πρόταση

ΛΑΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ

ΑΡΧΕΣ, ΣΤΟΧΟΙ ΚΑΙ ΘΕΣΕΙΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η Λαϊκή Συνέλευση αποτελεί το κυρίαρχο όργανο λήψης πολιτικών αποφάσεων της κοινωνίας για όλα τα θέματα, που την αφορούν και την επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα, και ως τέτοιο αποτελεί το βασικό κύτταρο αμεσοδημοκρατικής οργάνωσης της.

Στην Λαϊκή Συνέλευση μπορούν να συμμετέχουν ισότιμα όλοι οι πολίτες, που κατοικούν μόνιμα ή προσωρινά ή επισκέπτονται το Μαρούσι, ανεξαρτήτως φύλου, θρησκεύματος κι εθνικότητας. Πρόκειται για συγκέντρωση ανθρώπων, που προσέρχονται αυτόβουλα, ελεύθερα και ισότιμα, προκειμένου να αποφασίζουν για κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, πολιτιστικά και άλλα ζητήματα, που αφορούν στις ζωές τους και τη περιοχή τους.

Η Λαϊκή Συνέλευση οφείλει να έχει την μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή, ώστε να είναι, στο μέγιστο δυνατό, το αντιπροσωπευτικό όργανο λήψης αποφάσεων της κοινωνίας. Για να εξυπηρετηθεί η εύρυθμη λειτουργία της Συνέλευσης είναι δυνατόν Συνελεύσεις να λειτουργήσουν ανά συνοικία. Η σχετική απόφαση λαμβάνεται στο πλαίσιο της Λαϊκής Συνέλευσης υπό την αναγκαιότητα της εύρυθμης λειτουργίας της και με πρωτοβουλία των ίδιων των πολιτών.

Με     κριτήριο τις αρχές: 1)  της μέγιστης αριθμητικής προσέλευσης, 2) της ισότητας της συμμετοχής και 3) της αποτελεσματικής λειτουργίας, η Λαϊκή Συνέλευση αποφασίζει για την διαδικασία (*1), τις αρχές της, και τους τρόπους λήψης αποφάσεων….

ΜΕΡΟΣ Α’

Η ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ

Η Λαϊκή Συνέλευση του Αμαρουσίου, ξεκίνησε από την ανάγκη των κατοίκων της περιοχής για αδιαμεσολάβητη, ακομμάτιστη, διαδικασία λήψης αποφάσεων, που αφορά στην αντίδρασή τους στα σχέδια της κυβέρνησης να υλοποιήσει το μνημόνιο. Έλκει τη γέννησή της στους συμπολίτες της πλατείας Συντάγματος, κομμάτι των οποίων πρωτοβουλιακά κάλεσε στη δημιουργία της.

ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΟ – Η ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η Λαϊκή Συνέλευση αμφισβητεί και αρνείται πλέον, όλες τις μορφές αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία αποδεικνύεται ως η πιο αξιόπιστη μέθοδος, για την υφαρπαγή της ψήφου των πολιτών (εργαζομένων, άνεργων και άεργων), την πλήρη περιφρόνηση και τελικά απαξίωση της λαϊκής βούλησης.

Η αφερεγγυότητα των υποσχέσεων των Ελλήνων «ταγών» είναι παροιμιώδης. Έχει γίνει αφορμή για ήρωες κινηματογραφικών ταινιών έως στίχους τραγουδιών. Πρόκειται πλέον για γενική διαπίστωση.

Παραδείγματα εξαπάτησης βρίθουν, όχι μόνο στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα της τελευταίας 40ετίας, αλλά και στις χώρες του εξωτερικού. Για παράδειγμα ο Μπάρακ Ομπάμα υποσχέθηκε φορολόγηση των τραπεζών και των υψηλών εισοδημάτων, κάτι, που ουδέποτε υλοποίησε. Το 2009 το ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος Παπανδρέου επικράτησαν στις εκλογές με σύνθημα «Τα λεφτά υπάρχουν» και λίγους μήνες αργότερα οδήγησαν την χώρα στο Μνημόνιο και στην μέγγενη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, [χωρίς καν να ερωτηθούν έστω και δια δημοψηφίσματος οι ψηφοφόροι],εν μέσω αποκαλύψεων ότι γνώριζαν ότι λεφτά δεν υπήρχαν.

Στην ουσία η αντιπροσωπευτική δημοκρατία περιφρονεί τη λαϊκή βούληση όπως τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, και δεν διαφέρει από αυτά, παρά μόνο ως προς τη μέθοδο χειραγώγησης.

Το φαινόμενο της περιφρόνησης της λαϊκής βούλησης εξηγείται -δεν είναι παράλογο. Είναι απολύτως λογικό από την στιγμή, που οι προεκλογικές καμπάνιες των κομμάτων [παντού στο κόσμο,] χρηματοδοτούνται κατά κύριο λόγο από μεγάλες επιχειρήσεις, επιχειρηματίες και λόμπις. Πρόσφατα αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο Ζίμενς όπου ο ταμίας του ΠΑΣΟΚ στην επίμαχη περίοδο ομολόγησε ότι εισέπραξε χρήματα για τις ανάγκες προεκλογικής εκστρατείας, πράγμα που όπως αποκαλύφθηκε συνέβη και με τη Ν.Δ. Τα λόμπις στις ΗΠΑ και στο Ευρωκοινοβούλιο αποτελούν πια έναν άτυπο θεσμό, μια ηθικώς αποδεκτή, μια φυσιολογική πραγματικότητα. Τα χρήματα των χορηγών, διοχετεύονται στη διαφήμιση, δημιουργώντας τις καλύτερες προϋποθέσεις για πλύση εγκεφάλου του κοινωνικού σώματος από τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, που κι αυτά με τη σειρά τους καθοδηγούν αυτόνομα τη κοινή γνώμη, σύμφωνα με τα θέλω των πελατών τους και κυρίως τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους.

Το ρουσφέτι, δεν είναι παρά, μια πιο “λαϊκή” εκδοχή των πελατειακών σχέσεων των λόμπυς, έτσι όπως περιγράφονται πιο πάνω. Η δημιουργία των συντεχνιών είναι μια ακόμη εκδοχή πελατειακών σχέσεων δια της οποίας επιτυγχάνονται δύο στόχοι: Ικανοποίηση συμφερόντων ειδικών συντεχνιακών ομάδων όπως στις πελατειακές σχέσεις εις βάρος της μεγάλης μάζας των εργαζομένων και διάσπαση του κοινωνικού συνόλου δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για κοινωνικό κανιβαλισμό.

Όλα τα παραπάνω – συντεχνιακά συμφέροντα, ρουσφέτια, λόμπις και μμε -   συντείνουν στο να δομείται μια κυρίαρχη ιδεολογία, ένα ισχυρό ρεύμα, ώστε οποιαδήποτε άλλη άποψη, διαφορετική από τη κυρίαρχη, κρίνεται στη καλύτερη περίπτωση γραφική.

Η οφθαλμοφανής σε όλους ψευτοδημοκρατική λειτουργία του κράτους, καταδεικνύεται επίσης, και με την ανά καιρούς, τακτική της εναλλαγής των κομμάτων. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία με το δικομματισμό, λειτουργεί σα μηχανισμός κοινωνικής αποσυμπίεσης. Πρόκειται για μια διαδικασία περιστολής- παραχώρησης κοινωνικών δικαιωμάτων ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ανάλογα με τις κοινωνικές αντιδράσεις, άλλοτε οι κυβερνώντες παραχωρούν κάποια δικαιώματα στους πολίτες, κι άλλοτε τα παίρνουν πίσω, μέσα από την εναλλαγή των δύο «κομμάτων εξουσίας». Δεν έχει σημασία πιο είναι το προοδευτικό και πιο το συντηρητικό, οι πολιτικές μπορεί να είναι αντίστροφες των χαρακτηριστικών των παρατάξεων.

 Η τακτική αυτή της δικομματικής εναλλαγής της εξουσίας, έχει σα σκοπό, όποτε πιέζεται το κοινωνικό σύνολο, το σύστημα να προσφέρει ψίχουλα, προκειμένου να μαλακώσει η αντίδραση της κοινωνίας, και μετά να αντεπιτίθεται πιο  επιθετικά. Αφομοιώνει δηλαδή τις κοινωνικές αντιδράσεις μέσω της εκλογικής διαδικασίας.

Σε όλες τις χώρες της δύσης, ο δικομματισμός επικυρώνεται νόμιμα μέσω “εκλογικών” διαδικασιών, δημιουργώντας μια μόνιμη αλληλουχία διαδοχής στην εξουσία των τελευταίων δεκαετιών. H ύπαρξη δίπολου, όπως εργατικού-συντηρητικού, ρεπουμπλικάνων-δημοκρατικών, φιλελεύθερων-σοσιαλδημοκρατών, στις “δημοκρατίες”, είναι και η πολιτική έκφανση, αυτής της λειτουργίας του συστήματος. Το “δίπολο”, δημιουργεί όλες εκείνες τις προϋποθέσεις επιβίωσης και διαιώνισης του συστήματος εκμετάλλευσης, εξασφαλίζοντας με την “ελαστικότητά του” και την αφομοιωτική του λειτουργία, τη χρόνια επιβίωσή του.

Πέρα από το δικομματισμό, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, δεν αποτελεί παρά μια εκλογική διαδικασία, που συμβαίνει μια φορά στα τέσσερα χρόνια. Οτιδήποτε συμβεί στο ενδιάμεσο, τηρηθούν ή μη τα υπεσχημένα, οδηγούν τη κοινωνία στη φτώχεια, αδικούν, παρανομούν, καταπιέζουν, “εξυπηρετούν”, όλες οι ανομίες, στο τέλος ξεπλένονται στη κολυμβήθρα της επίκλησης της προ διετίας τριετίας “λαϊκής εντολής”.

Ακόμη κι αυτό το εκλογικό σύστημα είναι ότι πιο αναξιόπιστο υπάρχει, αφού με τη λογική της ανάγκης της “κυβερνητικής σταθερότητας”, σκαρφίζονται ότι μανιπουλάτσια μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου, προκειμένου να προμοτάρει τους μεγάλους και να “εμποδίζει” τους “μικρούς”.

Τέλος, δε χρειάζεται να αναφερθούμε στα μεγάλα ποσοστά κοινωνικής αποχής σε όλες τις δυτικές κυρίως “δημοκρατίες”, που πλησιάζουν μέχρι και το 50% των ψηφοφόρων.

Όλα τα παραπάνω καταδεικνύουν την αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, κι  αποδεικνύουν ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, σε όλες τις μορφές της, και σε όλες τις περιόδους εφαρμογής της, αποτελεί μέθοδο δόλιας υφαρπαγής της ψήφου των ψηφοφόρων,  για λόγους εξυπηρέτησης συμφερόντων της ελίτ που χρηματοδοτεί το πολιτικό σύστημα και για την επιβίωση και διαιώνιση του συστήματος εκμετάλλευσης, και σε καμία περίπτωση δεν εξυπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες.

Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά απόδειξη του διαχρονικού δόγματος ότι η εξουσία διαφθείρει, ανεξαρτήτως προθέσεων, και λειτουργεί αλλοτριωτικά, ανεξάρτητα από τον ανθρώπινο χαρακτήρα. Και “σωτήρες” ήλθαν να μας σώσουν στο παρελθόν πολλάκις, όπως ο Χίτλερ, ο Παπαδόπουλος, και “ηγέτες”, όπως ο Καραμανλής, ο Ανδρέας, και “συνετοί διαχειριστές”, όπως ο Σημίτης, ο Καραμανλής ΙΙ, κάθησαν στη καρέκλα της εξουσίας, και είδαμε που οδηγήθηκαμε.  Ως πότε ο κάθε ένας από εμάς θα επιτρέπει ή θα αναθέτει σε “σωτήρες” δεξιούς κι “αριστερούς” την ευθύνη της διαχείρισης της πολιτικής του ζωής; Κάθε φορά και αναστεναγμός, κάθε κυβέρνηση και λιτότητα για το λαό, κάθε εξουσία και φόβος για τη κοινωνία.

Συμπερασματικά, το πολιτικό σύστημα που αποκαλείται αντιπροσωπευτική δημοκρατία κρίνεται σε κάθε περίπτωση,αναξιόπιστο, διεφθαρμένο, ψευδεπίγραφο, απατηλό, υποβολιμαίο, βίαιο και μεροληπτικό υπέρ των προνομιούχων. Ήρθε η ώρα, η λαϊκή βούληση να περιφρονήσει τη πολιτική εξουσία, και να προτάξει την άμεση δημοκρατία σα μοναδικό και γνήσιο θεσμό λήψης αποφάσεων. Η Λαϊκή Συνέλευση, έρχεται να καλύψει την ανάγκη της κοινωνίας για πολιτική χειραφέτηση, για αυτοθέσμιση, για τη κατάκτηση του αυτεξούσιου της κοινότητας, μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, κι άμεσα ανακλητές κι ελεγχόμενες εκπροσωπήσεις.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Το λεγόμενο κράτος δικαίου, αποδεικνύει, κυρίως στη τωρινή ιστορική  συγκυρία, ότι είναι ανακόλουθο στο ρόλο του ρυθμιστή των κοινωνικών σχέσεων, του τοποτηρητή του “κοινωνικού συμβολαίου”, του υπερασπιστή των αδυνάτων, του διασφαλιστή της κοινωνικής ειρήνης και δικαιοσύνης. Και στην ουσία, μάλιστα, οδηγεί στην οικονομική υποδούλωση το μεγαλύτερο μέρος των κοινωνιών, από τους λίγους, ελάχιστους προνομιούχους, εξουσιαστές.

O ρυθμιστικός ρόλος του κράτους έχει καταργηθεί, αποδεικνύοντας την ισχύ του κεφαλαίου απέναντι στις κοινωνίες. “Εθνικοποίηση των ζημιών των τραπεζών, ιδιωτικοποίηση των κερδών”, είναι η επωδός της λειτουργίας του κράτους τα τελευταία χρόνια.  ["Στα κέρδη υπάλληλος, στις ζημίες συμμέτοχος", είναι η επωδός της κοινωνίας]. Η διάσωση της CITIBANK, με τα χρήματα των αμερικανών φορολογουμένων, η διάσωση του Ιρλανδικού τραπεζικού συστήματος, με δημόσιους και κοινοτικούς (από χρήματα φορολογουμένων κι αυτοί) πόρους. Το μονομερές ενδιαφέρον της ελληνικής κυβέρνησης για τη ενίσχυση των ελληνικών τραπεζών προκειμένου να μη καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα, και η περικοπή μισθών και συντάξεων την ίδια ώρα, που το κράτος «αδυνατεί» να εισπράξει 36 δις ευρώ εισπράξιμη φορολογική ύλη, αποκαλύπτει όχι μόνο το μεροληπτικό ρόλο του κράτους απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο, αλλά το “αποκαλύπτει” ως προς το ρόλο του, αυτόν του πιστού υπηρέτη των προνομιούχων.

Το κράτος και η λειτουργία του προς το κεφάλαιο

Το κράτος, έχει σαν οργανωτικό μόρφωμα, περίπου τριακόσια χρόνια ιστορία. Σκοπός του είναι η διασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης και της ισότητας απέναντι στο νόμο. Από την ιστορία του όμως αποδεικνύεται, ότι από τη σύστασή του, διασφαλίζει με τη βία το νόμο και τη συναίνεση ένα μηχανισμό, ο οποίος διατηρεί την ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων.

Το άδολο και καθαγιασμένο συνταγματικό δίκαιο δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η παγίωση των κοινωνικών ανισοτήτων. Το σύνταγμα προβλέπει από τα πρώτα του κιόλας άρθρα το σεβασμό των έννομων δικαιωμάτων των πολιτών, δηλαδή της ιδιοκτησίας. Πράγμα, που σημαίνει ότι το σύνταγμα και ο νόμος σέβεται ισότιμα τα έννομα δικαιώματα ενός ζάμπλουτου κροίσου εξίσου με αυτά ενός άστεγου, ενός άνεργου, ενός ρακοσυλλέκτη. Οποιοσδήποτε αμφισβητήσει αυτή την σχέση κρίνεται παράνομος. Το σύνταγμα είναι ένα εφεύρημα της αστικής τάξης του 18^ου αιώνα, προκειμένου να νομιμοποιήσει την ισχύ της και να παγιώσει με την βία την κυριαρχία της. Και ενώ το σύνταγμα των κρατών του δυτικού κόσμου παγιώνει την ανισότητα, αυτό παρουσιάζεται καθαγιασμένο αδιαμφισβήτητα, όπως το ευαγγέλιο ή παλαιά και καινή διαθήκη. Στην ουσία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η παγίωση της δυστυχίας και της ανισότητας. Είναι φυσικό με αυτό το επιβαλλόμενο με την βία πλέγμα έννομων σχέσεων η αδικία να αποτελεί θεμέλιο των κοινωνικών σχέσεων και να προσδιορίζει τον αξιακό προσανατολισμό της κοινωνικής συμπεριφοράς. Μέσα σε αυτό το νομικό περιβάλλον οι κάθε λογής ελιτ αλωνίζουν στο κοινωνικό σώμα ανεμπόδιστα. Οι κυρίαρχοι εξακολουθούν να μένουν κυρίαρχοι, οι πλούσιοι πλουσιότεροι και υπάρχει θέση μόνο για όρνεα, που διεκδικούν με λύσσα την κοινωνική και οικονομική άνοδο.

Το κράτος, είτε διασφαλίζει τη κοινωνική υποταγή στη διαδικασία αυτή, κι επικαλούμενο τη νομιμότητα, ασκεί βία, είτε, μέσω της “πολιτικής” (*1), αναλαμβάνοντας το ρόλο του επιδιαιτητή, αφομοιώνει την έκρηξη, προσφέροντας ψίχουλα στη κοινωνία εξασφαλίζοντας τη συναίνεση της, και συντηρώντας παράλληλα τους μηχανισμούς αφαίμαξής της. Πρόκειται για μια ολέθρια σχέση κεφάλαιου, κράτους, κοινωνίας, που τα δύο πρώτα, ως σύστημα, εξαπατούν λεηλατούν και βιάζουν το σώμα της κοινωνίας, που αποτελεί το μόνιμο θύμα.

Το κράτος και οι τράπεζες

Το κράτος σε όλη του την ιστορία, με το σύνταγμα και τους νόμους, στήριζε και στηρίζει τους κεφαλαιοκράτες και τις τράπεζες ως αιχμή και πυλώνα λειτουργίας του συστήματος. Η στήριξη των τραπεζών αποτελεί άμεση προτεραιότητα σήμερα. Στηρίζοντας το τραπεζικό σύστημα, προσπαθούν να συντηρήσουν, με νύχια και με δόντια, την ισορροπία ενός συστήματος ανισόρροπου από την άπληστη φύση του, παρουσιάζοντάς το μας μάλιστα, σαν τη μοναδική δυνατότητα οργάνωσης της κοινωνίας -το καπιταλιστικό μοντέλο “ανάπτυξης”, που η κατάργησή του “θα σημάνει το τέλος του κόσμου”. Οι τράπεζες είναι το κομβικό σημείο στο οποίο συναντώνται τα συμφέροντα των “αγορών” με εκείνα των κρατών. Αυτές είναι που παρουσιάζονται σαν το κλειδί της λύσης του συστημικού προβλήματος.

Πρόσφατα είδαμε το πρόβλημα της κρίσης των τραπεζών. Μετά την απελευθέρωση της χρηματοπιστωτικής επέκτασης με νόμο από τη κυβέρνηση Κλίντον, οι τράπεζες αύξησαν το ενεργητικό τους, επεκτείνοντας σε τοξικά προϊόντα τη δραστηριότητά τους, προκειμένου να πολλαπλασιάσουν τα μεγέθη τους και κατ’ επέκταση, τα κέρδη τους. Κι ενώ οι τράπεζες, όταν έσκασε η φούσκα των ακινήτων, με βάση ακόμη κι αυτούς τους κανόνες του νεοφιλελευθερισμού, θα έπρεπε να πτωχεύσουν, αντίθετα στηρίχθηκαν με τα λεφτά των φορολογουμένων από το κράτος.  Σε αντιδιαστολή βέβαια, με ότι συμβαίνει στη περίπτωση πτώχευσης ενός νοικοκυριού, όπου σε μερικές περιπτώσεις ίσως, θα πρέπει να ….ευχόμαστε να έχουμε καλές συνθήκες κράτησης.

Και σα να μην έφτανε μόνο αυτό, το, από τα χρήματα των φορολογουμένων, διασωσμένο κερδοσκοπικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, σήμερα, αλαζονικά επιτίθεται, οδηγώντας τα κράτη το ένα μετά το άλλο στη πτώχευση. Πρόκειται για διατάραξη ακόμη κι αυτών των κανόνων του συστήματος. Πρόκειται για καταφανέστατη εξαπάτηση. Πολλές φορές ο Ομπάμα, η Μέρκελ αλλά κι άλλοι “ηγέτες” της δύσης έκαναν λόγο για “εφαρμογή κανόνων στις αγορές”, περιστολές της “ασυδοσίας”, και άλλοι τέτοιοι λεονταρισμοί, όμως τελικά δεν έγινε τίποτα κι ούτε πρόκειται να γίνει (*2), αφού οι «αγορές» χρηματοδοτούν τον προεκλογικό τους αγώνα. Τα πράγματα λοιπόν φαίνονται ολοκάθαρα κι επιβεβαιώνουν, ότι το κράτος και το κεφάλαιο, ανεξάρτητα από τις αντιφάσεις τους, είναι ουσιαστικά δύο εκφράσεις του ιδίου πράγματος, δηλαδή της κυριαρχίας πάνω στη κοινωνία.

Το κράτος αποτελεί έναν θεσμό που όχι μόνο δε τηρεί με ισότιμο τρόπο τους νόμους που το ίδιο έχει κατασκευάσει, όχι μόνο δε τηρεί τους νόμους ακόμη κι αυτού του ίδιου του “κοινωνικού συμβολαίου” που το ίδιο επινόησε, αλλάφροντίζει να κρατά τις κοινωνίες σε υποταγή, μοναδική λειτουργία που υποστηρίζει με συνέπεια. Συντηρεί την έννομη τάξη της κυριαρχίας των «αγορών», διασφαλίζοντας είτε με τη καταστολή και την υποταγή, είτε με το δημοκρατικό μανδύα και τη κομματική εναλλαγή, τη συναίνεση, και με τα μμε την απάθεια. Πρόκειται πλέον για ένα εντελώς άχρηστο, παρασιτικό, οργανωτικό μόρφωμα, που μια χειραφετημένη κοινωνία οφείλει να το πετάξει στο καιάδα της ιστορίας, με την ίδια περιφρόνηση που σήμερα και οι «αγορές» του συμπεριφέρονται.

Η κρίση (ύφεση) και οι «αγορές»

Ο μηχανισμός είναι απλός. Οι πολίτες, που δεν είναι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής είναι υποχρεωμένοι να εργαστούν σε καθεστώς μισθωτής εργασίας για να ζήσουν και να αναπαράγουν. Το μεγαλύτερο μέρος της εργασίας τους δεν το καρπώνονται οι ίδιοι, αλλά οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, οι οποίοι πλουτίζουν χάρις στον ιδρώτα των εργαζομένων. Ο πλούτος ως χρήμα σωρεύεται στους λίγους, κατατίθεται στις τράπεζες και μετατρέπεται σε αριθμητικό μέγεθος. Το αριθμητικό μέγεθος λογιστικοποιείται στο ενεργητικό των τραπεζών, επενδύεται και πολλαπλασιάζεται, με τη μορφή νέων χρηματοοικονομικών προϊόντων, στις χρηματαγορές. Εκεί, τζογάρεται, σωρεύεται και παρακρατείται, δεν αναδιανέμεται ούτε κάν επανεπενδύεται. Έτσι το χρήμα στερεύει για τους πολλούς. Η κοινωνία φτωχαίνει προς όφελος των λίγων κι απαιτείται από τους πολιτικούς, να κάνει θυσίες για έναν σκοπό: να ξαναδουλέψει περισσότερο, να παράξει περισσότερο, αλλά να αμοιφθεί λιγότερο, “λόγω κρίσης”. Η λειτουργία αφαίμαξης και συσσώρευσης του παραγόμενου από τη κοινωνία πλούτου, έχει συμβεί αρκετές φορές στην ιστορία του καπιταλισμού των τελευταίων αιώνων, σε διαφορετικούς χρόνους και τόπους. Η κρίση του 1929, η πρόσφατη του 2008, αλλά και αυτή που διανύουμε σήμερα ως ένα βαθμό, είναι προεξάρχοντα παραδείγματα, ενώ σε άλλες περιπτώσεις οι κρίσεις συσσώρευσης του καπιταλισμού, οδήγησαν σε πολέμους.

Σήμερα βιώνουμε τη πραγματικότητα μιάς παγκοσμιοποιημένης διαδικασίας εκμετάλλευσης. Η λειτουργία του κεφαλαίου είναι διεθνοποιημένη πλέον και όχι εθνική. Ο πλούτος σωρεύεται σε ελάχιστους διεθνείς επενδυτικούς οίκους που εδρεύουν στη wall street ή στο city του Λονδίνου, και που με μέσο τις “αγορές”, τιτλοποιούν- “μετοχοποιούν” κάθε υλικό αγαθό που υπάρχει στο πλανήτη (το στάρι, τη σόγια, το νερό, τα μέταλλα, το καύσιμα, κ.ά.). Στοιχηματίζουν με τίτλους σε τιμές, χρεωκοπίες, δείκτες, δημιουργώντας υπεραξία από το πουθενά, και χωρίς παραγωγικό αντίκρυσμα, παρά μόνο λογιστικό.

Από τη CITIBANK τη μεγαλύτερη τράπεζα στο κόσμο, έως τη μικρομεσαία βιοτεχνία της γειτονιάς. Όλος ο δυτικός κόσμος, όλες οι εθνικές κοινωνίες, όλοι οι άνθρωποι παγκοσμίως, από το 2008 μέχρι σήμερα, παρακολουθούνε μουδιασμένα: πλούτος να “εξαφανίζεται” σε μια νύχτα, τράπεζες -κολοσσοί και ασφαλιστικές εταιρείες γίγαντες, άλλες να καταρρέουν, κι άλλες να σώζονται από τη κατάρρευση  από τα κράτη με τα χρήματα των φορολογουμένων. Κράτη να δανείζονται από άλλα κράτη, εκχωρώντας “εθνικά” δικαιώματα, ή από κεντρικές τράπεζες προκειμένου να μη καταρρεύσουν, και οι τράπεζες να δανείζονται από άλλες τράπεζες με τη εγγύηση χρεοκωπημένων κρατών. Μια αέναη ηλεκτρονική διακίνηση λογιστικών δισεκατομυρίων με εκατέρωθεν εγγυήσεις, κι εκχωρήσεις δικαιωμάτων από τράπεζες σε κράτη και ανάποδα. Ένας πλούτος που κάνει βόλτα προκειμένου να μην καταρρεύσει το σύστημα.

Το πρόβλημα που έχει ο καπιταλισμός παγκοσμίως, είναι το  φυσικό του παράγωγο -η μετεξέλιξή του. Είναι, ότι έθρεψε με τη λογική της απληστίας και τις αρχές του συμφέροντος ότι αυτά γεννάνε:  ένα τέρας. Δημιούργησε μια ελίτ χρηματοοικονομικών διαχειριστών στην οποία επέτρεψε, όπως είναι φυσικό με βάση τις αρχές του φιλελευθερισμού, να μετατρέψει το συσσωρευμένο παραγωγικό κεφάλαιο σε χρηματιστηριακό, το οποίο να έχει τέτοια δύναμη, ώστε να καθορίζει τις τύχες κρατών, πόσο μάλλον των κοινωνιών όλου του πλανήτη. Όλοι αυτοί οι επενδυτικοί σύμβουλοι, δεν είναι παρά τα “παιδιά” των εργοστασιαρχών, που “κατευθύνθηκαν”, προς τη κατεύθυνση που ο συσσωρευμένος πλούτος των “γονέων” τους, επέβαλλε. Τη διαχείρισή του. Σήμερα κοινωνίες πεινάνε, αγρότες πάνε φυλακή και χάνουν πατρογονικές περιουσίες από δάνεια, επειδή η τροφή έγινε χρηματοοικονομικό προϊόν. Αύριο, εάν κάτι δεν αλλάξει, οι άνθρωποι θα πεθαίνουν από δίψα επειδή τα αποθέματα νερού άλλαξαν ιδιοκτήτη, και η αξία τους στις αγορές, ανεβαίνει. Χθες οι μετανάστες ήταν ευπρόσδεκτοι στις αγορές εργασίες της Δύσης, γιατί ήταν φθηνή εργατική δύναμη και οι κυβερνήσεις και τα αφεντικά ευνοούσαν την δημιουργία πολυπολιτισμικών κοινοτήτων. Σήμερα οι μετανάστες στοχοποιούνται ως αποδιοπομπαίοι τράγοι και οι κυβερνήσεις και τα αφεντικά κάνουν πλάτες στους διώκτες τους, τις άνανδρες φασιστικές παρακρατικές συμμορίες – που λειτουργούν ακριβώς ως «τσιράκια» των κυβερνήσεων και των αφεντικών – σε μια προσπάθεια να αποπροσανατολιστεί η κοινωνία από τα πραγματικά αίτια της κρίσης. Έτσι καλλιεργείται ο κοινωνικός κανιβαλισμός.

Το σύστημα που ζούμε, έχει χάσει και το τελευταίο ίχνος αξιακής αναφοράς, έστω και με τη μορφή που είχαν οι “ανθρωπιστικές” αξιακές αναφορές των αστών της γαλλικής επανάστασης. Οι παραδοσιακοί -παλαιοί κεφαλαιοκράτες ενίοτε είχαν και “ανθρώπινο πρόσωπο”, οι σημερινοί δεν έχουν καθόλου πρόσωπο. Οι “αγορές” αποτελούν τη νέα παγκόσμια κυριαρχία, μ’ ένα τέτοιο τρόπο που οι επι μέρους κρατικές οντότητες και δεν θέλουν, και αδυνατούν να αντιπαλέψουν.

Στο σκηνικό αυτό προστίθεται και η ταχεία επέκταση του κινέζικου καπιταλισμού με όλα τα χαρακτηριστικά του. Χαμηλό κόστος εργασίας, ανυπαρξία εργατικών και πολιτικών δικαιωμάτων, εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης στο έπακρο. Πρόκειται για σύγχρονο φεουδαλισμό, με το κράτος ως μοναδικό αφεντικό να διαμορφώνει τους όρους της εκμετάλλευσης. Η αφύπνιση του κινέζικου κράτους -αφεντικού, και η επέκτασή του σε τομείς καπιταλιστικής δραστηριότητας (βιομηχανική παραγωγή, μεταφορές, παραγωγή πρώτων υλών, κατανάλωση), δημιουργεί μέσα στα πλαίσια του ανταγωνισμού, προϋποθέσεις ισχύος έναντι των ανταγωνιστών του, προάγοντας το νεοφεουδαλικό πρότυπο σχέσεων εργασίας, ως το μόνο βιώσιμο στην οικονομία, έναντι των υπολοίπων. Αυτό το νεοφεουδαλικό πρότυπο εργασιακών σχέσεων, τείνει να επεκταθεί στις παραδοσιακές δυτικές μητροπόλεις, που, εκτός από την ολοένα και περισσότερο παρακμάζουσα παραγωγική βιομηχανία, εμφανίζονται σα να “καθυποτάσσονται” στους κανόνες του οικονομικού ανταγωνισμού, έναντι του κινέζου ανταγωνιστή τους,  δημιουργώντας όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για την επίθεση στα χρόνια και μέχρι σήμερα, κεκτημένα εργατικά δικαιώματα. Έτσι, η “κινεζοποίηση” , παρουσιάζεται μοιρολατρικά ως το αναπόφευκτο μιάς οικονομικής ιστορικής εξέλιξης.  Οποία ειρωνεία: η “λαϊκή δημοκρατία” του “Κομμουνιστικού Κόμματος” της Κίνας, να έχει επιβάλλει και να διευθύνει το πιο στυγνό καπιταλιστικό νεοφιλελεύθερο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, και να αποτελεί τη πλατφόρμα της μετάλλαξης του δυτικού καπιταλισμού, από την αστική δημοκρατία στη νεοφεουδαρχία (*3).

Οι Λαϊκές Συνελεύσεις είναι η μοναδική απάντηση, στο πρόγραμμα των αγορών να στραγγίξουν τις κοινωνίες και να δημιουργήσουν παγκοσμιοποιημένες μάζες δουλοπαροίκων, που θα επιβιώνουν για να εργάζονται και να παράγουν κέρδος για τους ελάχιστους κι εκλεκτούς του πλανήτη. Δεν πρόκειται να αποδεχθούμε αυτή την οδυνηρή προοπτική, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια μελλοντική κοινωνία που θα βασίζεται στην αλληλεγγύη, στη αλληλοβοήθεια και τη αλληλο-προσφορά, και όχι στην απληστία του κέρδους, και του χρήματος. Ως εκ τούτου η σύσταση δικτύων προσφοράς -ζήτησης και διανομής, μέσα από ελεύθερες συμφωνίες ατόμων, ομοσπονδιοποιημένων κοινοτήτων, ενώσεων παραγωγών και καταναλωτών, χωρίς εμπορευματικό και κερδοσκοπικό χαρακτήρα, είναι η μοναδική προοπτική για την απελευθέρωση της κοινωνίας από τη μέγγενη των αγορών και των εκκολαπτόμενων παγκόσμιων νεοφεουδαρχών. Θα πρέπει όλοι οι άνθρωποι, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, να καταλάβουμε ότι θα πρέπει να πραγματοποιήσουμε σήμερα αυτό που φαντάζει αδύνατο, προκειμένου να μη ζήσουν αύριο τα παιδιά μας το αδιανόητο που επέρχεται.

Κράτος και κοινωνία

Όλα αυτά τα χρόνια οι δυτικές κοινωνίες υπάκουσαν στη νομιμότητα, πλήρωσαν αγόγγυστα τους φόρους. Εργάσθηκαν από την αυγή μέχρι το σούρουπο, για ένα κομμάτι ψωμί, ίσως για μια καλύτερη ζωή. Αρκετές φορές υπηρέτησαν την πατρίδα κι εκατομμύρια νεκροί θυσιάστηκαν σε πολέμους και κύλησαν ποταμοί αίματος για τη σημαία, εξυπηρετώντας στη ουσία τα συμφέροντα κάποιας «πατριωτικής» ελιτ. Ψήφισαν στις εκλογές και λειτούργησαν στα πλαίσια της νομιμότητας, διεκδίκησαν και διαδήλωσαν ειρηνικά με πορείες στους δρόμους, αν και μάταια τις περισσότερες φορές, κάτι καλύτερο.

Μέσα σε περιβάλλον κοινωνικής «συναίνεσης» και «ειρήνης», «αειφόρου ανάπτυξης», παγκοσμιοποίησης της παραγωγής, ανάπτυξης της κατανάλωσης, ελαστικοποίησης και ηρεμίας των εργασιακών σχέσεων τα τελευταία 40 χρόνια, γενικότερα σε ένα περιβάλλον ανεμπόδιστης άνθησης του οικονομικού φιλελευθερισμού υπό την προστασία των κρατών, «αναπάντεχα» προέκυψε κρίση.

Μια κρίση που επιταχύνει την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και της ποιότητας της ζωής και φέρνει ως συνέπεια την όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ των εξουσιαζόμενων. Στρέφοντας τον Έλληνα καταπιεσμένο κατά του μετανάστη. Την μια επαγγελματική τάξη ενάντια στην άλλη. Τον ιδιωτικό υπάλληλο εναντίον του δημοσίου. Την μια συντεχνία ενάντια στην άλλη. Την κοινωνία εναντίον των συντεχνιών κ.ο.κ. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Μια κρίση που οδηγεί την μια χώρα μετά την άλλη, με διαφορετικές δικαιολογίες στην πτώχευση για την ίδια, όμως, αιτία: Την κερδοσκοπία του παγκοσμιοποιημένου πια κεφαλαίου.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ

Όλα τα παραπάνω οδηγούν στο σαφές συμπέρασμα ότι έχουμε να κάνουμε με ένα οργανωμένο σύστημα εκμετάλλευσης των εργαζομένων εξαπάτησης και καταπίεσης της κοινωνίας. Παρά τις όποιες αντιφάσεις του, η φύση του οργανωμένου αυτού συστήματος είναι η απομύζηση των φυσικών πόρων, η εκμετάλλευση των ανθρώπων, η σώρευση πλούτου και η κερδοσκοπία. Η πολιτική εξουσία έχει αναλάβει το έργο της διαχείρισης αυτού του συστήματος αδικίας, το κράτος εφαρμόζει με νόμους που θεμελιώνουν ισότιμα την ανισότητα των ανθρώπων, και οι κερδοσκόποι απομυζούν, με την ασφάλεια που οι δύο προηγούμενοι τους παρέχουν, τους φυσικούς κι εργασιακούς πόρους.

Που είναι το κράτος προνοίας; Αυτό που σήμερα κόβει από τη σύνταξη των ανήμπορων γέρων, κι απ’ τα επιδόματα αναπήρων και των ανέργων, για να μη πειράξει τους φοροφυγάδες;

Που είναι το κράτος δικαίου; Αυτό που τώρα με τη κρίση, το πρώτο που έκαμε ώστε να περιορίσει τις δαπάνες, είναι οι περικοπές που αφορούσαν στους μισθούς και στις συντάξεις, κι όχι στα εξοπλιστικά προγράμματα, ή στη παροχή εγγυήσεων για τη χρηματοδότηση των τραπεζών;

Για ποιά δημοκρατία μιλάμε όταν οι “δημοκρατικά” εκλεγμένοι πολιτικοί αντιπρόσωποί μας, μετέτρεψαν τη δημοκρατία σε άντρο πελατειακών σχέσεων και πεδίο εξυπηρέτησης συμφερόντων μικρών και μεγάλων, που κολυμπάνε στο χρήμα, στα σκάνδαλα, στη ρεμούλα και στη διαφθορά, όντας πρωταγωνιστές σε σήριαλ τύπου, SIEMENS, βατοπέδι, ομόλογα ΙΚΑ, και στην ουσία είναι καρεκλοκένταυροι, αλαζόνες εξουσιαστές.

Που είναι η κοινωνική δικαιοσύνη όταν όλα συντείνουν οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι; Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του ΟΗΕ «Παγκόσμια Κοινωνική Κατάσταση 2011», οι άνεργοι εκτοξεύτηκαν στα 205 εκατομμύρια παγκοσμίως το 2009 από 178 εκατομμύρια το 2007 με την ανοδική τάση να συνεχίζεται αμείωτη το 2010 και 2011. Η «δομική» ή μακροχρόνια ανεργία αυξήθηκε σημαντικά στις περισσότερες αναπτυγμένες χώρες από το 2007.

Σύμφωνα με την ίδια έκθεση, η κρίση πρόσθεσε από 47 έως 84 εκατομμύρια ανθρώπους στην ακραία φτώχεια. Μόνο το 2008 η διατροφική κρίση δημιούργησε περίπου 130-155 εκατομμύρια φτωχούς. Οι άνθρωποι που ζουν στην πείνα ξεπέρασαν το 1 δισεκατομμύριο το 2009 και αυτός είναι ο υψηλότερος αριθμός, που έχει καταγραφεί ποτέ.

Στην ίδια έκθεση τονίζεται ότι από τις κύριες αιτίες της κρίσης είναι οι εισοδηματικές ανισότητες φέρνοντας ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τις ΗΠΑ: Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 στο πλουσιότερο 1% του πληθυσμού της χώρας αναλογούσε το 8% του ΑΕΠ, ενώ το 2000 το μερίδιο της ίδιας πληθυσμιακής ομάδας στο ΑΕΠ διπλασιάστηκε. Αντίθετα το εισόδημα του κατώτερου 90% μειώθηκε από 65,4% το 1980 στο 51,8% το 2008.

Η ιστορία της εξαπάτησης θα πρέπει να λάβει ένα τέλος. Η κοινωνία δεν αντέχει άλλο πια τη κοροϊδία. Αυτή τη συμπαιγνία συμφερόντων των κρατούντων, φτιασιδωμένο με προβιά “δημοκρατίας”, σε βάρος της κοινωνίας. Διεφθαρμένοι, αλαζόνες και ψεύτες πολιτικοί ταγοί, χρηματιστές στοιχηματιστές και golden boys, επενδυτικοί οίκοι και οίκοι αξιολόγησης τραπεζίτες, δικαστικοί στρατιωτικοί και παραστατιωτικοί, φύλακες, αστυνομικοί, παρακρατικοί και χαφιέδες, όλοι ταγμένοι στην υπηρεσία του κερδοσκοπικού κεφαλαίου. Ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του. Και η κοινωνία πρώτη και καλύτερη θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη της διοίκησης της.

·                    Επειδή είναι νομοτελειακό τα πολιτικά κόμματα και το αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα, να διαφθείρονται, και ουσιαστικά να ασκούν εξουσία σε βάρος του λαού.

·                    Επειδή το κράτος ως οργανωτικό μόρφωμα είναι κατά κύριο λόγο ένας μεροληπτικός συγκεντρωτικός μηχανισμός επιβολής και σταθεροποίησης της ανισότητας των ανθρώπων.

·                    Επειδή οι οικονομικές σχέσεις διέπονται από τον νόμο του συμφέροντος ισχυρού, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, και καταστροφής των φυσικών πόρων, είναι απάνθρωπες και δεν εμπεριέχουν ίχνος ηθικής και φυσικής δικαιοσύνης.

·                    Επειδή όλ’ αυτά είναι η πηγή της αδικίας, της καταπίεσης αλλά και της επερχόμενης φτώχειας, υποβάθμισης, εκμετάλλευσης και καταστολής.

·                    Επειδή η καταπίεση και η υποβάθμιση ευνοούν τον κοινωνικό κανιβαλισμό, δηλαδή, συγκρούσεις μεταξύ των εξουσιαζόμενων, καταπιεσμένων του κόσμου.

·                    Επειδή τα πολιτικά κόμματα, το κράτος και οι μηχανισμοί του, η ευρωπαϊκή ένωση, το ξένο κεφάλαιο και το ντόπιο, που λειτουργεί σαν ουρά του ξένου προκειμένου να διασώσει όσα έχει υφαρπάξει από τους εργαζόμενους τις προηγούμενες δεκαετίες και τα οποία κατά κανόνα βρίσκονται στις τράπεζες του εξωτερικού, προετοιμάζουν το έδαφος κι εξαπολύουν τη χειρότερη επίθεση απέναντι στα στοιχειώδη πολιτικά και οικονομικά δικαιώματα.

·                    Επειδή αρνούμαστε να ζήσουμε σε ένα επερχόμενο ζοφερό μέλλον εκμοντερνισμένου νεοφεουδαλισμού, όπου οι άνθρωποι-υποτελείς θα έχουν απαξιωθεί ολοκληρωτικά, θα εργάζονται στα εργοστάσια και στα γραφεία, σα μηχανές παραγωγής υπεραξίας, για τις δέκα μεγάλες εταιρείες που θα διαφεντεύουν το κόσμο, θα σιτίζονται με μεταλλαγμένα σιτηρά, θα επιβιώνουν για να δουλεύουν και θα πληρώνουν και “τον αέρα που αναπνέουν”, μια ζωή υποβαθμισμένη, σε σίτιση, σε υγεία, σε μόρφωση, σε πρόνοια.

Το μνημόνιο δεν είναι παρά η συνέπεια της επίθεσης των κερδοσκόπων στην Ελλάδα, ως μέρος ενός συνολικότερου παγκόσμιου σχεδίου επίθεσης, για τη μετάλλαξη της κεφαλαιοκρατικής οικονομίας, προς το στυγνότερο, ειδεχθέστερο, και μαζικότερο σχέδιο παγκοσμιοποιημένης εκμετάλλευσης των ανθρώπων.

Ως εδώ! Παίρνουμε την ζωή μας στα χέρια μας, δεν έχουμε κάτι άλλο να κάνουμε παρά να αντιτάξουμε την δική μας απάντηση. Για εμάς η μοναδική απάντηση στην επερχόμενη λαίλαπα, είναι η χειραφέτηση της κοινωνίας, η απαγκίστρωσή της από τα ψευδοδημοκρατικά μοντέλα οργάνωσης και τους κομματικούς μηχανισμούς, η άμεση δημοκρατία, η αδιαμεσολάβητη αυτοοργάνωσή της από τα κάτω προς τα πάνω, η απάρνηση των σχέσεων εκμετάλλευσης, με την εφαρμογή της αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, επι τη βάση των ελεύθερων συμφωνιών των αυτόνομων ανθρώπων, συλλογικοτήτων, ομόσπονδων κοινοτήτων, συνομόσπονδων συνόλων, ενώσεων παραγωγών, διανομέων, καταναλωτών.

Η Λαϊκή Συνέλευση έρχεται να εκφράσει οργανωτικά την ανάγκη αυτή, σε αντιδιαστολή με τις κυρίαρχες μορφές λήψης αποφάσεων και οργάνωσης της κοινωνίας. Αποτελεί το αποτέλεσμα της χειραφέτησης της κοινωνίας και προσπαθεί να θεμελιώσει μορφές αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης της κοινωνίας. Για να φτάσει σε αυτό το στόχο κρίνοντας από όσα αναφέραμε παραπάνω είναι απαραίτητη η κατάργηση της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και της κάθε μορφής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ειδάλλως δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική αλλαγή στις πολιτικές και κοινωνικές σχέσεις, καθώς βασίζονται στην ανάθεση και στην διαμεσολάβηση. Όπως επίσης η κατάργηση κάθε εξουσίας πηγή εκμετάλλευσης, καταπίεσης, χειραγώγησης και δυστυχίας.

 

ΜΕΡΟΣ Β’

ΑΡΧΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ

Ως εκ τούτου:

·                    Η Συνέλευση αποτελεί το κυρίαρχο όργανο λήψης απόφασης της κοινωνίας. Οποιαδήποτε άλλη πηγή λήψης απόφασης, θεωρείται αυθαίρετη, υποβολιμαία καταχρηστική, και παρασιτική. Συνεπώς η κοινωνία δια μέσου της Συνέλευσης κηρύσσεται αυτόνομη, και αυτοδιευθύνεται.

·                    Προτεραιότητα της Συνέλευσης είναι η προστασία του συλλογικού συμφέροντος και του δημόσιου χώρου, που αποτελούν προϋποθέσεις για την ατομική ολοκλήρωση και ευτυχία.

·                    Κεντρική πολιτική εξουσία αντικαθίσταται από την αποκέντρωση κι ομοσπονδιοποίηση των κοινοτήτων και των συνελεύσεών τους.

·                    Το σύστημα της πολιτικής και κομματικής διαμεσολάβησης, αντικαθίσταται από την άμεση δημοκρατία των Λαϊκών Συνελεύσεων, και των συνελεύσεων των εργαζομένων, με άμεσα ανακλητή και κυκλική εκπροσώπηση.

·                    Οι ιεραρχικά επιβαλλόμενες πυραμιδοειδείς δομές αντικαθίστανται, από την οριζόντια διασύνδεση των αυτόνομων κοινοτήτων κι ενώσεων εργαζομένων και καταναλωτών.

·                    Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι μεταξύ τους. Ως εκ τούτου όλοι έχουν ισότιμο δικαίωμα συμμετοχής στην Συνέλευση, έκφρασης γνώμης και στην λήψη και στην υλοποίηση των αποφάσεων, που τους αφορούν. Η ισότητα απέναντι στο νόμο αντικαθίσταται από την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων, ο δε νόμος αντικαθίσταται από τις ελεύθερες αμοιβαίες συμφωνίες.

·                    Όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στην ελευθερία της κίνησης και της έκφρασης και γενικότερα στην ανθρώπινη ευτυχία. Η Συνέλευση μεριμνά και αποφασίζει προς αυτή τη κατεύθυνση.

·                    Στο πλαίσιο της ελευθερίας της κίνησης και της έκφρασης, κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα αυτοκαθορισμού της σεξουαλικής και θρησκευτικής συμπεριφοράς του. Οποιαδήποτε μορφής αποκλεισμού με βάση την σεξουαλική και θρησκευτική ταυτότητα είναι αδιανόητη.

·                    Η φύση προσφέρει τα αγαθά της ισότιμα προς όλα τα όντα, που κατοικούν τον πλανήτη. Τα αγαθά της φύσης ανήκουν σε όλους τους ανθρώπους και απαγορεύονται οι αποκλεισμοί κάθε είδους, ιδιοκτησιακοί ή μη από αυτά. Κανείς δεν μπορεί να εκμεταλλεύεται τους πόρους της φύσης και τους ανθρώπους για ίδιον όφελος. Καθήκον του κάθε ανθρώπου είναι να προστατεύει την φύση, στην οποία οφείλει την ύπαρξη του. Η κυριαρχία απέναντι στη φύση αντικαθίσταται από τη συνεργατική σχέση μαζί της.

·                    Η πνευματική, τεχνική, και γνωστική ιδιοκτησία, αντικαθίστανται από την ελεύθερη και χωρίς όρους διάθεση της γνώσης, στο βαθμό που κάθε ατομική γνώση, πέρα από τη προσωπική παρατήρηση κι εμπειρία, δεν είναι, παρά το “κοινωνικό αντίκρυσμα” μέσα νού. Η γνώση, είναι ελεύθερα προσβάσιμη κι ελεύθερα μεταδιδόμενη,συνεπώς η παιδεία είναι δημόσιο αγαθό ελευθερίας και γι αυτό μη εμπορεύσιμο. H παιδεία έχει επίκεντρο τον άνθρωπο κι όχι το κέρδος. Η ελεύθερη παιδεία προϋποθέτει τη κατάργηση της διαδικασίας αποστήθισης, σώρευσης γνώσεων και εξειδίκευσης και την αντικατάστασή της με την μόρφωση και την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης.

·                    Ο πολιτισμός, επίσης, είναι δημόσιο αγαθό και δεν είναι εμπόρευμα. Μέσα από την συμμετοχή στον πολιτισμό ο άνθρωπος μορφώνεται και εκφράζει την προσωπικότητα του. Η Λαϊκή Συνέλευση οφείλει να ενθαρρύνει την δημιουργία πολιτιστικών εκδηλώσεων και την συμμετοχή των πολιτών σε εκείνες.

·                    Η υγεία είναι δημόσιο αγαθό, και παρέχεται ισότιμα σε όλους. Η ιατρική επιστήμη τίθεται αφιλοκερδώς στην υπηρεσία της κοινωνίας και της ανθρώπινης υγείας.

·                    Η μέριμνα και η πρόνοια, για τους -είτε για λόγους ηλικίας, είτε για λόγους υγείας- αδύναμους, είναι συλλογική υποχρέωση της συνέλευσης. Η φιλανθρωπία καταργείται.

·                    Η γη και τα μέσα παραγωγής ανήκουν στη κοινότητα. Οποιοδήποτε αγαθό παράγεται ή προέρχεται από ατομική μορφή παραγωγής, και οποιοδήποτε αγαθό αφορά ή υπάγεται σε προσωπική χρήση, ανήκει στο χρήστη του κι οφείλει σεβασμού από οποιοδήποτε τρίτον.

·                    Οι πολίτες που είναι και ταυτόχρονα εργαζόμενοι θα παράγουν και διαθέτουν τα προϊόντα με βάση την αρχή: “από το καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στο καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του”. Η υποχρεωτική εργασία, στην οποία οι εργαζόμενοι εκτός ότι δεν καρπώνονται οι ίδιοι το σύνολο του αποτελέσματος της εργασίας τους, είναι και οικονομικά υποδουλωμένοι στον ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής, αντικαθίσταται από την “ανάλογα με τις ανάγκες” εργασία. Η συνέλευση συστήνει την όσο το δυνατόν μείωση του καταμερισμού εργασίας, στο βαθμό που είναι εφικτό.

·                    Όλοι οι συμμετέχοντες στη συνέλευση, αναγνωρίζουν, δέχονται κι επικροτούν τις αρχές της ελευθερίας, της αλληλεγγύης, της αμοιβαιότητας, της αξιοπρέπειας, της αυτοπειθαρχίας και της υπευθυνότητας. Η άμεση κι ενεργή συμμετοχή, διέπεται από το κανόνα της υπευθυνότητας: “όχι δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις, όχι υποχρεώσεις χωρίς δικαιώματα”.

ΣΚΟΠΟΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ

·         Η εξασφάλιση του μέγιστου δυνατού βαθμού ευτυχίας της κοινωνίας.

·         Η εξασφάλιση της ικανοποίησης των διατροφικών αναγκών σε ποσότητα και ποιότητα των κατοίκων της περιοχής.

·                    Η εξασφάλιση της υγείας των πολιτών.

·                    Η ανατροφή μόρφωση διαπαιδαγώγηση

·                    Η Συνέλευση οφείλει να επεξεργασθεί σχέδιο μόνιμου χαρακτήρα προκειμένου, να εξασφαλισθεί η διαρκής, φροντίδα κι εξασφάλιση των μέσων επιβίωσης ανάπτυξης κι ευημερίας, για όσους αδυνατούν να εξασφαλίσουν μέσω της εργασίας τους, τα μέσα αυτά, είτε για λόγους ηλικίας (βρέφη, παιδιά, ηλικιωμένοι), είτε για λόγους υγείας, είτε και για τα δύο.

·                    Η απονομή δικαιοσύνης και η εξασφάλιση της ασφάλειας. Η κοινοκτημοσύνη των μέσων παραγωγής και η κατάργηση παντός είδους αποκλεισμού αποτελούν τις βασικές προϋποθέσεις εξάλειψης της εγκληματικότητας του ανθρώπου. Παρόλα αυτά τίθεται στην διακριτική ευχέρεια της Συνέλευσης να αποφασίσει την δημιουργία σωμάτων πολιτοφυλακής, ή λαϊκών δικαστηρίων, σε περιπτώσεις κατά κύριο λόγο, άμυνας από εξωτερικούς εχθρούς, που επιβουλεύονται το συλλογικό συμφέρον, ή επιδίκασης διαφορών μεταξύ των πολιτών. Τα σώματα πολιτοφυλακής ή τα λαϊκά δικαστήρια, αποτελούν ομάδες εργασίας και η λειτουργία τους εμπίπτει στους κανόνες λειτουργίας τους.

Γενικότερα, προκειμένου να ευοδωθούν οι σκοποί της συνέλευσης το συντομότερο δυνατόν, εκείνη θα πρέπει να συλλέξει άμεσα όλα εκείνα τα στοιχεία απογραφής που απαιτούνται, ώστε να καταγραφούν οι τοπικές ανάγκες σε σίτιση, ύδρευση, στέγαση, ηλεκτρισμό, τηλεπικοινωνία, παιδεία υγεία και πρόνοια, προκειμένου να προσδιορισθεί η στόχευση, να ελέγχουν οι προσφορές, και σε συντονισμό με άλλα αυτοργανωμένα σύνολα, να είναι σε θέση να καλύψει τις ανάγκες αυτές σύντομα.

ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ

1. ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ

Δεδομένου ότι στη παρούσα ιστορική συγκυρία η συνέλευση έχει περιορισμένη αποφασιστική ισχύ, σκοπός της είναι, η μεγιστοποίηση της ισχύος της ούτως ώστε, να καταστεί το μοναδικό όργανο λήψης αποφάσεων της κοινωνίας. Ως εκ τούτου σκοπός της συνέλευσης είναι να εργασθεί προς τη κατεύθυνση της αύξησης της αριθμητικής ισχύος, προκειμένου να γίνει όχι μόνο αποδεκτή, αλλά κτήμα κι όργανο, από το σύνολο του πληθυσμού που κατοικεί τη περιοχή.

Η συμμετοχή στη συνέλευση αποτελεί βασική προϋπόθεση νομιμοποίησής της, και η αύξηση του αριθμού των συμμετεχόντων, όπως και η αύξηση του αριθμού των συνελεύσεων ανά περιοχή, αποτελούν τον κύριο στόχο της συνέλευσης.

Προαιρετική τήρηση μητρώου συμμετεχόντων που θα ισχύει για ένα έτος, θα συμβάλλει στην αποφυγή “μετακινούμενων πληθυσμών”, και θα συντελέσει στην αξιόπιστη λήψη αποφάσεων.

2. ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ – ΣΤΟΧΟΣ: Η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΟΠΟΙΗΣΗ

Η επικοινωνία, η αλληλοβοήθεια, και η αλληλεγγύη, με άλλες Συνελεύσεις, είναι απαραίτητη προϋπόθεση είτε για τη προώθηση του αγώνα της κοινωνικής απελευθέρωσης, είτε και γενικότερα για την κάλυψη του συνόλου των κοινωνικών αναγκών. Η συγκεντρωτική διοικητική λειτουργία του κράτους, έχει δημιουργήσει, ένα υδροκέφαλο διοικητικό μοντέλο, που έχει σωρεύσει στα αστικά κέντρα τα δύο τρίτα του πληθυσμού της χώρας, ειδικά στην Ελλάδα. Αυτό δημιουργεί στις Συνελεύσεις, την ανάγκη του συντονισμού του αγώνα και της ένωσης των δυνάμεών τους, ενώ στις κοινότητες την ανάγκη, της επικοινωνίας, για τη κάλυψη αναγκών σε προϊόντα που της λείπουν.

Στη παρούσα ιστορικά συγκυρία και με τις κεντροποιημένες οικονομικές και διοικητικές δομές, η επικοινωνία και συντονισμός των Συνελεύσεων σε διεθνές μάλιστα επίπεδο, κρίνεται εκ των ουκ άνευ. Η δημιουργία δικτύου επικοινωνίας και συντονισμού τουλάχιστον δύο Συνελεύσεων εντός ή εκτός χωρικής οντότητας, προκειμένου να επιτευχθεί ένας κοινός σκοπός, είναι η μοναδική απάντηση, στο υδροκέφαλο μητροπολιτικό μαζικό αστικό ιστό, προκειμένου κάθε συνέλευση να κινηθεί στη διαδικασία αποκέντρωσης. Η εκλογή εκπροσώπων των Συνελεύσεων, όπως ορίζεται από τη διαδικασία, και η επάνδρωση συντονιστικών επιτροπών, είναι η μέθοδος που διευκολύνει την ευόδωση του ανατεθειμένου έργου, την ευελιξία και ταχύτητα στην εφαρμογή, και τη παράκαμψη της γραφειοκρατείας.

Η συνάντηση και μόνιμη επικοινωνία των άμεσα ανακλητών εκπροσώπων – εντεταλμένων, των τοπικών συνελεύσεων ανά περιοχή, ή γεωγραφική ενότητα, ή χωρικά σύνολα, επί ενός σκοπού διαρκούς ή προσωρινού ζητήματος, δημιουργούν το πλέγμα εκείνο που θα πρέπει οι Συνελεύσεις μας να στοχεύουν: δηλαδή την ομοσπονδιοποίηση.

3. ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ & ΕΝΩΣΕΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ

Σ΄ένα περιβάλλον ιδιωτικοποίησης τω δημοσίων επιχειρήσεων, πτώχευσης ιδιωτικών επιχειρήσεων, ή “μετακίνησής” τους σε χώρες με φθηνότερα εργατικά χέρια κατά το συμφέρον των ιδιοκτητών τους, εκποίησης των επιχειρήσεων από τράπεζες, εκποίησης δημόσιας ακίνητης περιουσίας, απομείωσης της αξίας των αγροτικών προϊόντων κι εγκατάλειψης αγροτικών εκτάσεων στην ύπαιθρο, οι εργαζόμενοι σε αυτές τις επιχειρήσεις, θα πρέπει με αντιεραρχικές αδιαμεσολάβητες κι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, να καταλάβουν τους χώρους εργασίας και τα μέσα παραγωγής, και να τα λειτουργήσουν, προσφέροντας αφιλοκερδώς στο προϊόν τους σε συνεννόηση με τις Λαϊκές Συνελεύσεις, τις ενώσεις καταναλωτών, και τις ενώσεις παραγωγών. Ειδικότερα δε, καλεί άμεσα στη κατάληψη πτωχευμένων επιχειρήσεων κι επαναλειτουργία τους, θεωρώντας αδιανόητο κι ανήθικο να κλείνει μια επιχείρηση, και να πετάγονται οικογένειες στο δρόμο, για λόγους τήρησης της “ιδιοκτησιακής” νομιμότητας και ιδιαίτερα αυτό της κάλυψης των πιστωτών.

Ιδιαίτερα, δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφελείας ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΕΡΤ, κ.τ.λ., και προ του φάσματος της ιδιωτικοποίησής τους, καλούμε τους εργαζόμενους σε κατάληψη – οικειοποίηση κι επαναλειτουργία των επιχειρήσεων αυτών, προς όφελος της κοινωνίας και σε συντονισμό με τις λαϊκές συνελεύσεις, προκειμένου να λειτουργήσει το εγχείρημα ανταποδοτικά. Προειδοποιούμε δε, τους επερχόμενους και υποψήφιους “επενδυτές”, που εποφθαλμιούν να αγοράσουν έναντι «πινακίου φακής» τις δημόσιες αυτές επιχειρήσεις, που με χρήματα των φορολογουμένων ή την εργασία πατεράδων και παππούδων μας στήθηκαν και λειτούργησαν κερδοφόρα όλ’ αυτά τα χρόνια, ότι διακινδυνεύουν να χάσουν τα χρήματά τους, διότι δεν θα αποζημιωθούν στη  περίπτωση της κοινωνικοποίησής τους.

Η συνέλευση παροτρύνει, υποστηρίζει, κι ενισχύει οποιαδήποτε δράση στοχεύει στη κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής [με προτεραιότητα στις μεγάλες επιχειρήσεις], ανεξαρτήτως ιδιοκτησιακού καθεστώτος, είτε αυτά ανήκουν σε ιδιώτες και σε εταιρείες πολυεθνικές και μη, είτε στο δημόσιο. Καλεί δε, τα πρωτοβάθμια σωματεία εργατών κι εργαζομένων ν’ αγωνισθούν προς αυτή τη κατεύθυνση.

Προϋποθέσεις για την λειτουργία των κοινωνικοποιημένων μέσων παραγωγής είναι:

·                    Η αφιλοκερδής διάθεση και διανομή των αγαθών.

·                    Η αντιεραρχική – αμεσοδημοκρατική δομή λήψης αποφάσεων της κοινωνικοποιημένης μονάδας. Οι αποφάσεις θα λαμβάνονται δηλαδή με τη διαδικασία των Συνελεύσεων (βλ. πιο πάνω).

·                    Η εκτέλεση των παραγγελιών των ενώσεων καταναλωτών και γενικότερα η όσο το δυνατόν πληρέστερη κάλυψη της ζήτησης.

Στόχος είναι η δημιουργία δικτύου αλληλεγγύης κι αλληλοπροσφοράς ούτως ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες ζήτησης με αντιεμπορευματικό τρόπο, προκειμένου να εξοστρακισθεί η κερδοσκοπία. Στη πορεία, οι ενώσεις παραγωγών, εργαζομένων, και καταναλωτών, θα εκτελούν ουσιαστικά μια μηχανιστική διαδικασία ζήτησης και κάλυψης αναγκών.

Θεωρούμε ότι η διαδικασία της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, είναι η κρίσιμη, στο βαθμό που η κοινωνική αυτοοργάνωση, δε μπορεί να συνυπάρχει με το εμπορευματικό σύστημα διάρθρωσης της οικονομίας. Αργά ή γρήγορα κάποιο από τα δύο θα εξουδετερωθεί. Ως εκ τούτου, οι Λαϊκές Συνελεύσεις θα πρέπει να εργάζονται, προκειμένου να μην παραμείνουν μόνο σώματα διαμαρτυρίας ή εκφοράς αντικυβερνητικών ή αντισυστημικών ιδεών, αλλά να εγκολπώσουν αργά ή γρήγορα, όλο και περισσότερες δραστηριότητες της οικονομικής σφαίρας, ώστε να δημιουργηθούν όλες εκείνες οι υποδομές που θα πιστοποιήσουν την οριστική ρήξη με το παρελθόν.

4. ΔΙΚΤΥΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ, ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Η συνέλευση επιδοκιμάζει, παροτρύνει, συνεργάζεται και συνεπικουρεί τη δημιουργία ελεύθερων κι ακηδεμόνευτων συλλογικοτήτων δράσης, όπως συμβούλια γειτονιάς, συνεργατικές δράσεις, αυτόνομα συνδικάτα και πρωτοβάθμια σωματεία, πολιτιστικά στέκια, εργασιακά συμβούλια,συλλόγους νέων και φοιτητών,οικολογικές ομάδες κι οργανώσεις, κτλ, που αποδομούν τις ελεγχόμενες δομές οργάνωσης, και προωθούν στο κομμάτι που τους αναλογεί και στο χώρο που δραστηριοποιούνται, την υπόθεση της κοινωνικής χειραφέτησης.

Οι παραπάνω οργανώσεις και συλλογικότητες, βρίσκονται σε οριζόντια διασύνδεση συνεργασία και συντονισμό με τη συνέλευση, τόσο για τα ιδιαίτερα τοπικά όσο και για γενικότερα υπερτοπικά διακυβεύματα για τα οποία αγωνίζονται.

Προσπάθειες όπως:

·                    Αυτοδιαχειριζόμενα στέκια.

·                    Πρωτοβάθμια σωματεία.

·                    Αυτοδιαχειριζόμενα εργοστάσια (σε πρώτη φάση πτωχευμένες μονάδες παραγωγής)  προκύπτοντα από διαδικασίες κατάληψης –εκτροπής –οικειοποίησης.

·                    Ομάδες δωρεάν ιατρικής βοήθειας παρακολούθησης.

·                    Ομάδες δωρεάν ψυχιατρικής υποστήριξης.

·                    Ομάδες μέριμνας σε απόρους, άστεγους, μετανάστες.

·                    Αγροτικές κολεκτίβες.

·                    Δωρεάν νομική προστασία.

·                    Ταμείο αλληλεγγύης προσφύγων.

·                    Εναλλακτικό σχολείο.

·                    Σημεία διάθεσης δωρεάν αγαθών.

·                    Ανταλλακτικά παζάρια.

·                    Συλλογικές κουζίνες.

·                    Καλλιτεχνικές ομάδες.

μπορούν να αποτελέσουν τη μαγιά για μια αξιόλογη αρχική υποδομή, στη προσπάθεια της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Όλες οι παραπάνω οργανώσεις, οι επιτροπές κατειλημμένων εργασιακών χώρων, σε συνεργασία με τις Λαϊκές Συνελεύσεις, μπορούν να δημιουργήσουν ένα δίκτυο ανταλλαγής αγαθών, αλληλοβοηθείας, αλληλεγγύης, και συνεργασίας, διαθέτοντας τις υποδομές για κοινωνική χρήση, ή για κοινωνική υποστήριξη. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ανάπτυξη σχετικής βάσης δεδομένων και η κοινωνική δικτύωση.

5. ΒΑΣΗ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ

Η βάση δεδομένων διάθεσης ή ανταλλαγής αγαθών μέσω διαδικτύου. Η βάση αυτή θα χρησιμεύσει στη διοχέτευση της πληροφορίας ώστε να συνεισφέρει στη κατανομή προσφερόμενων αγαθών μεταξύ:

*   Επιχειρήσεων συμπολιτών και φίλων, συμμετεχόντων στη Συνέλευση ή μη,

*   Παραγόμενων αγαθών ή υπηρεσιών από κατειλημμένες επιχειρήσεις,

*   Διαθέσιμων αγαθών σωρευμένων από αλληλέγγυους γενικότερα

*   Διαθέσιμης στέγης επίσης από αλληλέγγυους

*   Διάθεση στέγης προς άστεγους, μετανάστες ή μη

*   Διάθεση γης σε άκληρους, χέρσας ή μη, υπό την προϋπόθεση της παραγωγής προς διάθεση, σε εναλλακτικά δίκτυα δωρεάν, κι όχι προς εμπορικούς σκοπούς. Πειραματική δημιουργία κολεκτίβων

·    διάθεση παραγόμενων αγροτικών- αλιευτικών προϊόντων, και διοχέτευσή τους σε εναλλακτικά δίκτυα δωρεάν

Ανάπτυξη δηλαδή ενός ιντερνετικού δικτύου στη πράξη με ευέλικτη εφαρμογή.

Η δημιουργία υποδομών αυτής της μορφής δημιουργούν τις προϋποθέσεις ανάπτυξης του κινήματος των λαϊκών συνελεύσεων, και μαζικοποίησης του.

6. ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Η παγκοσμιοποιημένη μορφή εκμετάλλευσης, θα πρέπει να λάβει παγκοσμιοποιημένη κοινωνική απάντηση. Θεωρούμε ότι το παρόν θα πρέπει να μεταφρασθεί σε όσες γλώσσες είναι εφικτό, προκειμένου όχι μόνο να λάβει γνώση ο κόσμος για το που οδηγούμαστε, αλλά και να συντονισθεί με τις προσπάθειές μας προκειμένου η κοινωνική απελευθέρωση να αποκτήσει πανανθρώπινο περιεχόμενο.

——————————————————————————————————

ΠΑΡΑΘΕΜΑΤΑ

*1. ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΣ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ – ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

Α. ΑΡΧΕΣ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗΣ

·                    Όλοι μέσα στο σώμα της Συνέλευσης είναι ίσοι και η άποψή τους μετράει ή λαμβάνεται υπ’ όψη εξ ίσου.

·                    Όλοι μέσα στο σώμα της Συνέλευσης είναι ελεύθεροι να πουν τη γνώμη τους.

·                    Ο ένας σέβεται την άποψη του άλλου και προσπαθεί να κατανοήσει έως και να οικειοποιηθεί το σκεπτικό, τη θέση, και τα κίνητρα για τα οποία εκφράζει τη θέση του ο ομιλητής.

·                    Δε διακόπτουμε.

·                    Προσπαθούμε αναπτύσσοντας το σκεπτικό μας να παραμένουμε εντός θέματος.

·                    Σεβόμαστε το χρόνο που μας παρέχεται.

·                    Συμπεριφερόμαστε με σεβασμό στο σώμα.

Β. ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

I. ΤΡΟΠΟΣ ΛΗΨΗΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ

1. Στόχος κάθε συνεδρίασης της Συνέλευσης που καλείται να αποφασίσει για ζήτημα ή ζητήματα της κοινωνίας, είναι η σύνθεση των επιμέρους απόψεων και η επίτευξη της ομοφωνίας. Στην περίπτωση που  συμφωνήσουν εξ αρχής όλοι με την αρχική τοποθέτηση κάποιου ομιλητή – εισηγητή, πέρα από κάποιες διευκρινιστικές ερωτήσεις ή συμπληρώσεις, έχουμε μια ταχεία διαδικασία, και ικανοποιητική για όλους απόφαση.

2. Στην περίπτωση που υπάρχουν διαφωνίες ακολουθεί η διαδικασία της συνδιαμόρφωσης ως μια προσπάθεια επίτευξης της ομοφωνίας μέσω μιας δημιουργικής και επωφελούς για όλους συζήτησης. Πρόκειται για τη σημαντικότερη διαδικασία της Συνέλευσης. Η διατύπωση θέσεων/απόψεων/προτάσεων επί συγκεκριμένων ζητημάτων/θεματικών που πραγματεύεται η Συνέλευση οφείλει να γίνεται ισότιμα από τον καθένα που θέλει να συμμετέχει. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ύπαρξη ανοιχτών αντιλήψεων και αδογμάτιστων συνειδήσεων. Η αντίληψη των διαφορετικών οπτικών έρχεται με την αδογμάτιστη θεώρηση και με την οικειοποίηση της ετερότητας των συμμετεχόντων: δηλαδή, το να μπορείς να μπαίνεις στη σκέψη του άλλου, και να προσπαθείς να καταλάβεις γιατί κάποιος ομιλητής λέει αυτό με το οποίο διαφωνείς, ποια εμπειρία τον οδηγεί σε αυτή τη σκέψη και τι μπορείς να κάνεις ώστε να μείνεις ικανοποιημένος με τη δική του αλήθεια κι αυτός με τη δική σου. Γι’ αυτόν το λόγο οι Συνελεύσεις, πέρα από ένα τρόπο υλοποίησης δράσεων, αποτελούν συνειδητά και διαδικασία αυτομόρφωσης, δηλαδή ανταλλαγής και αλληλο-οικειοποίησης εμπειριών/γνώσεων/ απόψεων.

3. Στην περίπτωση που δεν καταφέρουμε να ομοφωνήσουμε μέσω της συνδιαμόρφωσης και υπάρχουν ισχυρές ενστάσεις:  θεωρούμε θέμα αρχής το να λειτουργούμε ενσυνείδητα στη Συνέλευση, πχ κάθε εισηγητής να μπορεί να αντιλαμβάνεται την μικρή απήχηση της άποψής του, και να υποχωρεί αυτοβούλως, όπως αντίστοιχα και σε περίπτωση που η εισήγησή του έχει τη μεγαλύτερη απήχηση, να επιμείνει στην κατανόηση του σκεπτικού του αντίλογου. Σε αυτή τη φάση, θα πρέπει να  διερευνούνται οι δυνατότητες σύνθεσης των απόψεων με σκοπό την υλοποίηση αποφάσεων, ήέστω οι δυνατότητες παράλληλης υλοποίησης αποφάσεων από τα διαφωνούντα μέρη, αρκεί να μην αντιβαίνουν το ένα το άλλο.

4. Σε περίπτωση που ούτε και τότε δεν έχει επιτευχθεί συμφωνία, τότε, όσων η πρόταση υποστηρίζεται από το μικρότερο μέρος της Συνέλευσης μπορούν:

- είτε να συναινέσουν στην απόφαση των υπολοίπων, υποχωρώντας συνειδητά από τη θέση τους, αναγνωρίζοντας την ενότητα στο συγκεκριμένη φάση ως σημαντικότερη, από την όποια θεωρητική ή πρακτική διαφωνία τους.

- είτε να αρνηθούν να συναινέσουν με ταυτόχρονη καταγραφή στα πρακτικά της διαφωνίας τους. Αν δε θέλουν να στηρίξουν την πρόταση των υπολοίπων συμμετεχόντων, μπορούν να απέχουν από την υλοποίησή της.

Στην περίπτωση που κρίνουν ότι η πρότασή τους πρέπει να υλοποιηθεί μπορούν να προχωρήσουν στην υλοποίησή της, χρησιμοποιώντας ισότιμα την υποδομή και τα μέσα της Συνέλευσης.

5.Στην ύστατη περίπτωση που ακόμη και μετά από όλ’ αυτά τα στάδια δεν επιτευχθεί συμφωνία, τότε επιτελείται ψηφοφορία, και οι αποφάσεις παίρνονται αμεσοδημοκρατικά με πλειοψηφία.

II. ΧΡΟΝΟΣ

Ο κάθε ομιλητής έχει περιορισμένο χρόνο ομιλίας που θα τον αποφασίζει στη αρχή η Συνέλευση κάθε φορά που συνέρχεται, ανάλογα με τον όγκο των συμμετεχόντων και με γνώμονα την όσο το δυνατόν πιο ευρύτερη συμμετοχή σε πρωτομιλίες.

Ο συντονιστής της Συνέλευσης έχει το δικαίωμα να διακόψει έναν ομιλητή στο βαθμό που υπερβαίνει το προκαθορισμένο χρόνο.

Προτεινόμενη κατανομή χρόνου της διαδικασίας: 50%: Συνδιαμόρφωση, 30%: Διερεύνηση παράλληλης εφαρμογής, 10% Διερεύνηση συναίνεσης ή μη, 10%: Ψηφοφορία.

III. ΕΙΣΗΓΗΣΗ – ΠΡΩΤΟ-ΟΜΙΛΙΕΣ- ΔΕΥΤΕΡΟ-ΟΜΙΛΙΕΣ

·                    Καλό είναι η Συνέλευση να ξεκινάει με την επιλογή του συντονιστή.

·                    Συμφωνείται η διάρκεια της Συνέλευσης.

·                    Ακολουθούν πιθανές ενημερώσεις για γεγονότα εκδηλώσεις κλπ.

·                    Ο συντονιστής, η υπενθυμίζει την ατζέντα που προέκυψε από τη προηγούμενη συνεδρίαση της Συνέλευσης και ζητά να κατατεθούν τα νέα θέματα, ορίζοντας τη θεματολογία της συζήτησης που θα ακολουθήσει.

·                    Ακολουθεί η εισήγηση επί του πρώτου θέματος της ατζέντας (πιθανώς ο εισηγητής να χρειάζεται περισσότερο χρόνο, π.χ. 15′-20′).

·                    Τοποθετούνται οι πρωτο-ομιλητές (π.χ. 5′-10′ περίπου), και ακολουθούν οι δευτερομιλητές, όταν πια ο συντονιστής θα έχει εξαντλήσει τη ζήτηση για πρωτο-ομιλία.

·                    Πριν το κλείσιμο της συνέλευσης, θεμιτό είναι, να αναφέρονται τα θέματα της ατζέντας της συζήτησης της επόμενης συνέλευσης, προκειμένου να προηγείται προετοιμασία και προδιαβούλευση των θεμάτων της ερχόμενης συζήτησης.

Γ. ΟΡΓΑΝΑ

1. ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ

Ο συντονιστής έχει την ευθύνη της ομαλής διεξαγωγής της συνεδρίασης της Συνέλευσης τηρώντας τις βασικές αρχές της διαδικασίας. Πρόκειται για εκτελεστικό όργανο, που έχει αναλάβει την ευθύνη έναντι του σώματος της Συνέλευσης, να διεκπεραιώσει το έργο της ομαλής λειτουργίας και την τήρησης της διαδικασίας. Έχει ισότιμο δικαίωμα ψήφου, και ισότιμο δικαίωμα τοποθέτησης με όλους τους συμμετέχοντες στη Συνέλευση. Το δικαίωμα να εκφράσει την άποψή του, υπό τη προϋπόθεση ότι θα έχουν  εξαντληθεί όλες οι πρωτο-ομιλίες, και δηλώσει ότι η δήλωσή του εκφράζεται εκτός καθηκόντων συντονιστή. Είναι το μόνο πρόσωπο που υπόκειται σε περιορισμούς. Εκλέγεται από τη Συνέλευση και είναι άμεσα ανακλητός. Μπορεί να είναι και διαφορετικός εκ περιτροπής.

2. ΟΜΑΔΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Για την πιο αποτελεσματική λειτουργία της Συνέλευσης δημιουργούνται εθελοντικά, μέσα από το σώμα της Συνέλευσης, ομάδες εργασίας. Οι ομάδες είναι επιφορτισμένες με την υλοποίηση των αποφάσεων της Συνέλευσης, και μόνο. Έχουνεκτελεστικό των αποφάσεων της Συνέλευσης χαρακτήρα, και λογοδοτούν στο σώμα της Συνέλευσης για την πορεία της δράσης τους, προκειμένου να ελέγχονται για την ορθή υλοποίηση. Σε περίπτωση μη ορθής υλοποίησης των αποφάσεων της Συνέλευσης, ανακαλούνται άμεσα από τη Συνέλευση, με τη διαδικασία λήψης αποφάσεων όπως περιγράφηκε πιο πάνω. Στη περίπτωση αντιμετώπισης έκτακτων ζητημάτων, προστρέχουν στη Συνέλευση για νέες εντολές, αλλά και για γνωμοδότηση στις περιπτώσεις άγνοιας χειρισμών. Λειτουργούν δηλαδή υποβοηθητικά προς τη συνέλευση αλλά και αντίστροφα. Έχουν τις δικές τους, αυτόνομες, Συνελεύσεις, ταυτόχρονα όμως συμμετέχουν, λογοδοτούν και παρουσιάζουν τη δράση τους ή το έργο τους στη Λαϊκή Συνέλευση ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Συνίσταται η ανακύκλωση των ατόμων προκειμένου να αποφευχθούν φαινόμενα γραφειοκρατικοποίησης.

3. ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ

Πρόκειται για ομάδα εργασίας που έργο της έχει τη καταγραφή κι αρχειοθέτηση των πρακτικών αλλά κι άλλων κατατεθειμένων από τους συμμετέχοντες εγγράφων κατά τη λειτουργία της Συνέλευσης. Επίσης, τηρεί το μητρώο συμμετοχών σε περίπτωση που υπάρχει.

Όπως κάθε ομάδα εργασίας περιορίζεται στις αρμοδιότητες που την απασχολούν, και είναι άμεσα ανακλητή σε περίπτωση υπέρβασης ή μη ορθής εκτέλεσης. Συνίσταται ανακύκλωση των μελών.

4. ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗ

Η Συνέλευση έχει το δικαίωμα εντολής εκπροσώπησης, προκειμένου να καλύψει την ανάγκη συνεργασίας κι επικοινωνίας, με άλλες Λαϊκές Συνελεύσεις, εργατικά, καταναλωτικά, παραγωγικά συμβούλια, ενώσεις προσώπων -επαγγελματικών ομάδων και συλλογικότητες. Ο, η εκπρόσωπος της Συνέλευσης λειτουργεί ως εκτελεστικό όργανο της Συνέλευσης και οφείλει να τηρεί τις αποφάσεις, συντεταγμένες, οδηγίες και μεθόδους για τις οποίες έχει εξουσιοδοτηθεί. Το κριτήριο επιλογής είναι η μείωση των πιθανοτήτων αυθαίρετης χρήσης της εξουσιοδότησης της Συνέλευσης. Ο, η εκπρόσωπος είναι αποκλειστικά εκτελεστικό όργανο της Συνέλευσης και δεν αποκλίνει από τις οδηγίες της. Η Συνέλευση διατηρεί το δικαίωμα άμεσης ανάκλησης του εκπροσώπου σε περίπτωση, που αντιληφθεί υπέρβαση ή απόκλιση από τις κατευθύνσεις της.

Ο, η εκπρόσωπος επιλέγεται ανάλογα με τις αποφάσεις της Συνέλευσης, είτε με κλήρωση, είτε με εκλογή, παραμένει στην θέση του για μέγιστο χρονικό διάστημα τριών μηνών, δεν μπορεί να λάβει ξανά εντολή εκπροσώπησης μέχρι της εξάντλησης των διαθεσιμοτήτων από το Σώμα, και της παρέλευσης τουλάχιστον δύο ετών από την ημερομηνία λήξης της προηγούμενης θητείας του. Λογοδοτεί σε κάθε συνεδρίαση για την πορεία της εργασίας του, οφείλει να ερωτά ή να απευθύνεται στο Σώμα της Συνέλευσης στην περίπτωση, που εκ των συνθηκών πρέπει να αποκλίνει των εντολών του. Σε περίπτωση επείγουσας απόφασης, ο, η εκπρόσωπος οφείλει να ζητήσει την σύγκληση Έκτατης συνεδρίασης της Συνέλευσης, η οποία για να είναι σύννομη ως προς τις αποφάσεις, πρέπει να απαρτίζεται, τουλάχιστον, από τα 3/5 του αριθμού των συμμετεχόντων στην συνεδρίαση, που εξουσιοδότησε τον εκπρόσωπο. Εάν η σύγκληση της Έκτακτης Συνέλευσης συγκεντρώσει αριθμό λιγότερων των 3/5, οι αποφάσεις της είναι άκυρες, αλλά έχουν βαρύνουσα γνωμοδοτική ισχύ προς τον, την εκπρόσωπο. Στην επόμενη συνεδρίαση της Συνέλευσης πρέπει να ελέγχεται η διαδικασία της Έκτακτης Συνέλευσης.

5. ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ – ΕΝΩΣΕΙΣ- ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ, ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

Η Συνέλευση έχει τη δυνατότητα σύστασης επιτροπών ή συμβουλίων με μόνιμο χαρακτήρα λειτουργίας, προκειμένου να καλύψει πάγιες ανάγκες της κοινότητας, όπως αυτή της σίτισης, της υγείας, της εκπαίδευσης, πρόνοιας, ασφάλειας και άλλες ανάγκες μόνιμου χαρακτήρα. Οι σχηματισμοί αυτοί διέπονται ολοκληρωτικά, από τους κανόνες λειτουργίας των ομάδων εργασίας, όπως περιγράφεται πιο πάνω, καθώς και από τους κανόνες που διέπουν την εκπροσώπηση, σε περίπτωση λειτουργικής εκπροσώπησης προς  τρίτους.

——————————————————————————————————-

*2. Η έννοια της πολιτικής έχει διαστραφεί στη πράξη. Πολιτική είναι συνολικά η διαδικασία και μέθοδος λήψης αποφάσεων από τη κοινωνία. Αντίθετα στη σημερινή εποχή η έννοια έχει πρακτικά πάρει χαρακτήρα διαχείρισης κι ελέγχου της κοινωνικής αντίδρασης στον ανελεή και κατ’ εξακολούθηση βιασμό της. Έχει χάσει, το περιεχόμενο της αυτόνομης κι εθελούσιας συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων. Ως εκ τούτου το σημερινό μόρφωμα δεν είναι παρά “μεταπολιτική” και όχι πολιτική.

*3. Δεν αποκλείεται, να συγκληθούν κάποιες συνδιασκέψεις G7, G20, Ευρωζώνη, κτλ, και ν’ αποφασίσουν, με προσυνενόηση με τους κερδοσκόπους, μια κάποια περιστολή της ασυδοσίας τους, προκειμένου να μην εκραγεί το σύστημα. Άρα πιθανώς να ληφθούν κάποια μέτρα, αν όχι στάχτη στα μάτια του κόσμου, θα είναι ελάχιστα περιοριστικά.

*4. Τα πράγματα οδηγούνται εκεί, κι ας το λάβουν αυτό υπ’ όψιν τους οι συνάνθρωποί μας, κυρίως από τις “ανεπτυγμένες” κοινωνίες της “δύσης” στις ΗΠΑ κι Ευρώπη, καθώς και οι κινέζοι συνάνθρωποί μας επίσης.

Συνδιαμόρφωση: Θανάσης, Δαμιανός

Συνδρομή: Γιώργος
πηγή:risinggalaxy