τι ψήφισαν οι πλατείες;

Του Κώστα Δουζίνα*
'Η Ευρώπη χρησιμοποίησε την Ελλάδα ως πειραματόζωο για να δοκιμάσει τις συνθήκες αναδιοργάνωσης του ύστερου καπιταλισμού. Αυτό που δεν περίμεναν οι ευρωπαϊκές και ελληνικές ελίτ ήταν ότι το πειραματόζωο θα καταλάμβανε το εργαστήριο, θα έδιωχνε τους τυφλούς επιστήμονες και θα άρχιζε ένα διαφορετικό πείραμα: την ίδια τη μετεξέλιξη του από αντικείμενο σε υποκείμενο της πολιτικής πράξης. Η έννοια και τα όρια της δημοκρατίας παίζονται πάλι στον τόπο που γεννήθηκαν'
Όταν έγραφα αυτές τις γραμμές το φθινόπωρο του '11 πολλοί μου είπαν ότι ήμουν υπερβολικά αισιόδοξος ή χειρότερα τελείως εκτός πραγματικότητας. Οι πλατείες είχαν αδειάσει, το κίνημα είχε κοπάσει, μια νέα κυβέρνηση είχε ορκιστεί, η συνηθισμένη αριστερή μελαγχολία είχε επιστρέψει. Και όμως τα πράγματα ήταν αλλιώς. Ο σπόρος για τα αποτελέσματα των εκλογών της 6 Μαΐου σπάρθηκε στο Σύνταγμα και τις λαϊκές συνελεύσεις, στην Κερατέα και στα διόδια των εθνικών δρόμων. Χωρίς τις πλατείες, το σύστημα εξουσίας πιθανότατα θα είχε πετύχει τη μεταθανάτια επιβίωση του. Ο ρόλος της πλατείας και των άλλων κινημάτων αντίστασης ήταν καθοριστικός. Γενιές ανέργων και μη απασχολήσιμων, γυναίκες και άνδρες, πολίτες και ξένοι, νέοι και γέροι, από διαφορετικές πολιτικές ιδεολογίες και ιστορικές καταβολές, ξεσηκώθηκαν και έμαθαν τη σημασία της ανυπακοής ως υπέρτατης πολιτικής πράξης.
Τρία μαθήματα της πλατείας προετοίμασαν τη νίκη της Αριστεράς: Πρώτον, αν διακρίνουμε την ανθρώπινη δραστηριότητα, κατά τον Αριστοτέλη και τη Χάνα Άρεντ, σε ποίηση και πράξη, η ποίηση αποσκοπεί στην παραγωγή ενός προϊόντος -μιας καρέκλας ή ενός επιστημονικού άρθρου-, ενώ η πράξη βρίσκει τον σκοπό της εσωτερικά, στην αυτοαναφορικότητά της που, κατά την Άρεντ, αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής - κάπως έτσι είναι η δραστηριότητα του χορευτή ή του ηθοποιού, που ολοκληρώνεται και τελειοποιείται σε μια νέα ανάγνωση ή ερμηνεία της χορογραφίας και του θεατρικού έργου.
Στο Σύνταγμα, οι ομιλίες του πλήθους αποτέλεσαν αριστοτελική πράξη, δημόσια επικοινωνία και αυτοτελή δημιουργία. Τα ποιήματα που συχνά απαγγέλλονταν, οι προσωπικές διηγήσεις και οι ιστορικές αναφορές αποτελούν μετουσίωση του δημόσιου λόγου από εργαλειακό σε επιτελεστικό, δηλαδή σε βαθιά πολιτικό. Αλλά ταυτόχρονα με τη δημόσια έκφραση ή ερμηνεία, οι ομιλούντες συμμετείχαν στη δημιουργία συλλογικής γνώμης ή άποψης για το κοινό καλό. Πράξη και ποίηση μαζί, αυτοτελής έκφραση και ετεροτελής λόγος, το Σύνταγμα επέστρεψε σε μια εγκαταλειμμένη άποψη περί του κοινού και δημοσίου. Εδώ καλλιεργήθηκε η νέα πολιτική, η αισθητική πολιτική, η οποία βρήκε στις εκλογές την κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση από τις δυνάμεις που από την αρχή βρεθήκαν στα κινήματα χωρίς αλαζονείες και ηγεμονισμούς.
Δεύτερον, ο βιοπολιτικός νεοφιλελευθερισμός δεν παράγει απλώς εμπορεύματα αλλά υποκείμενα, πρώτα και κύρια το ελεύθερο υποκείμενο με δικαιώματα και επιθυμίες, απαραίτητη προϋπόθεση για τη λειτουργία του καπιταλισμού. Το άτομο του ύστερου καπιταλισμού είναι στόχος και δημιούργημα δύο στρατηγικών: αποτελεί το άνευ σημασίας και ιδιαιτερότητας αντικείμενο πληθυσμιακών πολιτικών γύρω από τη γεννητικότητα, τη σεξουαλικότητα, την υγεία, την εκπαίδευση, την εργασία κ.λπ.??? αλλά ταυτόχρονα οι στρατηγικές αυτές εγγράφουν στο υποκείμενο ανάγκες, επιθυμίες και ελπίδες, που το κάνουν να αισθάνεται ελεύθερο, αυτόνομο και δημιουργικό. Μόνο ως υπάκουοι/υπήκοοι γινόμαστε «ελεύθερα» υποκείμενα.
Στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2008, το 2010 στην Τυνησία και στην πλατεία Ταχρίρ, το 2011 στην Πουέρτα ντελ Σολ, το Σύνταγμα, το πάρκο Ζουκότι και τον Άγιο Παύλο του Λονδίνου, οι υπήκοοι έγιναν υποκείμενα. Η Σάρα, Αιγύπτια, λέει στη μητέρα της, επιστρέφοντας από την πλατεία Ταχρίρ: «Δεν είμαι ο εαυτός μου. Είμαι ένας καινούργιος άνθρωπος που γεννήθηκε σήμερα». Ένας νέος στα Δεκεμβριανά της Αθήνας λέει: «Έχω ξαναβρεθεί σε διαδηλώσεις, αλλά ποτέ δεν είχα συμμετάσχει σε ταραχές. Ήταν για μένα ένα είδος μύησης και πρέπει να παραδεχτώ ότι αισθάνομαι απελευθερωμένος. Ένιωσα ότι ξαναέπαιρνα τον έλεγχο του εαυτού μου». Ένας άνδρας που έχει πάρει τα τρία του λεπτά στη συνέλευση του Συντάγματος στις 17 Ιουνίου, μιλάει με άψογα διατυπωμένες προτάσεις και παραγράφους και παρουσιάζει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για το μέλλον του κινήματος. Πριν τον φωνάξουν στο μικρόφωνο ήταν ταραγμένος και έτρεμε από το τρακ και τη νευρικότητα. «Πώς τα κατάφερες;» τον ρώτησα. «Νόμιζα ότι θα σωριαζόσουν κάτω». «Μόλις άρχισα να μιλάω» μου απάντησε «κάποιος μέσα μου, ένας “ξένος”, άρχισε να μου υπαγορεύει. Έλεγα τις λέξεις αλλά κάποιος άλλος μιλούσε». Αυτή η μετουσίωση, ο «ξένος μέσα μου», είναι έργο ελευθερίας, η στιγμή που το υποκείμενο δεν υπόκειται. Τα επιφάνεια της ελευθερίας ένωσαν το παγκόσμιο κίνημα ανυπακοής, διαμαρτυρίας και εξέγερσης. Η διττή στρατηγική που συνιστά το υποκείμενο, ως ζωή που υπακούει και υπόκειται, ράγισε στις πολύμορφες αντιστάσεις. Οι πλατείες ήταν πράξη και μάθημα ελευθερίας.
Στις πλατείες γνωρίσαμε ανθρώπους από άλλους χώρους και τόπους, άλλες λογικές και ιστορίες, και γίναμε δήμος αντίστασης και ανυπακοής, παραμείναμε μοναδικότητες εν συναθροίσει, με κοινή πολιτική επιθυμία. Το μετεμφυλιακό κλίμα που χώριζε τον λαό διαλύθηκε στις λαϊκές συνελεύσεις του πλήθους και στα σύννεφα των χημικών. Στις 6 Μαΐου του 2012, το ουράνιο τόξο των πλατειών ξαναβρέθηκε στις κάλπες και ψήφισε την αριστερή ενότητα. Σ' όλες τις εκλογικές περιφέρειες της πλατείας, η αριστερή ενότητα ήταν πρώτη. Στις περιοχές των μεγάλων αγώνων, στις Κερατέες, στις Αργυρουπόλεις, στις Λαυρεωτικές, πρώτη με διαφορά. Η άμεση δημοκρατία άρχισε να αποκτά το κοινοβουλευτικό της συμπλήρωμα.
Τρίτον, η ηγεμονική πολιτική επιλέγει έναν ανταγωνισμό που διαπερνά και διαιρεί τον κοινωνικό χώρο, τον αναδεικνύει ως κεντρικό και συναρτά σε ενότητα διάφορες ομάδες, τάξεις και πολίτες. Ο λαός, το πλήθος, ο πολιτικός σχηματισμός, δεν μπορούν να δράσουν ως πολιτικό υποκείμενο χωρίς μια τέτοια ηγεμονική παρέμβαση. Εφόσον ο «λαϊκός» πόλος δεν υπάρχει εκ των πρότερων, πρέπει να δημιουργηθεί μέσα από την αντιπαράθεση του με την εξουσία. Η αντιπαράθεση διαχωρίζει τα στρατόπεδα που δημιουργούνται στις δύο πλευρές αυτής της διαχωριστικής γραμμής.
Τρεις κεντρικές διαχωριστικές γραμμές αναδείχτηκαν στις πλατείες. Πρώτα, επίθεση στην οικονομική εξαθλίωση και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού των Μνημονίων. Επίθεση όχι στο χρέος -έναν αόριστο, ακατάληπτο αριθμό που παραπέμπει για την αντιμετώπισή του σε ειδικούς, οικονομολόγους και τεχνοκράτες- αλλά στην «επιθυμία χρέους» από τη μεριά των ελίτ και, πιο συγκεκριμένα, στην επιβολή των εξοντωτικών μέτρων που επιβάλλουν τα Μνημόνια.
Έπειτα, υπεράσπιση της λαϊκής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας. H κατάσταση ανάγκης, η αναστολή της της νομιμότητας και νομιμοποίησης του ελληνικού κοινωνικού κράτους, επιβλήθηκε στην Ελλάδα από το ΔΝΤ και την Ε.Ε. Η έννοια της εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας έγινε κεντρική διαχωριστική γραμμή και πεδίο σύγκρουσης και σύστασης ηγεμονίας: η ανεξαρτησία μπορεί να εγγραφεί σε ριζοσπαστική κατεύθυνση (όπως έγινε με τα κινήματα κατά της αποικιοκρατίας), αλλά και σε αντιδραστική, ξενοφοβική και ρατσιστική. Η ηγεμονική παρέμβαση είναι κρίσιμη για να αποτραπεί η εκμετάλλευση της εθνικής κυριαρχίας από τη δεξιά και την ακροδεξιά, αλλά και επειδή, όπως ξέρουμε, σε περιόδους κρίσης και φόβου, ο κόσμος καταφεύγει στην ασφάλεια της εθνικής ταυτότητας.
Και τέλος, η τρίτη γραμμή τοποθετεί την υπεράσπιση της δημοκρατίας στο κέντρο της αντίθεσης. Οι επιθέσεις των ελληνικών και ξένων ελίτ στη δημοκρατία είναι συνεχείς, βίαιες και κλιμακούμενες. Στις «μεταπολιτικές» συνθήκες εξευτελισμού της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, οι πολίτες έχουν αποκλειστεί συστηματικά από την πολιτική και τα αντανακλαστικά για την υπεράσπιση της δημοκρατίας είναι χαμηλά. Μόνο μια διαφορετική σύλληψη της δημοκρατίας μπορεί να συσπειρώσει δυνάμεις για την υπεράσπισή της. Αυτό έκαναν οι πλατείες. Για πρώτη φορά από την εγκαθίδρυση και πρόσφατη έκπτωση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, επιτέλεσαν μια άλλη, άμεση μορφή δημοκρατίας και την ενέγραψαν ως υποθήκη στα πολιτικά και πολιτειακά κιτάπια.
Η ηγεμονική στρατηγική που αναδύθηκε στις πλατείες άλλαξε την πολιτική συζήτηση, μεταθέτοντας την αντιπαράθεση από το χρέος και τους όρους αποπληρωμής του στην επανασύσταση του κοινωνικού δεσμού, την προστασία της λαϊκής κυριαρχίας και την επανίδρυση της πολιτικής και πολιτειακής οργάνωσης. Αυτοί ήταν και οι τρεις άξονες της ενωτικής Αριστεράς. Οι πλατείες ανέδειξαν την ελευθερία του ανυπάκουου πολίτη, την ισότητα της άμεσης δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, και την αλληλεγγύη και δύναμη των πολλαπλών μοναδικοτήτων εν συναθροίσει. Στις εκλογές το πλήθος έγινε λαός και ψήφισε Αριστερά.

* Ο Κώστας Δουζίνας είναι καθηγητής στο Birkbeck College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Το βιβλίο του Αντίσταση και Φιλοσοφία στην Κρίση: Πολιτική, Ηθική και Στάση Σύνταγμα στο οποίο εμφανίζεται η αρχική αναφορά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια.
πηγή:αυγή 

Video : “Nous sommes tous Grecs” , “Είμαστε όλοι Έλληνες” !(Ένα ντοκυμαντέρ του Raphael Moriniere )

Deux français partent en Gréce, à Athènes, à la rencontre du peuple grec
pour découvrir et comprendre par eux-mêmes la réalité de la crise de la dette.
Avec Raphaël Morinière et Jean-Christophe Couillé.
Réalisation Raphaël Morinière, montage Cécil Perroud, Musique Originale de Georges Boussounis et Oze Urban Danja.
Nous recherchons une production pour réaliser le 52 mn.

αυτοοργάνωση

Του Μπάμπη Μπιλίνη

 «Τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν θα μπορέσουμε να τα λύσουμε αν μείνουμε στο επίπεδο σκέψης που είχαμε όταν τα δημιουργήσαμε». Α. Αϊνστάιν.

 Ας αρχίσουμε από τα αυτονόητα. Πολιτική χωρίς κοινωνική αναφορά δεν μπορεί να υπάρξει. Πολύ δε περισσότερο αριστερά ερήμην των κινημάτων είναι μουσειακό είδος. Τα κινήματα είναι το οξυγόνο, που τροφοδοτεί την Αριστερά. Είναι αυτό που την ανανεώνει με ιδέες και πρωτοπόρες δράσεις, που εμπλουτίζει και επικαιροποιεί τον προγραμματικό της λόγο.

 Για να ξεπεράσει την κρίση ο «καπιταλισμός του καζίνου» είναι υποχρεωμένος να καταστρέψει μέρος του κεφαλαίου και της εργασίας κηρύσσοντας τον πόλεμο στην κοινωνία. Η ποσότητα του χρήματος μειώνεται και το χρήμα που κυκλοφορεί δεν αλλάζει γρήγορα χέρια. Απέναντι σε αυτό τον πόλεμο η κοινωνία απαντά με το δικό της όπλο, την Αυτοοργάνωση και τη Δημοκρατία. Αυτό δημιουργεί εμπλοκή στο οικονομικό σύστημα των αγορών, που απειλείται με απορρύθμιση.

 Η κοινωνική αλληλεγγύη δημιουργεί παράλληλες ουτοπικές πραγματικότητες και οάσεις μέσα στο σύστημα, οδηγώντας έτσι στην πραγματική ουτοπία, στην ριζική αλλαγή του. Προτάσσει τη Δημοκρατία, ως πολιτισμική βάση λειτουργίας της κοινωνίας από την οικονομία των παγκοσμιοποιημένων αγορών, ρίχνοντας στο καναβάτσο πρακτικές, όπως αυτές που ζούμε, δηλαδή να συμπιέζονται μέχρι καταστρατήγησης οι δημοκρατικές διαδικασίες μπροστά στο φόβο των αγορών. Βλέπε εκκλήσεις του, και συνταγματολόγου, υπουργού οικονομικών να τελειώνουν όπως – όπως οι διαδικασίες της Βουλής Κυριακή βράδυ για να προλάβει το άνοιγμα των αγορών Δευτέρα πρωί ή να καταστρατηγούνται συνταγματικές πρόνοιες για το κοινωνικό αγαθό/ηλεκτροδότηση  με ειδικά τέλη/χαράτσια στους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος.

 Οι φτωχοί άνθρωποι, οι νεόπτωχοι, για να μπορέσουν να επιβιώσουν μέσα στον τυφώνα του νεοφιλελευθερισμού και της κρίσης δημιουργούν τα δικά τους δίκτυα, που στηρίζονται στο δίκαιο, ηθικό εμπόριο και στην τοπική γεωργία της εγγύτητας.

 Το Ηθικό Εμπόριο υπήρξε μέρος της κουλτούρας που αναπτύχθηκε από τα πολιτικά κινήματα αμφισβήτησης των δεκαετιών 1960, 1970, 1980 αλλά και της Ριζοσπαστικής και Ανανεωτικής Αριστεράς. Ξεκίνησε ως αίτημα για δικαιότερες εμπορικές συμφωνίες μεταξύ των αναπτυγμένων χωρών και των αναπτυσσόμενων του «τρίτου κόσμου». Γρήγορα επεκτάθηκε με τον εμπλουτισμό της αριστερής σκέψης και σε αγώνα ενίσχυσης των περιθωριοποιημένων παραγωγών στις ίδιες τις αναπτυγμένες χώρες ενάντια στις επιλογές των πολυεθνικών των τροφίμων, που κυριάρχησαν στην παγκοσμιοποιημένη αγορά.

Μαζί με την ενίσχυση των παραγωγών μπήκαν και άλλοι στόχοι και αιτήματα, όπως οι καλύτερες συνθήκες εργασίας των εργατών στις τοπικές παραγωγικές μονάδες, οι επενδύσεις των κερδών στις τοπικές κοινωνίες και όχι η τοποθέτηση τους σε μακρινούς «παράκτιους» φορολογικούς παραδείσους, ο σεβασμός στο περιβάλλον, στη βιοποικιλότητα και στα ανθρώπινα δικαιώματα, που αποτελούν αναπόσπαστα συστατικά για το ηθικό εμπόριο.

 Το «κίνημα της πατάτας» ενταγμένο στα πλαίσια του δίκαιου, ηθικού εμπορίου και στη γεωργία της εγγύτητας και των τοπικών ποικιλιών αποτελεί ένα γνήσιο λαϊκό κίνημα, που εμπλουτίζει με τις δράσεις του την προγραμματική πληρότητα της αριστεράς προς μια ριζική αλλαγή του παραγωγικού και καταναλωτικού μοντέλου: την αυτοοργάνωση παραγωγών – καταναλωτών με στόχο την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών. Αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του δρόμου για την μετάβαση  από την «Οικονομία των Αγορών» και τη διαρκή λιτότητα  στη «Οικονομία των Αναγκών», με   συμμετοχή των πολιτών και με δημοκρατία.
πηγή:αυγή

Μ.Αναγνωστάκης

Γεννήθηκε το 1925 στη Θεσσαλονίκη. Εκεί σπούδασε Ιατρική και στη Βιέννη το 1955, εξειδικεύτηκε στην Ακτινολογία. ‘Aσκησε το επάγγελμα του ακτινολόγου στη Θεσσαλονίκη και το 1978εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
Στα φοιτητικά του χρόνια, μεσούσης της γερμανικής κατοχής, εντάχθηκε στις αντιστασιακές οργανώσεις του ΚΚΕ. «Στην ΕΠΟΝ, έκανα νέες παρέες. Μπήκα κι εγώ στη διανόηση. Μέχρι τότε δεν ήξερα τίποτε», είχε πει.
Για τη πολιτική του δράση φυλακίστηκε την περίοδο 1948-1951, ενώ το 1949 καταδικάστηκε σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο. Ποιητής απόλυτα καθορισμένος από την εποχή του και τα βιώματά του, πρωτοεμφανίστηκε στο περιοδικό Πειραϊκά Γράμματα (1942) και στο φοιτητικό περιοδικό Ξεκίνημα (1944)μ που διετέλεσε αρχισυντάκτης.
Δημοσίευσε ποιήματα και κριτικά σημειώματα σε πολλά περιοδικά, ενώ είχε πυκνή παρουσία στην εφημερίδα Αυγή, με κείμενα για θέματα λογοτεχνικά και πολιτικά. 
Ήταν μέλος της εκδοτικής ομάδας των “Δεκαοκτώ Κειμένων” (1970), των “Νέων Κειμένων” και του περιοδικού Η Συνέχεια (1973).
Το έργο του έχει μεταφραστεί στ’ Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά κι Ιταλικά, ενώ τα ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από κορυφαίουςΈλληνες συνθέτες.
Οι νεκροί του εμφυλίου, το ανώνυμο πλήθος, ο αστικός χώρος, κυρίως της Θεσσαλονίκης κι η δικτατορία του ’67, αντανακλά το ανθρώπινο δράμα, πάντα επίκαιρο και στο σήμερα. Είναι ο κόσμος του 80χρονου ποιητή και προπάντων της νεότητας. Με τη χάρη της τέχνης του παραμένει νέος, συνεχίζοντας σταθερά το ταξίδι του μέσα στη τέχνη.
Πέθανε στην Αθήνα στις 23 Ιουνίου 2005 σ’ ηλικία 80 ετών, από καρδιοαναπνευστικό πρόβλημα.
πηγή:ecoleft

Φοβάμαι

 Φοβάμαι

τους ανθρώπους που εφτά χρόνια

έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι

και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας

«Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που με καταλερωμένη τη φωλιά

πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που σου ‘κλειναν την πόρτα

μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια

και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο

να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που γέμιζαν τις ταβέρνες

και τα ‘σπαζαν στα μπουζούκια

κάθε βράδυ

και τώρα τα ξανασπάζουν

όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη

και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν

και τώρα σε λοιδορούν

γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

Το ποίημα «Φοβάμαι» γράφτηκε τον Νοέμβρη του 1983 και δημοσιεύτηκε στην εφημ. Αυγή.

δεν ξεχνάμε

28-29/6/11: Δύο μέρες βίας και καταστολής
Δύο μέρες αντίστασης στο μεσοπρόθεσμο.
Τα αποτελέσματα της ήττας του κινήματος τα γεύονται όλοι τώρα...




Η μεγάλη σύγκρουση

του Άγγελου Μανταδάκη

Εδώ και δύο χρόνια η χώρα έχει βυθιστεί στο τούνελ των μνημονίων χωρίς να διαφαίνεται φως στην άκρη. Η πολιτική των μνημονίων απέτυχε παταγωδώς και αυτό ομολογείται από τους πάντες, ακόμα και τους πρωταγωνιστές της. Παρ΄ όλα αυτά σε ένα θέατρο παραλόγου άνευ προηγουμένου, οι ίδιοι που ομολογούν την  αποτυχία, επιμένουν και εκβιάζουν για την συνέχιση αυτής της πολιτικής.

Ταυτόχρονα με την κατάρρευση της πολιτικής των μνημονίων, καταρρέει και το πολιτικό σύστημα της χώρας. Και εδώ όμως σε ένα άλλο θέατρο του παραλόγου οι πρωταγωνιστές του συστήματος εμφανίζονται ως σωτήρες…

Η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει άλλη δοκιμασία. Όλα έχουν βγει στο σφυρί: μισθοί, συντάξεις, δικαιώματα, εργασιακές σχέσεις, απασχόληση, δημόσια περιουσία. Ακόμα και ο πενιχρός κατώτατος μισθός των 751 ευρώ!! Με τη νέα δανειακή σύμβαση που ετοιμάζεται να υπογράψει η κυβέρνηση Παπαδήμου, η ελληνική οικονομία βυθίζεται στην ύφεση, μέσα από μια παρατεταμένη λιτότητα δεκαετίας.

Η πατρίδα που επικαλείται ο κ. Παπαδήμος, την οποία ήλθε για να σώσει και μάλιστα χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση, μοιάζει να είναι  ένα σύνολο αριθμών και λοιπών δημοσιονομικών στοιχείων. Δεν φαίνεται να βλέπει και ανθρώπους μέσα στην πατρίδα.

Όμως διαφεύγει του ίδιου και των διευθυντηρίων που τον τοποθέτησαν εκεί, ότι στις κοινωνίες και τις οικονομίες υπάρχουν  όρια. Ακριβώς επειδή πίσω τους ενεργούν και συναναστρέφονται άνθρωποι, με ανάγκες.

Η χώρα έχει περάσει το κατώφλι μιας περιόδου που η μεγάλη σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Με πολιορκητικό κριό το δημόσιο χρέος οι δυνάμεις του χθες επιχειρούν να εμφανιστούν ως σταυροφόροι του εκσυγχρονισμού και της μεταρρύθμισης. Όπως τα τάγματα των σταυροφόρων  του Πάπα, αποτελούνται από ένα ποικιλώνυμο πλήθος με   την αφρόκρεμα του  κατεστημένου : συγκροτήματα ενημέρωσης, βιομήχανους που πήραν το ζωντανό χρήμα των επιδοτήσεων και δεν έκαναν ούτε ενός ευρώ επένδυση, άλλους που ξεπούλησαν ό,τι καλύτερο είχε η ελληνική βιομηχανία  σε πολυεθνικές, εφοπλιστές που πληρώνουν λιγότερους φόρους από τα παράβολα που καταβάλλουν οι μετανάστες για την άδεια παραμονής, τραπεζίτες που έχουν πάρει προκλητικά ποσά από το κράτος αλλά κρατούν κλειστή την στρόφιγγα προς τα μικρομεσαία νοικοκυριά που ασφυκτιούν, τους  εκπροσώπους του δικομματισμού που  πρωταγωνίστησαν στο ρουσφέτι και την διαπλοκή, μέχρι και την εθνοσωτήριο ακροδεξιά.

Απέναντι σ΄ αυτό το μπλοκ συγκροτείται,  όχι χωρίς δυσκολίες , μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία. Είναι οι ζωντανές δυνάμεις που σφράγισαν με την παρουσία τους την προηγούμενη περίοδο.  Δεν έχουν αποσυρθεί, όπως ευελπιστούν κάποιοι.  Είναι έτοιμες να δώσουν την μάχη για να σταματήσει ο κατήφορος.  Όσο κι αν είναι ισχυρός ο αντίπαλος, οι αντιμνημονιακές δυνάμεις μπορούν να νικήσουν. Αρκεί να συναντηθούν με την Αριστερά μέσα από μια ενωτική προγραμματική πρόταση.   Η ευθύνη της Αριστεράς είναι μεγάλη.

χωρίς φόβο

Αναδημοσίευση απο Thepressproject.gr
Του Κώστα Λαπαβίτσα
Όταν υπέγραψε το Μνημόνιο, η κυβέρνηση Παπανδρέου έβαλε την Ελλάδα σε πορεία Αργεντινής. Για να κρατήσει τη χώρα πάση θυσία μέσα στο πλαίσιο του σκληρού νομίσματος, αποδέχτηκε δάνεια με επαχθή επιτόκια και όρους αποπληρωμής. Εκχώρησε μέρος της εθνικής κυριαρχίας στην τρόικα επιβάλλοντας λιτότητα για να εξασφαλιστούν πρωτογενή πλεονάσματα και να μειωθεί σταδιακά το δημόσιο χρέος. Αποδέχτηκε επίσης την ανάγκη για περαιτέρω απελευθέρωση των αγορών και ιδιωτικοποιήσεις. Τέτοια μέτρα χαρακτήρισαν την καταστροφική πορεία της Αργεντινής από το 1998 μέχρι το 2001.
Μόνο που στην Ελλάδα οι εξελίξεις είναι ταχύτερες και βιαιότερες. Η μείωση του ΑΕΠ το 2010-11 θα είναι περίπου 10%. Αν προσθέσουμε και το 2009, η συρρίκνωση θα φτάσει το 12%, ενώ προβλέπεται συνέχεια το 2012. Η κατάσταση θυμίζει τη Μεγάλη Κρίση της δεκαετίας του 1930. Και μεταφράζεται σε τραγωδία για του μισθωτούς, τους συνταξιούχους, αλλά και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες. Οι εκτιμήσεις του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, που έχουν αποδειχτεί πιό αξιόπιστες από της τρόικας, λένε ότι η ανεργία θα ξεπεράσει το 1200000. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, από την άλλη, κλείνουν με πρωτοφανείς ρυθμούς.
Η καταστροφή οφείλεται ξεκάθαρα στο πρόγραμμα ΔΝΤ/ΕΕ/ΕΚΤ. Αφενός, χτυπήθηκε σκληρά η συνολική ζήτηση μέσω των κρατικών περικοπών, της αύξησης των φόρων και της μείωσης μισθών και συντάξεων. Αφετέρου, οι τράπεζες περιόρισαν την παροχή ρευστότητας για να γίνει η ‘απομόχλευση’ και να ισχυροποιηθούν οι ισολογισμοί τους. Στις δύο αυτές μυλόπετρες συντρίφτηκαν οι μικρομεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις, οδηγώντας την ανεργία στα ύψη.
Το αποτέλεσμα ήταν όμως και η αποτυχία του ίδιου του προγράμματος διότι με τέτοια ύφεση οι στόχοι για το έλλειμμα δεν επιτυγχάνονται, ενώ η δυναμική του χρέους είναι πλέον εκτός ελέγχου. Καθόλου δεν πρέπει να ξενίζει η μεγάλη υστέρηση εσόδων το 2011. Η οποία οδήγησε σε οξύτατη αντιπαράθεση με την τρόικα στις αρχές Σεπτεμβρίου, παρ’ ότι η τελευταία έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση της χώρας. Δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί χειρότερα σχεδιασμένα προγράμματα σταθεροποίησης από το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο. Και μόνο η φαεινή ιδέα της ατομικής συλλογής αποδείξεων για να υπάρξει έκπτωση φόρου δείχνει ότι φτιάχτηκαν στο πόδι. Διότι για να λειτουργήσει το μέτρο θα έπρεπε να προσληφθούν στρατιές εφοριακών για να ελέγχουν τα εκατομμύρια των αποδείξεων. Αφού κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο, εμφανίστηκαν ακόμη και παράπλευρες αγορές αποδείξεων μεταξύ επιχειρηματιών, με αποτέλεσμα το κράτος να χάσει μεγάλα έσοδα από επιστροφές φόρων. Στα ΜΜΕ και αλλού όμως, τα αποτελέσματα αυτής της καραμπινάτης ανοησίας παρουσιάζονται ως ένδειξη της αδυναμίας της ελληνικής οικονομίας να δεχτεί μεταρρυθμίσεις.
Αντιμέτωπη με τις νέες πιέσεις της τρόικας και της Γερμανίας, η ελληνική κυβέρνηση υποχώρησε άτακτα προβαίνοντας σε εξαγγελίες που δείχνουν ότι χάθηκε κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Η εκποίηση περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου δεν θα βελτιώσει τη λειτουργία της οικονομίας, ενώ θα αποφέρει αμελητέα μείωση του χρέους, ακόμη κι αν επιτευχθεί ο εξωπραγματικός στόχος των 5 δις ευρώ για το υπόλοιπο του 2011. Οι μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο θα χτυπήσουν κι άλλο τη ζήτηση και θα εντείνουν την ανασφάλεια. Η επιβολή του νέου φόρου ακίνητης περιουσίας είναι βαθειά άδικη, μεταμορφώνει τη ΔΕΗ σε φοροσυλλέκτη και δύσκολα θα πετύχει το στόχο των 2 δις ευρώ.
Από την άλλη, η απελευθέρωση των επαγγελμάτων και η μείωση των μισθών είναι άκρως απίθανο να φέρουν ουσιαστική άνοδο της ανταγωνιστικότητας και ανάκαμψη του ιδιωτικού τομέα. Για να υπάρξει οικονομικός δυναμισμός απαιτούνται εκτεταμένες επενδύσεις, νέες τεχνολογίες, καινοτομία στην παραγωγή, βελτίωση της παιδείας, προστασία των εργαζομένων και ούτω καθεξής. Χωρίς τη συστηματική παρέμβαση του κράτους σε όλα τα επίπεδα, αυτές οι συνθήκες δεν διασφαλίζονται. Αντί να δράσει θετικά, η κυβέρνηση απειλεί να περιορίσει κι άλλο τις δημόσιες επενδύσεις. Παράλληλα καταστρέφει μοχλούς αποτελεσματικής παρέμβασης στην οικονομία, όπως το ΙΓΜΕ και το ΕΘΙΑΓΕ, προσβλέποντας σε μηδαμινή εξοικονόμηση δαπανών. Πρόκειται για αυτοχειρία άνευ προηγουμένου στην ιστορία της Ελλάδας.
Όλα αυτά χωρίς καν να αναφέρουμε τις τράπεζες που βρίσκονται σε δεινή θέση λόγω του όγκου των κρατικών ομολόγων που διακρατούν, αλλά και των επισφαλειών που συσσωρεύονται εξαιτίας της ύφεσης. Να σημειωθεί ότι οι τράπεζες στα δύο χρόνια της κρίσης, αντί να μειώσουν, αύξησαν το ποσοστό δημόσιου χρέους στα χαρτοφυλάκιά τους. Ο χαμηλότοκος δανεισμός από την ΕΚΤ σε συνδυασμό με τον υψηλότοκο δανεισμό προς το δημόσιο απέφερε σημαντικά, αν και επισφαλή, κέρδη. Η κυβερνητική επιλογή της παραμονής στην ΟΝΕ και η παράλληλη αναζήτηση δανεισμού με οποιοδήποτε κοινωνικό κόστος εξυπηρέτησαν κυρίως τις τράπεζες. Χωρίς τα δάνεια που παίρνει το ελληνικό κράτος, αλλά και τη ρευστότητα που παρέχει η ΕΚΤ, η μετοχική αξία των ελληνικών τραπεζών θα ήταν κοντά στο μηδέν.
Όσο η κυβέρνηση και η τρόικα εντείνουν το πρόγραμμα λιτότητας το επόμενο διάστημα, τόσο εντονότερα θα γίνονται τα φαινόμενα αποσάθρωσης. Η χώρα αρχίζει να μοιάζει την Αργεντινή προς το τέλος του μαρτυρίου της. Ήδη εμφανίστηκαν δίκτυα άμεσης ανταλλαγής αγαθών και υπηρεσιών στα κοινωνικά στρώματα που χειμάζονται. Παρατηρείται επιστροφή στις αγροτικές ασχολίες, κλασική ένδειξη οικονομικής οπισθοδρόμησης. Η παιδεία και η υγεία παρουσιάζουν εικόνα προϊούσας αποσύνθεσης. Εντείνεται η κοινωνική ανομία με έξαρση των κλοπών και της βίας. Είναι διάχυτη η αγανάκτηση και η απόγνωση.
Προκύπτει λοιπόν αβίαστα το συμπέρασμα ότι, ακόμη κι αν εκταμιευτεί η έκτη δόση, μόνο από θαύμα θα ικανοποιηθούν οι όροι για τις δόσεις του Δεκεμβρίου 2011, ή του Μαρτίου 2012. Η λογική των πραγμάτων οδηγεί στην αθέτηση πληρωμών στο δημόσιο χρέος, πράγμα που περιμένουν οι διεθνείς αγορές και άρα το σπρεντ κινείται στο απίστευτο επίπεδο των 2000 μονάδων βάσης. Σ’ αυτή την περίπτωση είναι λογικό να ακολουθήσει και έξοδος από την ΟΝΕ, σπάζοντας τη δεσμά του σκληρού νομίσματος. Δεν υπάρχει εξάλλου αμφιβολία ότι η ΟΝΕ είναι μη βιώσιμη με τη σημερινή της μορφή και οι δραστικές αλλαγές σε συνολικό επίπεδο είναι θέμα χρόνου.
Η συμμετοχή της Ελλάδας στο κοινό νόμισμα αποδείχτηκε ιστορικό σφάλμα που οδηγεί σε μαρασμό. Η χώρα μπήκε στο καταστροφικό πλαίσιο της ΟΝΕ εξυπηρετώντας μόνο τα συμφέροντα των τραπεζών και ορισμένων μεγάλων επιχειρήσεων. Το σταθεροποιητικό πρόγραμμα της τρόικας επίσης πήγασε από τον συντηρητικό πυρήνα του σκληρού νομίσματος, αλλά γι’ αυτό ακριβώς το λόγο έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα. Στην πράξη η τρόικα ωθεί την Ελλάδα σε αθέτηση πληρωμών και έξοδο από την ΟΝΕ. Οι εξελίξεις αυτές θα φέρουν μεν μεγάλη αναταραχή, αλλά θα επιτρέψουν στην ανάκαμψη να αρχίσει.
Δυστυχώς όμως η χώρα βρίσκεται μπροστά στην αναταραχή με ήδη εξασθενημένη οικονομία. Πρόκειται για τεράστια ζημία που προκλήθηκε από το Μνημόνιο και τις άλλες μεθοδεύσεις της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Τα πράγματα περιπλέκονται επίσης από την πλήρη αναξιοπιστία των δύο μεγάλων κομμάτων, αλλά και των μηχανισμών εξουσίας. Συνεπώς η επερχόμενη αλλαγή απειλεί να δημιουργήσει φαινόμενα πρωτοφανούς κοινωνικής διάλυσης, που ίσως ξεπεράσουν κι αυτά της Αργεντινής.
Η απάντηση είναι βγουν μπροστά οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που αντιλαμβάνονται ότι η αθέτηση πληρωμών και η έξοδος από το ευρώ είναι απαραίτητα στοιχεία της λύσης του προβλήματος. Και που θα πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους ώστε να γίνουν αυτά με συντεταγμένο τρόπο αποφεύγοντας την κοινωνική καταστροφή. Με αποφασιστική πολιτική ηγεσία, τα λαϊκά και εργατικά στρώματα μπορούν να λύσουν την κρίση, αλλάζοντας παράλληλα την κοινωνία προς όφελος της εργασίας και κατά του κεφαλαίου. Για το σκοπό αυτό χρειάζεται μετωπικός πολιτικός σχηματισμός με επίκεντρο την Αριστερά.
Το μέτωπο θα προχωρήσει καταρχήν σε στάση πληρωμών, χωρίς να αποδεχτεί τόκους υπερημερίας. Θα προβεί κατόπιν σε λογιστικό έλεγχο του χρέους για να αποφασιστεί σε δημοκρατική βάση τι θα αποπληρωθεί και τι όχι. Θα διαπραγματευτεί τέλος με κυρίαρχο τρόπο με τους πιστωτές για να κλείσει η πληγή όσο πιό γρήγορα γίνεται. Αν στηριχτεί στη λαϊκή βούληση και συμμετοχή, τα όπλα του δεν θα είναι ευκαταφρόνητα. Περιλαμβάνουν τη δυνατότητα να κηρυχθεί μεγάλο μέρος του δανεισμού μη νομιμοποιημένο, ιδίως αυτού από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Η ελληνική Βουλή μπορεί ακόμη να αλλάξει με μονομερή πράξη τους όρους αποπληρωμής των ομολόγων δεδομένου ότι ο μεγάλος όγκος τους διέπεται από την ελληνική νομοθεσία.
Η διαγραφή του χρέους θα δώσει ανάσα στην ελληνική οικονομία, αλλά η έξοδος από το ευρώ θα απαιτήσει πολύ πιό συντεταγμένη αντιμετώπιση. Η καταιγίδα θα κρατήσει μερικούς μήνες, μέχρι να εμφανιστούν τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης. Θα πρέπει να περάσουν οι τράπεζες υπό δημόσια ιδιοκτησία για να μην καταρρεύσουν. Να τεθούν αυστηροί έλεγχοι στις κεφαλαιακές ροές. Να ληφθούν δοικητικά μέτρα για να αντιμετωπιστούν οι άμεσες ανάγκες σε καύσιμα, τρόφιμα και φάρμακα. Να γίνει αναδιανομή του εισοδήματος και του πλούτου για να στηριχτούν τα εργατικά και τα φτωχότερα στρώματα. Να κινητοποιηθεί η νομισματική πολιτική για να καλυφθεί το πρωτογενές έλλειμμα και να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις.
Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι, αφού σπάσουν τα δεσμά του σκληρού νομίσματος, η ανάκαμψη μπορεί να είναι ταχεία. Ανακτάται η εσωτερική αγορά, μειώνεται η εξάρτηση από τις εισαγωγές, τονώνεται η εξαγωγική ισχύς και, το κυριότερο, δημιουργείται η δυνατότητα να προστατευτεί η απασχόληση. Το επιχείρημα που συχνά ακούγεται, ότι η Ελλάδα δεν θα ανακάμψει όπως η Αργεντινή γιατί δεν έχει  μεγάλες εξαγωγικές δυνατότητες σε αγροτικά προϊόντα, είναι έωλο. Οι χώρες που ξεφεύγουν από τη χρηματοπιστωτική μέγγενη ανακάμπτουν η κάθε μία ανάλογα με τις ιδιομορφίες της οικονομίας της, όπως είναι φυσικό. Αλλά ανακάμπτουν.
Η πραγματικη σημασία της εμπειρίας της Αργεντινής για την Ελλάδα είναι διαφορετική. Η Ελλάδα δεν θα πρέπει να αρκεστεί στη μισοτελειωμένη αλλαγή της Αργεντινής, αλλά να την ολοκληρώσει. Ο Κίρτσνερ απάλλαξε τη χώρα του από το βραχνά του ΔΝΤ, χωρίς όμως να ανατρέψει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας. Η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει σε ουσιαστικότερη κοινωνική αλλαγή προς όφελος της εργασίας, χτυπώντας το νεοφιλελευθερισμό στην Ευρώπη. Ένα ριζοσπαστικό αριστερό μέτωπο μπορεί να κάνει βαθειές στρατηγικές τομές στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, αλλάζοντας παράλληλα εκ βάθρων το κράτος και το πολιτικό σύστημα. Μπορεί να αναζωογονήσει τον παραγωγικό ιστό βάζοντας τη χώρα σε τροχιά προόδου και φέρνοντας πιό κοντά το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.
Η Ελλάδα αντιμετωπίζει κατάσταση έκτακτης ανάγκης που είναι αποτέλεσμα του τραγικού σφάλματος της συμμετοχής στην ΟΝΕ, της επιβολής λιτότητας, αλλά και της συνολικής αποτυχίας της άρχουσας τάξης και του πολιτικού προσωπικού της. Η επίλυση της κρίσης είναι όμως απολύτως εφικτή, με παράλληλη κοινωνική αλλαγή υπέρ των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, αρκεί να βγουν μπροστά οι δυνάμεις που έχουν συναίσθηση ευθύνης και δε φοβούνται αυτό που έρχεται. Όσο γι’αυτούς που έφεραν τη χώρα στην παρούσα κατάσταση, ας θυμούνται ότι ο ελληνικός λαός μπορεί να μην έχει βρει ακόμη τη φωνή του, αλλά όλα τα παρατηρεί και τα καταγράφει.

το φάντασμα της δημοκρατίας

 

Ημερομηνία δημοσίευσης: 26/11/2011

Του Άγγελου ΜΑΝΤΑΔΑΚΗ

Πριν από είκοσι δύο χρόνια ακριβώς έπεφτε το τείχος του Βερολίνου. Η Ευρώπη πανηγύριζε την επικράτηση των ιδεωδών της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας. Η πτώση του Τείχους συνέπιπτε με το τέλος του ψυχρού πολέμου στην γηραιά Ήπειρο.
Σήμερα το αίτημα της Δημοκρατίας ξαναγυρίζει στην Ευρώπη και μάλιστα ακόμα πιο επιτακτικό. Απέναντί του έχει τη λυσσαλέα αντίδραση των αγορών που επιδιώκουν να πνίξουν το όραμα της δημοκρατικής Ευρώπης στη δική τους ανελέητη δικτατορία.
Στην Ελλάδα και στην Ιταλία οι κυβερνήσεις έπεσαν. Αντικαταστάθηκαν όμως με κυβερνήσεις εκτός λαϊκής νομιμοποίησης, αρεστές στο διευθυντήριο των Βρυξελλών που επέλεξε τους δύο πρωθυπουργούς από την τραπεζική ελίτ της Ευρωζώνης. Η μόνη δημοκρατική λύση όταν μια κυβέρνηση πέφτει ή αδυνατεί να συνεχίσει, είναι βέβαια η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία. Αλλά αυτά είναι πολύ ψιλά γράμματα.
Η αντίληψη των κυρίαρχων κύκλων όσον αφορά στις υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης είναι ότι αυτές δεν μπορούν να απαιτούν δημοκρατία. Προτεραιότητα έχουν τα χρέη και οι αγορές του χρήματος. Η Ελλάδα καλείται επίσημα να περιορίσει την εθνική της κυριαρχία. Η Ιρλανδία ενημερώνει πρώτα τη Γερμανική Βουλή για τον προϋπολογισμό της και μετά το δικό της Κοινοβούλιο!
Το δίδυμο Μέρκελ - Σαρκοζί γίνεται το μοναδικό ουσιαστικά κέντρο αποφάσεων. Mέχρι που να καθορίζει ποιο θα είναι το ερώτημα και ποια η ημερομηνία διεξαγωγής δημοψηφίσματος σε κάποια άλλη χώρα.
Χωρίς να είναι αναγκαία για τη συγκρότηση της πλειοψηφίας, μεθοδεύεται η συμμετοχή της ακροδεξιάς στην λεγόμενη «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» στην Ελλάδα. Χέρι - χέρι σοσιαλιστές και ακροδεξιοί πολέμιοι της δημοκρατίας.
Η Δημοκρατία προκαλεί πανικό στις ελίτ της Ε.Ε. και τις αγορές. Αρκούσε μια δήλωση του Γ. Παπανδρέου ότι προτίθεται να θέσει σε δημοψήφισμα τη δανειακή σύμβαση των Βρυξελλών που συνόδεψε το "κούρεμα" του ελληνικού χρέους, για να προκληθεί αναστάτωση σε όλη την Ευρώπη, και όχι μόνο!
Και βέβαια δεν έχει αποσαφηνιστεί το πώς οδηγήθηκε σ' αυτή την κίνηση ο κ. Παπανδρέου και με ποιους είχε -αν είχε- συνεννοηθεί. Προσπαθώντας να βγει όμως ο ίδιος από τα αδιέξοδα της πολιτικής του, έθεσε το ζήτημα της Δημοκρατίας. Εκείνοι που θέλουν την ευρωπαϊκή ενοποίηση να οικοδομείται ερήμην των λαών, τρομοκρατήθηκαν. Και αν ανοίξει κύκλος δημοψηφισμάτων και μιλήσουν οι πολίτες;
Απέναντι σε έναν αδηφάγο χρηματιστικό καπιταλισμό που διαλύει την κοινωνική ζωή, το αίτημα της Δημοκρατίας γίνεται όλο και πιο ισχυρό. Αυτό που ακούμε από τους αγανακτισμένους όλης της Ευρώπης και των ΗΠΑ, αυτό που συναντήσαμε στο Σύνταγμα και τις άλλες πλατείες της χώρας μας επί τόσους μήνες, είναι το ίδιο: δημοκρατία, διαφάνεια, δικαιώματα, σεβασμός στον πολίτη.
Το φάντασμα της Δημοκρατίας πλανιέται ήδη πάνω από την Ευρώπη, για να παραφράσουμε τη ρήση του «Μανιφέστου». Τους επόμενους μήνες μπορεί να γίνει ο εφιάλτης των διευθυντηρίων που νόμισαν ότι μπορούν να κυβερνούν τον κόσμο με εντολές χρηματιστηριακού τύπου.

πηγή: αυγή 

όλοι στους δρόμους

Nelly Psarrou - Συνέντευξη με τον Richard Wolff

εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη!θέλει να έχεις χρόνο για να την παρακολουθήσεις...αλλά δεν σκάω...χρόνος υπάρχει...άπλετος!!Nelly Psarrou - Συνέντευξη με τον Richard Wolff

Καπιταλιστική κρίση, απεχθές χρέος και αθέτηση πληρωμών - Η Αυγή online

Καπιταλιστική κρίση, απεχθές χρέος και αθέτηση πληρωμών - Η Αυγή online

Living in the End Times According to Slavoj Zizek

Κ. Λαπαβίτσας: Η χώρα μπαίνει σε τροχιά αυτοκτονίας « politicon.gr

Κ. Λαπαβίτσας: Η χώρα μπαίνει σε τροχιά αυτοκτονίας « politicon.gr

Συνασπισμός της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας | Συνέντευξη του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, στο ΑΠΕ (19/11/2010 - στον Σωτήρη Σιδέρη)

Συνασπισμός της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας Συνέντευξη του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, στο ΑΠΕ (19/11/2010 - στον Σωτήρη Σιδέρη)

Το προσωπικό κόστος του να είναι κανείς αριστερός

GREEK RIDER: Το προσωπικό κόστος του να είναι κανείς αριστερός

Radical Desire: Υποτίμηση της νοημοσύνης μας - Δ.Καζάκης

Radical Desire: Υποτίμηση της νοημοσύνης μας - Δ.Καζάκης

The Press Project

The Press Project Η ίστορία της σύγχρονης Αριστεράς..

Στους συντρόφους που αποχώρισαν - Η Αυγή online

Στους συντρόφους που αποχώρισαν - Η Αυγή online

Οι χρυσαυγανακτισμένοι πολίτες του Αγίου Παντελέημονα και οι επιθέσεις στους συριζαίους

Οι χρυσαυγανακτισμένοι πολίτες του Αγίου Παντελέημονα και οι επιθέσεις στους συριζαίους

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΚΛΑΡΑ (ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ)

10/06/2010 Αλέξης Τσίπρας - ΝΕΤ on Vimeo

10/06/2010 Αλέξης Τσίπρας - ΝΕΤ on Vimeo

ΔηΝεΤου...

Έχουμε ακούσει και διαβάσει πολλά,(εκτός από τα βασικά...)περισσότερα εδώ,:Τι είναι και τι θέλει το ΔΝΤ από τη ζωή μας - Η Αυγή online