Ένα "Αντίο" στον Αποστόλη...

"Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατός μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον. Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε; Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να ζείται -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο. Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω. Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ."

Ο Αποστόλης Γκανάς άφησε την τελευταία του πνοή το πρωί της Κυριακής, νικημένος τελικά από μια διετή μάχη ανάμεσα στον καρκίνο και στη λαχτάρα για ζωή

Αυτά είναι τα λόγια του Αποστόλη... του γιου του Μάρκου και της Ντίνας που χάθηκε κι αυτή πριν από 8 χρόνια. Είναι τα λόγια ενός δικού μας παιδιού... που "από τόσος δα" ερχόταν με τον μικρό του αδερφό, τον Πάνο, στην "Αυγή". Βλέπετε στην "Αυγή" δούλευε ο πατέρας του και μέχρι σήμερα στη διόρθωση συναντά κανείς τη θεία του, τη Μαρία με το κόκκινο μαρκαδοράκι... Στάθηκε πάντα δίπλα του σαν μητέρα του. Η "Αυγή" από την Κυριακή πενθεί, έχασε ένα από τα παιδιά της... Έχασε εκείνον που μέσω Twitter την Παρασκευή καληνύχτισε φίλους, γνωστούς, διαδικτυακούς και πραγματικούς, συμβουλεύοντάς τους "να χαμογελάτε".
Μερικές φορές, τα κλισέ ισχύουν και ο Αποστόλης Γκανάς άφησε την τελευταία του πνοή το πρωί της Κυριακής, νικημένος τελικά από μια διετή μάχη ανάμεσα στον καρκίνο και στη λαχτάρα για ζωή. Ήταν πριν από δύο περίπου χρόνια όταν ένιωσε πόνους στο πόδι του, διαγνώστηκε η νόσος, έκανε θεραπείες και στον δεύτερο επανέλεγχο ενημερώθηκε πως ο καρκίνος επέστρεψε. Τον τελευταίο μήνα τον πέρασε στο νοσοκομείο αντιμετωπίζοντας τη θεραπεία με καρτερία και χιούμορ. Έγραψε διάφορα, διατηρούσε και το δικό του ιστολόγιο, μέσα από εκείνο και από το Τwitter μάς περπάτησε στην ασθένειά του, στις καλές και τις κακές του μέρες, κάθε μια από αυτές τη ζούσε σαν να είναι η τελευταία. Πάντα με μια αστείρευτη διάθεση για ζωή και αγάπη. "Μαγειρεύω καλά. Όταν είχα το πόδι κανονικά μαγείρευα καλύτερα" έγραψε θέλοντας να πει 100 πράγματα για τον εαυτό του και συνέχισε πιο κάτω: "Έχω μεταλλικό μόσχευμα πάνω από 15 εκατοστά στο μηριαίο και την ανάλογη ουλή. Αγαπώ και σέβομαι την ουλή αυτή."
Μιλώντας για τον Αποστόλη δεν γίνεται να μην αναφερθεί κανείς στη Μαριάννα, στη Μαριάννα του... Με τη Μαριάννα, γνωρίστηκαν όταν ήταν 6 χρονών, τα τελευταία δέκα χρόνια ήταν μαζί. Αυτή ήταν πάντα εκεί, τον συντρόφευε στα καλά και στα κακά. Την Κυριακή δεν μπορούσε να μπει στο σπίτι του, έκανε βόλτες απ' έξω. "Γνωρίζω τη Μ. από την 1η δημοτικού. Σε 2 μήνες κλείνουμε 10 χρόνια σχέσης. Τη λατρεύω" έγραψε. Για να την αποχαιρετίσει, ζήτησε από τους followers του στο Τwitter όταν πεθάνει να προωθήσουν το μήνυμα "TolisLovedMaria". Η αγάπη τους την Κυριακή έγινε "trend"... Τι κι αν υπήρχε εδώ και δέκα χρόνια... Την Κυριακή την έμαθε όλος ο κόσμος, έξω από το σπίτι, το νοσοκομείο, τη γειτονιά... Έτσι ευχαρίστησε ο Αποστόλης τη Μαριάννα... με δεκάδες χιλιάδες "τιτιβίσματα"... Στα 100 πράγματα για τον εαυτό του αποκάλυπτε: "Λέω πια να παντρευτώ". Δεν πρόλαβε, όπως δεν πρόλαβε τόσα άλλα... Οι άνθρωποί του τον αποχαιρέτησαν τη Δευτέρα.
Το κουράγιο του, η όρεξη για ζωή, το καθαρό του βλέμμα, τα ποιήματα του Νεσίν που του άρεσαν, η αγάπη του για τη Μαριάννα, τους φίλους και την οικογένειά του θα μείνουν ανεξίτηλα, τα άφησε "διαδικτυακή παρακαταθήκη"... όπως και την τραγική συνειδητοποιήση: "Δεν ήξερα ότι υπάρχει καρκίνος στο πόδι. Δε μου περνούσε από το μυαλό. Τώρα ξέρω. 2/1000000 περιστατικά το χρόνο στην Αμερική."
Αντίο, Αποστόλη...
Στον Μάρκο, δεν έχουμε να πούμε παρά μόνο Κουράγιο.
# πηγή:αυγή