παρελάσεις το ανάγνωσμα..

Το να κατεβαίνεις στο κέντρο της Αθήνας ημέρα μαθητικής παρέλασης, στις μέρες μας,μπορεί να θεωρηθεί μέχρι και γενναία πράξη!

Μαθητές; είδα κάτι λίγους ταλαίπωρος αλλά και κάποιους απ αυτούς να κάνουν βήμα με στρατιωτικά παραγγέλματα (ένα στο αριστερό,για όσους έχουν κάνει στρατό)

Διαδηλωτές; Μια φούχτα απ το παμε συμμετείχαν σε ένα  δρώμενο στον πεζόδρομο της Κοραή (μα ποιο πολύ νομίζω ότι βρέθηκαν εκεί για να μην χάσουν πόντους στο ..αριστερόμετρο αφού οι"άλλοι"είχαν καλέσει σε προσυγκεντρώσεις Προπύλαια και Κλαυθμώνος) και δεν είχαν καμιά διάθεση για διαδήλωση (το διέλυσαν πριν την λήξη της "παρέλασης"προς Ομόνοια μεριά.)
Και ελάχιστοι από συριζα-ανταρσυα που προσπάθησαν να βαδίσουν προς Σύνταγμα μετά το τέλος της "παρέλασης αλλά εμποδίστηκαν από τις  αστυνομικές δυνάμεις. (200 προς 1 πρέπει να τους έπαιζαν..)

Αστυνομία; Παντού και ειδικά στο γύρω απ' την πλατεία Συντάγματος χώρο (που παρεπιπτώντος δεν μπορούσες να προσεγγίσεις και ας ήσουνα γονέας ) όλων των ειδών και στολών με έμφαση στο ανέμελο (ασφαλίτες)

Το τέλος της πολιτικής αντιπροσώπευσης;

Η αναίρεση της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας και ο ολιγαρχικός εκφυλισμός της συνταγματικής δημοκρατίας ενυπάρχει ως ισχυρή δυνατότητα στην ίδια την αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση.

Του Αλέξανδρου Κιουπκιολή «Γιατί πέρασε τον δρόμο ο Νικ Κλεγκ; Γιατί είπε ότι δεν θα τον περνούσε». Αυτό το ανέκδοτο που κυκλοφορεί στο Ηνωμένο Βασίλειο, για τον αναπληρωτή πρωθυπουργό της κυβέρνησης Συντηρητικών και Φιλελεύθερων Δημοκρατών, συμπυκνώνει πολύ εύγλωττα το autodafé της σύγχρονης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στη χώρα που τη γέννησε. Στην προεκλογική εκστρατεία του 2010, ο ηγέτης των Φιλελευθέρων Δημοκρατών αυτοπροβαλλόταν ως ο εγκαινιαστής μιας νέας, πιο ανοικτής και διαφανούς πολιτικής, που λογοδοτεί στους πολίτες και δεσμεύεται απέναντί τους. Εξελέγη ως η ενσάρκωση μιας εναλλακτικής λύσης, που θα θεράπευε τον εκφυλισμένο, αναξιόπιστο κοινοβουλευτισμό, μέσα από τους ίδιους τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς. Η ιλαροτραγική διάψευση της ελπίδας ήρθε πολύ γρήγορα, αλλά η ταχύτητα της ανατροπής δεν ήταν μεγαλύτερη από την αντίστοιχη της «κυβέρνησης εθνικής ευθύνης και συνεννόησης», που θα αναδιαπραγματευόταν το μνημόνιο στην Ελλάδα... Όλο και πιο συχνά σήμερα, οι πολιτικοί αντιπρόσωποι όχι μόνον δεν τιμούν τις προτιμήσεις της πλειοψηφίας σύμφωνα με τις ρητές προεκλογικές δεσμεύσεις τους, αλλά με την άνοδό τους στην εξουσία εφαρμόζουν τις ακριβώς αντίθετες πολιτικές από εκείνες που πρέσβευαν και βάσει των οποίων εξελέγησαν. Εν ολίγοις, όχι απλώς δεν αντιπροσωπεύουν τη βούληση της πλειοψηφίας, όπως αποτυπώνεται μέσα από την εκλογική διαδικασία, αλλά την παραβιάζουν και την αντιμάχονται ευθύς εξαρχής. Στην ελληνική περίπτωση, η κυβέρνηση της τριανδρίας δεν μπορεί καν να επικαλεστεί, όπως ο Γ.Α.Π., μια απρόβλεπτη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που επιτάσσει έκτακτες πολιτικές, πέρα από τις προεκλογικές υποσχέσεις. Οι γενικές συνθήκες παραμένουν λίγο-πολύ οι ίδιες και η διαχείρισή τους σε σχέση με τη μνημονιακή καταστροφή ήταν ακριβώς το κύριο επίδικο των εκλογών και της προεκλογικής αντιπαράθεσης. Η αναίρεση της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας και ο ολιγαρχικός εκφυλισμός της συνταγματικής δημοκρατίας ενυπάρχει ως ισχυρή δυνατότητα στην ίδια την αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση, από τη στιγμή που αυτή θεσπίζει τον χωρισμό των κυβερνώντων από τους κυβερνώμενους. Η ισχυρή δυνατότητα γίνεται σχεδόν νομοτελειακή πραγματικότητα, όταν η αντιπροσωπευτική δημοκρατία λειτουργεί υπό τους όρους μιας οικονομίας της αγοράς, η οποία παράγει εγγενώς ανισότητες πλούτου και εξουσίας και ελέγχεται από ολίγους. Στον βαθμό που το κράτος και η κυβέρνηση εξαρτώνται από μια τέτοια οικονομία, για την εξασφάλιση των πόρων τους και την πραγματοποίηση των πολιτικών τους, η άνιση οικονομική ισχύς αποκτά δομικά δυσανάλογη επιρροή στην πολιτική των αντιπροσώπων σε βάρος της βούλησης των πολλών. Η εκπλήρωση αυτού του οιονεί νόμου της ολιγαρχίας σε ένα καπιταλιστικό αντιπροσωπευτικό καθεστώς εμποδίστηκε στη μεταπολεμική περίοδο από τις οργανωμένες δυνάμεις της εργασίας και τον «κομμουνιστικό κίνδυνο». Αλλά τώρα και οι δύο ανασχετικοί παράγοντες έχουν εκλείψει, ενώ η παγκοσμιοποίηση και η νεοφιλελεύθερη ρύθμιση των αγορών έχουν αυξήσει εκθετικά την οικονομική και πολιτική εξουσία του κεφαλαίου, ιδιαίτερα του χρηματοοικονομικού. Γι’αυτό ακριβώς το κίνημα των «πλατειών» και των «αγανακτισμένων» που διαδόθηκε εν είδει ιού το 2011 από την Β. Αφρική στη Β. Αμερική, περνώντας από τη μεσογειακή Ευρώπη, ήταν ταυτόχρονα και αξεδιάλυτα μια συλλογική εξέγερση ενάντια τόσο στη μαζική εξαθλίωση που παράγει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιότητα, όσο και στην απουσία «πραγματικής δημοκρατίας», όχι μόνο σε δικτατορικά καθεστώτα αλλά και σε αντιπροσωπευτικά-φιλελεύθερα. Όπως είπε χαρακτηριστικά η Τζούντιθ Μπάτλερ, συνοψίζοντας τη στάση αυτών των κινημάτων, «Δεν θα ήμασταν εδώ αν οι αιρετοί αξιωματούχοι εκπροσωπούσαν τη λαϊκή βούληση. Διαχωριζόμαστε από την εκλογική διαδικασία και τη συνέργειά της στην εκμετάλλευση. Καθόμαστε και στεκόμαστε και κινούμαστε και μιλάμε, όπως μπορούμε, ως η λαϊκή βούληση, την οποία ξέχασε και εγκατέλειψε η εκλογική δημοκρατία».[1] Η ίδια απαξίωση και καταστροφή έπληξαν, ως γνωστόν, και την ιστορική επαναστατική εναλλακτική: την αντιπροσώπευση ενός υποτιθέμενου καθολικού υποκειμένου χειραφέτησης από ποικιλώνυμες, ως επί το πλείστον λενινιστικές, πρωτοπορίες, που μιλούσαν στο όνομα των μαζών και των πανανθρώπινων συμφερόντων, τα οποία η «προχωρημένη συνείδηση» των πρωτοπόρων είχε συλλάβει και προωθούσε με τη δράση της. Οι πρωτοπορίες και οι φωτισμένες ηγεσίες πέθαναν μαζί με την ιδέα, πρώτον, ότι υπάρχουν κάποια προκαθορισμένα σχήματα κοινωνικής απελευθέρωσης και δικαιοσύνης, και με την απεχθή πράξη, δεύτερον, της άνωθεν ποδηγέτησης, της καταπίεσης ή και της εξολόθρευσης των μαζών που δεν κατανοούσαν τα αντικειμενικά τους συμφέροντα και ήταν, ούτως ή άλλως, αδύνατο να απελευθερωθούν με πρακτικές εξουσιασμού. Γι’αυτό και τα εξισωτικά κινήματα της τελευταίας δεκαπενταετίας, από τους Ζαπατίστας έως το Occupy Wall Street, προκρίνουν οριζόντιες συμμετοχικές δομές και αμεσοδημοκρατικές πρακτικές, απορρίπτοντας μετά βδελυγμίας όλες τις πρωτοπορίες του κόσμου. Σημαίνει αυτό, άραγε, ότι η πολιτική της αντιπροσώπευσης ανήκει πια στον σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας, από τη σκοπιά τουλάχιστον των δημοκρατικών αξιών και προταγμάτων, και ότι η συλλογική αυτονομία ή θα είναι άμεση ή δεν θα υπάρχει; Η απάντηση είναι όχι, και αυτό για συγκυριακούς αλλά και διαχρονικούς λόγους. Το παράδειγμα του πρόσφατου κινήματος των καταλήψεων δημόσιων χώρων στις Η.Π.Α. είναι άκρως διαφωτιστικό. Οι συμμετέχοντες και οι συμμετέχουσες μιλούσαν στο όνομα του 99% που αντιμάχεται το 1% της δεσποτικής ολιγαρχίας. Αλλά η συμμετοχή των πολιτών πόρρω απείχε από το 99% του συνόλου που επικαλούνταν –για να το διατυπώσουμε κομψά. Και όχι μόνον αυτό, αλλά οι κινηματίες ανέλαβαν μια λειτουργία καταστατικής αντιπροσώπευσης, με την οποία οι εκπρόσωποι δεν εκπροσωπούν τη δεδομένη βούληση του λαού, αλλά ορίζουν και συγκροτούν οι ίδιοι αυτή τη λαϊκή βούληση στην οποία αναφέρονται, όπως ακριβώς και πολλοί ηγέτες και εκπρόσωποι στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Το 99% των Αμερικανών πολιτών περιλαμβάνει και το Tea Party, Ρεπουμπλικανούς, χριστιανούς φονταμενταλιστές, φανατικούς υπέρμαχους της «ελεύθερης αγοράς» κ.ο.κ. Τα κινήματα των καταλήψεων άρθρωναν μια βούληση την οποία εμφάνιζαν ως βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας ενώ, στην πραγματικότητα, ήταν προϊόν της δικής τους συλλογικής διαβούλευσης. Και καλά έκαναν, από μια άποψη. «Το παλιό έχει πεθάνει και το νέο δεν έχει γεννηθεί ακόμη». Γι’αυτό ακριβώς και μια πολιτική της «αμεσοκρατίας», όπου τα ενεργά πολιτικά υποκείμενα της προοδευτικής αλλαγής θα επεδίωκαν μόνον να βοηθήσουν να ανασυρθεί, να προβληθεί πιστά και να πραγματωθεί η πλειοψηφική βούληση, είτε στους κατεστημένους κοινοβουλευτικούς θεσμούς ή και σε τοπικές αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις, θα ήταν σήμερα είτε αδύνατη είτε επικίνδυνα συντηρητική. Στις συνθήκες του καιρού και του τόπου μας, η συλλογική βούληση για το νέο δεν έχει ακόμη διαμορφωθεί, και οι κυρίαρχες κοινωνικές διαθέσεις ταλαντεύονται ανάμεσα στη νοσταλγία για το πρόσφατο παρελθόν των ευρωπρογραμμάτων, της λαμογιάς, της διαπλοκής κ.ο.κ., και στον φόβο του ξένου και του άγνωστου μέλλοντος. Το νέο δεν θα μπορέσει να συγκροτηθεί και να ευδοκιμήσει μέσα από δημιουργικούς αγώνες, αν οι μεν θεσμικοί φορείς της αριστεράς θέλουν να λειτουργούν ως απλοί και άδολοι εκφραστές των πλειοψηφικών προτιμήσεων, ακολουθώντας τις έρευνες της κοινής γνώμης, οι δε κινηματικοί δρώντες επιδιώκουν κατ’ εξοχήν την αύξηση της μαζικής παρουσίας του πλήθους σε άμεσες συμμετοχικές διαδικασίες και την απλή ανάδειξη και συνάθροιση των δεδομένων επιθυμιών και αντιλήψεών του. Καλούμαστε, λοιπόν, να αναζητήσουμε δύσβατους αλλά ελπιδοφόρους δρόμους, πέρα από την παλιά εξουσιαστική αντιπροσώπευση αλλά και από μια αφελή μεταστροφή στην άμεση δημοκρατία. Και τούτο γιατί, και εκτός της συγκυρίας, μια ολοκληρωμένη άμεση δημοκρατία θα απαιτούσε την πλήρη παρουσία της κοινωνίας στον εαυτό της: τη διαρκή και ενεργό συμμετοχή όλων ανεξαιρέτως των πολιτών στα κοινά, σε όλα τα πολλαπλά τους επίπεδα (δημόσια αγαθά, ζητήματα γενικής και τοπικής πολιτικής κ.α.), καθώς και τη συστηματική επίτευξη μιας αβίαστης, ομοιογενούς συναινετικής βούλησης, δηλαδή την εξάλειψη των ριζικών διαφορών. Μια τέτοια συνθήκη, εκτός από σχεδόν ανέφικτη είναι, μάλλον, και ανεπιθύμητη. Η διέξοδος δεν θα βρεθεί με την επάνοδο σε μια «αντιπροσώπευση» από κυρίαρχους καθοδηγητές και φωστήρες, αλλά με την επιδίωξη μιας δύσκολης ισορροπίας εκ μέρους των σημερινών υποκειμένων της πολιτικής δράσης. Μια νέα ηγεμονία στην κατεύθυνση της εξισωτικής χειραφέτησης θα πρέπει να οργανωθεί με άξονα το όραμα μιας κοινωνίας συμμετοχικής αυτοοργάνωσης με ισότητα και ενδυνάμωση όλων των μοναδικοτήτων, η οποία θα προκύψει από τις αντίστοιχες πολιτικές μορφές: οριζόντιες δομές αυτοδιεύθυνσης και ελεύθερης συμβίωσης που αντιμάχονται τις σχέσεις κυριαρχίας, ανοικτά, ευέλικτα σχήματα κοινωνικής συνεργασίας. Στην πορεία του κοινωνικού αυτομετασχηματισμού οι υποστηρικτές αυτού του προτάγματος δεν θα πρέπει να περιοριστούν στο ρόλο μιας παθητικής θέασης ή προβολής ή καταγραφής της συγκροτημένης συλλογικής βούλησης για αυτή την άλλη κοινωνία, η οποία βούληση απλώς δεν υπάρχει ή είναι εξαιρετικά θολή και ασχημάτιστη. Ούτε θα πρέπει να γίνουν, από την άλλη, οι νέες ηγεσίες που θα ποδηγετήσουν τα εγχειρήματα του συλλογικού αυτοπροσδιορισμού εμποδίζοντας εξαρχής τη χειραφέτηση των πολλών. Θα πρέπει να δράσουν ως καταλύτες-πυροδότες του συλλογικού αναστοχασμού και της επινόησης του νέου, παρεμβαίνοντας ενεργά με ριζοσπαστικές κριτικές, προτείνοντας προχωρημένα σχέδια δράσης και κοινωνικής αλλαγής, αλλά παραμένοντας πάντα ίσοι μέτοχοι στις κοινές διαβουλεύσεις και συμπράξεις του πλήθους, ενθαρρύνοντας την αυτοδύναμη σκέψη και τον αυτομετασχηματισμό των πολλών. Και στο μέλλον, μια άλλη, πραγματική δημοκρατία δεν θα επιτάσσει την καθολική πολιτική συστράτευση και συναίνεση. Θα διαχειρίζεται όλα τα ποικίλα πεδία κοινού ενδιαφέροντος και συνεργασίας με φόρουμ ανοικτής διαβούλευσης που θα εξασφαλίζουν καθολικά τη δυνατότητα ίσης συμμετοχής. Οι ευέλικτοι και δικτυωμένοι χώροι αυτοκυβέρνησης των πολλών θα δεσμεύονται από αρχές σεβασμού προς τα ίσα βασικά δικαιώματα των μειοψηφιών και θα θεσπίζουν μηχανισμούς μέγιστης διαφάνειας, λογοδοσίας και ελέγχου από το σύνολο ενός κοινωνικού σχηματισμού. Δεν θα επιτρέπουν, έτσι, αυτό που κατά τη Χάννα Άρεντ αποτελεί ένα αναπόφευκτο, αλλά θεμιτό (για την ίδια) χαρακτηριστικό των άμεσων δημοκρατιών: τον σχηματισμό νέων ελίτ από ομάδες πολιτών που δραστηριοποιούνται μόνιμα και ενεργά στους θεσμούς της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης σε αντίθεση με μια πιο χαλαρή και πιο αδρανή κοινωνική πλειοψηφία. Mια μελλοντική δημοκρατία όπως αδρογραφήθηκε παραπάνω θα μπορούσε να είναι και άμεσα συμμετοχική και πραγματικά αντιπροσωπευτική, χωρίς να προϋποθέτει την ανελεύθερη ομοιογένεια ή τη διαρκή πολιτική στράτευση όλων, και χωρίς να νομιμοποιεί νέες μορφές ολιγαρχίας στο όνομα μιας άμεσης παρουσίας της κοινωνίας στον εαυτό της. [1] Judith Butler, ‘Composite Remarks’, Occupy Los Angeles Reader, τ.1-3, Νοέμβριος 2011, σ.89. Red NoteBook - Το τέλος της πολιτικής αντιπροσώπευσης; Αναδημοσίευση από τις "Αναγνώσεις" της Κυριακάτικης Αυγής

Athens: Social Meltdown - Greek subtitles from Ross Domoney on Vimeo.

πως γίνεται κάποιος φασίστας

Η μετατροπή ενός ανθρώπου σε φασίστα δεν είναι μια απλή διαδικασία. Συνήθως παίρνει χρόνο. Ακολουθεί σχεδόν πάντα μια πατέντα, μια διαδικασία στην οποία αφού μπουν τα θεμέλια χτίζεις τα πατώματα μέχρι που φτάνεις στην κορυφή. Ορισμένες φορές η διαδικασία είναι τέτοια που δεν την καταλαβαίνει ούτε ο εμπλεκόμενος. Δεν λέει δηλαδή αύριο θα γίνω φασίστας, ούτε έχει μια ημερομηνία σταθμό την οποία γιορτάζει ως τα γενέθλια της φασιστικής του ζωής. Η μετατροπή ενός ανθρωπάκου-κάμπιας σε ναζιστική-πεταλούδα είναι μια σύνθετη διαδικασία την οποία σας παρουσιάζουμε:


Στάδιο πρώτο: Τα θεμέλια

Κάποτε σε μικρή ηλικία, όταν είσαι εντελώς εύπλαστος, διαβάζεις στα βιβλία της ιστορίας του δημοτικού για τις μάχες που έδιναν οι πρόγονοί σου. Λυρικές αναπαραστάσεις του τρόπου με τον οποίο αν και πάντα λιγότεροι κατάφερναν να εξουδετερώνουν όλους τους πανίσχυρους εχθρούς τους, τους Πέρσες, τους Τούρκους, τους Ιταλούς τους Γερμανούς. Ενδιάμεσα σου παραβάλλονται οι ενδείξεις της πολιτισμικής σου ανωτερότητας. Φωτογραφίες από κίονες, ναούς και αμφορείς που επιβεβαιώνουν αυτό που έχεις ακούσει και στο σπίτι σου: «όταν εμείς χτίζαμε παρθενώνες οι άλλοι τρώγαν βελανίδια». Κάπου εκεί αρχίζεις να ερωτοτροπείς με έναν παιδικό εθνικισμό. Βλέπεις τον εαυτό σου σαν τον επόμενο Καραϊσκάκη ή Κολοκοτρώνη, και δηλώνεις περήφανος για την καταγωγή σου και πρόθυμος να θυσιαστείς για την πατρίδα σου. Έχεις μάθει απ’ έξω όλες τις βασικές εκκλησιαστικές προσευχές κι ας μην καταλαβαίνεις τι λένε. Σταυροκοπιέσαι κάθε φορά που περνάς έξω από εκκλησία, ίσως να παρακολουθείς και το κατηχητικό, και για κάποιο λόγο πιστεύεις πως υπάρχει ένας θεός που προστατεύει την Ελλάδα σαν την δική του πατρίδα. Άλλωστε η εκκλησία έπαιζε πάντα καθοριστικό ρόλο στη μόρφωσή σου και ιδιαίτερα στην ιστοριογραφία της χώρας μας, η οποία παρά την ύπαρξη πολλών κατ’ όνομα αριστερών καθηγητών, διανοούμενων και ερευνητών δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει από τον χαρακτήρα της γεγονοτολογικής παράθεσης πολεμικών συγκρούσεων. Ιδιαίτερα όταν η αριστερή αντίστιξη στην εθνικιστικού τύπου ιστοριογραφία είναι η …Ρεπούση τα πράγματα δυσκολεύουν.

Στάδιο Δεύτερο: Η εφηβεία

Στην εφηβεία έχεις ήδη κατασταλάξει στην ομάδα που υποστηρίζεις με φανατισμό. Θέλεις να βλέπεις κρεμασμένα στα περίπτερα πρωτοσέλιδα που μιλάνε για την οπαδική σου μαγκιά και την ανωτερότητα σου από τους άλλους. Η αυξημένη σου λίμπιντο δεν κατευνάζεται με χειροπρακτικές μεθόδους, χρειάζεσαι κι άλλο. Βρίσκεις εκτόνωση στην βία με τους συμμαθητές σου. Γουστάρεις να ακούς ιστορίες από «πεσίματα» με κράνη, καδρόνια και μαχαίρια απέναντι στους «άλλους». Τα παιδιά από τον Σύνδεσμο είναι καλοί μάγκες, και η παρέα μαζί τους σε κάνει μάγκα κι εσένα. Με την ομάδα και την γκόμενα να σου τρώνε πολύ χρόνο από τη ζωή σου δεν έχεις κουράγιο να ασχοληθείς με τα πολιτικά. Άλλωστε όλοι κλέφτες και ψεύτες είναι, όπως είπε και ο μπαμπάς βλέποντας ειδήσεις χτες το βράδυ.

Στάδιο τρίτο: Η ενηλικίωση

Αφού είδες κι αποείδες να τελειώσεις το σχολείο πρέπει να δεις τι θα κάνεις στη ζωή σου. Ως άτομο διατηρείς ακέραιες τις βάσεις της μαζικής κουλτούρας που συνήθισες να καταναλώνεις. Η τηλεόραση είναι το αγαπημένο σου μέλος της οικογένειας, το διαδίκτυο βοηθάει για όλα τα άλλα και πράγματα όπως οι τέχνες και τα βιβλία δεν είναι για σένα. Γελάς ακόμα με τα ανέκδοτα για τους Αλβανούς που «κλέβουν την παράσταση» και για τους μαύρους που είναι μαύροι και όχι εσύ ρατσιστής. Μπορεί να είπες και στον κολλητό σου που έκατσε πολλές ώρες κάτω από τον ήλιο ότι έγινε σκούρος σαν «Πάκι». Αλλά ρατσιστής δεν είσαι.

Στάδιο τέταρτο: Η εργασία

Πήγες για δουλειά κι εσύ κάποια στιγμή όπως όλοι. Κακοπληρωμένος κι ανασφάλιστος, αλλά δεν πειράζει. Πρέπει να είσαι εργατικός. Έτσι λένε όλοι. Άλλωστε η εργατικότητα είναι ένα παράσημο που πρέπει ο άνδρας να διαθέτει. Είναι πιο σημαντικό κι από την αξιοπρέπεια. Το αφεντικό είναι καλό, αφού σου χτυπάει καμιά φορά την πλάτη φιλικά. Ενδιαφέρεται αυθεντικά για σένα και σου είπε ότι θα σε κάνει κάποια μέρα υπεύθυνο, αρκεί να συνεχίσεις να δουλεύεις σκληρά. Κάποτε είδες έναν περίεργο τύπο, μάλλον συνδικαλιστή, να σου λέει ότι πρέπει να πας στην απεργία. Δεν άφησες την πρόκληση αναπάντητη: «που να πάω στην απεργία; και το μεροκάματο που θα χάσω;» κι ύστερα γύρισες το κεφάλι και συμφώνησες με τον παλιότερο που σου είπε ότι οι συνδικαλιστές είναι ξεπουλημένοι που ζούνε μέσα στη χλιδή. Άλλωστε η Αριστερά πέθανε. Είδαμε τον κομμουνισμό που μόλις έπεσε γέμισαν τα κωλόμπαρα της Ελλάδας μας. Πουτάνες θα τις κάνουν τις μάνες μας;

Στάδιο πέμπτο: Η κρίση

Όλα κυλούν καλά. Συνεχίζεις να ψηφίζεις το κόμμα που σου υπέδειξε αυτός που σε έβαλε στη δουλειά. Συνεχίζεις να αδιαφορείς για την πολιτική και να κοιτάς την πάρτη σου. Όταν κάθεσαι στο μετρό ή στο λεωφορείο παρακαλάς να μην κάτσει στην άδεια θέση δίπλα σου εκείνος ο σκουρόχρωμος που βρωμάει. Κάποια στιγμή παρατηρείς ότι είναι πολλοί. «Πως την κατάντησαν έτσι την Ελλάδα;». Με ξένους δεν κάνεις παρέα. Εντάξει δεν είναι όλοι κλέφτες, υπάρχουν και ορισμένοι νοικοκυραίοι που σέβονται την χώρα μας, αλλά όχι και να σηκώσουν τη σημαία τα αριστούχα παιδιά τους. Άλλωστε το «δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ» που τραγούδησες μεθυσμένος από εθνική υπερηφάνεια το 2004 το πιστεύεις ακόμα.

Έρχεται η κρίση και το αφεντικό σου, γεμάτο αληθινό πόνο, σου ανακοινώνει ότι δεν μπορεί να σε κρατήσει άλλο στη δουλειά γιατί δεν βγαίνει. Τα κέρδη του μειώθηκαν και αν μπορούσε να σε κρατήσει θα το έκανε, όμως τα πράγματα ζόρισαν. Αν αλλάξει κάτι θα σε ειδοποιήσει, όμως τώρα θα προτιμήσει να κρατήσει τους δύο Πακιστανούς που τους έχει να δουλεύουν με 300 ευρώ το μήνα, ανασφάλιστους και παράνομους. Του λες ευχαριστώ που σου έδωσε την ευκαιρία να δουλέψεις και τον αποχαιρετάς.

Κάτι αρχίζει να σαλεύει. Εσύ που τόσα χρόνια εργαζόσουν ακατάπαυστα και ήξερες τη δουλειά να πετιέσαι έξω από δυο ξυπόλητους βρωμιάρηδες; Αυτοί φταίνε. Τι δουλειά έχουν εδώ; Να πάνε στη χώρα τους. Εμείς δεν αντέχουμε άλλους. Αν μπορούσαμε να τους ταϊσουμε θα το κάναμε ευχαρίστως, αλλά όχι τώρα. Πρέπει να φύγουν. Όμως ποιος θα τους διώξει; Ένα γαμάτο blog που διάβασες προχτές έγραφε ότι όλοι οι πολιτικοί είναι προδότες και έχουν ξεπουλήσει με μυστικές συμφωνίες την χώρα. Πείθεσαι ότι αυτοί οι λαθρομετανάστες δεν ήρθαν από μόνοι τους. Τους έφεραν κάτι μεγάλα κεφάλια, που κατά σύμπτωση είναι Εβραίοι, για να καταστρέψουν την χώρα σου. Βλέπεις το κόμπλεξ αυτών που έτρωγαν τα βαλανίδια είναι μεγάλο και γι’ αυτό θέλουν να μας καταστρέψουν.

Κάτι πρέπει να γίνει όμως. Οι πολιτικοί δεν μπορούν να το κάνουν γιατί είναι όλοι πουλημένοι. Οι λογαριασμοί τρέχουν και από τον ΟΑΕΔ δεν είχες κανένα νέο. Και εκείνος ο δημοτικός σύμβουλος που σου έλεγε ότι θα σε βολέψει κάπου δεν απαντά στα τηλέφωνα. Ο χρόνος πιέζει. Οι ξένοι ηγέτες μας κοροϊδεύουν. Ποιος θα δώσει τη λύση; Τους χρειάζεται ένα μάθημα. Ένα Γουδί. Ένας Παπαδόπουλος. Αυτός τουλάχιστον δεν έκλεβε.

Το βραδάκι κάθεσαι να δεις ειδήσεις. Βρίζεις την Τρέμη και τον Πρετεντέρη όταν σου λένε ότι πρέπει να πληρώσεις το χαράτσι. Όταν σου λένε ότι πρέπει να απελαθούν οι λαθρομετανάστες κατά σύμπτωση συμφωνείς μαζί τους. Δεν θέλεις να ακούσεις τίποτα άλλο. Πρέπει να γίνει κάτι. Τώρα. Δεν σε νοιάζει ποιος και πως θα το κάνει. Αρκεί να γίνει. Να φύγει ο βρωμιάρης που σου πήρε τη δουλειά. Να πάει στον αγύριστο. Κάπου στο youtube πήρε το μάτι σου έναν τύπο με ξυρισμένο κεφάλι να υπόσχεται κρεμάλα στους προδότες και δουλειά στους Έλληνες. Αυτό είναι. Μόνο αυτοί μπορούν να μας σώσουν!

Ναι αλλά αυτοί είναι νοσταλγοί του Χίτλερ που κατέκαψε την Ελλάδα, που βίασε και σκότωσε τους προγόνους σου. Λεπτομέρειες. Τώρα έχουμε κρίση, δεν έχουμε την πολυτέλεια να ασχολούμαστε με την ιστορία. Άλλωστε δεν είδαμε προκοπή από τους δημοκράτες. Γιατί να μη δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό;

Στάδιο έκτο: Το πέρασμα στη δράση

Στις πρώτες εκλογές δειλά-δειλά ψήφισες Χρυσή Αυγή. Μιλώντας με τους φίλους σου επέμενες ότι δεν συμφωνείς μαζί τους, αλλά δεν ήξερες τι άλλο να ψηφίσεις. Η Παπαρήγα είναι βολεμένη, ο Τσίπρας έφερε τους μετανάστες και ο Καμμένος ήταν για χρόνια στην ΝΔ. Σε δημόσιες συζητήσεις αποκύρηττες τη βία, αλλά ήθελες να φάει ένα χαστούκι ο Πάγκαλος. Έκοψες και την καλημέρα που έλεγες με τον για χρόνια Αλβανό γείτονά σου και κρυφοχάρηκες όταν έμαθες ότι απολύθηκε κι αυτός και μάλλον θα πάει Αυστραλία. «Δεν είμαι ρατσιστής. Αυτοί με έκαναν» επαναλαμβάνεις μονότονα, ίσως από τύψεις. Απολάμβανες το χαστούκι του Ηλία στην Κανέλλη. Καλά της έκανε!

Ο Χρυσαυγίτης της γειτονιάς είναι καλό παιδί. Βοηθάει τις γριούλες, φροντίζει για την ασφάλειά μας και μας ενημερώνει για τα πολιτικά πράγματα. Πολύ θα ήθελες κι εσύ να του μοιάζεις. Να μοιράζεσαι κι εσύ τη σοφία του και τις απέραντες γνώσεις του για την Αρχαία Ελλάδα, ιδιαίτερα για τον τρόπο με τον οποίο φέρονταν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι στους εχθρούς και τους προδότες. Ενδίδεις στις παραινέσεις του να κατέβεις κι εσύ σε μια συγκέντρωση που θα γίνει για λίγους φίλους. Εκεί θα μας μιλήσει ένας συναγωνιστής που ξέρει πολλά γιατί ήταν στους καταδρομείς και είδε από μέσα τι παίζεται. Πηγαίνεις από συγκέντρωση σε συγκέντρωση και ξαφνικά νιώθεις πιο δυνατός. Το πνεύμα σου έχει γαλουχηθεί από τις ιστορίες που ακούς. Ένα δεύτερο σχολείο. Εκεί συναντάς και κάτι παλιόφιλους από το Σύνδεσμο. Τότε που την πέφτατε μαζί σε κάνα πιτσιρίκι για να του πάρετε το κασκόλ της αντίπαλης ομάδας. Νιώθεις το σώμα σου να δυναμώνει κάθε φορά που φοράς το ραμμένο από Πακιστανούς, μαύρο μπλουζάκι που σου χάρισε ο νέος σου φίλος για ενθύμιο. Στις δεύτερες εκλογές είσαι πια σίγουρος για την επιλογή σου. Χρυσή Αυγή και τα μυαλά (;) στα κάγκελα. Να μάθουν αυτοί οι αριστεροί και οι προδότες. Αγαπημένη σου φράση το «αν γουστάρεις τους λαθρομετανάστες να τους πάρεις σπίτι σου».

Ο υπαρχηγός του υπαρχηγού του πυρηνάρχη κρίνει ότι είσαι έτοιμος για το επόμενο στάδιο. Βία αυτοί, βία κι εμείς. Πρέπει όμως να είσαι πειθαρχημένος. Με στρατιωτικό τρόπο. Τον εξοπλισμό σου τον παίρνεις από τους συναγωνιστές. Τώρα το λοστάρι που κρατάς είναι η προέκταση του ανδρισμού σου. Θα τους γαμήσεις όλους. Δεν σε σταματάει τίποτα. Ακούς με προσοχή τους εμπειρότερους και δεν παρεκκλίνεις από τις εντολές τους. Αν πετύχεις όμως κανέναν αλλοδαπό κοντά στη γειτονιά σου μπορεί να πάρεις την πρωτοβουλία να του δώσεις και καμιά κλωτσιά.

Στάδιο έβδομο: Η ολοκλήρωση

Αγαπάς την χώρα σου παθολογικά. Εκνευρίζεσαι όταν βλέπεις να την ξεπουλάνε στους ξένους, μισείς όποιον την επιβουλεύεται. Πιστεύεις ότι είσαι πατριώτης. Εθνικιστής πατριώτης. Γιατί να το κρύψεις άλλωστε. Είσαι εθνικιστής περήφανος και αγέρωχος. Καταβροχθίζεις τα βιβλία που σου έδωσαν να διαβάσεις και αρχίζεις να παίρνεις μέρος ενεργά στις συζητήσεις. Είσαι πια σίγουρος για κάποια πράγματα: Ο Χίτλερ ήταν φιλέλληνας, το ολοκαύτωμα δεν υπήρξε, κι αν ακόμα υπήρξε καλώς έγινε, οι κομμουνιστές είναι εβραίοι και μπολσεβίκοι, οι δημοκράτες πουλημένοι και βολεμένοι και μόνο ο Στρατός μπορεί να δώσει τη λύση. Αν όλα αυτά σε κάνουν φασίστα, τότε ναι είσαι φασίστας. Με κάθε ευκαιρία προσπαθείς να ανοίξεις πολιτική συζήτηση με φίλους, γνωστούς και άγνωστους. Να τους εντυπωσιάσεις με τις αποκαλύψεις που τόσο γρήγορα έμαθες, να τους διαφωτίσεις για το τι ήταν πραγματικά τα SS, ποιος ήταν ο Γκέμπελς και πόσο φιλέλλην ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ. Δεν δέχεσαι αντιρρήσεις. Αν κάποιος πάει να σου πει κάτι περνάς αμέσως στην αντεπίθεση: «Ερχόμαστε και θα σας λιώσουμε». Σκέφτεσαι σοβαρά να ξυρίσεις το κεφάλι σου. Στη γυναίκα σου θα πεις ότι το κάνεις για λόγους οικονομίας, το σαμπουάν ακρίβυνε και ο κουρέας χρεώνει 10 ευρώ το απλό κούρεμα. Μόλις μαζέψεις λίγα χρήματα θα πας να κάνεις δύο τατουάζ. Το ένα θα γράφει οπωσδήποτε «Η ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ» κι ας μη θυμάσαι τι ακριβώς σημαίνει. Το άλλο θα είναι ένα τέλειο σχέδιο που ζωγράφισε ένας συναγωνιστής. Θα βγαίνουν κάτι φλόγες μέσα από ένα φοίνικα και γύρω-γύρω θα έχει κάτι «αρχαιοελληνικά» σχέδια.

Η ολοκλήρωση έρχεται όταν πείθεις έναν φίλο σου να βρει κι αυτός τη λύτρωση. Να βαφτιστεί μέσα στα άγια νερά της λευκής αδελφότητας, να μεταμορφωθεί σε ακούραστο πολεμιστή της πατρίδας και του έθνους. Να ακολουθήσει την δική σου εξέλιξη.

Και κάπως έτσι γίνεται ο άνθρωπος φασίστας

Live your myth in Greece: the true experience.

Φωτογραφίες από την Αθήνα τον Αύγουστο.



Η αρχική ιδέα μου ήταν να δημιουργήσω ένα μικρό φωτογραφικό χρονικό της αυγουστιάτικης νυχτερινής Αθήνας. Η πόλη, τα αρχαία «αξιοθέατά» της, οι άστεγοι, οι τουρίστες, τα σουβλατζίδικα στο Μοναστηράκι, τα μαγαζιά με τουριστικά σουβενίρ, οι ατέλειωτες ουρές από (άδεια) ταξί που μοιάζουν να βρίσκονται σε αιώνια αναμονή πελατών.


Την πλειοψηφία των φωτογραφιών τις τράβηξα μετά τις 12 τα μεσάνυκτα. Οι δρόμοι της Αθήνας τις πρώτες πρωινές ώρες μετατρέπονται σε υπαίθριο ξενοδοχείο –ένας διαρκώς αυξανόμενος αριθμός αστέγων κοιμάται στα πεζοδρόμια. Ένας άστεγος στη στάση λεωφορείων στην αρχή της Φιλελλήνων, κάθε φορά που περνούσα, «μαύρα μεσάνυχτα», κοιμόταν ακριβώς στο ίδιο σημείο. Στη ρίζα ενός σήματος της τροχαίας, δίπλα σε μια κολώνα. Κατάχαμα, χωρίς το χαρτόνι που χρησιμοποιούν συνήθως οι άστεγοι ως «στρώμα», ακριβώς στο ίδιο σημείο, χωρίς καμιά παρέκκλιση. Ψευδαίσθηση «κρεβατιού», προσομοίωση «ασφάλειας»; Μετά από κάποιες μέρες τον έχασα, δεν τον είδα ξανά…

Η Αθήνα τη νύχτα αποκαλύπτει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την πιο σκοτεινή της πλευρά: τη θλιβερή πρωτεύουσα μιας χώρας όπου διαρκώς και περισσότεροι άνθρωποι χάνουν τα πάντα: τη δουλειά τους, την ελπίδα, την αξιοπρέπειά τους.

Το φωτορεπορτάζ της νυχτερινής Αθήνας απέχει πολύ από το να είναι πλήρες. Δυο πράγματα εμφανώς απουσιάζουν. Κάθε νύχτα η Αθήνα θυμίζει κατεχόμενη πόλη. Διμοιρίες βλοσυρών,  απειλητικών, πάνοπλων μπάτσων βρίσκονται σε «στρατηγικά» σημεία της πόλης (τα Εξάρχεια βρίσκονται υπό μόνιμη περικύκλωση). Μοτοσικλετιστές της ΔΙΑΣ, «καουμπόιδες» της νύχτας, κοιτάζουν απειλητικά και καχύποπτα οτιδήποτε τους πλησιάζει, περνούν σχεδόν πάντοτε με κόκκινο τα φανάρια, πηγαίνουν αντίθετα στο ρεύμα κυκλοφορίας. Γιατί; Είναι και αυτό μέρος της επίδειξης εκφοβισμού. Ο νόμος είναι οι μπάτσοι αυτοπροσώπως, ερμηνεύεται και παραβιάζεται από τους ίδιους κατά το δοκούν. Και, φυσικά, από το φωτογραφικό ρεπορτάζ της Αθήνας λείπουν οι συμμορίες της Χρυσής Αυγής που επιτίθενται σε μετανάστες. Απουσιάζουν οι φωτογραφίες αυτών των δυο αλληλοτροφοδοτούμενων «ομάδων» για ένα πολύ απλό λόγο: είναι οι πλέον επικίνδυνες πληθυσμιακές ομάδες για φωτογράφιση. 



Το κείμενο είναι του Άγγελου Καλοδούκα.

αντιφασιστικό συλλαλητήριο

Συγκέντρωση στην Ομόνοια και πορεία στη βουλή σήμερα.
Αρκετές οργανώσεις,πολλοί νέοι αλλά και μετανάστες κατέβηκαν στο δρόμο για να εκφράσουν με δυναμικό τρόπο την αντίθεσή τους στην ρατσιστική βία με τα πογκρόμ κατά μεταναστών που διοργανώνουν ακροδεξιοί σε κεντρικά σημεία της πόλης,αλλά και στις γειτονιές,προσπαθώντας να δημιουργήσουν κλίμα φόβου,σύγχυσης και αναστάτωσης έτσι ώστε να προωθήσουν ποιο εύκολα τη θεωρία του μίσους,τον φασισμό.

ζούμε τη χούντα της εποχής μας

Επειδή στις μέρες μας οι θύτες προβάλουν ως θύματα και οι λύκοι ντύνονται αρνάκια,καλό είναι να θυμόμαστε κάθε στιγμή με ποιους έχουμε να κάνουμε..
Ας το παίζουν αγωνιστές και δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να βγάλει αυτή η κολυμπήθρα του αντιμνημονίου που τσαλαβουτούν κάνοντας θεαματικές κωλοτούμπες διάφοροι "υπερπατριώτες"

Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί η κοινωνία παραβλέπει φασίζουσες ρητορίες, συμπεριφορές ή ακόμα στη χειρότερη περίπτωση συμφωνεί και τις επιβραβεύει (λάος-χ.α.)

Η κοινωνία σε λήθαργο; Ας ελπίσουμε να μην ξυπνήσει όταν θα 'ναι πολύ αργά για όλους..

 Όταν ο Καρατζαφέρης σταματάει να τρομάζει… 
12/03/2012 | » Eagainst

Ένα ευφυές σύνθημα σε τοίχο της Αθήνας, μας λέει πως «Δεν ζούμε στην εποχή της χούντας, ζούμε τη χούντα της εποχής μας». Δεν προλάβαμε να ζήσουμε χούντες άλλων εποχών, κι ούτε θα το θέλαμε είναι η αλήθεια. Δυστυχώς, ή ευτυχώς, όμως μας έτυχε να ζήσουμε την εποχή του τίποτα, την εποχή όπου καμία ανθρώπινη αξία δεν δείχνει να προτάσσεται, αν δεν υπάρχει ως κίνητρο το προσωπικό κέρδος. Την εποχή που η πρώτη σε κυκλοφορία εφημερίδα είναι μια κουτσομπολίστικη φυλλάδα που ασχολείται με την ανούσια καθημερινότητα ανούσιων διασημοτήτων, την εποχή που διάφορα σεξουαλικά είδωλα/αντικείμενα πλασάρουν ηλιθιότητα επί χρήμασι ποζάροντας την α-σεξουαλικότητά τους σαν σφαχτάρια, όπου όλοι έχουμε μετατραπεί σε μια μάζα καταναλωτών θεάματος και σκουπιδοπροϊόντων, όπου οι κοινωνικές μας σχέσεις έχουν πάψει πια να είναι σχέσεις επικοινωνίας, αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης, αλλά ανταγωνισμού και επιδειξιομανίας (ποιός θα κατορθώσει να δειχτεί στον διπλανό του λόγω του ότι είχε την ευκαιρία ν’ αγοράσει την τελευταίας τεχνολογίας άχρηστη γκατζετο-μηχανή)! Μας κυβερνά ο πολιτισμός της απόλυτης  ματαιοδοξίας. Εξαρτόμαστε αποκλειστικά και μόνο από την αγοραστική μας δυνατότητα, πάντα στα πλαίσια του υπερκαταναλωτισμού. Ο κομφορμισμός και η απο-πολιτικοποίηση έχουν καταρρακώσει κάθε έννοια κοινωνικής δημιουργίας, στο βαθμό που δεν διστάζουμε να στιγματίσουμε οποιονδήποτε αρνείται να προσφέρει στο μέγιστο τον χρόνο και τον κόπο του για την παραγωγή, και στο ελάχιστο για οτιδήποτε άλλο πραγματικά πραγματικά ωφέλιμο (όπως η δημιουργία δημόσιας σφαίρας, η απουσία της οποίας χαρακτηρίζει, αν μη τι άλλο, την εποχή μας).

Ακόμα και η έννοια της εργασίας έχει, και αυτή με τη σειρά της, εκπορνευτεί από τους βρικόλακες του παραγωγισμού, (αν και το πιο σωστό θα ήταν να λέγαμε πως ποτέ η Δυτική κοινωνία δεν είχε ταυτίσει την εργασία με την δημιουργικότητα. Άλλωστε, παραγωγική ανάπτυξη και δημιουργικότητα είναι δυο έννοιες ασυμβίβαστες και μεταξύ τους αντιφατικές). Κι εμείς καμαρώνουμε φτηνούς πολιτικάντηδες που κοροϊδεύουν ολόκληρους λαούς, ξεδιάντροπα, έχοντας χάσει κάθε ίχνος ακόμα και του παραδοσιακού φτηνού θεατρινισμού τους, φτάνοντας στον απόλυτο κυνισμό του μαφιόζικου εκβιασμού. Έκατσε η ριμάδα η ζαριά του σπέρματος να μας φέρει σ’ έναν κόσμο που θεωρεί την εξέγερση προβοκάτσια και τις νέες ιδέες και προτάγματα ανόητη ουτοπία, τεμπελιά ή παλαιομοδίτικη γραφικότητα! Ζούμε, λοιπόν, τη χούντα της εποχής μας. Τη χούντα του θεάματος, τη δικτατορία της έλλειψης νοήματος και των ασήμαντων καταστάσεων/πραγμάτων. Ο ολοκληρωτισμός της απάθειας και του κυνισμού ορθώνεται μπροστά μας. Και, κάθε τέχνη ή ομιλία διακατέχεται από έναν αδυσώπητο λαϊκισμό, αντανακλά την πολιτισμική αυτήν φθήνια της κουλτούρας του κιτς, επισημαίνοντας την ψευδαίσθηση ότι δήθεν είμαστε ελεύθεροι, ή τη βαθιά κοινωνική κρίση, η οποία γεννά οργή​​ και αγανάκτηση, μια αγανάκτηση, όμως, που δεν στοχεύει πουθενά, (όπως στην αλλαγή των θεσμών και των αξιών). Η τηλεόραση είναι το νέο Άουσβιτς, το νέο Νταχάου, που μας καίει τις ψυχές και τα μυαλά.

Ακούμε διάφορους εμπόρους φτηνιάρικων βιβλίων απ’ το κουτί, να περηφανεύονται για έναν λαό απ’ τον οποίο, λένε, καταγόμαστε. Από ένα λαό που γέννησε, λένε πάλι, τη δημοκρατία και γι΄ αυτό πρέπει να ‘μαστε περήφανοι. Και την ίδια στιγμή ακούμε τους ίδιους και το εμετικό σινάφι τους, να παραληρούν εντός της Βουλής – του δήθεν συμβόλου της δημοκρατίας – καλώντας σε δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης για πρόσφυγες, υπερασπιζόμενοι την αφαίρεση ζωής, σε περίπτωση που κάποιος προσπαθήσει ν’ αφαιρέσει κοσμήματα, απορρυπαντικά ή τρόφιμα. Η ιδιοκτησία τίθεται και επίσημα πάνω από τη ζωή. Η «ασφάλεια» σ’ έναν κόσμο που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν θα μπορεί να επιβιώσει την επόμενη ημέρα, πάνω από την Ισότητα και την Ελευθερία. Εξισώνουν τους ανθρώπους, που έλαχε να γεννηθούν στη φτώχεια, με σκουπίδια, επαναφέροντας στην επικαιρότητα επιχειρήματα που χρησιμοποίησαν διάφοροι δικτατορίσκοι (δεξιοί και αριστεροί) ανά την ιστορία που πουλούσαν «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» πάνω σε βουνά πτωμάτων. Κανένας λόγος, φυσικά, για τις αξίες που η ίδια η κοινωνία ακολούθησε εδώ και τόσα χρόνια. Μονάχα σκληρή υπεράσπιση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος στην πράξη. Κι εμείς, ανίκανοι να θέσουμε σε αμφισβήτηση τον σάπιο αυτόν πολιτισμό, αναπολούμε το λαμπρό παρελθόν της Ελλάδας του 2004, των Ολυμπιακών αγώνων, τότε που όλοι μπορούσαμε να ζούμε πλουσιοπάροχα στον καταναλωτικό μας παράδεισο, χλευάζοντας τους «κακούς ξένους» και αδυνατώντας να έρθουμε πραγματικά σ’ επαφή με την εν γένει πραγματικότητα και να την μετασχηματίσουμε, είτε αρκούμαστε στο να μιλάμε για «τα παλιά χαμένα μεγαλεία», τη «σημαντικότητα ενός πολιτισμού» που, στην πραγματικότητα, δεν έχουμε καμία σχέση μ’ αυτόν.

Αυτή η προγονοπληξία δεν μπορεί φυσικά να κατανοηθεί διαφορετικά από το κοινωνικο-ιστορικό πεδίο του σύγχρονου νεοελληνικού μορφώματος/κράτους, που από την πρώτη ημέρα της δημιουργίας του φλέρταρε με «Μεγάλες Ιδέες» και διάφορα εθνικιστικά ντελίρια. Είναι, βέβαια, αυτό ακριβώς αυτό που κάποτε είχε πει ο Βολτέρος. Ότι «όταν έχεις δυνατότητες να πετύχεις κάτι δεν έχεις ανάγκη από προγόνους». Κι εμείς έχουμε ανάγκη από τα νεκρά είδωλα του παρελθόντος προκειμένου ν’ αναστυλώσουμε την πληγωμένη μας εθνική υπερηφάνεια. Καμία διάθεση για κοινωνική μεταστροφή όμως, κανένα νέο πρόταγμα! Όλα αυτά φαντάζουν σαν μια μεγάλη ομίχλη στο μυαλό του απολύτου κιτς που κυριεύει τις συζητήσεις μας, είτε, στον αντίποδα, αρκούμαστε με τα λαϊκιστικά παραληρήματα του Πάγκαλου και του Πρετεντέρη, φτάνοντας στο σημείο να μην μπορούμε να κατανοήσουμε τη διαφορά μεταξύ αυτοκριτικής και αυτο-μαστιγώματος.

Καμία απάντηση, λοιπόν, από την ελληνική κοινωνία για όλα αυτά. Η ίδια μόνο τρομαγμένη κοιτά στο παρελθόν, κι αναρωτιέται σε πόσα χρόνια θα τελειώσει αυτός ο βιασμός και θα επιστρέψουμε πάλι στις προμνημονιακές «δόξες» (αγνοώντας ή μή θέλοντας να κατανοήσει ότι επιστροφή πια δεν υπάρχει). Σε πόσα χρόνια θα καταφέρει ο βιαστής να εκτονώσει την απληστία του; Όπως κι οι Γερμανοί του Βερολίνου, όντας κι αυτοί σε άσχημους καιρούς, οδηγήθηκαν από έναν χαρισματικό ψεύτη στην αποκτήνωση, έτσι κι εμείς αρχίζουμε ν’ αφαιρούμε τους καθρέφτες απ΄ το χωλ, για να μην αντικρίζουμε το κτήνος που θεριεύει μέσα μας. Η πραγματική μας εξαθλίωση δεν θα είναι μόνο η πείνα, ούτε η ανεργία. Η εξαθλίωση αρχίζει, επίσης, όταν ο Καρατζαφέρης σταματάει να τρομάζει, όταν το αβέβαιο αύριο ταυτίζεται με το ασήμαντο σήμερα, όταν όλα καταρρέουν και το μόνο που απομένει είναι ο μηδενισμός της εποχής μας.

Αντί να οργανωνόμαστε σαν κοινωνία με στόχο την πραγματική δημοκρατία, με στόχο την αυτοοργάνωση και την ατομική και συλλογική αυτονομία, περιφερόμαστε σαν βάρβαροι που ψάχνουν για αποδιοπομπαίους τράγους. Αντί να προχωρήσουμε σε μια ενεργητική και πολιτική απεργία διαρκείας (να εκμεταλλευτούμε δηλαδή τα μέσα παραγωγής προς όφελος μας), παρασυρόμαστε είτε στην υποκρισία της «φιλανθρωπίας», είτε στην ανωμαλία της ξενοφοβίας, της προγονοπληξίας είτε και του χρεοκοπημένου αριστερισμού.

Ήρθε ο καιρός να καταλάβουμε ότι καμία αλλαγή δεν είναι ούτε ουτοπική ούτε ειδυλλιακή. Είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας και για την ίδια μας την ιστορία, όπως θα έλεγε και ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Η καλύτερη ποιότητα ζωής που απολαμβάνουμε σήμερα, σε σύγκριση με 400 χρόνια πριν είναι μια απόδειξη πως η κοινωνία μπορεί ν’ αλλάξει, αν φυσικά εμείς το απαιτήσουμε. Δεν είναι οι συγκυρίες ή κάποιος μεταφυσικός εξελικτισμός που κινεί τα νήματα, αλλά εμείς οι ίδιοι. Ήταν τα φιλοσοφικά και κοινωνικά κινήματα που κατάφεραν ν’ αλλάξουν τον κόσμο ως ένα βαθμό (Αναγέννηση, Διαφωτισμός, Γαλλική και Αμερικανική Επανάσταση, εργατικό κίνημα). Ο περιορισμός της εξουσίας των φεουδαρχών, το τέλος σκοταδιστικού θεοκρατικού συστήματος της Χριστιανικής εκκλησίας, η κατάργηση της δουλείας και της παιδικής εργασίας, όλα αυτά καλλιέργησαν το κλίμα για την εξασφάλιση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης. Μπορούμε συνεπώς εμείς οι ίδιοι να κατευθύνουμε τους εαυτούς μας σε ένα πολίτευμα δικαιότερο από αυτό που σήμερα βιώνουμε, και αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο παρά ένα πολιτικό σύστημα βασισμένο στο πρόταγμα της αυτονομίας.

Κι αν μας πουν «δεν μπορώ να περπατήσω τη νύχτα», θα τους πούμε «ας αλλάξουμε τις μέρες και τις νύχτες μας, όλοι μαζί».

 σχετικά με το ποια είναι η χ.α.:http://jungle-report.blogspot.com/2012/03/blog-post.html

έλληνας με το μέτρο

της Άντας Ψαρρά

[Αναδημοσίευση από το Red Notebook]

«Είμαστε πολλοί, είμαστε ανεξάρτητοι, είμαστε Έλληνες» (Πάνος Καμμένος)

«Υπάρχει Έλληνας (ακροατής) που να θύμωσε επειδή έβρισε (σ.σ. ο Τράγκας) τη Μέρκελ (σ.σ. ο χαρακτηρισμός ήταν ξεκωλιάρα), την περίοδο που μας ξεφτιλίζει η Γερμανία…;» (Νίκος Χατζηνικολάου)

«Όμως ο κ. Παπανδρέου είχε ήδη ξεκινήσει τη συνωμοσία του εναντίον του ελληνικού λαού από το καλοκαίρι του 2009[…] Φυσικά οι Έλληνες συνεργάτες τους  που έχουν ήδη καταδικαστεί στη συνείδηση του λαού μας ως προδότες, θα πρέπει να τιμωρηθούν» (Μίκης Θεοδωράκης)

Μετά το βαρόμετρο, το θερμόμετρο, το πιεσόμετρο, το βυθόμετρο και το ποτενσιόμετρο, η ελληνική κοινωνία ανακάλυψε και καθιέρωσε το ελληνόμετρο. Το ελληνόμετρο είναι εύχρηστο, φτηνό, αποτελεσματικό και διατίθεται σε διάφορες συσκευασίες. Το Χημείο του Κράτους δεν έχει δώσει ακόμα επίσημα στοιχεία, αλλά είναι βέβαιο, εκ του αποτελέσματος, ότι το ελληνόμετρο περιέχει συντηρητικά και τοξικές ουσίες.

Η πλούσια παράδοση του χαρακτηρισμού των κομμουνιστών και των συνοδοιπόρων τους σαν προδότες και ανθέλληνες, αλλά και το ιστορικό υποσυνείδητο του έλληνα ότι για όλα φταίνε οι άλλοι, οι ξένοι, βοήθησαν καθοριστικά στην κατασκευή αυτής της σύγχρονης μοντέρνας συσκευής, η οποία δεν χρειάζεται καν οδηγίες χρήσης. Την βάζεις στην πρίζα και μετράς τον διπλανό σου χωρίς καν να χρειάζεται η γνώμη του για τη μέτρηση. Το ελληνόμετρο καθιερώθηκε αρχικά για να μετράει την ελληνικότητα παιδιών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα από αλλοδαπούς γονείς. Με ελληνόμετρο είχε μετρηθεί, για παράδειγμα, ο αριστούχος αλβανός μαθητής Τσενάι, αλλά και πολλοί άλλοι.

Το ελληνόμετρο χρησιμοποιήθηκε επίσης πρόσφατα εναντίον όλων εκείνων των ιστορικών, διανοουμένων, δημοσιογράφων, πολιτικών, οργανώσεων και πολιτών που τόλμησαν τις τελευταίες δεκαετίες να εκφράσουν διαφορετικές απόψεις από την τρέχουσα κοινή γνώμη των δελτίων των οκτώ – και όχι μόνο.

Χρήση του ελληνόμετρου έκαναν με απόλυτο τρόπο στο πρόσφατο παρελθόν οι φορείς των πιο ακραίων ρατσιστικών και μισαλλόδοξων αντιλήψεων – οργανώσεις σαν την Χρυσή Αυγή, διάφορες ενώσεις αποστράτων αλλά και πολλοί αθλητικοί συνδέσμουι. Μια πιο λελογισμένη χρήση του ελληνόμετρου υιοθετήθηκε, εξάλλου, σαν αντίδωρο στην ταύτιση εγκληματικότητας και μετανάστευσης. Παράγοντες της εκκλησίας, τηλεπαρουσιαστές, δήμαρχοι και πολιτικοί έκαναν συχνά χρήση του ελληνόμετρου σε διάφορες φάσεις (Ίμια, παράδοση Οτσαλάν, «Μακεδονικό», ελληνοσερβική φιλία κ.α.), ενώ το ελληνόμετρο ένωσε αριστερούς, δεξιούς και κεντρώους χρήστες. Ενδεικτικά αναφέρουμε κινήσεις όπως το Δίκτυο 21, κόμματα όπως η Πολιτική Άνοιξη και το κόμμα Παπαθεμελή, έντυπα όπως το Νέμεσις και η Ρήξη, αλλά και πλήθος επιχειρηματιών και απλών πολιτών που αποφάσισαν να συστηματοποιήσουν τη χρήση, αν και ακόμα βρισκόταν σε πειραματικό στάδιο. Ακόμα και ιδιοκτήτες αυθαιρέτων χτισμένων μέσα σε δάση άρχισαν να στολίζουν τα σπίτια τους με τεράστιες ελληνικές σημαίες, διότι κατάλαβαν ότι το ελληνόμετρο ίσως τους γλύτωνε από τα πρόστιμα.

Η οικονομική κρίση, το μνημόνιο, η ανάλγητη πολιτική των μειώσεων μισθών και συντάξεων, χωρίς καν ένα άγγιγμα όσων πλούτισαν παράνομα ή όχι, όσων κερδοσκόπησαν και καταχράστηκαν το ελληνικό δημόσιο και όσων σώπαιναν μπροστά στη σκανδαλώδη διαχείριση των δημόσιων αγαθών και του πλούτου της χώρας, μετέτρεψαν το ελληνόμετρο, από τη μια στιγμή στην άλλη, σε απόλυτο κριτή αλλά και συνεκτικό κρίκο απολύτως διαφορετικών πολιτικών διαδρομών.

Το μνημόνιο, πέρα από τα καταστροφικά οικονομικά του αποτελέσματα, έδωσε στο ελληνόμετρο μεγαλύτερη βαρύτητα ακόμα και από εκείνη του άγριου καπιταλισμού που σαρώνει τα πάντα. Όλοι πλέον μετράνε την ελληνικότητά τους και την ελληνικότητα του διπλανού τους σε ένα επικίνδυνο μπρα-ντε-φερ.

Η τοξική επίδραση αυτής της συσκευής αποδεικνύεται με πολλά παραδείγματα στην πρόσφατη επικαιρότητα. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί για παράδειγμα ότι:

- Οι αγανακτισμένες εικόνες που προβλήθηκαν κατά κόρον από τα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, ήταν κυρίως οι μούτζες με τις ελληνικές σημαίες;
- Ο Λουκάς Παπαδήμος κρίνεται μη επαρκώς έλληνας από τον εκδότη της Αυριανής, τον εκδότη της Βραδυνής, τους εκπροσώπους της ακροδεξιάς, αλλά ακόμα και από τον Αλέξη Τσίπρα;
-  Τα μέλη φασιστικών και ναζιστικών ομάδων κατηγορούν τη Μέρκελ επειδή είναι γερμανίδα, ενώ δημοκρατικές ενώσεις προπαγανδίζουν μποϊκοτάζ σε γερμανικά προϊόντα, την ώρα που γερμανοί πολιτικοί και πολίτες στέκονται στο πλευρό των εργαζόμενων ελλήνων;
- Το «είμαστε όλοι έλληνες» των δημοκρατικών πολιτών άλλων χωρών, που αλληλέγγυοι διαμαρτύρονται, γίνεται αμέσως και σύνθημα των πιο μισαλλόδοξων εκφραστών του πολιτικού φάσματος ακόμα κι εκείνων που μαχαιρώνουν μετανάστες στους δρόμους;
-  Οι παράνομες καταθέσεις στο εξωτερικό, οι παράνομες βίλες, ο παράνομος πλουτισμός, το λαθρεμπόριο καυσίμων και τα αφορολόγητα υπερκέρδη εφοπλιστών υποβαθμίζονται, με μια και μόνο δήλωση ελληνοσύνης;

Η συσκευή αυτή πρέπει τώρα αμέσως να καταργηθεί, να αποσυρθεί από την κυκλοφορία, να σταματήσει τους αλλόκοτους διαχωρισμούς και τις ακόμα πιο αλλόκοτες συμμαχίες. Το ελληνόμετρο οδηγεί στη βαθιά βαρβαρότητα, στην απομόνωση και, κυρίως, στην έλλειψη μιας διαφορετικής πολιτικής που να βασίζεται στην αλληλεγγύη, την υπεράσπιση των κοινωνικά περιθωριοποιημένων και τη δημοκρατική εκπροσώπηση των πολιτών.

Ο Λάτσης, ο Λαυρεντιάδης, ο Κουρής, ο Μίκης, ο Βενιζέλος, η Κανέλλη, ο Τζιμάκος, ο Λαζόπουλος, ο Πρετεντέρης, ο Μιχαλολιάκος, ο νεαρός κουκουλοφόρος, η Δαμανάκη, ο ΜΑΤατζής, ο Σκυφτούλης, ο Κρανιδιώτης, ο μανάβης, ο Κουφοντίνας, ο Βαρδινογιάννης κι εγώ είμαστε όλοι έλληνες.

Ε, και;

http://wp.me/p1pa1c-gbz

http://parallhlografos.wordpress.com/2012/02/24/psarra-1/ 

οι "σωτήρες"

σώστε την Ελλάδα απ' τους σωτήρες γράφει η Γαλλική εφημερίδα Liberation...

 

Πανηγυρίζουν  ξανά οι .."σωτήρες" ότι έσωσαν την Ελλάδα απ' την χρεοκοπία 

για 10η φορά νομίζω...Το τι ακριβώς κατάφεραν οι γραμματοκομιστές το αναλύει μια χαρά ο κ.Θέμης Τζήμας στο  tvxs........

[..Για να γίνει απολύτως καθαρό: τα πρωτογενή πλεονάσματα που με έναν αντί- επιστημονικό και ανιστόρητο τρόπο αναγορεύτηκαν σε μείζονα εθνικό στόχο, επί της ουσίας παύουν να υφίστανται αφού άμα τη δημιουργία τους παίρνουν την άγουσα προς τους πιστωτές μας, ολοκληρωτικά ή εν μέρει. Κανονικό σισύφειο μαρτύριο και αποικιακού τύπου σύμβαση που θα ζήλευε η Μ. Βρετανία του 19ου αιώνα. Μάλιστα η νυν κυβέρνηση δεσμεύτηκε ότι η διαταξη για τον αποικιακό εθνικό λογαριασμό θα περάσει στο Σύνταγμα. Δηλαδή η νυν κυβέρνηση αποπειράται να δεσμεύσει την απόφαση όχι της επόμενης αλλά και της μεθεπόμενης Βουλής εκ των προτέρων, προς όφελος των πιστωτών της χώρας! Εάν αυτό δε λέγεται κατάλυση του πυρήνα της λαϊκής κυριαρχίας, τότε ως λαός έχουμε σοβαρό πρόβλημα κατανόησης των εννοιών...]

Η επονείδιστη παράδοση του λαού, του Θέμη Τζήμα

07:02, 22 Φεβ 2012 | tvxsteam tvxs.gr/node/85770

Στην πρόσφατη ιστορία του νεότερου ελληνικού κράτους δεν έχει υπάρξει αντίστοιχη περίπτωση τέτοιας επονείδιστης παράδοσης του ελληνικού λαού και του ελληνικού κράτους σε ξένα κράτη και σε ξένες μη κρατικές οντότητες, δηλαδή σε τμήματα του ιδιωτικού τομέα, όπως αυτή που συμφωνήθηκε στο τελευταίο Eurogroup, από πλευράς της ελληνικής κυβέρνησης.

Η συμφωνία αυτή βασίζεται σε μια καταρχήν προοδευτική πρόταση, που μετά βδελυγμίας απέρριπτε η σημερινή πολιτική ηγεσία- Παπαδήμος, Σαμαράς, Παπανδρέου και Βενιζέλος- την αναδιάρθρωση του χρέους. Αυτό είναι σήμερα το δέλεαρ που περιφέρει αλαζονικά ως δήθεν δικό της επίτευγμα η ελληνική πολιτική ηγεσία, ενώ είναι γνωστό ότι κατά βάση έπαιξε το ρόλο του γραμματοκομιστή προτάσεων άλλων πλευρών- Γερμανίας και ιδιωτικού τομέα- και μάλιστα με περιορισμένη αποτελεσματικότητα.

Ωστόσο με τη συμφωνία αυτή, η αναδιάρθρωση του χρέους μετατράπηκε σε όπλο των πιστωτών της χώρας και κυρίως σε άλλοθι για την προώθηση του πλέον τιμωρητικού νεοφιλελευθερισμού, της ερημοποίησης της εθνικής οικονομίας και τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας.

Κόντρα στα στημμένα ρεπορτάζ και αναταποκρίσεις των ελληνικών ΜΜΕ δεν κέρδισε η Ελλάδα χρόνο αλλά για άλλη μια φορά οι πιστωτές της εις βάρος της. Αυτό άλλωστε εν πολλοίς καταγράφουν και τα ξένα ΜΜΕ.

Η αναδιάρθρωση του χρέους κατ’ αρχήν δεν είναι αυτή που ανακοινώθηκε καθώς ένα μεγάλο ποσό, ειπώθηκε ότι θα είναι περί τα 50 δις ευρώ, θα κατευθυνθεί στην ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος, χωρίς φυσικά το ελληνικό δημόσιο να αποκτά το όποιο δικαίωμα επί του ελέγχου των τραπεζών. Αυτό δεν είναι κάτι νέο, ότι δηλαδή τμήμα του ποσού του νέου δανείου θα κατευθυνθεί στις τράπεζες, ωστόσο έχει σημασία να τονίζεται για να καθίσταται σαφής ο συσχετισμός δύναμης και κατά συνέπεια υπέρ τίνος δουλεύει η νεοφιλελεύθερη ελληνική και ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία. Λεφτά υπάρχουν όχι μόνο για το τραπεζικό κεφάλαιο αλλά και για τους τραπεζίτες. Εξ ου και οι τραπεζίτες όχι μόνο παίρνουν τα λεφτά αλλά κρατάνε ανενόχλητοι την ιδιοκτησία και τη διαχείριση των «μαγαζιών» τους.

Δεύτερον θα πρέπει να τονίσουμε κάτι που πέρασε σχετικά στα ψηλά των ελληνικών ΜΜΕ: η ΕΚΤ δέχτηκε να συνεισφέρει στη μείωση του ελληνικού χρέους από τα κέρδη τα οποία είχε αντλήσει από τη συμμετοχή της στο ελληνικό χρέος. Αυτό για να γνωρίζουμε ότι οι “θυσίες” των εταίρων μας για χάρη μας, τους προσπορίζουν σημαντικά κέρδη.

Τρίτον, παραμένει ζητούμενο ο βαθμός συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα στην ανταλλαγή των ομολόγων προκειμένου να κρίνει κανείς την αποτελεσματικότητα της συμφωνίας.

Τέταρτον, σε σχέση με την εξέλιξη του δημοσίου χρέους, ο σχεδιασμός για επίτευξη 120,5% ΑΕΠ δημοσίου χρέους το 2020 είναι κάτι χειρότερο από αφελής ή λανθασμένος: είναι εκ των προτέρων και εγνωσμένα απίθανος και γι’ αυτό επικίνδυνος. Είναι δηλαδή επικίνδυνος διότι υποκρύπτει άλλο σχεδιασμό, που δεν είναι παρά η προσπάθεια να κερδηθεί επιπλέον χρόνος υπέρ των πιστωτών της Ελλάδας, να φορτωθεί κατόπιν όλο το κόστος της αποτυχίας επίτευξης του στόχου στην Ελλάδα και η χώρα να αφεθεί ενδεχομένως στην τύχη της. Η αδυναμία επίτευξης του στόχου προκύπτει από την ίδια την έκθεση της τρόικας. Οι όροι που θέτει προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος του 120,5% ΑΕΠ σε σχέση με την ανάπτυξη, τα πρωτογενή πλεονάσματα, τις ιδιωτικοποιήσεις κλπ δεν μπορούν και εν μέρει δεν πρέπει να επιτευχθούν. Δεύτερον αντιφάσκουν μεταξύ τους. Τρίτον ακόμα και αν όλοι αυτοί οι στόχοι επιτευχθούν, αν όλα επί 8 χρόνια εξελίσσονται βάσει του ιδεώδους για την τρόικα σεναρίου και πάλι οι αστάθμητοι παράγοντες είναι τόσοι και τέτοιοι που ακόμα και ένας τυχαίος συντονισμός τους μπορεί και θα εκτροχιάσει το πρόγραμμα. Πολύ περισσότερο δεδομένου ότι βρισκόμαστε ακόμα εν μέσω κρίσης.

Ακόμα όμως και αν επιτυγχάνετο ο στόχος του 120% ΑΕΠ αλήθεια τι θα σήμαινε ως προς τη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους η επιστροφή στο επίπεδο του 2010 με την οικονομία να κινείται μεταξύ ύφεσης και ασθενικής μεγέθυνσης, με την κοινωνία καθημαγμένη και αποσταθεροποιημένη, με τη δημογραφική και κοινωνική κρίση οξυμμένη, με το ασφαλιστικό σύστημα καταρρέον; Ότι απλά μετά από μια χαμένη δεκαετία θα γυρίσουμε στην «καλύτερη» περίπτωση εκεί από όπου ξεκινήσαμε με χειρότερους όμως πλέον όρους ως προς την πραγματική οικονομία και την ελληνική κοινωνία.

Ωστόσο υπάρχουν άλλα, βασικότερα και χειρότερα στοιχεία στη συμφωνία: Προβλέπεται η ίδρυση του αποικιακού εθνικού λογαριασμού εξυπηρέτησης του χρέους, στον οποίο όχι μόνο θα μπουν τα χρήματα της δανειακής σύμβασης ώστε να εκταμιεύονται σταδιακά και αναλόγως των νέων σοκ που θα υφίσταται η ελληνική κοινωνία αλλά κυρίως θα μπαίνει και τμήμα των εσόδων του ελληνικού δημοσίου, το οποίο ούτως ή άλλως θα πρέπει να καλύπτει μόνο του τις εσωτειρκές του ανάγκες. Δηλαδή, όχι μόνο δε θα υπάρξει βοήθεια για τις εσωτερικές ανάγκες του ελληνικού δημοσίου, όχι μόνο θα αναγκάζεται το ελληνικό δημόσιο να προχωρά σε διαρκείς περικοπές αναγκαίων δαπανών παραγωγικού, διοικητικού και κοινωφελούς χαρακτήρα, προκειμένου να εκταμιεύεται κάθε τμήμα του νέου δανείου και εφόσον η τρόικα ικανοποιείται αλλά θα πρέπει τα όποια πρωτογενή πλεονάσματα ή κρίσιμο τμήμα τους να μην κατευθύνεται στο εσωτερικό αλλά στους πιστωτές της χώρας.

Για να γίνει απολύτως καθαρό: τα πρωτογενή πλεονάσματα που με έναν αντί- επιστημονικό και ανιστόρητο τρόπο αναγορεύτηκαν σε μείζονα εθνικό στόχο, επί της ουσίας παύουν να υφίστανται αφού άμα τη δημιουργία τους παίρνουν την άγουσα προς τους πιστωτές μας, ολοκληρωτικά ή εν μέρει. Κανονικό σισύφειο μαρτύριο και αποικιακού τύπου σύμβαση που θα ζήλευε η Μ. Βρετανία του 19ου αιώνα. Μάλιστα η νυν κυβέρνηση δεσμεύτηκε ότι η διαταξη για τον αποικιακό εθνικό λογαριασμό θα περάσει στο Σύνταγμα. Δηλαδή η νυν κυβέρνηση αποπειράται να δεσμεύσει την απόφαση όχι της επόμενης αλλά και της μεθεπόμενης Βουλής εκ των προτέρων, προς όφελος των πιστωτών της χώρας! Εάν αυτό δε λέγεται κατάλυση του πυρήνα της λαϊκής κυριαρχίας, τότε ως λαός έχουμε σοβαρό πρόβλημα κατανόησης των εννοιών.

Ακόμα και αν η Ελλάδα είχε προχωρήσει σε στάση πληρωμών, οπότε και πάλι θα έπρεπε να καλύψει τις εσωτερικές της ανάγκες μόνη της, τουλάχιστον θα μπορούσε να κρατήσει τα πρωτογενή της πλεονάσματα αποκλειστικά για να τα αναδιανείμει στο εσωτερικό σε παραγωγικές ή κοινωφελείς δαπάνες, με προστιθέμενη αξία για την εθνική οικονομία. Με τη νέα σύμβαση η Ελλάδα παραιτείται και των δικαιωμάτων που πηγάζουν από τη γενική αρχή του δικαίου, δηλαδή το δικαίωμα και την υποχρέωση ενός κράτους να διασφαλίζει την επιβίωση και την ευζωία του πληθυσμού του και να ικανοποιεί πρώτα το λαό και μετά τους πιστωτές. Μόνο στην περίοδο της κατοχής θα μπορούσε κανείς να εντοπίσει αντίστοιχη αφαίμαξη εσωτερικών πόρων της εθνικής οικονομίας, εν μέσω τέτοιας κρίσης, υπέρ ξένης ή ξένων δυνάμεων.

Σε συνάφεια με την παραπάνω αποικιακή διάταξη πρέπει να αναφέρουμε ότι ακόμα και σε σχέση με τα επιτόκια που μεσοσταθμικά εμφανίζονται μειωμένα υπάρχει πρόβλεψη ότι εάν υπάρξει έστω μέτρια μεγέθυνση του ΑΕΠ της χώρας τα επιτόκια θα αναπροσαρμοστούν προς τα πάνω. Δηλαδή κάθε τυχόν θετική εξέλιξη για την εθνική οικονομία προνομιακά θα κατευθύνεται προς τους πιστωτές εν όλω ή εν μέρει.

Το να αναφερθεί κανείς φυσικά στα νέα διαρκή μέτρα περικοπών είναι άνευ ουσίας καθώς πια το γνωρίζει ο καθένας ότι βρίσκονται προ των πυλών. Ωστόσο έχει σημασία να προσέξουμε τη γλώσσα του υπουργού οικονομικών και φυσικά τις κυβερνητικές αποφάσεις: για τους καταθέτες που μετέφεραν τα χρήματά τους στο εξωτερικό, για τους εφοπλιστές και για τους τραπεζίτες έχει εκκλήσεις και στάζει μέλι. Για μισθωτούς, συνταξιούχους, νεολαία και φυσικά διαφωνούντες με την πολιτική του, φτύνει απειλές και εκβιασμούς.

Πρέπει όμως ως προς τα νέα μέτρα να προσέξουμε τούτο: για κάθε 1 ευρώ εξοικονόμησης που επιτάσσουν προβλέπουν μέτρα αξίας 2,50 περίπου ευρώ. Η αξία των μέτρων είναι κατά 250% μεγαλύτερη του επιδιωκομένου δημοσιονομικού στόχου. Όχι διότι το ελληνικό κράτος δεν κάνει αρκετά όπως ψευδώς επικαλούνται διάφοροι αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο: επειδή κάνει όλα όσα του ζητούν, διαλύοντας την εθνική οικονομία.

Επιπλέον, στην εν λόγω συμφωνία δεν υπάρχει ούτε μία πρόβλεψη για οποιουδήποτε είδους μεγέθυνση του ΑΕΠ, πολλώ δε μάλλον για ανάπτυξη και παραγωγική ανασυγκρότηση, εκτός από μία: τη μείωση του κόστους εργασίας. Είναι λανθασμένη η αντίληψη ότι δεν υπάρχει σχέδιο για την ανάπτυξη της χώρας. Το σχέδιο της τρόικας και των ντόπιων συνεργατών της δεν προβλέπει πραγματική ανάπτυξη και παραγωγική ανασυγκρότηση διότι δεν την επιδιώκει. Αυτό που επιδιώκει είναι η ολοκλήρωση του πρώτου νεοφιλελεύθερου πραξικοπήματος σε ευρωπαϊκή χώρα, τον 21ο αιώνα. Με στόχους τη δημιουργία μιας οικονομίας που θα βασίζεται στο φτηνό ανειδίκευτο ή μετρίως ειδικευμένο εργατικό δυναμικό, με ελεγχόμενη πολιτική ζωή και κράτος- υπηρέτη του παρασιτικού κεφαλαίου. Κατά συνέπεια η μη αναφορά στην ανάπτυξη και στην αναγκαία παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας έχει να κάνει με τη θέση της χώρας στο ευρωπαϊκό και διεθνές καπιταλιστικό σύστημα, που δεν είναι άλλη από εκείνη μιας χώρας παροχής φθηνών υπηρεσιών και ενδεχομένως εξαγωγής ορισμένων προϊόντων. Δηλαδή μιας χώρας πλήρως εξαρτημένης, με ηγεμονικό το ρόλο του διεθνούς και ντόπιου παρασιτικού κεφαλαίου. Αλλά και επιπλέον μιας χώρας- σκιάχτρου που θα θυμίζει τις επιπτώσεις που μπορεί να υποστεί μια- για οποιονδήποτε λόγο- απείθαρχη προς τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία κοινωνία.

Είναι δε, απολύτως θλιβερή η προσπάθεια της κυβέρνησης και των μιντιακών παπαγάλων να εμφανίσουν ότι απέτρεψαν την επιτροπεία του ελληνικού κράτους. Με το αποικιακό ταμείο εξυπηρέτησης χρέους και την πανίσχυρη ομάδα κρούσης του κου Ράιχενμπαχ να βρίσκεται σε κάθε υπουργείο δε μιλούμε για επιτροπεία αλλά για σκιώδη κυβέρνηση υπέρτερης ισχύος σε σχέση με τη συνταγματική κυβέρνηση.

Η πανηγυρίζουσα για άλλη μια φορά κυβέρνηση και τα ευρισκόμενα σε διατεταγμένη υπηρεσία ΜΜΕ γνωρίζουν, ή τουλάχιστον κάποια επιφανή στελέχη τους τι πραγματικά συντελείται με αυτή τη συμφωνία: η χώρα, ο λαός οδηγούνται χειροπόδαρα δεμένοι, ταπεινωμένοι, φτωχοποιημένοι και ρητά ή άρρητα χρεωκοπημένοι στις ορέξεις των δανειστών, άλλων κρατών και ακόμα χειρότερα στις άναρχες, κανιβαλικές δυνάμεις της αγοράς και του παρασιτικού κεφαλαίου. Δεν πρόκειται περί λάθους: δουλεύουν συνειδητά υπέρ των συμφερόντων του παρασιτικού κεφαλαίου, των ελίτ άλλων κρατών και της ντόπιας φυσικά. Ξέρουν ότι θα εκτροχιαστεί και αυτή η συμφωνία. Αλλά ξέρουν επίσης ότι έως τότε αλλά και μετά από τον όποιον εκτροχιασμό ότι μπορούν να κερδοσκοπήσουν εις βάρος της χώρας και του λαού. Και αυτό κάνουν.

Σήμερα και επειγόντως απαιτείται η ποιοτική αναβάθμιση του εν γένει αντί- μνημονιακού και αντί- νεοφιλελεύθερου χώρου στην κατεύθυνση της δόμησης ρεύματος ασυνέχειας του κράτους: συνέχεια του κράτους υπάρχει μόνο στο πλαίσιο του κοινωνικού κράτους δικαίου, της συνταγματικής νομιμότητας, της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, της τήρησης του κοινωνικού συμβολαίου που καθιστά πρωταρχικό στόχο την εξυπηρέτηση των αναγκών του λαού. Κάθε άλλη πολιτική, που συγκρούεται με τον πυρήνα των παραπάνω βασικών συνιστωσών της κρατικής ταυτότητας δεν μπορεί να εντάσσεται στη λογική της συνέχειας του κράτους, δεσμεύοντας τόσο αυτό, όσο κατά συνέπεια και το λαό. Πρέπει λοιπόν να πληροφορηθούν με σαφήνεια οι πιστωτές της χώρας και η ντόπια ελίτ ότι οι μνημονιακές υπογραφές δε δεσμεύουν σε τίποτα τον ελληνικό λαό και το ελληνικό κράτος. Ίσως έτσι έστω και τώρα μπει ένα τέρμα στην επονείδιστη παράδοση του λαού που συντελεί η κυβέρνηση Παπαδήμου, από κοινού με τις ηγεσίες ΠΑΣΟΚ- ΝΔ και επί της ουσίας και του ΛΑΟΣ. Αλλιώς δε μένει άλλη προοπτική από μια δημοκρατικά νομιμοποιημένη, επαναστατική τομή ασυνέχειας του κράτους σε ό,τι αφορά τη μνημονιακή και νεοφιλελεύθερη, πραξικοπηματική πολιτική, έστω και μετά την πιθανή ολοκλήρωση της συμφωνίας.

θέατρο

 

Ο ένας "λάλησε"απαγγέλλει και τραγουδάει,ενώ οι άλλοι 2 διαφωνούν και καλά σε μια παράγραφο.Στα άλλα ναι! (Ο 4ος είναι ρομπότ..)


Αυτό το έκτρωμα υπογράφουν;
 πηγή:εφ.ποντίκι
--
20:00 Σύμφωνα με τα όσα έχουν γίνει γνωστά η νέα συμφωνία περιλαμβάνει μεταξύ άλλων:
Μειώσεις στις συντάξεις
* Νόμος πλαίσιο για τα επικουρικά ταμεία με στόχο τη μείωση της ασφαλιστικής δαπάνης κατά 0,4% του ΑΕΠ (600 εκ. ευρώ μείωση). Το μέτρο εξειδικεύεται σε μειώσεις 15% των κυρίων ταμείων ασφάλισης ΔΕΗ, ΟΤΕ, Τράπεζες και 7% μειώσεις στο ΝΑΤ.
* Επανεξέταση στα τέλη Ιουνίου των ταμείων που έχουν περιοδικές εφάπαξ καταβολές.
* Σύστημα συλλογής ασφαλιστικών εισφορών. Αναθεώρηση της μεθόδου συλλογής εισφορών. Ολοκλήρωση προγράμματος έως Σεπτέμβριο 2012. Από το Μάρτιο 2012 ενοποίηση είσπραξης ασφαλιστικών εισφορών και φόρων και ενοποίηση ελέγχου καταβολής φόρων και ασφαλιστικών εισφορών.
Μείωση βασικού μισθού
* Μείωση του κατά 22% σε όλα τα επίπεδα.
* Πάγωμα του κατώτατου στα επίπεδα που θα διαμορφωθούν μετά τη μείωση έως το πέρας της προγραμματικής περιόδου.
* Επιπρόσθετη μείωση κατά 10% για τους νέους (έως 25 ετών).
Ψαλίδι στα επιδόματα
Μέτρα για διακοπές προγραμμάτων και εισοδηματικό όριο για την παροχή επιδομάτων με στόχο την εξοικονόμηση ποσού ύψους 1,5% του ΑΕΠ, για την περίοδο ισχύος του προγράμματος (2013-2015).
Σαρωτικές ανατροπές στα εργασιακά
* Μέγιστη διάρκεια συλλογικών συμβάσεων τρία χρόνια.
* Οι ισχύουσες συμβάσεις λήγουν ένα χρόνο μετά τη νομοθέτηση του προγράμματος.
* Μετενέργεια: μείωση του χρόνου της από έξι μήνες σε τρεις.
* Στο βαθμό που δεν υπάρξει νέα συλλογική σύμβαση εντός τριών μηνών ως βάση θεωρείται ο βασικός μισθός της ΕΓΣΣΕ.
* Διατηρούνται γενικά επιδόματα όπως: θέσης, παιδιών, εκπαίδευσης, επικινδυνότητας. Αυτά διατηρούνται έως τη σύναψη νέας συμφωνίας (συλλογικής ή ατομικής).
* Κατάργηση μονιμότητας σε όλες τις εταιρίες (ΔΕΚΟ, τράπεζες).
* Πάγωμα ωριμάνσεων μέχρις ότου η ανεργία μειωθεί κάτω από 10%.
* Κατάργηση μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία. Στη διαιτησία μπαίνουν μόνο οι βασικοί μισθοί. Λαμβάνονται υπόψη η οικονομική κατάσταση της εταιρίας.
Απολύσεις και άρση μονιμότητας στο Δημόσιο
* Επανεξέταση όλων των ειδικών μισθολογίων με στόχο εξοικονόμηση ποσού 0,2% του ΑΕΠ σε ετήσια βάση.
* Επανεξέταση μισθολογικών κλιμακίων.
* Μείωση αριθμού δημοσίων υπαλλήλων κατά 150.000 2011-2015.
* Διατήρηση προσλήψεων 1:5.
* Εργασιακή εφεδρεία.
* Μείωση συμβασιούχων.
* Περιορισμός εισαγωγών σε στρατιωτικές και αστυνομικές σχολές και γενικά σε σχολές που εξασφαλίζουν αυτόματη πρόσληψη στο δημόσιο.

Το κείμενο του νέου Μνημονίου

Στη δημοσιότητα -εδώ και λίγη ώρα- το σχέδιο του μνημονίου, όπως δόθηκε στους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Το μνημόνιο προβλέπει θετικό ΑΕΠ το 2013, ενώ αναφέρει ότι κεντρικός στόχος είναι η πτώση του μισθολογικού κόστους ανά μονάδα.
Παράλληλα στο κείμενο αναφέρεται ότι το δημόσιο χρέος θα παραμένει υψηλό παρά την εφαρμογή των μέτρων, με στόχο να φτάσει στο 120% του ΑΕΠ το 2020.
Επίσης αναγράφεται ρητά η δέσμευση για μείωση προσωπικού στο δημόσιο κατά 150.000, μέχρι το 2015 και η μείωση όλων των μισθών του δημοσίου.
Μεταξύ άλλων αναφέρονται αλλαγές στην υγεία, μείωση των συντάξεων και μεταρρυθμίσεις στο φορολογικό.
Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι το μνημόνιο περιλαμβάνει τη δέσμευση της ελληνικής κυβέρνησης για θέσπιση και νέων μέτρων, σε περίπτωση που τα υπάρχοντα-συμπεριλαμβανομένων αυτών του νέου μνημονίου δεν αποδώσουν.

Διαβάστε αναλυτικά:

Μνημονιο
radiobubble - news: