτους απέναντι στις λαϊκές ελευθερίες και δικαιώματα.

Μπορούμε να νικήσουμε πρέπει να τους σταματήσουμε.

Για όλα αυτά καλούμε και προτείνουμε σε όλα τα συνδικάτα και ομοσπονδίες στο συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, στους άλλους κλαδικούς συντονισμούς, πρωτοβάθμια σωματεία, και γενικές συνελεύσεις εργαζομένων τον παρακάτω απεργιακό και κινηματικό σχεδιασμό:

Κυριακή 4-11-2012 στο κτίριο Γκίνη στο Πολυτεχνείο 12:00 το μεσημέρι συνέλευση αγώνα.

Τη Δευτέρα 5-11-2012 με την κατάθεση του πακέτου συμμετέχουμε στα απεργιακά συλλαλητήρια και προτείνουμε να συγκροτηθεί κοινή απεργιακή διαδήλωση 12:30 το μεσημέρι προς τη βουλή.

Τη Δευτέρα 5:00 το απόγευμα καλούμε σε απογευματινό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα.

Την Τρίτη συμμετέχουμε στην απεργιακή συγκέντρωση στο Μουσείο 10:30πμ.

Παραμένουμε στο Σύνταγμα όπου πραγματοποιούμε ανοιχτή συνέλευση αγώνα για να αποφασιστεί ο σχεδιασμός των επόμενων ημερών.

Για την Τετάρτη 7/11, διερευνούμε σε επικοινωνία με τα σωματεία των άλλων πόλεων τη δυνατότητα πανελλαδικού συλλαλητηρίου.

Η συνέχιση των απεργιακών κινητοποιήσεων και μετά την Τετάρτη είναι η δηλωμένη μας επιδίωξη.

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ

ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙA…. Σωματείο δήμου Ν. Ιωνίας, Σωματείο δήμου Παιανίας, Ένωση τεχνικών δήμου Αθηναίων, Σύλλογος εργαζομένων ΑΤΤΙΚΟΥ νοσοκομείου, Σύλλογος εργαζομένων νοσοκομείου Αγ. Σάββα, Σύλλογος εργαζομένων Θριάσιου νοσοκομείου, ΜΕΤΡΟ, ΣΕΠ/ΔΕΗ, Σωματείο εργαζομένων σε ιδιωτικά ΚΤΕΟ, Σύλλογος εκπ/κών Π.Ε. «ο Αριστοτέλης», Σύλλογος εκπ/κών Π.Ε. Αιγάλεω, Σύλλογος εκπ/κών Π.Ε. Κορυδαλλού-Αγ. Βαρβάρας, Α’ ΕΛΜΕ Δ. Αττικής, Ε’ ΕΛΜΕ Ανατ. Αττικής, Γ’ ΕΛΜΕ Αθήνας, Πανελλήνιος Σύλλογος Προσωπικού ΕΡΤ, και δεκάδες συνδικαλιστές από σωματεία και συλλόγους δημοσίου και ιδιωτικού τομέα.

ΑΘΗΝΑ 31-10-12″

http://magikosaulos.wordpress.com/2012/11/02/εμπροσ-για-αγρια-γενικη-απεργια-διαρκ/

Το τέλος της πολιτικής αντιπροσώπευσης;

Η αναίρεση της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας και ο ολιγαρχικός εκφυλισμός της συνταγματικής δημοκρατίας ενυπάρχει ως ισχυρή δυνατότητα στην ίδια την αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση.

Του Αλέξανδρου Κιουπκιολή «Γιατί πέρασε τον δρόμο ο Νικ Κλεγκ; Γιατί είπε ότι δεν θα τον περνούσε». Αυτό το ανέκδοτο που κυκλοφορεί στο Ηνωμένο Βασίλειο, για τον αναπληρωτή πρωθυπουργό της κυβέρνησης Συντηρητικών και Φιλελεύθερων Δημοκρατών, συμπυκνώνει πολύ εύγλωττα το autodafé της σύγχρονης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στη χώρα που τη γέννησε. Στην προεκλογική εκστρατεία του 2010, ο ηγέτης των Φιλελευθέρων Δημοκρατών αυτοπροβαλλόταν ως ο εγκαινιαστής μιας νέας, πιο ανοικτής και διαφανούς πολιτικής, που λογοδοτεί στους πολίτες και δεσμεύεται απέναντί τους. Εξελέγη ως η ενσάρκωση μιας εναλλακτικής λύσης, που θα θεράπευε τον εκφυλισμένο, αναξιόπιστο κοινοβουλευτισμό, μέσα από τους ίδιους τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς. Η ιλαροτραγική διάψευση της ελπίδας ήρθε πολύ γρήγορα, αλλά η ταχύτητα της ανατροπής δεν ήταν μεγαλύτερη από την αντίστοιχη της «κυβέρνησης εθνικής ευθύνης και συνεννόησης», που θα αναδιαπραγματευόταν το μνημόνιο στην Ελλάδα... Όλο και πιο συχνά σήμερα, οι πολιτικοί αντιπρόσωποι όχι μόνον δεν τιμούν τις προτιμήσεις της πλειοψηφίας σύμφωνα με τις ρητές προεκλογικές δεσμεύσεις τους, αλλά με την άνοδό τους στην εξουσία εφαρμόζουν τις ακριβώς αντίθετες πολιτικές από εκείνες που πρέσβευαν και βάσει των οποίων εξελέγησαν. Εν ολίγοις, όχι απλώς δεν αντιπροσωπεύουν τη βούληση της πλειοψηφίας, όπως αποτυπώνεται μέσα από την εκλογική διαδικασία, αλλά την παραβιάζουν και την αντιμάχονται ευθύς εξαρχής. Στην ελληνική περίπτωση, η κυβέρνηση της τριανδρίας δεν μπορεί καν να επικαλεστεί, όπως ο Γ.Α.Π., μια απρόβλεπτη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που επιτάσσει έκτακτες πολιτικές, πέρα από τις προεκλογικές υποσχέσεις. Οι γενικές συνθήκες παραμένουν λίγο-πολύ οι ίδιες και η διαχείρισή τους σε σχέση με τη μνημονιακή καταστροφή ήταν ακριβώς το κύριο επίδικο των εκλογών και της προεκλογικής αντιπαράθεσης. Η αναίρεση της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας και ο ολιγαρχικός εκφυλισμός της συνταγματικής δημοκρατίας ενυπάρχει ως ισχυρή δυνατότητα στην ίδια την αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση, από τη στιγμή που αυτή θεσπίζει τον χωρισμό των κυβερνώντων από τους κυβερνώμενους. Η ισχυρή δυνατότητα γίνεται σχεδόν νομοτελειακή πραγματικότητα, όταν η αντιπροσωπευτική δημοκρατία λειτουργεί υπό τους όρους μιας οικονομίας της αγοράς, η οποία παράγει εγγενώς ανισότητες πλούτου και εξουσίας και ελέγχεται από ολίγους. Στον βαθμό που το κράτος και η κυβέρνηση εξαρτώνται από μια τέτοια οικονομία, για την εξασφάλιση των πόρων τους και την πραγματοποίηση των πολιτικών τους, η άνιση οικονομική ισχύς αποκτά δομικά δυσανάλογη επιρροή στην πολιτική των αντιπροσώπων σε βάρος της βούλησης των πολλών. Η εκπλήρωση αυτού του οιονεί νόμου της ολιγαρχίας σε ένα καπιταλιστικό αντιπροσωπευτικό καθεστώς εμποδίστηκε στη μεταπολεμική περίοδο από τις οργανωμένες δυνάμεις της εργασίας και τον «κομμουνιστικό κίνδυνο». Αλλά τώρα και οι δύο ανασχετικοί παράγοντες έχουν εκλείψει, ενώ η παγκοσμιοποίηση και η νεοφιλελεύθερη ρύθμιση των αγορών έχουν αυξήσει εκθετικά την οικονομική και πολιτική εξουσία του κεφαλαίου, ιδιαίτερα του χρηματοοικονομικού. Γι’αυτό ακριβώς το κίνημα των «πλατειών» και των «αγανακτισμένων» που διαδόθηκε εν είδει ιού το 2011 από την Β. Αφρική στη Β. Αμερική, περνώντας από τη μεσογειακή Ευρώπη, ήταν ταυτόχρονα και αξεδιάλυτα μια συλλογική εξέγερση ενάντια τόσο στη μαζική εξαθλίωση που παράγει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιότητα, όσο και στην απουσία «πραγματικής δημοκρατίας», όχι μόνο σε δικτατορικά καθεστώτα αλλά και σε αντιπροσωπευτικά-φιλελεύθερα. Όπως είπε χαρακτηριστικά η Τζούντιθ Μπάτλερ, συνοψίζοντας τη στάση αυτών των κινημάτων, «Δεν θα ήμασταν εδώ αν οι αιρετοί αξιωματούχοι εκπροσωπούσαν τη λαϊκή βούληση. Διαχωριζόμαστε από την εκλογική διαδικασία και τη συνέργειά της στην εκμετάλλευση. Καθόμαστε και στεκόμαστε και κινούμαστε και μιλάμε, όπως μπορούμε, ως η λαϊκή βούληση, την οποία ξέχασε και εγκατέλειψε η εκλογική δημοκρατία».[1] Η ίδια απαξίωση και καταστροφή έπληξαν, ως γνωστόν, και την ιστορική επαναστατική εναλλακτική: την αντιπροσώπευση ενός υποτιθέμενου καθολικού υποκειμένου χειραφέτησης από ποικιλώνυμες, ως επί το πλείστον λενινιστικές, πρωτοπορίες, που μιλούσαν στο όνομα των μαζών και των πανανθρώπινων συμφερόντων, τα οποία η «προχωρημένη συνείδηση» των πρωτοπόρων είχε συλλάβει και προωθούσε με τη δράση της. Οι πρωτοπορίες και οι φωτισμένες ηγεσίες πέθαναν μαζί με την ιδέα, πρώτον, ότι υπάρχουν κάποια προκαθορισμένα σχήματα κοινωνικής απελευθέρωσης και δικαιοσύνης, και με την απεχθή πράξη, δεύτερον, της άνωθεν ποδηγέτησης, της καταπίεσης ή και της εξολόθρευσης των μαζών που δεν κατανοούσαν τα αντικειμενικά τους συμφέροντα και ήταν, ούτως ή άλλως, αδύνατο να απελευθερωθούν με πρακτικές εξουσιασμού. Γι’αυτό και τα εξισωτικά κινήματα της τελευταίας δεκαπενταετίας, από τους Ζαπατίστας έως το Occupy Wall Street, προκρίνουν οριζόντιες συμμετοχικές δομές και αμεσοδημοκρατικές πρακτικές, απορρίπτοντας μετά βδελυγμίας όλες τις πρωτοπορίες του κόσμου. Σημαίνει αυτό, άραγε, ότι η πολιτική της αντιπροσώπευσης ανήκει πια στον σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας, από τη σκοπιά τουλάχιστον των δημοκρατικών αξιών και προταγμάτων, και ότι η συλλογική αυτονομία ή θα είναι άμεση ή δεν θα υπάρχει; Η απάντηση είναι όχι, και αυτό για συγκυριακούς αλλά και διαχρονικούς λόγους. Το παράδειγμα του πρόσφατου κινήματος των καταλήψεων δημόσιων χώρων στις Η.Π.Α. είναι άκρως διαφωτιστικό. Οι συμμετέχοντες και οι συμμετέχουσες μιλούσαν στο όνομα του 99% που αντιμάχεται το 1% της δεσποτικής ολιγαρχίας. Αλλά η συμμετοχή των πολιτών πόρρω απείχε από το 99% του συνόλου που επικαλούνταν –για να το διατυπώσουμε κομψά. Και όχι μόνον αυτό, αλλά οι κινηματίες ανέλαβαν μια λειτουργία καταστατικής αντιπροσώπευσης, με την οποία οι εκπρόσωποι δεν εκπροσωπούν τη δεδομένη βούληση του λαού, αλλά ορίζουν και συγκροτούν οι ίδιοι αυτή τη λαϊκή βούληση στην οποία αναφέρονται, όπως ακριβώς και πολλοί ηγέτες και εκπρόσωποι στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Το 99% των Αμερικανών πολιτών περιλαμβάνει και το Tea Party, Ρεπουμπλικανούς, χριστιανούς φονταμενταλιστές, φανατικούς υπέρμαχους της «ελεύθερης αγοράς» κ.ο.κ. Τα κινήματα των καταλήψεων άρθρωναν μια βούληση την οποία εμφάνιζαν ως βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας ενώ, στην πραγματικότητα, ήταν προϊόν της δικής τους συλλογικής διαβούλευσης. Και καλά έκαναν, από μια άποψη. «Το παλιό έχει πεθάνει και το νέο δεν έχει γεννηθεί ακόμη». Γι’αυτό ακριβώς και μια πολιτική της «αμεσοκρατίας», όπου τα ενεργά πολιτικά υποκείμενα της προοδευτικής αλλαγής θα επεδίωκαν μόνον να βοηθήσουν να ανασυρθεί, να προβληθεί πιστά και να πραγματωθεί η πλειοψηφική βούληση, είτε στους κατεστημένους κοινοβουλευτικούς θεσμούς ή και σε τοπικές αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις, θα ήταν σήμερα είτε αδύνατη είτε επικίνδυνα συντηρητική. Στις συνθήκες του καιρού και του τόπου μας, η συλλογική βούληση για το νέο δεν έχει ακόμη διαμορφωθεί, και οι κυρίαρχες κοινωνικές διαθέσεις ταλαντεύονται ανάμεσα στη νοσταλγία για το πρόσφατο παρελθόν των ευρωπρογραμμάτων, της λαμογιάς, της διαπλοκής κ.ο.κ., και στον φόβο του ξένου και του άγνωστου μέλλοντος. Το νέο δεν θα μπορέσει να συγκροτηθεί και να ευδοκιμήσει μέσα από δημιουργικούς αγώνες, αν οι μεν θεσμικοί φορείς της αριστεράς θέλουν να λειτουργούν ως απλοί και άδολοι εκφραστές των πλειοψηφικών προτιμήσεων, ακολουθώντας τις έρευνες της κοινής γνώμης, οι δε κινηματικοί δρώντες επιδιώκουν κατ’ εξοχήν την αύξηση της μαζικής παρουσίας του πλήθους σε άμεσες συμμετοχικές διαδικασίες και την απλή ανάδειξη και συνάθροιση των δεδομένων επιθυμιών και αντιλήψεών του. Καλούμαστε, λοιπόν, να αναζητήσουμε δύσβατους αλλά ελπιδοφόρους δρόμους, πέρα από την παλιά εξουσιαστική αντιπροσώπευση αλλά και από μια αφελή μεταστροφή στην άμεση δημοκρατία. Και τούτο γιατί, και εκτός της συγκυρίας, μια ολοκληρωμένη άμεση δημοκρατία θα απαιτούσε την πλήρη παρουσία της κοινωνίας στον εαυτό της: τη διαρκή και ενεργό συμμετοχή όλων ανεξαιρέτως των πολιτών στα κοινά, σε όλα τα πολλαπλά τους επίπεδα (δημόσια αγαθά, ζητήματα γενικής και τοπικής πολιτικής κ.α.), καθώς και τη συστηματική επίτευξη μιας αβίαστης, ομοιογενούς συναινετικής βούλησης, δηλαδή την εξάλειψη των ριζικών διαφορών. Μια τέτοια συνθήκη, εκτός από σχεδόν ανέφικτη είναι, μάλλον, και ανεπιθύμητη. Η διέξοδος δεν θα βρεθεί με την επάνοδο σε μια «αντιπροσώπευση» από κυρίαρχους καθοδηγητές και φωστήρες, αλλά με την επιδίωξη μιας δύσκολης ισορροπίας εκ μέρους των σημερινών υποκειμένων της πολιτικής δράσης. Μια νέα ηγεμονία στην κατεύθυνση της εξισωτικής χειραφέτησης θα πρέπει να οργανωθεί με άξονα το όραμα μιας κοινωνίας συμμετοχικής αυτοοργάνωσης με ισότητα και ενδυνάμωση όλων των μοναδικοτήτων, η οποία θα προκύψει από τις αντίστοιχες πολιτικές μορφές: οριζόντιες δομές αυτοδιεύθυνσης και ελεύθερης συμβίωσης που αντιμάχονται τις σχέσεις κυριαρχίας, ανοικτά, ευέλικτα σχήματα κοινωνικής συνεργασίας. Στην πορεία του κοινωνικού αυτομετασχηματισμού οι υποστηρικτές αυτού του προτάγματος δεν θα πρέπει να περιοριστούν στο ρόλο μιας παθητικής θέασης ή προβολής ή καταγραφής της συγκροτημένης συλλογικής βούλησης για αυτή την άλλη κοινωνία, η οποία βούληση απλώς δεν υπάρχει ή είναι εξαιρετικά θολή και ασχημάτιστη. Ούτε θα πρέπει να γίνουν, από την άλλη, οι νέες ηγεσίες που θα ποδηγετήσουν τα εγχειρήματα του συλλογικού αυτοπροσδιορισμού εμποδίζοντας εξαρχής τη χειραφέτηση των πολλών. Θα πρέπει να δράσουν ως καταλύτες-πυροδότες του συλλογικού αναστοχασμού και της επινόησης του νέου, παρεμβαίνοντας ενεργά με ριζοσπαστικές κριτικές, προτείνοντας προχωρημένα σχέδια δράσης και κοινωνικής αλλαγής, αλλά παραμένοντας πάντα ίσοι μέτοχοι στις κοινές διαβουλεύσεις και συμπράξεις του πλήθους, ενθαρρύνοντας την αυτοδύναμη σκέψη και τον αυτομετασχηματισμό των πολλών. Και στο μέλλον, μια άλλη, πραγματική δημοκρατία δεν θα επιτάσσει την καθολική πολιτική συστράτευση και συναίνεση. Θα διαχειρίζεται όλα τα ποικίλα πεδία κοινού ενδιαφέροντος και συνεργασίας με φόρουμ ανοικτής διαβούλευσης που θα εξασφαλίζουν καθολικά τη δυνατότητα ίσης συμμετοχής. Οι ευέλικτοι και δικτυωμένοι χώροι αυτοκυβέρνησης των πολλών θα δεσμεύονται από αρχές σεβασμού προς τα ίσα βασικά δικαιώματα των μειοψηφιών και θα θεσπίζουν μηχανισμούς μέγιστης διαφάνειας, λογοδοσίας και ελέγχου από το σύνολο ενός κοινωνικού σχηματισμού. Δεν θα επιτρέπουν, έτσι, αυτό που κατά τη Χάννα Άρεντ αποτελεί ένα αναπόφευκτο, αλλά θεμιτό (για την ίδια) χαρακτηριστικό των άμεσων δημοκρατιών: τον σχηματισμό νέων ελίτ από ομάδες πολιτών που δραστηριοποιούνται μόνιμα και ενεργά στους θεσμούς της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης σε αντίθεση με μια πιο χαλαρή και πιο αδρανή κοινωνική πλειοψηφία. Mια μελλοντική δημοκρατία όπως αδρογραφήθηκε παραπάνω θα μπορούσε να είναι και άμεσα συμμετοχική και πραγματικά αντιπροσωπευτική, χωρίς να προϋποθέτει την ανελεύθερη ομοιογένεια ή τη διαρκή πολιτική στράτευση όλων, και χωρίς να νομιμοποιεί νέες μορφές ολιγαρχίας στο όνομα μιας άμεσης παρουσίας της κοινωνίας στον εαυτό της. [1] Judith Butler, ‘Composite Remarks’, Occupy Los Angeles Reader, τ.1-3, Νοέμβριος 2011, σ.89. Red NoteBook - Το τέλος της πολιτικής αντιπροσώπευσης; Αναδημοσίευση από τις "Αναγνώσεις" της Κυριακάτικης Αυγής

Athens: Social Meltdown - Greek subtitles from Ross Domoney on Vimeo.

Η αφλογιστία μπροστά στην επέλαση των βαρβάρων...

Εδώ και δυο χρόνια τα έχουμε δοκιμάσει σχεδόν όλα: απεργίες, καταλήψεις, συγκρούσεις, πλατείες... ακόμη και τις εκλογές. Ζήσαμε στιγμές αγωνιστικής κορύφωσης και ευφορίας, στιγμές ανεπανάληπτες, αλληλεγγύης και συνδημιουργίας, ζήσαμε και στιγμές ταπεινωτικής ήττας, αμηχανίας και αδυναμίας. Ήμασταν έτοιμοι να πιαστούμε, σαν τους ναυαγισμένους, από την πρώτη αυταπάτη που θα βρισκόταν δίπλα μας, όπως οι εκλογές, αλλά και να πιστέψουμε πως έτσι με μια «καλή ζαριά», με μια κινητοποίηση εκατομμυρίων για μια μέρα ή με μια «γερή» σύγκρουση, τα πάντα θα μπορούσαν να αλλάξουν. Συζητήσαμε πολύ, όπως δεν το έχουμε κάνει ποτέ στο παρελθόν, σε πλατείες και σε συνελεύσεις χωρίς προαπαιτούμενα, και σκιαγραφήσαμε αρκετές φορές την αλλαγή που ονειρευόμαστε, έξω από κομματικές και ιδεολογικές προδιαγραφές, αλλά δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε τους δικούς μας ανεξάρτητους φορείς αυτής της αλλαγής. Σα να ζητάγαμε πάλι από άλλους να «βγάλουν το φίδι από την τρύπα» για εμάς...

Κι ενώ οι πλατείες έθεσαν το θέμα της άμεσης δημοκρατίας, της αυτοοργάνωσης και της αυτοδιεύθυνσης της κοινωνίας, άρκεσε και πάλι μια εκλογική αναμέτρηση για να τα παγώσει όλα, να στείλει πολλούς στους γνώριμους συνηθισμένους ρόλους του κομματικού ψηφοσυλλέκτη ή του κομματικού ψηφοκαταναλωτή... Κι ενώ οι απεργίες ξεπερνούσαν αυτούς που αναγκάζονταν να τις κηρύξουν, τις ποικιλώνυμες κρατικές-κομματικές συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, περιμέναμε ξανά και ξανά από αυτούς να πάρουν την πρωτοβουλία για άλλη μια προδιαγεγραμμένη παρέλαση-πορεία... Κι ενώ τα αυτόνομα εγχειρήματα της αλληλέγγυας-συνεργατικής οικονομίας και των ελεύθερων αυτοδιαχειριζόμενων κοινωνικών χώρων πολλαπλασιάζονταν και συγκροτούσαν έναν «άλλο υπαρκτό κόσμο», οι ιδεολογικές αγκυλώσεις και η συνήθεια της εξάρτησης από το κράτος και από το κεφάλαιο τα πολεμούσαν ως δήθεν «νησίδες» που εξωραΐζουν τον καπιταλισμό...

Κι ακόμη, ενώ γινόταν όλο και πιο εμφανές ότι η κρίση είναι παγκόσμια, είναι του καπιταλισμού, κι ότι επομένως δεν υπάρχει «εθνική λύση» αλλά ούτε και καπιταλιστική «ευρωπαϊκή λύση», η πλειοψηφία της αριστεράς συνέχισε να επενδύει είτε στα «εθνικά χρώματα» της δραχμής και της ανάπτυξης είτε στα «ευρωπαϊκά χρώματα» της διαπραγμάτευσης στα πλαίσια της ΕΕ, ξιφουλκώντας με ξενόφερτες «κατοχές» και «κακές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις», και στρώνοντας το έδαφος στην ευρύτερη νομιμοποίηση των εθνικιστικών αντιλήψεων...

Όλα τελικά συμπυκνώθηκαν στην «απαλλαγή από τα μνημόνια», έναν χυλό προσδοκιών και συμφερόντων χωρίς προοπτική, αφού δεν απαντούσε στο βασικό ζήτημα «τι μετά από αυτά», ικανό να χωρέσει μέσα του και να «ξεπλύνει» όχι μόνο την παλιά συντηρητική σκουριά αλλά και τις «νέες» φασιστικές ιδέες και πρακτικές της «σωτηρίας της χώρας».

Φτάνουμε έτσι και στην εκρηκτική άνοδο της Χρυσής Αυγής. Πολλοί έχουν σταθεί, σωστά, στη συγκυρία που την ανέδειξε και στην ισχυρή ώθηση από το κράτος και τα ΜΜΕ, όμως το φαινόμενο είναι πολύ πιο βαθύ. Συμπυκνώνει μια πορεία δεκαετίας τουλάχιστον, όπου η νεόπλουτη μικροαστική κοινωνία του «εκσυγχρονισμού» και της «ολυμπιακής ευφορίας» ενσωματώνει πλατιά την εκμετάλλευση των μεταναστών σε όλους τους τομείς της οικονομίας και της ζωής, υπό τα αμήχανα και συγκαταβατικά μάτια της αριστεράς. Συνηθίσαμε να ζούμε με την εκμετάλλευση και από την εκμετάλλευσή τους στα χωράφια, στις βιομηχανίες, στις βιοτεχνίες, στα σπίτια, ώσπου η κρίση μάς τους αποκάλυψε ως «πλεονάζοντα απορρίμματα», αφού πλέον οι ίδιοι οι έλληνες μπορούν να πάρουν τη θέση τους με τις ίδιες συνθήκες εκμετάλλευσης... Να θυμίσουμε μήπως πώς αντιμετωπίστηκε, ακόμη και από την αριστερά, μια από τις λίγες μαχητικές εκδηλώσεις αυτοοργάνωσης των ίδιων των μεταναστών και αλληλέγγυας στήριξή τους, η απεργία πείνας των 300;

Όμως η Χρυσή Αυγή δεν αντλεί μόνο από αυτή τη βαθιά δεξαμενή που γεμίζει μεθοδικά και σχεδόν ανεμπόδιστα εδώ και χρόνια. Αντλεί επίσης από τη βαθιά κρίση του πολιτικού συστήματος, την απαξίωση της αστικής «δημοκρατίας», τον εξευτελισμό του πολιτικού προσωπικού, και επενδύει σε μια «αντικομφορμιστική» και «τσαμπουκαλίδικη» στάση έκφρασης των πιο πληβειακών αισθημάτων αποστροφής και εκδίκησης απέναντι στο πολιτικό σύστημα, πατώντας και στο κενό που αφήνει η νομιμόφρων νωχελικότητα της αριστεράς.

...και οι ανάσες του νέου υπαρκτού κόσμου της αλληλεγγύης και της αυτοδιαχείρισης

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, η εμβληματική απεργία των χαλυβουργών, συμπυκνώνει δραματικά, όπως άλλοτε η απεργία των ανθρακωρύχων στην Αγγλία της Θάτσερ, το τέλος μιας ολόκληρης εποχής του εργατικού κινήματος. Η βαριά ήττα αυτής της απεργίας διαρκείας, που κέρδισε πολύ πλατιά συμπαράσταση και αλληλεγγύη, δεν είναι απόρροια μόνο της στενής, γραφειοκρατικής και

νομιμόφρωνης διαχείρισής της από το ΠΑΜΕ, αλλά και του περιεχομένου του αγώνα που δεν πήγε πέρα από τη διεκδίκηση επιστροφής στην παλιά «καλή» κατάσταση, στην προηγούμενη «ισορροπία» ισχύος και εκμετάλλευσης.

Δεκάδες μεμονωμένοι αγώνες, όπως και «κεντρικά» η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, είχαν την ίδια λογική «επιστροφής» στο παλιό καλό «κράτος πρόνοιας» της εξαργύρωσης της υποταγής και της σιωπής, της «επιδότησης» του συμβιβασμού, της μετατροπής του εργατικού κινήματος σε συνεργό των εγκλημάτων του κεφαλαίου. Σήμερα αυτή η λογική, και οι αντίστοιχές τους μορφές οργάνωσης και αγώνα, γκρεμίζονται με πάταγο, αφήνοντας μονάχους και άοπλους τους εργαζόμενους στην πιο κρίσιμη στιγμή.

Όμως μέσα από τη σκόνη του κατεδαφιζόμενου οικοδομήματος του κρατικού, γραφειοκρατικού, κομματικού, πελατειακού και εργοδοτικού συνδικαλισμού αναδύονται νέες δομές αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης και άμεσης δράσης, καθώς και ένας νέου τύπου, αυτόνομος από το κράτος και το κεφάλαιο, συνεργατισμός. Ο αγώνας των εργατών της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, για παράδειγμα, σπάει τα όρια των συνηθισμένων αγώνων και θέτει επιθετικά το καίριο ζήτημα της εποχής για να πάνε αλλιώς τα πράγματα: «να πάρουμε την παραγωγή στα χέρια μας».

Η αυτοδιαχείριση από το επίπεδο της παραγωγής μέχρι το επίπεδο της αυτοδιεύθυνσης της κοινωνίας είναι ο άμεσος δρόμος της κοινωνικής αλλαγής, η επανάσταση εδώ και τώρα, που απαντάει στο εναγώνιο ερώτημα «μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς;», όχι με επαγγελίες και προγράμματα σωτήρων, αλλά με την καθημερινή πράξη ανθρώπων ικανών να απεξαρτηθούν από τα μέσα επιβίωσης και αναπαραγωγής του κράτους και του κεφαλαίου. Είναι η δημιουργική «στιγμή» της εξέγερσης, εκεί που επιχειρείται ο αυτοκαθορισμός μας πέρα από τις ταυτότητες και τους ρόλους στους οποίους μας έχει στοιχίσει το σύστημα, η δημιουργία πάνω στα ερείπια του παλιού κόσμου. Ας διαβούμε αυτό το δρόμο, κόντρα στην ηττοπάθεια της παλιάς πολιτικής και του παλιού κινήματος, με τη μεγαλύτερη πολυμορφία εγχειρημάτων και δοκιμών, και με τον πιο μαχητικό συντονισμό και αλληλοστήριξή τους. Για να έχουμε κάτι που να αξίζει να υπερασπιστούμε απέναντι στην επέλαση των βαρβάρων...

εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ

http://efimeridadrasi.blogspot.gr/2012/10/blog-post_10.html

Όλοι στο ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ, Σάββατο 6.00 μ.μ.

Ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων καλεί τους εργαζόμενους, σωματεία, ομοσπονδίες, επιτροπές αγώνα, λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών, κάθε συλλογικότητα του αγώνα σε ΛΑΪΚΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ, το Σάββατο 6/10/2012   στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ στις 6.00 μ.μ.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΠΑΚΕΤΟ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ

 

 

 http://syntonismos.blogspot.gr/2012/10/600.html

συλλαλητήριο:Προπύλαια Τρίτη 18 Σεπτέμβρη 6:30 μ.μ.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΤΟΜΕΑ

Ανακοίνωση-κάλεσμα
Συντριπτικό πακέτο μέτρων κοινωνικού ολοκαυτώματος προωθεί η άθλια συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ υλοποιώντας μέχρι κεραίας τις επιταγές της τρόικα, και του ελληνικού κεφαλαίου. Η κυβέρνηση προχωρά σε εγκληματική λεηλασία όσων έχουν απομείνει από τα εργατικά-λαϊκά εισοδήματα και δικαιώματα, με στόχο δήθεν την αποφυγή της χρεοκοπίας, ενώ οδηγεί ολοταχώς στη χρεοκοπία του λαού.
Η επαναδιαπραγμάτευση που είχαν “υποσχεθεί” τα κόμματα που συγκυβερνούν αποδείχθηκε όνειρο θερινής νυκτός.

Αυτό που έμεινε είναι τα 11,7 δις ευρώ (που θα ξεπεράσουν τα 20 δις τελικά) και τα κροκοδείλια δάκρυα της Μέρκελ, πριν καταπιεί το θύμα της. Και μπορεί ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας να δηλώνει ότι το «βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού έχει πέσει αλλά όχι δραματικά». Όμως ο λαός ξέρει ότι δεν πάει άλλο.
Η κυβέρνηση, με το νέο πακέτο σφαγιαστικών περικοπών των 11,7 δις ευρώ προωθεί:
-  Νέα τεράστια μείωση μισθών και συντάξεων.
- Μείωση ή κατάργηση κοινωνικών και προνοιακών επιδομάτων (ΕΚΑΣ, οικογενειακά, αναπηρικά, πολυτεκνικά κλπ).
- Κατάργηση ή  συγχώνευση εκατοντάδων δημοσίων οργανισμών.
- Εφεδρεία και απολύσεις εργαζομένων στο δημόσιο τομέα, μέχρι να συμπληρωθεί ο αριθμός των 150.000 αποχωρήσεων μέχρι το 2015.
-  Συγχωνεύσεις - καταργήσεις νοσοκομείων, σχολείων, παιδικών σταθμών.
- Αναστολή νέων προσλήψεων.
- Περιορισμό των δημοσίων δαπανών για παιδεία, υγειονομική και φαρμακευτική περίθαλψη.

Ταυτόχρονα οι πρόσφατες κυβερνητικές «διαρροές» περί νέων απαιτήσεων της τρόικας στον ιδιωτικό τομέα, δηλώνουν ότι έρχονται κατ’ απαίτηση των εργοδοτών νέα αντεργατικά μέτρα για μεγαλύτερη ευελιξία να προσλαμβάνουν, να απολύουν, να απασχολούν τους εργαζόμενους όπως και όποτε τους βολεύει, που αυξάνουν στο έπακρο την εκμετάλλευση: διεύρυνση της ελαστικής εργασίας με κατάργηση του πενθήμερου και του οχτάωρου, γενίκευση της εκ περιτροπής εργασίας με δραστική μείωση των μισθών, κατάργηση της αποζημίωσης για τις απολύσεις.

Η ανεργία έσπασε στη χώρα μας όλα τα μεταπολεμικά ρεκόρ, έχει φτάσει ήδη 24-25% και προβλέπεται να φτάσει στο τέλος του χρόνου το εφιαλτικό 28 - 30%. Οι μαζικές απολύσεις εργαζομένων έχουν γενικευτεί.

Ο δημόσιος και κοινωνικός πλούτος της χώρας ξεπουλιέται αντί «πινακίου φακής». Η εκποίηση της Αγροτικής Τράπεζας, Τ./Τ και των δημοσίων επιχειρήσεων και υποδομών στρατηγικής και κοινωνικής σημασίας αποτελεί εθνικό έγκλημα, υπονομεύει ουσιαστικά το μέλλον της χώρας.
Η μείωση μισθών και συντάξεων συνοδεύεται με τεράστια φορολογική επιβάρυνση εργαζομένων και συνταξιούχων, που απειλούνται με κατάσχεση ακόμα και πρώτης κατοικίας, εάν δεν πληρώσουν τους μισθούς τριών και τεσσάρων μηνών, που είναι ο υπεραυξημένος φόρος εισοδήματος και τα χαράτσια που τον συνοδεύουν. Εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκές οικογένειες  «πνίγονται μέσα στα χρέη τους». Οι μειώσεις των μισθών και συντάξεων έχουν καταστήσει αδύνατη την εξυπηρέτηση των δανείων τους.

Εργαζόμενες, εργαζόμενοι, άνεργοι και συνταξιούχοι, νέοι και νέες

Επί 2,5 χρόνια βιώνουμε την πλήρη ανατροπή των εργασιακών, μισθολογικών, ασφαλιστικών, κοινωνικών, δημοκρατικών δικαιωμάτων μας. Έχουμε γυρίσει ένα αιώνα πίσω. Η απόγνωση, η απελπισία, και δυστυχώς οι αυτοκτονίες έχουν γίνει πλέον στοιχεία της καθημερινότητάς μας. Μπροστά σ’ αυτές τις εξελίξεις δεν υπάρχει κανένα περιθώριο αναμονής. Ο χρόνος τρέχει επικίνδυνα για τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα.
Την ώρα που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να δώσει τη χαριστική βολή στους εργαζόμενους και στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, οι πλειοψηφίες στη ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ παραμένουν «σιωπηλές». Η ηγεσία της ΓΣΕΕ, παρακολουθεί απαθής να διεξάγεται μια επίθεση ζωής και θανάτου για τους εργαζόμενους και προτρέπει σε υπογραφή συμβάσεων με μειωμένους μισθούς.
Οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι άνεργοι πρέπει να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας, κάνοντας όλες τις απαραίτητες τομές για να νικήσουν οι αγώνες. Αυτό απαιτεί μια άλλη κατάσταση στο εργατικό -συνδικαλιστικό κίνημα, με υπέρβαση του  υποταγμένου συνδικαλισμού, με αλλαγή των συσχετισμών. Με ενωτική προσπάθεια στη βάση, στα πρωτοβάθμια σωματεία και τους συλλόγους, με διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας, με οριζόντιο συντονισμό των συνδικάτων, με αποφασιστικές μορφές πάλης, με συσπείρωση των ανέργων και των ελαστικά εργαζόμενων.

Απέναντι στη σφοδρή, ολομέτωπη και καλά σχεδιασμένη επίθεση το εργατικό κίνημα θα πρέπει άμεσα να οργανώσει την αντίσταση των εργαζομένων και να συμβάλει στην κινητοποίηση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Η οργάνωση της αντίστασης δεν μπορεί να εξαντληθεί σε μια αιφνιδιαστική εξαγγελία απεργίας μέσω μιας ανακοίνωσης. Απαιτείται τα συνδικάτα να αναπτύξουν κινητικότητα σε όλα τα επίπεδα, πολύμορφες δράσεις που θα κορυφωθούν με  Γενική Απεργία με στόχο τη γενικευμένη πολιτική σύγκρουση με την κυβέρνηση και την επίθεση. Η Γενική απεργία θα πρέπει να προετοιμαστεί με μαζικές διαδικασίες στους χώρους δουλειάς, περιοδείες και οργάνωση δράσεων και γι’ αυτό απαιτείται να προχωρήσουμε χωρίς καμία καθυστέρηση. Προωθούμε συντονισμένους κλαδικούς αγώνες. Δεν υπογράφουμε μειώσεις των μισθών, δεν υποκύπτουμε στην τρομοκρατία του λιγότερο κακού. Οργανώνουμε δυναμικές μορφές πάλης όπως καταλήψεις, αποκλεισμούς δημοσίων κτιρίων κ.α.  Αναπτύσσουμε τη δράση μας με δυναμικές μαζικές μορφές ανυπακοής κατά της φορομπηξίας και του ληστρικού φοροεισπρακτικού.
Ούτε ο κατακερματισμός του κάθε κλάδου, ούτε η άρνηση συγκρότησης ενός αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής μπορεί να οδηγήσει μακριά.

Ζητούμενο σήμερα είναι ο παλλαϊκός – γενικός ξεσηκωμός με αποφασιστικούς αγώνες διαρκείας, με αμεσότητα στην αντίδραση, αλλά και σχέδιο, πρόγραμμα και προοπτική.

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ - ΞΕΣΗΚΩΝΟΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ, ΕΞΩ Η ΤΡΟΙΚΑ, ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΟΥΣ
Ξαναπιάνουμε το νήμα των μεγάλων κινητοποιήσεων και αγωνιζόμαστε για:
•  Να μην ψηφιστούν τα εφιαλτικά μέτρα των 20 δις
• Να ακυρωθούν τα μνημόνια, η δανειακή σύμβαση και όλο το νομοθετικό πλαίσιο που σκλαβώνει τον λαό στην δικτατορία του κεφαλαίου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης
•  Αποδέσμευση της χώρας από την Τρόικα και τα επαχθή δάνεια. Διαγραφή του χρέους, ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ.
• Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των μεγάλων επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας.
•  Υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών και επιχειρήσεων. Υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας
•  Υπεράσπιση των μισθών, των συλλογικών συμβάσεων, των συντάξεων και των δικαιωμάτων μας. Να καταργηθούν  όλα τα χαράτσια που επιβλήθηκαν στον λαό. Απαγόρευση των απολύσεων, όχι στην εφεδρεία
•   Προστασία της δημόσιας παιδείας – υγείας – κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας
•   Ουσιαστική προστασία για τους ανέργους και τους κοινωνικά αποκλεισμένους

Ο συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων Ιδιωτικού και Δημόσιου τομέα καλεί, σε συμμετοχή σε όλες τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων  που πραγματοποιούνται την επόμενη βδομάδα στην Αθήνα για τα μεγάλα ζητήματα της Παιδείας, της Υγείας και της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Καλεί, όλους τους εργαζόμενους και ανέργους, τα σωματεία, τις συλλογικότητες αντίστασης και ανυπακοής, τις λαϊκές συνελεύσεις και τις επιτροπές ενάντια στα χαράτσια να συμμετέχουν στο συλλαλητήριο που οργανώνει την Τρίτη 18/9/2012 στις 6:30 μ.μ. στα Προπύλαια.

Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων Ιδιωτικού και Δημόσιου τομέα
http://syntonismos.blogspot.gr/2012/09/blog-post.html 

ΔΕΗ και Χαράτσι: Πάλι παγίδες και εκβιασμοί. Τί κάνουμε ;

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος με το χαράτσι στη ζωή μας. Ένας χρόνος με αγώνες, νίκες αλλά και πισωγυρίσματα μιας που οι εκάστοτε ελιγμοί και εκβιασμοί της κυβέρνησης απαιτούσαν αναπροσανατολισμό δράσεων, νέες τακτικές και νέα όπλα. Εκείνο που δεν άλλαξε ήταν η ακόρεστη βουλιμία των εγκάθετων των τραπεζιτών να αρπάξουν τα χρήματα και τις περιουσίες μας. Και αυτό ούτε θα αλλάξει ποτέ.

Κι' ενώ επί ένα χρόνο εμείς ζητούσαμε την πραγματική αποσύνδεση του χαρατσιού από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, ήλθε η κυβερνητική τρόϊκα των δανειστών να το υλοποιήσει η ίδια, με μια μεθόδευση που αποτελεί παγίδα, όπως θα διαβάσετε στη συνέχεια. Ο λόγος που αναγκάστηκαν να προχωρήσουν σε αυτή τη μεθόδευση δεν είναι άλλος από τις ισχυρές πιέσεις που δέχεται η ΔΕΗ τόσο  από τις αντιδράσεις των κινημάτων γειτονιών, όσο και από μετόχους της και πιθανούς νέους ιδιοκτήτες της. Οι πιέσεις των κινημάτων αλλά και η αρπαχτικότητα των δανειστών που εποφθαλμιούσαν τις εισπράξεις της ΔΕΗ και απαιτούσαν αυτές να πάνε στα δημόσια ταμεία και από κεί στις τσέπες τους, οδήγησαν τη ΔΕΗ σε κρίση ρευστότητας, κρίση που ανησύχησε τόσο τη διοίκηση όσο και τους μετόχους της.

Έτσι οδηγηθήκαμε στο διαχωρισμό της αξίας του ρεύματος από αυτήν του ΕΕΤΗΔΕ (χαράτσι) που επετεύχθη με τους αγώνες μας, ανάγκασε την κυβέρνηση στην προεκλογική περίοδο αλλά και τη ΔΕΗ στο να δεχθούν να αφαιρεθεί το ποσό τους χαρατσιού από τους λογαριασμούς ρεύματος, να μεταφερθεί στο ΚΕΠΥΟ και από κεί στις εφορίες. Στη συνέχεια, και μετά τις εκλογές, γίναν παράνομες υπεξαιρέσεις χρημάτων από το ρεύμα σε καταναλωτές που είχαν πληρώσει σε ΑΤΜ αλλά και σε ταμεία της ΔΕΗ μόνο την αξία του ρεύματος,  χρήματα τα οποία μεταφέρθηκαν στα δημόσια ταμεία (βλέπε εφορίες) υπέρ του ΕΕΤΗΔΕ. Συνέπεια αυτού ήταν να εμφανίζονται απλήρωτα ρεύματα και η ΔΕΗ να προχωράει σε διακοπές ή να απειλεί με διακοπές.

 Σε όλο αυτό το διάστημα εκδόθηκαν ερμηνευτικές εγκύκλιοι του νόμου για το χαράτσι, εγκύκλιοι που εσκεμμένα αναιρούσαν η μια την άλλη, ανακοινώνονταν αποφάσεις που προκαλούσαν σύγχιση και πανικό, μεθοδεύονταν ενέργειες τρομοκράτησης-όπως εκτεταμένες διακοπές ρεύματος. Η εφευρετικότητα των μεθοδεύσεων δεν είχε τελειωμό προκειμένου να  σκορπισθεί σύγχιση και να απλωθεί ο φόβος προκειμένου οι περισσότεροι πολίτες να δεχθούν να καταβάλλουν το χαράτσι. 

Τα Νέα δεδομένα

Και φθάσαμε στο σήμερα, όπου μία ακόμη εγκύκλιος (με ημερομηνία 2/9/2012) υλοποιεί με τον πιο ύπουλο τρόπο τις βλέψεις και ορέξεις της κυβέρνησης.

Με τη νέα εγκύκλιο (βλέπε εδώ) όποιος καταναλωτής της ΔΕΗ επιθυμεί να αποσυνδεθεί το ρεύμα από το χαράτσι, θα πρέπει να προσέλθει στην εφορία του, να εξοφλήσει τις ληξιπρόθεσμες δόσεις και να περάσει το ποσό του χαρατσιού στη μερίδα του. Πλέον η ΔΕΗ, καλυπτόμενη πίσω από την εγκύκλιο αυτή, δηλώνει αναρμόδια να διαχωρίσει το χαράτσι από το λογαριασμό του ρεύματος! Ακόμη δηλώνει ότι κάθε λογαριασμός που θα εξοφλείται χωρίς το χαράτσι μέσω ΑΤΜ ή με οποιοδήποτε τρόπο, θα θεωρείται εν μέρει ή ολικά ανεξόφλητος, μιας και το ποσό του ρεύματος και των άλλων τελών θα εξοφλούν πρώτα το χαράτσι. Μένοντας έτσι το ρεύμα απλήρωτο, η ΔΕΗ σείει την απειλή διακοπής του. Αυτά δηλώθηκαν κατά τη σημερινή μου επίσκεψη στη ΔΕΗ Αριστείδου από τον προϊστάμενο Παναγιώτου.

Εν ολίγοις αν θέλουμε να διαχωρισθεί το χαράτσι από το λογαριασμό της ΔΕΗ ή αν θέλουμε να το πληρώσουμε με διακανονισμό, θα πρέπει να το ζητήσουμε - με αίτηση- από τον έφορο και μόνο. Η εφορία, θα συντάξει καταστάσεις παρόμοιων αιτημάτων πελατών και θα τις στείλλει στη ΔΕΗ, προκειμένου να μην εμφανίζει το χαράτσι στους λογαριασμούς ρεύματος. Επίσης στην εφορία θα κατατίθενται αιτήσεις μείωσης του χαρατσιού (για …κοινωνικούς λόγους), αιτήσεις εξαίρεσης, κ.λπ.

Αυτό είναι εκβιασμός και παγίδα, γιατί:

1. Προσφεύγοντας στην εφορία για το διαχωρισμό, θα πρέπει να εξοφλήσουμε το ληξιπρόθεσμο ποσό του χαρατσιού ή να κάνουμε διακανονισμό, καταβάλλοντας ένα ελάχιστο κατά την εκτίμηση του εφόρου ποσό-σαν προκαταβολή- σύμφωνα με την εγκύκλιο 50 ΕΥΡΩ. Δηλαδή ακόμη και το να δηλώσουμε αδυναμία πληρωμής κοστίζει 50 ΕΥΡΩ. Επιπλέον κάθε δόση (το χαράτσι για το 2012 θα είναι σε 5 δόσεις) θα εξοφλείται στην εφορία με τα ανάλογα πρόστιμα και συνέπειες (μη φορολογική ενημερότητα, κατάσχεση μισθών, κ.λπ.) σε περίπτωση καθυστέρησης. 

2. Προσφεύγοντας στην εφορία αυτόματα φακελώνονται τα πραγματικά στοιχεία μας σαν καταναλωτών. Για παράδειγμα αν ο λογαριασμός είναι σε άλλο όνομα, αυτός θα ταυτοποιηθεί σε εμάς (με το ΑΦΜ μας). Έτσι αφ' ενός όλα τα ποσά του χαρατσιού θα περάσουν στην καρτέλα μας και αφ' ετέρου τα στοιχεία μας σαν καταναλωτών ρεύματος θα χρησιμοποιηθούν για την απ' ευθείας χρέωση του χαρατσιού όποιας μορφής στο όνομά μας σε μια επόμενη χρονιά.

3. Προσφεύγοντας στην εφορία αποδεχόμεθα την οφειλή του χαρατσιού, αποδεχόμεθα δηλαδή τη νομιμότητά του.

4. Η αποδέσμευση του χαρατσιού πλέον θα καθιστά άμεσα απαιτητή την οφειλή του από την εφορία -μιας και η βεβαίωση της οφειλής θα γίνεται άμεσα-και τυχόν καθυστέρηση θα επιφέρει προσαυξήσεις. Ενώ με το προηγούμενο σύστημα η βεβαίωση γινόταν στην καλύτερη περίπτωση μετά από ένα εξάμηνο, μέσα στο οποίο δεν έτρεχαν οι προσαυξήσεις.

6. Σε περιπτώσεις που το ρολόϊ και ο λογαριασμός είναι σε άλλο από το δικό μας όνομα, υπάρχει ο κίνδυνος η εφορία σε συνεργασία με τη ΔΕΗ να μας αναγκάσει να γυρίσουμε στο όνομά μας το ρολόϊ. Κάτι που σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να επιφέρει μια επί πλέον δαπάνη. 

Για όλους αυτούς τους λόγους  η μεθόδευση αυτή αποτελεί πισωγύρισμα, απαιτεί νέους αγώνες και νέα αντιμετώπιση. 

Όμως, η μεθόδευση αυτή αποτελεί και παραδοχή αποτυχίας του συστήματος ΤAXIS NET και του μηχανισμού των εφοριών το οποίο αποδεικνύεται ανεπαρκές και αδύναμο να βρεί ή να εντοπίσει αυτούς που δεν πλήρωσαν το χαράτσι για το 2011, προκειμένου να στείλλει τα χρεωστικά σημειώματα, κάτι που είχαμε επισημάνει. Και αν ακόμη το ΤAXIS NET λειτουργούσε στην εντέλεια και γινόταν η ταυτοποίηση των καταναλωτών που δεν πλήρωσαν, θα απαιτείτο να δουλέψει αποτελεσματικά ο μηχανισμός είσπραξης (στις εφορίες) ο οποίος όμως είναι σχεδόν διαλυμένος. Είναι χιλιάδες οι λογαριασμοί που είναι σε άλλα ονόματα από αυτά του πραγματικού καταναλωτή, ακόμη και σε ονόματα ανθρώπων που έχουν φύγει από τη ζωή. Έτσι, τώρα όσοι προσέλθουν στις εφορίες να ζητήσουν το διαχωρισμό χαρατσιού και ρεύματος ή να ζητήσουν διακανονισμό θα "καρφωθούν" από μόνοι τους, δίνοντας το ΑΦΜ τους με βάση το οποίο η εφορία εφεξής θα τους "έχει στο χέρι". 

Επί πλέον η μεθόδευση αυτή αποτελεί έμμεση παραδοχή ότι ο αριθμός καταναλωτών που δεν πλήρωσαν το χαράτσι ήταν πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που ισχυρίζεται η προπαγάνδα του υπουργείου Οικονομικών. 

Αυτός ο αριθμός αναμένεται να αυξηθεί ακόμη περισσότερο λόγω της αδυναμίας χιλιάδων πολιτών να ανταποκριθούν στην εξόφληση πολλών άλλων χαρατσιών και φόρων, που σαν καταιγίδα έχουν αρχίσει νάρχονται. Και μπορεί το χαράτσι για το 2012 να έλθει σε 5 δόσεις, αλλά ακολουθούν -εκτός από τις αυξήσεις του ρεύματος- το ΕΤΑΚ του 2009, το ΦΑΠ του 2010 και 2011 που θα ταχυδρομηθούν από το Σεπτέμβρη, η αύξηση του πετρελαίου θέρμανσης, τα τέλη κυκλοφορίας, η αύξηση των άλλων λογαριασμών κοινής ωφέλειας (εν’ όψει ιδιωτικοποίησης), ο φόρος εισοδήματος με την ενσωματωμένη εισφορά αλληλεγγύης ή το τέλος επιτηδεύματος.

Εκτιμήσαμε έγκαιρα ότι ο κύριος μας εχθρός εμφανίζεται με το προσωπείο του υπουργείου Οικονομικών και των υπηρεσιών του. Είναι και θα είναι ο εκφοβιστικός και κατασταλτικός μηχανισμός αφαίμαξής μας. Προτείναμε δράσεις κατά αυτού του μηχανισμού, από τον οποίο εκπορεύονταν όλοι οι εκβιασμοί και οι εντολές, είτε προς τη ΔΕΗ, είτε προς άλλους φορείς. Θεωρήσαμε ότι πλέον οι Εφορίες είναι η ψυχή του συστήματος, το στήριγμα κια ο μηχανισμός διεκπεραίωσης όλης της αντιλαϊκής πολιτικής. Είναι ο μηχανισμός που υπαγορεύει να κοπούν ρεύματα, που μεθοδεύει κάθε φορά διαφορετικούς τρόπους αφαίμαξης, που υπαγορεύει εκβιαστικές ταχτικές, που στήνει διαρκώς νέες παγίδες, αποπροσανατολίζοντας τους αγώνες μας. Δυστυχώς από πολλές άλλες συνελεύσεις αυτό δεν έγινε κατανοητό με αποτέλεσμα να μην μπορεί να επιτευχθεί συντονισμένη και αποτελεσματική δράση κατά αυτού του μηχανισμού, να μη γίνει κατορθωτό να του κοντύνουν, αν όχι να του κοπούν, τα πόδια.

Μερικές σκέψεις για το τί κάνουμε

1. Συνεχίζουμε να μην πληρώνουμε το χαράτσι, στη ΔΕΗ ή μέσω ATM – internet. Συντονισμένα και αγωνιστικά κάνουμε αρχικά παράσταση διαμαρτυρίας στη ΔΕΗ και απαιτούμε το διαχωρισμό του χαρατσιού από την αξία του ρεύματος, όπως έγινε και στο παρελθόν.

2. Διακηρύττουμε ανοικτά την άρνησή μας να πληρώσουμε και αυτό ακόμη το ρεύμα σε περίπτωση που η ΔΕΗ επιμείνει να ευθυγραμμίζεται με τις εντολές της τρόϊκας.

3. Συνεχίζουμε να κάνουμε μετά από κάθε πληρωμή ομαδικά εξώδικα, όπως πριν. Ήδη και άλλες συνελεύσεις κινούνται στο ίδιο πνεύμα (Κηφισιά).

4. Δεν κάνουμε αίτηση αποκοπής του χαρατσιού από το λογαριασμό, δεν πέφτουμε στην παγίδα τους.

5. Σε περιπτώσεις όπου μέρος της πληρωμής του ρεύματος προηγούμενων λογαριασμών κατακρατήθηκε για το χαράτσι, να προχωρήσουμε σε ασφαλιστικά μέτρα, ή μηνύσεις κατά της ΔΕΗ για υπεξαίρεση χρημάτων.

6. Αποφασίζουμε τις περαιτέρω ενέργειές μας, στην επόμενη συνέλευσή μας.

από:Θ.

(πηγή:http://dikaex.blogspot.gr/2012/09/blog-post_9617.html?m=1)

μεταλλεία Χαλκιδικής:Σύντομη ιστορία ενός αντάρτικου

Μια μικρή ταινία, από την ομάδα του μηνιαίου περιοδικού UNFOLLOW, για τον αγώνα των κατοίκων της βορειοανατολικής Χαλκιδικής ενάντια στα μεταλλεία και την σκληρή αστυνομική καταστολή με την οποία το ελληνικό κράτος προστατεύει τα συμφέροντα των ιδιωτικών μεταλλευτικών εταιρειών. (ΠΗΓΗ)

"Σώστε μας από τους σωτήρες"

του Σλαβόι Ζίζεκ
Φανταστείτε μια σκηνή δυστοπικής ταινίας που περιγράφει την κοινωνία μας στο κοντινό μέλλον. Φύλακες με στολές περιπολούν μισο-ερειπωμένους δρόμους του κέντρου την νύχτα, για κυνήγι μεταναστών, εγκληματιών και αλητών. Αυτοί που βρίσκουν είναι άγρια κακοποιημένοι. Αυτό που μοιάζει με ευφάνταστη Χολιγουντιανή εικόνα είναι πραγματικότητα στην Ελλάδα του σήμερα. Την νύχτα,  αυτόκλητοι προστάτες με μαύρες μπλούζες της νέο-φασιστικής  Χρυσής Αυγής που αρνείται το Ολοκαύτωμα – η οποία κέρδισε το 7% των ψήφων στον τελευταίο γύρο των εκλογών, και υποστηρίχθηκε, όπως λέγεται, από το 50% της αστυνομίας της Αθήνας – περιπολούν τους δρόμους και ξυλοκοπούν κάθε μετανάστη που βρίσκουν μπροστά τους: Aφγανούς, Πακιστανούς, Αλγερινούς. Οπότε, κάπως έτσι αμύνεται η Ευρώπη την άνοιξη του 2012.
Το πρόβλημα με την υπεράσπιση του Ευρωπαϊκού πολιτισμού ενάντια στην απειλή της μετανάστευσης έγκειται στο ότι η αγριότητα της υπεράσπισής αποτελεί μεγαλύτερη απειλή στον «πολιτισμό» από οποιονδήποτε αριθμό Μουσουλμάνων. Με τέτοιους υπερασπιστές και φίλους, η Ευρώπη δεν χρειάζεται εχθρούς. Πριν από 100 χρόνια, ο G. K. Chesterton όρισε το αδιέξοδο στο οποίο παγιδεύονται οι επικριτές της θρησκείας: “Oι άνθρωποι  που ξεκινούν να πολεμούν την Εκκλησία για το καλό της ελευθερίας και της ανθρωπότητας καταλήγουν να παραμερίζουν την ελευθερία και την ανθρωπότητα αρκεί να μπορούν να πολεμήσουν την Εκκλησία… Οι αντικληρικαλιστές δεν έχουν καταστρέψει τα θεία, έχουν όμως καταστρέψει τα εγκόσμια, αν αυτό τους προσφέρει κάποια ικανοποίηση.»  Πολλοί μαχητικοί φιλελεύθεροι είναι τόσο πρόθυμοι να παλέψουν τον αντιδημοκρατικό φονταμεταλισμό που καταλήγουν να εγκαταλείπουν την ελευθερία και την δημοκρατία προκειμένου να πολεμήσουν την Εκκλησία. Αν οι «τρομοκράτες» είναι έτοιμοι να καταστρέψουν αυτόν τον κόσμο επειδή αγαπούν κάποιον άλλον, οι πολεμιστές μας κατά του τρόμου είναι έτοιμοι να καταστρέψουν την δημοκρατία επειδή μισούν τον Μουσουλμάνο άλλο.  Κάποιοι από αυτούς αγαπούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια τόσο πολύ που είναι έτοιμοι να νομιμοποιήσουν τα βασανιστήρια για να την υπερασπιστούν. Είναι μια αντιστροφή της διαδικασίας μέσω της οποίας οι φανατικοί υπερασπιστές της θρησκείας ξεκινούν με επιθέσεις κατά  της σύγχρονης κοσμικής κουλτούρας και καταλήγουν να θυσιάζουν τα ίδια τους τα θρησκευτικά διαπιστευτήρια μέσα στην προθυμία τους να εξαλείψουν τις πτυχές της κοσμικότητας που μισούν.
Αλλά οι υπερασπιστές της Ελλάδας από τους μετανάστες δεν είναι ο πρωταρχικός κίνδυνος: είναι απλά υπο-προϊόν της αληθινής απειλής, των πολιτικών λιτότητας δηλαδή που έχουν προκαλέσει την τραγική κατάσταση στην χώρα. Ο επόμενος γύρος των Ελληνικών εκλογών θα πραγματοποιηθεί στις 17 Ιουνίου. Το ευρωπαϊκό κατεστημένο μας προειδοποιεί πως αυτές οι εκλογές είναι ζωτικής σημασίας: διακυβεύεται όχι μόνο η μοίρα της Ελλάδας, αλλά ίσως και η μοίρα ολόκληρης της Ευρώπης. Το ένα αποτέλεσμα – το σωστό όπως ισχυρίζονται – θα επιτρέψει την συνέχιση της επίπονης αλλά απαραίτητης διαδικασίας της ανάκαμψης μέσω της λιτότητας. Το εναλλακτικό αποτέλεσμα – αν το «ακραίο αριστερό» κόμμα ΣΥΡΙΖΑ νικήσει – θα είναι μία ψήφος υπέρ του χάους και θα επιφέρει το τέλος του (Ευρωπαϊκού) κόσμου όπως τον ξέρουμε.
Οι προφήτες του ολέθρου έχουν δίκιο, αλλά όχι όπως το εννοούν. Οι επικριτές των σημερινών μας δημοκρατικών ρυθμίσεων παραπονιούνται πως οι εκλογές δεν προσφέρουν πραγματική επιλογή καθώς καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε ένα κεντροδεξιό και ένα κεντροαριστερό κόμμα, τα προγράμματα των οποίων είναι σχεδόν ταυτόσημα. Στις 17 Ιουνίου, η επιλογή θα είναι πραγματική: το κατεστημένο (Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ) από τη μία, ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη. Και, όπως γίνεται συνήθως όταν τίθεται θέμα πραγματικής επιλογής, το κατεστημένο είναι σε πανικό: λένε πως θα ακολουθήσει το χάος, η φτώχεια και η βία αν κάνει ο κόσμος την λάθος επιλογή. Η πιθανότητα και μόνο μιας νίκης του ΣΥΡΙΖΑ λέγεται πως προκαλεί ρίγη φόβου στις παγκόσμιες αγορές. Η ιδεολογική «προσωποποιία» έχει την τιμητική της: oι αγορές μιλούν λες και είναι άνθρωποι, εκφράζοντας την «ανησυχία» τους για το τι θα συμβεί αν οι εκλογές αποτύχουν να σχηματίσουν μια  κυβέρνηση με εντολή να συνεχίσει το πρόγραμμα δημοσιονομικής λιτότητας της Ε.Ε και του ΔΝΤ, καθώς και τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Οι πολίτες της Ελλάδας δεν έχουν χρόνο να ανησυχούν για αυτές τις προοπτικές: έχουν αρκετά για να ανησυχούν στην καθημερινότητα τους που γίνεται ολοένα πιο άθλια, σε βαθμό που δεν έχουμε δει στην Ευρώπη εδώ και δεκαετίες.
Τέτοιες προβλέψεις είναι αυτό-εκπληρούμενες, προκαλούν πανικό και κατά συνέπεια οδηγούν στα ενδεχόμενα  κατά των οποίων προειδοποιούν. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ νικήσει, το Ευρωπαϊκό κατεστημένο θα ελπίζει πως θα μάθουμε με σκληρό τρόπο τι συμβαίνει όταν υπάρξει απόπειρα διακοπής του φαύλου κύκλου της αμοιβαίας συνενοχής ανάμεσα στους τεχνοκράτες των Βρυξελλών και τον αντιμεταναστευτικό λαϊκισμό. Γι’ αυτό το λόγο, ο Αλέξης Τσίπρας, αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, διευκρίνισε σε πρόσφατη συνέντευξη του πως πρώτη του προτεραιότητα, στην περίπτωση που κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι να αντισταθμίσει τον πανικό: “Oι άνθρωποι θα υπερνικήσουν τον φόβο. Δεν θα υποκύψουν, δεν θα εκβιαστούν». Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα σχεδόν ακατόρθωτο έργο. Η φωνή τους δεν είναι η φωνή της «ακροαριστερής τρέλας», αλλά της λογικής που ορθώνει το ανάστημα της ενάντια στην τρέλα της ιδεολογίας της αγοράς. Με την προθυμία τους να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, έχουν εξοβελίσει τον φόβο που έχει η αριστερά να αναλάβει εξουσία, έχουν το κουράγιο να καθαρίσουν το χάος που άλλοι δημιούργησαν. Θα χρειαστεί να ασκήσουν έναν τρομερό συνδυασμό αρχών και πραγματισμού, δέσμευσης στη δημοκρατία και ετοιμότητας να δράσουν γρήγορα και αποφασιστικά όπου χρειαστεί. Αν είναι να έχουν έστω και μία ελάχιστη πιθανότητα επιτυχίας, θα χρειαστούν μια πανευρωπαϊκή εκδήλωση αλληλεγγύης: όχι μόνο αξιοπρεπή μεταχείριση από μέρους κάθε ευρωπαϊκής χώρας, αλλά επίσης και πιο δημιουργικές ιδέες, όπως την προώθηση του τουρισμού αλληλεγγύης φέτος το καλοκαίρι.
Στις Σημειώσεις για τον ορισμό της Κουλτούρας, ο Τ. Στ. Έλιοτ επεσήμανε πως υπάρχουν στιγμές που η μόνη επιλογή βρίσκεται ανάμεσα στην αίρεση και την μη-πίστη – π.χ όταν ο μόνος τρόπος να κρατηθεί μια θρησκεία ζωντανή είναι να υποστεί μια σεκταριστική διάσπαση. Αυτή είναι κατάσταση σήμερα στην Ευρώπη. Μόνο μια νέα «αίρεση» - που αυτή την στιγμή εκπροσωπείται από τον ΣΥΡΙΖΑ- μπορεί να σώσει ότι αξίζει να σωθεί από την Ευρωπαϊκή κληρονομία: την δημοκρατία, την πίστη στους ανθρώπους, την ισότητα , την αλληλεγγύη, κλπ.  Η Ευρώπη με την οποία θα καταλήξουμε αν ο ΣΥΡΙΖΑ ηττηθεί είναι μια «Ευρώπη με Ασιατικές αρχές» - οι οποίες βέβαια δεν έχουν τίποτα να κάνουν με την Ασία αλλά τα πάντα με την τάση  του σύγχρονου καπιταλισμού να αναστέλλει την δημοκρατία. 
Ιδού το παράδοξο που διατηρεί την «ελεύθερη ψήφο» στις δημοκρατικές κοινωνίες: καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει υπό τον όρο πως κάνει την σωστή επιλογή. Να γιατί, όταν γίνεται η λάθος επιλογή (όπως έγινε όταν η Ιρλανδία απέρριψε  το Ευρωσύνταγμα), η επιλογή αντιμετωπίζεται ως σφάλμα και το κατεστημένο ζητά άμεσα την επανάληψη της «δημοκρατικής» διαδικασίας ώστε το σφάλμα να διορθωθεί. Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Έλληνας πρωθυπουργός, πρότεινε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το πακέτο διάσωσης της ευρωζώνης στα τέλη του περασμένου έτους, το ίδιο το δημοψήφισμα απορρίφθηκε ως λανθασμένη επιλογή.
Είναι δύο οι βασικές εκδοχές αναφορικά με την Ελληνική κρίση στα ΜΜΕ: η Γερμανο - ευρωπαϊκή (οι ‘Έλληνες είναι ανεύθυνοι , τεμπέληδες, σπάταλοι, φοροφυγάδες κλπ και πρέπει να τεθούν υπό έλεγχο και να διδαχθούν  δημοσιονομική πειθαρχία) και η Ελληνική ιστορία (η εθνική μας κυριαρχία απειλείται από τους νεοφιλελεύθερους τεχνοκράτες που επέβαλαν οι Βρυξέλλες). Όταν ήταν πια αδύνατον να αγνοηθεί η δεινή κατάσταση των Ελλήνων, μια τρίτη εκδοχή έκανε την εμφάνιση της: οι Έλληνες πλέον απεικονίζονται ως τα θύματα μιας ανθρωπιστικής καταστροφής που χρειάζονται βοήθεια, λες και χτύπησε την χώρα κάποιος πόλεμος ή μια φυσική καταστροφή. Ενώ και οι τρεις ιστορίες είναι λανθασμένες, η τρίτη είναι ενδεχομένως η πιο αηδιαστική. Οι Έλληνες δεν είναι παθητικά θύματα: βρίσκονται σε πόλεμο με το Ευρωπαϊκό οικονομικό κατεστημένο, και αυτό που χρειάζονται είναι αλληλεγγύη στον αγώνα τους, γιατί είναι και δικός μας αγώνας. 

Η Ελλάδα δεν είναι η εξαίρεση. Αποτελεί ένα από τα κύρια πεδία δοκιμών ενός νέου κοινωνικό-οικονομικού μοντέλου, δυνητικά καθολικής εφαρμογής: μιας από-πολιτικοποιημένης τεχνοκρατίας στην οποία θα επιτρέπεται στους τραπεζίτες και άλλους ειδήμονες να κατεδαφίσουν την δημοκρατία. Σώζοντας την Ελλάδα από τους φερόμενους διασώστες της, σώζουμε  και την ίδια την Ευρώπη. 

25 Μαΐου (Μετάφραση Αναστασία Γιάμαλη)
πηγή: αυγή