Η μνήμη παλεύει με τη λήθη του χρόνου.
Οι αναμνήσεις των παιδικών χρόνων αναζητούν το μέρος που ζήσαμε πολλά καλοκαίρια μέσα από τα ερείπια του σπιτιού τα βάτα τις φτέρες και τα κέδρα που κατέλαβαν το περιβόλι και τους κήπους
Το σπίτι στου "Γιώτη" πέτρινο δίπατο με το κατώι που χρησίμευε ως σταύλος και το ισόγειο ως ανθρώπινη κατοικία κλασικό δείγμα ζογλωπιτικης αρχιτεκτονικής ίσως το τελευταίο που έμενε όρθιο μέχρι το 2020 παρά τη μεγάλη ζημιά που υπέστη από τους επίδοξους χρυσοθήρες που έσκαψαν και έβγαλαν τα γωνιακά θεμέλια (αγνωνάρια) της ανατολικής πλευράς!
Στα χρόνια που πηγαίναμε τα καλοκαίρια η σκεπή ήταν πέτρινη. Όταν χάλασε πολύ την αντικατέστησε ο Βαγγέλης Κατσούλας γιατί κανείς πλέον δεν μπορούσε να συντηρήσει τις πλάκες της οροφής.
Την νέα σκεπή όμως ήρθε ο Ιανός ή κάποιος αέρας εκείνο το χειμώνα και την πήρε!
Έτσι αναπόφευκτα ήρθε και το τέλος του σπιτιού.
